Wspólnik spółki jawnej a obowiązkowe ubezpieczenie zdrowotne po ogłoszeniu upadłości - Wyrok NSA z dnia 11 kwietnia 2024 r., sygn. II GSK 1794/23

Samo faktyczne posiadanie statusu wspólnika spółki jawnej wpisanego w Krajowym Rejestrze Sądowym nie jest dostatecznym warunkiem podlegania obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu, kiedy ogłoszenie upadłości spółki skutkuje utratą przez wspólnika zdolności do prowadzenia spraw spółki.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas Sędzia NSA Zbigniew Czarnik Sędzia del. WSA Marek Krawczak (spr.) po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2023 r. sygn. akt VI SA/Wa 360/23 w sprawie ze skargi M. F. na decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 15 grudnia 2022 r. nr 477/14/2022/Ub w przedmiocie ustalenia podlegania obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. zasądza od M. F. na rzecz Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia 340 (trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 5 czerwca 2023 r., sygn. akt VI SA/Wa 360/23, po rozpoznaniu sprawy ze skargi M. F. (dalej: "Skarżący") na decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia [...] grudnia 2022 r. w przedmiocie ustalenia podlegania obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego, uchylił zaskarżoną decyzję

Sąd orzekał w następującym stanie sprawy.

Decyzją z 15 grudnia 2022 r. Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia na podstawie art. 102 ust. 5 pkt 24, art. 102 ust. 7 oraz art. 109, w związku z art. 69 ust. 1 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1285 ze zm. - dalej jako: "ustawa o świadczeniach") orzekł, że Skarżacy jest objęty obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym z tytułu wykonywania pozarolniczej działalności jako wspólnik "A." Spółki jawnej (dalej zwanej: "Spółką") w okresie od 1 maja 2020 r.

Zdaniem organu, w niniejszej sprawie zainteresowana w okresie od 1 maja 2020 r. legitymuje się statusem wspólnika spółki jawnej, co jednoznacznie wynika z danych zawartych w KRS. To, że w związku z ogłoszeniem upadłości spółki faktycznie nie prowadzi działalności, nie ma wpływu na sprawy spółki oraz nie osiąga żadnych przychodów, pozostaje bez znaczenia dla objęcia jej obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym. Takie ustalenia należałoby bowiem czynić wyłącznie wówczas, gdyby chodziło o objęcie ubezpieczeniem zdrowotnym osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych. Strona podlega natomiast obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu jako wspólnik spółki jawnej.

Wyrokiem z 5 czerwca 2023 r. sygn. akt VI SA/Wa 360/23 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną decyzję.

Wskazał przede wszystkim na art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. c) oraz art. 82 ust. 1 ustawy o świadczeniach, a także na art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 423 ze zm. - dalej: "u.s.u.s." lub "ustawa systemowa"), regulujące ubezpieczenie społeczne i zdrowotne wspólników spółki jawnej.

Zdaniem Sądu I instancji, skoro dla podlegania obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego przez wspólnika spółki jawnej ma znaczenie okoliczność posiadania przez niego ogółu praw i obowiązków związanych z takim statusem, to niezbędne jest uwzględnienie również zdarzeń, wskutek których dana osoba w istocie traci ogół przysługujących jej praw i obowiązków związanych ze statusem wspólnika spółki jawnej, mimo formalnego funkcjonowania Krajowym Rejestrze Sądowym w takim charakterze. W ocenie WSA, takim zdarzeniem jest ogłoszenie upadłości spółki jawnej, w której dana osoba jest wspólnikiem.

Sąd I instancji zauważył, że z art. 173 ustawy z 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 1520 ze zm.) wynika, że syndyk niezwłocznie obejmuje majątek upadłego, zarządza nim, zabezpiecza go przed zniszczeniem, uszkodzeniem lub zabraniem go przez osoby postronne oraz przystępuje do jego likwidacji. Zauważyć należy, że syndyk czynności tych dokonuje w miejsce dotychczasowego właściciela. Z art. 57 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe wynika, że upadły jest obowiązany wskazać i wydać syndykowi cały swój majątek, a także wydać wszystkie dokumenty dotyczące jego działalności, majątku oraz rozliczeń, w szczególności księgi rachunkowe, inne ewidencje prowadzone dla celów podatkowych i korespondencję. W konsekwencji w przypadku ogłoszenia upadłości spółki jawnej wspólnik takiej spółki traci uprawnienia i obowiązki związane z jego statusem, a wynikające m.in. z art. 29 § 1 (reprezentowanie spółki), art. 39 § 1 (prowadzenie spraw spółki), art. 51 § 1 (prawo do równego udziału w zyskach) ustawy z 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 1467 ze zm.). Zatem, w sytuacji ogłoszenia upadłości spółki samo występowanie wspólnika w Krajowym Rejestrze Sądowym, bez prawnej możliwości korzystania ze swojego statusu, to jest z ogółu praw i obowiązków wspólnika, nie może być uznane za prowadzenie pozarolniczej działalności w rozumieniu art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

W ocenie Sądu I instancji, brak uwzględnienia powyższych kwestii doprowadził do tego, że Prezes NFZ dokonał częściowo błędnej wykładni art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy o świadczeniach w zw. z art. 5 pkt 21 tej ustawy i w zw. z art. 8 ust. 6 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. W niniejszej sprawie Prezes NFZ błędnie uznał, że fakt ogłoszenia upadłości Spółki nie ma znaczenia dla kwestii podlegania Skarżącego jako osoby prowadzącej pozarolniczą działalność (wspólnika spółki jawnej) obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej. Prezes NFZ wadliwie ograniczył znaczenie tej okoliczności tylko do kwestii możliwości prowadzenia działalności gospodarczej przez samą Spółkę, podczas gdy upadłość Spółki znacząco wpłynęła również na ogół praw i obowiązków Skarżącego jako wspólnika Spółki. W konsekwencji Prezes NFZ naruszył art. 80 k.p.a. ("Organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona"), gdyż dokonał błędnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Uchybienie to miało istotny wpływ na wynik sprawy, bowiem gdyby Prezes NFZ prawidłowo ocenił istotną w sprawie okoliczność faktyczną, to mógłby wydać rozstrzygnięcie o innej treści. Dokonanie przez Prezesa NFZ częściowo błędnej wykładni wskazanych przepisów sprawiło, że organ ten nie uwzględnił upadłości Spółki jako istotnej w sprawie okoliczności faktycznej, która ma wpływ na ustalenie okresu podlegania obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego przez Skarżącego z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności jako wspólnik spółki jawnej. W zaskarżonej decyzji Prezes NFZ określił, że Skarżący podlega obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego od 1 maja 2020 r., podczas gdy postanowieniem z 15 czerwca 2020 r. została ogłoszona upadłość Spółki, co sprawiło, że Skarżący przestał mieć ogół praw i obowiązków wynikających ze statusu wspólnika Spółki. Brak uwzględnienia tej okoliczności niewątpliwie miał wpływ na wynik sprawy, ponieważ Prezes NFZ jako okres podlegania obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego wskazał też okres, kiedy Skarżący nie miał ogółu praw i obowiązków w spółce jawnej.

WSA wskazał, iż ponownie rozpoznając sprawę, Prezes NFZ uwzględni wykładnię prawa wskazaną w niniejszym wyroku i dokonując oceny zgromadzonego materiału dowodowego uwzględni, że ogłoszenie upadłości Spółki wpłynęło na status Skarżącego jako wspólnika tej spółki, a zatem wpłynęło na okres podlegania Skarżącego obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego.

WSA na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiódł Prezes NFZ zaskarżając go w całości i zarzucając:

1. w granicach wskazanych w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

a) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a, w związku z art. 141 § 4 zd. 1 i art 133 p.p.s.a. przez uwzględnienie skargi i uchylenie zaskarżonej decyzji, a tym samym uznanie, że organ błędnie zastosował przepisy, podczas gdy należało orzec o oddaleniu skargi z uwagi na to, że wydając decyzję w niniejszej sprawie organ nie naruszył ani przepisów postępowania, ani przepisów prawa materialnego;

b) art. 141 § 4 zd. 1 w związku z art. 3 § 1, art. 133 p.p.s.a. i art. 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz .U. z 2021 r. poz. 137 ze zm.) przez wadliwą ocenę materiału dowodowego, a w efekcie błędne przyjęcie, że dla objęcia wspólnika spółki jawnej obowiązkiem podlegania ubezpieczeniu zdrowotnemu konieczne jest rzeczywiste prowadzenie działalności gospodarczej, nie zaś sam status wspólnika istniejący od dnia wpisu spółki do Krajowego Rejestru Sądowego albo od dnia nabycia ogółu praw i obowiązków w spółce do dnia wykreślenia spółki z Krajowego Rejestru Sądowego albo zbycia ogółu praw i obowiązków w spółce;

2) w granicach wskazanych w art. 174 pkt 1 p.p.s.a. - naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię i w konsekwencji nie zastosowanie przepisu art. 13 pkt 4b ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2022 r., poz. 1009), w brzmieniu nadanym przepisem art. 1 pkt 3 lit b) ustawy z dnia 24 czerwca 2021 roku o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r., poz. 1621), w związku art 69 ust. 1 oraz art. 66 ust 1 pkt 1 lit c ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2021 r., poz. 1285 ).

Skarżący kasacyjnie organ wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie w sytuacji uznania, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona, uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie reformatoryjnie w trybie art. 188 p.p.s.a., a także o orzeczenie o kosztach postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna organu jest uzasadniona.

Na wstępie przypomnienia wymaga, że zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują jednakże przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego przeprowadzonego przez WSA, które ustawodawca enumeratywnie wylicza w art. 183 § 2 p.p.s.a.

Przeprowadzona analiza zarzutów skargi kasacyjnej wraz z ich uzasadnieniem wskazuje, że istota sformułowanych twierdzeń organu ma swoje pierwotne źródło w treści art. 13 pkt 4b u.s.u.s. W ramach bowiem każdego z podniesionych uchybień skarżący kasacyjnie organ podkreśla, że przepis ten został przez WSA w całości pominięty (niezastosowany) w sytuacji, w której w związku z jego wprowadzeniem, zasadniczej zmianie - zdaniem Prezesa NFZ - uległy dotychczasowe zasady, na jakich wspólnicy spółki jawnej podlegali obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu.

Przypomnienia równocześnie wymaga, że w sprawie niekwestionowane jest ujawnienie strony skarżącej w Krajowym Rejestrze Sądowym jako wspólnika wskazanej na wstępie spółki jawnej, względem postanowieniem z 15 czerwca 2020 r. (sygn. akt V GU 103/20), wpisanym do Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem wpisu 22, z 19 czerwca 2020 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział V Gospodarczy ogłosił upadłość Spółki i ustanowił syndyka.

Mając to na względzie, Naczelny Sąd Administracyjny zwraca uwagę, że jak wynika z analizy uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd I instancji, przytaczając stanowisko judykatury prezentowane dotychczas w sprawach tego rodzaju (tj. sprzed wprowadzenia art. 13 pkt 4b u.s.u.s.), jak również regulacje ustawy z 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe, przyjął za wadliwe twierdzenia organu, że przesłanką przesądzającą o podleganiu ubezpieczeniu zdrowotnemu danej osoby jest sam fakt formalnego pozostawania wspólnikiem spółki jawnej. W kontekście tego za doniosłą prawie WSA uznał okoliczność ogłoszenia upadłości i wiążącej się z tym utraty władztwa przez spółkę (a w szerszej perspektywie także jej wspólników), nad co najmniej majątkową (finansową) stroną jej funkcjonowania. Jak bowiem wskazał, ustawa o świadczeniach nie zawiera przepisów, które pozwalałyby na uznanie, że podstawą podlegania obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego strony skarżącej jest sam fakt posiadania statusu wspólnika spółki jawnej.

Jak więc wynika z uzasadnienia kwestionowanego przez organ wyroku, rzeczywiście brak w nim jest odniesienia się do powoływanego zarówno w zaskarżonej decyzji ale również i we wniesionej skardze art. 13 pkt 4b u.s.u.s. W sprawie brak jest odniesienia się do kluczowej kwestii podnoszonej przez organ czyli zmiany prawa i wprowadzenia art. 13 pkt 4b u.s.u.s. oraz oceny skutków, jakie na tle niniejszej sprawy regulacja ta mogła za sobą pociągać w sferze ubezpieczeń wspólników spółek jawnych. Brak jest także oceny czy w dacie orzekania organ mógł ów przepis zastosować z perspektywy intertemporalnej.

Przypomnienia w związku z powyższym wymaga, że zgodnie z art. 8 ust. 6 pkt 4 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 5 u.s.u.s. za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się: wspólnika jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz wspólników spółki jawnej, komandytowej lub partnerskiej. Obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają zatem osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność oraz osobami z nimi współpracującymi (wspólnicy spółek jawnych).

Wskazane przepisy przyjmują zatem założenie, że bycie m.in. wspólnikiem spółki jawnej powoduje, że daną osobę traktuje się jak prowadzącą pozarolniczą działalność. Norma prawna wywodzona z tych przepisów była przy tym odczytywana łącznie z art. 13 pkt 4 u.s.u.s. (w brzmieniu obowiązującym przed 18 września 2021 r.) zgodnie z którym, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne w następujących okresach: osoby prowadzące pozarolniczą działalność - od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie art. 36aa oraz przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców. Słusznie podnosi się więc w orzecznictwie, że powołany przepis nasuwał wątpliwości, z jaką realnie datą należało uznać, że nastąpił początek bądź koniec okresu prowadzenia pozarolniczej działalności przez te osoby (wspólników). Trafnie również podkreślano, że fakt prowadzenia działalności przez spółkę ma wpływ na kwestię ubezpieczenia jej wspólników, którzy uznawani są przecież za prowadzących pozarolniczą działalność z racji bycia wspólnikami spółki jawnej. Związek z rzeczywistą aktywnością spółki jest w tym przypadku istotny.

Idąc dalej Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że z kolei przyjęcie w tzw. ustawie systemowej, że wspólnik spółki jawnej jest osobą prowadzącą działalność pozarolniczą, implikowało określone oceny na tle systemu ubezpieczenia zdrowotnego, co ma znaczenie w tej sprawie. Zgodnie bowiem z art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy o świadczeniach, obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają osoby spełniające warunki do objęcia ubezpieczeniami społecznymi lub ubezpieczeniem społecznym rolników, które są osobami prowadzącymi działalność pozarolniczą lub osobami z nimi współpracującymi, z wyłączeniem osób, które zawiesiły wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2021 r. poz. 162 i 2105 oraz z 2022 r. poz. 24, 974 i 1570) lub przepisów o ubezpieczeniach społecznych lub ubezpieczeniu społecznym rolników.

W myśl zaś art. 69 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego osób, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. a i c-i, powstaje i wygasa w terminach określonych w przepisach o ubezpieczeniach społecznych.

To odwoływanie się przez ustawę o świadczeniach do regulacji poszczególnych systemów emerytalno-rentowych ma ten skutek, że zmiana prawa np. ustawy systemowej, wymusza odpowiednie rozumienie i spojrzenie na kwestię ubezpieczenia zdrowotnego.

Wspomniany na wstępie art. 13 pkt 4b u.s.u.s., obowiązujący od 18 września 2021 r. na mocy ustawy z 24 czerwca 2021 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 1621) brzmi w sposób następujący: "Obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne w następujących okresach:

4b) wspólnicy spółki jawnej, partnerskiej lub komandytowej oraz komplementariusze w spółce komandytowo-akcyjnej - od dnia wpisania spółki do Krajowego Rejestru Sądowego albo od dnia nabycia ogółu praw i obowiązków w spółce do dnia wykreślenia spółki z Krajowego Rejestru Sądowego albo zbycia ogółu praw i obowiązków w spółce, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności przez spółkę zostało zawieszone na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców".

Literalne brzmienie wskazanego przepisu może więc sugerować, że ustawodawca wprowadzając tę regulację chciał usystematyzować moment rozpoczęcia i zakończenia okresu ubezpieczenia m.in. wspólników spółki jawnej, zrywając z dotychczasowym jego niejasnym określeniem wskazującym w art. 13 pkt 4 u.s.u.s. (w brzmieniu sprzed 18 września 2021 r.), że okres ubezpieczenia trwa "od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności".

Wskazany przepis wymaga zatem znacznie szerszej i wieloaspektowej oceny. W pierwszej kolejności powinien ją jednak przeprowadzić WSA, a nie Naczelny Sąd Administracyjny, będący sądem kasacyjnym, który danego zagadnienia prawnego nie może rozstrzygać po raz pierwszy na etapie badania skargi kasacyjnej. Co najmniej przedwczesne jest więc stanowisko WSA, że przepisy prawa nie zawierają przepisów, które pozwalałyby na uznanie, że podstawą podlegania obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego strony skarżącej jest sam fakt posiadania statusu wspólnika spółki jawnej.

Jednakowoż przez wzgląd na zasadę szybkości i ekonomiki działania sądów administracyjnych, nie przesądzając końcowego wyniku ponownego postępowania przed WSA, Naczelny Sąd Administracyjny zwraca uwagę, że szczególnego wyjaśnienia i stanowiska Sądu pierwszej instancji wymagać będzie kwestia ram czasowych obowiązywania art. 13 pkt 4b u.s.u.s. z punktu widzenia regulacji intertemporalnych wprowadzających zmianę do ustawy systemowej (patrz art. 23 wspomnianej ustawy z 24 czerwca 2021 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw). Organ wprost bowiem stosuje ten przepis, obowiązujący od 18 września 2021 r., stwierdzając obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego strony już od dnia 1 maja 2020 r. (por. decyzja Prezesa NFZ), a więc wstecznie. Wyjaśnić zatem należy, czy była do tego wystarczająca podstawa prawna, czy też obowiązywały w tym zakresie jednak "stare zasady", a jeżeli tak to w jakim aspekcie czasowym.

Kolejną, nie mniej istotną kwestią wymagającą oceny, będzie potrzeba ustalenia celu wprowadzonej w art. 13 pkt 4b u.s.u.s. regulacji, przy zastosowaniu wykładni celowościowej i systemowej tego przepisu, uwzględniającej przede wszystkim sens ubezpieczeń zdrowotnych, w tym to, że jakkolwiek są one obowiązkowe, to jednak strona ubezpieczona może je do pewnego stopnia kreować własnymi działaniami np. przystępując lub występując ze spółki jawnej, zawieszając jej działalność, itp. Jest to więc istotne z punktu widzenia słusznie podkreślanego w zaskarżonym wyroku faktu ogłoszenia upadłości spółki i co najmniej ograniczenia możliwości prowadzenia przez wspólników spraw spółki (przejmuje je syndyk), co nieodzownie winno nasuwać pytanie o status wspólników, a przez to rzeczywisty cel regulacji art. 13 pkt 4b u.s.u.s., na który powołuje się organ. Inaczej mówiąc, WSA musi rozważyć, czy celem wskazanego przepisu było wprowadzenie bezwzględnie i ściśle określonych granic okresów ubezpieczenia społecznego, rzutujących na ubezpieczenie zdrowotne, na co może wskazywać jego literalne brzmienie, czy też należy tę regulację ocenić w aspekcie konstytucyjnym, z perspektywy szerszego celu, w tym zdarzeń, jakie mogą zajść w ramach funkcjonowania na rynku podmiotu jakim jest spółka jawna i które mogą pozostawać w związku ze statusem wspólników.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny za zasadne uznał rozpatrywane łącznie zrzuty procesowe. Zarzut materialny w zakresie innym niż wskazującym na niezastosowanie art. 13 pkt 4b u.s.u.s. (ściślej nie odniesienie się), nie zasługiwał na uwzględnienie. W szczególności, wobec braku odniesienia się do tego przepisu trudno mówić o tym, że WSA dopuścił się jego błędnej wykładni.

W konsekwencji na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę WSA w Warszawie do ponownego rozpoznania. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 p.p.s.a.

Źródło: Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, https://orzeczenia.nsa.gov.pl/