Interpretacja indywidualna z dnia 7 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-1.4012.684.2025.4.KO

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, żePaństwastanowiskowsprawieocenyskutkówpodatkowychopisanegostanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wnioskuowydanieinterpretacjiindywidualnej

3 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej m.in. w zakresie podatku od towarów i usług w części dotyczącej pytania nr 1, 3 i 4.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zaistniałegostanufaktycznego/zdarzeniaprzyszłego

Sp. z o.o. jest firmą świadczącą usługi (…). Od dnia 1 stycznia 2022 r. spółka wybrała opodatkowanie w formie ryczałtu od dochodów spółek, na zasadach określonych w rozdziale 6b ustawy z dn. 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2587), dalej zwana „ustawą CIT”.

Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT.

Spółka użytkuje pojazdy na podstawie umów leasingu operacyjnego i finansowego oraz wynajmu. Leasingodawca lub wynajmujący – na podstawie przepisów prawa, otrzymuje od organów państwowych (np. policji, (…) lub instytucji zagranicznych) żądania udzielenia informacji, komu udostępniono pojazd w określonym czasie.

W związku z obsługą takiego zapytania leasingodawca obciąża Spółkę opłatą administracyjną za udzielenie informacji o użytkowniku pojazdu. Opłata ta jest dokumentowana fakturą VAT lub notą obciążeniową – zgodnie z praktyką leasingodawcy lub wynajmującego. Pojazdy, których dotyczą opłaty, są wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej Spółki. Opłaty nie są skutkiem działań prywatnych wspólników, członków zarządu ani pracowników.

W związku z tym spółka ma wątpliwość czy wydatki te powinny stanowić podstawy do opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek, zgodnie z art. 28m ustawy z dn. 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych jako dochód z ukrytych zysków lub wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą oraz czy w przypadku otrzymania faktury z VAT – przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Pismem z 7 października 2025 r. uzupełniono opis sprawy następująco.

Sp. z o.o. jest firmą świadczącą usługi(…). Od dnia 1 stycznia 2022 r. spółka wybrała opodatkowanie w formie ryczałtu od dochodów spółek, na zasadach określonych w rozdziale 6b ustawy z dn. 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2587), dalej zwana „ustawą CIT”.

Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT.

Spółka użytkuje pojazdy na podstawie umów leasingu operacyjnego i finansowego oraz wynajmu. Leasingodawca lub wynajmujący – na podstawie przepisów prawa, otrzymuje od organów państwowych (np. policji, (…) lub instytucji zagranicznych) żądania udzielenia informacji, komu udostępniono pojazd w określonym czasie, otrzymuje również mandaty. W związku z obsługą takiego zapytania lub opłaty mandatu w imieniu spółki, leasingodawca obciąża Spółkę opłatą administracyjną za udzielenie informacji o użytkowniku pojazdu lub za obsługę mandatu. Opłata ta jest dokumentowana fakturą VAT lub notą obciążeniową (wystawiana przez leasingodawcę lub wynajmującego) – zgodnie z praktyką leasingodawcy lub wynajmującego. Pojazdy, których dotyczą opłaty, są wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej Spółki. Opłaty nie są skutkiem działań prywatnych wspólników, członków zarządu ani pracowników.

W związku z tym spółka ma wątpliwość czy wydatki te powinny stanowić podstawy do opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek, zgodnie z art. 28m ustawy z dn. 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych jako dochód z ukrytych zysków lub wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą oraz czy w przypadku otrzymania faktury z VAT – przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. Poniżej podajemy przykłady dokumentów jakie otrzymujemy od leasingodawcy, jeśli pojazd jest użytkowany na podstawie umowy leasingu lub wynajmującego, jeżeli pojazd jest użytkowany na podstawie umowy najmu.

1.Opłata za udzielenie informacji o użytkowniku pojazdu w danej chwili. Chodzi o fakturę, w której leasingodawca (dotyczy umowy leasingu) lub wynajmujący (dotyczy umowy najmu pojazdu) przekazuje organowi informację, kto jest użytkownikiem pojazdu w chwili zdarzenia. Jest to opłata dodatkowa do umowy leasingowej uwzględniona w Tabeli Opłat i Prowizji, a nie mandat. Dopiero po tej informacji spółka – czyli użytkownik, dostaje mandat. Opłata ta jest dokumentowana fakturą VAT ze stawką 23% lub notą obciążeniową zgodnie z praktyką finansującego.

2.Spółka zatrudnia osobę, która na pełny etat, na umowie o pracę, obsługuje wyłącznie dokumenty związane z opisanymi opłatami, weryfikuje dane na mandatach i opłatach oraz czy nie zostało zdublowane obciążenie za wykroczenie. Po weryfikacji tych dokumentów, jeśli są zasadne, przekazuje je do elektronicznego obiegu dokumentów. Następnie dokumenty te są opisywanie merytorycznie i przedstawiane do akceptacji Zarządu. W kolejnym etapie przekazywane są do księgowości w celu ujęcia w księgach i przekazania do zapłaty. Proces wyjaśnień prowadzony jest w zakresie wewnętrznym spółki oraz w zakresie zewnętrznym leasing-spółka.

3.Opłata za usługę opłaty za nas mandatu (sama obsługa bez kwoty mandatu) zgodnie z Tabelą Opłat i Prowizji instytucji finansującej. Chodzi o fakturę, gdzie wystawca mandatu (np. policja) zobowiązuje właściciela (więc leasingodawcę jeśli dotyczy umowy leasingu lub wynajmującego, jeśli dotyczy umowy najmu pojazdu) do zapłaty, a leasing lub wynajmujący wystawia notę lub fakturę za opłatę administracyjną obsługi mandatu, czyli opłacenie mandatu w imieniu spółki. Opłata ta jest dokumentowana fakturą VAT ze stawką 23% lub notą obciążeniową zgodnie z praktyką finansującego.

4.Mandat zapłacony przez leasingodawcę (ponieważ tak wymagają organy, aby zapewnić sobie ściągalność mandatów) i zafakturowany na użytkownika, leasingobiorcę (spółkę). Czyli opłata z tyt. równowartości zapłaconego mandatu w imieniu spółki (refaktura kosztów mandatu opłaconego przez leasingodawcę lub wynajmującego).

5.Mandat zapłacony przez spółkę, gdy nie można wskazać kierowcy (np. zdjęcie tylko naczepy, gdzie nie jesteśmy w stanie sparować kto w danej chwili jechał pojazdem). Czyli spółka płaci mandat za pracownika kierującego pojazdem.

Wszystkie opisane powyżej przypadki dotyczą zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Pytania wzakresiepodatkuodtowarówiusługoznaczonejakwewnioskuostateczniesformułowanewpiśmiez7października2025r.

1.Czy z tego typu faktury można odliczyć VAT?

3.Czy z tego typu faktury można odliczyć VAT?

4.Czy z tego typu faktury można odliczyć VAT?

Państwa stanowiskowsprawiewzakresiepodatkuodtowarówiusługostateczniesformułowanewpiśmiezpiśmiez7października2025r.

VAT - zdaniem Spółki jeśli leasingodawca wystawia fakturę VAT za usługę opisaną w pkt. 1, 3 i 4 to mamy prawo odliczyć naliczony VAT, ponieważ spełnione są warunki ogólnego odliczenia. Wydatek ten jest związany z działalnością opodatkowaną, opłata ta nie ma charakteru sankcyjnego, jest opłatą administracyjną wynikającą z obsługi umowy leasingu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie podatku od towarów i usług objętych pytaniem nr 1, 3 i 4 jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacjiindywidualnej

Podstawowe zasady dotyczące odliczenia podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy:

W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy:

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Powyższa regulacja zawarta w art. 86 ust. 1 ustawy wskazuje, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług a towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona zasada wyklucza możliwość odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Według art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z brzmienia cyt. przepisu wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też należy stwierdzić, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

-w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

-świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Trzeba podkreślić, że oba ww. warunki muszą być spełnione, aby świadczenie jako usługa podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. wyrok z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise), przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Co ważne, na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego.

Powyższe stanowisko potwierdza także wyrok C-16/93 z 3 marca 1994 r. pomiędzy R. J. Tolsma v. Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, w którym Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

Natomiast w wyroku C-90/20 ws. Apcoa Parking Danmark, TSUE wskazał, że aby świadczenie usług można było uznać za odpłatne, i wobec tego opodatkowane podatkiem VAT, to pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą musi istnieć stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych - usługi i wynagrodzenia, między którymi istnieje bezpośredni związek.

W konsekwencji powyższych regulacji należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy:

Podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W świetle art. 29a ust. 6 pkt 2 ustawy:

Podstawa opodatkowania obejmuje koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

W opisie sprawy wskazali Państwo, że użytkują pojazdy na podstawie umów leasingu operacyjnego i finansowego oraz wynajmu. Leasingodawca lub wynajmujący – na podstawie przepisów prawa, otrzymuje od organów państwowych (np. policji, (…) lub instytucji zagranicznych) żądania udzielenia informacji, komu udostępniono pojazd w określonym czasie, otrzymuje również mandaty. W związku z obsługą takiego zapytania lub opłaty mandatu w imieniu spółki, leasingodawca obciąża Spółkę opłatą administracyjną za udzielenie informacji o użytkowniku pojazdu lub za obsługę mandatu. Opłata ta jest dokumentowana fakturą VAT lub notą obciążeniową

1.Opłata za udzielenie informacji o użytkowniku pojazdu w danej chwili. Chodzi o fakturę, w której leasingodawca (dotyczy umowy leasingu) lub wynajmujący (dotyczy umowy najmu pojazdu) przekazuje organowi informację, kto jest użytkownikiem pojazdu w chwili zdarzenia. Jest to opłata dodatkowa do umowy leasingowej uwzględniona w Tabeli Opłat i Prowizji, a nie mandat. Dopiero po tej informacji spółka – czyli użytkownik, dostaje mandat. Opłata ta jest dokumentowana fakturą VAT ze stawką 23% lub notą obciążeniową zgodnie z praktyką finansującego.

3. Opłata za usługę opłaty za Państwa mandatu (sama obsługa bez kwoty mandatu) zgodnie z Tabelą Opłat i Prowizji instytucji finansującej. Chodzi o fakturę, gdzie wystawca mandatu (np. policja) zobowiązuje właściciela (więc leasingodawcę jeśli dotyczy umowy leasingu lub wynajmującego, jeśli dotyczy umowy najmu pojazdu) do zapłaty, a leasing lub wynajmujący wystawia notę lub fakturę za opłatę administracyjną obsługi mandatu, czyli opłacenie mandatu w imieniu spółki. Opłata ta jest dokumentowana fakturą VAT ze stawką 23% lub notą obciążeniową zgodnie z praktyką finansującego.

4. Mandat zapłacony przez leasingodawcę (ponieważ tak wymagają organy, aby zapewnić sobie ściągalność mandatów) i zafakturowany na użytkownika, leasingobiorcę (spółkę Państwa). Czyli opłata z tyt. równowartości zapłaconego mandatu w imieniu spółki (refaktura kosztów mandatu opłaconego przez leasingodawcę lub wynajmującego).

Wątpliwości Państwa dotyczą kwestii czy z faktur dokumentujących opłaty administracyjne, tj. opłatę administracyjną za udzielenie informacji o użytkowniku pojazdu, opłatę administracyjną obsługi mandatu i opłatę z tytułu równowartości zapłaconego mandatu można odliczyć VAT.

W tym miejscu należy wskazać, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem VAT powinno być traktowane jak odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia, usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych.

Ważne jest, czy świadczenia są ze sobą ściśle powiązane w taki sposób, że samodzielnie nie przynoszą wymaganej praktycznej korzyści z punktu widzenia przeciętnego konsumenta. Nie ma znaczenia subiektywny punkt widzenia dostawcy lub odbiorcy świadczenia. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej. Podstawowym kryterium pozwalającym uznać zbiór określonych czynności za usługę kompleksową (złożoną) jest określenie wzajemnych relacji pomiędzy elementami składowymi złożonej usługi w zakresie celów, które usługi te realizują. Pojedynczą usługę należy uznać za pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykonania usługi zasadniczej. Podstawowym celem usługi pomocniczej tworzącej razem z usługą główną – usługę kompleksową – jest lepsze wykorzystanie przez nabywcę usługi głównej. Aby dana pomocnicza usługa mogła być uznana za element kompleksowej usługi, winna służyć bezpośrednio realizacji głównej usługi. W celu ustalenia, czy dana usługa może być uznana za złożoną, konieczne jest zbadanie przebiegu konkretnej transakcji z uwzględnieniem jej wszystkich ekonomicznych aspektów.

Zauważyć należy, że jakkolwiek zdarzają się sytuacje, gdy występuje wielość świadczeń wynikających z jednej umowy i mogą być one potraktowane jako jedna usługa (i opodatkowane jedną stawką podatkową), jednak możliwe jest to tylko i wyłącznie w takich sytuacjach, gdy na taką usługę składa się cały zespół niedających się w istocie wyodrębnić czynności, stanowiących w efekcie ostateczną, jednorodną usługę.

Kwestia kompleksowości usług była rozstrzygana przez Trybunał Sprawiedliwości UE, który wypowiedział się w tym zakresie m.in. w sprawach C-349/96 CPP, C-41/04 Levob, C-111/05 Aktiebolaget NN.

W orzeczeniu z 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), Trybunał stwierdził, że:

„W celu ustalenia, dla celów VAT, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych, które należy traktować jako jedno świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń wycenianych odrębnie, należy przede wszystkim wziąć pod uwagę treść przepisu art. 2 (1) VI Dyrektywy, zgodnie z którym każde świadczenie usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne oraz fakt, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę nie powinno być sztucznie dzielone, co mogłoby prowadzić do nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu podatku VAT”.

Trybunał wskazał, że:

„pojedyncze świadczenie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy jedną lub więcej części składowych uznaje się za usługę zasadniczą, podczas, gdy inny lub inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą w stosunku do usługi zasadniczej, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz jest środkiem do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej”.

Trybunał zaakcentował „ekonomiczny punkt widzenia” oraz ocenę z perspektywy nabywcy. Z treści powołanego wyroku wynika, że TSUE położył duży nacisk na subiektywne kryteria, przy ocenie danego świadczenia jako złożonego, jednakże wnioski, co do kwalifikacji danego kompleksu zdarzeń gospodarczych jako świadczenia złożonego, nie mogą być pozbawione waloru obiektywnego albowiem zakres i sposób opodatkowania świadczenia nie może być zależny jedynie od woli stron transakcji. Stąd w pierwszym rzędzie Trybunał odwołał się do art. 2(1) VI Dyrektywy, wedle którego każde świadczenie usług powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne a świadczenie złożone w aspekcie gospodarczym nie powinno być sztucznie rozdzielane, by nie pogarszać funkcjonalności systemu VAT. Sąd wskazał, że jeśli dana transakcja składa się z szeregu świadczeń i czynności należy uwzględnić wszystkie okoliczności, w jakich jest dokonywana rozpatrywana transakcja.

Jak ponadto wskazał TSUE, z jednym świadczeniem mamy do czynienia w szczególności w przypadku, gdy kilka elementów powinno zostać uznanych za istotne dla świadczenia głównego, podczas gdy z kolei jedno lub więcej świadczeń powinno być postrzegane jako pomocnicze, dzielące los podatkowy świadczenia głównego; to samo odnosi się do przypadku, gdy dwa lub więcej elementów dostarczanych przez podatnika do klienta, będącego typowym konsumentem, są tak ściśle ze sobą związane, że stanowią one obiektywnie jedno tylko nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (tak np. ww. wyrok TSUE w sprawie Levob Verzekeringen i OV Bank, pkt 21-22 i przywołane tam orzecznictwo; wyrok TSUE z 29 marca 2007 r. w sprawie C‑111/05 - Aktiebolaget NN, pkt 22-23). Zdaniem TSUE, w celu ustalenia, czy kontrahent podatnika – rozumiany jako przeciętny klient – otrzymuje kilka odrębnych świadczeń głównych czy jedno świadczenie złożone, należy poszukiwać elementów charakterystycznych dla rozpatrywanej czynności i uwzględnić wszystkie okoliczności, w których jest ona dokonywana. W szczególności dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy (tak np.: ww. wyrok TSUE w sprawie Everything Everywhere, pkt 25-26 i przywołane tam orzecznictwo; ww. wyrok TSUE w sprawie Graphic Procédé, pkt 20, 24 i przywołane tam orzecznictwo). W związku z tym należy stwierdzić, że świadczone przez Konsultanta usługi wypełniają wskazane wyżej istotne elementy, charakterystyczne dla usługi pośrednictwa.

Przywołać można również wyrok z 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro przeciwko Finanćni reditelstvi v Usti nad Labem, w którym TSUE stwierdził, że:

„(...) z art. 2 szóstej dyrektywy wynika, że każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne (...). Co więcej, w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jednolitą czynność, jeżeli nie są od siebie niezależne. Jest tak na przykład w sytuacji, gdy można stwierdzić, że jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, a inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego. W szczególności dane świadczenie należy uważać za świadczenie pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, gdy dla klientów nie stanowi ono celu samego w sobie, lecz środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z głównej usługi usługodawcy (...). Ponadto można również uznać, że jednolite świadczenie występuje w przypadku, gdy dwa lub więcej elementy albo dwie lub więcej czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny”.

Tak również w wyroku z 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Ministero dellEconomia e delle Finanze przeciwko Part Service Srl.

Wyrok ten sformułował kryteria przesądzające o tym, kiedy występuje świadczenie złożone. Ma ono zatem miejsce w sytuacji, gdy:

-świadczenie pomocnicze nie stanowi celu samego w sobie, lecz stanowi środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z usługi podstawowej,

-poszczególne czynności są ze sobą tak ściśle związane, że ich rozdzielenie miałoby charakter sztuczny,

-kiedy nie istnieje możliwość nabywania danego świadczenia od podmiotów zewnętrznych,

-kiedy nie istnieje możliwość odrębnego fakturowania za daną czynność.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy w świetle powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że obciążenie Państwa opłatą administracyjną za udzielenie informacji o użytkowniku pojazdu, opłatą administracyjną obsługi mandatu i opłatą z tytułu równowartości zapłaconego mandatu na wezwanie organów państwowych ( np. policji, …) lub instytucji zagranicznych, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Obciążenie Państwa ww. opłatami administracyjnymi przez leasingodawców lub wynajmujących, nie wiąże się z otrzymaniem przez Państwa w zamian żadnego świadczenia, które przynosiłoby Państwu (chociażby potencjalnie) konkretną korzyść o charakterze majątkowym.

W takim przypadku nie jest spełniona przesłanka istnienia związku pomiędzy opłatami administracyjnymi, którymi obciążani są Państwo a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, która w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W analizowanej sprawie nie zachodzi żaden związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy usługą leasingu/najmu a opłatami administracyjnymi, tj. za zapłatę mandatu, jak też za przekazanie informacji o użytkowniku pojazdu na uzasadnione wezwanie organu krajowego (polskiego) lub zagranicznego – nie stanowią one zatem elementu usługi leasingu/najmu.

Wobec tego, czynności dodatkowe, za które pobierane są opłaty administracyjne, tj. opłata administracyjna za udzielenie informacji o użytkowniku pojazdu, opłata administracyjna obsługi mandatu i opłata z tytułu równowartości zapłaconego mandatu, nie stanowią elementów kompleksowej usługi leasingu/najmu. Obciążenie Państwa tymi opłatami administracyjnymi nie służy lepszemu korzystaniu z usługi podstawowej, tj. usługi leasingu/najmu. Stąd też nie można pobierania ww. opłat administracyjnych traktować jako elementu wynagrodzenia należnego w zamian za świadczoną usługę leasingu/najmu, która podlega opodatkowaniu VAT.

W związku z powyższym - w świetle art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy - nie przysługuje Państwu prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur otrzymanych od leasingodawcy lub wynajmującego dokumentujących opłaty administracyjne, tj. opłatę administracyjną za udzielenie informacji o użytkowniku pojazdu, opłatę administracyjną obsługi mandatu i opłatę z tytułu równowartości zapłaconego mandatu.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie podatku od towarów i usług objętym pytaniem nr 1, 3 i 4 jest zatem nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja ozakresierozstrzygnięcia

Ocena prawna stanowiska Państwa w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Tut. Organ informuje, że interpretacja wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko dla Państwa, tj. Wnioskodawcy, który wystąpił z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej; wydana interpretacja nie wywołuje więc skutków prawnopodatkowych dla innych podmiotów, w tym leasingodawców lub wynajmujących.

Interpretacja dotyczy:

-zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,

-zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie ofunkcjiochronnejinterpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie oprawiedowniesieniaskarginainterpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawnadlawydaniainterpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.