Interpretacja indywidualna z dnia 4 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-3.4012.483.2025.2.JSU

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

Państwa wniosek z 24 lipca 2025 roku o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący uznania Sprzedającego za podatnika podatku VAT oraz opodatkowania sprzedaży nieruchomości według właściwej stawki dla towaru będącego przedmiotem dostawy, wpłynął 29 lipca 2025 r. Uzupełnili go Państwo pismem z 3 października 2025 r. (wpływ 3 października 2025 r.) - w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1. Zainteresowany będący stroną postępowania:

- Pan X.;

2. Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

- Y. Spółka.

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (osoba fizyczna), jak i Zainteresowany (spółka), są czynnymi, zarejestrowanymi podatnikami podatku od towarów i usług. Wnioskodawca planuje dokonać sprzedaży Zainteresowanemu następujących nieruchomości:

 1. prawo użytkowania wieczystego gruntu objętego księgą wieczystą (...) prowadzonej przez Centralną Bazę Danych Ksiąg - nieruchomość położona w (...), obręb ewidencyjny (...) przy ulicy (...) i obejmuje działkę nr A o powierzchni (...) ha. Działka gruntu oddana w użytkowanie wieczyste do dnia (...) roku na rzecz Wnioskodawcy;

 2. prawo własności gruntu objętego księgą wieczystą nr (...) prowadzonej przez Centralną Bazę Danych Ksiąg - nieruchomość położona w (...), obręb ewidencyjny (...) przy ulicy (...) i obejmuje działkę nr B o powierzchni (...) ha;

 3. prawo własności gruntu objętego księgą wieczystą nr (...) prowadzonej przez Centralną Bazę Danych Ksiąg - nieruchomość położona w (...), obręb ewidencyjny (...) przy ulicy (...) i obejmuje działkę nr C o powierzchni (...) ha.

Działki stanowią jednolity kompleks gruntu o funkcjonalnej całości. Teren nieruchomości płaski i zagospodarowany, z dwóch stron działka A ogrodzona stalowym ogrodzeniem na podmurówce wraz z bramą wjazdową od ul. (...), na działce C występuje z jednej strony stalowe ogrodzenie na podmurówce, na działce B nie jest usytuowane ogrodzenie. Działki B i C w całości utwardzone kostką brukową i asfaltem, działka A w przeważającej części utwardzona asfaltem i kostką brukową, w pozostałej części utwardzona kamieniem. Teren utwardzony kostką brukową, asfaltem pełni funkcję placu manewrowego i parkingu. Teren działki A uzbrojony w sieci infrastruktury technicznej - sieć energetyczna i kanalizacyjna deszczowa, przez teren działek B i C nie przebiegają sieci infrastruktury technicznej. Na działce A występuje niska zieleń ozdobna.

Na terenie usytuowane są dwa namioty magazynowe (wiaty) nietrwale związane z gruntem, położone na utwardzonej nawierzchni z kostki brukowej. Pierwszy namiot w przeważającej większości usytuowany jest na działce B, tylko w niewielkim zakresie usytuowany jest na działce A. Drugi namiot w przeważającej większości usytuowany jest na działce C, tylko w niewielkim zakresie usytuowany jest na działce A. Jeden z namiotów jest własnością Wnioskodawcy, drugi namiot jest własnością podmiotu, do którego Wnioskodawca wynajmuje przedmiotowe nieruchomości. Namioty (wiaty) można zdemontować i przenieść je w inne miejsce. Uchwałą Nr (...) Rady Miejskiej w (...) z dnia (...) roku w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru położonego w rejonie ulic: (...), (...), (...), teren objęty wnioskiem położony jest w jednostce planu oznaczonej symbolem:

działka A - w przeważającej części 144_U-5 - tereny zabudowy usługowej, oraz częściowo 144_U 11 tereny zabudowy usługowej i 144_KDL-3 - teren ulicy klasy L (lokalna)

działka B - w całości 144_KDL-3 - teren ulicy klasy L (lokalna)

działka C - w całości 144_U-5 -tereny zabudowy usługowej.

Wnioskodawca nabył przedmiotowe nieruchomości na podstawie umowy sprzedaży zawartej w formie Aktu notarialnego Rep. A nr (...) z dnia (...) roku. Wnioskodawcy od zakupu wyżej wymienionych nieruchomości nie przysługiwało do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wnioskodawca jako osoba fizyczna przedmiotowe nieruchomości posiada w majątku prywatnym. Jednak wynajmuje je innemu podmiotowi na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej przez ten podmiot, a przychody uzyskiwane z ich najmu opodatkowuje w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT to przedmiotowy najem podlega również opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W uzupełnieniu wniosku, w odpowiedzi na pytanie Organu:

1) czy:

- stalowe ogrodzenie na podmurówce wraz z bramą wjazdową znajdujące się na działce nr A;

- stalowe ogrodzenie na podmurówce, znajdujące się na działce nr C;

- plac manewrowy i parking (teren utwardzony kostką brukową, asfaltem) znajdujący się na działkach nr B i C oraz w przeważającej części na działce nr A;

- sieci infrastruktury technicznej - sieć energetyczna i kanalizacyjna deszczowa, znajdujące się na działce nr A;

- spełniają definicje budowli lub ich części w myśl ustawy Prawo budowlane (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 725, ze zm.), a jeśli, któreś z ww. naniesień nie spełnia powyższej definicji, to proszę jednoznacznie wskazać czy stanowi urządzenie budowlane w myśl Praw Budowlanego lub jakiego rodzaju obiektem jest - odpowiedzieli Państwo:

W myśl art. 3 pkt 1 ustawy - Prawo budowlane:

Ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym- należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych;

Według art. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane:

Ilekroć w ustawie jest mowa o budynku- należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane:

Ilekroć w ustawie jest mowa o budowli - należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

W świetle art. 3 pkt 3a ustawy - Prawo budowlane:

Ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie liniowym - należy rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, droga kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable zainstalowane w kanalizacji kablowej, kable zainstalowane w kanale technologicznym oraz kable telekomunikacyjne dowieszone do już istniejącej linii kablowej nadziemnej nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 5 ustawy - Prawo budowlane:

Ilekroć w ustawie jest mowa o tymczasowym obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałości technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy, obiekty kontenerowe, przenośne wolno stojące maszty antenowe;

Natomiast w myśl art. 3 pkt 9 ustawy - Prawo budowlane:

Ilekroć w ustawie jest mowa o urządzeniach budowlanych- należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

W związku z powyższym zdaniem Wnioskodawcy:

- stalowe ogrodzenie na podmurówce wraz z bramą wjazdową znajdujące się na działce nr A - zgodnie z art. 3 pkt 9 Prawo Budowlane, ogrodzenie jest urządzeniem budowlanym.

- stalowe ogrodzenie na podmurówce, znajdujące się na działce nr C - zgodnie z art. 3 pkt 9 Prawo Budowlane ogrodzenie jest urządzeniem budowlanym.

- plac manewrowy i parking (teren utwardzony kostką brukową, asfaltem) znajdujący się na działkach nr B i C oraz w przeważającej części na działce nr A - zgodnie z art. 3 pkt 9 Prawo Budowlane stanowią urządzenia budowlane.

W opisie zdarzenia przyszłego wskazano działki B i C w całości utwardzone kostką brukową i asfaltem, działka A w przeważającej części utwardzona asfaltem i kostką brukową, w pozostałej części utwardzona kamieniem. Teren utwardzony kostką brukową, asfaltem pełni funkcję placu manewrowego i parkingu. Ponadto wskazano, że na terenie usytuowane są dwa namioty magazynowe(wiaty) nietrwale związane z gruntem, położone na utwardzonej nawierzchni z kostki brukowej. Pierwszy namiot w przeważającej większości usytuowany jest na działce B, tylko w niewielkim zakresie usytuowany jest na działce A. Drugi namiot w przeważającej większości usytuowany jest na działce C, tylko w niewielkim zakresie usytuowany jest na działce A. Zatem teren utwardzony kostką brukową i asfaltem na działkach B i C służą również jako utwardzenie gruntu pod wskazane powyżej namioty.

Jako potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca wskazuje przykładowo Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 25 stycznia 2024 r. o sygnaturze II SA/Łd 925/23, w którego tezie wskazano, że:

Utwardzenie powierzchni gruntu może być urządzeniem budowlanym w rozumieniu art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego, ale może być też rodzajem budowli w rozumieniu art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego (np. placem składowym). Dlatego też, jak podkreśla się w orzecznictwie, o tym, czy nie został przekroczony zakres regulacji z art. 29 ust. 2 pkt 5 p.b. decyduje sposób użytkowania i przeznaczenia utwardzonego terenu. Jeżeli pomiędzy utwardzeniem działki, a innym obiektem budowlanym na tej działce brak jest bezpośredniego związku funkcjonalnego (utwardzenie pełni samodzielną lub dominującą- a nie służebną- funkcję), wtedy zastosowanie art. 29 ust. 2 pkt 5 w zw. z art. 3 pkt 9 p.b. jest nieuzasadnione. Urządzenie budowlane z natury swej pozostaje bowiem w związku funkcjonalnym z określonym obiektem budowlanym, w stosunku do którego pełni funkcję służebną. Utwardzenie gruntu może stanowić odrębną budowlę o ile jest dokonywane w celu powstania obiektu budowlanego o oznaczonej funkcji.

- sieci infrastruktury technicznej - sieć energetyczna i kanalizacyjna deszczowa, znajdujące się na działce nr A stanowią przyłącza, które zgodnie z art. 3 pkt 9 Prawo Budowlane są urządzeniami budowlanymi.

 2) czy wszystkie ww. naniesienia stanowią własność Sprzedającego i czy będą przedmiotem planowanej transakcji? Jeśli któreś z ww. naniesień nie jest własnością Sprzedającego, to proszę wskazać kto jest/będzie w momencie transakcji sprzedaży właścicielem danego (którego) naniesienia - odpowiedzieli Państwo:

W zakresie naniesień sieci infrastruktury technicznej- sieć energetyczna i kanalizacyjna deszczowa, znajdujące się na działce nr A, które stanowią przyłącza tych sieci, których właścicielem jest Wnioskodawca będą przedmiotem planowanej transakcji.

Stalowe ogrodzenie na podmurówce wraz z bramą wjazdową znajdujące się na działce nr A stanowi własność Wnioskodawcy i będą przedmiotem transakcji.

Stalowe ogrodzenie na podmurówce, znajdujące się na działce nr C stanowi własność Wnioskodawcy i będą przedmiotem transakcji.

Plac manewrowy i parking (teren utwardzony kostką brukową, asfaltem) znajdujący się na działce nr A stanowi własność Wnioskodawcy i będą przedmiotem transakcji.

Plac utwardzony kostką brukową pod namioty zlokalizowany na działkach nr B i C został naniesiony przez wynajmującego te działki tj. spółkę „Z.” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa. W momencie transakcji sprzedaży działek nr B i C właścicielem tego naniesienia będzie Wnioskodawca.

 3) czy jeżeli Sprzedający nie jest właścicielem, któregoś z naniesień (którego) to proszę wskazać czy przed dniem transakcji sprzedaży dojdzie do rozliczenia nakładów poniesionych na wybudowanie/nabycie tego naniesienia z jego właścicielem - odpowiedzieli Państwo:

Jak wskazano powyżej, Wnioskodawca dziś nie jest właścicielem placu utwardzonego kostką brukową pod namioty zlokalizowanego na działkach nr B i C gdyż, został on naniesiony przez wynajmującego te działki tj. spółkę „Z.” Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa. W momencie transakcji sprzedaży działek nr B i C właścicielem tego naniesienia będzie Wnioskodawca, ponieważ pomiędzy Wnioskodawcą a Wynajmującym dojdzie do rozliczenia nakładów poniesionych na wykonanie tego naniesienia. Naniesienie zostało wykonane w (…) roku.

 4) jeżeli naniesienia, o których mowa w pkt 1 powyżej, stanowią budowle lub ich części w myśl ustawy Prawo budowlane i będą przedmiotem sprzedaży, to proszę wskazać:

1) kiedy (proszę podać datę) miało miejsce pierwsze zasiedlenie- w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 775, ze zm.) danej budowli?

2) czy od pierwszego zasiedlenia danej budowli do dnia transakcji sprzedaży minie okres dwóch lat?

3) czy Sprzedający ponosił wydatki na ulepszenie budowli, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiące co najmniej 30% ich wartości początkowej?

Jeżeli Sprzedający ponosił wydatki na ulepszenie równe lub wyższe niż 30% wartości początkowej to proszę jednoznacznie wskazać:

- w odniesieniu do których konkretnie budowli wymienionych we wniosku były ponoszone takie wydatki;

- czy miało miejsce pierwsze oddanie do użytkowania pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi lub rozpoczęcie użytkowania na potrzeby własne budowli po ich ulepszeniu?

- czy od ww. zajęcia (używania) do momentu planowanej sprzedaży upłynie okres dłuższy niż 2 lata?

- czy od tego ulepszenia przysługiwało Sprzedającemu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego i czy Sprzedający z tego prawa skorzystał? (Udzielając odpowiedzi proszę odnieść się odrębnie do każdej budowli)

- odpowiedzieli Państwo:

Jak wykazano powyżej żadne z naniesień nie stanowi budowli, wszystkie stanowią urządzenia budowlane, zatem odpowiedź na pyt. 4 pkt 1-3 nie jest wymagana.

4) czy w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (MPZP), dla terenu na którym znajduje się działka nr A, znajdują się linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu - odpowiedzieli Państwo:

Tak, w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (MPZP), dla terenu na którym znajduje się działka nr A, znajdują się linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu.

5) czy w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (MPZP) dla terenu oznaczonego symbolem 144_KDL-3- teren ulicy klasy L (lokalna) dopuszczalna jest możliwość jakiejkolwiek zabudowy? Jeśli tak, to jakiej - odpowiedzieli Państwo:

Zgodnie z Uchwałą Nr (...) Rady Miejskiej w (...) z dnia (...) roku w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru położonego w rejonie ulic: (...), (...), (...), teren objęty wnioskiem położony jest w jednostce planu oznaczonej symbolem 144_KDL-3 - teren ulicy klasy L (lokalna) w § 15. Dla terenów wyznaczonych na rysunku planu liniami rozgraniczającymi, oznaczonych symbolami od 144_KDL-01 do 144_KDL-05, ustala się:

1) przeznaczenie terenu - ulice klasy L (lokalne);

2) parametry i wskaźniki zagospodarowania terenu:

 c) dla terenu oznaczonego symbolem 144_KDL-03 - projektowane przedłużenie ul. (...) do ul. (...) - szerokość w liniach rozgraniczających 12 m, zgodnie z rysunkiem planu, z dopuszczeniem usytuowania zatok postojowych wzdłuż jezdni,

3) sposób i termin tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania terenu oznaczonego symbolem 144_KDL-03:

 a) dla istniejących budynków częściowo położonych w liniach rozgraniczających tej ulicy dopuszczenie wyłącznie:- remontu, przebudowy,- zmiany sposobu użytkowania zgodnie z ustaleniami dotyczącymi przeznaczenia terenu lub sposobu i terminu tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania dla terenów, w których są położone pozostałe części tych budynków,

 b) dopuszczenie dróg wewnętrznych, placów, parkingów,

 c) termin - maksymalnie (…) lat od wejścia w życie uchwały.

W związku z powyższym zgodnie z Miejscowym Planem Zagospodarowania dla terenu oznaczonego symbolem 144_KDL-3 - teren ulicy klasy L (lokalna) dla Właściciela nieruchomości dopuszczalna jest remont i przebudowa istniejących budynków oraz zabudowa w postaci dróg wewnętrznych, placów i parkingów.

6) czy na dzień planowanej transakcji Kupujący będzie zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT - odpowiedzieli Państwo:

Tak, na dzień planowanej transakcji Kupujący będzie zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.

7) czy Kupujący będzie wykorzystywał nabyte nieruchomości do czynności opodatkowanych - odpowiedzieli Państwo:

Tak, Zainteresowany (kupujący) będzie wykorzystywał nabyte nieruchomości do czynności opodatkowanych.

Ponadto, uzupełnili Państwo opis zdarzenia przyszłego przez wskazanie, że:

Zainteresowany niebędący stroną postępowania (Spółka Y.) aktualnie jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Nabyte Nieruchomości Zainteresowany planuje wykorzystywać wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

Pytania

1. Czy sprzedaż przedmiotowych nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według właściwej stawki tego podatku a Wnioskodawca przy ich sprzedaży działać będzie jako podatnik podatku od towarów i usług w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług?

2. Czy w przypadku, odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1 sprzedaż przez Wnioskodawcę prawa użytkowania wieczystego gruntu objętego księgą wieczystą (...) prowadzonej przez Centralną Bazę Danych Ksiąg - nieruchomość położona w (...), obręb ewidencyjny (...) przy ulicy (...) i obejmuje działkę nr A będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podatku od towarów i usług właściwej dla towaru będącego przedmiotem dostawy?

3. Czy w przypadku, odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1 sprzedaż przez Wnioskodawcę prawa własności gruntu objętego księgą wieczystą nr (...) prowadzonej przez Centralną Bazę Danych Ksiąg - nieruchomość położona w (...), obręb ewidencyjny (...) przy ulicy (...) i obejmuje działkę nr C będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podatku od towarów i usług właściwej dla towaru będącego przedmiotem dostawy?

4. Czy w przypadku, odpowiedzi twierdzącej na pytanie 1 sprzedaż przez Wnioskodawcę prawa własności gruntu objętego księgą wieczystą nr (...) prowadzonej przez Centralną Bazę Danych Ksiąg - nieruchomość położona w (...), obręb ewidencyjny (...) przy ulicy (...) i obejmuje działkę nr B będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podatku od towarów i usług właściwej dla towaru będącego przedmiotem dostawy?

5. Czy Zainteresowanemu niebędącemu stroną postępowania w przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytania 1- 4 tj. transakcja sprzedaży:

- prawa użytkowania wieczystego gruntu objętego księgą wieczystą (...) prowadzonej przez Centralną Bazę Danych Ksiąg- nieruchomość położona w (...), obręb ewidencyjny (...) przy ulicy (...) i obejmuje działkę nr A o powierzchni (...) ha. Działka gruntu oddana w użytkowanie wieczyste do dnia (...) roku na rzecz Wnioskodawcy;

- prawa własności gruntu objętego księgą wieczystą nr (...) prowadzonej przez Centralną Bazę Danych Ksiąg- nieruchomość położona w (...), obręb ewidencyjny (...) przy ulicy (...) i obejmuje działkę nr B o powierzchni (...) ha;

- prawa własności gruntu objętego księgą wieczystą nr (...) prowadzonej przez Centralną Bazę Danych Ksiąg- nieruchomość położona w (...), obręb ewidencyjny (...) przy ulicy (...) i obejmuje działkę nr C o powierzchni (...) ha;

wraz ze znajdującymi się na niej ww. obiektami będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podatku od towarów i usług właściwej dla towaru będącego przedmiotem dostawy to Zainteresowanemu niebędącemu strona postępowania będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupu ww. nieruchomości zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług udokumentowanego wystawioną przez Wnioskodawcę fakturą? (pytanie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Państwa stanowisko w sprawie

W pierwszej kolejności Wnioskodawca przedstawia własne stanowisko w zakresie działania przez Wnioskodawcę jako podatnika podatku od towarów i usług przy planowanym zbyciu na rzez Zainteresowanego nieruchomości opisanych w zdarzeniu przyszłym.

Określony w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej jako: Ustawa VAT) zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2025 r. poz. 775 z późn. zm.) - zwanej dalej „ustawą”: Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy: Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zatem, na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem tego podatku.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

W oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Rozstrzygając powyższe zagadnienie należy odnieść się również do przepisów prawa wspólnotowego, przede wszystkim art. 9 ust. 1 Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE. L Nr 347 str. 1 z późn. zm.). według którego: „Podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności.

„Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Na mocy art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE:

Państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

a) dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;

b) dostawa terenu budowlanego.

Na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE:

Opodatkowaniu VAT podlegają następujące transakcje: odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Zgodnie z przytoczonymi wyżej przepisami każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania towaru (np. nieruchomości) dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika tego podatku.

Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Właściwe jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują one sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży lub wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, ani też nie został wykorzystany w trakcie jego posiadania na cele działalności gospodarczej.

Natomiast wykorzystywanie składników majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania i które polega na czerpaniu dochodów ze składnika majątku, wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Zatem wykorzystywanie majątku należącego do danej osoby stanowi działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy. Zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku prywatnego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 (Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE), który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Kwestia opodatkowania sprzedaży działek była przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10). Wynika z niego, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

TSUE orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, ze przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy.

Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub Innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W rozumieniu zagadnienia dotyczącego statusu podatnika pomóc może uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07. NSA stwierdził, że formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Jak wyjaśniono powyżej, w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku prywatnego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności, w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT - co do zasady - mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług. Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku VAT, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Dostawa towarów (np. budynków) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, ze w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT - co do zasady - mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

W tym miejscu należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 z późn. zm.):

Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, ze umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie nieruchomości przez jego najemcę.

W kontekście niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing, itp.). Istota umowy najmu wskazuje, ze na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz najemcy. Najemca za oddaną mu w najem rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Z treści przywołanego wyżej art. 8 ust. 1 ustawy i przedstawionych w tym zakresie objaśnień wynika, ze ustawodawcą przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa należy zatem stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarcze). W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wnioskodawca w okresie posiadania poniższych nieruchomości:

1. prawa użytkowania wieczystego gruntu objętego księgą wieczystą (...) prowadzonej przez Centralną Bazę Danych Ksiąg - nieruchomość położona w (...), obręb ewidencyjny (...) przy ulicy (...) i obejmuje działkę nr A o powierzchni (...) ha. Działka gruntu oddana w użytkowanie wieczyste do dnia (...) roku na rzecz Wnioskodawcy;

2. prawa własności gruntu objętego księgą wieczystą nr (...) prowadzonej przez Centralną Bazę Danych Ksiąg - nieruchomość położona w (...), obręb ewidencyjny (...) przy ulicy (...) i obejmuje działkę nr B o powierzchni (...) ha;

3. prawa własności gruntu objętego księgą wieczystą nr (...) prowadzonej przez Centralną Bazę Danych Ksiąg - nieruchomość położona w (...), obręb ewidencyjny (...) przy ulicy (...) i obejmuje działkę nr C o powierzchni (...) ha;

w ramach majątku prywatnego, wynajmował je innemu podmiotowi na cele prowadzenia przez niego działalności gospodarczej. Wykorzystywanie przez Wnioskodawcę w sposób ciągły dla celów zarobkowych ww. nieruchomości zdaniem Wnioskodawcy powoduje, że są one wykorzystywana w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, a nie wyłącznie w ramach majątku prywatnego.

Odnosząc powyższe do opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawca uważa, że dokonując sprzedaży przedmiotowych nieruchomości nie będzie zbywał majątku prywatnego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej.

Jak zostało wskazane powyżej, majątek prywatny to majątek danej osoby fizycznej, który nie jest przez nią wykorzystywany dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, a w całym okresie posiadania tego majątku osoba ta musi wykazywać zamiar wykorzystywania go w ramach majątku prywatnego.

W tym miejscu ponownie wskazać należy, że jak wynika z cytowanego wyżej orzeczenia TSUE podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku prywatnym. Należy bowiem podkreślić, że przez termin „zamiar” należy pojmować nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby, lecz muszą istnieć obiektywne dowody potwierdzające przeznaczenie danej nieruchomości wyłącznie do celów prywatnych. Jak wynika z powyższego, w niniejszej sprawie nie miało to miejsca.

Wobec tego zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż przedmiotowych nieruchomości, będzie dostawą dokonaną w ramach prowadzenia działalności gospodarczej w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawca będzie działał jako podatnik zdefiniowany w art. 15 ust 1 ustawy.

W konsekwencji, skoro w przedmiotowej sprawie wystąpią przesłanki stanowiące podstawę uznania Wnioskodawcy za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy to czynność dostawy, o której mowa wyżej będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. jako odpłatna dostawa towarów na podstawie art 5 ust 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do zadanych pytań we wniosku o numerach 2-4

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2025 r. poz. 775 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi: Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1. rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami są rzeczy oraz ich części a także wszelkie postacie energii - art. 2 pkt 6 ustawy o VAT.

Dostawa towaru mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Tak więc grunt, jak i prawo wieczystego użytkowania grunty spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Należy podkreślić że opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów 1 usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Dokonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może albo być opodatkowana właściwą stawką podatku lub może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów 1 usług dostawy towarów zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem planowanej sprzedaży są nieruchomości obejmujące prawo użytkowania wieczystego działki A oraz prawo własności działek C i B oraz, że przedmiotowe nieruchomości stanowią jednolity kompleks gruntu o funkcjonalnej całości. Teren nieruchomości płaski i zagospodarowany z dwóch stron działka A ogrodzona stalowym ogrodzeniem na podmurówce wraz z bramą wjazdową od ul. (...), na działce C występuje z jednej strony stalowe ogrodzenie na podmurówce, na działce B nie jest usytuowane ogrodzenie. Działki B i C w całości utwardzone kostką brukową i asfaltem, działka A w przeważającej części utwardzona asfaltem i kostką brukową, w pozostałej części utwardzona kamieniem. Teren utwardzony kostką brukową, asfaltem pełni funkcję placu manewrowego i parkingu. Teren działki A uzbrojony w sieci infrastruktury technicznej - sieć energetyczna i kanalizacyjna deszczowa, przez teren działek B i C nie przebiegają sieci infrastruktury technicznej. Na działce A występuje niska zieleń ozdobna. Na terenie usytuowane są dwa namioty magazynowe (wiaty) nietrwale związane z gruntem, położone na utwardzonej nawierzchni z kostki brukowej. Pierwszy namiot w przeważającej większości usytuowany jest na działce B, tylko w niewielkim zakresie usytuowany jest na działce A. Drugi namiot w przeważającej większości usytuowany jest na działce C, tylko w niewielkim zakresie usytuowany jest na działce A. Jeden z namiotów jest własnością Wnioskodawcy, drugi namiot jest własnością podmiotu, do którego Wnioskodawca wynajmuje przedmiotowe nieruchomości. Namioty (wiaty) można zdemontować i przenieść je w inne miejsce.

W tym miejscu należy wskazać na przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2024 r. poz. 725 z późn. zm.) zwanej dalej „ustawą - Prawo budowlane”.

W myśl art. 3 pkt 1 ustawy - Prawo budowlane:

Ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych.

Według art. 3 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane:

Ilekroć w ustawie jest mowa o budynku - należy przez to rozumieć taki obiekt budowlany który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane:

Ilekroć w ustawie jest mowa o budowli - należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak obiekty liniowe lotniska, mosty wiadukty estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje) ochronne, hydrotechniczne zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalne ścieków, składowiska odpadów stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, siec uzbrojenia terenu, budowle sportowe cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

W świetle art. 3 pkt 3a ustawy - Prawo budowlane:

Ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie liniowym - należy rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, droga kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i. umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable zainstalowane w kanalizacji kablowej, kable zainstalowane w kanale technologicznym oraz kable telekomunikacyjne dowieszone do już istniejącej linii kablowej nadziemnej me stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 5 ustawy - Prawo budowlane:

Ilekroć w ustawie jest mowa o tymczasowym obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć obiekt budowlany przeznaczony do czasowego użytkowania w okresie krótszym od jego trwałość technicznej, przewidziany do przeniesienia w inne miejsce lub rozbiórki, a także obiekt budowlany niepołączony trwale z gruntem, jak: strzelnice, kioski uliczne, pawilony sprzedaży ulicznej i wystawowe, przekrycia namiotowe i powłoki pneumatyczne, urządzenia rozrywkowe, barakowozy obiekty kontenerowe, przenośne wolno stojące maszty antenowe.

Natomiast w myśl art. 3 pkt 9 ustawy - Prawo budowlane:

Ilekroć w ustawie jest mowa o urządzeniach budowlanych - należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i płace pod śmietniki. Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, ze zarówno płac utwardzony kostką brukową i asfaltem, jak i ogrodzenie znajdujące się na działkach zalicza się do urządzeń budowlanych w rozumieniu ustawy - Prawo budowlane. Namioty natomiast zgodnie z art. 3 pkt 5 ustawy - Prawo budowlane, są tymczasowym obiektem budowlanym. Rzeczy, które nie są objęte wyliczeniem zawartym w art. 3 pkt 3 ww. ustawy - Prawo budowlane, a ich konstrukcja charakter i przeznaczenie różni się od wymienionych przez ustawodawcę, nie można zaliczyć do kategorii budowli.

W konsekwencji, skoro na ww. nieruchomościach nie ma innych naniesień, uznać należy, iż przedmiotowe nieruchomości gruntowe, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, są niezabudowane. Tym samym brak podstaw do zastosowania w okolicznościach niniejszej sprawy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, który stanowi, że:

Zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10 pod warunkiem że:

a) w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

b) dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Z kolei zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy

Zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn.: Dz.U.2024.1130mn późn. zm.) reguluje zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

Ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W myśl art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1)lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;

2)sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

W konsekwencji, generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane, czyli tereny przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, dla których nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego oraz nie wydano decyzji o warunkach zabudowy - są zwolnione od podatku VAT. Ustawa o podatku od towarów i usług w kontekście zastosowania właściwej stawki podatku VAT przy sprzedaży gruntu nakazuje oceniać przeznaczenie tego gruntu wyłącznie na podstawie istniejącego planu zagospodarowania przestrzennego oraz wydanych decyzji o warunkach zabudowy.

W opisie zdarzenia przyszłego wskazano, że Uchwałą Nr (...) Rady Miejskiej w (...) z dnia (...) roku w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru położonego w rejonie ulic: (...), (...), (...), teren objęty wnioskiem położony jest w jednostce planu oznaczonej symbolem:

działka A - w przeważającej części 144_U-5 - tereny zabudowy usługowej, oraz częściowo 144_U 11 tereny zabudowy usługowej i 144_KDL-3 - teren ulicy klasy L (lokalna)

działka B - w całości 144_KDL-3 - teren ulicy klasy L (lokalna)

działka C - w całości 144_U-5 - tereny zabudowy usługowej.

W świetle powyższych okoliczności należy wskazać, że działki A, B i C spełniać będą w momencie sprzedaży definicję terenów budowlanych w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy, a zatem dostawa prawa użytkowania wieczystego działki A oraz prawa własności działek B i C nie będą mogły korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Z uwagi na fakt, że w przedmiotowej sprawie dla dostawy prawa użytkowania wieczystego działki nr A oraz prawa własności działek nr B i C nie zaistniały przesłanki umożliwiające zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy rozpatrzyć warunki do zastosowania zwolnienia dla sprzedaży przedmiotowych nieruchomości wynikające z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy:

Zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Wskazać należy, że dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

- towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,

- brak prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak wynika z okoliczności sprawy, przy nabyciu prawa wieczystego użytkowania niezabudowanej działki nr A oraz prawa własności niezabudowanych działek B i C nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do odliczenia podatku naliczonego. Niemniej jednak, przedmiotowe nieruchomości były wykorzystywana przez Wnioskodawcę do prowadzenia działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT (tj. są przedmiotem umowy najmu), a zatem nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku VAT. Wobec powyższego sprzedaż przez Wnioskodawcę prawa użytkowania wieczystego działki nr A oraz prawa własności działek nr B i C nie będą korzystać także ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, ponieważ nie zostaną spełnione warunki, o których mowa w tym przepisie.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy odpowiadając na pytania 2-4 sprzedaż przez Wnioskodawcę:

1. prawa użytkowania wieczystego gruntu objętego księgą wieczystą (...) prowadzonej przez Centralną Bazę Danych Ksiąg - nieruchomość położona w (...), obręb ewidencyjny (...) przy ulicy (...) i obejmuje działkę nr A o powierzchni (...) ha. Działka gruntu oddana w użytkowanie wieczyste do dnia (...) roku na rzecz Wnioskodawcy;

2. prawa własności gruntu objętego księgą wieczystą nr (...) prowadzonej przez Centralną Bazę Danych Ksiąg - nieruchomość położona w (...), obręb ewidencyjny (...) przy ulicy (...) i obejmuje działkę nr B o powierzchni (...) ha;

3. prawa własności gruntu objętego księgą wieczystą nr (...) prowadzonej przez Centralną Bazę Danych Ksiąg - nieruchomość położona w (...), obręb ewidencyjny (...) przy ulicy (...) i obejmuje działkę nr C o powierzchni (...) ha;

wraz ze znajdującymi się na niej ww. obiektami będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podatku od towarów i usług właściwej dla towaru będącego przedmiotem dostawy.

Własne stanowisko w zakresie pytania nr 5 (sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Jak wskazano we własnym stanowisku w sprawie pytań 1-4, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że transakcja sprzedaży:

- prawa użytkowania wieczystego gruntu objętego księgą wieczystą (...) prowadzonej przez Centralną Bazę Danych Ksiąg - nieruchomość położona w (...), obręb ewidencyjny (...) przy ulicy (...) i obejmuje działkę nr A o powierzchni (...) ha. Działka gruntu oddana w użytkowanie wieczyste do dnia (...) roku na rzecz Wnioskodawcy;

- prawa własności gruntu objętego księgą wieczystą nr (...) prowadzonej przez Centralną Bazę Danych Ksiąg- nieruchomość położona w (...), obręb ewidencyjny (...) przy ulicy (...) i obejmuje działkę nr B o powierzchni (...) ha;

- prawa własności gruntu objętego księgą wieczystą nr (...) prowadzonej przez Centralną Bazę Danych Ksiąg- nieruchomość położona w (...), obręb ewidencyjny (...) przy ulicy (...) i obejmuje działkę nr C o powierzchni (...) ha;

wraz ze znajdującymi się na niej obiektami będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podatku od towarów i usług właściwej dla towaru będącego przedmiotem dostawy a Wnioskodawca przedmiotową transakcję będzie musiał udokumentować fakturą wystawioną zgodnie z właściwymi przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Na mocy zaś art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Powyższe przepisy wyrażają jedną z fundamentalnych zasad konstrukcyjnych podatku VAT - zasadę neutralności - którą należy rozumieć jako prawo podatnika do odliczenia podatku VAT zapłaconego w cenie towarów i usług, których nabycie ma związek z prowadzoną przez tego podatnika działalnością gospodarczą. Wspomniana zasada zapewnia neutralność podatku VAT dla podatników, przy jednoczesnym faktycznym opodatkowaniu konsumpcji. Możliwość odliczenia podatku VAT naliczonego nie stanowi zatem przywileju podatnika, lecz jest jego fundamentalnym i podstawowym uprawnieniem, wynikającym z samej konstrukcji podatku VAT. Wszelkie ograniczenia prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego wpływają negatywnie na neutralność tego podatku i w konsekwencji mogą wynikać jedynie z wyraźnej regulacji ustawowej.

Zasada neutralności podatku VAT była przedmiotem wielu rozstrzygnięć TSUE. Przykładowo, TSUE w wyroku z dnia 21 września 1988 r. w sprawie C-50/87 (Komisja Europejska przeciwko Republice Francuskiej) stwierdził, że: „(…) system odliczeń podatku naliczonego ma na celu całkowite uwolnienie podmiotu gospodarczego od obciążeń z tytułu podatku VAT przypadającego do zapłaty lub zapłaconego w toku prowadzonej działalności gospodarczej. (…) jakiekolwiek ograniczenie prawa do odliczenia przysługującego podatnikowi musi być stosowane w ten sam sposób we wszystkich Państwach Członkowskich oraz musi opierać się na istnieniu przepisu w prawie wspólnotowym, który ograniczenie takie wprost przewiduje (…)”.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy i Zainteresowanego, w świetle przepisów ustawy o VAT, Zainteresowany jest uprawniony do odliczenia podatku VAT naliczonego zapłaconego w cenie wszystkich towarów i usług nabytych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeżeli zostały one nabyte w celu wykonywania czynności opodatkowanych VAT. Tym samym w odniesieniu do transakcji nabycia przedmiotowych nieruchomości, Zainteresowanemu niebędącemu stroną postępowania będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego przy nabyciu przedmiotowej nieruchomości (zgodnie z art. 86 ust. 1, art. 86 ust. 10 oraz art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy o VAT).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775, ze zm.):

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy:

Na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy:

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy:

Wskazać jednak należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006 r., str. 1, ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą 112:

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE wskazano, że:

W myśl art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE:

Z przytoczonych regulacji prawa wspólnotowego wynika, że podatnikiem podatku od towarów i usług może być każda osoba, która okazjonalnie dokonuje czynności opodatkowanych, przy czym czynności te winny być związane z działalnością zdefiniowaną jako działalność gospodarcza, tj. wszelką działalnością producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej ani też nie został wykorzystany w trakcie jego posiadania na cele działalności gospodarczej.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „gospodarczą” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii podlegania opodatkowaniu sprzedaży działki istotne jest, czy w świetle zaprezentowanego opisu sprawy, w celu dokonania sprzedaży nieruchomości, Sprzedający podejmował aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania Sprzedającego za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, czy też prowadzenia działalności, ani też w trakcie posiadania nie został wykorzystany do działalności gospodarczej.

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - zdaniem Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Co istotne - jak wskazał TSUE - dla uznania, że czynność sprzedaży działek następuje poza działalnością gospodarczą nie ma znaczenia fakt, że podmiot dokonujący dostawy jest „rolnikiem ryczałtowym”. Trybunał nie uznał za podatnika VAT w rozumieniu prawa UE osoby fizycznej dokonującej sprzedaży gruntu, która prowadziła działalność rolniczą na tym gruncie nabytym ze zwolnieniem od podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, jeżeli nie wykonywała ona dodatkowych czynności (oprócz podziału) w związku z tą sprzedażą.

Inaczej jest natomiast - wyjaśnił Trybunał - w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z przywołanych wyżej przepisów wynika, że dostawa towarów (w tym nieruchomości gruntowej) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo. Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz zamiar, z jakim została zrealizowana i okoliczności, w jakich ją wykonano. Oznacza to, że w niniejszej sprawie należy przeanalizować całokształt działań, jakie podejmował Sprzedający w odniesieniu do gruntu będącego przedmiotem sprzedaży.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wynajmuje nieruchomości innemu podmiotowi na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej przez ten podmiot, a przychody uzyskiwane z ich najmu opodatkowuje.

Należy wskazać, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2025 r., poz. 1071):

Najem jest więc umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie nieruchomości przez jego najemcę.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem stanowi świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Mając na uwadze powołane przepisy należy stwierdzić, że najem wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym, najem nieruchomości lub rzeczy stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu tym podatkiem na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca planuje dokonać sprzedaży prawa użytkowania wieczystego działki gruntu nr A oraz prawa własności działek nr B i C.

Wskazali Państwo, że Działki stanowią jednolity kompleks gruntu o funkcjonalnej całości.

Wnioskodawca nabył przedmiotowe nieruchomości na podstawie umowy sprzedaży i jako osoba fizyczna posiada je w majątku prywatnym. Przedmiotowe działki są przez Wnioskodawcę wynajmowane innemu podmiotowi na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej przez ten podmiot, a przychody uzyskiwane z ich najmu opodatkowuje w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Podali Państwo także, że z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT, to przedmiotowy najem podlega również opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia czy sprzedaż przedmiotowych nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według właściwej stawki tego podatku, a Wnioskodawca przy ich sprzedaży działać będzie jako podatnik podatku VAT, a także czy Kupującemu będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupu nieruchomości udokumentowanego wystawioną przez Wnioskodawcę fakturą.

Chcąc odnieść się do powyższego należy przede wszystkim zaznaczyć, że jak wynika z treści wniosku, Sprzedający (Wnioskodawca) wynajmuje przedmiotowe nieruchomości innemu podmiotowi na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej przez ten podmiot, a przychody uzyskiwane z ich najmu opodatkowuje. W konsekwencji stwierdzić należy, że nieruchomości będące przedmiotem wniosku, są wykorzystywane w prowadzonej przez Sprzedającego działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy.

Tym samym, w okolicznościach niniejszej sprawy Sprzedający, dla planowanej czynności sprzedaży Nieruchomości, będzie działał w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, a czynność ta w świetle ustawy będzie stanowić odpłatną dostawę towarów, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy.

Wykonywana czynność, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, może albo być opodatkowana, albo może korzystać ze zwolnienia od tego podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy:

Powyższe oznacza, że zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym, itp.

Na podstawie art. 2 pkt 33 ustawy:

Z przytoczonych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Stosownie do treści art. 3 pkt 2 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawa budowlanego (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 418, ze zm.):

Natomiast w myśl art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego:

Zgodnie z art. 3 pkt 3a Prawa budowlanego:

W myśl art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane:

Należy wskazać, że urządzenia budowlane należy traktować, jako elementy przynależne do budynku/budowli i opodatkować łącznie z tym budynkiem/budowlą, z którym są powiązane, a tym samym należy przypisać im stawkę właściwą dla sprzedawanego obiektu budowlanego znajdującego się na tej samej działce, co urządzenie techniczne.

Państwa wątpliwości dotyczą także kwestii ustalenia czy sprzedaż przedmiotowych nieruchomości będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według właściwych stawek dla tego podatku.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że działka nr A z dwóch stron ogrodzona jest stalowym ogrodzeniem na podmurówce wraz z bramą wjazdową, a na działce nr C występuje z jednej strony stalowe ogrodzenie na podmurówce. Działki nr B i C w całości utwardzone są kostką brukową i asfaltem, działka nr A w przeważającej części utwardzona jest asfaltem i kostką brukową, natomiast w pozostałej części utwardzona jest kamieniem. Teren utwardzony kostką brukową, asfaltem pełni funkcję placu manewrowego i parkingu. Teren działki nr A uzbrojony jest w sieci infrastruktury technicznej - sieć energetyczna i kanalizacyjna deszczowa.

Na terenie usytuowane są dwa namioty magazynowe (wiaty) nietrwale związane z gruntem, położone na utwardzonej nawierzchni z kostki brukowej. Jeden z namiotów jest własnością Wnioskodawcy, drugi namiot jest własnością podmiotu, do którego Wnioskodawca wynajmuje przedmiotowe nieruchomości. Zgodnie z Państwa wskazaniem, namioty (wiaty) można zdemontować i przenieść je w inne miejsce.

Jak sami Państwo również wskazali - wszystkie naniesienia znajdujące się na nieruchomości tj. stalowe ogrodzenia, plac manewrowy i parking (teren utwardzony kostką brukową, asfaltem), sieci infrastruktury technicznej (sieć energetyczna i kanalizacyjna deszczowa), stanowią urządzenia budowlane wg Prawa budowlanego.

Również namioty magazynowe (wiaty) nie sposób uznać za budynki lub budowle, gdyż jak wynika z wniosku, nie są one trwale związane z gruntem.

Mając na uwadze, że naniesienia znajdujące się na działkach nie są budynkami ani budowlami w myśl Prawa budowlanego, należy uznać że są to działki niezabudowane.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego - dla terenu objętego wnioskiem przewiduje się przeznaczenie:

- w przeważającej części 144_U-5 - tereny zabudowy usługowej, oraz częściowo 144_U 11 tereny zabudowy usługowej i 144_KDL-3 - teren ulicy klasy L (lokalna) dla działki nr A;

- w całości 144_KDL-3 - tereny ulicy klasy L (lokalna) dla działki nr B;

- w całości 144_U-5 - tereny zabudowy usługowej dla działki nr C.

Doprecyzowali Państwo w uzupełnieniu wniosku, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (MPZP), dla terenu na którym znajduje się działka nr A, znajdują się linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu.

Wyjaśnili Państwo również, że MPZP dla terenu oznaczonego symbolem 144_KDL-3 - teren ulicy klasy L (lokalna) dla Właściciela nieruchomości dopuszcza remont i przebudowę istniejących budynków oraz zabudowę w postaci dróg wewnętrznych, placów i parkingów.

W konsekwencji, działki te spełniają definicję terenu budowlanego w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o podatku od towarów i usług.

Biorąc po uwagę powyższe, w przedmiotowej sprawie, do dostawy prawa użytkowania wieczystego działki nr A oraz prawa własności działek nr B i C nie znajdzie zastosowanie zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Ponadto, jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Jak stanowi art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy:

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W celu zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dla dostawy towarów, spełnione muszą być łącznie dwa warunki wskazane w tym przepisie, tj.:

1) towary od momentu ich nabycia do momentu ich zbycia muszą służyć wyłącznie działalności zwolnionej, w żadnym momencie ich posiadania nie można zmienić ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystywania,

 2) przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu) tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Niespełnienie jednego z powyższych warunków daje podstawę do wyłączenia dostawy towarów ze zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Z kolei w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy:

Zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

a) dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,

b) pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest - co do zasady - zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, przedmiotowe nieruchomości są wynajmowane, a przychody uzyskiwane z ich najmu są opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, stwierdzić należy, że - skoro nieruchomości są wykorzystywane przez Sprzedającego do prowadzenia działalności gospodarczej, opodatkowanej podatkiem VAT - to nie są i nie były wykorzystywane przez cały okres ich posiadania wyłącznie do czynności zwolnionych.

W konsekwencji nie zostanie spełniony jeden z warunków do zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Ponadto, jak już wcześniej wyjaśniono, naniesienia znajdujące się na działkach nie są budynkami ani budowlami w myśl Prawa budowlanego, w konsekwencji czego art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT nie będzie miał do nich zastosowania.

Zatem, sprzedaż przez Sprzedającego prawa użytkowania wieczystego działki nr A oraz prawa własności działek nr B i C wraz ze znajdującymi się na tych działkach naniesieniami (które są i na dzień transakcji będą własnością Sprzedającego) będzie stanowić czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z art. 7 ust. 1 ustawy, która nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10, 9 i pkt 2 ustawy, a zatem będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla towaru będącego przedmiotem dostawy.

Przechodząc natomiast do Państwa wątpliwości dotyczących prawa Kupującego do odliczenia podatku naliczonego od zakupu nieruchomości udokumentowanego wystawioną przez Sprzedającego fakturą, wskazać należy, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

W myśl art. 86 ust. 10 ustawy:

Według art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy:

Jak stanowi art. 86 ust. 11 ustawy:

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowoprawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Należy również podkreślić, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak Państwo wskazali, Kupujący będzie wykorzystywał nabyte nieruchomości wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych VAT, a także na dzień planowanej transakcji będzie zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT.

Jednocześnie jak wykazano powyżej, do planowanej dostawy nieruchomości, nie znajdzie zastosowania zwolnienie z podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2, 9 i 10 ustawy.

W związku z powyższym, że dostawa nieruchomości będzie opodatkowana, to Kupującemu będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupu nieruchomości wraz ze znajdującymi się na niej obiektami, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług udokumentowanego wystawioną przez Sprzedającego fakturą.

Oceniając całościowo Państwa stanowisko, w zakresie pytań oznaczonych numerami 1-5, stwierdzam, że jest ono prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytań) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy oraz własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniami nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowani ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111, ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

Pan X. (Zainteresowany będący stroną postępowania - art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.