Interpretacja indywidualna z dnia 30 września 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.400.2025.3.MW

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wypłata wynagrodzenia Partnerom będącym zagranicznymi rezydentami podatkowymi za udostępnianie cyfrowej powierzchni reklamowej nie podlega zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a w konsekwencji czy Spółka jako płatnik nie miała i nie ma obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tego tytułu dochodów uzyskiwanych przez Partnerów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 lipca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Uzupełnili go Państwo - na wezwanie organu - pismem z 28 sierpnia 2025 r. (data wpływu 28 sierpnia 2025 r.) oraz pismem z 1 września 2025 r. (data wpływu 1 września 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca.

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy jest działalność agencji reklamowych (PKD 73.11.Z). Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży marketingu internetowego.

Wnioskodawca współpracuje z kontrahentami zagranicznymi będącymi nierezydentami (dalej jako: „Partnerzy”) w zakresie realizacji usług związanych z najmem powierzchni reklamowej, a dokładnie udostępniania jej cyfrowej powierzchni reklamowej.

Kontrahenci Partnerów dysponują stronami internetowymi, aplikacjami mobilnymi oraz innymi zasobami cyfrowymi (dalej jako: „Zasoby cyfrowe”). Zasoby cyfrowe umożliwiają umieszczanie na nich określonych treści, które są prezentowane użytkownikom.

Partnerzy Spółki - znający i obserwujący określone rynki - nabywają od lokalnych wydawców posiadających Zasoby cyfrowe dostępną na tych Zasobach powierzchnię reklamową. W praktyce oznacza to, że Partner wynajmuje (nabywa prawo do korzystania) od lokalnego wydawcy powierzchnię na określonym Zasobie cyfrowym. Spółka nie posiada wiedzy jak w systemie prawnym danego kraju kwalifikowana jest umowa zawierana między Partnerem a lokalnym wydawcą. Na potrzeby niniejszego wniosku określono ją natomiast jako „najem”.

Następnie Partner udostępnia - za wynagrodzeniem - tę powierzchnię reklamową Wnioskodawcy w celu świadczenia przez niego usług. Na dzień składania niniejszego wniosku Spółka nie ma zawartych pisemnych umów z Partnerami. Można jednak przyjąć, że umowa, na podstawie której Parter udostępnia Spółce możliwość wyświetlania na Zasobach cyfrowych określonych treści reklamowych, jest umową nienazwaną o charakterze podobnym do najmu lub dzierżawy. W praktyce biznesowej usługę świadczoną przez Partnera określa się jako „najem powierzchni reklamowej”.

Nabywanie powierzchni reklamowej jest dla Spółki niezbędnym elementem do świadczenia usług. Spółka bowiem w ramach współpracy biznesowej ze swoimi klientami opracowuje i prowadzi dla klientów kampanie marketingowe/reklamowe w Internecie. Istotą usług Wnioskodawcy jest umożliwienie tymczasowego wyświetlania cyfrowej reklamy klientów Spółki użytkownikom stron internetowych lub aplikacji mobilnych na Zasobach cyfrowych.

Spółka płaci Partnerom należności za udostępnienie jej powierzchni reklamowych na Zasobach cyfrowych.

Partnerzy Spółki mają swoje siedziby takich państwach, jak:

• USA,
• Rumunia,
• Niderlandy,
• Francja,
• Wielka Brytania,
• Szwajcaria,
• Kanada,
• Hiszpania,
• Włochy,
• Arabia Saudyjska,
• Zjednoczone Emiraty Arabskie,
• Brazylia,
• Indie,
• Meksyk,
• Korea Południowa,
• Kolumbia,
• Australia,
• Singapur,
• Japonia.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

W uzupełnieniu wniosku z 28 sierpnia 2025 r. wskazali Państwo dane identyfikujące Partnerów będących osobami prawnymi nieposiadającymi rezydencji podatkowej w Polsce, których dotyczy niniejszy wniosek.

Ponadto wskazali Państwo, że Partnerzy, o których mowa wyżej nie posiadają i nie będą posiadać stałej placówki (zakładu) na terytorium Polski w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy o CIT. Partnerzy nie prowadzą działalności w Polsce i nie będą prowadzić. Zatem, wypłacane wynagrodzenia nie są związane/nie będą związane z działalnością podmiotów zagranicznych prowadzoną poprzez zakład w Polsce.

Spółka każdorazowo co roku pozyskuje od partnerów aktualne Certyfikaty Rezydencji Podatkowej.

Pytanie

Czy wypłata wynagrodzenia Partnerom będącym zagranicznymi rezydentami podatkowymi z tytułu świadczenia opisanego w zaistniałym stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym podlega zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a w konsekwencji czy Spółka jako płatnik ma obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu dochodów uzyskiwanych przez Partnerów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy opisana w stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym wypłata wynagrodzenia Partnerom będącym zagranicznymi rezydentami podatkowym nie stanowi wynagrodzenia za usługi wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym nie podlega zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu w Polsce i Spółka nie miała i nie ma obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu dochodów uzyskiwanych przez Partnerów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń usług: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego podkreśla się, że w aktualnym brzmieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT świadczenia w nim wymienione można podzielić na dwie grupy.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 lipca 2016 r. II FSK 2369/15 wskazał, iż: „W aktualnym brzmieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.p. świadczenia w nim wymienione można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. W tej drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.p., ale posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie nie wymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a jest objęte jego zakresem decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych.”

W ocenie Spółki wyrok znajduje zastosowanie odnośnie argumentacji odnoszącej się do pytania Wnioskodawcy.

Z powyższego wyroku wynika, że świadczenie można zakwalifikować do katalogu usług wymienionych w art. 21 ust 1 pkt 2a ustawy o CIT po każdorazowej analizie treści samej umowy oraz po osiągnięciu jednoznacznego wniosku, że zawiera ona istotne elementy świadczeń wymienionych w tym przepisie.

O tym, czy dane świadczenie można zakwalifikować do usług opodatkowanych podatkiem zryczałtowanym decydujące znaczenie ma treść uregulowania samej umowy oraz zakres faktycznie wykonanych czynności, a nie tylko nazewnictwo.

Zatem zgodnie z przepisami zawartymi w powyższych ustawach, zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu (tzw. podatkowi u źródła) nie podlegają wszelkie dochody uzyskiwane przez nierezydentów na terytorium Polski z tytułu świadczenia usług, ale jedynie dochody uzyskiwane z określonych rodzajów działalności, ze świadczenia usług wymienionych w ustawach lub świadczeń o podobnym charakterze. Dla ustalenia zatem, czy wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę podlega podatkowi u źródła konieczne jest ustalenie, czy wynagrodzenie to dotyczy świadczeń wymienionych w ww. przepisach lub świadczeń o podobnym charakterze.

Co istotne, ustawa o CIT nie zawiera definicji legalnej świadczeń wymienionych w ww. przepisie. Definicji tej nie zawierają również inne akty prawne, wobec czego zgodnie z zasadami wykładni językowej należy posłużyć się powszechnym rozumieniem wskazanych pojęć oraz ich definicjami słownikowymi, odnosząc te definicje do charakteru świadczeń wykonywanych przez Partnerów.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN "doradztwo" oznacza udzielanie fachowych porad, natomiast termin "doradzać" znaczy udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Użyty w ww. ustawach termin "usługi doradztwa" należy rozumieć w związku z tym szeroko.

Potwierdza to jednolite orzecznictwo sądów administracyjnych, według którego termin "doradztwo" obejmować może szereg usług doradczych np. podatkowe, prawne, finansowe i inne (Przykładowo: wyrok NSA z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1530/13, sygn. akt I FSK 1567/12, wyrok NSA z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1441/13, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 28 kwietnia 2015 r. sygn. akt I SA/Po 1202/14).

Według sądów administracyjnych, odwołując się do powszechnego rozumienia można stwierdzić, że przez doradztwo rozumie się udzielanie fachowych zaleceń, porad, zwłaszcza prawnych, ekonomicznych czy finansowych. Sądy administracyjne wskazują, że świadczenie usług doradztwa należy postrzegać jako wykorzystanie swojej wiedzy, znajomości rzeczy poprzez wskazywanie najlepszych, najskuteczniejszych rozwiązań do ich zastosowania do danego problemu.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, "doradczy" to "służący radą", "doradzający". Z kolei "doradzać" to "udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie". W konsekwencji zdaniem Wnioskodawcy usługi doradcze obejmują usługi polegające na wyrażaniu opinii w danej sprawie, nie obejmując jednocześnie usług polegających również na działaniu.

Więc, w ocenie Spółki usługi nabywane od Partnera nie stanowią usług doradczych bądź świadczeń o podobnym charakterze.

Pod pojęciem "księgowość" według Słownika języka polskiego PWN rozumie się "prowadzenie ksiąg, w które wpisuje się wpływy, wydatki, transakcje i inne zmiany stanu majątkowego przedsiębiorstwa lub instytucji".

W związku z powyższą definicją, trudno uznać, że usługi nabywane od Partnerów mają jakikolwiek związek z usługami księgowymi.

Słownik języka polskiego w odniesieniu do "usług badania rynku" wskazuje, że zwrot "badać" oznacza "poznawać coś za pomocą analizy naukowej", natomiast pojęcie "rynek" odnosi się do całokształtu stosunków handlowych i gospodarczych". Zatem "badanie rynku" należy rozumieć jako: "poznawanie całokształtu stosunków gospodarczych za pomocą analizy naukowej".

Z kolei, w interpretacji indywidualnej z dnia 18 marca 2022 r., 0111-KDIB1-2.4010.709.2021.1.AK wskazano: "(...) przez usługi badania rynku należy rozumieć zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych. Usługi te mają przyczynić się m.in. do zwiększenia sprzedaży. Celem badań rynku jest zdobycie informacji o kształtowaniu się mechanizmów rynkowych, takich jak: popyt, podaż, ceny, potencjały, zachowania, zwyczaje, preferencje, lojalność oraz wrażliwość cenowa konsumentów, działania konkurencji, funkcjonowanie systemu dystrybucji, sprzedaży itp. Usługi badania rynku mają dostarczyć informacji nieodzownych w procesie podejmowania decyzji. Mimo, że badania te nie wykluczają w sposób całkowity ryzyka, to jednak ich zastosowanie wyraźnie ogranicza ryzyko wpisane w działalność biznesową i przyczynia się do tego, że podejmowane decyzje będą w mniejszym zakresie obarczone błędami”.

W ocenie Spółki nie można uznać, że Partnerzy świadczą usługi badania rynku lub jakąkolwiek usługę do nich podobną, gdyż działalność Partnerów opiera się na nabywaniu Zasobów Cyfrowych w celu ich późniejszego udostępnienia innym podmiotom takim jak Spółka.

Z kolei "usługi prawne" są definiowane jako usługi doradztwa i reprezentowania we wszelkich postępowaniach sądowych i pozasądowych, redagowania projektów dokumentacji prawnej i aktów prawnych, doradztwo w zakresie certyfikacji, usługi powiernictwa i sądownictwa polubownego. Zatem Usługi świadczone przez Partnerów z całą pewnością nie kwalifikują się do tego rodzaju usług.

Według Słownika języka polskiego PWN "zarządzać", oznacza kierować, administrować czymś" (E. Sobol, Słownik języka polskiego PWN, Warszawa 1996). W tym kontekście, za zarządzanie należy uznać władcze uprawnienie w stosunku do realizowanego projektu lub działalności gospodarczej. Zaś "kierować", zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, oznacza "stać na czele czegoś, wskazywać sposób postępowania".

Z kolei kontrola, to: porównanie stanu faktycznego ze stanem wymaganym i ustalanie ewentualnych odstępstw, sprawdzanie, czy coś jest zgodne z obowiązującymi przepisami oraz/ lub nadzór nad czymś albo nad kimś, czuwanie nad prawidłowym przebiegiem czegoś, wpływ na rozwój wydarzeń.

Pojęcie "zarządzania i kontroli", musi być zatem rozumiane szeroko jako zbiór różnorodnych czynności i działań zmierzających do osiągnięcia określonego celu związanego z interesem (potrzebą) danego przedmiotu zarządzania i kontroli.

Świadczeniu Partnerów brak jest jakichkolwiek elementów charakterystycznych dla wyjaśnionych wyżej pojęć, zatem brak jest podstaw do zakwalifikowania świadczenia w ten właśnie sposób.

Dokonując analizy słownikowej pojęcia „przetwarzanie” można dojść do wniosku, że "przetwarzanie" jest przekształcaniem czegoś w sposób twórczy", "zmianą, nadaniem innego kształtu czy wyglądu", "opracowaniem zebranych danych, informacji" itp. Dane oznaczają natomiast "fakty, liczby, na których można się oprzeć w wywodach", "informacje przetwarzane przez komputer". Powyższe oznacza zatem, że usługa przetwarzania danych powinna być rozumiana jako twórcze przekształcenie/ opracowanie określonych faktów czy liczb. Zatem, aby usługa nie była uznana za usługę przetwarzania danych (lub do niej podobną), istotne jest to, czy usługodawca nie dokonywał "autorskiego" wyboru (opracowania) danych przekazywanych polskiemu nabywcy. Opisane przetwarzanie danych nie ma miejsca w przedmiotowej sprawie.

Tym samym, świadczenia Partnerów nie mogą zostać uznane za usługi przetwarzania danych lub podobne, ponieważ świadczone przez nich usługi na rzecz Spółki nie są w żaden sposób związane z opracowywaniem informacji czy analizą danych.

Również zakres świadczonych usług przez Partnerów na rzecz Spółki nie mieści się w zakresie usług związanych z rekrutacją pracowników oraz pozyskiwaniem personelu, czyli szeroko pojętymi usługami związanymi z pozyskiwaniem ofert pracy, wyszukiwaniem pracowników oraz kierowaniem ich do pracy. Analogicznie zakres świadczonych usług przez Partnerów na rzecz Spółki nie stanowi usług związanych z udzielaniem gwarancji, poręczeń czy podobnych świadczeń.

Jednocześnie, wskazać należy, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT opodatkowaniu tzw. podatkiem u źródła podlegają również wypłaty z tytułu świadczenia usług reklamowych. Przy czym ustawodawca nie zdefiniował w przepisach podatkowych co należy rozumieć po wskazanym pojęciem. Tym samym uzasadnionym jest sięgnięcie do powszechnego rozumienia tego pojęcia - pojęcie "reklama" wg "Słownika języka polskiego" pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy i ogłoszenia służące temu celowi. Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna, a za reklamę należy uznać wszystko, co zawiera informacje, które nie są niezbędne do zawarcia umowy (I. Konieczna, J. Ruszyński, Problematyka kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w podatku dochodowym od osób prawnym w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Poznań 1997, s. 29-30).

Definicje reklamy łączy element aktywnego zachowania podmiotu, któremu przypisuje się wykonywanie czynności reklamy - poprzez rozpowszechnianie informacji, działanie zachęcające klientów do zakupu, komunikowanie perswazyjne.

Prawdą jest, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży marketingu internetowego, a przedmiotem przeważającej działalności Spółki jest działalność agencji reklamowych (PKD 73.11.Z). Prawdą jest również, że Partnerzy Spółki nabywają od lokalnych wydawców posiadających Zasoby cyfrowe dostępną na tych Zasobach powierzchnię reklamową, a następnie Partnerzy udostępniają za wynagrodzeniem nabyte powierzchnie reklamowe Spółce.

Mając na względzie powyższe należy uznać, że forma współpracy Spółki z Partnerami nie może być uznana za usługę reklamową (ani też usługę podobną do usługi reklamowej), ponieważ treścią stosunku prawnego pomiędzy Partnerem a Wnioskodawcą nie jest świadczenie usług reklamowych w jakiejkolwiek postaci, a jedynie udostępnianie powierzchni reklamowej.

Odnosząc się do usług o podobnym charakterze należy odnieść się do Słownika Języka Polskiego, zgodnie z którym „charakter" to inaczej "zespół cech właściwych danemu przedmiotowi lub zjawisku, odróżniających je od innych przedmiotów i zjawisk tego samego rodzaju". W związku z tym, aby uznać, że dane usługi mają charakter podobny do wskazanych powyżej, należy przyjąć, iż wspomniany "właściwy zespół cech odróżniających" powinien stanowić główny element danej usługi oraz przeważać nad odmiennymi cechami usług wymienionych w art. 21 ust 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Wskazuje się również, iż świadczenie takie powinno spełniać takie same przesłanki albo winny wynikać z niego takie same prawa i obowiązki dla stron jak ze świadczeń wymienionych w cytowanym przepisie. Innymi słowy, lista ta obejmuje również świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane.

W świetle przytoczonych wyżej definicji w ocenie Wnioskodawcy, Spółka nabywając od Partnerów usługi polegające na udostępnieniu cyfrowej powierzchni reklamowej na przeznaczonych do tego zasobach cyfrowych należących do Partnerów lub do których Partnerzy mają dostęp, nie będzie nabywać usług doradczych czy świadczeń do nich podobnych, gdyż nie będzie uzyskiwać od Partnerów żadnych fachowych porad.

Nie można również uznać, iż nabywane od Partnerów usługi będą usługami księgowymi czy usługami zarządzania i kontroli, ani świadczeniami podobnymi do tego rodzaju usług, gdyż świadczenia wykonywane przez Partnerów nie będą nawet w najmniejszym stopniu powiązane z takim typem usług.

Zdaniem Spółki płatności wykonywane na rzecz zagranicznych Partnerów nie stanowią należności z tytułów wskazanych w ww. przepisach prawa ani też świadczeń o podobnym charakterze.

Wynagrodzenie, które otrzymują Partnerzy stanowi zapłatę za udostępnienie powierzchni na stronach WWW. Partner nie świadczy na rzecz Spółki innych usług a zwłaszcza tych wskazanych w art. 21 ust 1 pkt 2a ustawy o CIT. Wszelkie działania dotyczące mediów internetowych są wykonywane przez partnera samodzielnie, a Spółka nie uzyskuje prawa do jakiejkolwiek ingerencji w kod źródłowy mediów internetowych.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy wynagrodzenie wypłacane przez Spółkę za udostępnienie powierzchni reklamowej nie podlega zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu na podstawie art. 21 ust 1 pkt 2a ustawy o CIT, bowiem z analizy charakteru opisanej we wniosku usługi wynika, że wynagrodzenie z tytułu tej usługi nie mieści się w kategorii przychodów (dochodów) wymienionych w art. 21 ust 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Powyższe znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z dnia 29 kwietnia 2025 r., 0114-KDIP2-1.4010.91.2025.3.PP, w której organ podatkowy wskazał, iż wynagrodzenie wypłacane zagranicznym partnerom przez spółkę za udostępnienie powierzchni internetowej nie podlega zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Spółka nie ma obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od tych wypłat. Wynagrodzenie to nie jest uznawane za wynagrodzenie za usługi doradcze, księgowe, badania rynku, prawne, reklamowe, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń ani świadczenia o podobnym charakterze.

Mając na względzie powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że w opisanym stanie faktycznym / zdarzeniu przyszłym wypłata wynagrodzenia Partnerom będącymi zagranicznymi rezydentami podatkowymi nie stanowi wynagrodzenia za usługi wymienione w art. 21 ust 1 pkt 2a ustawy o CIT a tym samym nie podlega zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu w Polsce i Spółka nie miała i nie ma obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu dochodów uzyskiwanych przez Partnerów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawy CIT”):

W przepisie tym, wyrażona została zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl, której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jego rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy CIT:

Zgodnie z art. 3 ust. 5 ustawy CIT:

Tytuły należności których wypłata rodzi po stronie wypłacającego (polskiego rezydenta podatkowego) obowiązek poboru podatku (art. 26 ust. 1 ustawy CIT) zostały wymienione w art. 21 ust. 1 ustawy CIT, zgodnie z którym:

W myśl natomiast art. 26 ust. 1 ustawy CIT:

Z treści ww. przepisów wynika, że od niektórych przychodów osiąganych na terytorium Polski przez podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu pobierany jest podatek dochodowy w sposób zryczałtowany. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez podmiot polski wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy CIT.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy CIT:

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności. Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter oraz skalę działalności prowadzonej przez płatnika.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest ustalenie czy wypłata wynagrodzenia Partnerom będącym zagranicznymi rezydentami podatkowymi za udostępnianie cyfrowej powierzchni reklamowej nie podlega zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a w konsekwencji czy Spółka jako płatnik nie miała i nie ma obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tego tytułu dochodów uzyskiwanych przez Partnerów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Z treści wniosku wynika, że prowadzą Państwo działalność gospodarczą w branży marketingu internetowego. Państwa Spółka współpracuje z kontrahentami zagranicznymi będącymi nierezydentami w zakresie realizacji usług związanych z najmem powierzchni reklamowej, a dokładnie udostępniania jej cyfrowej powierzchni reklamowej.

Zgodnie z Państwa opisem, Kontrahenci Partnerów dysponują stronami internetowymi, aplikacjami mobilnymi oraz innymi zasobami cyfrowymi. Zasoby cyfrowe umożliwiają umieszczanie na nich określonych treści, które są prezentowane użytkownikom. Partnerzy Państwa Spółki wynajmują (nabywają prawo do korzystania) od lokalnego wydawcy powierzchnię na określonym Zasobie cyfrowym. Następnie Partner udostępnia - za wynagrodzeniem - tę powierzchnię reklamową Państwa Spółce w celu świadczenia przez Państwa usług. Na dzień składania niniejszego wniosku nie mają Państwo zawartych pisemnych umów z Partnerami. Nabywanie powierzchni reklamowej jest dla Spółki niezbędnym elementem do świadczenia usług. Spółka bowiem w ramach współpracy biznesowej ze swoimi klientami opracowuje i prowadzi dla klientów kampanie marketingowe/reklamowe w Internecie. Istotą Państwa Usług jest umożliwienie tymczasowego wyświetlania cyfrowej reklamy klientów Spółki użytkownikom stron internetowych lub aplikacji mobilnych na Zasobach cyfrowych.

Spółka płaci Partnerom należności za udostępnienie jej powierzchni reklamowych na Zasobach cyfrowych.

Należy pamiętać, że podatnik zawsze ma obowiązek prawidłowego klasyfikowania dokonywanych czynności. Na gruncie prawa podatkowego zasadą jest, że o rodzaju czynności decyduje nie nazwa nadana przez strony, lecz rzeczywisty charakter czynności. W rezultacie o zakwalifikowaniu do konkretnego rodzaju usług decyduje treść czynności.

W przedmiotowej sprawie należy przeanalizować więc postanowienia art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Zakresem przedmiotowym powołanego już art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych objęte są: usług doradcze, usługi księgowe, badanie rynku, usługi prawne, usługi reklamowe, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczenia o podobnym charakterze.

Podnieść należy, iż katalog usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „świadczeń o podobnym charakterze”. Sformułowanie to uprawnia do twierdzenia, że za świadczenia o podobnym charakterze należy uznać świadczenia równorzędne pod względem prawnym do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, należy spełnić takie same przesłanki, aby daną usługę uzyskać, albo wynikają z niej takie same prawa i obowiązki dla stron. Innymi słowy, lista ta obejmuje również takie świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane (nazwane). Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane świadczenie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń oraz zakres faktycznie wykonanych czynności, a nie tylko jego nazwa. Treść ww. przepisu jednoznacznie bowiem wskazuje, że oprócz usług wymienionych w tym przepisie ustawodawca objął obowiązkiem podatkowym także inne usługi niewymienione w tym przepisie o charakterze podobnym do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego podkreśla się, że w aktualnym brzmieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT świadczenia w nim wymienione można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. W tej drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, ale dodatkowo posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie niewymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT jest objęte jego zakresem decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych.

Przepisy ustawy o CIT nie zawierają definicji pojęć zawartych w art. 21 ust. 1 pkt 2a. Za celowe należy uznać odwołanie się do ich wykładni językowej, w szczególności do:

Usług doradczych

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN „doradztwo” oznacza udzielanie fachowych porad, natomiast termin „doradzać” znaczy udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Użyty w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych termin „usługi doradztwa” należy rozumieć w związku z tym szeroko.

Potwierdza to jednolite orzecznictwo sądów administracyjnych, według którego termin „doradztwo” obejmować może szereg usług doradczych np. podatkowe, prawne, finansowe i inne (zob. wyrok NSA z dnia 10 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1567/12, wyrok NSA z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1441/13, wyrok NSA z dnia 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1530/13, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 28 kwietnia 2015 r. sygn. akt I SA/Po 1202/14, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 28 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Gd 175/12, wyrok WSA w Łodzi z dnia 16 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Łd 168/13).

Według sądów administracyjnych, odwołując się do powszechnego języka polskiego można stwierdzić, że przez doradztwo rozumie się udzielanie fachowych zaleceń, porad, zwłaszcza prawnych, ekonomicznych czy finansowych. Stosownie do definicji podanej w ww. słowniku, poradnictwo to „zorganizowana forma udzielania porad w jakimś zakresie”. Doradca to ten kto udziela fachowych zaleceń czy porad, wskazówek, to ktoś, kto posiadaną wiedzę wykorzystuje na wskazywanie najlepszych, najbardziej optymalnych rozwiązań, nakłaniając odbiorcę takiej usługi do zastosowania się do rady, porady, wskazówki, dyrektywy postępowania. Zdaniem sądów administracyjnych, świadczenie usługi doradztwa należy postrzegać jako wykorzystanie swojej wiedzy, znajomości rzeczy poprzez wskazywanie najlepszych, najskuteczniejszych rozwiązań do ich zastosowania do danego problemu.

Również w doktrynie przedmiotu przyjmuje się szerokie ujęcie terminu usługi doradcze, uznając, że doradztwo, w bardzo ogólnym znaczeniu, jest usługą świadczoną przez jedną osobę/instytucje na rzecz drugiej osoby/instytucji, która zleca wykonanie tej usługi. W literaturze przedmiotu bardzo różnorodnie formułowane są zadania stojące przed usługami doradczymi, np. doradztwo określane jest jako:

• przejęcie zadań,
• pośrednictwo w zakresie przekazywania wiedzy,
• pośrednictwo w przekazywaniu specjalnych informacji,
• pomoc w rozwiązywaniu problemów,
• pomoc w podejmowaniu decyzji,
• przekazywanie informacji zmniejszających ryzyko,
• przygotowanie i przekazywanie informacji służących rozwiązaniu kompleksowych problemów,
• przekazywanie specyficznej wiedzy, celem usprawnienia działań,
• identyfikacja i rozwiązywanie problemów,
• przekazywanie zaleceń dotyczących usprawniania działań oraz pomoc w ich wdrożeniu,
• dawanie wskazówek dotyczących postępowania.

Doradcy mogą więc pomóc zleceniodawcy w przygotowaniu decyzji, rozwiązaniu problemów, usprawnieniu działania itp. Można przyjąć, że usługi doradztwa stanowią usługi zlecone przez daną organizację (klienta) i wykonane przez odpowiednio przygotowane i wykwalifikowane osoby (doradców), które pomagają zidentyfikować występujące problemy organizacyjne, zanalizować istniejące trudności, sformułować rozwiązanie badanych problemów, oraz które - w przypadku wyrażenia takiego życzenia przez klienta - pomagają we wdrożeniu rozwiązania. Działalność doradcza może dotyczyć różnych dziedzin, obszarów i obiektów, a zatem może być rozpatrywana w wielu aspektach.

Usługi księgowe

Pod pojęciem „księgowość” według Słownik języka polskiego PWN rozumie „prowadzenie ksiąg, w które wpisuje się wpływy, wydatki, transakcje i inne zmiany stanu majątkowego przedsiębiorstwa lub instytucji”.

Według Słownika języka polskiego PWN „zarządzać”, oznacza kierować, administrować czymś” (E. Sobol, Słownik języka polskiego PWN, Warszawa 1996). W tym kontekście, za zarządzanie należy uznać władcze uprawnienie w stosunku do realizowanego projektu lub działalności gospodarczej. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, „kierować” oznacza „stać na czele czegoś, wskazywać sposób postępowania”.

Usługi zarządzania i kontroli

Z kolei kontrola, to:

1.porównanie stanu faktycznego ze stanem wymaganym i ustalanie ewentualnych odstępstw, sprawdzanie, czy coś jest zgodne z obowiązującymi przepisami,

2.nadzór nad czymś albo nad kimś, czuwanie nad prawidłowym przebiegiem czegoś, wpływ na rozwój wydarzeń.

Zarządzanie jest to celowe podejmowanie, przez odpowiednie osoby (kadrę), decyzji i działań prowadzących - dzięki wykorzystaniu posiadanych zasobów - do osiągnięcia złożonych celów w sposób skuteczny i sprawny (racjonalny), lub celowe dysponowanie tymi zasobami.

Pojęcie „zarządzania”, musi być rozumiane szeroko jako zbiór różnorodnych czynności i działań zmierzających do osiągnięcia określonego celu związanego z interesem (potrzebą) danego przedmiotu zarządzania. Jest to zestaw metod i technik opartych na akceptowanych zasadach zarządzania (administrowania) używanych do planowania, oceny i kontrolowania pożądanych rezultatów.

Powyższa definicja „zarządzania” zyskała aprobatę w orzecznictwie sądów administracyjnych. Dla przykładu można wymienić wyrok WSA w Warszawie z 19 czerwca 2015 r. (sygn. akt III SA/Wa 491/15), wyrok WSA w Warszawie z 19 kwietnia 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 875/16) oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 lipca 2017 r. (sygn. akt III SA/Wa 2118/16).

Pojęcie „zarządzania i kontroli”, musi być zatem rozumiane szeroko jako zbiór różnorodnych czynności i działań zmierzających do osiągnięcia określonego celu związanego z interesem (potrzebą) danego przedmiotu zarządzania i kontroli.

Usługi przetwarzania danych

W odniesieniu do definicji obejmującej przetwarzanie danych wskazać należy, że zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl) „przetworzyć” oznacza «przekształcić coś twórczo»; «opracować zebrane dane, informacje itp., wykorzystując technikę komputerową». Przetwarzanie danych polega zatem na przekształcaniu treści i postaci danych wejściowych; usługi przetwarzania danych mają zatem charakter odtwórczy i obejmują elementy takie jak: porządkowanie, archiwizowanie, zabezpieczenie oraz udostępnianie zbiorów danych.

Przetwarzanie danych związane jest zatem z opracowywaniem określonych danych przy wykorzystywaniu mocy obliczeniowej i zasobów pamięci infrastruktury komputerowej (hardware i software).

Usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu

Usługi rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu to usługi związane z pozyskiwaniem ofert pracy, wyszukiwaniem pracowników oraz kierowaniem ich do pracy.

Usługi badania rynku

Przez usługi badania rynku należy rozumieć zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych. Usługi te mają przyczynić się m.in. do zwiększenia sprzedaży. Celem badań rynku jest zdobycie informacji o kształtowaniu się mechanizmów rynkowych takich, jak popyt, podaż, ceny, potencjału, zachowania, zwyczaje, preferencje, lojalność oraz wrażliwość cenowa konsumentów, działania konkurencji, funkcjonowanie systemu dystrybucji, sprzedaży itp. Usługi badania rynku mają dostarczyć informacji nieodzownych w procesie podejmowania decyzji. Mimo, iż badania te nie wykluczają w sposób całkowity ryzyka, to jednak ich zastosowanie wyraźnie ogranicza ryzyko wpisane w działalność biznesową i przyczynia się do tego, że podejmowane decyzje będą w mniejszym zakresie obarczone błędami.

Usługi reklamowe

Pojęcie „reklama” wg „Słownika języka polskiego” pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy i ogłoszenia służące temu celowi.

Internetowy słownik języka polskiego PWN podaje, że reklama to:

• działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług,
• plakat, napis, ogłoszenie, krótki film itp. służące temu celowi.

Jak wynika z uzasadnienia wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 października 2011 r. w sprawie C-530/09 kluczowe dla uznania, danego świadczenia za usługę reklamy jest powiązanie z przekazaniem komunikatu mającego na celu poinformowanie publiczności o istnieniu bądź jakości produktu lub usług.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przy wykładni przepisów ustawy dotyczących reklamy przeważa wykładnia gramatyczna. W wyroku z dnia 12 czerwca 1997 r., sygn. akt I SA/Ka 192-193/97 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabycia towarów od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna, a za reklamę należy uznać wszystko, co zawiera informacje, które nie są niezbędne do zawarcia umowy (I. Konieczna, J. Ruszyński, Problematyka kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w podatku dochodowym od osób prawnym w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Poznań 1997, s. 29-30).

Według J. Kamińskiego i W. Maruchina za reklamę należy uznać wszystko to, co zawiera informacje dodatkowe, które nie są niezbędne do złożenia oferty czy zawarcia umowy (J. Kamiński, W. Maruchin, Ustawa o VAT. Komentarz, Wyd. 2, Warszawa 1996, s. 52-53). Natomiast autorzy „Komentarza do podatku dochodowego od osób prawnych” B. Brzeziński i M. Kalinowski (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Komentarz do podatku dochodowego od osób prawnych, Warszawa 1996, s. 143-144) uznają za reklamę działania, których celem jest kształtowanie popytu poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu w celu zachęcenia ich do nabywania towarów bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Technicznym sposobem reklamy może być ogłoszenie prasowe, radiowe lub telewizyjne, a także plakat czy afisz stały, a ponadto rozsyłanie folderów i innych informacji handlowych nabywcom. Nie znaczy to jednak, że tylko te media mogą być wykorzystane do rozpowszechniania informacji i reklamy.

Z kolei pod pojęciem usług reklamowych rozumie się wszelką działalność promocyjną, w wyniku której lub w trakcie której następuje przekazywanie treści mających za zadanie informować o istnieniu lub cechach oferowanych towarów lub usług w celu zwiększenia sprzedaży tych produktów. Usługi reklamowe mogą być wykonywane zarówno przez podmioty, które profesjonalnie zajmują się świadczeniem usług reklamowych, jak i podmioty, dla których wykonanie usługi reklamowej nie jest realizowane w ramach ich podstawowej działalności gospodarczej.

Usługi gwarancji i poręczeń

Umowa poręczenia uregulowana została w art. 876-887 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.). Poręczenie jest umową jednostronnie zobowiązującą, w której poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał.

Odnośnie „gwarancji” jak wskazano w wyjaśnieniach Ministerstwa Finansów opublikowanych na stronie internetowej, gwarancja również jest umową jednostronnie zobowiązującą. Na podstawie tej umowy gwarancji gwarant zobowiązuje się na rzecz beneficjenta gwarancji, że po spełnieniu przez beneficjenta określonych warunków zapłaty, wykona on na rzecz beneficjenta świadczenie pieniężne (suma gwarancyjna). Umowa gwarancji nie ma swojej regulacji ustawowej, z wyjątkiem fragmentarycznej regulacji zawartej w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.) (art. 80 i nast.), dotyczącej jednego z jej rodzajów, tj. umowy gwarancji bankowej. Zgodnie z przepisem art. 81 tej ustawy :

Usług o podobnym charakterze

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego „charakter” to inaczej „zespół cech właściwych danemu przedmiotowi lub zjawisku, odróżniających je od innych przedmiotów i zjawisk tego samego rodzaju” (https://sjp.pwn.pl/szukaj/charakter.html). W związku z tym, aby uznać, że dane usługi mają charakter podobny do wskazanych powyżej, należy przyjąć, iż wspomniany „właściwy zespół cech odróżniających” powinien stanowić główny element danej usługi oraz przeważać nad odmiennymi cechami usług wymienionych w 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Wskazuje się również, iż świadczenie takie powinno spełniać takie same przesłanki albo winny wynikać z niego takie same prawa i obowiązki dla stron jak ze świadczeń wymienionych w cytowanym przepisie. Innymi słowy, lista ta obejmuje również świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane.

Innymi słowy, dane świadczenie można zakwalifikować do katalogu usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT po każdorazowej analizie treści samej umowy oraz po osiągnięciu jednoznacznego wniosku, że zawiera istotne elementy świadczeń wymienionych w tym przepisie.

Z analizy charakteru opisanych we wniosku usług wynika, że wynagrodzenie z tytułu opisanych we wniosku usług nie mieści się w kategorii przychodów (dochodów) wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy. Zauważyć bowiem należy, że cel i zakres tych usług jest odmienny od usług wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Zatem, wobec wynagrodzenia wypłacanego Partnerom z tytułu realizacji usług związanych z najmem cyfrowej powierzchni reklamowej należącej do Partnerów lub do których Partnerzy mają dostęp, w celu świadczenia przez Państwa usług swoim klientom, nie znajdzie zastosowania art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. Obowiązek pobrania przez płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, dotyczy bowiem wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. W przedstawionym stanie faktycznym nie obejmuje on swoją dyspozycją wskazanych we wniosku usług, gdyż usługi te nie zostały wymienione jako podlegające opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych, na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

W związku z powyższym, dokonując wypłaty wynagrodzenia Partnerom z którymi Państwo współpracują, będącymi osobami prawnymi oraz zagranicznym rezydentem nie będą Państwo zobowiązani do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od ww. płatności na rzecz wskazanego podmiotu zagranicznego na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja dotyczy tylko transakcji z Partnerami wskazanymi w uzupełnieniu wniosku z którymi Państwo współpracują.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym i zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.