Interpretacja indywidualna z dnia 7 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.456.2025.2.BS

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 sierpnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 21 sierpnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej.

Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 7 października 2025 r. (wpływ tego samego dnia).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca”/„Spółka”) jest podatnikiem podatku dochodowego w Polsce i podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”).

Rok podatkowy Spółki rozpoczyna się 1 października i kończy 30 września kolejnego roku.

Spółka zakończyła w (…) inwestycję polegającą na budowie farmy wiatrowej X, … (składających się z fundamentów, wież, gondoli i rotorów) wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną (w tym m.in. drogami dojazdowymi, placami manewrowymi, zjazdami z drogi publicznej, kablami energetycznymi i światłowodowymi, słupami dla linii energetycznych) oraz elektroenergetyczną (dalej: „Inwestycja”).

Inwestycja po jej zakończeniu i uruchomieniu będzie wykorzystywana do produkcji energii elektrycznej w celu jej sprzedaży przez Wnioskodawcę na rynku. Wnioskodawca będzie uzyskiwał przychody podatkowe z tej sprzedaży.

Inwestycja była realizowana od (…). Inwestycja została przyjęta do ewidencji środków trwałych (przyjęcie do używania) w dniu (…).

W ramach Inwestycji Spółka wybudowała m.in.:

- drogi;

- Główny Punkt Odbioru (dalej: „GPO”);

- linie średniego napięcia (SN) 33 kV;

- linie wysokiego napięcia (WN) 110 kV;

- fundamenty z wieżą;

- zespoły elektryczne.

Stacja GPO toobiekt bezobsługowy, w którym odbywa się transformacja energii z poziomu generowanego przez elektrownie wiatrowe na odpowiedni do dalszego przesyłu (sprzedaży).

Wszystkie elementy GPO stanowią własność Spółki.

Przewidywany okres używania GPO jest dłuższy niż rok.

Na GPO technicznie składa się budynek wraz z wyposażeniem znajdującym się wewnątrz i na zewnątrz budynku, tj.:

- murowany budynek bez okien (w którym znajduje się rozdzielnia, serwery, urządzenia potrzebne do sterowania, oświetlenie),

- rozdzielnia (znajdująca się wewnątrz budynku),

- transformator (znajdujący się poza budynkiem, wolnostojący, niczym niezabudowany, służący do przetwarzania energii z poziomu generowanego przez elektrownie na odpowiedni do dalszego przesyłu),

- transformator potrzeb własnych (znajdujący się poza budynkiem, wolnostojący, niczym niezabudowany, niezbędny do zasilania budynku GPO)

- serwery (znajdujące się wewnątrz budynku),

- agregat (znajdujący się poza budynkiem - zabezpiecza potrzeby własne farmy wiatrowej na wypadek awarii),

- linie wewnętrzne, linie rozdzielcze, światłowód.

Wszystkie ww. elementy są połączone ze sobą fizycznie i funkcjonalnie. Wszystkie części składowe pracują na rzecz świadczenia usług dostawy energii elektrycznej.

Cała infrastruktura znajdująca się na zewnątrz murowanego budynku (sieć 33kV, linia 110kV, linie wewnętrzne, linie rozdzielcze, światłowód) jest przyłączona do transformatora.

Transformator nie mógłby funkcjonować bez serwerów i rozdzielni znajdujących się w budynku GPO.

Cały teren stacji GPO jest ogrodzony i posiada drogę wewnętrzną, oświetlenie i monitoring wizyjny - infrastruktura ta stanowi obiekty pomocnicze służące wyłącznie do obsługi stacji GPO.

Teoretycznie stacja GPO mogłaby funkcjonować jako całość dla celów obsługi farmy wiatrowej X bez monitoringu, oświetlenia zewnętrznego i ogrodzenia. Wszystkie pozostałe elementy służą do obsługi farmy wiatrowej.

W praktyce jednak stacja GPO musi być ogrodzona zgodnie z przepisami prawa ze względów bezpieczeństwa - bez ogrodzenia każdy mógłby podejść i zostać rażony prądem. Monitoring wizyjny oraz oświetlenie jest zamontowane w GPO, żeby zwiększyć bezpieczeństwo GPO umożliwiając monitorowanie stanu GPO oraz tego co się dzieje wokół GPO.

(…) Spółka otrzymała decyzję zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenie na budowę farmy wiatrowej - tj. w zakresie linii wysokiego napięcia (WN), linii średniego napięcia (SN), turbin, GPO.

Integralną częścią decyzji był projekt w zakresie budowy GPO obejmujący murowany budynek, rozdzielnię, serwery, agregat, linie 33kV, linie 110kV, linie wewnętrzne, linie rozdzielcze, światłowód.

(…) Spółka otrzymała decyzję o zmianie pozwolenia na budowę w obrębie stacji GPO.

Wnioskodawca wskazuje również, że:

- proces inwestycyjny dotyczący farmy wiatrowej jest procesem złożonym, obejmującym współpracę z wieloma dostawcami towarów i usług, którzy realizują różne etapy tego przedsięwzięcia,

- Spółka nie ponosi jednorazowej opłaty za realizację całej inwestycji - wynagrodzenie wypłacane jest wykonawcom w ramach odrębnych umów za konkretne działania związane z przygotowaniem i realizacją inwestycji,

- w ramach realizacji Inwestycji powstaje wiele komponentów i elementów infrastruktury, które składają się na całość Inwestycji,

- znaczna część kosztów ponoszonych przez Spółkę dotyczy kilku elementów/komponentów Inwestycji,

- Inwestycja jest realizowana na gruncie dzierżawionym przez Spółkę, co umożliwia instalację i funkcjonowanie wszystkich jej elementów,

- wszystkie działania podejmowane przez Spółkę są zintegrowane i ukierunkowane na realizację jednej całościowej inwestycji.

W uzupełnieniu ujętym w piśmie z 7 października 2025 r. wskazali Państwo, że:

 1) Każdy z wymienionych elementów wyposażenia budynku GPO może potencjalnie funkcjonować samodzielnie poza stacją GPO i może być wykorzystany w innych lokalizacjach lub do innych celów. Przykładowo:

- Komputer sterujący - po wyjęciu ze stacji GPO może pełnić funkcję zwykłego komputera, np. biurowego lub domowego, i być wykorzystywany do dowolnych zadań informatycznych, niezależnie od funkcji sterowania stacją.

- Agregat prądotwórczy - może być użyty do zasilania innych urządzeń lub obiektów, np. na placu budowy, w szpitalu czy w gospodarstwie domowym.

- Rozdzielnia - po demontażu może być wykorzystana w innym obiekcie przemysłowym lub budynku do rozdziału energii elektrycznej, zgodnie z jej parametrami technicznymi.

- Serwery - mogą być używane niezależnie jako jednostki obliczeniowe lub magazynujące dane w dowolnej innej infrastrukturze IT, np. w biurze, centrum danych lub innym zakładzie.

- Urządzenia sterujące - mogą być wykorzystane do automatyzacji i sterowania innymi procesami technologicznymi poza GPO, np. w liniach produkcyjnych czy innych instalacjach przemysłowych.

- Oświetlenie - oprawy oświetleniowe mogą być zainstalowane w dowolnym innym budynku lub przestrzeni wymagającej oświetlenia.

- Transformatory - po demontażu mogą być użyte do zmiany napięcia w innych instalacjach elektroenergetycznych, np. w zakładach przemysłowych, sieciach przesyłowych lub dystrybucyjnych.

- Linie wewnętrzne - mogą być użyte do przesyłu energii elektrycznej w innych budynkach lub instalacjach, po odpowiednim dostosowaniu do nowego miejsca.

- Linie rozdzielcze - mogą być wykorzystane do rozdziału energii w innych systemach elektroenergetycznych.

- Światłowód - po demontażu może być użyty do przesyłu danych w innych sieciach teleinformatycznych, np. w biurach, serwerowniach czy innych obiektach wymagających transmisji danych.

- Budynek - po demontażu - usunięciu z jego wnętrza aktualnie znajdujących się tam urządzeń, mógłby potencjalnie służyć do przechowywania (ochrony) innych urządzeń.

Jednocześnie należy podkreślić, że dla prawidłowego funkcjonowania stacji GPO jako całości, niezbędne jest współdziałanie wszystkich wymienionych wyżej elementów. Usunięcie któregokolwiek z nich powoduje, że stacja GPO nie będzie spełniała swojej funkcji:

- Komputer sterujący - jego brak uniemożliwia sterowanie pracą stacji GPO i farmy wiatrowej.

- Agregat prądotwórczy - jego brak uniemożliwia zasilanie stacji GPO w przypadku awarii zasilania, co prowadzi do zatrzymania pracy farmy.

- Rozdzielnia - jej brak uniemożliwia rozdział energii elektrycznej, co skutkuje brakiem możliwości przesyłu energii z farmy wiatrowej do sieci.

- Serwery - ich brak uniemożliwia przetwarzanie i przesył danych niezbędnych do monitorowania i zarządzania pracą stacji GPO.

- Urządzenia sterujące - ich brak uniemożliwia automatyzację i kontrolę procesów technologicznych w stacji GPO.

- Oświetlenie - jego brak uniemożliwia bezpieczną obsługę i serwisowanie stacji, zwłaszcza w warunkach ograniczonej widoczności.

- Transformatory - ich brak uniemożliwia zmianę napięcia energii elektrycznej, co uniemożliwia jej przesył do sieci energetycznej.

- Linie wewnętrzne - ich brak uniemożliwia przesył energii elektrycznej pomiędzy poszczególnymi urządzeniami w obrębie stacji GPO.

- Linie rozdzielcze - ich brak uniemożliwia rozdział energii do poszczególnych odbiorców lub urządzeń.

- Światłowód - jego brak uniemożliwia komunikację i przesył danych pomiędzy stacją GPO a systemami zewnętrznymi, co uniemożliwia zdalne monitorowanie i zarządzanie.

- Budynek - jego bark uniemożliwiałby ochronę urządzeń stacji GPO przed warunkami atmosferycznymi, ingerencją osób trzecich i zwierząt, a także uniemożliwiałby utrzymanie odpowiednich warunków środowiskowych dla prawidłowego funkcjonowania całej infrastruktury.

Zatem w kontekście funkcjonalności stacji GPO, poszczególne składniki majątku są ze sobą powiązane i dopiero ich współdziałanie pozwala na realizację celu gospodarczego, do którego stacja GPO została przeznaczona.

 2) Cały obiekt stanowiący stację GPO był kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia go do używania - tj. w dniu (…).

 3) Stacja GPO -- jako cały obiekt - została zakwalifikowana w dniu (…) do KŚT 101.

 4) Stacja GPO działa jako zintegrowany obiekt, którego wszystkie elementy współpracują ze sobą w sposób funkcjonalny i techniczny, realizując wspólny cel, jakim jest transformacja i przesył energii elektrycznej.

 5) W przypadku stacji GPO obsługującej farmę wiatrową, poszczególne komponenty takie jak transformatory, urządzenia sterujące, instalacje elektryczne, serwery czy światłowody nie mają samodzielnej użyteczności z perspektywy funkcjonowania farmy wiatrowej Spółki (w ramach której znajduje się stacja GPO). Poszczególne komponenty GPO zostały nabyte lub wytworzone i połączone w taki sposób, aby tworzyć spójny i zintegrowany system - stację GPO - której celem jest transformacja i przesył energii elektrycznej z farmy wiatrowej do sieci.

Każdy z tych elementów, w tym również budynek stacji, pełni określoną funkcję w ramach całościowego systemu (stacja GPO). Budynek chroni urządzenia przed warunkami atmosferycznymi oraz ingerencją osób trzecich i zwierząt oraz zabezpiecza infrastrukturę techniczną przed uszkodzeniem i nieautoryzowanym dostępem, natomiast pozostałe komponenty odpowiadają za realizację procesów technicznych niezbędnych do prawidłowego działania stacji. Rozdzielenie tych elementów powoduje, że żaden z nich nie jest użyteczny dla Spółki w kontekście eksploatacji farmy wiatrowej i funkcji jaką ma pełnić GPO - dopiero ich współdziałanie umożliwia realizację celu gospodarczego GPO.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że z technicznego punktu widzenia każdy z tych komponentów mógłby być potencjalnie wykorzystany do innych celów poza stacją GPO, np.:

- transformator może być użyty w innej instalacji elektroenergetycznej,

- serwer może pełnić funkcję jednostki obliczeniowej w innym systemie IT,

- agregat prądotwórczy może zasilać inne urządzenia,

- światłowód może służyć do przesyłu danych w innej sieci,

urządzenia sterujące mogą być wykorzystane w innych procesach automatyki przemysłowej.

Niemniej jednak, z perspektywy farmy wiatrowej zbudowanej przez Spółkę i jej eksploatacji, wszystkie omamiane komponenty wchodzące w skład GPO mają swoją gospodarczą użyteczność wyłącznie, jeśli są odpowiednio ze sobą połączone w zintegrowany system.

Podsumowując, poszczególne komponenty stacji GPO nie mają samodzielnej użyteczności dla Spółki w zakresie eksploatacji farmy wiatrowej i działają efektywnie oraz zgodnie z przeznaczeniem wyłącznie jako spójny, zintegrowany system.

Pytanie

Czy stacja GPO - na którą składają się budynek wraz z wyposażeniem znajdującym się wewnątrz budynku (tj. rozdzielnią, serwerami, urządzeniami potrzebnymi do sterowania, oświetleniem) i na zewnątrz budynku (transformatory, agregat, linie wewnętrzne, linie rozdzielcze, światłowód) - stanowi jeden środek trwały, o którym mowa w art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, od którego Wnioskodawca jest uprawniony do dokonywania odpisów amortyzacyjnych (stanowiących koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT) wedle jednej stawki amortyzacji podatkowej właściwej dla tego środka trwałego zgodnie z załącznikiem nr 1 do ustawy o CIT?

(pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 7 października 2025 r.)

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 7 października 2025 r.), Stacja GPO - na którą składają się budynek wraz z wyposażeniem znajdującym się wewnątrz budynku (tj. rozdzielnią, serwerami, urządzeniami potrzebnymi do sterowania, oświetleniem) i na zewnątrz budynku (transformatory, agregat, linie wewnętrzne, linie rozdzielcze, światłowód) - stanowi jeden środek trwały, o którym mowa w art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), od którego Wnioskodawca jest uprawniony do dokonywania odpisów amortyzacyjnych (stanowiących koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT) wedle jednej stawki amortyzacji podatkowej właściwej dla tego środka trwałego zgodnie z załącznikiem nr 1 do ustawy o CIT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem, a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszystkie wydatki, poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione kumulatywnie następujące warunki:

- zostały poniesione przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika, a co za tym idzie nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesiona na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik,

- jest definitywny, rzeczywisty, tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT kosztami nie są wydatki na zakup lub wytworzenie środków trwałych. Jednakże, jak stanowi art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z art. 16a-16m, przy czym w przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle art. 16a ust. 2 ustawy o CIT amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

 1) przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,

 2) budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

 3) składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający - zwane także środkami trwałymi;

 4) tabor transportu morskiego w budowie, sklasyfikowany w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. poz. 1676, z 2017 r. poz. 2453, z 2018 r. poz. 2440, z 2019 r. poz. 2554 oraz z 2020 r. poz. 556) w grupowaniu o symbolu ex 30.11 „Statki i konstrukcje pływające”, przy czym oznaczenie „ex” oznacza, że zakres wyrobów i usług jest węższy niż określony w grupowaniu.

Zgodnie z art. 16c ustawy o CIT amortyzacji nie podlegają:

 1) grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

 2) budynki, lokale, budowle i urządzenia zaliczane do spółdzielczych zasobów mieszkaniowych lub służących działalności społeczno-wychowawczej prowadzonej przez spółdzielnie mieszkaniowe,

2a) budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,

 3) dzieła sztuki i eksponaty muzealne,

 4) wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 16b ust. 2 pkt 2 i 2a,

 5) składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności

- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Mając na uwadze powyższe, w świetle przepisów ustawy o CIT, dany składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych podatnika, o ile:

 1) stanowi własność lub współwłasność podatnika, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o CIT,

 2) został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,

 3) jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania - amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie te składniki majątku podatnika, które są wyposażone we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na ich funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

 4) przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok,

 5) jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

 6) nie został wskazany w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o CIT.

Poniżej znajduje się szczegółowe uzasadnienie Wnioskodawcy odnośnie spełnienia przez stację GPO wszystkich wyżej wymienionych warunków.

Ad. 1)

Wszystkie elementy GPO stanowią własność Spółki, zatem spełniony jest pierwszy warunek z art. 16a ust. 1 ab initio ustawy o CIT.

Ad. 2)

Kolejny warunek, który wynika z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, dotyczy nabycia lub wytworzenia środka trwałego przez podatnika. W analizowanym stanie faktycznym, w opinii Wnioskodawcy, dochodzi do wytworzenia środka trwałego.

Nabycie środków trwałych może nastąpić w drodze kupna, otrzymania aportu, darowizny, połączenia bądź podziału spółek. Jak się wydaje, chodzi tu o nabycie nie tylko w sensie przeniesienia tytułu prawnego do rzeczy, gdyż ten warunek musi być spełniony, jeśli przyjmujemy, że środek trwały ma stanowić przedmiot własności, ale przede wszystkim o nabycie w sensie faktycznym, tj. uzyskanie kontroli ekonomicznej nad rzeczą (F. Świtała, Komentarz do art. 16 ustawy o CIT w: G. Dźwigała i in., komentarz do ustawy o CIT, LEX/el.2020, opubl. LexisNexis 2009).

W przedstawionym stanie faktycznym nie dochodzi do nabycia składnika majątku, który ma stanowić środek trwały. Należy więc przeanalizować czy dochodzi do wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie.

Ani art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, ani inne przepisy tej ustawy, w szczególności zawarte w art. 4a ustawy o CIT, nie definiują wyrażenia „wytworzone we własnym zakresie”. Uzasadnione jest więc sięgnięcie do znaczenia potocznego, ustalonego na podstawie słowników języka polskiego, zwłaszcza w zakresie pojęcia „wytworzone”.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, słowo wytworzone pochodzi od czasownika wytworzyć (wytwarzać), który z kolei oznacza: 1. «zrobić, wyprodukować coś»; 2. «wywołać coś, np. jakiś stan lub jakąś atmosferę» (zob. https://sip.pwn.pl/szukaj/wytworzone.html). Z kolei w słowniku PWN pod red. M. Bańki wskazano, że jeśli ktoś wytworzył lub coś wytworzyło jakiś stan albo jeśli jakiś stan wytworzył się, to powstał. Jeśli organizm wytworzył coś, to sprawił, że to zaczęło istnieć i funkcjonować. Jeśli ludzie wytwarzają jakieś przedmioty lub inne dobra, robią je (zob. Słownik Języka Polskiego, pod red. M. Bańki, tom 6, Wydawnictwo PWN, Warszawa 2007, s. 228).

Poza tym, przepisy ustawy o CIT posługują się różnymi formami lub odmianami słowa „wytworzyć”. W art. 7b ust. 1 pkt 6 lit. a ustawy o CIT jest mowa o prawach wytworzonych przez podatnika. Na gruncie art. 15 ust. 1j pkt 3 i 4 ustawy o CIT jest mowa o składnikach majątku wytworzonych przez podatnika. Art. 15d ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT również odwołuje się do kwestii wytworzenia środków trwałych.

Na gruncie art. 15 ust. 1j ustawy o CIT sądy administracyjne rozważały znaczenie wyrażenia „wytworzenie”, dochodząc do wniosku, że ustawodawca oprócz pojęcia „nabycie” używa również pojęć „objęcie i wytworzenie”. Te ostatnie pojęcia odnoszą się do sytuacji, gdy do majątku podatnika wchodzi składnik, który uprzednio nie należał do majątku innego podmiotu, to jest do nabycia przez podatnika jako pierwszego właściciela nowopowstałego składnika majątkowego, tj. do nabycia pierwotnego (zob. przegląd orzecznictwa zawarty w uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 9 maja 2018 r., sygn. akt I SA/Kr 156/18).

Sąd ten zwraca też uwagę, że art. 15 ust. 1j pkt 3 ustawy o CIT nie daje podstaw do interpretowania pojęcia „wytworzyć”, zawężając je jedynie do znaczenia „zrobić, wyprodukować coś”. Już same przepisy ustawy np. w art. 16e ust. 1 pkt 1 i w art. 17g ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT wskazują, że pojęcie wytworzenia odnosić się może nie tylko do procesu produkcyjnego przedmiotów materialnych, ale również do wytworzenia wartości niematerialnych i prawnych.

Mając na uwadze fakt, że:

- proces inwestycyjny dotyczący farmy wiatrowej jest procesem złożonym, obejmującym współpracę z wieloma dostawcami towarów i usług, którzy realizują różne etapy tego przedsięwzięcia,

- Spółka nie ponosi jednorazowej opłaty za realizację całej inwestycji - wynagrodzenie wypłacane jest wykonawcom w ramach odrębnych umów za konkretne działania związane z przygotowaniem i realizacją inwestycji,

- w ramach realizacji Inwestycji powstaje wiele komponentów i elementów infrastruktury, które składają się na całość Inwestycji,

- znaczna część kosztów ponoszonych przez Spółkę dotyczy kilku elementów/komponentów Inwestycji,

- Inwestycja jest realizowana na gruncie dzierżawionym przez Spółkę, co umożliwia instalację i funkcjonowanie wszystkich jej elementów,

- wszystkie działania podejmowane przez Spółkę są zintegrowane i ukierunkowane na realizację jednej całościowej inwestycji

- w opinii Wnioskodawcy w ramach realizacji Inwestycji dochodzi między innymi do wytworzenia środka trwałego w postaci stacji GPO.

Ad. 3)

Przepisy prawa podatkowego nie wyjaśniają co należy rozumieć pod pojęciem „kompletny i zdatny do użytku”. Zgodnie z regułą wykładni językowej, w myśl której w sytuacji, gdy ustawodawca nie nadał danemu terminowi szczególnego znaczenia, stosując definicję ustawową, należy przyjąć takie jego znaczenie, jakie funkcjonuje w języku powszechnym.

W języku powszechnym - jak wynika z definicji zawartej w Słowniku języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (www.sjp.pwn.pl) - pojęcie „używać” jest synonimem pojęcia „użyć” i oznacza, m.in. „zastosować coś jako środek, narzędzie” oraz „zrobić z czegoś użytek”. Z powyższego należy wywieść, że oddanie środka trwałego „do używania” jest ściśle związane z włączeniem go do wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej, po uprzednim stwierdzeniu, że jest on kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania - po uzyskaniu stosownych pozwoleń i koncesji. Oznacza to, że w dniu przyjęcia do używania środki trwałe powinny być obiektywnie gotowe do wykorzystywania ich przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (por. interpretacja indywidualna z 11 grudnia 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.388. 2020.2.MF).

Takie rozumienie kryteriów „kompletności” i „zdatności do użytku” prezentowane jest szeroko w doktrynie prawa podatkowego:

- „kompletne i zdatne do użytku są takie składniki majątku trwałego, które zawierają wszystkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem, bez narażenia życia lub zdrowia osób z nich korzystających, które ponadto posiadają stosowne atesty i homologacje oraz dopuszczone są do używania przez właściwe organy administracji państwowej” (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2009, s. 518-519);

- „składnik majątku spełnia przesłanki kompletności i zdatności do użytku, jeżeli jest on wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto są sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie” (E. Mazur, Komentarz do art. 16 (a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2009, LEX);

- „zdatność do użytku w wielu sytuacjach faktycznych oznaczać będzie konieczność spełnienia szeregu wymogów formalnoprawnych nakładanych na przedsiębiorcę przez odrębne przepisy” (M. Wilk, Komentarz do art. 16 (a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2014, LEX);

- „kompletność oraz zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania oznacza też, że środek trwały zawiera wymagane elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, jest sprawny technicznie, a jeśli istnieją wymogi formalne, to także one są spełnione” (M. Ślifirczyk, F. Świtała, R. Krasnodębski, G. Dźwigała, P. Karwat, Z. Huszcz, Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Komentarz, Lexis Nexis, Warszawa 2009).

Zakres znaczeniowy pojęcia „kompletności i zdatności to użytku” jest podobnie przedstawiany w orzecznictwie sądów administracyjnych. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 17 listopada 2020 r. (sygn. akt II FSK 2222/18) wskazał: „Zarówno w piśmiennictwie, jak i w judykaturze podkreśla się, że pojęcie „kompletny i zdatny do użytku” ma charakter subiektywny, zależny od wielu czynników, w tym prowadzonej przez podatnika działalności, charakteru środka trwałego, jego technicznych parametrów i możliwości uzyskiwania przychodów, jako elementu niezbędnego dla uznania danego wydatku za koszt podatkowy. Nie można przy odkodowywaniu znaczenia „kompletny i zdatny do użytku” pomijać, że ustawodawca wiąże to pojęcie z wykorzystywaniem środka trwałego w działalności gospodarczej. Zdatność do użytku i kompletność należy zatem oceniać z punktu widzenia przydatności danego środka do prowadzonej działalności gospodarcze”. Ponadto w wyroku z 24 kwietnia 2000 r. (sygn. akt I SA/Wr 671/98) Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że jeżeli z okoliczności faktycznych wynika, że dane urządzenie może współpracować z różnymi urządzeniami danego rodzaju (w tym przypadku chodziło o drukarkę i komputer), to należy uznać, iż jest ono obiektem kompletnym i zdatnym do użytku niezależnie od podłączenia do danego urządzenia.

Podsumowując, składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast, sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako „możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania”.”

W świetle powyższego należy podkreślić, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast, sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako „możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania”. Zatem „kompletne i zdatne do użytku” nie oznacza jednocześnie, że składniki majątku mają być zdolne do samodzielnej pracy.

Warto w tym zakresie odwołać się do interpretacji indywidualnych dotyczących możliwości łączenia środków trwałych w jeden środek trwały. W interpretacjach tych organ podatkowy wskazuje, że proces łączenia składników majątku, które mogą funkcjonować jedynie jako zintegrowana całość, prowadzi do powstania nowego środka trwałego, pod warunkiem że taka integracja pozwala na realizację nowej, kompletniej funkcjonalności. Organ szczegółowo zaznacza, że poszczególne składniki majątkowe, choć mogą posiadać własne cechy użytkowe, po ich odłączeniu tracą zdolność do samodzielnej realizacji celu gospodarczego, co wskazuje na ich zależność od całościowego wykorzystania w ramach połączonej struktury. Za nowy środek trwały uznaje się wówczas taką kompozycję składników, która zapewnia łączną użyteczność, zdolność do realizacji zamierzonych funkcji gospodarczych oraz spełnia cechy kompletnego i zdatnego do użytku obiektu:

- interpretacja indywidualna z 4 czerwca 2021 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.131.2021.1.PD, w której organ podatkowy wskazał, że, cyt.: „Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym ustalenia, czy Spółka może na gruncie art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. połączyć niektóre składniki majątku, stanowiące odrębne środki trwałe, w nowe środki trwałe należy wskazać, że z opisu wniosku wynika, że Wnioskodawca zaklasyfikuje nowe środki trwałe wskazane we wniosku do grupy 2, rodzaju 211 KŚT. Zgodnie z objaśnieniami do Klasyfikacji Środków Trwałych rodzaj ten obejmuje między innymi rozdzielcze linie elektroenergetyczne i telekomunikacyjne (nadziemne lub podziemne) i instalacje pomocnicze (stacje i podstacje transformatorowe, słupy telegraficzne) oraz lokalne sieci telewizji kablowej i związane z nimi anteny zbiorcze.

Wskazane we wniosku składniki majątku mogą funkcjonować tylko w nowych środkach trwałych. Odłączenie tych składników skutkować będzie pozbawieniem ich przydatności do wykorzystania w działalności gospodarczej Spółki, co nie wyklucza odłączenia w jednym miejscu sieci Spółki w celu przyłączenia w innym miejscu tej sieci, czy też odłączenia w celu zastąpienia nowocześniejszym składnikiem posiadającym te same albo szersze funkcjonalności. Poszczególny składnik majątku sam z siebie może pełnić wyłącznie funkcje demonstracyjne. Nowe środki trwałe tylko wtedy będą kompletne i zdatne do użytku, gdy będą funkcjonowały w oparciu o poszczególne środki trwałe, które uprzednio funkcjonowały jako odrębne środki trwałe, gdyż tylko wtedy będą realizowały wszystkie dotychczasowe funkcje. Odłączenie któregokolwiek ze środków trwałych ogranicza lub pozbawia sieć Spółki określonej, wykorzystywanej dotychczas funkcjonalności albo może uniemożliwić dalsze wykorzystanie sieci w działalności gospodarczej - w zależności od rodzaju i konkretnych cech użytkowych „odłączonego” elementu (dotychczasowego środka trwałego)”.

- interpretacja indywidualna z 11 grudnia 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.388.2020.2.MF, w której organ podatkowy wskazał, że, cyt.: „Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym ustalenia, czy Spółka może na gruncie art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. połączyć niektóre składniki majątku, stanowiące odrębne środki trwałe, w jeden, nowy środek trwały należy wskazać, że z opisu wniosku oraz z jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawca zaklasyfikuje nowy środek trwały wskazany we wniosku do grupy 2, podgrupy 21, rodzaju 210 KŚT. Zgodnie z objaśnieniami do Klasyfikacji Środków Trwałych rodzaj ten obejmuje między innymi linie telekomunikacyjne (nadziemne, podziemne lub podwodne), systemy przekaźnikowe, sieci radiowe, telewizyjne lub kablowe, stacje przekaźnikowe, radary, maszty, wieże i słupy telekomunikacyjne oraz infrastrukturę radiokomunikacyjną. Wskazane we wniosku składniki majątku mogą funkcjonować tylko i wyłącznie w nowym środku trwałym. Odłączenie tych składników skutkuje pozbawieniem ich przydatności do wykorzystania w działalności gospodarczej Spółki, co nie wyklucza odłączenia w jednym miejscu sieci Spółki w celu przyłączenia w innym miejscu tej sieci, czy też odłączenia w celu zastąpienia nowocześniejszym składnikiem posiadającym te same albo szersze funkcjonalności. Poszczególny składnik majątku sam z siebie może pełnić wyłącznie funkcje demonstracyjne. Nowy środek trwały tylko wtedy będzie kompletny i zdatny do użytku, gdy będzie funkcjonował w oparciu o poszczególne środki trwałe, które uprzednio funkcjonowały jako odrębne środki trwałe, gdyż tylko wtedy będzie realizował wszystkie dotychczasowe funkcje. Odłączenie któregokolwiek ze środków trwałych ogranicza lub pozbawia sieć Spółki określonej, wykorzystywanej dotychczas funkcjonalności albo może uniemożliwić dalsze wykorzystanie sieci w działalności gospodarczej - w zależności od rodzaju i konkretnych cech użytkowych „odłączonego” elementu (dotychczasowego środka trwałego). W skład nowego środka trwałego będą wchodzić wyłącznie składniki majątkowe, które uprzednio stanowiły środki trwałe. Jak Spółka wskazuje we wniosku: „Wnioskodawca ma zamiar połączyć niektóre zakupione przez siebie, posiadane i wykorzystywane w wyżej opisanej działalności, składniki majątku Spółki, stanowiące odrębne środki trwałe, w jeden, nowy środek trwały. W tym celu wycofa z ewidencji środków trwałych łączone środki trwałe oraz wprowadzi nowy środek trwały”. Wartość nowego środka trwałego przekroczy 10.000,00 złotych oraz będzie on z pewnością wykorzystywany w działalności Spółki dłużej niż rok.

W związku z powyższym nowy środek trwały będzie stanowić własność Spółki, dojdzie w ramach opisanego zdarzenia przyszłego do wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie, będzie wykorzystywany na potrzeby związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, zaś jego okres używania będzie dłuższy niż rok. Nowy środek trwały tylko wtedy będzie kompletny i zdatny do użytku, gdy będzie funkcjonował w oparciu o poszczególne środki trwałe. Ponadto Spółka sklasyfikuje nowy środek trwały w oparciu o Klasyfikację Środków Trwałych do grupy 2 podgrupy 21 i rodzaju 210.

Wobec powyższego nowy środek trwały wytworzony przez Wnioskodawcę będzie spełniał kryteria uznania go za środek trwały na gruncie art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

Przedstawione interpretacje indywidualne, dotyczące łączenia składników majątkowych w ramach tworzenia nowych środków trwałych, powinny znaleźć zastosowanie w analizowanym stanie faktycznym. W obu interpretacjach podkreślono, że poszczególne elementy składowe mogą funkcjonować wyłącznie jako część kompleksowej całości techniczno-użytkowej, jaką jest nowy, zintegrowany środek trwały. Podobnie w przypadku stacji GPO składniki takie jak linie rozdzielcze, transformatory, urządzenia sterujące, światłowody czy instalacje zewnętrzne i wewnętrzne w stanie odrębnym nie pełnią swoich gospodarczych funkcji i tracą przypisaną im przydatność użytkową. Dopiero ich integracja w jedną spójną instalację tworzy środek trwały zdolny do realizacji funkcji przesyłu i transformacji energii elektrycznej w działalności Spółki.

Mając na uwadze fakt, że poszczególne elementy składające się na stację GPO - budynek wraz z wyposażeniem znajdującym się wewnątrz budynku (tj. rozdzielnią, serwerami, urządzeniami potrzebnymi do sterowania, oświetleniem), transformatory, agregat, linie wewnętrzne, linie rozdzielcze, światłowód - teoretycznie mogłyby funkcjonować odrębnie, to należy podkreślić, iż dopiero ich skoordynowane połączenie w ramach jednej stacji powoduje, że struktura GPO nabiera cech środka trwałego o określonej funkcji użytkowej. Przykładowo, komputer sterujący farmą wiatrową w oderwaniu od stacji GPO mógłby być zwykłym komputerem, pozbawionym specjalistycznego przeznaczenia, jakim jest zarządzanie procesami w ramach farmy. Podobnie transformatory czy linie wewnętrzne bez wzajemnego połączenia i działania w ramach jednolitego systemu nie mogłyby pełnić przypisanej im funkcji przesyłania energii elektrycznej w sposób zoptymalizowany i zintegrowany. To właśnie skompletowanie i skoordynowanie wszystkich tych składników w ramach dedykowanego procesu inwestycyjnego prowadzi do powstania jednego środka trwałego. Stacja GPO, w swoim ostatecznym kształcie, nie jest tylko sumą odrębnych elementów, ale spójnym, funkcjonalnym i gotowym do użytku obiektem, zdolnym do pełnienia roli krytycznego węzła infrastruktury energetycznej farmy wiatrowej. Właśnie dlatego, mimo iż pojedyncze składniki mogą wydawać się autonomiczne, w praktyce dopiero integracja i przeznaczenie ich do konkretnej funkcji, jaką jest zarządzanie i przesył energii na farmie wiatrowej, powoduje, że możemy mówić o powstaniu kompletnego środka trwałego - stacji GPO - spełniającego wszystkie wymogi zarówno techniczne, jak i użytkowe.

Ad. 4)

Przewidywany okres używania GPO jest dłuższy niż rok - tym samym kolejny warunek wskazany w art. 16a ust. 1 ustawy o CIT jest spełniony.

Ad. 5)

Kolejnym istotnym warunkiem, który musi zostać spełniony w celu uznania składnika majątku za środek trwały, jest jego wykorzystywanie przez podatnika w ramach działalności gospodarczej. W przypadku stacji GPO warunek ten niewątpliwie jest spełniony, ponieważ Spółka wykorzystuje tę infrastrukturę bezpośrednio do realizacji swojej podstawowej działalności operacyjnej, jaką jest przetwarzanie i przesył energii elektrycznej wygenerowanej przez farmy wiatrowe. Stacja GPO, jako kluczowy element systemu dystrybucji energii, pełni funkcję transformatora, który dostosowuje energię z poziomu generowanego przez turbiny wiatrowe do poziomu wymaganego przez sieć przesyłową - co jest niezbędnym etapem procesu sprzedaży energii elektrycznej. Co warto podkreślić, jest to obiekt całkowicie bezobsługowy, zaprojektowany do pracy w trybie automatycznym, nieprzerwanie realizujący swoje zadania infrastrukturalne. Dzięki temu możliwe jest efektywne gospodarowanie energią wytwarzaną przez farmy, a także jej dostarczanie do odbiorców końcowych.

Przychody osiągane przez Wnioskodawcę w ramach tej działalności, które stanowią przychody z odpłatnego zbycia energii elektrycznej, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Nie budzi więc wątpliwości, że stacja GPO, jako integralna część infrastruktury energetycznej, jest ściśle powiązana z działalnością gospodarczą Spółki, a jej funkcjonowanie pozostaje w bezpośredniej korelacji z generowaniem przychodów stanowiących podstawę opodatkowania.

Ad. 6)

Zarówno Stacja GPO jak i jej poszczególne elementy nie zostały wskazane w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o CIT.

Tym samym, mając na uwadze fakt, że:

- stacja GPO działa jako zintegrowany obiekt, którego wszystkie elementy współpracują ze sobą w sposób funkcjonalny i techniczny, realizując wspólny cel, jakim jest transformacja i przesył energii elektrycznej,

- poszczególne komponenty stacji GPO, takie jak np. transformatory, urządzenia sterujące, instalacje elektryczne, serwery czy światłowody, nie mają samodzielnej użyteczności - działają w sposób efektywny i zgodny z przeznaczeniem wyłącznie jako spójny, zintegrowany system,

- stacja GPO pełni kluczową funkcję w procesie przesyłu energii elektrycznej z farmy wiatrowej do odbiorców końcowych, przekształcając napięcie energii wytwarzanej na farmie na poziom odpowiedni do sieci elektroenergetycznych, co czyni ją nieodzownym elementem całej infrastruktury przesyłowej i działalności Spółki,

- stacja GPO, jako obiekt elektroenergetyczny, stanowi kompletną, zintegrowaną i funkcjonalną całość techniczno-użytkową, dedykowaną wyłącznie obsłudze i funkcjonowaniu farmy wiatrowej,

- stacja GPO została zrealizowana w ramach jednolitego procesu inwestycyjnego, w którym poszczególne komponenty zostały nabyte, skonstruowane i zainstalowane jako elementy większej całości tj. farmy wiatrowej,

- zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT środkiem trwałym jest obiekt kompletny i zdatny do użytku, a stacja GPO dopiero po zakończeniu prac inwestycyjnych i integracji wszystkich elementów spełniła te warunki w pełni,

- bez funkcjonowania stacji GPO farma wiatrowa nie mogłaby realizować swoich celów gospodarczych, związanych z generowaniem przychodu poprzez sprzedaż energii elektrycznej, co dodatkowo świadczy o ścisłym związku stacji GPO z działalnością Spółki,

- Spółka wykorzystuje infrastrukturę GPO bezpośrednio do realizacji swojej podstawowej działalności operacyjnej, jaką jest przetwarzanie i przesył energii elektrycznej wygenerowanej przez farmy wiatrowe, z czego osiąga przychód,

- wszystkie elementy GPO stanowią własność Spółki,

- ani stacja GPO ani jej poszczególne elementy nie zostały wskazana w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy o CIT,

- stacja GPO została wytworzona przez Spółkę we własnym zakresie,

- przewidywany okres używania stacji GPO jest dłuższy niż rok,

- zgodnie z praktyką orzeczniczą oraz interpretacjami organów podatkowych, zintegrowane obiekty wieloelementowe, które realizują jedną spójną funkcję, są uznawane za jeden środek trwały

- stacja GPO, na którą składają się budynek murowany wraz z wyposażeniem znajdującym się wewnątrz (tj. rozdzielnią, serwerami, urządzeniami sterującymi, oświetleniem), transformatory, agregaty, linie wewnętrzne, linie rozdzielcze oraz światłowody, powinna zostać uznana za jeden środek trwały w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, które o ich wydanie wystąpiły, zatem nie są one wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej zgodnie z którym:

Interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.