Wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 stycznia 2022 r., sygn. VII SA/Wa 1775/21

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Gierak-Podsiadły (spr.), , Sędzia WSA Bogusław Cieśla, Sędzia WSA Andrzej Siwek, , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 14 stycznia 2022 r. sprawy ze skargi J. M. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] czerwca 2021 r. znak [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi J. M. ("skarżący") jest decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego ("GINB") znak [...] z [...] czerwca 2021 r. wydana trybie stwierdzenia nieważności decyzji, w następującym stanie sprawy:

Decyzją z [...]stycznia 2016 r., znak: [...], Wojewoda [...] ("Wojewoda") stwierdził, po wszczęciu postępowania na wniosek B. i J. G., nieważność decyzji Prezydenta Miasta [...]nr [...]z [...]lipca 2015 r., zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej B. M. i J. M. pozwolenia na budowę budynku jednorodzinnego wolnostojącego z garażem wbudowanym oraz usługami przy ul. [...] w O. na działce nr ew. [...] km. 81, obręb N..

Decyzją znak: [...] z [...] kwietnia 2016 r. GINB uchylił zaskarżoną decyzję Wojewody z [...] stycznia 2016 r. i odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta [...] z [...] lipca 2015 r. nr [...].

Wyrokiem z 26 maja 2017 r., sygn. akt VII SA/Wa 1547/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił ww. decyzję GINB z [...] kwietnia 2016 r., znak: [...]. W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że analiza zaskarżonej decyzji wskazuje, że organ odwoławczy naruszył zasady postępowania administracyjnego wymienione w art. 7, art. 77 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (obecnie: Dz. U. z 2021 r., poz. 735, "k.p.a.") oraz art. 107 § 3 k.p.a., pomimo iż w znacznej części należało podzielić przedstawioną argumentację, w szczególności stanowisko co do braku rażącego naruszenia art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (obecnie: Dz. U. z 2021 r., poz. 2351, "pr.bud.") poprzez nieznaczną zmianę szerokości elewacji frontowej i powierzchni biologicznie czynnej (powierzchnia biologicznie czynna jest mniejsza o ok. 5%, a długość elewacji frontowej mniejsza od wymaganej o 45 cm). Sąd ocenił, że zasadnie również wskazał organ odwoławczy, że samo błędne powołanie się w weryfikowanej decyzji na decyzję z [...] października 2012 r. o warunkach zabudowy, która już nie funkcjonowała w obrocie prawnym, nie mogło być uznane za rażące naruszenie prawa, skoro w dacie złożenia wniosku o wydanie pozwolenia budowlanego ([...]czerwca 2015 r.) inwestorzy legitymowali się decyzją Prezydenta Miasta [...] z [...]stycznia 2014 r. o warunkach zabudowy, zmienioną decyzją SKO w [...] z [...] czerwca 2014 r. Niemniej Sąd podniósł, że uszło uwadze organu odwoławczego, że obie wyżej wymienione decyzje o warunkach zabudowy (pierwotna i zmieniająca) dotyczyły wyłącznie lokalizacji na terenie inwestycyjnym budynku mieszkalnego z wbudowanym garażem, a nie budynku jednorodzinnego z wbudowanym garażem oraz usługami (auto - kosmetyki - czyszczenia i mycia tapicerki i mycia ręcznego samochodów), jak wynika z treści weryfikowanej decyzji o pozwoleniu na budowę. Decyzja o pozwoleniu na budowę nie jest decyzją uznaniową, co oznacza, że organ nie może udzielić pozwolenia na budowę inwestorowi, który nie spełni wszystkich prawem przewidzianych wymagań. Projekt budowlany musi być zatem bezwzględnie zgodny z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, które to akty określą przeznaczenie działki, sposób zagospodarowania i warunki jej zabudowy.