Interpretacja indywidualna z dnia 16 października 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.493.2025.1.MF

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 16 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

X sp. z o.o. prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Przedmiotem podstawowej działalności spółki X sp. z o.o. jest (…).

Spółka X sp. z o.o. została zarejestrowana w Sądzie Rejonowym (…).

Spółka w rozumieniu art. 4a pkt 10 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm.) oraz art. 19 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy stosuje do rozliczeń w podatku dochodowym od osób prawnych stawkę podatku wynoszącą 9% podstawy opodatkowania od przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych. Przychody osiągnięte przez Spółkę w roku podatkowym nie przekraczają wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł.

Spółka X sp. z o.o. posiada własne nieruchomości, niektóre z nich są wynajmowane odpłatnie. Zarząd Spółki podjął decyzję, aby nieruchomości wynajmowane, a dotychczas ujmowane w księgach rachunkowych jako środki trwałe, wykorzystywane pod najem, zostały przekwalifikowane ze środków trwałych do inwestycji w nieruchomościach. Wartość tych nieruchomości jest wyceniana przez wykwalifikowanego rzeczoznawcę.

Na powyższe zmiany pozwalają Spółce przepisy ustawy o rachunkowości. Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy o rachunkowości (tekst jednolity: Dz.U. z 2023 r. poz. 120 ze zm.) przez inwestycje rozumie się przez to aktywa posiadane przez jednostkę w celu osiągnięcia z nich korzyści ekonomicznych wynikających z przyrostu wartości tych aktywów, uzyskania przychodów w formie odsetek, dywidend (udziałów w zyskach) lub innych pożytków, w tym również z transakcji handlowej, a w szczególności aktywa finansowe oraz te nieruchomości i wartości niematerialne i prawne, które nie są użytkowane przez jednostkę, lecz są posiadane przez nią w celu osiągnięcia tych korzyści. Ponadto przepisy Krajowego Standardu Rachunkowości nr 11 „Środki trwałe”, który został wprowadzony w życie uchwałą nr 4/2017 Komitetu Standardów Rachunkowości z dnia 3 kwietnia 2017 r. i ogłoszony Komunikatem Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 25 maja 2017 r. (Dz. Urz. MRiF z 2017 r. poz. 105) daje podstawy prawne do odnoszenia różnic z przeszacowania „inwestycji długoterminowych” na uznanie (zwiększenie) „pozostałych przychodów operacyjnych”. Jest o tym mowa w pkt IX.9.21.- 9.26. tego Standardu.

Spółka X sp. z o.o. dokonała stosownych zapisów w księgach rachunkowych. Rezultat zmian odniosła na zwiększenie „pozostałych przychodów operacyjnych”. Powoduje to w konsekwencji wzrost wyniku finansowego Spółki na koniec roku bilansowego, a tym samym wzrost kapitału własnego. Spółka dokonała w polityce rachunkowości zmianę metody wyceny nieruchomości inwestycyjnych na wycenę według ceny rynkowej bądź inaczej określonej wartości godziwej, którą przewiduje art. 28 ust. 1 pkt 1a ustawy o rachunkowości.

Nieruchomości przed przeszacowaniem do inwestycji w nieruchomościach były ujmowane w ewidencji środków trwałych. Przyjęto okres amortyzacji oraz zastosowano stawki amortyzacji w wysokości 2,5%. Wartość początkowa i sposób amortyzacji były takie same dla celów podatkowych, jak i rachunkowych. Na dzień bilansowy jednostka dokonuje więc przeszacowania wartości nieruchomości inwestycyjnej do aktualnej ceny rynkowej (wartości godziwej).

Skutki wyceny, na dzień bilansowy, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 32 ustawy o rachunkowości (Dz.U. z 2023 r., poz. 120 ze zm.), Spółka odnosi do pozostałych przychodów operacyjnych (wzrost wartości). W miesiącu grudniu 2024 roku Spółka dokonała ww. przeszacowania i wykazała powstałe przychody w podstawie opodatkowania oraz naliczyła podatek dochodowy od osób prawnych w wysokości 9%, który odprowadziła na rachunek organu podatkowego tj. Naczelnika Urzędu Skarbowego (…).

Powyższy stan faktyczny i sposób ujęcia przeszacowania w księgach rachunkowych przez Spółkę budził wiele wątpliwości ze strony opodatkowania tego typu operacji. W związku z powyższym dokonano wnikliwej analizy przepisów bilansowych i podatkowych. Tak więc, po zapoznaniu się z dostępną literaturą oraz obecną linią orzeczniczą organów podatkowych poruszającą ww. tematykę można stwierdzić, że w momencie dokonania przeszacowania, efektu tego przeszacowania nie uwzględnia się do celów podatkowych.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy w podatku dochodowym od osób prawnych, przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Mając na uwadze powyższy stan Spółka stwierdza, iż naliczyła zobowiązanie podatkowe za rok 2024 wynikający z CIT za 2024 rok i niesłusznie odprowadziła podatek dochodowy od osób prawnych, gdyż skutki takowego przeszacowania Spółka winna ująć jedynie w wyniku finansowym Spółki X sp. z o.o.

Pytanie

Czy zrealizowane przez X spółkę z o.o., zgodnie z ustawą o rachunkowości, przeszacowania inwestycji w nieruchomościach powodujące wzrost wartości nieruchomości, a tym samym ujęcie wzrostu wartości w księgach rachunkowych spółki w pozostałych przychodach operacyjnych, stanowi przychód podatkowy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie X spółki z o.o. przeszacowanie wartości inwestycji w nieruchomości, pomimo, że na gruncie prawa bilansowego, zaliczane jest na rachunek wyników jednostki jako pozostały przychód operacyjny, nie stanowi przychodu na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych.

Na podstawie art. 12 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”) przyjmuje się, iż przychodem podatkowym są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie, a w niektórych wypadkach już sam fakt, że są należne, powoduje obowiązek zapłaty podatku.

Natomiast w orzecznictwie wskazuję się, iż przychodem podatkowym są wszelkie przysporzenia o charakterze trwałym rzeczywiście otrzymane, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Z kolei art. 3 ust. 1 pkt 30 ustawy o rachunkowości stanowi, że przychody i zyski są rozumiane jako uprawdopodobnione powstanie w okresie sprawozdawczym korzyści ekonomicznych, o wiarygodnie określonej wartości, w formie zwiększenia wartości aktywów, albo zmniejszenia wartości zobowiązań, które doprowadzą do wzrostu kapitału własnego lub zmniejszenia jego niedoboru w inny sposób niż wniesienie środków przez udziałowców lub właścicieli.

Spółka zauważa, iż definicja ta jest różna od definicji przychodu w rozumieniu przepisów prawa podatkowego, które za przychód uznają wszelkiego rodzaju przysporzenia w formie środków pieniężnych, dóbr majątkowych lub też zwolnienia z zobowiązań, a nie prawdopodobne korzyści ekonomiczne (co oznacza, iż w porównaniu do przychodu podatkowego nie muszą mieć rzeczywistego wymiaru, a mogą polegać wyłącznie na operacji księgowej) - tak jak to zostało ujęte w prawie bilansowym.

Stanowisko o rozróżnieniu pojęcia przychodu na gruncie prawa bilansowego i podatkowego obecne jest również w orzecznictwie organów podatkowych m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 marca 2019 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4010.34.2019.1.HK, w której organ stwierdził, że Ustawa CIT „nie definiuje ściśle pojęcia przychodu, jednakże na podstawie treści art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych można określić przychód jako wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika. W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą przychodem są również kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie otrzymane, pod warunkiem że kwoty te spełniają warunki wymienione powyżej (trwały, bezzwrotny i definitywny charakter).”

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki dokonanie wyceny (przeszacowania) wartości inwestycji w nieruchomościach dla celów bilansowych nie stanowi przychodu podatkowego w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż nie powoduje uzyskania przez Spółkę definitywnego przysporzenia majątkowego, jak również nie modyfikuje stanu posiadania. Wycena co do wartości godziwej nie skutkuje powstaniem po stronie Spółki jakiegokolwiek zysku do opodatkowania, nie wiąże się z otrzymaniem środków pieniężnych, nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych rzeczy, praw, świadczeń, ani przysporzenia innego rodzaju, jak również wycena nie może traktowana być jako umorzenie zobowiązań lub ich przedawnienie.

Podsumowując powyższe, w ocenie Spółki, dokonanie aktualizacji wyceny nieruchomości do wartości godziwej nie będzie stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu, ponieważ nie powoduje wzrostu wartości aktywów Spółki, które mogłyby podlegać opodatkowaniu.

Przeszacowanie wartości inwestycji w nieruchomości, pomimo że odnoszone jest w księgach rachunkowych Spółki na rachunek wyników w pozostałe przychody operacyjne, nie stanowi przychodu na gruncie podatku dochodowego.

Stanowisko takie zostało potwierdzone w orzecznictwie podatkowym m.in. .w interpretacji podatkowej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej Znak: 0111-KDIB1-1.4010.356.2020.1.AW z dnia 28 października 2020 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do niniejszej sprawy.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym:

interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.