Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 22 lutego 2024 r., sygn. I SA/Rz 554/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. WSA Małgorzata Niedobylska, Sędzia WSA Piotr Popek /spr./, Sędzia WSA Tomasz Smoleń, Protokolant sekr. sąd. Sabina Długosz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 lutego 2024 r. skargi P. Sp. z o.o. z siedzibą w W. o wznowienie postępowania sądowego zakończonego prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 13 grudnia 2022 r. sygn. I SA/RZ 534/22 w sprawie ze skarg P. Sp. z o.o. na decyzje Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Rzeszowie z dnia 29 czerwca 2023 r., nr 1801-IOV-2.4103.6.2022, nr 1801-IOV-2.4103.7.2022 w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 2017 r. i styczeń 2018 r. oddala skargę o wznowienie.

Uzasadnienie

"P" sp. z o.o. (Spółka/skarżąca) wystąpiła ze skargą o wznowienie postępowania sądowoadministracyjnego zakończonego wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 13 grudnia 2022 r. sygn. akt I SA/Rz 534/22. Wyrokiem tym Sąd oddalił skargi spółki na decyzje Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Rzeszowie z 29 czerwca 2022 r. nr 1801-IOV-2.4103.6.2022 oraz nr 1801-IOV-2.4103.7.2022 w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 2017 i styczeń 2018 roku.

Jako podstawę prawną skargi o wznowienie Spółka powołała art. 272 § 2a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej: P.p.s.a.). Jako okoliczność nawiązującą do tej podstawy przywołano wskazano na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 25 maja 2023 r. w sprawie C-114/22, który został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej 17 lipca 2023 r.

Spółka podniosła, że wyrok TSUE w sprawie C-114/22 dotyczy transakcji sprzedaży znaków towarowych, która została uznana przez organ podatkowy za nieważną i pozorną w rozumieniu prawa cywilnego. W następstwie tego, na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2022 r., poz. 931 ze zm., dalej: ustawa o VAT) stwierdzono, że podatnikowi nie przysługuje prawo odliczenia podatku VAT. TSUE uznał natomiast, że przepisy dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, w świetle zasad neutralności podatkowej i proporcjonalności stoją na przeszkodzie przepisom krajowym, na mocy których podatnik jest pozbawiony prawa do odliczenia naliczonego podatku od wartości dodanej z tego tylko powodu, że podlegająca opodatkowaniu transakcja gospodarcza jest uważana za pozorną i dotknięta nieważnością na podstawie przepisów krajowego prawa cywilnego, bez konieczności wykazania, że zostały spełnione przesłanki pozwalające na zakwalifikowanie, w świetle prawa Unii, tej transakcji jako pozornej lub, w przypadku gdy rzeczona transakcja została faktycznie dokonana, że jest ona wynikiem oszustwa w zakresie podatku od wartości dodanej lub nadużycia prawa. Art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c) ustawy o VAT jest zatem sprzeczny z przepisami unijnymi w zakresie, w jakim przewiduje, że stwierdzenie nieważności, na podstawie normy polskiego prawa cywilnego, czynności prawnej uznanej za pozorną pociąga za sobą automatycznie możliwość odmowy prawa do odliczenia VAT. Odmowa taka może być następstwem wykazania, że spełnione zostały dodatkowe przesłanki pozwalające na zakwalifikowanie, w świetle prawa Unii, danej transakcji gospodarczej jako czynności pozornej, lub jeżeli transakcja ta została faktycznie dokonana, że owo prawo do odliczenia zostało wykonane w sposób stanowiący oszustwo lub nadużycie. Przepisy krajowe w takim wypadku wykraczają poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celów dyrektywy 2006/112 polegających na zapewnieniu prawidłowego poboru VAT i zapobieżeniu oszustwom podatkowym. Tak więc sam pozorny charakter czynności ustalony na podstawie przepisów krajowego prawa cywilnego, umowy zawartej między podatnikiem a wystawcą faktury może stanowić jedynie wskazówkę co do praktyk stanowiących oszustwo lub nadużycie w rozumieniu i przy stosowaniu dyrektywy 2006/112. Natomiast taka praktyka nie może zostać wywiedziona z tej tylko okoliczności.