Wyrok NSA z dnia 12 grudnia 2024 r., sygn. II OSK 539/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Tomasz Bąkowski, Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak (spr.), Sędzia WSA (del.) Piotr Broda, Protokolant asystent sędziego Paweł Chyliński, po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2024 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. F. i P. F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 października 2021 r., sygn. akt VII SA/Wa 1347/21 w sprawie ze skargi A. F. i P. F. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 22 kwietnia 2021 r., nr DOA.7110.17.2021.MWG w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 22 października 2021 r., VII SA/Wa 1347/21, oddalił skargę A. F. i P. F. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego (dalej GINB) z dnia 22 kwietnia 2021 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Zaskarżoną decyzją GINB na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (j.t.Dz.U.2020.256 ze zm.; dalej k.p.a.), po rozpatrzeniu odwołania P. F., utrzymał w mocy decyzję Wojewody Mazowieckiego (dalej Wojewoda) z 17 grudnia 2020 r. stwierdzającą nieważność decyzji Prezydenta m. st. Warszawy z 18 kwietnia 2016 r. nr 95/2016.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję GINB złożyli P. F. i A. F.

Zaskarżonym wyrokiem WSA oddalił wniesioną skargę.

Sąd uznał za błędny zarzut skargi przyjmujący, że orzekanie przez GINB o stwierdzeniu nieważności decyzji udzielającej pozwolenia na budowę nie było dopuszczalne w sprawie ze względu na upływ czasu. Skarżący odnieśli powyższy wniosek do faktu wydania zaskarżonej decyzji po upływie 5 lat od dnia doręczenia skarżącemu (20 kwietnia 2016 r.) decyzji Prezydenta m. st. Warszawy z 18 kwietnia 2016 r., ocenianego w świetle dyspozycji art. 37b ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (j.t.Dz.U.2020.1333 ze zm.; dalej p.b.). Zdaniem Sądu, jeżeli bieg 5-letniego terminu według ustawodawcy wyznacza data doręczenia lub ogłoszenia decyzji, to strona skarżąca nie powinna obliczać tego terminu w oparciu o określenie, kiedy kwestionowana decyzja udzielająca pozwolenia na budowę została jej doręczona. Relewantne znaczenie w tym zakresie w sytuacji, gdy w postępowaniu poza inwestorem bierze udział wiele stron, przypisać należy temu doręczeniu decyzji, które nastąpiło najpóźniej. Jak wynika z akt sprawy, decyzja z 18 kwietnia 2016 r. stała się ostateczna z dniem 12 maja 2016 r. w związku z tym, że ostatnie doręczenie kształtujące bieg terminu do jej zaskarżenia nastąpiło 27 kwietnia 2016 r. (decyzja podlegała doręczeniu M. i H. S., k. 48 akt). Determinuje to uznanie, że wydanie zaskarżonej decyzji GINB 22 kwietnia 2021 r., wbrew odmiennej ocenie skarżących, nie nastąpiło po upływie 5 lat od dnia doręczenia decyzji, której legalność była badana tym aktem. Ten wniosek nie ma jednak w sprawie charakteru przesądzającego, ponieważ, zdaniem Sądu, zgodzić się należy ze stanowiskiem GINB zamieszczonym w odpowiedzi na skargę w zakresie, w jakim wskazuje ono, że powołana norma art. 37b ust. 1 p.b. nie miała zastosowania w sprawie z uwagi na treść przepisu przejściowego – art. 25 ustawy z dnia 13 lutego 2020 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2020.471).