Wyrok NSA z dnia 1 sierpnia 2023 r., sygn. I FSK 693/23

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Olejnik, Sędzia NSA Artur Mudrecki, Sędzia WSA (del.) Elżbieta Olechniewicz (sprawozdawca), , po rozpoznaniu w dniu 1 sierpnia 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 21 grudnia 2022 r., sygn. akt I SA/Op 12/16 w sprawie ze skargi G. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu z dnia 10 listopada 2015 r., nr 1601-PDMT3.4213.103.2015 w przedmiocie podatku od towarów i usług za wrzesień 2009 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 21 grudnia 2022 r. sygn. akt I SA/Op 12/16. W wyroku tym sąd pierwszej instancji, w oparciu o art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2022 r., poz. 329 ze zm.), powoływanej dalej jako "P.p.s.a., uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu (obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu) z dnia 10 listopada 2015 r. w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług za wrzesień 2009 r. oraz podatku do zapłaty, wydaną na rzecz G. K., powoływanego dalej jako "skarżący" (wyrok ten oraz orzeczenia sądów administracyjnych podane w uzasadnieniu dostępne są w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem http://orzeczenia.nsa.gov.pl/).

Organ, reprezentowany przez radcę prawnego, zaskarżył przedmiotowy wyrok w całości, któremu na podstawie art. 174 pkt. 1 i 2 P.p.s.a. zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenie przepisów postępowania, które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W zakresie naruszenia przepisów postępowania organ powołał:

1. art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. w związku z art. 106 § 3 P.p.s.a. oraz w związku z art. 44 § 3 ustawy z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2022 r., poz. 859 ze zm.) - dalej "k.k.s.", w związku z art. 44 § 1 pkt 2, § 2 i § 5 k.k.s. oraz art. 6 § 1 i 2 k.k.s., a także w związku z art. 70 § 1 i § 6 pkt 1 oraz art. 70c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) - dalej "O.p." - poprzez niezasadne uchylenie decyzji organu spowodowane błędną oceną dowodów dopuszczonych z urzędu na rozprawie w dniu 21 grudnia 2022 r. w trybie art. 106 § 3 P.p.s.a. - wskazanych w uzasadnieniu skarżonego wyroku akt Sądu Rejonowego w K. - na okoliczność potwierdzenia prawidłowości zastosowania przy wydawaniu zaskarżonej decyzji przesłanek wynikających z art. 70 § 6 pkt 1 w zw. z art. 70c O.p. - a polegającą na przyjęciu za Sądem Rejonowym w K., że z dniem 1 stycznia 2015 r. dalsze prowadzenie dochodzenia karnego skarbowego stało się bezcelowe ze względu na upływ terminu przedawnienia karalności czynu, co świadczy o tym, że postępowanie karne skarbowe było prowadzone w innych celach niż cele postępowania karnego, w szczególności celem prowadzenia postępowania karnego skarbowego było osiągnięcie skutku w postaci kontynuowania zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, podczas gdy w rzeczywistości przedawnienie karalności czynu skarżącego, jako popełnionego w warunkach czynu ciągłego, przedawniało się z końcem 2015 r. (a nie z końcem 2014 r. - jak przyjął Sąd Rejonowy w K.), a tym samym niezasadne jest uznanie, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w K. instrumentalnie wszczął, a następnie prowadził postępowanie karne skarbowe względem skarżącego, jak również błędne jest przyjęcie, że postawienie zarzutów skarżącemu miało miejsce już po przedawnieniu karalności zarzucanego mu czynu,