Dofinansowanie kształcenia młodocianych pracowników przez OHP a pomoc de minimis - Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 26 czerwca 2024 r., sygn. II SA/Go 176/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Michał Ruszyński (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Jarosław Piątek Asesor WSA Kamila Karwatowicz po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 26 czerwca 2024 r. sprawy ze skargi [...] Wojewódzkiej Komendy Ochotniczych Hufców Pracy w [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie odmowy dofinasowania kosztów kształcenia młodocianego pracownika I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] r., nr[...], II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz skarżącej [...] Wojewódzkiej Komendy Ochotniczych Hufców Pracy w [...] kwotę 200 (dwieście) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...], nr [...], po rozpatrzeniu odwołania [...] Wojewódzkiej Komendy Ochotniczych Hufców Pracy w [...] (dalej: skarżąca) od decyzji Prezydenta Miasta [...] (dalej: Prezydent, organ I instancji) z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie odmowy dofinansowania kosztów przygotowania zawodowego w formie przyuczenia do wykonywania określonej pracy w zawodzie kucharz, młodocianego pracownika M. K-Z, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2023 r., poz. 775, ze zm., dalej: k.p.a.), art. 122 ustawy z dnia 16 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe (Dz. U. z 2023 r., poz. 900, dalej: p.o.), art. 37 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. z 2023 r., poz. 702), rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawne przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania (Dz. U. z 2018 r., poz. 2010 ze zm.), Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] (dalej: SKO, organ II instancji) utrzymało zaskarżoną decyzję w całości w mocy.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia SKO wskazało, że decyzją z dnia [...], nr [...] Prezydent odmówił przyznania skarżącej dofinansowania kosztów przygotowania zawodowego w formie przyuczenia do wykonywania określonej pracy w zawodzie kucharz, młodocianego pracownika M. K-Z.

Decyzja ta zapadła w następującym stanie faktycznym sprawy. Pracodawca, złożył w dniu [...] r. wniosek o przyznanie dofinansowania kosztów kształcenia - młodocianego pracownika M. K-Z. Organ wskazał, że aby uzyskać dofinansowanie kosztów kształcenia młodocianego pracownika muszą zostać spełnione warunki, o których mowa w art. 122 p.o. Stosownie do wymagań ww. przepisu osoba ucząca młodocianego pracownika musi posiadać kwalifikacje wymagane do prowadzenia przygotowania zawodowego określone w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 15 grudnia 2010 r. w sprawie praktycznej nauki zawodu (Dz. U. z 2019 r., poz. 391), a młodociany pracownik musi ukończyć naukę zawodu i zdać odpowiedni egzamin. Wysokość kwoty dofinansowania kosztów kształcenia młodocianego zależy od okresu kształcenia wynikającego z umowy o pracę, w przypadku przyuczenia do wykonywania określonej pracy wynosi 254.00 zł za każdy pełny miesiąc (art. 122 ust. 2 pkt 2 p.o.). Ponadto kwoty dofinansowania podlegają waloryzacji wskaźnikiem cen towarów i usług konsumpcyjnych. Zgodnie z art. 122 ust. 7 p.o. dofinansowanie jest przyznawane na wniosek pracodawcy złożony w terminie 3 miesięcy od zdania egzaminu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i 3 w art. 122. Jak stanowi ww. przepis, do wniosku należy dołączyć: 1) kopie dokumentów potwierdzających spełnienie warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 p.o.: 2) kopię umowy o pracę z młodocianym pracownikiem zawartej w celu przygotowania zawodowego: 3) kopię odpowiednio dyplomu, certyfikatu lub świadectwa, potwierdzającego zdanie egzaminu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i 3 p.o., albo zaświadczenie potwierdzające zdanie tego egzaminu. W trakcie analizy dokumentów dołączonych przez stronę do wniosku, stwierdzono, że wnioskodawca nie dołączył następujących dokumentów: 1) świadectwa ukończenia szkoły przez młodocianego pracownika - kopia potwierdzona przez szkolę lub zaświadczenie wystawione przez szkołę o zakończeniu nauki przez młodocianego pracownika - oryginał lub kopia potwierdzona za zgodność z oryginałem przez notariusza albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, albo upoważnionego pracownika organu prowadzącego postępowanie, któremu został okazany oryginał dokumentu. Wnioskodawca dołączył do sprawy kserokopię świadectwa ukończenia szkoły podstawowej przez młodocianego pracownika, potwierdzoną za zgodność z oryginałem parafką, co uniemożliwiało określenia osoby upoważnionej do poświadczania dokumentów za zgodność z oryginałem, 2) klauzuli informacyjnej, 3) formularza informacji przedstawianych przy ubieganiu się o pomoc de minimis - oryginał, 4) wszystkich zaświadczeń o pomocy de minimis oraz o pomocy de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie, jaką pracodawca otrzymał w roku, w którym ubiega się o pomoc oraz w ciągu dwóch poprzedzających go lat - kopia potwierdzona za zgodność z oryginałem przez pracodawcę albo oświadczenie o wielkości ww. pomocy otrzymanej w tym okresie, albo oświadczenie o nieotrzymaniu takiej pomocy w tym okresie.

Wnioskodawca złożył wraz z wnioskiem pismo informujące, że skarżąca w zakresie działalności związanej z kształceniem pracowników młodocianych nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów unijnych, zatem w przypadku ubiegania się przez skarżącą o dofinansowanie na podstawie art. 122 p.o. w związku z ww. działalnością, nie będzie ono stanowiło pomocy de minimis. W ocenie organu I instancji skarżąca jest beneficjentem pomocy de minimis, dlatego należało dołączyć ww. dokumenty, tj. formularz informacji przedstawianych przy ubieganiu się o pomoc de minimis oraz wszystkie zaświadczenia o pomocy de minimis, jaką pracodawca otrzymał w roku, w którym ubiega się o pomoc oraz w ciągu dwóch poprzedzających go lat albo oświadczenie o nieotrzymaniu takiej pomocy w tym okresie. Powyższe rozumienie pojęcia "beneficjenta pomocy" jest przyjęte i prezentowane również przez krajowe sądownictwo administracyjne - wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 stycznia 2021 r., II SA/Wa 1114/20 (LEX nr 3166465).

Po ponownej analizie wniosku oraz uzupełnionej przez wnioskodawcę dokumentacji organ stwierdził, że wnioskodawca skutecznie uzupełnił brakujące dokumenty w następującym zakresie: 1) świadectwa ukończenia szkoły przez młodocianego pracownika potwierdzone, 2) klauzuli informacyjnej.

Wnioskodawca, nie zastosował się w całości do kierowanych do niego wezwań i nie uzupełnił dokumentacji w zakresie: 1) formularza informacji przedstawianych przy ubieganiu się o pomoc de minimis, 2) zaświadczeń o pomocy de minimis, jaką pracodawca otrzymał w roku, w którym ubiega się o pomoc oraz w ciągu dwóch poprzedzających go lat. Nadto wnioskodawca oprócz uzupełnionych brakujących dokumentów dołączył do akt sprawy pismo z dnia [...] r. w którym oświadczył, że nie otrzymał pomocy de minimis w roku [...] oraz w ciągu dwóch poprzedzających go lat informując jednocześnie, że zgodnie z art. 122 ust. 11 p.o. dofinansowanie kosztów kształcenia młodocianego pracownika udzielone podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 pkt 17 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej stanowi pomoc de minimis udzieloną zgodnie z warunkami określonymi w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013. s. 1) lub rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art.107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013. s. 9). Wnioskodawca przytaczając ww. przepisy stoi na stanowisku, że nie jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą i tym samym dofinansowanie kosztów kształcenia młodocianego pracownika w jego przypadku nie stanowi pomocy de minimis.

W wyniku analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Prezydent stwierdził, że młodociany pracownik zamieszkuje na terenie miasta [...], pracodawca posiadał zawartą umowę o pracę z młodocianym pracownikiem, w celu przygotowania zawodowego, co jest zgodne z art.122 p.o. Umowa została zawarta w dniu [...] r. na okres nauki od [...] do [...] r. Okres kształcenia wynikający z umowy o pracę wynosił, więc [...] miesięcy i [...] dni, co potwierdza również załączone do wniosku świadectwo pracy młodocianego pracownika. Zgodnie z art. 122 ust. 1 pkt 1 p.o. oraz § 2 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania, przygotowanie zawodowe młodocianych może prowadzić osoba zatrudniona u pracodawcy. Naukę w zawodzie stolarz prowadziła W. O. zatrudniona u wnioskodawcy na czas nieokreślony od [...] r. Legitymujący się dyplomem mistrza w zawodzie kucharz Nr [...] z dnia [...] r., zaświadczeniem o ukończeniu kursu pedagogicznego z dnia [...] r. Pracodawca, przedłożył także zaświadczenie Nr [...] z dnia [...] r. wystawione przez skarżącą, potwierdzające, że młodociany pracownik M. K-Z. zdał egzamin sprawdzający w zawodzie kucharz. Ponadto organ na podstawie analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ustalił, iż wnioskodawca wprawdzie spełnił wymogi określone w treści art. 122 ust od 1 do ust. 7 p.o., jednak w związku z nieprzedłożeniem wymaganych dokumentów nie został przez wnioskodawcę spełniony warunek określony w ust. 11 ww. przepisu, zatem okoliczność powyższa nie dała podstaw do przyznania wnioskowanego dofinansowania.

Organ I instancji zauważył, że zgodnie z art. 2 ust. 16 i 17 ustawy o postępowaniu w sprawach udzielania pomocy publicznej, beneficjentem pomocy jest podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w tym podmiot prowadzący działalność w zakresie rolnictwa lub rybołówstwa, bez względu na formę organizacyjno-prawną oraz sposób finansowania i który otrzymał pomoc publiczną. Przepisy te nie wprowadzają odrębnych kryteriów kwalifikowania danego podmiotu, jako beneficjenta pomocy, w zależności od tego, czy dotyczy to pomocy publicznej (spełniającej wszystkie przesłanki określone w art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej), czy pomocy de minimis. Przy czym zdaniem Prezydenta należy zwrócić uwagę, że art. 2 pkt 17 ustawy o postępowaniu w sprawach udzielania pomocy publicznej stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej należy przez to rozumieć działalność gospodarczą, do której mają zastosowanie reguły konkurencji określone w przepisach części trzeciej tytułu VII rozdziału 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Organ rozpatrujący wniosek o dofinansowanie kosztów kształcenia M. K-Z. stoi na stanowisku, że takie brzmienie przepisu art. 122 ust. 11 p.o. nakazuje stosowanie tej regulacji również wobec takich jednostek jak skarżąca. Przepis art. 122 p.o. stanowi bowiem, że dofinansowanie dotyczy wszystkich pracodawców prowadzących działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 pkt 17 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, o ile spełnią warunki określone w tym przepisie. Żaden przepis nie przewiduje w tym zakresie wyłączeń podmiotowych. Mając powyższe na uwadze analizując zebraną dokumentację w trakcie postępowania organ stwierdził, że stosownie do art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, podmiot ubiegający się o pomoc de minimis jest zobowiązany do przedstawienia podmiotowi udzielającemu pomocy wraz z wnioskiem o udzielenie pomocy wszystkich zaświadczeń o pomocy de minimis, jakie otrzymał w roku, w którym ubiega się o pomoc oraz w ciągu dwóch poprzedzających go lat, albo oświadczenia o wielkości pomocy de minimis otrzymanej w tym okresie lub oświadczenia o nieotrzymaniu takiej pomocy w tym okresie. Do czasu przekazania przez podmiot ubiegający się o pomoc zaświadczeń, oświadczeń lub informacji, o których mowa w ust. 1, 2 i 5 pomoc nie może być udzielona, o czym stanowi przepis art. 37 ust. 7 ww. ustawy. Ponieważ dofinansowanie, o które ubiega się skarżąca może być przyznane wyłącznie jako pomoc de minimis to już chociażby z tego faktu, koniecznym było złożenie dokumentów, o których mowa w art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia. 2004 r., czego wnioskujący nie uczynił.

Ponadto organ I instancji wskazał, że przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów unijnych jest każdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą tj. oferujący towary i/lub usługi na rynku niezależnie od statusu prawnego lub sposobu finansowania. Bez znaczenia pozostaje również fakt, że podmiot nie generuje zysków. Niezarobkowy charakter danej działalności nie ma znaczenia z punktu widzenia oceny jej gospodarczego wymiaru -podmioty non-profit, również mogą być uznane za przedsiębiorców. [...] Komenda OHP występując, jako pracodawca dla zatrudnionych młodocianych może ubiegać się o dofinansowanie kosztów ich kształcenia na takich samych zasadach jak inni pracodawcy. Dofinansowanie kosztów kształcenia z tytułu przyuczenia w zawodzie jest wykazywane w budżecie [...] Komend OHP jako przychód, a środki uzyskane z tego tytułu są traktowane jako dochód dla budżetu państwa. Otrzymywana pomoc publiczna, a taką jest dofinansowanie kosztów kształcenia przez właściwe jednostki samorządu terytorialnego, umożliwia [...] Komendom OHP realizację celów ustawowych nałożonych na Hufce przepisami ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Szczegółowy zakres zadań i organizacji Ochotniczych Hufców Pracy został określony w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 22 lipca 2011 r. (Dz.U. z 2011 r.. Nr 155, poz. 920). W przypadku działalności OHP w zakresie organizacji kształcenia młodocianych pracowników, jednostki OHP należy uznać za przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą niezależnie od tego, że oferowanie towarów i usług jest dokonywane przez nie bez celu zarobkowego. Oferta ta bowiem pozostaje stosunku konkurencji z tymi przedsiębiorcami, którzy mają taki cel. Przy czym Ochotnicze Hufce Pracy otrzymują niewątpliwie w swojej działalności pomoc państwa, co powoduje, iż powinny one podlegać przepisom wspólnotowym dotyczącym pomocy publicznej, a przyznane dofinansowanie z art. 122 p.o. powinno być rozpatrywane w aspekcie kontrolowanej pomocy publicznej, której przyznanie może mieć wpływ na równowagę konkurencyjności podmiotów na rynku. Takie stanowisko można również wyprowadzić z poglądów prezentowanych przez doktrynę. W komentarzu wyd. 11. Warszawa 2021 M. Plich (red) Prawo oświatowe wskazuje, że "Wynikająca z art. 122 ust. 11 kwalifikacja prawna dofinansowania, jako pomocy de minimis obejmuje wszystkie podmioty ubiegające się o dofinansowanie bez względu na ich gospodarczy lub niegospodarczy status. Nie jest możliwe traktowanie art. 122 ust. 7 jako samodzielnej podstawy prawnej wniosku o dofinansowanie, z pominięciem ust. 11. Nawet zatem państwowa jednostka budżetowa nieprowadząca działalności gospodarczej, która ubiega się o dofinansowanie, ma obowiązek złożyć dokumenty wymagane przez przepisy art. 37 ust. 1 ustawy z 30.04.2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej".

Dalej organ I instancji podniósł, że skarżąca jako instytucja posiadająca odpowiednie doświadczenie, nowoczesność, wykształconą kadrę, a przede wszystkim sieć mobilnych centrów informacji zawodowej pozwalającą na indywidualny sposób dopasowania kandydata do oferty pracy na podstawie zweryfikowanych wcześniej jego kompetencji, potrzeb i oczekiwań, dzięki uzyskiwanej pomocy publicznej może mieć wpływ na ograniczenie lub zakłócenie konkurencji wewnątrz wspólnego rynku oraz może mieć negatywny wpływ na rynek Unii Europejskiej. Pracodawcy prowadzący kształcenie młodocianych pracowników nie oferują usług pośrednictwa pracy co powoduje, że bezpłatna oferta na tej płaszczyźnie skarżącej jest konkurencyjna w stosunku do innych pracodawców działających na tym samym rynku. Ponadto odnosząc się do ewentualnej kwoty pomocy publicznej, jaką otrzyma skarżąca, organ stoi na stanowisku, że i w tym przypadku może mieć ona negatywny wpływ na rynek Unii Europejskiej. Należy stwierdzić, że konkurencyjność według Komisji Europejskiej to potencjał, możliwości oraz umiejętność danego podmiotu rynkowego do sprostania konkurencji, a więc rywalizacji ze strony innych podmiotów działających w tej samej branży na rynku. Konkurencyjność odzwierciedla zasoby umiejętności i zdolności zapewniające przewagę firmy nad innymi podmiotami działającymi w tym samym sektorze. Jest to również swego rodzaju cecha, która określa zdolności wyróżniające przedsiębiorstwa do podejmowania działań zapewniających stały i długotrwały rozwój oraz przyczyniających się do wzrostu jego wartości rynkowej. Określenie konkurencyjności ma przy tym charakter względny. Celem określenia, czy dane przedsiębiorstwo jest konkurencyjne w stosunku do innego konieczny jest wybór właściwego punktu odniesienia, przyjęcia określonych mierników i kryteriów. W tym miejscu należy zauważyć, że wspólnym punktem odniesienia między skarżącą a indywidualnymi pracodawcami jest między innymi zatrudnienie młodzieży w celu kształcenia zawodowego.

W związku z powyższym w ocenie Prezydenta przyznając skarżącej dofinansowanie kosztów kształcenia młodocianego pracownika należało również uwzględnić przepis art. 122 ust 11 p.o., zgodnie z którym dofinansowanie, o którym mowa w ust. 1 ustawy, udzielane podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 pkt 17 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. z 2021 r. poz. 743), stanowi pomoc de minimis udzielaną zgodnie z warunkami określonymi w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art.107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2015) lub rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013. s. 9).

Od powyższej decyzji Prezydenta skarżąca wniosła odwołanie. Zaskarżonej decyzji zarzuciła obrazę prawa materialnego, a to art. 122 ust. 11 p.o., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na odmowie przyznania dofinansowania kosztów kształcenia młodocianego pracownika opartego na przyjęciu, że przedmiotowe dofinansowanie stanowiłoby pomoc de minimis, podczas gdy zgodnie z powyższym przepisem pomoc de minimis stanowi dofinansowanie udzielane wyłącznie podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 pkt 17 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, zaś skarżąca, jako podmiot wykonujący zadania państwa w zakresie zatrudnienia oraz przeciwdziałania marginalizacji i wykluczeniu społecznemu młodzieży, a także zadania w zakresie jej kształcenia i wychowania na podstawie art.12 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, tj. funkcjonująca w obszarze, w którym nie istnieje wymiana handlowa pomiędzy Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej i konkurencja na rynku wewnętrznym, nie jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w rozumieniu powyższego przepisu, w tym samym należne jej dofinansowanie nie stanowi pomocy de minimis. Odwołująca się wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie dofinansowania kosztów kształcenia młodocianego pracownika.

Wskazaną na wstępie decyzją z dnia [...], nr [...] SKO utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ II instancji w pełni podzielił stanowisko i argumentację zawartą w decyzji organu I instancji.

Od powyższej decyzji SKO skarżąca wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. Zaskarżonej decyzji skarżąca zarzuciła: 1) naruszenie przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.a., art. 8 § 1 k.p.a., art. 11 k.p.a., art. 107 § 1 pkt 6 k.p.a. i art. 107 § 3 k.p.a., poprzez uzasadnienie decyzji w sposób:

- zawierający wewnętrzne sprzeczności, wyrażające się z jednej strony w przyjęciu, że dofinansowanie kosztów kształcenia pracownika młodocianego jest formą dotacji dla podmiotów spoza sektora finansów publicznych (którym skarżąca nie jest), co wymaga stosowania zasad dotyczących pomocy de minimis, z drugiej zaś że przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów unijnych (bez wskazania - których), podlegającym zasadom udzielania pomocy de minimis, jest każdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą niezależnie od statusu prawnego lub sposobu finansowania,

- przywołujący orzecznictwo odnoszące się do innych, niż znajdujące zastosowanie w przedmiotowej sprawie, przepisów prawa, które już nie obowiązują, - uwidoczniający nieustalenie literalnej nawet treści znajdującego zastosowanie w sprawie przepisu art. 122 ust. 11 p.o., wyrażające się w twierdzeniu, że zawiera on tożsame rozwiązania z przyjętymi w art. 70b ust. 11 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty, pomimo że oba przepisy różnią się istotnie w literalnym brzmieniu,

- negujący stanowisko orzecznictwa Sądów Administracyjnych potwierdzające brak podstaw do kwalifikacji należnego skarżącej dofinansowania jako pomocy de minimis bez przedstawienia szczegółowej, wyczerpującej i przekonywającej argumentacji uzasadniającej odstąpienie od przedstawionego w nim poglądu prawnego, ograniczający się do jednozdaniowej konstatacji o niepodzielaniu poglądu prawnego judykatury jako sprzecznego z przepisem art. 122 ust. 1 p.o., który w ogóle nie reguluje przedmiotowej materii, i co wskazuje, że organ - rozpatrując sprawę - uchybił zasadzie praworządności, przeprowadził postępowanie w sposób nie budzący zaufania skarżącej jako jego strony oraz nie uzasadnił w wymagany sposób wydanego rozstrzygnięcia,

2) naruszenie przepisów postępowania, a to art. 7 k.p.a., art. 107 § 1 pkt 6 k.p.a. i art. 107 § 3 k.p.a., poprzez zaniechanie rozpatrzenia całości odwołania skarżącej, co znajduje wyraz w braku odniesienia się do zarzutów i argumentacji odwołania zawartych w jego cz. V - VII, dotyczących norm wyrażonych w znajdujących zastosowanie przepisach Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz skali i zakresu terytorialnego funkcjonowania skarżącej przesądzających o niepodobieństwie ich wpływu na funkcjonowanie jednolitego rynku europejskiego, podczas gdy zgodnie z powyższymi przepisami obowiązkiem organu było wyczerpujące wyjaśnienie wszelkich okoliczności faktycznych i prawnych sprawy, co powinno znajdować wyraz w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji,

3) obrazę prawa materialnego, a to art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, poprzez jego błędną wykładnię, wyrażającą się w przyjęciu, jakoby zakazywał on pomocy publicznej przedsiębiorcom, z pominięciem przesłanek uznania pomocy za niezgodną z rynkiem wewnętrznym, podczas gdy prawidłowa wykładnia powyższego przepisu prowadzi do wniosku, że niezgodna z rynkiem wewnętrznym jest tylko taka pomoc, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, i to wyłącznie w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między Państwami Członkowskimi,

4) obrazę prawa materialnego, a to art. 122 ust. 11 p.o., poprzez jego błędną wykładnię, wyrażającą się w przyjęciu, że pomocą de minimis jest dofinansowanie kosztów kształcenia pracownika młodocianego bez względu na gospodarczy lub niegospodarczy status pracodawcy, a także - iż nawet podmiot nieprowadzący działalności gospodarczej, który ubiega się o dofinansowanie musi przedstawić informacje dotyczące pomocy de minimis, a tym samym nie ma znaczenia rozstrzyganie okoliczności, czy skarżąca jest przedsiębiorcą i czy wykonuje działalność gospodarczą, bo należne skarżącej dofinansowanie może być przyznane wyłącznie jako pomoc de minimis, podczas gdy zgodnie z powyższym przepisem pomoc de minimis stanowi wyłącznie dofinansowanie udzielane podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 pkt 17 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, a tym samym - a contrario - dofinansowanie udzielane pracodawcy, który nie jest takim podmiotem, nie stanowi pomocy de minimis,

5) obrazę prawa materialnego, a to art. 101, 102 i 107 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w zw. z art. 2 pkt 17 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej w zw. z art. 122 ust. 11 p.o., poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że do zakwalifikowania prowadzenia działalności gospodarczej jako uzasadniającego uznanie dofinansowania kosztów kształcenia pracownika młodocianego jako pomocy de minimis bez znaczenia jest wpływ danej działalności na handel pomiędzy Państwami Członkowskimi oraz co najmniej znaczną część rynku wewnętrznego, podczas gdy prawidłowa wykładnia powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że przesłanką zakwalifikowania prowadzenia działalności gospodarczej jako uzasadniającego zakwalifikowanie dofinansowania kosztów kształcenia pracownika młodocianego jako pomocy de minimis jest wpływ tej działalności na handel pomiędzy Państwami Członkowskimi oraz co najmniej znaczną część rynku wewnętrznego, zaś skala i obszar terytorialny funkcjonowania skarżącej, ograniczone do Województwa [...], wykluczają taką jego kwalifikację.

Stawiając powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2022 r., poz. 2492 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zakres tej kontroli wyznacza art. 134 § 1 z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2024 r., poz. 935, dalej: p.p.s.a.), który stanowi, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a.

Zgodnie natomiast z art. 145 § 1 p.p.s.a., uwzględnienie przez sąd administracyjny skargi i uchylenie decyzji następuje, gdy sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania, inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy.

Przeprowadzona przez Sąd w rozpoznawanej sprawie kontrola legalności wykazała, że zarówno zaskarżona decyzja, jak i utrzymana nią w mocy decyzja organu I instancji, wydane zostały z naruszeniem przepisów prawa materialnego, stanowiących materialnoprawną podstawę jej wydania.

Podstawę materialnoprawną wydania zaskarżonej decyzji stanowił art. 122 ust. 1, 6 i 11 p.o. W dacie wydawania zaskarżonej decyzji przepis art. 122 ust. 1 ustawy stanowił, że pracodawcom, którzy zawarli z młodocianymi pracownikami umowę o pracę w celu przygotowania zawodowego, przysługuje dofinansowanie kosztów kształcenia, jeżeli:

1) pracodawca lub osoba prowadząca zakład w imieniu pracodawcy albo osoba zatrudniona u pracodawcy posiada kwalifikacje wymagane do prowadzenia przygotowania zawodowego młodocianych określone w przepisach w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania;

2) młodociany pracownik ukończył naukę zawodu i zdał:

a) w przypadku młodocianego zatrudnionego w celu przygotowania zawodowego u pracodawcy będącego rzemieślnikiem - egzamin czeladniczy zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle (Dz. U. z 2018 r. poz. 1267),

b) w przypadku młodocianego zatrudnionego w celu przygotowania zawodowego u pracodawcy niebędącego rzemieślnikiem - egzamin zawodowy;

3) młodociany pracownik ukończył przyuczenie do wykonywania określonej pracy i zdał egzamin, zgodnie z przepisami, o których mowa w pkt 1.

W badanej sprawie ustalono, że wnioskodawca spełnił warunki przyznania dofinansowania, o których mowa w art. 122 ust. 1 p.o. Spornym zagadnieniem w niniejszej sprawie okazała się natomiast wykładnia i zastosowanie przepisu art. 122 ust. 11 ww. ustawy, wedle którego, dofinansowanie, o którym mowa w ust. 1, udzielane podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 pkt 17 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. z 2018 r. poz. 362 z późn. zm.), stanowi pomoc de minimis udzielaną zgodnie z warunkami określonymi w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. Urz.UE.L 352 z 24.12.2013, s. 1) lub rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz. Urz.UE.L 352 z 24.12.2013, s. 9).

Zgodnie z art. 2 pkt 16 i 17 ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, przez "beneficjenta pomocy" należy rozumieć podmiot prowadzący działalność gospodarczą (w rozumieniu unijnego prawa konkurencji), w tym podmiot prowadzący działalność w zakresie rolnictwa lub rybołówstwa, bez względu na formę organizacyjno-prawną oraz sposób finansowania, który otrzymał pomoc publiczną. Przepisy te nie wprowadzają odrębnych kryteriów kwalifikowania danego podmiotu, jako beneficjenta pomocy, w zależności od tego, czy dotyczy to pomocy publicznej (spełniającej wszystkie przesłanki określone w art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej), czy pomocy de minimis.

W ocenie organów orzekających w sprawie, skarżącą należało uznać za podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a tym samym za podmiot podlegający przepisom o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej. Wnioskowane zaś dofinansowanie kosztów kształcenia młodocianego pracownika stanowiłoby pomoc de minimis.

Sąd zwraca uwagę, że rozpoznając niniejszą sprawę i rozstrzygając sporną w niej kwestię dotyczącą wykładni art. 122 ust. 11 p.o. w kontekście dofinansowania przyznawanego Ochotniczym Hufcom Pracy, Sąd podziela stanowisko wyrażone w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 21 listopada 2019 r., II SA/Sz 610/19 oraz z dnia 31 maja 2023 r., II SA/Sz 270/23 (publ. orzeczenia.nsa.gov.pl., dalej: CBOSA), a zawarte w nich stanowisko oraz argumentację przyjmuje jako własne.

Odnosząc się do spornej w niniejszej sprawie kwestii trzeba zwrócić uwagę na zmianę stanu prawnego w obrębie omawianego zagadnienia. Otóż wraz z wejściem w życie przepisów p.o., znajdujące się dotychczas w ustawie z dnia 7 września 2001 r. o systemie oświaty przepisy dotyczące dofinansowania przygotowania zawodowego (art. 70b), zostały prawie w całości przeniesione do p.o. Poprzednio obowiązujący art. 70b ust. 11 ustawy o systemie oświaty przewidywał, że dofinansowanie, o którym mowa w ust. 1, stanowi pomoc de minimis udzielaną zgodnie z warunkami określonymi w rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz.Urz.UE.L 352 z 24.12.2013, s. 1) lub rozporządzenia Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz.Urz.UE.L 352 z 24.12.2013, s. 9). Na gruncie ww. regulacji w orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjęto, że dofinansowanie kosztów kształcenia młodocianego pracownika przysługuje pracodawcom i zawsze będzie miało ono charakter pomocy de minimis - bez względu na rodzaj pracodawcy i charakter prawny prowadzonej przez niego działalności. Wykładnia przepisu art. 70b ustawy o systemie oświaty nie pozwalała na przyjęcie, że pomoc, o jakiej mowa w art. 70b ust. 1 ustawy o systemie oświaty, jest adresowana wyłącznie do przedsiębiorców (por. wyrok NSA z dnia 15 stycznia 2019 r., I OSK 580/17, wyrok NSA z dnia 11 października 2018 r., I OSK 2422/18, publ. CBOSA).

Istotną zmianą, którą należało uwzględnić przy orzekaniu w niniejszej sprawie, było jednak wprowadzenie do art. 122 ustępu 11 p.o. w brzmieniu odbiegającym od dotychczasowej treści art. 70b ust. 11 ustawy o systemie oświaty. Jak wskazano wyżej, art. 122 ust. 11 p.o. stanowi, że dofinansowanie, o którym mowa w ust. 1, "udzielane podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 pkt 17 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. z 2018 r. poz. 362), stanowi pomoc de minimis". Takiego dookreślenia podmiotowego nie było w poprzednim stanie prawnym.

Uwzględniając racjonalność prawodawcy, wprowadzenie do normy prawnej przesłanki charakteryzującej pracodawców, dla których udzielane dofinansowanie stanowi pomoc de minimis miało określony cel, co należy uwzględnić i nadać mu znaczenie przy definiowaniu tej grupy podmiotów.

Aby odpowiedzieć na pytanie, czy udzielenie danemu pracodawcy dofinansowania za kształcenie młodocianych pracowników jest pomocą de minimis, konieczne jest przeanalizowanie przepisu art. 2 pkt 17 ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, do którego wprost odwołał się ustawodawca w art. 122 ust. 11 p.o.

Już w tym momencie za uzasadnione staje się zarzucenie organom orzekającym w sprawie zaniechanie polegające na nie dokonaniu wykładni pojęcia podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 pkt 17 ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej.

Art. 2 pkt 17 ww. ustawy, według stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania zaskarżonej decyzji, stanowił, że ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej, należy przez to rozumieć działalność gospodarczą, do której mają zastosowanie reguły konkurencji określone w przepisach części trzeciej tytułu VII rozdziału 1 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

Wśród przepisów części trzeciej tytułu VII rozdziału 1 ww. aktu, znajdują się m.in. reguły konkurencji, mające zastosowanie do przedsiębiorstw. Uwzględniając fakt, że pojęcie "przedsiębiorstw" w rozumieniu ww. przepisów nie ogranicza się niewątpliwie wyłącznie do podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w znaczeniu tego pojęcia według przepisów krajowych (ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców - Dz. U. z 2019 r. poz. 1292), to rolą organów orzekających w sprawie było ustalenie, czy skarżąca w zakresie objętym przedmiotem postępowania może być uznana za przedsiębiorcę w rozumieniu wskazanym przez art. 2 pkt 17 ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej i przepisów Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

Reguły konkurencji wymienione w Traktacie, m.in. stanowią w art. 81 ust. 1, że niezgodne ze wspólnym rynkiem i zakazane są: wszelkie porozumienia między przedsiębiorstwami, wszelkie decyzje związków przedsiębiorstw i wszelkie praktyki uzgodnione, które mogą mieć wpływ na handel między Państwami Członkowskimi i których celem lub skutkiem jest zapobieżenie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji wewnątrz wspólnego rynku, a w szczególności te, które polegają na:

a) ustalaniu w sposób bezpośredni lub pośredni cen zakupu lub sprzedaży albo innych warunków transakcji;

b) ograniczaniu lub kontrolowaniu produkcji, rynków, rozwoju technicznego lub inwestycji;

c) podziale rynków lub źródeł zaopatrzenia;

d) stosowaniu wobec partnerów handlowych nierównych warunków do świadczeń równoważnych i stwarzaniu im przez to niekorzystnych warunków konkurencji; lub

e) uzależnianiu zawarcia kontraktów od przyjęcia przez partnerów zobowiązań dodatkowych, które ze względu na swój charakter lub zwyczaje handlowe nie mają związku z przedmiotem tych kontraktów.

Nadto, w myśl art. 82 Traktatu, niezgodne ze wspólnym rynkiem i zakazane jest nadużywanie przez jedno lub większą liczbę przedsiębiorstw pozycji dominującej na wspólnym rynku lub na znacznej jego części, w zakresie, w jakim może wpływać na handel między Państwami Członkowskimi. Nadużywanie takie może polegać w szczególności na:

a) narzucaniu w sposób bezpośredni lub pośredni niesłusznych cen zakupu lub sprzedaży albo innych niesłusznych warunków transakcji;

b) ograniczaniu produkcji, rynków lub rozwoju technicznego ze szkodą dla konsumentów;

c) stosowaniu wobec partnerów handlowych nierównych warunków do świadczeń równoważnych i stwarzaniu im przez to niekorzystnych warunków konkurencji;

d) uzależnianiu zawarcia kontraktów od przyjęcia przez partnerów zobowiązań dodatkowych, które ze względu na swój charakter lub zwyczaje handlowe nie mają związku z przedmiotem tych kontraktów.

Aby odpowiedzieć na pytanie, czy skarżąca w zakresie objętym wnioskiem o dofinansowanie powinna być uznana za podmiot prowadzący działalność gospodarczą, o którym mowa w art. 122 ust. 11 p.o., celowym jest wyjaśnienie, jakiego rodzaju "działalnością" jest kształcenie młodocianych pracowników przez Ochotnicze Hufce Pracy, a następnie jakie znaczenie ma ta "działalność" na ograniczenie lub zakłócenie konkurencji wewnątrz wspólnego rynku.

Ochotnicze Hufce Pracy działają w oparciu o przepisy ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1482). Są one państwową jednostką budżetową (art. 11 ust. 1 ww. ustawy). Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 ww. ustawy, wykonują one zadania państwa w zakresie zatrudnienia oraz przeciwdziałania marginalizacji i wykluczeniu społecznemu młodzieży, a także zadania w zakresie jej kształcenia i wychowania. W zakresie kształcenia i wychowania młodzieży Ochotnicze Hufce Pracy w szczególności prowadzą działania mające na celu:

1) umożliwienie młodzieży, która nie ukończyła szkoły podstawowej albo nie kontynuuje nauki po ukończeniu tej szkoły, zdobycie kwalifikacji zawodowych oraz uzupełnienie wykształcenia podstawowego;

2) umożliwienie młodzieży uzupełniania ponadgimnazjalnego lub ponadpodstawowego wykształcenia ogólnego i zawodowego.

Wśród szeregu zadań w zakresie zatrudnienia Ochotnicze Hufce Pracy m.in. prowadzą pośrednictwo pracy oraz organizują zatrudnienie dla młodzieży w wieku powyżej 15 lat, która nie ukończyła szkoły podstawowej albo nie kontynuuje nauki po ukończeniu tej szkoły (art. 12 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy) oraz refundują koszty poniesione przez pracodawcę na wynagrodzenia i składki na ubezpieczenia społeczne młodocianych pracowników, zatrudnionych na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego (art. 12 ust. 5 pkt 5 ustawy).

Nadto, w myśl art. 12 ust. 6 ustawy, Ochotnicze Hufce Pracy mogą dokonywać zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na wynagrodzenia i składki na ubezpieczenia społeczne młodocianych pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego z uwzględnieniem wykazu zawodów, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 15, do wysokości najniższych stawek, określonych w odrębnych przepisach obowiązujących w okresie, za który jest dokonywana refundacja na podstawie umowy zawartej z pracodawcą lub organizacją zrzeszającą pracodawców. Przy tym refundacja ta stanowi pomoc udzielaną zgodnie z warunkami dopuszczalności pomocy de minimis, o czym wprost stanowi art. 12 ust. 6a ustawy.

Z przytoczonych przepisów wynika m.in., że Ochotnicze Hufce Pracy mogą, poza pośrednictwem pracy, również same organizować zatrudnienie młodocianych w celu ich przygotowania zawodowego, jak i refundować koszty poniesione przez innych pracodawców zatrudniających młodocianych w ramach przygotowania zawodowego. Wykorzystując na ten cel środki publiczne Ochotnicze Hufce Pracy wspierają finansowo pracodawców, udzielając im pomocy de minimis.

Rozpoznając sprawę SKO nie wyjaśniło, w jaki sposób realizacja zadania przez skarżącą, polegającego na wykształceniu młodocianego pracownika w celu przygotowania zawodowego, mogłaby wpłynąć negatywnie (poprzez ograniczenie lub zakłócenie konkurencji) na wewnętrzny rynek wspólnotowy. W kwestionowanej decyzji organ nie podał również, że realizacja ww. celu, miała charakter gospodarczy np. poprzez wykazanie, że kształcenie młodocianego pracownika było odpłatne, tak jak u innych podmiotów organizujących i prowadzących szkolenia zawodowe i przez to mogące stanowić potencjalną konkurencję dla tychże podmiotów.

Powołanie się przez SKO na wyroki Trybunału Sprawiedliwości, bez odniesienia wniosków z nich płynących do realiów niniejszej sprawy jest niewystarczające. Tożsamo ocenić należało przytoczenie wybranego akapitu z Komentarza do ustawy Prawo oświatowe. Zauważyć przy tym można jedynie, że w tymże samym opracowaniu pod red. M. Plicha, w akapicie poprzedzającym fragment zacytowany przez organ odwoławczy w uzasadnieniu decyzji, autor ten podał, że "Przepis ust. 11 zastrzega, że dofinansowanie przygotowania zawodowego młodocianych, które w świetle obowiązującego prawa należy kwalifikować jako formę dotacji ze środków publicznych dla podmiotów spoza sektora finansów publicznych, stanowi tzw. pomoc de minimis; ustawodawca odsyła w tym zakresie do odpowiednich aktów prawa unijnego. Wystarczy w tym miejscu wyjaśnić, że Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej co do zasady zakazuje udzielania przez państwa pomocy publicznej przedsiębiorcom, chyba że zachodzą pewne, szczególne sytuacje (zob. art. 107- 109 TFUE). Jednakże w tym przypadku kwoty pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom w formie wypłaty dofinansowania są relatywnie niskie i z punktu widzenia całości gospodarki jest oczywiste, że nie mogą one zdeformować konkurencji na jednolitym rynku Unii Europejskiej."

Podsumowując, zdaniem Sądu, organy orzekające w sprawie nie dokonały właściwej wykładni przepisów prawa z punktu widzenia istotnego dla rozpoznania sprawy, zaś przywołanej argumentacji nie można było uznać za uzasadniającej wydanie negatywnego dla strony skarżącej rozstrzygnięcia. Sąd analizując sprawę pod kątem przywołanych w uzasadnieniu niniejszego wyroku przepisów oraz zebranego przez organy materiału dowodowego w ramach oceny wniosku skarżącej z dnia 1 września 2022 r., nie dostrzegł podstaw do uznania skarżącej za podmiot zobowiązany do przedkładania zaświadczeń, oświadczeń lub informacji, o których mowa w art. 37 ust. 1, 2 i 5 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. z 2018 r. poz. 362 z późn. zm.).

W związku z powyższym Sąd orzekł na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i art. 135 p.p.s.a. Ponownie rozpoznając sprawę obowiązkiem organu będzie uwzględnienie wskazówek płynących z uzasadnienia wyroku co do interpretacji przepisów prawa regulujących zasady przyznawania dofinansowania kosztów nauki zawodu młodocianych pracowników oraz okoliczności istotnych z punktu widzenia definiowania podmiotów w ramach przepisów dot. przyznawania wsparcia o charakterze pomocy de minimis.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a.

Sprawa została rozpoznana w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 119 pkt 2 w zw. z art. 120 p.p.s.a.

Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, https://orzeczenia.nsa.gov.pl/