Interpretacja indywidualna z dnia 18 stycznia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.917.2023.1.DJ

Obowiązki płatnika w związku ze zwrotem kosztów na ładowanie samochodów elektrycznych wykorzystywanych zarówno do celów służbowych, jak i prywatnych.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych stanów faktycznych w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 grudnia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 13 grudnia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanów faktycznych

X Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka lub Pracodawca) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się m.in. (…).

Wnioskodawca udostępnia na rzecz swoich pracowników (dalej: Pracownicy) służbowe samochody elektryczne (dalej: Samochody służbowe) wraz z ładowarkami służącymi do ich ładowania w domu pracownika (w celu wykonywania ich obowiązków pracowniczych). Jednocześnie, Wnioskodawca zamierza także dokonywać na rzecz Pracowników zwrotu rzeczywistych kosztów energii elektrycznej poniesionych na ładowanie Samochodów służbowych.

Samochody służbowe stanowią pojazdy elektryczne w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 875).

Przedmiotowy wniosek dotyczy sytuacji, w której Wnioskodawcę i Pracowników łączy stosunek pracy, w myśl art. 22 Kodeksu pracy. Jednocześnie, Spółka jest stroną umowy (dalej: Umowa) z kontrahentem (dalej: Kontrahent) w ramach której Kontrahent będzie:

·wydzierżawiać ładowarki;

·świadczyć usługę montażu ładowarek;

·dostarczać na rzecz Spółki dedykowane oprogramowanie do ładowarek Samochodów służbowych, które umożliwiać będzie ładowanie samochodów elektrycznych oraz służące m.in. do monitorowania statusu stacji oraz zużycia energii elektrycznej, do prywatnych stacji ładowania jak również

·świadczyć usługi agenta rozliczeniowego (dalej: Usługi Agenta Rozliczeniowego).

Na podstawie zawartej Umowy z Kontrahentem, Spółka będzie wydzierżawiać od Kontrahenta ładowarki samochodów elektrycznych do zamontowania w/przy domach Pracowników, tzw. (…) (dalej: ładowarki).

Wnioskodawca każdorazowo będzie posiadał tytuł prawny do ładowarki i będzie ją udostępniał Pracownikom do używania w celu sprawnego (szybkiego) ładowania służbowych samochodów elektrycznych. Udostępnienie pracownikowi ładowarki będzie następowało w interesie pracodawcy, bowiem dzięki temu pracownicy będą mogli ładować samochody przy/w domu, a tym samym wykorzystywać samochód na cele służbowe z w pełni naładowaną baterią (co przekłada się na zasięg/mobilność służbowego samochodu elektrycznego) oraz faktycznie umożliwia realizację obowiązków służbowych. Jak wskazano powyżej, ładowarki zostaną wyposażone w dedykowane oprogramowanie, które umożliwi ładowanie samochodów elektrycznych oraz m.in. zapewni możliwość monitorowania statusu stacji oraz ilości faktycznie zużytej w danym okresie energii elektrycznej (dalej: Oprogramowanie). Kontrahent będzie właścicielem Oprogramowania i na podstawie Umowy udzieli Spółce odpłatnej licencji na korzystanie z Oprogramowania (dalej: Licencja). Jednocześnie, w trakcie/po zakończeniu obowiązywania Umowy, Wnioskodawca będzie miał możliwość zakupu wydzierżawionych ładowarek od Kontrahenta po ustalonej w Umowie z Kontrahentem cenie.

W ramach Usługi Agenta Rozliczeniowego, Kontrahent w imieniu Spółki będzie zwracał rzeczywiste koszty energii elektrycznej na rzecz jej Pracowników, poniesione w związku z ładowaniem Samochodów służbowych z użyciem udostępnionych przez Spółkę ładowarek zainstalowanych w/przy domach Pracowników (dalej: Zwrot kosztów). Zwrot kosztów faktycznie będzie następował ze środków Spółki jako Pracodawcy i będzie należny za każdy okres rozliczeniowy, w którym Pracownicy będą wykorzystywali udostępnione im przez Spółkę Samochody służbowe.

Warunkiem uzyskania przez Pracowników Zwrotu kosztów będzie wcześniejsze przekazanie przez Pracowników do Spółki i Kontrahenta informacji nt. stawek (taryf) za zużycie energii elektrycznej obowiązujących u Pracowników zgodnie z umowami na dostawę energii elektrycznej w miejscu, w którym zlokalizowane będą udostępnione Pracownikom ładowarki do Samochodów służbowych. Pracownicy będą także zobowiązani do niezwłocznego informowania Spółki o zmianie stawek (taryf) za zużycie energii elektrycznej obowiązujących u Pracowników zgodnie z umową na dostawę energii elektrycznej w miejscu, w którym zlokalizowane będą ładowarki. Spółka na wniosek Kontrahenta, w celu weryfikacji poprawności zadeklarowanych stawek może wymagać od Pracowników przedstawienia kopii umowy zawartej przez Pracowników z dostawcami energii elektrycznej oraz innych niezbędnych dokumentów (np. faktur VAT otrzymywanych przez Pracowników od dostawców energii elektrycznej).

Zadeklarowane przez Pracowników stawki (taryfy) za zużycie energii elektrycznej zostaną przez Kontrahenta wprowadzone do systemu Kontrahenta. Dzięki uzyskanym informacjom nt. stawek (taryf) oraz ilości zużytej energii elektrycznej na ładowania Samochodów służbowych przez Pracowników w danym okresie rozliczeniowym, Kontrahent będzie generował raport, w którym widniała będzie informacja o ilości zużytej przez ładowarki energii elektrycznej oraz wartości energii wedle stawek obowiązujących u danego Pracownika (deklarowane stawki x ilość zużytej energii). Na podstawie wygenerowanych raportów Kontrahent będzie wystawiał Spółce noty obciążeniowe na kwotę odpowiadającą wartości energii elektrycznej zużytej na ładowanie przez Pracowników Samochodów służbowych. Następnie Kontrahent będzie dokonywał na rzecz Pracowników Zwrotu kosztów za dany okres rozliczeniowy w imieniu Pracodawcy. Wypłata Pracownikom Zwrotu kosztów, będzie następowała na rachunki bankowe Pracowników.

Pracownikom użytkującym samochody służbowe, także do celów prywatnych (przez cały miesiąc), doliczana będzie przez Wnioskodawcę do przychodu kwota ryczałtowa w wysokości 250 zł miesięcznie (dla pojazdów elektrycznych) z tytułu nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania Samochodu służbowego do celów prywatnych, na podstawie art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, Spółka planuje za pośrednictwem Kontrahenta zwracać Pracownikom koszty zużycia energii elektrycznej w celu ładowania baterii Samochodów służbowych (pojazdów elektrycznych), w tym także w przydomowej stacji ładowania. Jednocześnie, z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych pracowników, doliczana im będzie do przychodu ze stosunku pracy miesięczna kwota ryczałtowa w wysokości 250 zł (dla pojazdów elektrycznych), zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o PIT. W tym miejscu również należy podkreślić, że powierzone Samochody służbowe Spółki powinny być parkowane przy miejscu zamieszkania Pracowników co wynika z wzajemnych ustaleń pomiędzy Spółką a Pracownikami.

Wnioskodawca informuje również, że będzie udostępniał na rzecz Pracowników ładowarki do Samochodów służbowych, które będą montowane w miejscu zamieszkania Pracowników przez Kontrahenta. Ładowarki traktowane są jako narzędzie udostępnione pracownikowi w celu umożliwienia mu korzystania (naładowania) służbowego samochodu elektrycznego. Przedmiotowe działania Spółki są spowodowane faktem, iż czas wymagany do odpowiedniego naładowania Samochodów służbowych jest stosunkowo długi (np. w porównaniu do tankowania na stacji paliw samochodu spalinowego). Konieczność ładowania Samochodu służbowego przez Pracownika w czasie pracy znacząco może skrócić efektywny czas pracy takiego Pracownika w ciągu dnia. Udostępnienie Pracownikowi ładowarki umożliwia Pracownikom naładowanie Samochodu służbowego w domu już po zakończeniu pracy lub w trakcie pracy w przypadku osób wykonujących pracę hybrydową (zdalną oraz pracę w biurze lub wyłącznie zdalną). W takim wypadku, każdego dnia, Samochody służbowe mogą być w pełni naładowane, co przekłada się na mobilność/zasięg elektrycznego samochodu służbowego oraz bardziej efektywne wykorzystywanie go przez Pracowników do wykonywania zadań służbowych. Tym samym należy wskazać, że ładowarka stanowi element umożliwiający korzystanie z samochodu elektrycznego, a jej udostępnienie nastąpi w interesie Spółki.

Jednocześnie, w przypadku ustania stosunku pracy pomiędzy Spółką a Pracownikami, Pracownicy będą zobowiązani do zwrotu ładowarki lub zostanie zawarta odrębna umowa pomiędzy tymi stronami w zakresie przeniesienia własności ładowarki przez Spółkę na rzecz danego Pracownika, która zostanie zawarta na warunkach rynkowych.

Wnioskodawca podkreśla, że przedmiotem niniejszego wniosku jest kwestia skutków podatkowych dla Pracowników w PIT rozliczenia kosztów zużytej energii elektrycznej na ładowanie Samochodów służbowych (Zwrotu kosztów) oraz nieodpłatnego udostępnienia na rzecz Pracowników ładowarek do ładowania służbowych samochodów elektrycznych.

Pytania

1)Czy w opisanym stanie faktycznym zwrot kosztów poniesionych przez Pracowników na ładowanie służbowych samochodów elektrycznych, wykorzystywanych zarówno do celów służbowych jak i celów prywatnych, w przydomowych stacjach ładowania, mieści się w ryczałcie, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i w związku z tym Spółka nie powinna dodatkowo doliczać tym pracownikom do przychodu ze stosunku pracy kwoty stanowiącej Zwrot kosztów energii elektrycznej zużytej na ładowanie elektrycznego samochodu służbowego, zgodnie z art. 12 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji pobierać i wpłacać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

2)Czy w opisanym stanie faktycznym czasowe, nieodpłatne udostępnienie przez Spółkę na rzecz Pracowników dedykowanych ładowarek do ładowania służbowych samochodów elektrycznych do korzystania w miejscu ich zamieszkania na cele służbowe, z możliwością wykorzystywania ich na cele prywatne będzie stanowiło przychód pracownika określony w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym będzie skutkowało powstaniem obowiązków płatnika po stronie Spółki?

Państwa stanowisko w sprawie

1.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym zwrot kosztów poniesionych przez Pracowników na ładowanie służbowych samochodów elektrycznych, wykorzystywanych zarówno do celów służbowych jak i celów prywatnych, w przydomowych stacjach ładowania, mieści się w ryczałcie, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i w związku z tym Spółka nie powinna dodatkowo doliczać tym pracownikom do przychodu ze stosunku pracy kwoty stanowiącej Zwrot kosztów energii elektrycznej zużytej na ładowanie elektrycznego samochodu służbowego, zgodnie z art. 12 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji pobierać i wpłacać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

2.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym stanie faktycznym czasowe, nieodpłatne udostępnienie przez Spółkę na rzecz Pracowników dedykowanych ładowarek do ładowania służbowych samochodów elektrycznych do korzystania w miejscu ich zamieszkania na cele służbowe, z możliwością wykorzystywania na cele prywatne nie będzie stanowiło przychodu pracownika określonego w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym nie będzie skutkowało powstaniem obowiązków płatnika po stronie Spółki.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 2 ustawy o PIT: wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o PIT: wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1)jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2)jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;

3)jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4)w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

W myśl art. 11 ust. 2b ustawy o PIT, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Jednocześnie, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, źródłami przychodów są m.in.: stosunek służbowy, stosunek pracy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1)250 zł miesięcznie – dla samochodów:

a.o mocy silnika do 60 kW,

b.stanowiących pojazd elektryczny w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 110 i 1093) lub pojazd napędzany wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy;

2)400 zł miesięcznie – dla samochodów innych niż wymienione w pkt 1.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o PIT, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, (...).

W przedmiotowym przypadku, zdaniem Spółki, należy podkreślić, że udostępniane przez Spółkę Samochody służbowe będą pojazdami elektrycznymi. W konsekwencji, ryczałt z tytułu nieodpłatnego wykorzystywania przez Pracowników do celów prywatnych Samochodów służbowych w niniejszym opisie stanu faktycznego należy ustalać w oparciu o brzmienie art. 12 ust. 2a ustawy o PIT, tj. w wysokości 250 zł miesięcznie.

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, że 11 września 2020 r. Minister Finansów wydał interpretację ogólną Nr DD3.8201.1.2020 w sprawie zryczałtowanego przychodu pracownika związanego z wykorzystywaniem samochodu służbowego do celów prywatnych. W interpretacji tej Minister Finansów stwierdził, że ryczałtowo określona w tym przepisie wartość nieodpłatnego świadczenia obejmuje ponoszone przez pracodawcę koszty związane z utrzymaniem i ogólnym użytkowaniem samochodu, przykładowo takie koszty jak: paliwo, ubezpieczenie, wymiana opon, bieżące naprawy, okresowe przeglądy, które zakład pracy - jako właściciel samochodu musi ponieść, aby samochód był sprawny i mógł uczestniczyć w ruchu drogowym. Należy podkreślić, że w świetle powyższej interpretacji ogólnej Ministra Finansów, ryczałt, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT obejmuje wszelkie koszty związane z użytkowaniem samochodu i jak wynika również z orzecznictwa sądów administracyjnych, świadczeniem pracodawcy nie jest samo udostępnienie samochodu, ale zapewnienie możliwości jego prawidłowego używania, w tym także ponoszenie wszystkich niezbędnych wydatków umożliwiających takie używanie, tj. kosztów eksploatacji, w tym materiałów eksploatacyjnych, kosztów związanych z zakupem paliwa czy badań technicznych.

Mając zatem powyższe na uwadze, także w przypadku gdy pracodawca zwraca pracownikowi wydatki na paliwo, to zwroty takie nie stanowią odrębnego świadczenia i nie podlegają odrębnemu opodatkowaniu (tak m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 22 lipca 2020 r., sygn. akt II FSK 1116/18 oraz w wyroku z 6 czerwca 2019 r. sygn. akt. II FSK 1723/17).

Zdaniem Wnioskodawcy pomimo, że powyższe orzecznictwo nie odnosi się wprost do samochodów elektrycznych, na zasadach analogii te same zasady należy stosować zarówno do samochodów spalinowych, jak i z alternatywnym napędem (elektrycznym), gdyż bez znaczenia pozostaje to, czy paliwem napędzającym silnik samochodu jest benzyna czy energia elektryczna.

Zgodnie z powyższym, Wnioskodawca powinien rozpoznać i doliczać Pracownikom przychody z tytułu nieodpłatnego świadczenia przysługujące im z tytułu wykorzystania Samochodów służbowych do celów prywatnych w zryczałtowanej wysokości 250 zł miesięcznie (dla pojazdów elektrycznych). Ponadto, gdy Pracownicy, korzystając z własnej energii elektrycznej (w jego własnym gospodarstwie domowym), ładują Samochód służbowy z napędem elektrycznym, to zwrot przez Pracodawcę wydatku z tego tytułu, nie będzie stanowił dodatkowego przychodu Pracownika podlegającego opodatkowaniu PIT.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie także w odpowiedzi Ministra Finansów z dnia 13 kwietnia 2022 r. na petycję Polskiego Stowarzyszenia Paliw Alternatywnych w sprawie umożliwienia pracodawcom zwrotu kosztów poniesionych na ładowanie pojazdu elektrycznego w domu pracownika (znak sprawy: DD3.056.1.2022), w której Minister Finansów uznał, że „stąd też w sytuacji gdy pracownik ładuje służbowy samochód z napędem elektrycznym korzystając z przydomowej stacji ładowania, to zwrot przez pracodawcę wydatku z tego tytułu nie będzie stanowił dodatkowego przychodu pracownika, w rozumieniu ustawy PIT.”

Analogiczne stanowisko zajął Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 28 lipca 2022 r., sygn. 0115-KDIT2.4011.233.2022.2.RS, w której organ potwierdził, że: „(...) Koszty poniesione przez pracownika na ładowanie samochodu elektrycznego we własnym zakresie poza godzinami pracy, będą pracownikowi zwracane. Wobec powyższego, zwrot kosztów poniesionych przez pracownika na ładowanie samochodu elektrycznego we własnym zakresie, poza godzinami pracy, nie będzie stanowił po stronie pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 12 ust. 3 ww. ustawy.”

Wobec powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, zwrot rzeczywistych kosztów ładowania określonych według metody wskazanej w opisie stanu faktycznego, a poniesionych przez Pracowników na ładowanie Samochodów służbowych (pojazdów elektrycznych), nie będzie stanowić po stronie Pracowników dodatkowego przychodu podlegającego opodatkowaniu PIT.

Powyższe stanowisko potwierdza również interpretacja Szefa KAS z 23 września 2022 r. (sygn. DOP3.8222.34.2021.HTCE), uchylająca niekorzystną dla podatnika wcześniejszą indywidualną interpretację wydaną przez Dyrektora KIS z 5 maja 2021 r., sygn. 0112-KDIL2-1.4011.153.2021.1.DJ. Szef KAS potwierdził tym samym, że: „(...) wartość paliwa sfinansowanego przez pracodawcę jest uwzględniana w ryczałtowym przychodzie pracownika. Przy czym bez znaczenia jest, czy paliwem samochodu służbowego jest benzyna, olej napędowy, czy energia elektryczna. Wartość tego paliwa jest już bowiem przychodem pracownika, o którym mowa wart. 12 ust. 2a updof. W przypadku jednak wykorzystywania przez pracownika do celów prywatnych samochodu elektrycznego wartość tego przychodu, niezależnie od pojemności silnika, wynosi 250 zł miesięcznie. W konsekwencji do rozliczania udostępnienia elektrycznych samochodów służbowych pracownikom (...) wnioskodawca może zastosować ryczałt, o którym mowa w art. 12 ust. 2a updof.”

Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy należy podkreślić, że z powyższej interpretacji wynika, że jeżeli pracownik ładuje służbowy samochód z napędem elektrycznym, korzystając z przydomowej stacji ładowania, to zwrot kosztów przez pracodawcę z tego tytułu nie będzie powodował powstania u niego dodatkowego przychodu.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli wydatki poniesione przez pracownika na ładowanie Samochodów służbowych we własnym zakresie (poza godzinami pracy, w przydomowej stacji ładowania), będą pracownikowi zwracane - to zwrot kosztów zużytej na ładowanie służbowego samochodu elektrycznego energii elektrycznej nie będzie stanowił po jego stronie dodatkowego przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 3 ustawy o PIT. Tym samym, po stronie Wnioskodawcy nie wystąpią obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 ustawy o PIT. Spółka będzie w tym przypadku zobowiązana jedynie do rozliczenia przychodu Pracowników w formie ryczałtu, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT w wysokości 250 zł miesięcznie.

Stanowisko Wnioskodawcy również znajduje potwierdzenie w następujących interpretacjach podatkowych:

·interpretacja indywidualna z dnia 30 marca 2023 r. wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o sygn. 0115-KDIT2.4011.86.2023.1.KC: „Pomimo, że interpretacja ta nie odnosi się do samochodów elektrycznych, nie ma przeszkód, aby te same zasady stosować zarówno do samochodów spalinowych, jak i z innym napędem, w tym elektrycznym. Zatem wartość paliwa sfinansowanego przez pracodawcę jest uwzględniana w ww. ryczałtowym przychodzie pracownika. Przy czym bez znaczenia jest, czy paliwem samochodu służbowego jest benzyna czy energia elektryczna. Wartość tego paliwa jest już bowiem przychodem pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stąd też w sytuacji, gdy pracownik ładuje służbowy samochód z napędem elektrycznym w miejscu zamieszkania, to zwrot przez pracodawcę wydatku z tego tytułu nie będzie stanowił dodatkowego przychodu pracownika, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Innymi słowy, zwrot wydatku na ładowanie samochodu służbowego w wartościach faktycznie poniesionych przez pracownika, nie stanowi dla niego ww. przychodu. Jeśli jednak pracodawca będzie wypłacał ryczałtową kwotę na poczet wydatków na ładowanie tego samochodu, to powinna ona zostać rozliczona i ewentualna nadwyżka ponad poniesiony przez pracownika wydatek na ładowanie powinna albo zostać zwrócona pracodawcy, albo zostać zaliczona do przychodu pracownika ze stosunku pracy. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika w celu ładowania służbowego samochodu hybrydowego lub elektrycznego wykorzystywanego zarówno do celów służbowych jak i celów prywatnych (w przydomowej stacji ładowania), nie stanowi po stronie pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 12 ust. 3 ww. ustawy. W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika z tego tytułu.”

·interpretacja indywidualna z dnia 31 stycznia 2023 r. wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.902.2022.1.MS: „W przypadku wykorzystywania przez pracownika do celów prywatnych samochodu elektrycznego wartość tego przychodu, niezależnie od mocy silnika, wynosi 250 zł miesięcznie. Stąd też w sytuacji, gdy pracownik ładuje służbowy samochód z napędem elektrycznym w miejscu zamieszkania, stacji benzynowej to zwrot przez pracodawcę wydatku z tego tytułu nie będzie stanowił dodatkowego przychodu pracownika, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Innymi słowy, zwrot wydatku na ładowanie samochodu służbowego w wartościach faktycznie poniesionych przez pracownika, nie stanowi dla niego ww. przychodu. Jeśli jednak pracodawca będzie wypłacał ryczałtową kwotę na poczet wydatków na ładowanie tego samochodu, to powinna ona zostać rozliczona i ewentualna nadwyżka ponad poniesiony przez pracownika wydatek na ładowanie powinna albo zostać zwrócona pracodawcy, albo zostać zaliczona do przychodu pracownika ze stosunku pracy. Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa podatkowego wskazać należy, że zwrot faktycznie poniesionych przez pracownika kosztów energii na ładowanie samochodu elektrycznego we własnym zakresie, wykorzystywanego również do celów prywatnych nie będzie stanowił po stronie pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 12 ust. 2a pkt 1 lit. b ww. ustawy. Tym samym, nie będziecie Państwo pełnili roli płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.”

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy również czasowe, nieodpłatne udostępnienie przez Spółkę na rzecz Pracowników dedykowanych ładowarek do ładowania służbowych samochodów elektrycznych do korzystania w miejscu ich zamieszkania na cele służbowe, z możliwością wykorzystywania na cele prywatne nie będzie stanowiło przychodu pracownika, a tym samym nie będzie skutkowało powstaniem obowiązków płatnika po stronie Spółki, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 3 ustawy o PIT.

W tym przypadku należy zdaniem Wnioskodawcy zwrócić uwagę, że przedmiotowe działania Spółki są motywowane umożliwieniem Pracownikom korzystania ze służbowych aut elektrycznych w sposób bardziej efektywny, tj. bardziej efektywnego wykorzystania czasu pracy poprzez ograniczenie występowania sytuacji, w których Pracownicy, w ramach czasu pracy, są zmuszeni do długotrwałego ładowania Służbowych samochodów elektrycznych na ogólnodostępnych stacjach ładowania. Udostępnienie Pracownikom ładowarki do samochodu elektrycznego pozwoli w szczególności ładować Pracownikom Samochody służbowe już po godzinach ich pracy. W takiej sytuacji, każdego dnia rano będą one w pełni naładowane oraz będą mogły służyć Pracownikom w bardziej efektywny sposób do wykonywania zadań służbowych.

Również należy podkreślić, że w przypadku ustania stosunku pracy pomiędzy Spółką a Pracownikami, Pracownicy będą zobowiązani do zwrotu ładowarki lub zostanie zawarta odrębna umowa pomiędzy tymi stronami w zakresie przeniesienia własności ładowarki przez Spółkę na rzecz danego Pracownika.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy trudno w tym przypadku mówić o jakimkolwiek nieodpłatnym przysporzeniu po stronie Pracowników z tytułu udostępnienia im ładowarek w celu ładowania Samochodów służbowych Spółki. W przedmiotowym przypadku ładowarka jest narzędziem wykorzystywanym do wykonywanej pracy, gdzie w założeniu udostępnione ładowarki na rzecz Pracowników mają zwiększyć efektywność wykonywanej pracy, poprzez umożliwienie wykorzystania przez Pracowników powierzonych im przez Spółkę elektrycznych samochodów służbowych. Bez energii elektrycznej samochód nie będzie zdatny do użytku/nie będzie mógł być wykorzystywany przez Pracownika do wykonywania zadań służbowych. Jednocześnie umożliwienie sprawnego (szybkiego) ładowania samochodu elektrycznego w/przy miejscu zamieszkania Pracownika spowoduje, że Pracownik będzie miał do dyspozycji auto służbowe z w pełni naładowaną baterią, co przekłada się na zasięg/mobilność służbowego samochodu elektrycznego.

Tym samym udostępnienie przez Pracodawcę ładowarek w celu ładowania powierzonych Pracownikom Samochodów służbowych leży przede wszystkim w interesie pracodawcy (Wnioskodawcy), a nie samych Pracowników. Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy co do zasady, wszelkie świadczenia, które Spółka przyznaje pracownikom nieodpłatnie (np. nieodpłatne korzystanie z samochodu służbowego) powinny stanowić ich dodatkowy przychód, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, chyba że przepisy Ustawy o PIT lub innych aktów prawnych przewidują zwolnienie w odniesieniu do określonych świadczeń lub nie stanowią one faktycznego przysporzenia po stronie pracownika.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

W tym miejscu zdaniem Wnioskodawcy należy podkreślić, że kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 wskazał na obiektywne kryteria, którymi należy się kierować przy określaniu, czy w analizowanym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika.

Przede wszystkim kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leży w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w majątku pracownika. Zastosowanie tego obiektywnego kryterium wyróżnienia świadczeń będących przychodem pracownika, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, prowadzi do wniosku, że zaoszczędzenie wydatku przez pracownika może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko wtedy, gdy świadczenia te pracodawca spełnia na wniosek pracownika lub dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. W konsekwencji, „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń" jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

·po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

·po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

·po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Zgodnie z powyższym orzeczeniem TK w przypadku gdy którykolwiek z warunków nie zostanie spełniony, nieodpłatnego świadczenia nie będzie można uznać za przychód pracownika.

Zdaniem Wnioskodawcy należy podkreślić, że w przedmiotowej sprawie nie jest spełniona ww. przesłanka druga, gdyż świadczenie polegające na udostępnianiu do korzystania w miejscu zamieszkania stacji ładowania pojazdu elektrycznego nie jest dokonywana w interesie Pracowników, ani nie jest też wydatkiem, który Pracownicy musieliby ponieść nie będąc zatrudnionymi w Spółce. Konieczność zamontowania stacji ładowania w miejscu zamieszkania Pracowników wynika bezpośrednio z faktu, iż Pracownikom zostanie przypisany samochód służbowy o napędzie elektrycznym, który wymaga ładowania/zasilenia w energię elektryczną. Jednocześnie, to Wnioskodawca jako pracodawca jest podmiotem posiadającym interes we wprowadzeniu floty pojazdów niskoemisyjnych i umożliwieniu korzystania z nich z uwagi na ograniczenie negatywnego wpływu na środowisko naturalne oraz ograniczenie kosztów wynikających z ładowania pojazdów służbowych w ogólnodostępnych stacjach ładowania. Montaż stacji ładowania pozwala ponadto Spółce monitorować zużycie prądu na cele ładowania samochodu służbowego, co nie byłoby możliwe, gdyby Pracownicy korzystali wyłącznie z zastanej infrastruktury w miejscu zamieszkania.

Mając powyższe na uwadze, czasowe udostępnienie stacji ładowania samochodu służbowego (wykorzystywanego zarówno na cele służbowe jak i w celach prywatnych) do korzystania w miejscu zamieszkania Pracowników nie będzie przychodem Pracowników, a na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika z tego tytułu na gruncie art. 31 ustawy o PIT.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 15 września 2023 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o sygn. 0112-KDIL2-1.4011.560.2023.2.DJ, w której organ uznał że: „Zatem, jak wynika z treści sprawy (co również podkreślili Państwo w uzupełnieniu podania), przedmiot wniosku jest ograniczony tylko do zagadnienia powstania przychodu z tytułu czasowego udostępnienia stacji ładowania na cele służbowe z możliwością wykorzystywania na cele prywatne (nie jest to np. kwestia rozliczenia kosztów zużycia energii elektrycznej). Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków). Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 wskazał na obiektywne kryteria, którymi należy się kierować przy określaniu, czy w analizowanym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika. Przede wszystkim kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leży w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w majątku pracownika. Zastosowanie tego obiektywnego kryterium wyróżnienia świadczeń będących przychodem pracownika, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, prowadzi do wniosku, że zaoszczędzenie wydatku przez pracownika może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko wtedy, gdy świadczenia te pracodawca spełnia na wniosek pracownika lub dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. (...) W niniejszej sprawie nie jest spełniona ww. przesłanka druga, gdyż świadczenie polegające na udostępnianiu do korzystania w miejscu zamieszkania stacji ładowania pojazdu elektrycznego lub hybrydowego nie jest dokonywana w interesie pracownika, ani nie jest też wydatkiem, który Wnioskodawca musiałby ponieść nie będąc zatrudnionym w Spółce. Konieczność zamontowania stacji ładowania w miejscu zamieszkania pracownika wynika bezpośrednio z faktu, iż zgodnie z polityką samochodową Spółki, pracownikowi został przypisany samochód służbowy o napędzie elektrycznym lub hybrydowym. Użytkowanie samochodu służbowego wynika z zakresu i charakteru zadań pracownika poleconych do wykonania przez pracodawcę (Spółkę). Jednocześnie, to Spółka jest podmiotem posiadającym interes we wprowadzeniu floty pojazdów niskoemisyjnych i umożliwieniu korzystania z nich z uwagi na wypełnianie swoich zobowiązań związanych z ograniczaniem negatywnego wpływu na środowisko naturalne oraz ograniczenie kosztów wynikających z ładowania pojazdów w ogólnodostępnych stacjach ładowania. Montaż stacji ładowania pozwala ponadto Spółce monitorować zużycie prądu na cele ładowania samochodu służbowego, co nie byłoby możliwe, gdyby pracownicy korzystali wyłącznie z zastanej infrastruktury w miejscu zamieszkania. Mając powyższe na uwadze, czasowe udostępnienie stacji ładowania samochodu służbowego (wykorzystywanego zarówno na cele służbowe jak i w celach prywatnych) do korzystania w miejscu zamieszkania pracownika (w okolicznościach wskazanych we wniosku) nie będzie przychodem pracownika, a na Państwu nie będą ciążyć obowiązki płatnika z tego tytułu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych."

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.):

W myśl art. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Ustawa przewiduje przy tym dwa „tryby” zapłaty/poboru podatku dochodowego od osób fizycznych:

-tzw. samoobliczenie (samowymiar) i zapłatę podatku przez podatnika;

-obliczenie i pobór podatku przez płatnika.

Zasadą jest, że obowiązek prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, obliczenia i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych ciąży na podatnikach. Niemniej, w odniesieniu do licznych sytuacji zasada ta została wyłączona przez ustawodawcę przez nałożenie obowiązków płatnika na podmioty wypłacające podatnikowi (stawiające do dyspozycji podatnika) należności stanowiące jego dochody (przychody).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, wprowadza system poboru podatku przez płatnika w przypadkach wskazanych w Rozdziale 7: „Pobór podatku lub zaliczek na podatek przez płatników”.

Ustawodawca ustanowił obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych przez:

-określenie rodzaju podmiotu dokonującego wypłaty (realizacji) świadczeń na rzecz podatników, przy czym rodzaj podmiotu jest określany poprzez wskazanie jego formy organizacyjnej, jego statusu bądź roli, jaką podmiot ten pełni w relacji z podatnikiem oraz

-określenie kategorii przychodów (dochodów) w odniesieniu do których na ww. podmiotach ciążą obowiązki płatnika podatku.

Podstawowym warunkiem dla rozważań o obowiązkach płatnika jest jednak istnienie relacji, udzielający świadczenia (płatnik) – uzyskujący świadczenie (podatnik). Udzieleniem świadczenia jest przy tym zarówno sytuacja, gdy świadczenie jest przekazywane bezpośrednio przez płatnika, jak również sytuacja, gdy świadczenie jest realizowane przez podmiot trzeci, ale jest „zlecane”, „organizowane” przez płatnika (czyli w istocie pochodzi od płatnika).

W szczególności, w odniesieniu do art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nadającego status płatnika podatku „zakładom pracy”, należy podkreślić, że przepis ten dotyczy:

-przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy uzyskiwanych od zakładów pracy oraz

-zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

Zgodnie bowiem z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią:

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w cytowanej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 11 ust. 2 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy:

Na mocy art. 11 ust. 2b cytowanej ustawy:

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy:

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego od pracodawcy świadczenia. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Stosownie do art. 12 ust. 2a ww. ustawy:

W myśl art. 12 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 12 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 12 ust. 3 powołanej ustawy:

Z przedstawionych w podaniu stanów faktycznych wynika, że udostępniają Państwo na rzecz swoich pracowników służbowe samochody elektryczne wraz z ładowarkami służącymi do ich ładowania w domu pracownika (w celu wykonywania ich obowiązków pracowniczych). Jednocześnie, zamierzają Państwo także dokonywać na rzecz pracowników zwrotu rzeczywistych kosztów energii elektrycznej poniesionych na ładowanie samochodów służbowych. Planują Państwo za pośrednictwem kontrahenta zwracać pracownikom koszty zużycia energii elektrycznej w celu ładowania baterii samochodów służbowych (pojazdów elektrycznych), w tym także w przydomowej stacji ładowania. Zwrot kosztów, faktycznie będzie następował ze środków Państwa jako pracodawcy. Jednocześnie, z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych pracowników, doliczana im będzie do przychodu ze stosunku pracy miesięczna kwota ryczałtowa w wysokości 250 zł (dla pojazdów elektrycznych), zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ładowarki traktowane są jako narzędzie udostępnione pracownikowi w celu umożliwienia mu korzystania (naładowania) służbowego samochodu elektrycznego. Przedmiotowe działania Spółki są spowodowane faktem, iż czas wymagany do odpowiedniego naładowania samochodów służbowych jest stosunkowo długi (np. w porównaniu do tankowania na stacji paliw samochodu spalinowego). Konieczność ładowania samochodu służbowego przez pracownika w czasie pracy znacząco może skrócić efektywny czas pracy takiego pracownika w ciągu dnia. Udostępnienie ładowarki umożliwia pracownikom naładowanie samochodu służbowego w domu już po zakończeniu pracy lub w trakcie pracy w przypadku osób wykonujących pracę hybrydową (zdalną oraz pracę w biurze lub wyłącznie zdalną). W takim wypadku, każdego dnia, samochody służbowe mogą być w pełni naładowane, co przekłada się na mobilność/zasięg elektrycznego samochodu służbowego oraz bardziej efektywne wykorzystywanie go przez pracowników do wykonywania zadań służbowych. Tym samym należy wskazać, że ładowarka stanowi element umożliwiający korzystanie z samochodu elektrycznego, a jej udostępnienie nastąpi w Państwa interesie. Jednocześnie, w przypadku ustania stosunku pracy pomiędzy Państwem a pracownikami, pracownicy będą zobowiązani do zwrotu ładowarki lub zostanie zawarta odrębna umowa pomiędzy tymi stronami w zakresie przeniesienia własności ładowarki na rzecz danego pracownika, która zostanie zawarta na warunkach rynkowych.

Wątpliwość Państwa budzi m.in. kwestia, czy nieodpłatne udostępnienie przez Państwa na rzecz pracowników ładowarek do ładowania służbowych samochodów elektrycznych do korzystania w miejscu ich zamieszkania na cele służbowe, z możliwością wykorzystywania ich na cele prywatne będzie stanowiło przychód pracownika określony w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym będzie skutkowało powstaniem obowiązków płatnika po Państwa stronie.

W tym miejscu wskazać należy, że wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 wskazał na obiektywne kryteria, którymi należy się kierować przy określaniu, czy w analizowanym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika. Przede wszystkim kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leży w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w majątku pracownika. Zastosowanie tego obiektywnego kryterium wyróżnienia świadczeń będących przychodem pracownika, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, prowadzi do wniosku, że zaoszczędzenie wydatku przez pracownika może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko wtedy, gdy świadczenia te pracodawca spełnia na wniosek pracownika lub dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie.

W konsekwencji, „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

-po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

-po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

-po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)”.

Jeżeli którykolwiek z warunków nie zostanie spełniony, nieodpłatnego świadczenia nie będzie można uznać za przychód pracownika.

W niniejszej sprawie nie jest spełniona ww. przesłanka druga, gdyż świadczenie polegające na nieodpłatnym udostępnianiu ładowarek do ładowania służbowych samochodów elektrycznych do korzystania w miejscu ich zamieszkania na cele służbowe, z możliwością wykorzystywania ich na cele prywatne nie jest dokonywane w interesie pracownika. Zamontowanie ww. ładowarki w miejscu zamieszkania pracownika nastąpi w celu sprawnego (szybkiego) ładowania służbowych samochodów elektrycznych. Udostępnienie pracownikowi ładowarki będzie następowało w interesie pracodawcy, bowiem dzięki temu pracownicy będą mogli ładować samochody przy/w domu, a tym samym wykorzystywać samochód na cele służbowe z w pełni naładowaną baterią (co przekłada się na zasięg/mobilność służbowego samochodu elektrycznego) oraz faktycznie umożliwia realizację obowiązków służbowych. Poza tym ładowarki zostaną wyposażone w dedykowane oprogramowanie, które umożliwi ładowanie samochodów elektrycznych oraz m.in. zapewni możliwość monitorowania statusu stacji oraz ilości faktycznie zużytej w danym okresie energii elektrycznej.

Mając powyższe na uwadze, nieodpłatne udostępnienie przez Państwa na rzecz pracowników ładowarek do ładowania służbowych samochodów elektrycznych do korzystania w miejscu ich zamieszkania na cele służbowe, z możliwością wykorzystywania ich na cele prywatne nie będzie stanowiło przychodu pracownika, a na Państwu nie będą ciążyć obowiązki płatnika z tego tytułu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W niniejszej sprawie, zastanawiają się Państwo również nad kwestią, czy opisany we wniosku zwrot kosztów poniesionych przez pracowników na ładowanie służbowych samochodów elektrycznych, wykorzystywanych zarówno do celów służbowych jak i celów prywatnych, w przydomowych stacjach ładowania, będzie stanowił dodatkowy opodatkowany przychód pracownika, i w konsekwencji czy na Państwu jako Wnioskodawcy będą ciążyć obowiązki płatnika z tego tytułu.

W celu wyjaśnienia powyższych wątpliwości zauważyć należy, że rozwiązanie wynikające z art. 12 ust. 2a reguluje kwestię nieodpłatnego udostępnienia samochodu. Dotyczy więc sytuacji, gdy pracodawca ponosi koszt związany z utrzymaniem i ogólnym użytkowaniem samochodu, a pracownik nieodpłatnie z niego korzysta.

Ponadto 11 września 2020 r. Minister Finansów, w celu zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe, wydał interpretację ogólną Nr DD3.8201.1.2020 w sprawie zryczałtowanego przychodu pracownika związanego z wykorzystywaniem samochodu służbowego do celów prywatnych.

W interpretacji tej, przyjmując argumentację zawartą w jednolitej linii orzeczniczej sądów administracyjnych w zakresie interpretacji art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Minister Finansów stwierdził, że ryczałtowo określona w tym przepisie wartość nieodpłatnego świadczenia obejmuje ponoszone przez pracodawcę koszty związane z utrzymaniem i ogólnym użytkowaniem samochodu, przykładowo takie koszty jak: paliwo, ubezpieczenie, wymiana opon, bieżące naprawy, okresowe przeglądy, które zakład pracy – jako właściciel samochodu musi ponieść, aby samochód był sprawny i mógł uczestniczyć w ruchu drogowym.

Pomimo, że interpretacja ta nie odnosi się do samochodów elektrycznych, nie ma przeszkód, aby te same zasady stosować zarówno do samochodów spalinowych, jak i z innym napędem, w tym elektrycznym. Zatem wartość paliwa sfinansowanego przez pracodawcę jest uwzględniana w ww. ryczałtowym przychodzie pracownika.

Przy czym bez znaczenia jest, czy paliwem samochodu służbowego jest benzyna czy energia elektryczna. Wartość tego paliwa jest już bowiem przychodem pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stąd też w sytuacji, gdy pracownik ładuje służbowy samochód z napędem elektrycznym w miejscu zamieszkania, to zwrot przez pracodawcę wydatku z tego tytułu nie będzie stanowił dodatkowego przychodu pracownika, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Innymi słowy, zwrot wydatku na ładowanie samochodu służbowego w wartościach faktycznie poniesionych przez pracownika, nie stanowi dla niego ww. przychodu.

Jeśli jednak pracodawca będzie wypłacał ryczałtową kwotę na poczet wydatków na ładowanie tego samochodu, to powinna ona zostać rozliczona i ewentualna nadwyżka ponad poniesiony przez pracownika wydatek na ładowanie powinna albo zostać zwrócona pracodawcy, albo zostać zaliczona do przychodu pracownika ze stosunku pracy.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że zwrot kosztów poniesionych przez pracowników na ładowanie służbowych samochodów elektrycznych, wykorzystywanych zarówno do celów służbowych jak i celów prywatnych, w przydomowych stacjach ładowania, nie będzie stanowił po stronie pracowników dodatkowego przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 12 ust. 3 ww. ustawy. Zatem, ww. kwota zwrotu nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, na Państwu jako Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika z tego tytułu.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanów faktycznych, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanych wyroków sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnych wskazać należy, że niewątpliwie rozstrzygnięcia te kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie prawnym. Należy podkreślić, że rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).