Interpretacja indywidualna z dnia 2 września 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-3.4012.413.2025.2.MAZ

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Państwa wniosek z 18 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, opodatkowania nabywanych usług oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego, wpłynął 27 czerwca 2025 r. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 30 lipca 2025 r. (wpłynęło 30 lipca 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

(...) jest podmiotem z siedzibą w …, rezydentem podatkowym w …, zarejestrowanym dla celów podatku VAT w Polsce (dalej jako: „Wnioskodawca” albo „Spółka”). Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie najmu i zarządzania nieruchomościami własnymi.

Na moment złożenia niniejszego wniosku, Wnioskodawca posiada 2 nieruchomości w Polsce, na których znajdują się budynki i budowle stanowiące aktywa produkcyjne, wraz z sieciami przesyłowymi (dalej łącznie jako: „Nieruchomości”). Nieruchomości położone są w dwóch różnych lokalizacjach na terenie Polski i są wynajmowane jednemu najemcy, na podstawie dwóch umów najmu, zawartych początkowo na okres 20 lat. Najemca i przyszli potencjalni najemcy będą dalej łącznie zwani „Najemcami”. Wnioskodawca traktuje posiadane Nieruchomości jako inwestycję długoterminową. W najbliższym czasie Wnioskodawca nie planuje zbywać Nieruchomości, jednakże nie jest wykluczone, że Nieruchomości zostaną w przyszłości sprzedane przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca nie ma oddziału ani biura w Polsce. Wnioskodawca nie zatrudnia żadnych pracowników w Polsce. Pracownicy Wnioskodawcy mogą się pojawić w Polsce jedynie w ramach incydentalnych wyjazdów służbowych. Czynności biznesowe związane z utrzymywaniem relacji z Najemcami, w tym: kontakty, negocjacje, podpisywanie umów itp., wykonywane są przez Wnioskodawcę, za pomocą zasobów ludzkich i technicznych zlokalizowanych poza granicami Polski.

W celu prowadzenia opisanej powyżej działalności gospodarczej, Wnioskodawca nabywa również pewne usługi administracyjne/prawne (dalej jako: „Usługi”) od podmiotów zagranicznych posiadających siedzibę poza Polską ( dalej jako: „zagraniczni Usługodawcy”) oraz od polskich usługodawców (dalej jako: „polscy Usługodawcy”; zwani dalej łącznie jako: „Usługodawcy”), np.:

a)Usługi księgowe oraz podatkowe

Spółka doradztwa podatkowego z siedzibą w Polsce (dalej jako: „Spółka Doradztwa Podatkowego”) wspomaga Wnioskodawcę w wypełnianiu obowiązków podatkowych, włączając w to sporządzenie, przegląd, podpisanie w imieniu Wnioskodawcy oraz składanie deklaracji podatkowych oraz innych dokumentów podatkowych. Działalność ta obejmuje również występowanie z wnioskami o interpretację i reprezentowanie Wnioskodawcy w ramach postępowania interpretacyjnego.

Ponadto inna spółka z siedzibą w Polsce jest zaangażowana w proces fakturowania. Na podstawie danych oraz kalkulacji otrzymanych od Wnioskodawcy, spółka ta przygotowuje projekt faktury elektronicznej. Na tym etapie rola spółki doradczej jest ograniczona do zapewnienia zgodności projektu faktury z wymogami formalnymi, przewidzianymi w polskich przepisach VAT. Jak tylko treść projektu faktury otrzyma akceptację, upoważniony pracownik tej spółki wystawia fakturę w imieniu Wnioskodawcy i przekazuje ją do Najemcy. Dokumentacja księgowa oraz podatkowa prowadzona jest i przechowywana w Polsce.

b)Usługi tłumaczenia, prawne, doradcze, finansowe oraz inne

Wnioskodawca może nabywać od zagranicznych oraz polskich Usługodawców usługi tłumaczenia, prawne, doradcze, finansowe oraz inne, w zależności od jego aktualnych potrzeb związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w Polsce. Wnioskodawca jest wyłącznie odpowiedzialny za utrzymywanie relacji biznesowych z zagranicznymi i polskimi Usługodawcami, włączając w to kontakt z Usługodawcami oraz negocjowanie i podpisywanie umów.

Żadna z Usług opisanych powyżej nie ogranicza prawa Wnioskodawcy do samodzielnego podejmowana decyzji dotyczących Nieruchomości, w szczególności decyzji odnoszących się do wyboru najemców, zarządu Nieruchomościami, ustalenia wynagrodzenia należnego od Najemcy/Najemców oraz fakturowania Najemcy/Najemców. Usługodawcy nie są uprawnieni do bezpośredniego kontaktowania się z Najemcą/Najemcami bez zgody Wnioskodawcy oraz nie mogą wchodzić na teren Nieruchomości bez zgody Wnioskodawcy. Pracownicy Usługodawców nie pracują ani nie posiadają biura na terenie żadnej z Nieruchomości.

Wszystkie decyzje biznesowe dotyczące Nieruchomości są i będą w przyszłości podejmowane poza Polską, a Wnioskodawca ma pełną kontrolę nad posiadanymi Nieruchomościami.

Wnioskodawca nie ma bezpośrednio wpływu na zasoby kadrowe, materialne ani techniczne Usługodawców. W szczególności Wnioskodawca nie sprawuje kontroli nad infrastrukturą Usługodawców. W żadnym wypadku Wnioskodawca nie ma prawa wstępu na teren siedziby jakiegokolwiek Usługodawcy bez jego wcześniejszej zgody. Wnioskodawca nie jest stroną umów o pracę (umów zlecenia, umów o dzieło ani żadnych innych umów pracowniczych o podobnym charakterze) z personelem Usługodawców.

Ponadto na Usługodawcach spoczywa wyłączna odpowiedzialność za odpowiednią i efektywną alokację zasobów, zgodnie z Usługami zażądanymi przez Wnioskodawcę. Na przykład Wnioskodawca nie może decydować, którzy pracownicy Usługodawców powinni wykonywać określone zadania i nie jest uprawniony do ustalania godzin pracy pracowników Usługodawców. Wnioskodawca sprawuje jedynie umowną oraz faktyczną kontrolę nad jakością Usług nabywanych od Usługodawców, w zakresie typowym dla relacji biznesowych pomiędzy odbiorcą i dostawcą usług.

W uzupełnieniu z 30 lipca 2025 r. Spółka potwierdziła, że przedstawione we wniosku w czasie teraźniejszym okoliczności sprawy będą zachodziły w niezmienionej formie i zakresie również w przyszłości.

Pytania (pytania nr 3 i 4 dodane w uzupełnieniu wniosku)

1.Czy w związku z działalnością przedstawioną w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca posiada „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” na terytorium Polski, w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej i art. 28b ust. 2 ustawy o VAT?

2.Czy w związku z działalnością przedstawioną w opisie zdarzenia przyszłego, opartą na bieżącym modelu działalności w Polsce, Wnioskodawca będzie posiadał „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” na terytorium Polski, w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej i art. 28b ust. 2 ustawy o VAT?

3.W kontekście prawa do odliczenia, czy w związku z działalnością przedstawioną w opisie stanu faktycznego, Usługi (opodatkowane zgodnie z art. 28b Ustawy o VAT, w szczególności inne niż związane z Nieruchomościami) nabywane od Usługodawców na terytorium Polski przez Wnioskodawcę, powinny być opodatkowane VAT na terytorium Polski i w konsekwencji, czy w przypadku faktur otrzymanych przez Wnioskodawcę od Usługodawców, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego z takich faktur?

4.W kontekście prawa do odliczenia, czy w związku z działalnością przedstawioną w opisie zdarzenia przyszłego, Usługi (opodatkowane zgodnie z art. 28b Ustawy o VAT, w szczególności inne niż związane z Nieruchomościami) nabywane od Usługodawców na terytorium Polski przez Wnioskodawcę, powinny być opodatkowane VAT na terytorium Polski i w konsekwencji, czy w przypadku faktur otrzymanych przez Wnioskodawcę od Usługodawców, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego z takich faktur?

Państwa stanowisko w sprawie (w zakresie pytań nr 3 i 4 przedstawione w uzupełnieniu wniosku)

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 1, Wnioskodawca nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2 rozporządzenia wykonawczego i art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w związku z działalnością przedstawioną w stanie faktycznym.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pytania nr 2, Wnioskodawca nie będzie posiadał w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2 rozporządzenia wykonawczego i art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w związku z działalnością przedstawioną w zdarzeniu przyszłym.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Regulacje krajowe

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 [pkt 1] ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przepisy ustawy o VAT odwołują się do stałego miejsca działalności gospodarczej m.in. przy określeniu miejsca świadczenia usług. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, co do zasady miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z pewnymi zastrzeżeniami.

Natomiast zgodnie z ust. 2 powołanego wyżej przepisu, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

Należy wskazać, ze zarówno dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 2006.347 z dnia 11 grudnia 2006 r., ze zm.; dalej jako: „Dyrektywa VAT”), jak i polskie ustawodawstwo nie definiują pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej". Pojęcie to zostało zdefiniowane w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej jako: „Rozporządzenie wykonawcze”).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarcze” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 Rozporządzenia wykonawczego – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Co istotne, w art. 11 ust. 3 Rozporządzenia wykonawczego wskazane zostało, że fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Orzecznictwo TSUE i sądów administracyjnych oraz linia interpretacyjna polskich organów podatkowych

Podkreślenia wymaga, że kluczowe znaczenie dla ukształtowania się rozumienia omawianego pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności” miało orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (aktualnie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej; dalej jako: „TSUE” lub „Trybunał”). Z uwagi na to, że przyjęta w art. 11 Rozporządzenia wykonawczego definicja legalna stałego miejsca prowadzenia działalności w znaczącej mierze bazuje na dotychczasowej praktyce TSUE, dorobek Trybunału w tym zakresie nadal pozostaje aktualny.

Powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w każdym przypadku będzie rezultatem działalności gospodarczej podatnika. Uznanie, iż powstało przedmiotowe stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej wiąże się nierozerwalnie, zdaniem TSUE, z łącznym spełnieniem poniższych kryteriów odnoszących się do prowadzonej działalności gospodarczej, tj.:

- określonego poziomu stałości prowadzenia działalności gospodarczej, wyrażonego jako zamiar podatnika do prowadzenia działalności z tego miejsca w sposób permanentny; oraz

- obecności zasobów ludzkich i zasobów technicznych koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej w ramach jednostki gospodarczej, w postaci np. pracowników podatnika, a także infrastruktury technicznej koniecznej do prowadzenia tej działalności; oraz

- prowadzenia działalności, w szczególności zawierania umów i podejmowania decyzji zarządczych w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej, prowadzonej przez dany podmiot (tj. z ponoszeniem ryzyka ekonomicznego).

Jak wskazano, powyższe kryteria powinny występować łącznie. Konieczność łącznego spełnienia ww. warunków do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wynika bezsprzecznie z budowy gramatycznej cytowanej definicji z Rozporządzenia wykonawczego, jak i dotychczasowego orzecznictwa TSUE.

W wydanym 16 października 2014 r. wyroku w sprawie C-605/12 (Welmory Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku), TSUE podkreślił, że aby spółkę zagraniczną można było uważać za posiadającą stałe miejsce prowadzenia działalności „powinna ona dysponować w Polsce przynajmniej strukturą charakteryzującą się wystarczającą stałością, umożliwiającą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w Polsce odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych przez spółkę polską do własnych potrzeb działalności gospodarczej (...)”.

Stanowisko analogiczne zaprezentowane zostało przez TSUE także m.in. w sprawie:

- C-73/06, Planzer I uxembourg Sari przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern,

- C-168/84, Gunter Berkholz und Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt,

- C-260/9S, Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s,

- C-190/95, ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen te Amsterdam.

W szczególności, należy jednak zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 3 czerwca 2021 r., wydany w sprawie C-931/19 (Titanium Ltd przeciwko Finanzamt Österreich, dawniej Finanzamt Wien). W stanie faktycznym tej sprawy, spółka Titanium Ltd („Titanium”) z siedzibą na wyspie Jersey wynajmowała nieruchomość znajdującą się w Austrii. Okoliczności prowadzenia działalności przez Titatnium były w znacznym stopniu zbliżony do działalności Spółki w Polsce. Rozpatrując sprawę spółki Titanium, TSUE uznał, że:

- „44. W niniejszym przypadku z akt sprawy, którymi dysponuje Trybunał, wynika, ze skarżąca w postępowaniu głównym nie posiada żadnego własnego personelu w Austrii i że osoby odpowiedzialne za niektóre zadania w zakresie zarządzania były upoważnione umownie przez tę spółkę, przy czym spółka ta zastrzegła sobie podejmowanie wszystkich ważnych decyzji dotyczących wynajmu omawianej nieruchomości.

- 45. Tymczasem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu zarówno dyrektywy 2006/112, jak i dyrektywy 2006/112 ze zm.

- 46. W świetle powyższego odpowiedź na zadane pytanie powinna brzmieć następująco: Wynajmowana w państwie członkowskim nieruchomość nie stanowi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 43 dyrektywy 2006/112 oraz art. 44 i 45 dyrektywy 2006/112 ze zm., w sytuacji, gdy właściciel tej nieruchomości nie posiada własnego personelu do świadczenia usług związanych z najmem”.

W ww. wyroku Trybunał podkreślił, iż zlecenie lokalnemu podwykonawcy pewnych funkcji nie powoduje utworzenia stałego miejsca prowadzenia działalności. Trybunał ponadto potwierdził, że dla istnienia takiego stałego miejsca konieczna jest obecność „na miejscu” osób mogących podejmować istotne decyzje zarządcze, które umożliwiają prowadzenie działalności w sposób wystarczająco niezależny.

Powyższe stanowisko Trybunału zostało w pełni zaakceptowane i uwzględnione w najnowszym orzecznictwie sądów administracyjnych, między innymi:

- w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 lipca 2021 r., sygn. I FSK 660/18;

- w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 kwietnia 2023 r., sygn. I FSK 761/19;

- w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 czerwca 2024 r., sygn. I FSK 1194/20;

- w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 sierpnia 2024 r., sygn. I FSK 1679/20;

- w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 grudnia 2024 r., sygn. I FSK 716/21.

Kolejne wyroki TSUE: (i) z dnia 7 kwietnia 2022 r., w sprawie C-333/20 (Berlin Chemie A. Menarini SRL przeciwko Administracja Fiscala pentru Contribuabili Mijlocii Bucureşti - Directia Generała Regionala a Finanljelor Publice Bucureęti.), oraz (ii) z dnia 29 czerwca 2023 r., w sprawie C 232/22 (Cabot Plastics Belgium SA przeciwko Etat belge) potwierdzają wskazaną wyżej argumentację, jednoznacznie rozstrzygając kwestię dot. warunków koniecznych do spełnienia, w celu ustalenia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności. Ponadto we wskazanych wyrokach Trybunał podkreślił, że jeżeli to samo zaplecze personalne i techniczne, które ma zostać udostępnione spółce zagranicznej przez spółkę krajową, stanowi również zaplecze, dzięki któremu spółka krajowa świadczy usługi na rzecz spółki zagranicznej, nie stanowi ono zaplecza personalnego i technicznego tworzącego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla podmiotu zagranicznego. To samo bowiem zaplecze personalne i techniczne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Mając powyższe na uwadze tym bardziej należy stwierdzić, że w przypadku braku kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym usługodawcy, stałe miejsce prowadzenia działalności dla podmiotu zagranicznego nie powstanie.

Na uwagę zasługuje również wyrok TSUE z dnia 13 czerwca 2024 r., w sprawie SC Adient Ltd & Co. Kg przeciwko Agenţia Naţională de Administrare Fiscală, Agenţia Naţională de Administrare Fiscală - Direcţia Generaliă Regională a Finanţelor Publice Ploieşti - Administratiă Judeţeană a Finanţelor Publice Argeş, stanowiący potwierdzenie stanowiska Wnioskodawcy, w którym TSUE skonstatował m. in., że „[...] spółka będąca podatnikiem podatku od wartości dodanej, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych”.

Stanowisko Trybunału znajduje również potwierdzenie w praktyce interpretacyjnej organów podatkowych. Organy podatkowe niejednokrotnie powoływały się na wskazane wcześniej kryteria, wypracowane przez orzecznictwo TSUE, które zostały następnie odzwierciedlone w przepisach Rozporządzenia wykonawczego. Przykładowo m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej jako: „DKIS”):

- z dnia 22 maja 2019 r., sygn. 0115-KDIT1-2.4012.125.2019.2.RS, w której DKIS potwierdził, że: „Przy wykładni pojęcia »stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej«, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa”.

- z dnia 28 lutego 2025 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.678.2024.2.JO, zgodnie z którą DKIS skonstatował, że: „Należy zauważyć, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie spełnione zostaną warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. Wskazać również należy, ze kryterium posiadania własnego zaplecza personalnego oraz technicznego może być spełnione także w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym”.

- z dnia 11 marca 2025 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.697.2024.2.JO.

Spółka pragnie również nadmienić, iż w bardzo zbliżonym stanie faktycznym do przedstawionego w niniejszym wniosku zapadły również interpretacje indywidualne DKIS:

- z dnia 19 maja 2022 r., znak: 0114-KDIP1-2.4012.92.2022.2.JO oraz

- z dnia 24 maja 2022 r., znak: 0114-KDIPl-2.4012.98.2022.2JO.

W interpretacjach tych DKIS potwierdził brak stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Dla przykładu, w interpretacji z 19 maja 2022 r. wskazał, że: „Państwa Spółka nie zorganizowała bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej (...). Zatem należy stwierdzić, ze Państwa Spółka nie posiada zaplecza personalnego i technicznego na terytorium Polski, tym samym nie jest spełniona podstawowa przesłanka do uznania, że Państwa Spółka na terytorium Polski posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.

Podsumowując, w powyższych wyrokach TSUE i polskich sądów administracyjnych, a także w interpretacjach indywidualnych wydanych przez polskie organy podatkowe podkreśla się, że dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności kluczowe znaczenie ma, czy ta działalność posiada stały charakter. W tym zakresie konieczne jest jednoczesne istnienie infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego.

Działalność Wnioskodawcy w Polsce

W celu stwierdzenia, czy działalność Wnioskodawcy w Polsce opisana w stanie faktycznym oraz w zdarzeniu przyszłym skutkuje powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, należy dokonać analizy, czy spełnione są łącznie wszystkie wymienione powyżej warunki posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, tj. obecność personelu i infrastruktury technicznej na terytorium Polski, stałość działalności Wnioskodawcy, oraz niezależność w wykonywanych czynnościach.

Zasoby personalne

W odniesieniu do kryterium zaplecza personalnego, Wnioskodawca nie posiada w Polsce na stałe własnych pracowników. Jak zostało wskazane w opisie stanu faktycznego, pracownicy Wnioskodawcy mogą się pojawić w Polsce jedynie w ramach incydentalnych wyjazdów służbowych.

Wnioskodawca będzie korzystał z efektów pracy Usługodawców. Wnioskodawca nie będzie jednak stroną umów o pracę (umów zlecenia, umów o dzieło ani żadnych innych umów pracowniczych o podobnym charakterze) z personelem Usługodawców i tym samym Wnioskodawca, co do zasady, nie będzie upoważniony do określenia zakresu obowiązków pracowników Usługodawców, czy też do rozdzielania im zadań, ani też egzekwowania ich prawidłowego wykonania, tj. nie będą przysługiwać mu uprawnienia pozwalające na dysponowanie personelem.

Biorąc pod uwagę powyższe, bezsprzecznie należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie posiada i nie będzie posiadać na terytorium kraju wystarczającego zaplecza personalnego, umożliwiającego prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce w sposób niezależny i autonomiczny.

Stałość i niezależność prowadzonej działalności gospodarczej

Odnosząc się natomiast do kryterium stałości i niezależności prowadzonej działalności, w pierwszej kolejności należy zauważyć, że termin „stały” oznacza tyle co „trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny”. W konsekwencji pojęcie stałości można rozumieć jako zamiar permanentnego (a przynajmniej długofalowego) prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa. Jednocześnie stałość, w odniesieniu do kryteriów powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, obejmuje również konieczność zaangażowania określonego zaplecza personalnego i technicznego, bezspornie przesądzającego o tym, że działalność nie jest tymczasowa.

Istotnym warunkiem powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jest, aby aktywa techniczne i personalne posiadane (z zamiarem stałości) w danym kraju tworzyły strukturę niezależną i samodzielną, w takim stopniu, aby w ramach tej struktury możliwe było podejmowanie decyzji zarządczych w zakresie kwestii, które dotyczą tego stałego miejsca prowadzenia działalności oraz działalności gospodarczej prowadzonej przez to miejsce. Powstała struktura musi być wyposażona zatem w zdolność do samodzielnego realizowania i „konsumowania” świadczeń.

W tym kontekście Spółka uważa, że pomimo posiadania w Polsce Nieruchomości, ze względu na brak odpowiedniego zaplecza personalnego w Polsce, struktura działalności Spółki w Polsce nie spełnia kryterium stałości i niezależności. W szczególności w Polsce nie znajdują się osoby lub organy uprawnione przez Wnioskodawcę do podejmowania wiążących decyzji o charakterze zarządczym, dotyczących działalności Wnioskodawcy, w tym na przykład do zawierania umów. Wszelkie decyzje o charakterze zarządczym, związane z realizacją podstawowej działalności Wnioskodawcy, są i będą bowiem dokonywane spoza terytorium Polski.

W takim przypadku, w odniesieniu do zaplecza personalnego, działalność Wnioskodawcy w Polsce nie ma i nie będzie miała przymiotu stałości i niezależności, a zatem – w ocenie Wnioskodawcy – nie może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu Rozporządzenia wykonawczego.

Należy wskazać także, że czynności, które są wykonywane na terytorium Polski przez Usługodawców, mają jedynie charakter pomocniczy w stosunku do działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę (tj. najmu Nieruchomości). Niemniej jednak, w opinii Wnioskodawcy, korzystanie z usług swojego kontrahenta przez dłuższy okres nie może być uznane za tożsame ze stałością miejsca prowadzenia działalności w sytuacji, w której Wnioskodawca nie utrzymuje w Polsce struktur osobowych.

Wnioskodawca nie wywiera wpływu lub kontroli ani na pracowników Usługodawców, ani na ich zasoby techniczne i materialne. To wyłącznie na Usługodawcach spoczywa zadanie odpowiedniej i efektywnej alokacji zasobów, w szczególności Wnioskodawca nie ma prawa decydować, który z pracowników będzie wykonywał zadanie na rzecz Wnioskodawcy i nie jest uprawniony do ustalania godzin pracy pracowników Usługodawców. Pracownicy podlegają wyłącznemu zarządowi Usługodawców.

Oznacza to, że relacja Wnioskodawcy z Usługodawcami nie różni się niczym od typowej relacji między usługodawcą i usługobiorcą. W szczególności wszelkie czynności wykonywane przez Usługodawców wynikają wyłącznie z określonych umownie obowiązków, niezbędnych jedynie do prawidłowego świadczenia przez te podmioty świadczeń na rzecz Wnioskodawcy.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, w związku z działalnością przedstawioną w opisie stanu faktycznego, Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2 Rozporządzenia wykonawczego i art. 28b ust. 2 ustawy o VAT, w związku z działalnością przedstawioną w stanie faktycznym. Stanowisko to w pełni potwierdza wyrok TSUE w sprawie C-931/19, dotyczącej spółki Titanium Ltd. - model prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce przez Spółkę jest zbliżony do przedstawionego w tej sprawie.

Na powyższą konkluzję, zdaniem Wnioskodawcy, nie może także wpływać fakt posiadania przez Spółkę większej liczby nieruchomości, jak przedstawiono w opisie zdarzenia przyszłego. Zdaniem Spółki, dla oceny zdarzenia przyszłego kluczowy jest fakt, iż Wnioskodawca będzie utrzymywać bieżący model działalności w Polsce oparty na zasadach przedstawionych w stanie faktycznym, niezależnie od liczby posiadanych w przyszłości przez Spółkę nieruchomości w Polsce.

Stanowisko Spółki znajduje również potwierdzenie w powołanym wyżej orzecznictwie sądów krajowych oraz w przytoczonych wyżej interpretacjach indywidualnych.

W zakresie pytania nr 3, Spółka uważa, że w związku z działalnością przedstawioną w opisie stanu faktycznego, Usługi nabywane od Usługodawców (opodatkowane zgodnie z art. 28b Ustawy o VAT – w szczególności inne niż związane z Nieruchomościami) nie powinny być opodatkowane VAT na terytorium Polski i w konsekwencji, w przypadku faktur otrzymanych przez Wnioskodawcę od Usługodawców, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego z takich faktur, na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 Ustawy o VAT.

W zakresie pytania nr 4, Spółka uważa, że w związku z działalnością przedstawioną w opisie zdarzenia przyszłego, Usługi nabywane od Usługodawców (opodatkowane zgodnie z art. 28b Ustawy o VAT – w szczególności inne niż związane z Nieruchomościami) nie powinny być opodatkowane VAT na terytorium Polski i w konsekwencji, w przypadku faktur otrzymanych przez Wnioskodawcę od Usługodawców, Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego z takich faktur, na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 Ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Spółki w zakresie dodatkowych pytań:

Miejsce świadczenia Usług

Przepisy Ustawy o VAT zawierają szczegółowe regulacje określające miejsce świadczenia usług dla potrzeb podatku VAT.

Zgodnie z zasadą ogólną dotyczącą miejsca świadczenia usług, wskazaną w przepisach art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT, w przypadku świadczenia usług na rzecz podatników miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z treścią art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT, cyt.: „Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28fust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n”.

Uwzględniając stanowisko Spółki, że w odniesieniu do stanu faktycznego, nie posiada ona stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, miejscem świadczenia Usług opodatkowanych zgodnie z art. 28b ustawy o VAT jest zatem miejsce siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy, tj. terytorium .... W związku z tym, zdaniem Spółki, Usługi opodatkowane zgodnie z art. 28b ustawy o VAT (w szczególności inne niż związane z Nieruchomościami) nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce.

Uwzględniając stanowisko Spółki, że w odniesieniu do zdarzenia przyszłego, nie będzie posiadała ona stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, miejscem świadczenia Usług opodatkowanych zgodnie z art. 28b ustawy o VAT będzie zatem miejsce siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy, tj. terytorium .... W związku z tym, zdaniem Spółki, Usługi (opodatkowane zgodnie z art. 28b ustawy o VAT, w szczególności inne niż związane z Nieruchomościami lub przyszłymi nieruchomościami) nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce.

Prawo do odliczenia VAT z faktur otrzymanych od Usługodawców

Zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 Ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

- nabycia towarów i usług,

- dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 Ustawy o VAT. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Takie ograniczenie zostało wskazane m.in. w art. 88 ust. 3a pkt 2 Ustawy o VAT, zgodnie z którym nie przysługuje prawo do odliczenia VAT z faktury dokumentującej transakcję niepodlegającą opodatkowaniu w Polsce.

Skoro zatem miejscem świadczenia (opodatkowania) Usług nabywanych od Usługodawców – zgodnie z art. 28b Ustawy o VAT – jest miejsce siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy, tj. terytorium ..., na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 Ustawy o VAT, Wnioskodawcy nie będzie przysługiwać prawo do odliczenia VAT naliczonego z takich faktur ani w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, ani w odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 775; dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o VAT”):

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2) eksport towarów;

3) import towarów na terytorium kraju;

4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o VAT:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium kraju - rozumie się przez to terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o państwie członkowskim - rozumie się przez to państwo członkowskie Unii Europejskiej, a także Irlandię Północną w zakresie określonym w Protokole w sprawie Irlandii/Irlandii Północnej do Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.Urz. UE L 29 z 31.01.2020, str. 7, z późn. zm.).

W myśl art. 2 pkt 3 ustawy:

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej […].

Jak wskazano w art. 2 pkt 4 ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terytorium państwa członkowskiego - rozumie się przez to terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W świetle art. 2 pkt 5 ustawy:

Przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3.

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy o VAT:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy:

Sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel [...].

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 […].

Z treści cytowanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Jednocześnie pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie. Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

W myśl art. 28a ustawy o VAT:

Na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1)ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

a) podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b)osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2) podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Jak stanowi art. 28b ust. 1-2 ustawy:

1. Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

2.W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z powołanej regulacji zawartej w art. 28b ust. 1 ustawy wynika, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy, inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy, podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy. Pewnego rodzaju odstępstwem od tej zasady jest sytuacja wskazana w art. 28b ust. 2 ustawy, gdy usługa jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej. Wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Jednakże w odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z takich kategorii są usługi związane z nieruchomościami.

W świetle art. 28e ustawy o VAT:

Miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie została zawarta w ustawie o VAT. Dlatego w tym względzie należy odwołać się do – stosowanych bezpośrednio – regulacji zawartych w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona; Dz.Urz. UE. L 2011 Nr 77, str. 1; dalej jako: „rozporządzenie 282/2011”).

Z punktu (4) preambuły do rozporządzenia 282/2011 wynika:

Podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast jak wskazano w punkcie (14) preambuły do rozporządzenia 282/2011:

Aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 rozporządzenia 282/2011:

1.Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

2.Na użytek stosowania następujących artykułów „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a)art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b)począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c)do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d)art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

3.Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” należy uwzględnić orzecznictwo TSUE, co zostało zapisane w punkcie (14) preambuły. Zatem o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej można mówić, jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o., jak również wyrok C-931/19 Titanium Ltd.

Jak orzekł TSUE w wyroku C-931/19 Titanium Ltd z 3 czerwca 2021 r., wynajmowana w państwie członkowskim nieruchomość nie stanowi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 43 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej oraz art. 44 i 45 dyrektywy 2006/112 zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., w sytuacji gdy właściciel tej nieruchomości nie posiada własnego personelu do świadczenia usług związanych z najmem.

Mając na uwadze regulacje zawarte w rozporządzeniu 282/2011, orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, a także orzecznictwo polskich sądów administracyjnych, wymienić należy kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Samo określenie „stały” oznacza trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Tak więc stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający w stałym miejscu prowadzenia działalności. Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

Państwa wątpliwości wyrażone w pytaniach nr 1 i 2 dotyczą rozstrzygnięcia, czy Spółka posiada i będzie posiadała na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Przedstawione okoliczności sprawy wskazują, że Spółka nie posiada i nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Wnioskodawca podał, że posiada siedzibę w ..., natomiast jest zarejestrowany dla celów podatku VAT w Polsce. Wnioskodawca posiada 2 nieruchomości w Polsce, które są wynajmowane jednemu najemcy. Wnioskodawca nie ma oddziału ani biura w Polsce. Wnioskodawca nie zatrudnia żadnych pracowników w Polsce. Pracownicy Wnioskodawcy mogą się pojawić w Polsce jedynie w ramach incydentalnych wyjazdów służbowych. Czynności biznesowe związane z utrzymywaniem relacji z Najemcami, w tym kontakty, negocjacje, podpisywanie umów itp., wykonywane są przez Wnioskodawcę za pomocą zasobów ludzkich i technicznych zlokalizowanych poza granicami Polski. W celu prowadzenia opisanej działalności gospodarczej Spółka nabywa pewne usługi administracyjne/prawne od podmiotów zagranicznych posiadających siedzibę poza Polską oraz od polskich usługodawców, np.: usługi księgowe oraz podatkowe, usługi tłumaczenia, prawne, doradcze, finansowe oraz inne. Spółka doradztwa podatkowego z siedzibą w Polsce wspomaga Wnioskodawcę w wypełnianiu obowiązków podatkowych, włączając w to sporządzenie, przegląd, podpisanie w imieniu Wnioskodawcy oraz składanie deklaracji podatkowych oraz innych dokumentów podatkowych, a także występowanie z wnioskami o interpretację i reprezentowanie Wnioskodawcy w ramach postępowania interpretacyjnego. Inna spółka z siedzibą w Polsce jest zaangażowana w proces fakturowania, na podstawie danych oraz kalkulacji otrzymanych od Wnioskodawcy. Dokumentacja księgowa oraz podatkowa prowadzona jest i przechowywana w Polsce. Wnioskodawca może nabywać od zagranicznych oraz polskich Usługodawców usługi tłumaczenia, prawne, doradcze, finansowe oraz inne, w zależności od jego aktualnych potrzeb związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w Polsce.

Wprawdzie dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalność nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego, ponieważ kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez Spółkę z personelu i infrastruktury usługodawców. Jednak nawet korzystanie przez Wnioskodawcę z usług Usługodawców nie oznacza, że ich zaplecze personalne i techniczne pozostaje w bezpośredniej zależności od Spółki, dla której tym samym wyznacza stałe miejsce prowadzenia działalności.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca nie ma bezpośrednio wpływu na zasoby kadrowe, materialne ani techniczne Usługodawców. Wnioskodawca nie jest stroną umów o pracę (umów zlecenia, umów o dzieło ani żadnych innych umów pracowniczych o podobnym charakterze) z personelem Usługodawców. Wnioskodawca sprawuje jedynie umowną oraz faktyczną kontrolę nad jakością Usług nabywanych od Usługodawców, w zakresie typowym dla relacji biznesowych pomiędzy odbiorcą i dostawcą usług. Natomiast Wnioskodawca jest wyłącznie odpowiedzialny za utrzymywanie relacji biznesowych z zagranicznymi i polskimi Usługodawcami, włączając w to kontakt z Usługodawcami oraz negocjowanie i podpisywanie umów. Żadna z opisanych Usług nie ogranicza prawa Wnioskodawcy do samodzielnego podejmowana decyzji dotyczących Nieruchomości, w szczególności decyzji odnoszących się do wyboru najemców, zarządu Nieruchomościami, ustalenia wynagrodzenia należnego od Najemcy/Najemców oraz fakturowania Najemcy/Najemców. Usługodawcy nie są uprawnieni do bezpośredniego kontaktowania się z Najemcą/Najemcami bez zgody Wnioskodawcy oraz nie mogą wchodzić na teren Nieruchomości bez zgody Wnioskodawcy. Pracownicy Usługodawców nie pracują ani nie posiadają biura na terenie żadnej z Nieruchomości. Wszystkie decyzje biznesowe dotyczące Nieruchomości są i będą w przyszłości podejmowane poza Polską, a Wnioskodawca ma pełną kontrolę nad posiadanymi Nieruchomościami.

Powyższe oznacza, że Spółka nie posiada zaplecza personalnego i technicznego na terytorium Polski, tym samym nie jest spełniona podstawowa przesłanka do uznania, że na terytorium Polski Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem reasumując należy stwierdzić, że w przedstawionym opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Spółka nie posiada i nie będzie posiadała na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań nr 1 i 2 należy uznać za prawidłowe.

Państwa wątpliwości wyrażone w pytaniach nr 3 i 4 dotyczą rozstrzygnięcia, czy Usługi nabywane na terytorium kraju od Usługodawców powinny być opodatkowane w Polsce, a Spółce przysługuje i będzie przysługiwało prawo odliczenia VAT naliczonego wynikającego z otrzymanych faktur.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy:

W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

a) nabycia towarów i usług,

b) dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Natomiast stosownie do art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT:

Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Zauważyć należy – co wynika z opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, a także oceny Państwa stanowiska w zakresie pytań nr 1 i 2 – że Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w .... Ponadto Spółka nie posiada na terytorium kraju stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Tak więc nabywane przez Państwa Usługi nie są i nie będą opodatkowane na terytorium kraju, co wynika z regulacji zawartej w art. 28b ustawy o VAT.

Wnioskodawca nabywa na terytorium kraju usługi księgowe oraz podatkowe, usługi tłumaczenia, prawne, doradcze i finansowe. Ustawa o VAT nie zawiera szczególnych regulacji co do opodatkowania tak opisanych usług. Nie są to również usługi związane z nieruchomościami, w przypadku których znajdowałaby zastosowanie regulacja co do opodatkowania, zawarta w art. 28e ustawy. Nie można przyjąć, że wskazane przez Spółkę Usługisą świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone, a do tego mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu nieruchomości. Elementem centralnym Usług nie są w tym wypadku Nieruchomości.

Zatem otrzymywane o przez Wnioskodawcę faktury nie powinny zawierać podatku VAT. Natomiast w przypadku, gdy otrzymacie Państwo od polskich Usługodawców faktury z wykazanym podatkiem, znajdzie wówczas zastosowanie wyłączenie prawa do odliczenia podatku naliczonego z takich faktur, co wynika z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy.

Reasumując – w przedstawionych okolicznościach sprawy Usługi nabywane prze Państwa od Usługodawców nie powinny być opodatkowane na terytorium kraju. Nie przysługuje Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego w przypadku wykazania takiego podatku w otrzymywanych od Usługodawców fakturach.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań nr 3 i 4 należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zadanych pytań) Wnioskodawcy, w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego. Zauważyć bowiem należy, że to wyłącznie Wnioskodawca, w treści składanego wniosku, kształtuje jego zakres przedmiotowy. Zatem kwestie, które nie zostały objęte pytaniami wskazanymi we wniosku, nie mogą być rozpatrzone – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111, ze zm.; dalej jako: „Ordynacja podatkowa”).

Odnosząc się do faktu, że na poparcie własnej argumentacji Wnioskodawca powołał się na funkcjonujące w obrocie prawnym interpretacje indywidualne, Organ pragnie zauważyć, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i odnosi się wyłącznie do okoliczności przedstawionych w inicjującej te sprawy wnioskach. Podkreślenia w tym miejscu bowiem wymaga, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podmiotów w wyniku rozstrzygnięć, dotyczących konkretnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych. Interpretacje indywidualne nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie (por. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 27 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Łd 109/15).

Interpretacja dotyczy:

-stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym;

-zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb Ordynacji podatkowej. Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935, ze zm.; dalej jako: „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.