Wyrok NSA z dnia 29 września 2023 r., sygn. I FSK 803/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Wiatrowski, Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, Sędzia WSA del. Agnieszka Jakimowicz (sprawozdawca), Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 29 września 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Z. K. sp. z o.o. z siedzibą w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 lutego 2022 r. sygn. akt III SA/Wa 1330/21 w sprawie ze skargi Z. K. sp . z o.o. z siedzibą w B. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 21 października 2020 r. nr 1401.IOV-3.4103.33.2019.43 w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe 2012 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Z. K. sp. z o.o. z siedzibą w B. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie kwotę 10.800 (dziesięć tysięcy osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 lutego 2022 r., sygn. akt III SA/Wa 1330/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Z. sp. z o.o. z siedzibą w B. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 21 października 2020 r. o nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2012 r.

Na wstępie uzasadnienia powyższego orzeczenia Sąd I instancji odparł zarzut przedawnienia. Wskazał, że wszczęcie postępowania karnoskarbowego, przerywającego bieg terminu przedawnienia (a w przypadku podatku za grudzień 2012 r. powodującego skutek w postaci braku rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia) nie miało charakteru instrumentalnego, a zawiadomienie o wszczęciu tego postępowania zostało doręczone bezpośrednio spółce w czasie, gdy nie miała ona jeszcze ustanowionego pełnomocnika, a zatem jest w pełni skuteczne.

Przechodząc do meritum Sąd I instancji uznał, że organy podatkowe zasadnie na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a i b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) odmówiły skarżącej spółce prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT RR wystawionych na rzecz firmy F., F.1 i F.3 w S. oraz A.J., dokumentujących nabycie jaj, a które to faktury nie znajdowały odzwierciedlenia w zapisach programu S. Materiał dowodowy, w szczególności zabezpieczony przez Centralne Biuro Śledcze program S., dokumenty magazynowe PZ (przyjęcie materiału z zewnątrz) oraz zeszyty ilustrujące zawarte transakcje, wykazał bowiem, że owe transakcje zostały zawarte w ramach nieformalnego porozumienia między kontrahentami i nie odzwierciedlały rzeczywistego obrotu gospodarczego. Brak ujęcia danej faktury w ww. programie oznacza bowiem, że fakturze takiej nie towarzyszyło przyjęcie zewnętrzne towaru, a więc taka faktura jest dokumentem oderwanym od rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Analiza zapisów w programie S. prowadzi do wniosku, że nie da się odnaleźć jednoznacznej korelacji kwotowej i chronologicznej między treścią tych zapisów a treścią spornych faktur. Sąd I instancji podzielił stanowisko organów, że spółka prowadziła podwójną księgowość, a faktyczny przebieg zakupów przez skarżącą udokumentowany był w prowadzonym nieoficjalnie, równolegle z oficjalną dokumentacją, programie S., w którym dokonywano zapisów na podstawie wystawionych przez skarżącą dokumentów PZ i na podstawie zapisów w zeszytach prowadzonych dla poszczególnych dostawców. Program ów służył do ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych tylko z wybranymi, zaufanymi kontrahentami, którzy następnie zwracali do spółki w gotówce część zapłaconej przez nią kwoty za zakup jaj.