Wyrok NSA z dnia 25 stycznia 2023 r., sygn. I FSK 1680/18

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia NSA Marek Zirk-Sadowski (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Maja Chodacka, Protokolant Katarzyna Wojnarska, po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej C. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 8 czerwca 2018 r., sygn. akt I SA/Po 335/18 w sprawie ze skargi C. G. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu z dnia 24 stycznia 2018 r., nr 3001-IOV1.4103.88.2017, (3001-PT2.4213.111.2016) w przedmiocie nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w podatku od towarów i usług do zwrotu na rachunek bankowy za marzec 2014 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu na rzecz C. G. kwotę 11.939 (słownie: jedenaście tysięcy dziewięćset trzydzieści dziewięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 8 czerwca 2018 r., sygn. akt I SA/Po 335/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę C. G. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Poznaniu (dalej: Dyrektor) z dnia 24 stycznia 2018 r. w przedmiocie nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w podatku od towarów i usług do zwrotu na rachunek bankowy za marzec 2014 r.

W uzasadnieniu orzeczenia wyjaśniono, że ww. decyzją organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego P. z dnia 31 maja 2016 r. określającą skarżącemu (prowadzącemu działalność pod firmą P.) w podatku od towarów i usług za marzec 2014 r. nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy w kwocie 77.887 zł, zamiast deklarowanej przez podatnika kwoty tej nadwyżki w wysokości 825.538 zł.

Organy podatkowe zakwestionowały wykazaną przez stronę wewnątrzwspólnotową dostawę towarów - WDT (piwa) na rzecz firm: L. LTD w Dublinie (dalej: L.), M. LTD w Dublinie (dalej: M.) oraz S. w Rydze (dalej: S.). Na podstawie zebranego materiału dowodowego (w tym informacji uzyskanych od irlandzkiej i łotewskiej administracji podatkowej, podmiotów wykonujących usługi transportowe, zeznań świadków) ustalono, że towary opuściły terytorium Polski, jednak nie dotarły do odbiorców i miejsca przeznaczenia uwidocznionego w dokumentach, tj. do Irlandii i na Łotwę. Towar był bowiem odbierany w Wielkiej Brytanii przez niezidentyfikowane podmioty. Organy nie dopatrzyły się przy tym okoliczności świadczących o zachowaniu przez podatnika należytej staranności przy realizacji przedmiotowych transakcji. W konsekwencji przyjęto, że przedłożone przez stronę faktury, dokumenty transportowe CMR oraz dokumenty towarzyszące przemieszczeniu towarów nie odzwierciedlały rzeczywistego przebiegu transakcji. Zdaniem organów, sprzedaż towarów dokonana w marcu 2014 r. nie mogła być uznana za WDT objętą stawką podatku 0% (art. 13 ust. 1 i 2 i art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - Dz. U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm.; dalej: ustawa o VAT) i winna być zakwalifikowana jako dostawa towarów na terytorium kraju, opodatkowana według podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 23%.