Interpretacja indywidualna z dnia 11 września 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2.4011.417.2025.2.KC

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 14 sierpnia 2025 r. (wpływ 22 sierpnia 2025 r.).

Opis stanu faktycznego

Są Państwo spółką zarejestrowana w KRS, która posiada siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz podlega w Rzeczypospolitej Polskiej obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Specjalizują się Państwo co do zasady w oferowaniu zintegrowanych usług w modelu outsourcingu (...), (...) oraz (...), a także prowadzą działalność w zakresie świadczenia usług (...).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej udostępniają Państwo swoim pracownikom telefony komórkowe w celu wykonywania obowiązków służbowych. Zasady przekazywania pracownikom telefonów komórkowych i korzystania z nich są określone w wewnętrznej procedurze: (...). Zgodnie z dokumentem, Użytkownik może wnioskować o przyznanie mu nowego telefonu komórkowego raz w ciągu okresu obowiązywania Umowy (24 miesiące). Aparat przez cały ten czas pozostaje Państwa własnością. Pracownicy mają prawo wykupu użytkowanego sprzętu raz na 24 miesiące. Użytkownicy telefonów służbowych są zobowiązani do dbania o ich należyty stan, do ich ochrony przed kradzieżą, zniszczeniem, uszkodzeniem, zgubieniem lub utratą w inny sposób oraz do ich zwrotu na każde Państwa żądanie. Przekazanie telefonu służbowego następuje na podstawie protokołu przekazania pracownikowi aparatu telefonicznego.

Sprzęt GSM przeznaczony jest do indywidualnego służbowego użytku Państwa pracowników i jest ściśle powiązany z charakterem pracy, jednak zgodnie z wewnętrznymi regulacjami nie wykluczają Państwo korzystania przez pracowników z udostępnionych im telefonów także w celach prywatnych. Pracownicy nie ponoszą odpłatności za korzystanie z telefonów służbowych do celów prywatnych.

Telefony komórkowe zastępują u większości pracowników telefony stacjonarne w biurze. Koszty związane z użytkowaniem telefonów komórkowych ponoszą w całości Państwo na podstawie umowy zawartej z operatorem sieci komórkowej. W ramach abonamentu pracownicy mogą wykonywać nielimitowane połączenia do krajowych sieci krajowych i stacjonarnych, wysyłać krajowe SMS i MMS, korzystać z transmisji danych. Umowa określa abonament w sposób zryczałtowany (nie określa stawki za minutę połączenia krajowego ani za wysyłanie krajowej wiadomości SMS/MMS oraz transmisję danych), nie można jednoznacznie określić kosztów rozmów prywatnych wykonanych przez poszczególnych pracowników w danym okresie rozliczeniowym. Zgodnie z umową z operatorem opłaty ponad abonament naliczane są w wyjątkowych przypadkach np. za połączenia międzynarodowe czy połączenia w roamingu. W tym przypadku gdy zostaną doliczane dodatkowe koszty, pracownik obciążany jest tymi kosztami. W uzasadnionych przypadkach pracodawca może odstąpić od obciążenia pracownika kosztami użytkowania telefonu komórkowego.

Pojawiły się interpretacje indywidualne wydane dla innych płatników, w których Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził, że w sytuacji braku możliwości jednoznacznego określenia przychodu przypadającego na konkretnego pracownika w związku z wykorzystaniem przez pracownika telefonu służbowego zarówno do celów służbowych jak i prywatnych, po stronie takiego pracownika nie powstaje przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu tym podatkiem.

Pytanie

Czy w przedstawionym powyżej stanie faktycznym, pracownicy uzyskują przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu korzystania z telefonów komórkowych w celach prywatnych, a na Państwu ciąży w tym zakresie obowiązek obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Państwa stanowisko w sprawie

W Państwa ocenie, możliwość korzystania ze służbowych telefonów komórkowych zarówno do celów służbowych jak i prywatnych, nie powoduje powstania dla pracownika przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, a w konsekwencji na Państwu nie ciąży w tym zakresie obowiązek obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 omawianej ustawy). Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według cen zakupu w przypadku, gdy przedmiotem świadczeń są usługi zakupione (art. 11 ust. 2a pkt 2 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie natomiast do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Powyższy przepis wskazuje, że za przychody ze stosunku pracy należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno w formie pieniężnej jak i niepieniężnej, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez pracownika.

Definiując pojęcie nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy PIT należy mieć na uwadze wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, w którym Trybunał Konstytucyjny określił istotne cechy nieodpłatnych świadczeń. Zgodnie z wyrokiem: za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

1)zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

2)zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

3)korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Żadna z powyższych przesłanek nie jest spełniona w opisanym stanie faktycznym. Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, pracownicy otrzymują służbowe telefony komórkowe przede wszystkim w celu wykonywania obowiązków służbowych, a decyzję o przekazaniu pracownikowi telefonu komórkowego podejmuje pracodawca. Pracownicy mogą wykorzystywać służbowy telefon zarówno do celów służbowych jak i prywatnych. Wewnętrzne procedury nie dają natomiast możliwości wybrania innego sposobu korzystania z telefonu służbowego.

Możliwość korzystania z telefonu służbowego do celów prywatnych leży nie tylko w interesie pracowników, ale także w interesie pracodawcy. Jest to bowiem dodatkowy benefit, który zachęca do pracy i jest wyrazem starań pracodawcy o zapewnienie dobrej atmosfery, co pozytywnie wpływa na wydajność pracy, w szczególności, że opłata za abonament, jaką ponosi Wnioskodawca jest stała i niezależna od faktu wykorzystywania telefonu do celów prywatnych. Zakaz używania telefonów służbowych do celów prywatnych nie zmniejszyłby kwoty abonamentu jaką ponosi Spółka, tym samym możliwość korzystania z telefonu służbowego do celów prywatnych nie wiąże się z dodatkowym obciążeniem dla pracodawcy.

Ze względu na zapisy umowy z operatorem sieci komórkowej również trzecia przesłanka mówiąca o powstaniu przychodu z nieodpłatnych świadczeń nie jest spełniona. Z uwagi na brak określenia w umowie kosztu za minutę połączenia krajowego, za wysłanie krajowej wiadomości SMS lub MMS czy jednostkę transmisji danych, nie jest możliwe jednoznaczne ustalenie kosztów ponoszonych w związku z wykorzystywaniem telefonu służbowego do celów prywatnych. W takich okolicznościach nie jest możliwe ustalenie wysokości uzyskanego przez pracownika przychodu.

Powyższe stanowisko zostało również potwierdzone w interpretacjach indywidualnych, m.in. interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 2 listopada 2018 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.485.2018.1.KS oraz z 20 lipca 2018 r. nr 0114-KDIP3-2.4011.308.2018.2.AK1.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Stanowi on, że:

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:

Stosownie do art. 12 ust. 1 omawianej ustawy:

Przepis ten wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności”, co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, o ile w istocie mają swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na mocy art. 12 ust. 3 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy:

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera w swej treści zdefiniowania pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ww. ustawy:

Stosownie do art. 38 ust. 1 powyższej ustawy:

Odnosząc się do Państwa wątpliwości, wyjaśniam że podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowi przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947) dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

W ocenie Trybunału, za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:

–po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

–po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

–po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W uzasadnieniu ww. wyroku Trybunał Konstytucyjny wskazał, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia – w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych – są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są „otrzymane”, co ma wskazywać na bezwzględnie – w odniesieniu do tego przychodu – wymagany realny charakter świadczenia. Zakresy znaczeniowe pojęć „postawione do dyspozycji” i „otrzymane”, którymi operuje ustawodawca definiując przychód w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie pokrywają się. Przychód stanowią otrzymane lub postawione do dyspozycji pieniądze i wartości pieniężne. Wartości świadczeń w naturze są przychodem tylko wtedy, gdy są „otrzymane”, a nie – jak ma to miejsce w odniesieniu do pieniędzy i wartości pieniężnych – również postawione do dyspozycji podatnika. Ustawa nie zna bowiem takiego pojęcia jak postawienie świadczeń w naturze do dyspozycji podatnika (zob. Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz, J. Marciniuk (red.), Warszawa 2012, s. 122).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzam, że w opisanym we wniosku stanie faktycznym, o nieodpłatnym świadczeniu można mówić tylko wówczas, gdy pracownik istotnie nie został obciążony równowartością świadczeń z tytułu wykorzystania telefonu do celów prywatnych. Przy czym, nawet gdy takie obciążenie nie miało miejsca, to pomimo możliwości zindywidualizowania świadczenia i przypisania go do konkretnego pracownika, nie można mówić o przychodzie z nieodpłatnych świadczeń. Nie ma bowiem możliwości określenia wysokości powstałego przychodu dla danego pracownika. Z uwagi na brak – jak Państwo wskazują – określenia w umowie kosztu za minutę połączenia krajowego, wysłanie SMS/MMS, ani za jednostkę transferu danych, nie można jednoznacznie określić kosztów rozmów prywatnych wykonanych przez poszczególnych pracowników w danym okresie rozliczeniowym. Z kolei podzielenie ryczałtowej kwoty abonamentu przez ilość wykazanych w bilingu rozmów, SMS, MMS i jednostek transferu danych, prowadziłoby do nieuprawnionego różnicowania wartości tego samego świadczenia, bowiem w zależności od ilości przeprowadzonych rozmów, wysłanych SMS, MMS, wykorzystanych jednostek transferu danych wartość ta byłaby różna, podczas gdy ogólna kwota abonamentu jest taka sama.

Zatem, w sytuacji braku możliwości jednoznacznego określenia przychodu przypadającego na konkretnego pracownika w związku z wykorzystaniem przez pracownika telefonu służbowego do celów prywatnych, po stronie takiego pracownika nie powstaje przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ww. ustawy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tego tytułu.

W konsekwencji, na Państwu nie ciążą obowiązki płatnika – zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – z tytułu wykorzystania przez pracownika telefonu służbowego do celów prywatnych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnej wyjaśniam, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.