Wyrok Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 27 lutego 2025 r. A. N. przeciwko Ministerstvo vnitra., sygn. C-753/23

Artykuł 8 ust. 1 dyrektywy Rady 2001/55/WE z dnia 20 lipca 2001 r. w sprawie minimalnych standardów przyznawania tymczasowej ochrony na wypadek masowego napływu wysiedleńców oraz środków wspierających równowagę wysiłków między państwami członkowskimi związanych z przyjęciem takich osób wraz z jego następstwaminależy interpretować w ten sposób, że:stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, na mocy którego odmawia się wydania dokumentu pobytowego osobie korzystającej z tymczasowej ochrony, której dotyczy decyzja wykonawcza Rady (UE) 2022/382 z dnia 4 marca 2022 r. stwierdzająca istnienie masowego napływu wysiedleńców z Ukrainy w rozumieniu art. 5 dyrektywy 2001/55/WE i skutkująca wprowadzeniem tymczasowej ochrony, jeżeli osoba ta wystąpiła już o uzyskanie takiego dokumentu pobytowego w innym państwie członkowskim, ale jeszcze go nie uzyskała.Artykuł 8 ust. 1 dyrektywy 2001/55 w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że:beneficjentowi ochrony tymczasowej na mocy tej dyrektywy przysługuje prawo do skutecznego środka prawnego przed sądem przeciwko decyzji o odrzuceniu jako niedopuszczalnego wniosku o wydanie dokumentu pobytowego w rozumieniu owego art. 8.