Interpretacja indywidualna z dnia 13 października 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2.4011.464.2025.1.MD

Interpretacja indywidualna

 – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 8 sierpnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika w związku z zakupem dla pracowników pakietu medycznego w części dotyczącej świadczeń zdrowotnych w zakresie medycyny pracy.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawcę łączy z zewnętrzną firmą – podmiotem leczniczym (dalej: Usługodawca) – umowa o udzielanie świadczeń zdrowotnych (dalej: Umowa), zgodnie z którą pracownicy Wnioskodawcy mogą korzystać z pakietów usług obejmujących świadczenia zdrowotne (dalej: pakiety medyczne). Usługodawca nie jest podmiotem powiązanym z Wnioskodawcą.

Wnioskodawca ponosi całość kosztów zakupu pakietów medycznych dla pracowników, pracownicy nie partycypują w tych kosztach nawet w części (Wnioskodawca rozważa jednak w przyszłości zmianę polegającą na wprowadzeniu częściowej, niewielkiej partycypacji pracowników w kosztach zakupu pakietów).

Zgodnie z Umową Usługodawca oferuje różne pakiety – każdy z nich obejmuje świadczenia zdrowotne medycyny pracy, a dodatkowo poszczególne pakiety obejmują także dodatkowe świadczenia zdrowotne lub świadczenia zdrowotne dla członków rodziny. Umowa określa wysokość miesięcznej opłaty za każdy pakiet, a dodatkowo wskazuje podział takiej opłaty na opłaty dotyczące poszczególnych rodzajów świadczeń w ramach danego pakietu, tj. świadczenia zdrowotne medycyny pracy / dodatkowe świadczenia zdrowotne / świadczenia zdrowotne dla członka rodziny.

Większość pracowników Wnioskodawcy korzysta z najtańszego pakietu (dalej: Pakiet nr 1), w którym miesięczna opłata za pakiet pracownika wynosi (...) zł, w tym (...) zł z tytułu świadczeń zdrowotnych medycyny pracy i (...) zł z tytułu dodatkowych świadczeń zdrowotnych. Są też jednak u Wnioskodawcy pracownicy, którzy korzystają z innych, droższych pakietów.

Wysokość opłat za pakiety medyczne ulega co jakiś czas zmianie – czy to w drodze waloryzacji, czy w drodze zawarcia przez Wnioskodawcę i Usługodawcę aneksu lub porozumienia zmieniającego do Umowy.

Faktury wystawiane na Wnioskodawcę przez Usługodawcę zawierają wyszczególnione pozycje odpowiadające różnym rodzajom świadczeń, w tym w szczególności zawierają odrębną pozycję „świadczenia zdrowotne medycyny pracy”.

Zgodnie z Umową świadczenia zdrowotne medycyny pracy obejmują między innymi badania dopuszczające do wykonywania czynności zawodowych (badania wstępne, okresowe, kontrolne), w tym również badanie sanitarno-epidemiologiczne, a także przegląd stanowisk pracy, zapewnienie udziału lekarza medycyny pracy w zakładowych komisjach BHP, przygotowanie opinii dla potrzeb komisji wypadkowej, pomoc w ustaleniu składu apteczki pierwszej pomocy, umawianie grup pracowników zgłoszonych bezpośrednio przez pracodawcę. Dodatkowe świadczenia zdrowotne i świadczenia zdrowotne dla członków rodziny to zaś świadczenia inne, niż świadczenia zdrowotne medycyny pracy.

Wnioskodawca jako płatnik do tej pory doliczał do przychodu pracowników przychody w wysokości całości kosztów zakupu danego pakietu medycznego – przykładowo w przypadku Pakietu nr 1 Wnioskodawca doliczał do przychodu pracownika przychód w wysokości (...) zł i cała ta kwota była uwzględniana przy kalkulacji zaliczki na podatek dochodowy. Wnioskodawca kierował się przy tym dbałością i należytą starannością w wykonywaniu obowiązków płatnika. Jednakże obecnie Wnioskodawca uzyskał wiedzę, że powszechny stał się pogląd, iż w tego typu sytuacjach świadczenia w części dotyczącej medycyny pracy nie stanowią przychodu pracownika.

Pytanie

Czy ponoszony przez Wnioskodawcę koszt zakupu (wartość) pakietu medycznego w części dotyczącej świadczeń zdrowotnych medycyny pracy (przykładowo w przypadku Pakietu nr 1 – koszt (...) zł) stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, który Wnioskodawca powinien uwzględnić przy kalkulacji zaliczek na podatek dochodowy?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że koszt zakupu (wartość) pakietu medycznego w części dotyczącej świadczeń zdrowotnych medycyny pracy (przykładowo w przypadku Pakietu nr 1 – koszt (...) zł) nie stanowi przychodu pracownika podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, który Wnioskodawca powinien uwzględnić przy kalkulacji zaliczek na podatek dochodowy. Przychodem pracownika podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest wyłącznie pozostała wartość pakietu medycznego, tj. wartość pakietu w części odpowiadającej dodatkowym świadczeniom zdrowotnym oraz świadczeniom zdrowotnym dla członków rodziny (przykładowo, w przypadku Pakietu nr 1, (...) zł).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przy ocenie występowania innych nieodpłatnych świadczeń istotne znaczenie ma wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny określił istotne cechy innych nieodpłatnych świadczeń jako przychodu. Za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

- po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

- po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

- po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Trybunał Konstytucyjny zwrócił też uwagę, iż gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym. Ponadto Trybunał wskazał, że spełnianie na rzecz pracowników świadczeń, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy, służą jej organizacji i generalnie umożliwiają prawidłowe wykonanie pracy, leży przede wszystkim w interesie pracodawcy, który – bez poczynienia wymaganych przez przepisy (przede wszystkim b.h.p.) wydatków – nie mógłby zorganizować produkcji, czy szerzej – własnej działalności gospodarczej. Natomiast dla pracownika, poza relacją pracowniczą, nie powstaje tu przysporzenie. Korzyść ze świadczeń spełnianych na jego rzecz nie jest przez niego wynoszona na zewnątrz stosunku pracy i nie stanowi dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 207 § 2 ustawy Kodeks pracy, pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki i w związku z tym spoczywają na nim liczne obowiązki określone w tym przepisie.

Ponadto zgodnie z art. 229 § 1, 2, 5 i 6 Kodeksu pracy badania wstępne, okresowe, kontrolne są przeprowadzane na koszt pracodawcy, a ponadto pracodawca ponosi także inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy.

Również z art. 22 ustawy o służbie medycyny pracy wynika, że to pracodawcy ponoszą koszty przeprowadzanych badań i wstępnych, okresowych i kontrolnych oraz profilaktycznej opieki zdrowotnej niezbędnej ze względu na warunki pracy, na zasadach określonych w Kodeksie pracy oraz przepisach wydanych na jego podstawie i finansują wybrane przez siebie świadczenia zdrowotne z zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej, należące do zadań służby medycyny pracy określonych w art. 6 ust. 1 tej ustawy.

Zatem mając na uwadze tezy ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego, wartość świadczeń z zakresu medycyny pracy (a także profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy) nie stanowi dla pracowników przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracodawca jest bowiem zobowiązany do tych świadczeń na podstawie ww. przepisów prawa, co sprawia, że świadczenia te nie spełniają warunków wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny – w szczególności są one spełnione w interesie pracodawcy, a nie pracowników, i nie przynoszą pracownikom korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musieliby ponieść.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy koszt zakupu (wartość) pakietu medycznego w części dotyczącej świadczeń zdrowotnych medycyny pracy (przykładowo w przypadku Pakietu nr 1 – koszt (...) zł) nie stanowi przychodu pracownika podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, który Wnioskodawca powinien uwzględnić przy kalkulacji zaliczek na podatek dochodowy. Świadczenia te nie mogą stanowić przychodu dla pracowników, ponieważ nie stanowią one dla nich realnego przysporzenia.

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają następujące interpretacje indywidualne Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej: z 17 października 2024 r. znak 0112-KDIL2-1.4011.643.2024.2.TR, z 17 września 2024 r. znak 0112-KDIL2-1.4011.578.2024.2.KF, z 22 lutego 2024 r. znak 0113-KDIPT2-3.4011.885.2023.4.GG.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

W myśl art. 9 ust. 1 powołanej ustawy:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2 przywołanej ustawy:

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1)jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2)jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;

3)jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4)w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Ponadto z treści art. 11 ust. 2b wskazanej ustawy wynika, że:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

W świetle art. 10 ust. 1 pkt 1 przytoczonej ustawy:

Źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na gruncie art. 12 ust. 1 omawianej ustawy:

Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Według art. 12 ust. 3 powołanej ustawy:

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Stosownie do art. 12 ust. 4 cytowanej ustawy:

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Użyty w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z uwagi na to, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji „nieodpłatnych świadczeń” przy interpretacji tego pojęcia odwołać się należy do jego słownikowego znaczenia. W związku z powyższym stwierdzić należy, że zgodnie z Internetowym słownikiem języka polskiego, świadczeniem nieodpłatnym jest świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (https://sjp.pwn.pl). W orzecznictwie sądowym przyjmuje się natomiast, że nieodpłatne świadczenie obejmuje nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Mając na uwadze opis stanu faktycznego i zacytowane przepisy wskazać należy, że w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947) stwierdzono, że za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 komentowanej ustawy, mogą być uznane takie świadczenia, które:

- po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

- po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

- po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Trybunał zaznaczył, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i niestanowiąca dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Wskazania przy tym wymaga, że na mocy art. 207 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 277 ze zm.):

Pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki. W szczególności pracodawca jest obowiązany:

1)organizować pracę w sposób zapewniający bezpieczne i higieniczne warunki pracy;

2)zapewniać przestrzeganie w zakładzie pracy przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, wydawać polecenia usunięcia uchybień w tym zakresie oraz kontrolować wykonanie tych poleceń;

3)reagować na potrzeby w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa i higieny pracy oraz dostosowywać środki podejmowane w celu doskonalenia istniejącego poziomu ochrony zdrowia i życia pracowników, biorąc pod uwagę zmieniające się warunki wykonywania pracy;

4)zapewnić rozwój spójnej polityki zapobiegającej wypadkom przy pracy i chorobom zawodowym uwzględniającej zagadnienia techniczne, organizację pracy, warunki pracy, stosunki społeczne oraz wpływ czynników środowiska pracy;

5)uwzględniać ochronę zdrowia młodocianych, pracownic w ciąży lub karmiących dziecko piersią oraz pracowników niepełnosprawnych w ramach podejmowanych działań profilaktycznych;

6)zapewniać wykonanie nakazów, wystąpień, decyzji i zarządzeń wydawanych przez organy nadzoru nad warunkami pracy;

7)zapewniać wykonanie zaleceń społecznego inspektora pracy.

Art. 229 § 1 Kodeksu pracy stanowi natomiast, że:

Wstępnym badaniom lekarskim, z zastrzeżeniem § 11, podlegają:

1)osoby przyjmowane do pracy;

2)pracownicy młodociani przenoszeni na inne stanowiska pracy i inni pracownicy przenoszeni na stanowiska pracy, na których występują czynniki szkodliwe dla zdrowia lub warunki uciążliwe.

W myśl zaś art. 229 § 2 powołanego Kodeksu:

Pracownik podlega okresowym badaniom lekarskim. W przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, pracownik podlega ponadto kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku.

Stosownie do art. 229 § 4 omawianego Kodeksu:

Pracodawca nie może dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku w warunkach pracy opisanych w skierowaniu na badania lekarskie.

Na podstawie art. 229 § 5 cytowanego Kodeksu:

Pracodawca zatrudniający pracowników w warunkach narażenia na działanie substancji i czynników rakotwórczych lub pyłów zwłókniających jest obowiązany zapewnić tym pracownikom okresowe badania lekarskie także:

1)po zaprzestaniu pracy w kontakcie z tymi substancjami, czynnikami lub pyłami;

2)po rozwiązaniu stosunku pracy, jeżeli zainteresowana osoba zgłosi wniosek o objęcie takimi badaniami.

Z art. 229 § 6 wskazanego Kodeksu wynika, że:

Badania, o których mowa w § 1, 2 i 5, są przeprowadzane na koszt pracodawcy, z zastrzeżeniem § 6¹. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy.

Wedle natomiast art. 22 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. ustawy o służbie medycyny pracy (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 437):

Pracodawcy:

1)ponoszą koszty przeprowadzanych badań wstępnych, okresowych i kontrolnych oraz profilaktycznej opieki zdrowotnej niezbędnej ze względu na warunki pracy, na zasadach określonych w Kodeksie pracy oraz przepisach wydanych na jego podstawie;

2)finansują wybrane przez siebie świadczenia zdrowotne z zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej, należące do zadań służby medycyny pracy określonych w art. 6 ust. 1.

Z kolei zgodnie z art. 4 ustawy o służbie medycyny pracy:

Ilekroć w ustawie jest mowa o profilaktycznej opiece zdrowotnej – należy przez to rozumieć ogół działań zapobiegających powstawaniu i szerzeniu się niekorzystnych skutków zdrowotnych, które w sposób bezpośredni lub pośredni mają związek z warunkami albo charakterem pracy.

Pracodawca ma zatem obowiązek zapewnić pracownikom: wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie oraz ponosić koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami związanej z wykonywaną pracą, niezbędnej z uwagi na warunki pracy.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wartość pakietu medycznego, który Wnioskodawca kupuje dla swojego pracownika, w części dotyczącej świadczeń zdrowotnych medycyny pracy, nie stanowi dla tego pracownika przychodu, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ obowiązek ponoszenia wydatków na ten cel przez pracodawcę wynika wprost z przepisów prawa pracy.

W konsekwencji, z tytułu ponoszonego ww. kosztu zakupu na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika, a w związku z tym nie ma, wynikającego z art. 32 powołanej ustawy, obowiązku uwzględnić go przy kalkulacji zaliczek na podatek dochodowy.

Dokonując oceny stanowiska, Organ nie odniósł się do pozostałej wartości pakietu w części odpowiadającej dodatkowym świadczeniom zdrowotnym oraz świadczeniom zdrowotnym dla członków rodziny, z uwagi na to, że nie była ona przedmiotem zapytania.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

W odniesieniu zaś do przywołanych przez Państwa interpretacji wskazać należy, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.