Interpretacja indywidualna z dnia 3 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.724.2025.2.TR

Interpretacja indywidualna– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 sierpnia 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 21 sierpnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan pismem (wpływ 9 października 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W okresie od dnia 1 maja 2018 r. do dnia 5 grudnia 2023 r. wykonywał Pan pracę zarobkową na terytorium Królestwa Danii w firmie X. Początkowo świadczył Pan pracę w systemie trzytygodniowym (19 dni pracy w Danii, 9 dni w Polsce), natomiast po około trzech latach przeszedł Pan na system dwutygodniowy (12 dni pracy, 9 dni w Polsce). W tym czasie Pana życie zawodowe i prywatne związane było przede wszystkim z Danią, gdzie wynajmował Pan mieszkanie, uiszczał Pan podatki oraz rozliczał się Pan corocznie z tamtejszym urzędem skarbowym (SKAT).

W 2021 r., w związku z planami zakupu nieruchomości w Polsce oraz koniecznością wykazania zdolności kredytowej w polskim systemie bankowym, zawarł Pan na okres sześciu miesięcy umowę o pracę z polskim oddziałem X. Należy jednak podkreślić, że była to wyłącznie formalna zmiana pracodawcy. W dalszym ciągu mieszkał Pan i pracował Pan na terenie Danii, wykonując te same obowiązki służbowe w siedzibie duńskiego podmiotu. Nie zmienił Pan wówczas faktycznego miejsca zamieszkania ani centrum interesów życiowych, które nadal znajdowało się poza Polską. Po upływie tego półrocznego okresu powrócił Pan do zatrudnienia na umowie duńskiej, a podatki i składki społeczne odprowadzał Pan zgodnie z tamtejszym prawem.

W dniu 5 grudnia 2023 r. na stałe powrócił Pan do Polski, kończąc wszelkie powiązania gospodarcze i prywatne z Danią. Od dnia 6 stycznia 2024 r. prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą w Polsce, w ramach której świadczy Pan usługi informatyczne dla firmy Y. Regularnie opłaca Pan składki ZUS oraz podatki w Polsce. Równocześnie rozpoczął Pan studia na kierunku inżynieria logistyki w Polsce. Obecnie jest Pan właścicielem nieruchomości w Polsce, posiada Pan obywatelstwo polskie i od momentu powrotu podlega Pan w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W latach 2018-2023 to właśnie w Danii znajdowało się centrum Pana aktywności zawodowej, a Pana dochody opodatkowane były zgodnie z duńskimi przepisami. Rozliczenia podatkowe składał Pan w tamtejszym urzędzie skarbowym (SKAT). Dokumentacji tych rozliczeń nie przechowuje Pan osobiście, niemniej – zgodnie z Pana wiedzą – znajdują się one w systemie tamtejszej administracji i mogą zostać wydane na Pana wniosek.

Pana decyzje zawodowe były podyktowane przede wszystkim troską o przyszłość rodziny. W 2019 r. urodził się Pana syn, co dodatkowo wzmocniło Pana dążenie do zapewnienia mu i najbliższym stabilnych warunków życia, w tym własnego domu. Wyjazd do Danii miał więc na celu zdobycie środków finansowych na ten cel.

Okres pracy i życia w Danii był dla Pana również czasem niezwykle trudnym w wymiarze osobistym. Przez dłuższy czas zmagał się Pan z silną depresją, starając się – mimo przeciwności – nie poddać się i wypełniać obowiązki zawodowe. Ten ciężki etap życia sprawił, że nie prowadził Pan szczegółowych zapisów dotyczących długości pobytu w Polsce w poszczególnych latach. Dlatego obecnie nie jest Pan w stanie jednoznacznie wskazać, czy w latach 2018-2023 przebywał Pan w Polsce więcej niż 183 dni w roku kalendarzowym.

Od chwili Pana powrotu w grudniu 2023 r. nie posiada Pan żadnych powiązań z Danią – ani zawodowych, ani osobistych. W Polsce prowadzi Pan działalność gospodarczą, mieszka Pan z rodziną, tutaj też koncentrują się Pana interesy życiowe oraz gospodarcze.

Z uwagi na fakt, że przez nieprzerwany okres pięciu lat (od 1 maja 2018 r. do 5 grudnia 2023 r.) Pana życie zawodowe i prywatne toczyło się poza Polską, uważa Pan, iż spełnia Pan warunki do skorzystania z ulgi na powrót, począwszy od 2024 r. Nigdy wcześniej nie korzystał Pan z tego rozwiązania. Pana przychody w Polsce nie przekroczą kwoty 85 528 zł rocznie, a jednoosobową działalność gospodarczą prowadzi Pan w sposób zgodny z przepisami.

W uzupełnieniu wniosku podał Pan, co następuje.

W latach 2018, 2019, 2020, 2021, 2022 oraz 2023 pracował Pan w Królestwie Danii, co stanowi okres, którego dotyczy Pana rozliczenie podatkowe.

Po raz pierwszy wyjechał Pan do Danii w dniu 1 maja 2018 r.

Wyjazd miał charakter wyłącznie zarobkowy – celem było świadczenie pracy. Uczęszczał Pan do szkoły językowej w celu nauki języka duńskiego, jednak jedynie z zamiarem zwiększenia Pana możliwości zawodowych i uzyskania wyższych dochodów.

Do Danii wyjechał Pan sam, natomiast Pana rodzina pozostała w Polsce.

W Polsce znajdowały się wszystkie Pana najważniejsze więzi osobiste i rodzinne – Pana partnerka, z którą tworzy Pan rodzinę, Państwa syn, Pana rodzice i rodzeństwo. Utrzymywał Pan z nimi codzienny kontakt telefoniczny i wideo. Przebywając w Danii odczuwał Pan silną tęsknotę i pogorszenie samopoczucia psychicznego z powodu rozłąki, natomiast pobyt w Polsce zawsze przywracał Panu równowagę emocjonalną.

W czasie pobytu w Danii wszelkie Pana relacje osobiste i życiowe koncentrowały się wokół rodziny przebywającej w Polsce.

Równocześnie podjął Pan studia na kierunku inżynieria logistyki w Polsce, które ukończy Pan w najbliższym czasie. Dodatkowo, w trakcie pracy w Danii zdobył Pan kwalifikacje w zakresie obsługi programu SAP, co pozwoliło Panu rozwinąć się zawodowo i po powrocie do Polski rozpocząć pracę w branży informatycznej.

W okresie zatrudnienia w Danii był Pan pracownikiem zarówno duńskiego oddziału X, jak i – w innych, niepokrywających się okresach – polskiego oddziału tej samej spółki. Umowa z duńskim pracodawcą kończyła się przed rozpoczęciem umowy z polskim oddziałem i odwrotnie.

Do dnia 5 grudnia 2023 r. posiadał Pan nieograniczony obowiązek podatkowy w Danii.

W grudniu 2023 r. zarejestrował Pan w Polsce jednoosobową działalność gospodarczą, a od dnia 6 stycznia 2024 r. rozpoczął Pan świadczenie usług informatycznych w ramach tej działalności.

Nie posiada Pan certyfikatu rezydencji podatkowej wydanego przez władze duńskie, jednak dysponuje Pan dokumentami potwierdzającymi zatrudnienie – umowami o pracę, paskami wynagrodzeń oraz zagranicznymi zeznaniami podatkowymi.

Obecnie uzyskuje Pan dochody w Polsce z tytułu prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej i wystawia Pan faktury za świadczone usługi.

Uprzejmie poprosił Pan o uwzględnienie powyższych informacji przy rozpatrywaniu Pana wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Pytanie

1)W związku z powyższym zwrócił się Pan z uprzejmą prośba o ponowną analizę Pana przypadku oraz potwierdzenie, że przysługuje Panu prawo do skorzystania z ulgi na powrót do kraju, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego.

2)Poprosił Pan również o wskazanie podstawy prawnej ewentualnej odmowy oraz doprecyzowanie, w jaki sposób okres przejściowego zatrudnienia w polskim oddziale, bez faktycznego powrotu do kraju, miałby wpływać na Pana prawo do skorzystania z przedmiotowej ulgi.

Pana stanowisko w sprawie

W Pana ocenie, w związku z faktem, że w okresie od maja 2018 roku do dnia 31 grudnia 2023 roku był Pan zatrudniony w firmie X na terenie Danii, gdzie nie tylko wykonywał Pan obowiązki służbowe, ale również prowadził Pan swoje codzienne życie, traktując Danię jako swoje główne miejsce zamieszkania i przez cały ten okres to właśnie w Danii znajdowało się centrum Pana interesów życiowych oraz gospodarczych, uważa Pan, że przysługuje Panu ulga na powrót, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 UPDOF.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Na podstawie art. 21 ust. 39 ww. ustawy:

Stosownie do art. 21 ust. 43 ustawy:

Ww. przepisy zostały wprowadzone z dniem 1 stycznia 2022 r. przez art. 1 pkt 13 lit. a tiret 13 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 2105).

Ponadto, z art. 53 ww. ustawy zmieniającej wynika, że:

Zgodnie z uzasadnieniem do ww. ustawy wprowadzającej ulgę na powrót:

Ulga, o której mowa w ww. art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, polega na zwolnieniu od podatku dochodowego niektórych przychodów osiągniętych w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych przez podatników, którzy w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Polski po dniu 31 grudnia 2021 r. podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Dla zastosowania ww. zwolnienia przedmiotowego jest więc istotne, aby przeniesienie miejsca zamieszkania miało miejsce po 31 grudnia 2021 r.

W celu skorzystania z ww. preferencji podatkowej, tj. tzw. „ulgi na powrót”, spełnione muszą być jednak wszystkie dodatkowe warunki wskazane w art. 21 ust. 43 ustawy. Przy tym, w świetle przepisów regulujących omawiane zwolnienie, znaczenie ma takie przeniesienie miejsca zamieszkania, w wyniku którego podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (zmiana rezydencji podatkowej). Wprost stanowi o tym art. 21 ust. 43 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dla zastosowania ww. zwolnienia przedmiotowego jest więc istotne m.in. aby przeniesienie miało miejsce po 31 grudnia 2021 r. oraz aby podatnik nie miał miejsca zamieszkania na terytorium Polski zarówno w okresie obejmującym trzy lata kalendarzowe poprzedzające bezpośrednio rok, w którym zmienił miejsce zamieszkania na Polskę, jak i w okresie od początku roku, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Polski, do dnia poprzedzającego dzień, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Kwestie związane z posiadaniem miejsca zamieszkania na terytorium Polski zostały uregulowane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 tej ustawy:

Stosownie zaś do art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Według art. 3 ust. 2a ww. ustawy:

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynika to z użycia w przywołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ww. ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie, z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ustalając Pana miejsce zamieszkania dla celów podatkowych należy odnieść się również do przepisów umowy między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie 6 grudnia 2001 r. (Dz.U. z 2003 r. Nr 43 poz. 368) zmienionej Protokołem podpisanym w Warszawie dnia 7 grudnia 2009 r.

Na podstawie art. 4 ust. 1 ww. umowy:

Z koeli na podstawie art. 4 ust. 2 ww. umowy:

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się więc bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Jeżeli chodzi o koncepcję określenia „ognisko domowe”, należy zaznaczyć, że każda forma mieszkania może być wzięta pod uwagę (dom lub apartament będący własnością lub wynajęty przez zainteresowanego, wynajęty pokój umeblowany). Istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały.

Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania należy rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeżeli osoba, mająca ognisko domowe w jednym państwie, utworzyła ognisko domowe w drugim państwie z zachowaniem w całej pełni pierwszego ogniska, to fakt, iż pierwsze z nich zostało zachowane w środowisku, w którym osoba ta zawsze mieszkała, pracowała i w którym znajduje się jej rodzina i mienie, może w połączeniu z innymi elementami wskazywać, że osoba ta zachowała ośrodek swych życiowych interesów w pierwszym państwie.

Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby. W przypadku, zaś jeżeli osoba jest obywatelem obydwu państw lub nie jest obywatelem żadnego z tych państw, właściwe organy tych państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Wyjazd do innego państwa wraz z całą rodziną w większości przypadków powodować będzie przeniesienie centrum interesów osobistych do tego państwa. Natomiast wyjazd do pracy za granicę, podczas gdy małżonek/partner życiowy oraz dzieci pozostają w Polsce, powodować będzie najczęściej utrzymanie centrum interesów osobistych na terytorium Polski.

Powyższe znajduje potwierdzenie w treści Objaśnień podatkowych z 29 kwietnia 2021 r. wydanych przez Ministerstwo Finansów, które dotyczą zasad ustalania miejsca zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencji podatkowej) osób fizycznych w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz zakresu obowiązku podatkowego osób fizycznych, o którym mowa w art. 3 ust. 1 i 2a ustawy PIT. Celem objaśnień jest przedstawienie sposobu prawidłowego wypełnienia obowiązków podatkowych przez osoby fizyczne w Polsce, bowiem rezydencja podatkowa nie ma charakteru deklaratywnego, lecz związana jest z oceną całokształtu faktów i okoliczności.

Centrum, czyli „skoncentrowanie” interesów osobistych, należy rozumieć jako miejsce, z którym podatnik posiada ścisłe powiązania osobiste. Powiązania osobiste to występowanie więzi rodzinnych, towarzyskich, podejmowanie aktywności społecznej, kulturalnej, sportowej, politycznej itp. W praktyce czynnikiem branym najczęściej pod uwagę jest obecność w Polsce współmałżonka, partnera lub małoletnich dzieci. W przypadku osób żyjących samodzielnie należy w szczególności uwzględnić, w którym państwie prowadzone jest samodzielne gospodarstwo domowe i w którym państwie podatnik uczestniczy w życiu towarzyskim, kulturalnym lub politycznym.

W zakresie centrum interesów gospodarczych Objaśnienia wskazują, że w praktyce chodzi o miejsce, z którym dana osoba ma ścisłe powiązania ekonomiczne. W tym względzie należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są miejsce wykonywania działalności zarobkowej, główne źródła dochodów podatnika, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd.

Opis zdarzenia doprecyzował Pan następująco:

Biorąc pod uwagę sytuację, w której Pana powiązania z Polską w okresie świadczenia pracy w Danii odnosiły się do relacji rodzinnych, to w Polsce miał Pan przez cały okres świadczenia pracy w Danii skoncentrowanie interesów osobistych: w Polsce znajdowały się wszystkie Pana najważniejsze więzi osobiste i rodzinne, w Polsce miał Pan partnerkę życiową, dziecko, rodziców oraz rodzeństwo, wyjazd miał charakter wyłącznie zarobkowy – celem było świadczenie pracy, w czasie pobytu w Danii wszelkie Pana relacje osobiste i życiowe koncentrowały się wokół rodziny przebywającej w Polsce, przebywając w Danii odczuwał Pan silną tęsknotę i pogorszenie samopoczucia psychicznego z powodu rozłąki, natomiast pobyt w Polsce zawsze przywracał Panu równowagę emocjonalną. Nie podejmował Pan jakichkolwiek działań, które zmierzałyby do stałego zamieszkania w Danii. Wskazał Pan również jednoznacznie i wprost, że celem wyjazdu były względy zarobkowe, natomiast w Polsce miał Pan ośrodek interesów osobistych.

W związku z powyższym w Pana sytuacji zmiana przez Pana miejsca zamieszkania na terytorium Polski, o której mowa w art. 21 ust. 43 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie nastąpiła. Pana centrum interesów osobistych znajdowało się cały czas (w okresie świadczenia pracy w Danii) w Rzeczpospolitej Polskiej. Przedstawione przez Pana okoliczności wskazują zatem, że nie przeniósł Pan miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Oznacza to, że na gruncie opisanego zdarzenia nie przysługuje Panu prawo do skorzystania z ulgi, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. tzw. „ulgi na powrót”, ponieważ nie spełnił Pan przesłanki zmiany miejsca zamieszkania (nie utracił Pan polskiej rezydencji podatkowej).

Wyjaśniam przy tym, że w Pana przypadku na ów brak prawa do ulgi nie wpływa okres przejściowego zatrudnienia w polskim oddziale, bez faktycznego powrotu do kraju, lecz fakt niespełnienia przez Pana wymaganej ww. przesłanki zmiany podatkowoprawnego miejsca zamieszkania.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.