Wyrok NSA z dnia 16 kwietnia 2024 r., sygn. II OSK 565/23

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie sędzia NSA Tomasz Bąkowski sędzia del. WSA Anna Szymańska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 16 grudnia 2022 r., sygn. akt II SA/Po 614/22 w sprawie ze skargi J. D. na uchwałę Rady Miasta P. z dnia 4 lipca 2022 r., nr 404/22/VIII w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę; 2. zasądza od J. D. na rzecz Gminy P. kwotę 390 (trzysta dziewięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 16 grudnia 2022 r., sygn. akt II SA/Po 614/22, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (dalej: "WSA w Poznaniu", "Sąd wojewódzki", "Sąd I instancji") po rozpoznaniu skargi J. D. (dalej: "skarżący") na uchwałę Rady Miasta Puszczykowa z 4 lipca 2022 r., nr 404/22/VIII (dalej: "uchwała", "plan") w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczącej działki nr ew. [...], obręb [...] oraz orzekł w przedmiocie kosztów postępowania.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Rada Miasta Puszczykowa (dalej: "Rada") uchwaliła w dniu 4 lipca 2022 r. miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla terenów położonych w rejonie cmentarza, ulicy Piaskowej, Chrobrego, Kasprowicza i Libelta, Wysokiej i Przyszkolnej, obręb Puszczykowo, arkusz 9, 10, 13 – część A.

W skardze wniesionej do WSA w Poznaniu na powyższą uchwałę zarzucono naruszenie: art. 1 ust. 3 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2022 r., poz. 503), dalej: "u.p.z.p." poprzez brak rozpatrzenia wszelkich uwag do planu, czego konsekwencją jest iluzoryczny udział społeczeństwa w procesie jego uchwalania, w tym naruszenie interesu prywatnego zgłaszającego uwagi i ustalenie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej (8MN), zamiast wnioskowanej zabudowy mieszkaniowo - usługowej (MN/U), podczas gdy na nieruchomości skarżącego (działka nr [...]) prowadzona jest od trzydziestu lat działalność usługowa, która wielkością oraz stażem działalności przewyższa nieruchomość sąsiednią (3 MN/U), dla której w planie przewiduje się zabudowę mieszkaniowo – usługową; art. 1 ust. 2 pkt 9 u.p.z.p. poprzez brak uwzględnienia oraz w konsekwencji brak rozważenia przez organ interesu publicznego, w tym zgłaszanych wniosków i uwag; art. 32 ust. 1 Konstytucji RP poprzez nieuwzględnienie w postanowieniach uchwały zasady równości wszystkich wobec prawa poprzez niczym nieuzasadnione zróżnicowanie przeznaczenia działki skarżącego wobec działek sąsiadujących, tj. uniemożliwienie rozbudowy działki skarżącego przy pozostawieniu możliwości zabudowy sąsiedniej działki, pozostającej w analogicznym usytuowaniu co działka skarżącego, które to naruszenia miały bezpośredni wpływ na podjęcie zaskarżonej uchwały oraz art. 64 ust. 3 Konstytucji RP poprzez naruszenie istoty prawa własności skarżącego i uniemożliwienie mu korzystania z nieruchomości w pełnym zakresie bez uzasadnionych przyczyn. W związku z powyższymi zarzutami wniesiono o stwierdzenie nieważności planu w części. Uzasadniając skargę podano, że organ nie uwzględnił merytorycznych uwag odnoszących się do projektu planu, argumentując, że brak jest uzasadnienia dla zmiany funkcji na MN/U. Natomiast, zgodnie z zapisami projektu planu zabudowa dokonana w trybie przewidzianym przez przepisy prawa budowlanego zostaje zachowana, natomiast brak jest zgodności ze studium dla zabudowy MN, bowiem studium dopuszcza max. 30% powierzchni zabudowy. Zdaniem skarżącego zapisy planu znacząco ograniczają możliwość modernizacji i rozbudowy.