Interpretacja indywidualna z dnia 31 października 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.599.2025.1.AP

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 września 2025 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, braku obowiązku wystawiania faktur za pomocą KSeF oraz prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez dostawców, które nie będą wystawione przy użyciu KSeF. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

A. Limited (dalej: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest częścią międzynarodowej grupy kapitałowej, tj. B. (dalej: „Grupa”). Głównym przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż detaliczna i hurtowa produktów z kategorii „(...)”, przeznaczonych m.in. do pielęgnacji skóry i włosów.

Wnioskodawca jest spółką z siedzibą w Wielkiej Brytanii, zarejestrowaną w tym kraju jako podatnik od wartości dodanej. Na terytorium Wielkiej Brytanii Spółka posiada również zaplecze organizacyjne, obejmujące zarówno zasoby osobowe (zatrudnionych pracowników), jak i techniczne – w szczególności nieruchomości (m.in. magazyn, biuro) oraz ruchomości niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej. W Wielkiej Brytanii znajdują się również osoby upoważnione do reprezentowania Spółki oraz pracownicy odpowiedzialni za podejmowanie kluczowych decyzji operacyjnych i biznesowych. Działalność gospodarcza Spółki koncentruje się przede wszystkim na rynku brytyjskim, niemniej jednak ze względu na globalny charakter działalności, Spółka prowadzi również wybrane działania na rynkach zagranicznych, w tym na terytorium Polski. Sprzedaż towarów z oferty handlowej Spółki odbywa się za pośrednictwem dedykowanych stron internetowych.

W związku z realizacją transakcji sprzedażowych, w tym w szczególności odpłatnych dostaw towarów na terytorium Polski, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2024 r. (dalej: „ustawa o VAT”), Spółka dokonała rejestracji jako podatnik VAT czynny w Polsce (począwszy od stycznia 2022 r.)

Działalność prowadzona przez Spółkę na terytorium Polski obejmuje m.in. sprzedaż towarów na rzecz klientów biznesowych (B2B) działających w Polsce oraz w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej (dalej: „UE”), jak również poza UE (kraje trzecie), a także na rzecz konsumentów indywidualnych (B2C) zlokalizowanych zarówno w Polsce, UE, jak i poza UE. Ponadto, Spółka dokonuje na terytorium Polski również zakupów krajowych, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz importu towarów z państw trzecich.

a)Magazyn w Polsce

W związku z realizowanym przez Spółkę modelem biznesowym polegającym na sprzedaży towarów za pośrednictwem dedykowanych stron internetowych, Spółka korzysta z magazynu zlokalizowanego w (…) w Polsce (dalej: „Magazyn”), który służy jako centralne miejsce, w którym realizowane są czynności o charakterze logistycznym, w tym przechowywane są towary należące do Spółki na terytorium Polski. Przedmiotowy Magazyn stanowi centrum logistyczne dla celów działalności sprzedażowej realizowanej na rynku europejskim. Spółka zaznacza, iż zlokalizowanie Magazynu w Polsce stanowi element strategii biznesowej Grupy na rynku europejskim.

Spółka nie posiada swobodnego dostępu do Magazynu. Wnioskodawca może uzyskać dostęp do Magazynu wyłącznie po wcześniejszym powiadomieniu podmiotu obsługującego Magazyn, zgodnie z obowiązującymi zasadami obiektu. Dostęp przyznawany jest na tych samych zasadach, co dla zewnętrznych odwiedzających i wymaga przestrzegania odpowiednich procedur i regulacji. Wizyty Spółki w Magazynie mają na celu wyłącznie weryfikację poprawności zarządzania stanami magazynowymi oraz weryfikacji tychże stanów magazynowych. Wizyty w Magazynie mogą być przeprowadzane okresowo przez pracowników Spółki delegowanych z Wielkiej Brytanii, gdyż Spółka nie posiada stałego personelu w Polsce.

b)Uwagi dodatkowe

Poniżej Spółka przedstawia dodatkowe uwagi dotyczące stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

-Personel w Polsce: Spółka nie posiada stałego personelu w Polsce, ale może okazjonalnie delegować wybranych pracowników do wizyt w Magazynie w celu weryfikacji przykładowo stanów magazynowych.

-Instrukcje dla personelu: Spółka nie ma uprawnień do wydawania poleceń personelowi obsługującemu Magazyn. Wnioskodawca nie posiada kontroli nad pracownikami podmiotu, który obsługuje Magazyn. Ponadto Spółka nie ma również wpływu na kwestię zatrudnienia personelu Magazynu.

-Infrastruktura i własność Magazynu: Spółka nie posiada nieruchomości, sprzętu ani zasobów technicznych w Polsce, w tym innych magazynów czy powierzchni biurowych. Spółka nie posiada również maszyn, linii produkcyjnych oraz innych tego typu urządzeń na terytorium Polski. Spółka posiada wyłącznie towary, które przechowywane są w Magazynie.

-Dodatkowe usługi: Spółka może nabywać wybrane usługi od polskich kontrahentów, takie jak usługi celne lub transportowe. Spółka dopuszcza możliwość, że w przyszłości, w związku z jej planami biznesowymi i działalnością w Polsce, konieczne może być nabycie dodatkowych usług na terenie kraju.

-Własność towarów w Polsce: Towary przechowywane w Magazynie pozostają przez cały okres przechowywania wyłączną własnością Spółki. Spółka ponosi również stosowne ryzyka związane z towarami znajdującymi się w Magazynie.

-Stała obecność i ciągłość działalności: Spółka prowadzi działalność w Polsce od 2022 roku i zamierza kontynuować działalność w nadchodzących latach. Nie wyklucza rozszerzania swojej działalności lub zwiększenia obecności w Polsce.

-Wpływ i kontrola nad zasobami osobowymi/technicznymi/rzeczowymi: Spółka co do zasady nie posiada bezpośredniego wpływu ani kontroli nad zasobami osobowymi, technicznymi oraz rzeczowymi znajdującymi się w Magazynie.

-Oddelegowanie pracowników Spółki do wizyt w Magazynie i decyzje zarządcze: Pracownicy Spółki zlokalizowani w Wielkiej Brytanii mogą zostać oddelegowani do wizyt na terenie Magazynu na krótkie okresy, tj. obejmujące czas trwania do kilku dni. Z uwagi, iż działalność Spółki na terytorium Polski ogranicza się w praktyce do wykorzystania Magazynu dla celów prowadzonej sprzedaży, Spółka przewiduje, iż ewentualne wizyty w Magazynie będą miały charakter okazjonalny.

-Prawo do decydowania o powierzchni magazynowej: Spółka zasadniczo nie ma prawa do decydowania o powierzchni magazynowej, rozmieszczeniu towarów oraz do zarządzania przestrzenią, w której przechowywane są towary Spółki.

Wątpliwości Spółki dotyczą posiadania przez Spółkę stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz praw i obowiązków na gruncie Krajowego Systemu e-Faktur.

Pytania

1.Czy w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT?

2.Czy w ramach przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Spółka będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ustawy o VAT wchodzącym w życie z dniem 1 lutego 2026 r.?

3.Czy w ramach przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Spółce będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przed dostawców Spółki, którzy wbrew obowiązkowi nie udokumentują zrealizowanych na rzecz Spółki transakcji fakturą ustrukturyzowaną wystawioną przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ustawy o VAT wchodzącym w życie z dniem 1 lutego 2026 r.?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Spółki:

1.W przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT.

2.W ramach przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Spółka nie będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ustawy o VAT wchodzącym w życie z dniem 1 lutego 2026 r.

3.W ramach przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Spółce będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przed dostawców Spółki, którzy wbrew obowiązkowi nie udokumentują zrealizowanych na rzecz Spółki transakcji fakturą ustrukturyzowaną wystawioną przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ustawy o VAT wchodzącym w życie z dniem 1 lutego 2026 r.

Ad. 1

Uwagi ogólne

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie zostało zdefiniowane w przepisach polskiej ustawy o VAT. Również przepisy wykonawcze do ustawy o VAT nie zawierają definicji stałego miejsca prowadzenia działalności. Pojęcie to zostało zdefiniowane w Rozporządzenia wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – wersja przekształcona (Dz. Urz. UE. L 77 z dnia 23 marca 2011 r. dalej: „Rozporządzenie”). Wspomniane Rozporządzenie nie wymaga implementacji do krajowego systemu, mając charakter wiążący i podlegając bezpośredniemu zastosowaniu we wszystkich krajach członkowskich UE.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 Rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Dodatkowo, zgodnie z art. 11 ust. 2 Rozporządzenia, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce, inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.

Powyższa definicja została wprowadzona jako odzwierciedlenie wydawanych w przeszłości przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) orzeczeń w sprawach odnoszących się do kwestii identyfikacji stałego miejsca działalności dla potrzeb VAT.

Na podstawie art. 53 Rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

W wyroku TSUE wydanym 16 października 2014 r. w sprawie o sygn. C-605/12 (Welmory sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku) Trybunał podkreślił, że aby spółkę zagraniczną można było uważać za posiadającą stałe miejsce prowadzenia działalności: „(..) powinna ona dysponować w Polsce przynajmniej strukturą charakteryzującą się wystarczającą stałością, umożliwiającą, w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w Polsce, odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych przez spółkę polską do własnych potrzeb działalności gospodarczej (…)”.

Stanowisko analogiczne zaprezentowane zostało przez TSUE także m.in. w sprawie:

-C-73/06, Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Buneszentralamt fur Steuern,

-C-168/84, Gunter Berkholz und Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt,

-C-260/95, Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s,

-C-390/96, Lease Plan Luxembourg SA.

Wymienione powyżej cechy stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej są również wskazywane przez polskie sądy administracyjne. W tym kontekście można powołać wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (WSA) w Warszawie z 12 lipca 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 1979/16, zgodnie z którym:

„(…) Z przywołanego zgodnie przez Strony orzecznictwa TSUE oraz Sadów krajowych (C-190-95 Aro Lease, C-168/84 Berkholz, C-260/05 DFDS A/S, C-73/06 Planzer Luxembourg Sarl, C-452/03 RAL, I FSK 2004/14, III SA/Wa 3334/12, III SA/Wa 3332/14), wynika kilka uwag, jakie wydają się istotne w sprawach dotyczących wykładni dość nieprecyzyjnego i przez to trudnego w zrozumieniu pojęcia „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” użytego w art. 11 Rozporządzenia Rady nr 282/2011. Otóż uznać należy, że:

1)wypracowane kryteria oceny istnienia takiego miejsca dotyczą stałości działalności, niezależności decyzyjnej oraz istnienia wystarczających środków technicznych i osobowych do wykonywania działalności, przy czym elementy te muszą wystąpić łącznie, aby stwierdzić istnienie stałego miejsca,

2)pomimo wypracowania tych ogólnych kryteriów konkretna ocena co do występowania w danym przypadku stałego miejsca działalności gospodarczej wymaga uwzględnienie szeregu czynników specyficznych dla danej dziedziny – określone cechy zaangażowanej działalności gospodarczej mogą w danych okolicznościach kreować takie stałe miejsce, ale te same cechy mogą w innych okolicznościach istnienie takiego miejsca wykluczyć,

3)orzecznictwo ETS (TSUE) wykazuje pewne różnice w podejściu do omawianego zagadnienia na przestrzeni okresu od roku 1985, kiedy wydano jeden z pierwszych wyroków, sygn. C-168/84 Berkholz, zaś zaobserwowana ewolucja dotyczy zwłaszcza zakresu i rodzaju władztwa, jakie powinien przejawiać dany podmiot nad pracownikami wykonującymi usługę,

4)okoliczność, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie dla zaistnienia stałego miejsca działalności, powinna być oceniana każdorazowo w kontekście konkretnych usług lub dostaw, na co wskazuje już ten fakt, że w art. 11 Rozporządzenie odrębnie definiuje stałe miejsce dla celów nabycia (ust. 1) i odrębnie dla celów sprzedaży (ust. 2). Nie jest więc właściwe dokonywanie oceny, czy podmiot w ogóle (w kontekście całej swojej działalności w kraju innym niż kraj siedziby) posiada miejsce stałej działalności, a w szczególności nie należy oceniać łącznie zasobów związanych wyłącznie z nabyciem oraz wyłącznie ze sprzedażą”.

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej wynikającą z Rozporządzenia, jak również utrwalone orzecznictwo TSUE oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”.

Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale.

Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Wskazać należy, że pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Kluczowe pozostaje jednak, aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Podsumowując powyższe, tj. zarówno definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej płynącą z treści Rozporządzenia, jak również z wniosków płynących z przytoczonego orzecznictwa TSUE i orzecznictwa krajowego, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej należy rozumieć jako miejsce, w odniesieniu do którego:

a)występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej; oraz

b)istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która powala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona okresowo; jak również

c)działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego. Podatnikowi musi jednak przysługiwać (na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności) porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym, jak w przypadku własnego zaplecza.

Takie stanowisko zaprezentował m.in. Naczelny Sąd Administracyjny (NSA) w wyroku z dnia 16 lutego 2015 r., sygn. akt I FSK 2004/13, odwołując się do wyroku TSUE C-260/95, w którym stwierdził, że wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika. W ocenie NSA, podatnik może więc „stworzyć” wymaganą strukturę, opierając się na wynajmie, dzierżawie i innych podobnych formach.

Szczegółowa argumentacja Wnioskodawcy

Poniżej Wnioskodawca pragnie przedstawić szczegółową argumentację w odniesieniu do poszczególnych elementów stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego

W kontekście odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego krajowe sądy administracyjne wypowiadały się m.in. w następujący sposób:

-wyrok WSA w Gliwicach z dnia 25 listopada 2020 r., sygn. I SA/Gl 138/20, cyt.: „Na podkreślenie zasługuje to, że ważna jest okoliczność, iż do uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony oraz zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Zatem, własne zaplecze personalne i techniczne nie jest konieczne, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego. Jednakże, podmiot ten powinien sprawować kontrolę nad tym zapleczem, zarówno personalnym, jak i technicznym. Ponadto, zdaniem TSUE, decydujące jest także to, aby dane miejsce prowadzenia działalności miało możliwość odbioru i wykorzystywania nabytych usług do własnych potrzeb.”

-wyrok WSA w Gliwicach z dnia 17 marca 2020 r., sygn. I SA/Gl 1707/19, cyt.: „Drugą z przesłanek, która należy wziąć pod uwagę przy kwalifikacji stałego miejsca prowadzenia działalności to odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Przy czym, nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony i zapleczem technicznym, które jest jego własnością. Jak wynika z orzecznictwa TSUE wszelkie zasoby wykorzystywane przez potencjalne stałe miejsce prowadzenia działalności, w tym również zasoby techniczne, nie muszą być własnością podatnika.”

W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, warunek posiadania odpowiedniego zaplecza osobowego i technicznego należy uznać za niespełniony, gdyż Spółka nie dysponuje w praktyce odpowiednią infrastrukturą osobową i techniczną w Polsce. Wnioskodawca nie posiada stałego personelu w Polsce. Spółka może wyłącznie okazjonalnie delegować wybranych pracowników do wizyt w Magazynie w celu weryfikacji przykładowo stanów magazynowych. Natomiast, Wnioskodawca nie ma uprawnień do wydawania poleceń personelowi obsługującemu Magazyn. Ponadto Wnioskodawca nie posiada kontroli nad pracownikami podmiotu, który obsługuje Magazyn oraz nie ma również wpływu na kwestię zatrudnienia personelu Magazynu. Jednocześnie Spółka nie posiada w Polsce również zaplecza technicznego, w tym nieruchomości, sprzętu oraz innych zasobów technicznych na terytorium kraju. Spółka posiada wyłącznie towary, które przechowywane są w Magazynie.

Stałość miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

Warunek wystarczającej stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie został zdefiniowany ani w ustawie o VAT, ani w Dyrektywie 2006/112/WE, ani też w rozporządzeniach wykonawczych do tych aktów prawnych. W tej sytuacji należy odnieść do potocznego znaczenia tego wyrażenia.

Pod pojęciem „stały”, zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego, należy „pozostający w tym samym miejscu i położeniu”, „trwale związany z jakimś miejscem”. Stałe miejsce prowadzenia działalności musi zatem charakteryzować się pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu w sposób trwały, nieprzemijający.

Sposób wykładni warunku wystarczającej stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej był przedmiotem m.in. interpretacji indywidualnych wydanych przez Dyrektora KIS. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z 8 stycznia 2021 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.614.2020.1.JO, organ wskazał, że: „Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny.”

W konsekwencji, warunek wystarczającej stałości prowadzenia działalności gospodarczej wyrażany jest jako zamiar permanentnego (a przynajmniej długofalowego) prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa. W ocenie Wnioskodawcy warunek wystarczającej stałości miejsca prowadzenia działalności gospodarczej można uznać za spełniony. Za aspektem stałości prowadzenia działalności gospodarczej przemawia fakt, iż towary przechowywane w Magazynie w Polsce stanowią element długoterminowej strategii ekspansji biznesowej Grupy w Europie. Nadal jednak, spełnienie tego warunku nie oznacza posiadania przez Spółkę w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów o VAT (dalsze uzasadnienie Spółki przedstawione poniżej).

Samodzielność i niezależność działalności w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa

W kontekście kryterium niezależności prowadzonej działalności Dyrektor KIS wskazał przykładowo w interpretacji indywidualnej z 2 lipca 2025 r., nr 0114-KDIP1-2.4012.157.2025.2.RST, iż: „O stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej można mówić wówczas, gdy występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa.”

Podobnie kwestia ta była przedmiotem oceny przez Wojewódzki Sąd Administracyjny Warszawie w wyroku z dnia 12 lipca 2017 r. (sygn. III SA/Wa 1979/16), w którym sąd wskazał, iż: „Kryterium dotyczące stałości działalności oraz zasobów technicznych mogłoby być w niniejszej sprawie, w zakresie sprzedaży dokonywanej przez Spółkę, przedmiotem rozbieżnych ocen, ale niewątpliwie nie spełniono w tym zakresie kryterium dysponowania odpowiednim personelem oraz kryterium niezależności decyzyjnej. Skarżąca zadeklarowała we wniosku, że w Polsce nie będą podejmowane żadne decyzje ani zarządzane żadne umowy dotyczące najmu maszyn. (…) Odnośnie natomiast niezależności decyzyjnej – z wniosku wynikało, że decyzje dotyczące nabywanej w Polsce usługi podejmowane są przez zarząd w Niemczech, w Polsce nie rezyduje żadna osoba uprawniona w tej kwestii.”

W ocenie Wnioskodawcy, w analizowanym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym kryterium niezależności prowadzonej działalności należy uznać za niespełnione, gdyż kluczowe decyzje zarządcze podejmowane są poza Polską tj. w Wielkiej Brytanii.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym nie są spełnione wszystkie wymagane warunki w zakresie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. W związku z tym należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na potrzeby VAT.

Ad. 2

Zgodnie z treścią art. 106ga ust. 1 ustawy o VAT – dodanego ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. (Dz. U. z 2023 r. poz. 1598, ze zm. z Dz.U. z 2024 r. poz. 852), który wchodzi w życie 1 lutego 2026 r. – „Podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.”

Obowiązek wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur nie dotyczy jednak wystawiania faktur przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju (zgodnie z treścią art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT).

Jak wskazano w uzasadnieniu do projektu ustawy wprowadzającej obowiązek wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur: „Obowiązkiem e-fakturowania nie zostaną objęci podatnicy nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub posiadający wyłącznie stałe miejsce prowadzenia działalności, które nie uczestniczy w dokonywanej transakcji. Wystawienie e-faktury przez te podmioty jest fakultatywne. W przypadku podatnika nieposiadającego siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce wystawia on fakturę poza KSeF – bowiem takiej sytuacji nie obejmuje decyzja derogacyjna. Wyjątkiem będą podmioty, które zdecydują się na fakultatywne korzystanie z KSeF. W takim przypadku podmioty te będą mogły wystawiać e-faktury”.

Tym samym, mając na uwadze stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w ramach uzasadnienia do pytanie nr 1, Spółka jako podatnik nieposiadający w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, nie będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ustawy o VAT w związku z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT wchodzącymi w życie z dniem 1 lutego 2026 r.

Powyższe znajduje potwierdzenie również w stanowisku prezentowanym przez organy podatkowe. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z dnia 18 kwietnia 2024 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.6.2024.2.SST, w której to organ wskazał, że „(…) skoro Spółka nie posiada/nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą Spółka nie będzie miała od 1 lipca 2024 r. obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF)”.

Ad. 3

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikowi wymienionemu w art. 15 ustawy o VAT przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o ile nabywane przez niego towary i usługi są związane z czynnościami podlegających opodatkowaniu. Dodatkowo, prawo do odliczenia przysługuje również wtedy, gdy importowane lub nabyte towary i usługi wiążą się z dostawą towarów lub świadczeniami usług przez podatnika poza granicami kraju, pod warunkiem, że kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności były realizowane w kraju, a podatnik dysponuje dokumentami potwierdzającymi związek odliczonego podatku VAT z tymi czynnościami (art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT).

Natomiast, z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT wynika, że kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

a)nabycia towarów i usług,

b)dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Wobec powyższego, prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje podatnikowi w przypadku, gdy warunki określone w ustawie o VAT są spełnione oraz niezaistniały negatywne przesłanki, określone w art. 88 ustawy o VAT.

Zgodnie natomiast z powołanym już w ramach niniejszego wniosku art. 106ga ust. 1 ustawy o VAT: „Podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.” W tym miejscu Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, że zarówno obowiązujące, jak i wchodzące w najbliższym czasie w życie przepisy ustawy o VAT nie nakładają na nabywcę obowiązku weryfikacji czy sprzedawca jest obowiązany do wystawiania faktur ustrukturyzowanych, czy też korzysta z jednego ze zwolnień z tego obowiązku. Tym samym, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do ustalenia czy dostawca, który wystawił na rzecz Spółki fakturę elektroniczną lub fakturę w postaci papierowej nie uchybił obowiązkowi, o którym mowa w art. art. 106ga ust. 1 ustawy o VAT.

W związku, z powyższym Spółka stoi na stanowisku, iż Wnioskodawcy będzie przysługiwało co do zasady prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez dostawców Spółki, którzy wbrew obowiązkowi nie udokumentują transakcji fakturą ustrukturyzowaną wystawioną przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ustawy o VAT wchodzącym w życie z dniem 1 lutego 2026 r. – o ile faktury te będę dokumentować nabycie usług lub towarów związanych z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą oraz nie wystąpią negatywne przesłanki uniemożliwiające odliczenie podatku VAT naliczonego określone w ustawie o VAT.

Argumentacja ta znajduje odzwierciedlenie w stanowisku prezentowanym przez organy podatkowe. W interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z dnia 21 marca 2024 r., nr. 0112-KDIL1-3.4012.2.2024.2.KK, organ podkreślił, że „(…)Prawidłowe wystawienie faktury papierowej, elektronicznej czy ustrukturyzowanej pod kątem formalnym i materialnym, stanowi spełnienie jednej z przesłanek do skorzystania z prawa do odliczenia. Jej wystawienie bez użycia Krajowego Systemu e-Faktur nie powoduje jednak tego, że wadliwie wystawiony dokument nie stanowi dowodu istnienia prawa do odliczenia podatku naliczonego. Zatem w analizowanej sprawie należy stwierdzić, że Wnioskodawca ma prawo, na podstawie art. 86. ust. 1 ustawy, do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego w Fakturach Zakupowych, wystawionych wbrew obowiązkowi, bez użycia Krajowego Systemu e-Faktur, przy założeniu, że spełnione będą pozostałe warunki uprawniające Wnioskodawcę do skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego.”

Podobne stanowisko zostało również zaprezentowane w interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z dnia 4 marca 2025 r., nr. 0114-KDIP1-3.4012.838.2024.1.MPA, w której to organ wskazał, że: „Prawidłowe wystawienie faktury papierowej, elektronicznej czy ustrukturyzowanej pod kątem formalnym i materialnym, stanowi spełnienie jednej z przesłanek do skorzystania z prawa do odliczenia. Jej wystawienie bez użycia Krajowego Systemu e-Faktur nie powoduje jednak tego, że wadliwie wystawiony dokument nie stanowi dowodu istnienia prawa do odliczenia podatku naliczonego”.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy w ramach przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego Spółce będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przed dostawców Spółki, którzy wbrew obowiązkowi nie udokumentują zrealizowanych na rzecz Spółki transakcji fakturą ustrukturyzowaną wystawioną przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ustawy o VAT wchodzącym w życie z dniem 1 lutego 2026 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

Z regulacji tej wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 i 3 ustawy:

Według art. 2 pkt 22 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy:

Z opisu sprawy wynika, że A. Limited posiada siedzibę działalności oraz miejsce faktycznego zarządu na terytorium Wielkiej Brytanii. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż detaliczna i hurtowa produktów z kategorii „...”, przeznaczonych m.in. do pielęgnacji skóry i włosów. Działalność gospodarcza Spółki koncentruje się przede wszystkim na rynku brytyjskim, niemniej jednak ze względu na globalny charakter działalności, Spółka prowadzi również wybrane działania na rynkach zagranicznych, w tym na terytorium Polski. Sprzedaż towarów z oferty handlowej Spółki odbywa się za pośrednictwem dedykowanych stron internetowych.

Działalność prowadzona przez Spółkę na terytorium Polski obejmuje m.in. sprzedaż towarów na rzecz klientów biznesowych (B2B) działających w Polsce oraz w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej, jak również poza UE (kraje trzecie), a także na rzecz konsumentów indywidualnych (B2C) zlokalizowanych zarówno w Polsce, UE, jak i poza UE. Ponadto, Spółka dokonuje na terytorium Polski również zakupów krajowych, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz importu towarów z państw trzecich.

W związku z realizowanym przez Spółkę modelem biznesowym polegającym na sprzedaży towarów za pośrednictwem dedykowanych stron internetowych, Spółka korzysta z magazynu zlokalizowanego w Polsce, który służy jako centralne miejsce, w którym realizowane są czynności o charakterze logistycznym, w tym przechowywane są towary należące do Spółki na terytorium Polski. Przedmiotowy Magazyn stanowi centrum logistyczne dla celów działalności sprzedażowej realizowanej na rynku europejskim.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Państwa wątpliwości dotyczą m.in. ustalenia czy Spółka posiada/będzie posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski (pytanie nr 1).

Odnosząc się do przedmiotowych kwestii należy wskazać, że definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na kryteria wskazane w powołanym przepisie należy stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zatem, zarówno infrastruktura techniczna jak i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Wobec tego, dla rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej koniecznym jest, aby dane miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, ale także aby samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie jest konieczne, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne jest aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną) cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Co istotne, bez znaczenia dla powyższego rozstrzygnięcia pozostaje kwestia, czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, oraz czy jest to infrastruktura „własna”. W wydawanych wyrokach TSUE wskazywał bowiem, że w zależności od okoliczności, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie członkowskim może nie być konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile zaplecze udostępnione przez podmiot trzeci umożliwia odbiór świadczonych usług i ich wykorzystywanie w działalności gospodarczej usługobiorcy (np. w wyroku C-605/12 w sprawie Welmory Sp. z o.o.). Przy czym, dostępność zaplecza dostarczonego przez inny podmiot musi być porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

W wyroku C-232/22 z dnia 29 czerwca 2023 r. TSUE orzekł, że: „podatnik będący usługobiorcą, którego siedziba działalności gospodarczej znajduje się poza Unią, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę podmiot świadczący dane usługi, pod względem prawnym odrębny od tego usługobiorcy, jeżeli nie posiada on tam odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która może stanowić to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, i to nawet wówczas, gdy podatnik świadczący usługi wykonuje na rzecz tego podatnika będącego usługobiorcą, w wykonaniu wyłącznego zobowiązania umownego, usługi w postaci produkcji z materiałów powierzonych oraz szereg świadczeń akcesoryjnych lub uzupełniających, które przyczyniają się do działalności gospodarczej podatnika będącego usługobiorcą w tym państwie członkowskim”.

Należy także zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22, w którym TSUE orzekł, że „(...) nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług (pkt 54). (...) spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych (pkt 81).”

Z kolei kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poruszył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17 wskazując, że: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo TSUE, przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że w Spółka A. Limited nie posiada/nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie zorganizuje bowiem w sposób stały na terytorium kraju odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży detalicznej i hurtowej produktów przeznaczonych m.in. do pielęgnacji skóry i włosów. Z treści wniosku wynika, że działalność prowadzona przez Spółkę na terytorium Polski obejmuje m.in. sprzedaż towarów na rzecz klientów biznesowych (B2B) oraz konsumentów indywidualnych (B2C) zlokalizowanych zarówno w Polsce, UE, jak i poza UE. Ponadto Spółka dokonuje na terytorium Polski również zakupów krajowych, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów oraz importu towarów z państw trzecich. W związku z realizowanym przez Spółkę modelem biznesowym polegającym na sprzedaży towarów za pośrednictwem dedykowanych stron internetowych, Spółka korzysta z magazynu zlokalizowanego w Polsce, który służy jako centralne miejsce, w którym realizowane są czynności o charakterze logistycznym, w tym przechowywane są towary należące do Spółki na terytorium Polski.

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego. Zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. W analizowanej sprawie Spółka nie dysponuje w Polsce żadnymi zasobami technicznymi (w tym nieruchomościami: magazynami, biurami oraz ruchomościami niezbędnymi do prowadzenia działalności gospodarczej, takich jak: maszyny, linie produkcyjne czy inne tego typu urządzenia). Spółka wynajmuje jedynie magazyn w Polsce, jednak nie ma do niego swobodnego dostępu. Spółka nie posiada też żadnych zasobów osobowych (pracowników) na terytorium Polski. Co prawda pracownicy Spółki, zlokalizowani na stałe w Wielkiej Brytanii, mogą zostać oddelegowani na krótkie okresy (tj. obejmujące czas trwania do kilku dni) do wizyt na terenie magazynu w Polsce, mających na celu weryfikację stanów magazynowych. Nie są oni jednak obecni w Polsce na stałe. Z uwagi, iż działalność Spółki na terytorium Polski ogranicza się w praktyce do wykorzystania magazynu dla celów prowadzonej sprzedaży, Spółka przewiduje, iż ewentualne wizyty w magazynie będą miały charakter okazjonalny. Zatem w analizowanej sprawie obecność pracowników Spółki ma/będzie miała charakter czasowego pobytu. Należy jednak zauważyć, że fakt tymczasowego/okresowego utrzymywania zasobów personalnych nie jest wystarczający do stwierdzenia spełnienia kryterium posiadania odpowiednich zasobów personalnych na terytorium kraju. W konsekwencji należy uznać, że Spółka nie posiada na terytorium Polski żadnych własnych zasobów osobowych ani technicznych/rzeczowych.

Co jednak istotne dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez spółkę z personelu i infrastruktury technicznej podmiotu trzeciego. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla spółki jak jej własne tj. spółka musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie Spółka nie posiada i nie będzie posiadać swobodnego dostępu do wynajmowanej powierzchni magazynowej. Spółka może uzyskać dostęp do magazynu wyłącznie po wcześniejszym powiadomieniu podmiotu obsługującego magazyn, zgodnie z obowiązującymi zasadami obiektu. Dostęp przyznawany jest na tych samych zasadach, co dla zewnętrznych odwiedzających i wymaga przestrzegania odpowiednich procedur i regulacji. Spółka nie ma uprawnień do wydawania poleceń personelowi obsługującemu magazyn oraz nie posiada kontroli nad pracownikami podmiotu, który obsługuje magazyn. Ponadto Spółka nie ma również wpływu na kwestię zatrudnienia personelu magazynu. Spółka co do zasady nie posiada bezpośredniego wpływu ani kontroli nad zasobami osobowymi, technicznymi oraz rzeczowymi znajdującymi się w magazynie. Spółka posiada wyłącznie towary, które przechowywane są w magazynie. Dodatkowo Spółka może nabywać wybrane usługi od polskich kontrahentów, takie jak usługi celne lub transportowe. Zatem relacja pomiędzy Spółką a usługodawcami stanowi standardową współpracę gospodarczą, która opiera się na standardowych instrukcjach i relacjach rynkowych. Mając na uwadze powyższe należy uznać, że Spółka nie posiada/nie będzie posiadała na terytorium Polski kontroli nad zapleczem personalnym i technicznym/rzeczowym usługodawców porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności.

Ponownie wskazać należy, że Spółka nie posiada/nie będzie posiadała w Polsce żadnych zasobów personalnych i technicznych/rzeczowych oraz nieruchomości. Spółka na terytorium Wielkiej Brytanii posiada zaplecze organizacyjne, obejmujące zarówno zasoby osobowe (zatrudnionych pracowników), jak i techniczne – w szczególności nieruchomości (m.in. magazyn, biuro) oraz ruchomości niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej. Dodatkowo w Wielkiej Brytanii znajdują się również osoby upoważnione do reprezentowania Spółki oraz pracownicy odpowiedzialni za podejmowanie kluczowych decyzji operacyjnych i biznesowych. Zatem, skoro Spółka nie posiada/nie będzie posiadać na terytorium Polski odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności, nie można uznać, że jest/będzie spełnione kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść m.in. do obecności zasobów osobowych i technicznych.

W konsekwencji, oceniając całokształt przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że mając na uwadze opis sprawy Spółka nie posiada/nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Przechodząc do Państwa wątpliwości dotyczących obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur począwszy od 1 lutego 2026 r. (pytanie nr 2) należy wskazać, że zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

Ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF, które miały wejść w życie 1 lipca 2024 r. Jednak, zgodnie z ustawą z dnia 9 maja 2024 r. zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2024 r. poz. 852), zwanej dalej „ustawą zmieniającą” - termin wejścia w życie obowiązkowego KSeF został przesunięty na 1 lutego 2026 r.

Jak wynika z treści art. 106g ust. 3a ustawy:

Stosownie do art. 106ga ust. 1-4 ustawy, który wejdzie w życie od 1 lutego 2026 r.:

Przepis art. 106ga ust. 1 ustawy, który będzie obowiązywał od 1 lutego 2026 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego przepisu przewiduje wyłączenie z tego obowiązku tych podmiotów, które nie posiadają w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, skoro jak ustaliłem, Spółka nie posiada/nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą, nie będzie miała obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF) od 1 lutego 2026 r. Przy czym, Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur, zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.

Tym samym stanowisko Państwa stanowisko w zakresie pytanianr 2 jest prawidłowe.

Państwa wątpliwości dotyczą również przysługiwania Spółce prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, wynikającego z faktur wystawionych przez dostawców Spółki, którzy wbrew obowiązkowi nie udokumentują zrealizowanych na rzecz Spółki transakcji fakturą ustrukturyzowaną, wystawioną przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (pytanie nr 3).

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Jak wynika z powyższych przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. takimi, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

W myśl art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy:

Podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 88 ust. 3a ustawy:

Według art. 106na ustawy:

Zgodnie z art. 106gb ust. 4 ustawy:

Należy podkreślić, że jedną z fundamentalnych zasad konstrukcji podatku od towarów i usług jest prawo podatnika do odliczenia podatku zapłaconego w cenie przy nabyciu towarów i usług związanych z działalnością gospodarczą. Podstawowa zasada wspólnego systemu VAT, jaką jest zasada neutralności podatku, jest rozumiana jako stosowanie podatku od towarów i usług na wszystkich etapach obrotu gospodarczego z równoczesnym prawem do potrącenia podatku zawartego w poprzedniej fazie obrotu. Wszelkie ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego wpływają na neutralność tego podatku i mogą wynikać jedynie z wyraźnej regulacji ustawowej.

Analiza powołanego art. 88 ustawy prowadzi do wniosku, że w dyspozycji tego przepisu, jako przesłanki wyłączającej prawo nabywcy (podatnika) do odliczenia podatku naliczonego, nie ujęto przypadku, gdy podatek naliczony wynika z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług, które zostały wystawione wbrew obowiązkowi, bez użycia Krajowego Systemu e-Faktur.

Należy podkreślić, że celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Z powyższego wynika, że o prawidłowości faktur wystawianych i otrzymywanych przez podatników powinny decydować przede wszystkim ustalenia, czy dokumenty te potwierdzają rzeczywiste transakcje handlowe między określonymi podmiotami.

W tym miejscu należy jeszcze raz wskazać, że prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury uzależnione jest od spełnienia warunków wynikających z przepisu art. 86 ust. 1 ustawy, a także od niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis art. 88 ustawy enumeratywnie określa listę przypadków, w których podatnik został pozbawiony prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Jednakże nie wymienia opisanego we wniosku przypadku, gdy podatek naliczony wynika z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług, wystawionych wbrew obowiązkowi, bez użycia Krajowego Systemu e-Faktur jako przesłanki negatywnej, powodującej utratę prawa do odliczenia podatku naliczonego (w sytuacji, gdy faktura odzwierciedla prawdziwe zdarzenie gospodarcze).

Mając na uwadze powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że Spółce, jako czynnemu podatnikowi VAT, będzie przysługiwało – na podstawie art. 86 ust. 1 bądź art. 86 ust. 1 pkt 8 ustawy – prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług wystawionych wbrew obowiązkowi bez użycia Krajowego Systemu e-Faktur, o ile faktury te będę dokumentować nabycie usług lub towarów związanych z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą oraz nie wystąpią negatywne przesłanki uniemożliwiające odliczenie podatku VAT naliczonego określone w ustawie o VAT. Wystawienie faktur wbrew obowiązkowi bez użycia Krajowego Systemu e-Faktur, nie pozbawia Państwa prawa do odliczenia podatku naliczonego, gdyż nie stanowi to negatywnej przesłanki, uniemożliwiającej odliczenie tego podatku, wymienionej w art. 88 ustawy.

Powyższe wynika z faktu, że dla istnienia prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury, obok fundamentalnych przesłanek takich jak status odliczającego jako czynnego, zarejestrowanego podatnika VAT i związek zakupionych towarów i usług z czynnościami opodatkowanymi (u odliczającego) i faktycznie zrealizowana transakcja, to również najistotniejsze jest to, by nabyta usługa lub towar podlegały opodatkowaniu i nie korzystały przy tym ze zwolnienia od tego podatku. Ponadto, prawo do odliczenia przysługuje również, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami. Prawidłowe wystawienie faktury papierowej, elektronicznej czy ustrukturyzowanej pod kątem formalnym i materialnym, stanowi spełnienie jednej z przesłanek do skorzystania z prawa do odliczenia. Jej wystawienie bez użycia Krajowego Systemu e-Faktur nie powoduje jednak tego, że wadliwie wystawiony dokument nie stanowi dowodu istnienia prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Zatem należy stwierdzić, że Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia VAT naliczonego wynikającego z faktur, wystawionych przez jej dostawców, wbrew obowiązkowi, tj. bez użycia Krajowego Systemu e-Faktur, przy założeniu jednak, że spełnione będą pozostałe warunki uprawniające Wnioskodawcę do skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Tym samym Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 3 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie wskazuję, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.