Interpretacja indywidualna z dnia 3 lipca 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.281.2025.1.MK

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 maja 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A sp. z o.o. (dalej „A” lub „Spółka”) jest polskim rezydentem podatkowym. A opracowuje i produkuje (…).

A należy do międzynarodowej grupy kapitałowej (…) (dalej „Grupa”). Dominującym podmiotem Grupy jest B (dalej „B”). B posiada siedzibę w Niemczech.

Forma prawna B odpowiada polskiej spółce komandytowej, przy czym zgodnie z niemieckimi przepisami podatkowymi B jest podmiotem transparentnym podatkowo. Wspólnikami B są:

1)(…), wspólnik odpowiedzialny osobiście, odpowiednik komplementariusza w polskiej spółce komandytowej);

2)Kommanditisten (komandytariusze):

a.(…),

b.(…),

c.(…).

Wszyscy wspólnicy B są niemieckimi rezydentami podatkowymi.

W Grupie obowiązuje scentralizowany system nabywania ubezpieczeń. W ramach systemu B, korzystając z pomocy profesjonalnego brokera, odpowiada za nabywanie usług ubezpieczeniowych dla podmiotów należących do Grupy.

W związku z powyższym B refakturuje koszty związane z wykupieniem polis na podmioty powiązane. B refakturuje na A w szczególności koszty polis dla członków zarządu A, a także ubezpieczenia OC, ochrony środowiska, kosztów prawnych i transportu morskiego.

B nie dolicza własnej marży przy refakturowaniu kosztów ubezpieczeń, ale wyłącznie obciąża A opłatą poniesioną na rzecz ubezpieczyciela.

Polisy ubezpieczeniowe, których koszty refakturowane są na A, jako podmiot ubezpieczony wskazują A (lub – np. w przypadku polis ubezpieczeniowych dotyczących dyrektorów A – zatrudnione przez A osoby zajmujące odpowiednie stanowiska). Innymi słowy, relacja ubezpieczający – ubezpieczony występuje na linii towarzystwo ubezpieczeniowe – A.

B nie świadczy samodzielnie usług ubezpieczeniowych. Rola B sprowadza się do tego, że – jako podmiot centralny Grupy – opłaca koszty polis ubezpieczeniowych podmiotów powiązanych, a następnie refakturuje koszty tych polis na właściwe podmioty, w tym Spółkę.

Pytanie

Czy kwoty płacone przez Spółkę na rzecz B, wynikające z refaktury opłat ubezpieczeniowych, podlegają opodatkowaniu w Polsce podatkiem u źródła? Innymi słowy, czy na Spółce ciążą obowiązki płatnicze związane z poborem podatku u źródła w związku ze zwrotem B opłat za ubezpieczenia?

Państwa stanowisko w sprawie

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Spółki kwoty wynikające z refaktury opłat ubezpieczeniowych nie podlegają opodatkowaniu w Polsce podatkiem u źródła. Tym samym Spółka nie ma obowiązku poboru podatku u źródła i nie ciążą na niej obowiązki płatnika.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r., poz. 278 ze zm., dalej: „ustawy o CIT”): podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Jak stanowi art. 3 ust. 1a Ustawy CIT, podatnik ma zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej między innymi, gdy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są prowadzone w sposób zorganizowany i ciągły bieżące sprawy tego podatnika na podstawie w szczególności:

1)umowy, decyzji, orzeczenia sądu lub innego dokumentu regulujących założenie lub funkcjonowanie tego podatnika, lub

2)udzielonych pełnomocnictw, lub

3)powiązań w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 Ustawy CIT.

Stosownie natomiast do art. 3 ust. 2 Ustawy CIT, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak stanowi art. 26 ust. 1 Ustawy CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 Ustawy CIT, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e Ustawy CIT. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 Ustawy CIT, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 Ustawy CIT płatnika z podatnikiem.

Zdaniem Spółki może ona pełnić rolę płatnika w zakresie przedstawionych w opisie stanu faktycznego płatności na rzecz B, o ile płatności te objęte są dyspozycją art. 21 ust. 1 Ustawy CIT.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 Ustawy CIT, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 Ustawy CIT, przychodów:

1)z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

2)z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

2a)z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

-ustala się w wysokości 20% przychodów;

3)z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,

4)uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej, z wyłączeniem przychodów uzyskanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera

-ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

W ocenie Spółki żaden z ww. przepisów nie obejmuje płatności dokonywanych przez A na rzecz B opisanych w stanie faktycznym.

W szczególności w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy CIT.

Katalog usług niematerialnych opisanych we wskazanym przepisie jest otwarty, zwłaszcza z uwagi na odwołanie się przez ustawodawcę do „świadczeń o podobnym charakterze”. Należy jednak uznać, że świadczenia, o których mowa w opisie stanu faktycznego nie są objęte wskazanym katalogiem.

W przedmiotowej sprawie mamy bowiem do czynienia z refakturowaniem kosztów ubezpieczeń. B nie świadczy samodzielnie usług ubezpieczeniowych na rzecz A a jedynie pośredniczy w ich uzyskaniu przez A. Ubezpieczającym jest bowiem towarzystwo ubezpieczeniowe, a ubezpieczanym A (lub odpowiednie osoby zatrudnione lub współpracujące z A).

Umowa ubezpieczenia została zdefiniowana w art. 805 kodeksu cywilnego (dalej „K.C.”). Zgodnie z art. 805 § 1 K.C. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Jak stanowi natomiast art. 805 § 2 K.C., świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie:

1)przy ubezpieczeniu majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku;

2)przy ubezpieczeniu osobowym – umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej.

Powyższe oznacza, że umowa ubezpieczenia zawierana jest pomiędzy ubezpieczycielem a ubezpieczonym i pełni funkcję ochronną oraz odszkodowawczą w przypadku wystąpienia zdarzenia losowego.

Należy podkreślić, że nawet gdyby uznać relację występującą między A a B za dotyczącą udzielania ubezpieczeń, to i tak na A nie ciążyłyby obowiązki płatnika w zakresie podatku u źródła. Usługi ubezpieczeniowe nie są bowiem świadczeniami podobnymi do gwarancji i poręczeń.

Umowa gwarancji jest umową nienazwaną i nie została wprost zdefiniowana w K.C. Pomimo braku legalnej definicji, umowa gwarancji może zostać zwarta zgodnie z zasadą swobody umów na podstawie art. 353¹ K.C. W K.C. zostały zdefiniowane szczególne formy gwarancji: gwarancja przy sprzedaży oraz gwarancja zapłaty za roboty budowlane.

Gwarancja przy sprzedaży polega na złożeniu oświadczenia gwarancyjnego przez gwaranta, w którym zostają określone jego obowiązki oraz uprawnienia kupującego. Obowiązki gwaranta mogą w szczególności polegać na zwrocie zapłaconej ceny, wymianie rzeczy bądź jej naprawie oraz zapewnieniu innych usług.

Gwarancji zapłaty za roboty budowlane udziela natomiast wykonawcy (generalnemu wykonawcy) inwestor w celu zabezpieczenia terminowej zapłaty umówionego wynagrodzenia za wykonanie robót budowlanych. W art. 649¹ § 2 K.C. doprecyzowano, że gwarancją zapłaty jest gwarancja bankowa lub ubezpieczeniowa, a także akredytywa bankowa lub poręczenie banku udzielone na zlecenie inwestora.

Cechą wyróżniającą gwarancje jest ich akcesoryjność względem świadczenia głównego (gwarancja jest ściśle powiązana ze świadczeniem głównym, którego dotyczy). Umowa gwarancji jest umową jednostronnie zobowiązującą, w której gwarant określa swoje obowiązki. Na mocy umowy gwarancji gwarant zobowiązuje się do określonego świadczenia w przypadku wystąpienia określonych okoliczności w zobowiązaniu głównym.

W związku z tym istota umowy gwarancji jest odmienna od istoty umowy ubezpieczenia.

Umowa poręczenia została z kolei opisana w art. 876 K.C., zgodnie z którym przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał.

Co do zasady, umowa poręczenia polega na zaspokojeniu roszczenia wierzyciela poprzez zawarcie z poręczycielem umowy poręczenia. Umowa ta przewiduje, że gdyby dłużnik nie wykonał ciążącego na nim zobowiązania, wierzyciel ma prawo dochodzenia swojego roszczenia od poręczyciela. W tym sensie umowa poręczenia również ma charakter akcesoryjny względem zobowiązania głównego, którego dłużnik nie wykonał. Umowa poręczenia nie ma ponadto charakteru odszkodowawczego, tzn. nie jest świadczeniem naprawczym w związku z wystąpieniem zdarzenia losowego.

Wobec powyższego należy uznać, że umowa poręczenia również nie posiada cech tożsamych lub podobnych do umowy ubezpieczenia.

Pogląd o braku analogii między usługami ubezpieczeniowymi a jakimikolwiek usługami niematerialnymi opisanymi w art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy CIT potwierdzają organy podatkowe. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 8 listopada 2024 r., znak 0111-KDIB1-2.4010.528.2024.1.MK, wnioskodawca pytał, czy refakturowane na niego koszty usług ubezpieczeniowych, uprzednio nabyte przez inną spółkę należącą do grupy kapitałowej, stanowią usługi, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy CIT oraz czy spoczywają na nim obowiązki płatnika podatku u źródła w związku z dokonywanymi z tego tytułu płatnościami. Spółka z grupy nabywała usługę ubezpieczenia od podmiotu zewnętrznego (ubezpieczyciela), a następnie rozliczała koszt usług z wnioskodawcą. Refakturowane koszty nie były powiększane o narzut zysku. Wnioskodawca argumentował, że:

„płatności z tytułu usług ubezpieczenia nie są objęte dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, gdyż nie stanowią usług wprost wymienionych w przepisie oraz nie stanowią usług o podobnym charakterze do tych wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Ponadto, w ocenie Wnioskodawcy, za powyższym przemawiają także względy wykładni systemowej przepisów art. 21 ust. 1 pkt 2, wykreślonego art. 15e ust. 1 pkt 1 oraz art. 24ca ust. 3 pkt 4 lit. a ustawy o CIT”.

Z opinią wnioskodawcy w pełni zgodził się Dyrektor KIS, który odstąpił od uzasadnienia.

Analogiczny stan faktyczny był analizowany przez Dyrektora KIS w interpretacji z dnia 18 października 2024 r., znak 0111-KDIB1-2.4010.473.2024.1.DP. Wnioskodawca nabywał usługi ubezpieczeniowe od podmiotu objętego w Polsce ograniczonym obowiązkiem podatkowym. Wnioskodawca zwrócił się z pytaniem, czy takie usługi podlegają opodatkowaniu w Polsce na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy CIT, a w konsekwencji czy ciążą na nim obowiązki płatnika, o których mowa w art. 26 ust. 1 Ustawy CIT. W uzasadnieniu wniosku, wnioskodawca stwierdził, że:

„elementy usług ubezpieczeniowych odróżniające ubezpieczenia od gwarancji oraz poręczeń są na tyle istotne i odległe, że nie można uznać usług ubezpieczeniowych za tożsame lub podobne do świadczeń wprost nazwanych w katalogu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Tym samym regulacja przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT nie obejmuje swoim zakresem usług ubezpieczeniowych wskazanych w opisie zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Nie można bowiem uznać, że usługa ubezpieczenia jest pod względem celowościowym podobna do usługi gwarancji czy poręczenia.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, przedstawione w opisie zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego usługi ubezpieczeniowe nabywane od podmiotów będących nierezydentami nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, jako że nie są one wprost nazwane w tym przepisie, ani też nie stanowią świadczeń o charakterze podobnym do usług bezpośrednio w przepisie wskazanych”.

Dyrektor KIS w pełni zaaprobował stanowisko wnioskodawcy, a analogiczne rozstrzygnięcia możemy odnaleźć także m.in. w następujących interpretacjach indywidualnych:

-z dnia 13 września 2024 r., znak 0114-KDIP2-1.4010.423.2024.1.PP,

-z dnia 12 kwietnia 2024 r., znak 0114-KDIP2-1.4010.124.2024.2.PK,

-z dnia 26 marca 2024 r., znak 0111-KDIB2-1.4010.111.2024.2.AJ.

Reasumując, usługi ubezpieczeniowe nie są opodatkowane podatkiem u źródła.

Również usługi pośrednictwa w nabywaniu usług ubezpieczeniowych nie podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 Ustawy CIT. Stanowisko to potwierdzają rozstrzygnięcia wydawane przez organy podatkowe.

Przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 9 sierpnia 2023 r., znak 0111-KDIB1-1.4010.270.2021.11.AW, wnioskodawca opisywał, że nabywa usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego (usługi brokerskie) od podmiotu powiązanego mającego siedzibę w Niemczech. Zastanawiał się, czy ponoszone przez niego wydatki z tytułu m.in. nabycia usług pośrednictwa ubezpieczeniowego od niemieckiego rezydenta podatkowego stanowią zapłatę za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy CIT, a co za tym idzie czy wnioskodawca zobowiązany jest do poboru podatku u źródła od ww. płatności.

Dyrektor KIS w pełni zaakceptował stanowisko wnioskodawcy, który argumentował, że:

„wydatki ponoszone na rzecz zagranicznych podatników, którzy nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu z tytułu polis ubezpieczeniowych oraz usług pośrednictwa ubezpieczeniowego tzw. usług brokerskich nie stanowią zapłaty za świadczenia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 1406 z późn. zm., dalej: « p.d.o.p. »), a co za tym idzie Spółka nie będzie zobowiązana do poboru tzw. podatku u źródła od ww. płatności oraz nie będzie zobowiązana do dochowania warunków, o których mowa w art. 26 ust. 1 p.d.o.p., tj. do dochowania należytej staranności oraz posiadania certyfikatów rezydencji rzeczywistych właścicieli należności płaconych przez Spółkę tytułem polis ubezpieczeniowych oraz usług pośrednictwa ubezpieczeniowego tzw. usług brokerskich.

[…] umowa ubezpieczenia nie spełnia takich samych przesłanek oraz nie wynikają z niej takie same prawa i obowiązki jak w przypadku umowy gwarancji i umowy poręczenia. Bez względu na cechy wspólne ubezpieczenia, gwarancji i poręczenia, cel, charakter oraz sposób zawierania tych umów jest różny. Zatem, umowa ubezpieczenia nie może być uznana za umowę o charakterze podobnym do umowy gwarancji i umowy poręczenia.

[…] usługi ubezpieczeniowe oraz usługi pośrednictwa w nabywaniu usług ubezpieczeniowych (tzw. usługi brokerskie) za które zapłata jest realizowana na rzecz nierezydenta, opisane we wniosku, nie mieszczą się w kategorii świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a p.d.o.p.”.

Zważając na powyższe, opisywane świadczenia nie są opodatkowane podatkiem u źródła, a na A nie ciążą obowiązki płatnika.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.