Dodatki do pensji: jakie są zasady opłacania składek

O tym, czy dany składnik wynagrodzenia stanowi podstawę wymiaru składek, decyduje jego charakter i źródło. Część świadczeń stanowi przychód ze stosunku pracy, a inne korzystają z ustawowych zwolnień

Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne – emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe – oraz zdrowotne stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Nie każdy jednak składnik wynagrodzenia wchodzi do tej podstawy. Zostały z niej wyłączone:

• zasiłki z ubezpieczeń społecznych,
• składniki przychodu określone w rozporządzeniu w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe,
• w przypadku składek społecznych także wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy spowodowanej chorobą lub za okres odosobnienia w związku z chorobą zakaźną.

Przychody ze stosunku pracy

W świetle przepisów podatkowych przychodami ze stosunku pracy oraz stosunków pokrewnych są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.