Wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 lutego 2024 r., sygn. VIII SA/Wa 83/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Nawrot, Sędziowie Sędzia WSA Justyna Mazur (sprawozdawca), Sędzia WSA Iwona Szymanowicz – Nowak, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Radomiu w trybie uproszczonym w dniu 22 lutego 2024 r. sprawy ze skargi J. W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. z 30 października 2023 r., znak [...] w przedmiocie sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej oddala skargę.

Uzasadnienie

Postanowieniem z 30 października 2023r. zaskarżonym w niniejszej sprawie, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] (dalej: Kolegium lub SKO), działając na podstawie art. 113 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 775 ze zm.; dalej: k.p.a.) sprostowało oczywistą pomyłkę w decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] znak [...] z dnia 4 maja 2023 r. w ten sposób, że: na stronie pierwszej, w wierszu 8 od góry zamiast zwrotu "138 § 2" wpisało zwrot "138 § 1 pkt 1".

Do wydania zaskarżonego postanowienia doszło w następującym stanie sprawy:

Kolegium wskazało, iż w decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego

w [...] znak: [...] z dnia 4 maja 2023r. na stronie pierwszej, w wierszu 8 od góry wpisano podstawę prawną rozstrzygnięcia art. "138 § 2 " zamiast art. "138 § 1 pkt 1". Podniosło, że zgodnie z treścią art. 113 § 1 k.p.a., organ administracji publicznej może z urzędu lub na żądanie strony prostować w drodze postanowienia błędy pisarskie i rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki w wydanych przez ten organ decyzjach. Kolegium podzielając pogląd, wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 maja 2016 r., sygn. akt II OSK 2118/14, wskazało, iż uregulowana w art. 113 § 1 k.p.a. instytucja sprostowania zawartych w rozstrzygnięciach oczywistych omyłek służy przywróceniu rzeczywistej woli organu, ilekroć zachodzi pewna niezgodność między rzeczywistą wolą tego organu, a jej wyrażeniem na piśmie. Przedmiotem sprostowania w trybie określonym w art. 113 § 1 k.p.a. mogą być wyłącznie błędy pisarskie i rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki. Oczywistość tego rodzaju błędu można stwierdzić, porównując treść rozstrzygnięcia z zawartymi w aktach sprawy dokumentami. Tryb uregulowany w powołanym wyżej przepisie nie może zaś służyć naprawianiu błędów popełnionych przez organ administracji publicznej w stosowaniu prawa. Wskazało także, iż według utrwalonych poglądów doktryny i judykatury błędem pisarskim jest np. niewłaściwe użycie wyrazu, w szczególności niezgodne z jego znaczeniem w języku polskim, nieprawidłowa pisownia, odmiana lub ortografia, niezamierzone opuszczenie jednego lub więcej wyrazów. Innymi oczywistymi omyłkami w wydanych decyzjach mogą być omyłki polegające na tym, że w decyzji wyrażono coś, co w sposób widoczny jest niezgodne z myślą wyrażoną jednoznacznie przez organ, a zostało wypowiedziane tylko przez przeoczenie, niewłaściwy dobór słowa itp. Oczywistość błędu pisarskiego, rachunkowego czy innego powinna wynikać bądź z natury samego błędu, bądź z porównania rozstrzygnięcia z uzasadnieniem decyzji, z treścią żądania strony, z zawartością materiałów znajdujących się w aktach sprawy czy też z innymi okolicznościami (R. Kędziora, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Warszawa 2011, s. 628 oraz powoływana tam literatura i orzecznictwo). Podniosło, że w rozpoznawanej sprawie niewątpliwie wpisanie błędnej jednostki redakcyjnej art. 138 k.p.a. jest oczywistą omyłką, o czym świadczy sama treść rozstrzygnięcia sprawy, uzasadnienie decyzji oraz prawidłowo powołany w zakończeniu uzasadnienia art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., jak również treść pouczenia, właściwa dla tego rodzaju rozstrzygnięcia. Podkreślił, iż stosując art. 113 k.p.a. chodzi o usuwanie takich błędów zawartych w decyzji, które w żaden sposób nie rzutują na prawidłowość samego rozstrzygnięcia. Prostowane w tym trybie błędy są dostrzegalne już na pierwszy rzut oka, bez konieczności wnikliwej analizy treści rozstrzygnięcia i uzasadnienia decyzji.