Interpretacja indywidualna z dnia 16 kwietnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.342.2022.12.ANK

Czy usługi ubezpieczeniowe stanowią świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym, czy Spółka, nabywając te usługi od podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, zobowiązana będzie do wypełniania obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (tzw. podatku u źródła), wskazanych w art. 26 ustawy o CIT; Czy usługi brokerskie stanowią świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym, czy Spółka, nabywając te usługi od podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, zobowiązana będzie do wypełniania obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (tzw. podatku u źródła), wskazanych w art. 26 ustawy o CIT.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo:

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku zwniosek z 4 maja 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 28 grudnia 2022 r. sygn. akt I SA/Lu 526/22;

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 maja 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 4 maja 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy:

- usługi ubezpieczeniowe stanowią świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym, czy Spółka, nabywając te usługi od podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, zobowiązana będzie do wypełniania obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (tzw. podatku u źródła), wskazanych w art. 26 ustawy o CIT;

- usługi brokerskie stanowią świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym, czy Spółka, nabywając te usługi od podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, zobowiązana będzie do wypełniania obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (tzw. podatku u źródła), wskazanych w art. 26 ustawy o CIT.

Uzupełnili go Państwopismem z 22 lipca 2022 r. (wpływ 25 lipca 2022 r.)

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

… Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) prowadzi działalność w zakresie produkcji, importu i dystrybucji …. Spółka jest częścią grupy kapitałowej …(dalej: „Grupa”), jednego z (...) podmiotów na rynku … w Europie Środkowej. Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej również jako: „CIT”).

W celu zabezpieczenia ryzyka związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka planuje nabywać usługi ubezpieczeniowe (dalej: „usługi ubezpieczeniowe”) oraz usługi brokerskie dotyczące ubezpieczeń (dalej: „usługi brokerskie”). Usługi te będą świadczone przez zagraniczne firmy ubezpieczeniowe (dalej: „ubezpieczyciele”) oraz zagranicznych brokerów/agentów ubezpieczeniowych (dalej: „pośrednicy ubezpieczeniowi”), tj. podmioty nieposiadających na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby ani zarządu w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o CIT. Ubezpieczyciele oraz pośrednicy ubezpieczeniowi mogą być podmiotami z siedzibą w Unii Europejskiej lub poza nią. Ani ubezpieczyciele ani pośrednicy ubezpieczeniowi nie będą podmiotami powiązanymi ze Spółką w rozumieniu art. 11a ustawy o CIT.

Usługi brokerskie mogą obejmować niektóre lub wszystkie z niżej wymienionych obszarów (świadczeń):

- ocena aktualnego poziomu bezpieczeństwa, ryzyk i kluczowych zagrożeń związanych z prowadzoną działalnością,

- planowanie i organizacja ochrony ubezpieczeniowej dla poszczególnych ryzyk,

- wsparcie w procesie wyboru ubezpieczyciela, u którego zostanie ulokowane ryzyko,

- pośredniczenie w zawieraniu umów ubezpieczeniowych,

- wysyłanie ubezpieczającemu not informujących go o czynnościach podjętych przez brokera (pośrednika), a w szczególności o dacie zawarcia ubezpieczenia, jego warunkach, oraz o dacie przekazania ubezpieczycielowi składki, jeżeli taka czynność zostanie brokerowi zlecona, a także inne czynności związane z bieżącą obsługą polis ubezpieczeniowych,

- wsparcie w procesie likwidacji szkód.

Zarówno usługi ubezpieczeniowe jak i brokerskie będą mogły być nabywane przez Spółkę bezpośrednio od ubezpieczycieli i pośredników ubezpieczeniowych, jak i za pośrednictwem innych spółek z Grupy (krajowych lub zagranicznych), gdy będą uzasadniać to względy biznesowe, np. korzystniejsze warunki ochrony ubezpieczeniowej w porównaniu z możliwymi do uzyskania bezpośrednio przez Spółkę.

W tym ostatnim przypadku usługi ubezpieczeniowe i/lub usługi brokerskie nabywane będą przez wybrany podmiot z Grupy zazwyczaj na rzecz kilku podmiotów należących do Grupy (w tym Spółki). Koszty nabytych przez ten podmiot usług ubezpieczeniowych i brokerskich przenoszone będą następnie na pozostałych członków Grupy, których te usługi będą dotyczyć.

W uzupełnieniu wniosku z 22 lipca 2022 r. spółka wskazała m.in. że będzie posiadała certyfikat rezydencji podmiotów od których będzie nabywać usługi objęte wnioskiem oraz wskazała dane podmiotów.

Pytania

1)Czy usługi ubezpieczeniowe stanowią świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym, czy Spółka, nabywając te usługi od podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, zobowiązana będzie do wypełniania obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (tzw. podatku u źródła), wskazanych w art. 26 ustawy o CIT?

2)Czy usługi brokerskie stanowią świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym, czy Spółka, nabywając te usługi od podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, zobowiązana będzie do wypełniania obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (tzw. podatku u źródła), wskazanych w art. 26 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi ubezpieczeniowe ani usługi brokerskie nie stanowią świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2021 r., poz. 1800 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”). W konsekwencji, Spółka, nabywając te usługi od podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, nie będzie zobowiązana do wypełniania obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych, wskazanych w art. 26 ustawy o CIT.

1.Uwagi ogólne

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów. Jednocześnie, w art. 21 ust. 2 ustawy o CIT ustawodawca wskazuje, iż przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e.

W celu rozstrzygnięcia kwestii, czy przychody uzyskane ze świadczenia usług ubezpieczeniowych i brokerskich będą podlegały podatkowi u źródła, konieczne jest zarówno ustalenie, czy świadczenia te zostały wprost wymienione w art. 21 ust. 2a ustawy o CIT, jak i czy stanowią one „świadczenia o podobnym charakterze” do świadczeń wymienionych w ww. przepisie.

Poprzez zamieszczenie na końcu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT sformułowania „świadczenia o podobnym charakterze” ustawodawca pozostawił otwarty katalog świadczeń, które mogą podlegać opodatkowaniu podatkiem u źródła. Katalog ten, z oczywistych względów, nie jest jednak nieograniczony.

W kontekście świadczeń, o których jest mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, Naczelny Sąd Administracyjny zauważył w wyroku z 5 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 2369/15, że można je „podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. W tej drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.p., ale posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie nie wymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a jest objęte jego zakresem decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych”.

W ocenie Spółki, w świetle brzmienia przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, zarówno usługi ubezpieczeniowe jak i usługi brokerskie nie są ani świadczeniami wymienionymi wprost we wspominanym przepisie ani nie można ich zaliczyć do świadczeń do nich podobnych.

2.Usługi ubezpieczeniowe a usługi wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT

Usługi ubezpieczeniowe nie zostały wprost wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. W ocenie Spółki, usługi te nie stanowią również „świadczeń o podobnym charakterze” do usług wymienionych we wspomnianym przepisie.

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądów administracyjnych, w zakresie oceny, czy dane usługi mogą być uznane za usługi wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, podobieństwo świadczeń ma polegać „na tak znaczącej, merytorycznej zbieżności obydwu umów w zakresie cech konstytutywnych, albo tak wielu wspólnych cech drugorzędnych, że stosując miarę „zdrowego rozsądku” nie da się zakwestionować bliskości jednej i drugiej umowy” (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 14 września 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 473/11).

Usług ubezpieczeniowych nie można w oczywisty sposób (zdroworozsądkowe) zaliczyć do świadczeń o charakterze podobnym do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ani usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu. W ocenie Spółki, usługi ubezpieczeniowe nie są także „świadczeniami o podobnym charakterze” do usług gwarancji i poręczeń, co Spółka szerzej uzasadnia poniżej.

Umowa ubezpieczenia została zdefiniowana w art. 805 ust. 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (t.j Dz. U. z 2020 r. poz. 1740, ze zm.; dalej: „k.c.”). Zgodnie z tym przepisem, przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia wypadku przewidzianego w umowie, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu majątkowym - określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek zdarzenia przewidzianego w umowie (art. 805 ust. 2 pkt 1 k.c.). W konsekwencji, usługi ubezpieczeniowe, co do zasady, mają na celu zrekompensowanie szkody w przypadku jej zaistnienia na skutek przyszłego zdarzenia losowego. Oznacza to, że ubezpieczenie ma charakter ochronny i odszkodowawczy.

Poręczenie z kolei, uregulowane w art. od 876 do 887 k.c., jest umową zabezpieczającą wierzytelność, w której poręczyciel zobowiązuje się wykonać zobowiązanie dłużnika na wypadek, gdyby ten go nie wykonał. Umowa ta ma charakter (patrz M. Gutowski (red.), Kodeks cywilny. Tom III. Komentarz. Art. 627-1088. Wyd. 3, Warszawa 2022):

- akcesoryjny (co przejawia się w tym, że dług wynikający z poręczenia zależy od długu głównego),

- zabezpieczający i

- jednostronnie zobowiązujący.

W charakterze poręczyciela występuje zwykle jeden podmiot (chociaż możliwe jest po tej stronie umowy wskazanie kilku podmiotów). Wierzytelność może być też zabezpieczona poręczeniem udzielonym przez kilka podmiotów (patrz K. Osajda (red. serii), W. Borysiak (red. tomu), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 29. Warszawa 2021). Można również poręczyć za dług innego poręczyciela.

Gwarancja natomiast oznacza zarówno zapewnienie, że coś nastąpi, bądź jest prawdziwe, jak również odnosi się do zobowiązania producenta do naprawy lub wymiany nabytego towaru w przypadku ujawnienia się jego wad (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 18 lutego 2022 r. I SA/Kr 1627/21). Z kolei, zgodnie z definicją słownikową „gwarancja” oznacza odpowiedzialność osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela (Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 1997, t. I, s. 670).

Pomimo, że umowę gwarancji i umowę ubezpieczenia łączy wspólna cecha, jaką jest obowiązek spełnienia świadczenia gwaranta lub zakładu ubezpieczeń w związku z zaistnieniem określonego zdarzenia, to pomiędzy tymi umowami istnieją liczne, istotne różnice, które potwierdzają ich odmienny charakter. Przykładowo:

- umowa ubezpieczenia może zostać zawarta jedynie z zakładem ubezpieczeń, natomiast umowa gwarancji może zostać zawarta z dowolnym podmiotem,

- umowa ubezpieczenia jest umową odpłatną, tj. ubezpieczyciel otrzymuje świadczenie w postaci składki ubezpieczeniowej, z kolei z prawnego punktu widzenia, umowa gwarancji może być zawarta nieodpłatnie,

- ochrona ubezpieczeniowa jest udzielana, o ile strony nie umówiły się inaczej, po zapłaceniu składki ubezpieczeniowej (art. 814 § 1 k.c.); odpowiedzialność gwaranta wobec beneficjenta gwarancji istnieje nawet wtedy, gdy dłużnik nie wniósł opłaty,

- roszczenia z umowy ubezpieczenia, co do zasady, przedawniają się z upływem 3 lat; odpowiedzialność gwaranta wygasa zgodnie z umową, np. jeśli beneficjent nie zgłosił roszczenia w terminie odkreślonym w gwarancji,

- odmienny cel i charakter obu umów (charakter zabezpieczający przy umowie ubezpieczenia i charakter poświadczający przy umowie gwarancji).

W konsekwencji, umowa ubezpieczenia nie spełnia takich samych przesłanek oraz nie wynikają z niej takie same prawa i obowiązki jak w przypadku umowy gwarancji i umowy poręczenia. Cel, charakter oraz sposób zawierania umów ubezpieczenia jest odmienny od umów gwarancji i poręczenia. A zatem, ubezpieczenie nie może być uznawane za świadczenie o charakterze podobnym do gwarancji i poręczenia na potrzeby stosowania art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Niezależnie od powyższych rozważań, dotyczących różnic pomiędzy usługami ubezpieczeniowymi, gwarancją i poręczeniem na gruncie cywilistycznym, Spółka pragnie wskazać, iż argumentem przemawiającym za prawidłowością jej stanowiska jest brzmienie obowiązującego do 31 grudnia 2021 r. art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem podatnicy byli obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze. W ocenie Spółki, brzmienie powyższego przepisu stanowi jednoznaczne potwierdzenie, że usługi ubezpieczeniowe nie podlegają opodatkowaniu „podatkiem u źródła” na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Wniosek ten wynika z wewnętrznej wykładni przepisów ustawy o CIT w oparciu o zasadę racjonalnego ustawodawcy. Skoro bowiem ustawodawca w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT wymienił jednocześnie obok siebie zarówno usługi ubezpieczeń, jak i gwarancji i poręczeń, przy jednoczesnym dodaniu sformułowania „świadczeń o podobnym charakterze”, to uważa je za świadczenia o charakterze odmiennym. Gdyby zatem jego intencją było objęcie usług ubezpieczenia dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, zostałyby one tam wprost wskazane tak, jak zostało to zapisane w art. 15e ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Innymi słowy, brzmienie art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT potwierdza, że w ocenie samego ustawodawcy:

i.usługi ubezpieczeniowe są świadczeniami innymi niż poręczenie i gwarancja,

ii.usługi ubezpieczeniowe nie są świadczeniami o podobnym charakterze do poręczenia lub gwarancji.

Spółka pragnie podkreślić, iż przedstawione wyżej stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz najnowszym stanowisku organów podatkowych. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 sierpnia 2021 r., sygn. akt II FSK 587/21 wskazano, iż: „W świetle powyższego ostatecznie należy stwierdzić, że umowa, której treść odpowiada essentialia negotii umowy ubezpieczenia, określonym w art. 805 § 1 k.c., nie jest „świadczeniem o podobnym charakterze” do gwarancji w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT - a co za tym idzie podmioty wskazane w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT nie mają obowiązku pobierać jako płatnicy podatku u źródła od przychodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, z tytułu świadczenia usługi ubezpieczenia”.

Równocześnie, w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lutego 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 1919/20 wskazano, iż:

„skoro w art. 15e ust. 1 dla objęcia usług ubezpieczeniowych wyłączeniem z zakresu wydatków stanowiących koszt uzyskania przychodu konieczne było jasne wymienienie tych usług, bowiem - najwyraźniej - na gruncie tego przepisu nie są one podobne m.in. do wskazanej tam gwarancji (gdyby były podobne, nie zostałyby wymienione), to konieczne jest uznanie, że także na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy usługi ubezpieczeniowe nie są podobne do gwarancji albo poręczeń. Wymagania stawiane Ustawodawcy podatkowemu powinny być wysokie, powinny opierać się na ww. dyrektywie konstytucyjnej, iż to, co jest opodatkowane, musi być klarownie określone w przepisie rangi ustawy, tak samo, jak to, co jest zakazane normami prawa karnego. Obniżając poziom takich wymagań sądy administracyjne przyczyniłyby się do systematycznego poszerzania zakresu opodatkowania i do utrwalania stanu chaosu prawnego Sądy stałyby się w takim przypadku rzecznikiem fiskusa, zamiast być strażnikiem wysokich, konstytucyjnych standardów prawa daninowego”.

Analogiczne stanowiska można odnaleźć m.in. w następujących wyrokach sądów administracyjnych:

- Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 września 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 2694/19,

- Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 lipca 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 2621/19,

- Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 sierpnia 2020 r. , sygn. akt III SA/Wa 2361/19,

- Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 18 lutego 2022 r., sygn. akt I SA/Kr 1627/21,

- Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 18 lutego 2021 r., sygn. akt I SA/Go 395/20.

Powyższe stanowisko znajduje również odzwierciedlenie w wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej interpretacjach indywidualnych. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 9 marca 2022 r., sygn. 0111-KDIB1-3.4010.269.2020.10.IZ, Dyrektor zaakceptował stanowisko Wnioskodawcy, iż wydatki ponoszone z tytułu polis ubezpieczeniowych (zarówno w okolicznościach kiedy płatność dokonywana jest bezpośrednio na rzecz ubezpieczyciela, jak i w okolicznościach dokonywania płatności na rzecz pośrednika ubezpieczeniowego lub spółki z grupy kapitałowej) nie stanowią zapłaty za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a co za tym idzie Wnioskodawca nie jest zobowiązany do poboru tzw. podatku u źródła od ww. płatności.

Podsumowując, opisane we wniosku usługi ubezpieczeniowe nie stanowią świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym, Spółka, nabywając te usługi od podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, nie będzie zobowiązana do wypełniania obowiązków płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych (podatku u źródła).

3.Usługi brokerskie a usługi wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT

Usługi brokerskie, w tym usługi świadczone przez pośredników ubezpieczeniowych, których dotyczy niniejszy wniosek, są usługami związanymi z szeroko pojętym pośrednictwem ubezpieczeniowym pomiędzy klientem a ubezpieczycielem. Zgodnie z definicją słownikową (Słownik Języka Polskiego, wydawnictwo PWN; http://sjp.pwn.pl) „pośrednictwo” to:

- działalność osoby trzeciej mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron,

- kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy.

Wszystkie przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego usługi świadczone przez pośredników ubezpieczeniowych, składające się na katalog usług brokerskich, służyć będą zawarciu i poprawnej realizacji umów ubezpieczenia, w których zawarciu pośredniczyć będą te podmioty.

Porównując zakres usług brokerskich z usługami wskazanymi w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, należy zauważyć, że są to zakresy rozbieżne. Usługi brokerskie świadczone przez pośrednika ubezpieczeniowego, w szczególności usługi pośrednictwa w zawieraniu umów ubezpieczenia, nie zostały wymienione wprost w katalogu świadczeń wskazanych w ww. przepisie. Brak jest również między nimi podobieństw, które uzasadniałyby potraktowanie usług pośrednika ubezpieczeniowego na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT jako usług podobnych do usług doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu lub gwarancji i poręczeń.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w aktualnym orzecznictwie organów podatkowych. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 września 2021 r., sygn. akt 0111-KDIB1-1.4010.270.2021.3.AW, wskazano, iż: „W świetle powyższego należy uznać, że usługi pośrednictwa w nabywaniu ubezpieczeń (tzw. usługi brokerskie), to usługi o zupełnie innym charakterze niż wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych świadczenia: doradcze, księgowe, badania rynku, usługi prawne, usługi reklamowe, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji poręczeń. W tym też zakresie należy zauważyć, że usługi brokerskie mają charakter bardziej zbliżony do usług pośrednictwa, niż do usług np. doradczych, czy zarządzania.”

Analogiczne stanowisko można odnaleźć przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 listopada 2020 r., sygn. 0111-KDIB2- 1.4010.350.2020.2.AP.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki, należy uznać, iż usługi brokerskie nie stanowią świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym Spółka, nabywając te usługi od podmiotów wskazanych w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, nie będzie zobowiązana do wypełniania obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób prawnych (podatku u źródła).

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 12 sierpnia 2022 r. wydałem interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB1-2.4010.342.2022.2.ANK w której uznałem Państwa stanowisko w części za nieprawidłowe. Interpretację doręczono Państwu 12 sierpnia 2022 r.

Skarga na interpretację

Pismem z 2 września 2022 r. wnieśli Państwo skargę na ww. interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie. Skarga wpłynęła do mnie 7 września 2022 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji w części i zasądzenie od Organu na rzecz Skarżącej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z 28 grudnia 2022 r. sygn. akt I SA/Lu 526/22 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Pismem z dnia 24 lutego 2023 r., znak: 0110-KWR1.4020.25.2023.2 wniosłem skargę kasacyjną od powyższego rozstrzygnięcia, którą pismem z 6 grudnia 2023 r. wycofałem.

Prawomocny wyrok WSA w Lublinie z 28 grudnia 2022 r. sygn. akt I SA/Lu 526/22 wpłynął do organu 8 kwietnia 2024 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku  

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie ww. wyroku;

- ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania skarżonej interpretacji.

Interpretacja dotyczy tylko sytuacji/transakcji z podmiotami wymienionych w uzupełnieniu do wniosku, nie dotyczy natomiast sytuacji podmiotów nie wskazanych we wniosku /uzupełnieniu, których Wnioskodawca nie jest w stanie określić, gdyż będą dotyczyły zdarzeń przyszłych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Wskazać także należy, iż przedstawione we wniosku orzeczenia sądów administracyjnych, zostały wydane w indywidualnych sprawach w określonych, odrębnych stanach faktycznych i tylko do nich się odnoszą. Natomiast organy, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost. Nie są wiążące dla tut. Organu, który wydał przedmiotową interpretację indywidualną. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych także należy stwierdzić, że zostały także wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.