Wyrok NSA z dnia 11 kwietnia 2024 r., sygn. I FSK 655/20

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Sylwester Golec, Sędzia NSA Mariusz Golecki, Sędzia WSA (del.) Maja Chodacka (spr.), Protokolant Łukasz Biernacki, po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2024 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej G. sp. z o.o. w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 10 grudnia 2019 r. sygn. akt I SA/Łd 540/19 w sprawie ze skargi G. sp. z o.o. w K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi z dnia 31 maja 2019 r. nr 1001-IOV1.4103.124.2018.6.U16.AD UNP: 1001-19-058655 w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od czerwca do września 2017 r. oraz ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od G. sp. z o.o. w K. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi kwotę 4050 (cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji.

1.1. Zaskarżonym wyrokiem z 10 grudnia 2019r., sygn. akt I SA/Łd 540/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę G. Sp. z o.o.

z siedzibą w K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Łodzi z 31 maja 2019r., nr 10001-IOV1.4103.124.2018.6.U16.AD w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2017r. Wymieniony wyrok oraz pozostałe orzeczenia sądów administracyjnych przywołane w niniejszym uzasadnieniu publikowane są na stronach internetowych Naczelnego Sądu Administracyjnego: http://orzeczenia.nsa.gov.pl.

1.2. W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji uznał, że istotą sporu było stwierdzenie, czy podmiot, uiszczając zobowiązanie podatkowe w mieniu innego podmiotu, działał w charakterze wyręczyciela i czy w sprawie doszło do wygaśnięcia zobowiązania podatkowego tego podmiotu.

W ocenie Sądu pierwszej instancji zgromadzony materiał dowodowy potwierdzał, że strona skarżąca dokonała za pośrednictwem własnego rachunku bankowego wpłaty zobowiązania podatkowego spółki C., powołując się na umowę o współpracy gospodarczej oraz wynikających z niej zasad wzajemnych rozliczeń. Wpłata na poczet zobowiązania w VAT była, według strony, czynnością techniczną polegającą na wpłacie ze środków C. znajdujących się na koncie spółki G. W ocenie Sądu słuszne jest stanowisko Dyrektora Izby Administracji Skarbowej, że powoływanie się na umowę cywilnoprawną o współpracy, w ramach której skarżąca za pośrednictwem swojego rachunku bankowego dokonuje regulowania należności C., pozostaje bez znaczenia dla przedmiotowej sprawy. Podkreślenia wymaga, że stosunek cywilnoprawny zawiązany pomiędzy podatnikiem a osobą trzecią, nie ma znaczenia w stosunkach publicznoprawnych (podatkowych). Zatem wpłata dokonana przez skarżącą z własnego rachunku bankowego, która regulowała zobowiązanie podatkowe innego podmiotu nie może skutkować wygaśnięciem zobowiązania względem tego podmiotu. Idąc dalej Sąd podzielił stanowisko organów, że wpłaty te nie mogły zostać zaliczone na poczet wzajemnych rozliczeń między tymi spółkami, co powoduje konieczność skorygowania odliczonego przez spółkę G. podatku naliczonego, w części która nie została uznana za skompensowaną. Ponieważ skarżąca takiej korekty nie przeprowadziła, Sąd uznał za właściwe zastosowanie wobec podatnika dodatkowego zobowiązania podatkowego wynikającego z treści art. 112b ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r., poz. 1054 ze zm., dalej: "ustawa o podatku od towarów i usług").