Interpretacja

TEMATY:

Interpretacja indywidualna z dnia 5 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.624.2023.1.MR1

Budynek będący przedmiotem Państwa zapytania jako nieujęty w ewidencji środków trwałych jako budynek, nie może zostać objęty podatkiem od przychodów z budynku zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie:

podlegania opodatkowaniu podatkiem dochodowym od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, w odniesieniu do Lokali - jest prawidłowe;
podlegania opodatkowaniu podatkiem dochodowym od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, w odniesieniu do Budynku - jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 listopada 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 listopada 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy podlegają Państwo opodatkowaniu podatkiem dochodowym od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, w odniesieniu do Lokali oraz Budynku.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (…) („Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wynajmie lokali biurowych i handlowo-usługowych.

W 2021 r., na mocy aktu notarialnego repertorium (…), Wnioskodawca - w celu prowadzenia ww. działalności gospodarczej - nabył od podmiotu niepowiązanego nieruchomość obejmującą:

1)Wyodrębniony lokal niemieszkalny numer 1, dla którego Sąd Rejonowy (…), Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (…), wraz z prawami związanymi z jego własnością, w tym z udziałem w częściach wspólnych w wysokości (…) części;

2)Wyodrębniony lokal niemieszkalny numer 2, dla którego Sąd Rejonowy (…), Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (…), wraz z prawami związanymi z jego własnością, w tym z udziałem w częściach wspólnych w wysokości (…) części;

3)Wyodrębniony lokal niemieszkalny numer 3, dla którego Sąd Rejonowy (…), Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (…), wraz z prawami związanymi z jego własnością, w tym z udziałem w częściach wspólnych w wysokości (…) części; lokale niemieszkalne numer 1 - 3 będą dalej łącznie określane jako: "Lokale".

Części wspólne, o których mowa powyżej i które zostały nabyte razem z Lokalami, obejmują:

1)Działki gruntu o numerach ewidencyjnych (…) oraz (…), obręb ewidencyjny (…), dla których Sąd Rejonowy (…), Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o nr (…) („Grunt”);

2)Budowle, infrastrukturę, w tym obiekty małej architektury oraz instalacje znajdujące sią na Gruncie lub pod jego powierzchnią;

3)części Budynku (jak zdefiniowano poniżej) posadowionego na Gruncie, które nie są przeznaczone do wyłącznego użytku właścicieli Lokali.

Wszystkie Lokale stanowią odrębny przedmiot własności w rozumieniu ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 1048 ze zm., “UWL”) i znajdują się w budynku posadowionym na Gruncie („Budynek”). Lokale są odrębnie ujęte w kartotece lokali prowadzonej przez odpowiednie organy i mają nadane odrębne numery identyfikacyjne (identyfikatory). Budynek nie stanowi odrębnej nieruchomości ani przedmiotu własności, co potwierdza m.in. wpis w księdze wieczystej dla Gruntu. Budynek nie posiada odrębnej księgi wieczystej.

Zgodnie z informacjami zawartymi w odpowiednich księgach wieczystych, odrębna własność Lokali została ustanowiona w 2005 r. przez jednego z poprzednich właścicieli (tj. nie przez Wnioskodawcę). W konsekwencji, w lipcu 2021 r. przedmiotem nabycia przez Wnioskodawcę była własność Lokali wraz z udziałem w częściach wspólnych. Lokale są ujawnione w rejestrze środków trwałych Wnioskodawcy jako trzy odrębne środki trwałe i podlegają amortyzacji podatkowej wg standardowej stawki dla lokali niemieszkalnych. W rejestrze środków trwałych Wnioskodawcy nie jest ujawniony Budynek (ani żaden inny budynek).

Powierzchnie znajdujące się w Lokalach są oddane do używania podmiotom trzecim na podstawie umów najmu, gdzie Wnioskodawca występuje w charakterze wynajmującego. Wartość początkowa każdego z Lokali przekracza 10 mln zł.

Pytania

1.Czy Wnioskodawca podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, w odniesieniu do Lokali?

2.Czy Wnioskodawca podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, w odniesieniu do Budynku?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem:

1.Wnioskodawca nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, w odniesieniu do Lokali.

2.Wnioskodawca nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, w odniesieniu do Budynku.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Uwagi ogólne

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1)stanowi własność albo współwłasność podatnika,

2)został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,

3)jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

- zwany dalej „Podatkiem od przychodów z budynków” wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Jak wynika z powołanego wyżej przepisu, Podatek od przychodów z budynków dotyczy obiektów, które spełniają łącznie następujące warunki:

1)obiekt stanowi budynek,

2)obiekt stanowi środek trwały,

3)obiekt stanowi własność lub współwłasność podatnika,

4)obiekt jest oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,

5)obiekt jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Brak spełnienia choćby jednego ze wskazanych warunków powoduje, że dany obiekt nie podlega opodatkowaniu Podatkiem od przychodów z budynków.

Stanowisko w zakresie pytania nr 1

W przypadku Wnioskodawcy należy stwierdzić, że Lokale spełniają warunki o których mowa w pkt 2) - 5) i szczegółowa analiza tych warunków w ramach niniejszego wniosku nie jest konieczna. Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, nie jest spełniony warunek z pkt 1), tj. Lokale nie stanowią środków trwałych będących “budynkami”, o których mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, a zatem nie podlegają Podatkowi od przychodów z budynków.

Pojęcia „budynek” oraz “lokal” nie zostały zdefiniowane w przepisach ustawy o CIT. Ich znaczenie w języku powszechnym określa przykładowo Wielki Słowniki Języka Polskiego (www.wsjp.pl), zgodnie z którym:

„budynek” to jednopoziomowa lub wielopoziomowa budowla naziemna, ograniczona ścianami i dachem, mająca pomieszczenia mieszkalne lub o innym przeznaczeniu;
„lokal” to pomieszczenie mieszkalne lub o innej funkcji użytkowej, przy czym „lokal użytkowy” to pomieszczenie przeznaczone na działalność usługową, niesłużące do celów mieszkaniowych.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że pojęcia „budynek” oraz “lokal” nie mają tożsamego znaczenia w języku powszechnym. Budynek stanowi obiekt, który został wydzielony z przestrzeni za pomocą ścian oraz dachu, natomiast lokal stanowi pomieszczenie wydzielone w ramach budynku. Lokal znajduje się w budynku, jest jego elementem, ale sam nie jest budynkiem. W konsekwencji, nie można stwierdzić, że lokal spełnia definicję budynku.

Powyższe rozróżnienie znajduje również odzwierciedlenie w aktach prawnych, które zawierają definicje „budynku” i „lokalu”. Na podstawie art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2021 r., poz. 2351 ze zm.), „budynek” oznacza taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Stosownie natomiast do treści art. 2 ust. 2 UWL, “samodzielnym lokalem mieszkalnym” jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Jak zatem wynika z przytoczonych przepisów, budynek powinien być rozumiany jako obiekt wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, fundamentów i ścian. Lokal z kolei stanowi natomiast wydzielony element w obrębie budynku. Są to więc dwa odrębne pojęcia.

Także przepisy ustawy o CIT wskazują na rozróżnienie budynków i lokali. Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c ustawy o CIT, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością;
maszyny, urządzenia i środki transportu;
inne przedmioty;

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT, zwane środkami trwałymi.

Oznacza to, że na gruncie ustawy o CIT istnieje rozróżnienie pomiędzy środkami trwałymi w postaci budynków oraz środkami trwałymi w postaci lokali będących odrębną własnością. Rozróżnienie to konsekwentnie występuje także w innych przepisach ustawy o CIT (np. art. 16c pkt 2), art. 18d ust. 3), a także w załączniku nr 1 z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych. Wykaz ten z kolei bazuje na Klasyfikacji Środków Trwałych („KŚT”) ustanowionej rozporządzeniem Rady Ministrów z 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2016 r., poz. 1864, ze zm.), która również wymienia osobno środki trwałe w postaci budynków i lokali będących odrębną własnością. Tym samym, można stwierdzić, że na gruncie ustawy o CIT i innych aktów prawnych ustawodawca konsekwentnie i jasno wskazuje, że budynki oraz lokale będące odrębną własnością to osobne pojęcia / środki trwałe.

Z kolei art. 24b ust. 1, który jest kluczowy dla ustalenia elementów mogących podlegać opodatkowaniu Podatkiem od przychodów z budynków, wprost wskazuje, że podatkiem tym mogą być objęte jedynie środki trwałe będące budynkiem. W świetle opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i wskazanych tam cech prawnych oraz faktycznych Lokali, a także biorąc pod uwagę sposób ich nabycia i rozpoznania przez Wnioskodawcę w rejestrze środków trwałych, należy stwierdzić, że Lokale nie spełniają tego kluczowego warunku z art. 24b ust. 1. Jeżeli ustawodawca chciałby objąć Podatkiem od przychodów z budynków również lokale, dałby temu wyraz poprzez jednoznaczną normę prawną, odnoszącą się do lokali stanowiących odrębną własność. Tymczasem art. 24b ustawy o CIT w żadnym miejscu nie zawiera takiego odniesienia, co oznacza, że lokale pozostają poza zakresem omawianego opodatkowania.

Warto przy tym wskazać, że w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się pierwszeństwo wykładni językowej nad pozostałymi rodzajami wykładni tj. systemową i celowościową. Tylko w wyjątkowych sytuacjach wolno odstąpić od literalnego brzmienia przepisu - np. gdy językowe dyrektywy interpretacyjne nie pozwalają wyinterpretować jednoznacznej normy postępowania lub gdy wykładnia językowa pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią innych norm. W omawianym przypadku norma art. 24b ust. 1 nie budzi wątpliwości, więc należy ją stosować zgodnie z literalnym brzemieniem, które nie przewiduje opodatkowania lokali.

Analogiczne stanowisko zostało potwierdzone w innych interpretacjach indywidualnych dotyczących zakresu opodatkowania Podatkiem od przychodów z budynków, przykładowo:

w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (”DKIS”) z 26 sierpnia 2021 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.253.2021.1.ANK;
w interpretacji indywidualnej DKIS z 2 grudnia 2019 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.438.2019.1.AJ;
w interpretacji indywidualnej DKIS z 25 listopada 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.342.2019.2.IZ;
w interpretacji indywidualnej DKIS z 28 sierpnia 2019 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.216.2019.1.MO;
w interpretacji indywidualnej DKIS z 16 listopada 2018 r., sygn. 0114-KDIP2-1.4010.337.2018.1.JC.

Stanowisko w zakresie pytania nr 2

Dla uniknięcia wątpliwości, w ramach niniejszego wniosku Wnioskodawca pragnie potwierdzić, że nie podlega on opodatkowaniu Podatkiem od przychodów z budynków również w odniesieniu do Budynku.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że Budynek nie stanowi odrębnej nieruchomości (co jest potwierdzone m.in. w księdze wieczystej dotyczącej Gruntu) ani odrębnego przedmiotu własności lub współwłasności - przedmiotem własności są Lokale. Każdy z Lokali może być osobnym przedmiotem obrotu. Akt notarialny dotyczący nabycia Lokali przez Wnioskodawcę w 2021 r. jasno wskazuje, że przedmiotem transakcji były Lokale wraz z udziałem w częściach wspólnych, a nie Budynek. W konsekwencji, Wnioskodawca w rejestrze środków trwałych rozpoznał trzy osobne środki trwałe w postaci Lokali, które podlegają amortyzacji. Wnioskodawca nie rozpoznał środka trwałego w postaci Budynku.

Powyższe podejście jest zgodne z przywołanym wcześniej z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, który wyraźnie rozróżnia środki trwałe w postaci budynków i środki trwałe w postaci lokali będących odrębną własnością, a także z innymi przepisami ustawy o CIT i KŚT, które konsekwentnie stosują to rozróżnienie. Warto przy tym zauważyć, że z perspektywy prawnej ustanowienie odrębnej własności lokali wymaga ich samodzielności z perspektywy faktycznej i technicznej. Lokale będące własnością Wnioskodawcy są wyodrębnione, co również przemawia za ich ujęciem jako osobne środki trwałe.

Z kolei, jak wskazano w uzasadnieniu Wnioskodawcy do pytania nr 1, warunkiem objęcia Podatkiem od przychodów z budynków jest m.in., aby dany obiekt stanowił środek trwały w postaci budynku. Warunek ten nie będzie spełniony w przypadku Budynku, gdyż nie stanowi on środka trwałego - osobne środki trwałe stanowią Lokale.

Kolejnym argumentem przemawiającym za tym, że Budynek nie podlega Podatkowi od przychodów z budynków jest fakt, że nie stanowi on osobnego przedmiotu własności ani współwłasności Wnioskodawcy, a więc nie spełnia warunku, o którym mowa w art. 24b ust. 1 pkt 1) ustawy o CIT. Własnością Wnioskodawcy są bowiem Lokale, które stanowią odrębne nieruchomości i mogą być odrębnym przedmiotem obrotu, oderwanym od Budynku, w którym się znajdują.

Biorąc pod uwagę powyższe, Budynek nie spełnia wszystkich warunków, o których mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, więc nie może być objęty Podatkiem od przychodów z budynków. Taki wniosek jasno wynika z literalnej wykładni odpowiednich przepisów i pojęć. Z kolei, jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FSK 1077/12, wykładnia językowa konkretnego przepisu prawa jest nie tylko punktem wyjścia wykładni prawa, ale także zakreśla jej granice. Próba dokonania wykładni, która byłaby sprzeczna z językowym znaczeniem przepisu prawa byłaby naruszeniem zasady praworządności i byłaby nieprawidłowa.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska wskazanego na wstępie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805, dalej: „updop”):

Podatek dochodowy od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, który:

1)stanowi własność albo współwłasność podatnika,

2)został oddany w całości albo w części do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze,

3)jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej

- zwany dalej "podatkiem od przychodów z budynków", wynosi 0,035% podstawy opodatkowania za każdy miesiąc.

Natomiast w myśl art. 24b ust. 2 updop:

Zwalnia się od podatku od przychodów z budynków przychód ze środka trwałego będącego budynkiem mieszkalnym oddanym do używania w ramach realizacji programów rządowych i samorządowych dotyczących budownictwa społecznego, jeżeli zwolnienie to stanowi rekompensatę spełniającą warunki określone w decyzji Komisji z dnia 20 grudnia 2011 r. w sprawie stosowania art. 106 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy państwa w formie rekompensaty z tytułu świadczenia usług publicznych, przyznawanej przedsiębiorstwom zobowiązanym do wykonywania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym (Dz.Urz. UE L 7 z 11.01.2012, str. 3).

Stosownie do art. 24b ust. 3 updop:

Przychód, o którym mowa w ust. 1, stanowi ustalona na pierwszy dzień każdego miesiąca wartość początkowa podlegającego opodatkowaniu środka trwałego wynikająca z prowadzonej ewidencji, a w miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji - wartość początkowa ustalona na dzień wprowadzenia środka trwałego do ewidencji.

W myśl art. 24b ust. 5 updop:

W przypadku gdy budynek stanowi:

1) współwłasność podatnika - przy obliczaniu wartości początkowej przyjmuje się wartość wynikającą z ewidencji tego podatnika;

2) własność albo współwłasność spółki niebędącej osobą prawną - przy obliczaniu wartości początkowej przypadającej na wspólnika przepis art. 5 ust. 1 stosuje się odpowiednio.

Art. 24b ust. 6 updop stanowi, że:

W przypadku gdy budynek został oddany do używania w części, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej oddanej do używania w całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku. Proporcję, o której mowa w zdaniu pierwszym, ustala się na dzień określony w ust. 3.

Zgodnie z art. 24b ust. 7 updop:

Nie ustala się przychodu, o którym mowa w ust. 1, w przypadku, gdy ustalony na dzień określony w ust. 3, łączny udział oddanej do używania powierzchni użytkowej budynku nie przekracza 5% całkowitej powierzchni użytkowej tego budynku.

W myśl art. 24b ust. 9 updop:

Podstawę opodatkowania stanowi suma przychodów, o których mowa w ust. 1, z poszczególnych budynków, pomniejszona o kwotę 10 000 000 zł.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że prowadzą Państwo działalność gospodarczą polegającą na wynajmie lokali biurowych i handlowo-usługowych. W celu prowadzenia ww. działalności gospodarczej w 2021 r. nabyli Państwo od podmiotu niepowiązanego nieruchomość obejmującą:

Wszystkie lokale stanowią odrębny przedmiot własności i znajdują się w budynku posadowionym na Gruncie („Budynek”). Lokale są odrębnie ujęte w kartotece lokali prowadzonej przez odpowiednie organy i mają nadane odrębne numery identyfikacyjne (identyfikatory). Budynek nie stanowi odrębnej nieruchomości ani przedmiotu własności, co potwierdza m.in. wpis w księdze wieczystej dla Gruntu. Budynek nie posiada odrębnej księgi wieczystej. W konsekwencji, w lipcu 2021 r. przedmiotem nabycia przez Wnioskodawcę była własność Lokali wraz z udziałem w częściach wspólnych. Lokale są ujawnione w rejestrze środków trwałych Spółki jako trzy odrębne środki trwałe i podlegają amortyzacji podatkowej wg standardowej stawki dla lokali niemieszkalnych. W rejestrze środków trwałych Spółki nie jest ujawniony Budynek (ani żaden inny budynek).

Państwa wątpliwość budzi kwestia ustalenia, czy podlegają Państwo opodatkowaniu podatkiem dochodowym od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, o którym mowa w art. 24b ust. 1 ustawy o CIT, w odniesieniu do Lokali oraz Budynku.

Wskazać należy, że podatkiem od przychodów z budynków zostały objęte wszystkie nieruchomości - budynki, niezależnie od ich klasyfikacji (m.in. mieszkalne, niemieszkalne, przemysłowe, magazynowe) położone na terytorium Polski, jeżeli generują przychody z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Z zakresu tego podatku zostały wyłączone jedynie przychody z budynków mieszkalnych, jeżeli zostały oddane do używania w ramach rządowych (samorządowych) programów dotyczących budownictwa społecznego, przy spełnieniu warunków określonych w ustawie.

Za takim rozumieniem przepisów znowelizowanego art. 24b updop przemawia również treść uzasadnienia do projektu ustawy z 15 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. 2018, poz. 1291, druk sejmowy 2291-A), zgodnie z którym: „W wyniku proponowanych zmian minimalnym podatkiem dochodowym (w projekcie proponuje się, aby podatek ten został określony jako „podatek od przychodów z budynków”), zostaną, co do zasady, objęte wszystkie budynki (mieszkalne i niemieszkalne) położone na terytorium Polski. Podkreślić należy, iż podatek od przychodów z budynków będzie płacony od tych środków trwałych w postaci budynków”.

Pojęcie „budynek” nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z tego względu, zgodnie z utrwalonymi zasadami wykładni językowej, należy przypisać mu jego powszechnie przyjmowane znaczenie. Budynek jest to „jednopoziomowa lub wielopoziomowa budowla naziemna, ograniczona ścianami i dachem, mająca pomieszczenia mieszkalne lub o innym przeznaczeniu” (Wielki słownik języka polskiego; http://www.wsjp.pl/) natomiast lokal to „pomieszczenie mieszkalne lub o innej funkcji użytkowej” (Wielki Słownik Języka Polskiego; http://www.wsjp.pl/). Tym samym, biorąc pod uwagę znaczenie powszechnie przypisywane w języku polskim słowu „budynek”, nie sposób uznać, że obejmuje ono swoim zakresem również lokal.

Treść przepisu art. 24b w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r. wskazuje, że przedmiot opodatkowania stanowi przychód ze środka trwałego będącego budynkiem.

Także na gruncie innych przepisów updop widać wyraźnie, że ustawodawca dokonuje rozróżnienia pomiędzy środkami trwałymi będącymi budynkami oraz środkami trwałymi będącymi lokalami stanowiącymi odrębny przedmiot własności.

I tak w art. 16a ust. 1 pkt 1 updop ustawodawca wyraźnie wskazuje, że:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

Podobne rozróżnienie znajduje swoje odzwierciedlenie także w innych przepisach updop np. w art. 16c pkt 2, oraz w załączniku nr 1 do ustawy będącym wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych.

Na odrębność określeń „budynek” oraz „lokal” posiłkowo wskazują także przepisy ustaw niezwiązanych bezpośrednio z prawem podatkowym, ale regulujących materię związaną ze statusem prawnym budynków oraz lokali. I tak, zgodnie z definicją budynku zawartą w art. 3 pkt 2 ustawy z 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 682 ze zm.):

Ilekroć w ustawie jest mowa o budynku - należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Natomiast w myśl definicji lokalu znajdującej się w art. 2 ust. 2 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1048):

Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

W omawianym przypadku, wszystkie przedstawione we wniosku nieruchomości to samodzielne lokale niemieszkalne stanowiące odrębne nieruchomości, dla których prowadzone są odrębne księgi wieczyste, stanowiące własność Wnioskodawcy.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy i dokonaną wykładnię przepisów, stwierdzić należy, że wskazane we wniosku lokale stanowiące odrębną własność nie są objęte dyspozycją przepisu art. 24b ust. 1 updop i tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków.

Zauważyć należy, że jeżeli podatkiem określonym w art. 24b updop, miałyby być objęte również samodzielne lokale mieszkalne stanowiące odrębną własność, ustawodawca dałby temu wyraz poprzez jednoznacznie skonstruowaną normę prawną, odnoszącą się do lokali stanowiących odrębną własność. Nieuwzględnienie lokali stanowiących odrębną własność, w treści przedmiotowego przepisu skutkuje zatem brakiem możliwości objęcia ich opodatkowaniem wynikającym z treści art. 24b updop.

Powyższe potwierdza także podział ustalony w Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) ustanowionej rozporządzeniem Rady Ministrów z 3 października 2016 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864, ze zm.).

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych grupę 1 stanowią: budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Dodatkowo, w ramach ww. grupy lokale, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego stanowią podgrupę 12, odrębną od podgrupy 10 (budynki niemieszkalne) oraz podgrupy 11 (budynki mieszkalne). Tym samym, na gruncie KŚT lokale stanowią środki trwałe odrębne od budynków.

Zatem należy zgodzić się z Państwem, że w obecnym stanie prawnym w stosunku do przedstawionych we wniosku lokali nie ciąży na Państwu obowiązek opodatkowania przychodów z tytułu własności środka trwałego o którym mowa w art. 24b.

Wobec powyższego, Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Nie podlegają Państwo również opodatkowaniu podatkiem od przychodów z budynków w odniesieniu do Budynku.

Kluczowe dla uznania danego środka trwałego za budynek jest jego zakwalifikowanie w ewidencji środków trwałych podatnika. W ewidencji środków trwałych podatnik jest zobowiązany do prawidłowego przyporządkowania danemu środkowi trwałemu symbolu z KŚT, co jednocześnie jest powiązane ze stosowaniem odpowiedniej stawki amortyzacyjnej. Zakwalifikowanie danego środku trwałego w ewidencji środków trwałych zgodnie z symbolem KŚT jako budynku determinuje, po spełnieniu pozostałych przesłanek z art. 24b ustawy o CIT, opodatkowanie podatkiem dochodowym od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem.

Jak wynika z opisu sprawy Budynek, o którym mowa we wniosku nie stanowi odrębnej nieruchomości ani odrębnego przedmiotu własności lub współwłasności. Własnością Państwa są bowiem Lokale, które stanowią odrębne nieruchomości i mogą być odrębnym przedmiotem obrotu, oderwanym od Budynku, w którym się znajdują. Jak Państwo podają Akt notarialny dotyczący nabycia przez Państwa Lokali wskazuje, że przedmiotem transakcji były Lokale wraz z udziałem w częściach wspólnych, a nie Budynek. W konsekwencji, w rejestrze środków trwałych rozpoznali Państwo trzy osobne środki trwałe w postaci Lokali, które podlegają amortyzacji. Nie rozpoznali Państwo środka trwałego w postaci Budynku. W rejestrze środków trwałych nie jest ujawniony Budynek (ani żaden inny budynek).

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że Budynek będący przedmiotem Państwa zapytania jako nieujęty w ewidencji środków trwałych jako budynek, nie może zostać objęty podatkiem od przychodów z budynku zgodnie z art. 24b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto, nie został spełniony warunek własności albo współwłasności wynikający z ww. art. 24b ust. 1 pkt 1 updop.

Wobec powyższego, Państwa stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy Ordynacja podatkowa. Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i/lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Rozliczanie ulg na innowacje w praktyce

Dane dokumentu

Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 5 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.624.2023.1.MR1