Interpretacja indywidualna z dnia 3 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.625.2024.7.S/RK

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 8 listopada 2024 r. (data wpływu 14 listopada 2024 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 14 maja 2025 r. sygn. akt III SA/Wa 616/25 (data wpływu prawomocnego orzeczenia – 3 września 2025 r.), i

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie możliwości ujęcia w kosztach podatkowych pełnej wysokości niezapłaconych należności przez komitentów

– jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 listopada 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 8 listopada 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości ujęcia w kosztach podatkowych pełnej wysokości niezapłaconych należności przez komitentów. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka" lub „Wnioskodawca") z siedzibą w (...), jest spółką funkcjonującą w branży (…).

Przeważającym przedmiotem działalności Wnioskodawcy są działalność (...) - kod PKD 46.12.Z.

Spółka posiada w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy.

Transakcje sprzedaży Spółki opierają się na wykorzystaniu karty paliwowej wydawanej przez Spółkę, która umożliwia bezgotówkowe nabywanie towarów, takich jak paliwo, (…), akcesoria samochodowe oraz usługi, np. myjnie czy płatne przejazdy drogami. Karty paliwowe nie są kartami płatniczymi ani kredytowymi, lecz pełnią funkcję ewidencjonującą transakcje związane z eksploatacją pojazdów.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca współpracuje ze stacjami paliw i innymi punktami serwisowymi, które sprzedają towary i usługi bezpośrednio klientom Spółki, działającym przez tzw. Okazicieli Kart. Spółka nabywa te towary i usługi od sprzedawców we własnym imieniu, ale na rachunek swoich klientów.

W swoim modelu biznesowym Wnioskodawca zaimplementował model komisu, zgodnie z art. 765 Kodeksu cywilnego.

Obecnie funkcjonuje jeden model komisu: Komis zakupu - Wnioskodawca nabywa paliwo i inne towary od stacji paliw we własnym imieniu, ale na rachunek klientów (komitentów). Towary pozostają własnością stacji paliw do momentu ich zakupu przez klienta, a Wnioskodawca pobiera prowizję za usługę pośrednictwa.

Karta paliwowa jest centralnym narzędziem realizacji transakcji. W momencie jej użycia przez klienta na stacji paliw następuje nabycie towaru lub usługi w ramach jednej z umów komisu. Wszystkie transakcje dokonywane są bezgotówkowe i są rejestrowane za pomocą urządzeń z czytnikami kart na stacjach paliw. Na podstawie dokonanych transakcji stacje paliw wystawiają faktury zbiorcze dla Wnioskodawcy, a Spółka z kolei wystawia faktury zbiorcze na rzecz swoich klientów.

Umowa dostawy, komisu i zlecenia zawierana pomiędzy Spółką a klientami ma charakter kompleksowy, a Ogólne Warunki Umowy (dalej jako: „OWU") stanowią jej integralną część. OWU obejmują m.in. sprzedaż towarów typowych dla stacji paliw oraz autoserwisów, jeśli te usługi zostały wyraźnie objęte umową poprzez dodatkowe załączniki lub aneksy. W przypadku sprzedaży towarów, Wnioskodawca nabywa je we własnym imieniu na rachunek klientów, a sprzedający wydaje towary bezpośrednio klientom działającym poprzez okazicieli kart.

Istotnym aspektem jest to, że zgodnie z OWU, Spółka jako komisant, zobowiązana jest do zapłaty na rzecz dostawcy towaru (np. stacji paliw), niezależnie od tego, czy klient (komitent) dokonuje zapłaty na rzecz Spółki. W praktyce oznacza to, że Spółka ponosi pełen ciężar finansowy z tytułu nabycia towaru w sytuacji, gdy klient nie reguluje swojego zobowiązania wobec spółki. W przypadku braku zapłaty ze strony komitenta, nie ma możliwości przeniesienia kosztów na klienta, co prowadzi do ryzyka finansowego i strat po stronie Spółki.

Wnioskodawca nie rozpoznaje kosztów ani przychodów podatkowych z tytułu sprzedaży towarów i usług w ramach transakcji komisu. Dochód rozliczany jest wyłącznie w odniesieniu do prowizji komisowej, a nie pełnej wartości sprzedanych towarów. Poprawność tego modelu rozliczenia potwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w wydanej wobec Spółki interpretacji indywidualnej z dnia 25 sierpnia 2023 r., nr 0114-KDIP2-1.4010.394.2023.1.AZ.

Obecnie Spółka napotyka na problem rosnącej liczby niezapłaconych faktur przez klientów, co powoduje, że Wnioskodawca zobowiązany do uregulowania płatności wobec stacji paliw, mimo że nie otrzymał zapłaty od klientów. W wyniku tych transakcji Spółka ponosi pełne ryzyko finansowe.

Z uwagi na taką konstrukcję modelu biznesowego, Spółka nie może korzystać z rozwiązań przewidzianych w art. 18f ust. 1 pkt 1, art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a, art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o CIT.

Spółka pragnie podkreślić, że brak płatności za faktury z tytułu świadczonych usług wynika z okoliczności leżących wyłącznie po stronie klientów Spółki, tj. z okoliczności, za które Spółka w ogóle nie ponosi winy. Przyczyną braku płatności nie jest jakakolwiek wada świadczonych usług czy zwłoka w ich świadczeniu.

Pytanie

Czy Spółka jest uprawniona aby zaliczyć pełną wysokość nieściągalnych wierzytelności (niezapłaconych należności przez komitentów) do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Spółka uprawniona jest zaliczyć pełną wysokość nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT") kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Aby zaliczyć wydatek do kosztów uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące warunki:

1.wydatek musi być definitywnie poniesiony - oznacza to, że jest to koszt, który nie podlega zwrotowi;

2.wydatek musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów;

3.wydatek musi mieć związek z działalnością gospodarczą podatnika;

4.wydatek powinien być właściwie udokumentowany.

Zastosowanie powyższych kryteriów do nieściągalnych wierzytelności (niezapłaconych należności przez komitentów) można uzasadnić następująco:

1.Definitywność wydatku:

Nieściągalne wierzytelności mogą zostać uznane za definitywne w momencie, gdy zostało udokumentowane, że Spółka podjęła wszelkie dopuszczalne środki prawne, aby odzyskać należności, ale okazało się to niemożliwe (np. w przypadku postępowania upadłościowego komitenta). Przykładem takiej dokumentacji może być postanowienie sądu upadłościowego o ogłoszeniu upadłości komitenta, obejmujące likwidację majątku dłużnika. W takiej sytuacji wierzytelności, które początkowo były zwrotne (niedefinitywne), stają się definitywne, gdy ich odzyskanie staje się niemożliwe.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 września 2019 r. (sygn. II FSK 839/18), również w przypadku, gdy wydatek pierwotnie miał charakter zwrotny, ale stał się definitywny w wyniku upadłości kontrahenta, może zostać uznany za koszt uzyskania przychodu. Podobne stanowisko znajduje odzwierciedlenie w licznych wyrokach sądów administracyjnych, w których sądy przyznają, że gdy wierzytelności są nieściągalne, koszty związane z ich obsługą mogą być uznane za koszty podatkowe.

2. Cel wydatku - osiągnięcie lub zabezpieczenie przychodów:

Wartość nieściągalnych wierzytelności można uznać za koszty uzyskania przychodów, gdyż Spółka, wykonując umowy komisu, działa w celu osiągnięcia przychodów, a wierzytelności te są bezpośrednio związane z tą działalnością. Koszt ten wynika bezpośrednio z działalności gospodarczej Spółki, ponieważ brak zapłaty przez komitenta za zakupione towary i usługi wynika z zawartych umów, które miały na celu uzyskanie przychodów.

Wydatek na zapłatę za towary i usługi, który stał się definitywny (np. w wyniku upadłości komitenta), powinien zatem zostać uznany za koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów.

3. Związek z działalnością gospodarczą:

Nieściągalne wierzytelności wynikają bezpośrednio z działalności operacyjnej Spółki, która realizuje karty paliwowe. W ramach tej działalności Spółka pośredniczy w sprzedaży towarów lub usług między stacją paliw a klientami, działając na własny rachunek, ale w imieniu komitenta. Niezapłacone należności przez komitentów są zatem bezpośrednio związane z działalnością Spółki, co dodatkowo potwierdza możliwość ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu.

4. Odpowiednia dokumentacja:

Aby możliwe było zaliczenie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, niezbędna jest odpowiednia dokumentacja potwierdzająca ich nieściągalność. Dokumentem takim może być np. postanowienie sądu o upadłości dłużnika, zakończenie postępowania egzekucyjnego z wynikiem negatywnym, lub inne dokumenty potwierdzające, że wierzytelności nie mogą zostać odzyskane mimo podjętych działań.

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 10 września 2019 r. (sygn. II FSK 839/18), w przypadku, gdy wydatek pierwotnie zwrotny staje się definitywny (np. w wyniku upadłości kontrahenta), spełnia on warunki uznania za koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Sąd uznał, że: „W sytuacji braku możliwości otrzymania zwrotu wydatku oraz pod warunkiem potwierdzenia jego nieściągalności przez podatnika - może on zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów." To orzeczenie wskazuje, że nawet wydatki, które pierwotnie miały charakter zwrotny, mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodu, jeśli podatnik potrafi udowodnić ich nieściągalność.

Warto również zwrócić uwagę na stanowisko Sądu I instancji (z dnia 8 września 2018 r., sygn. akt III SA/Wa 2575/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie), który podkreślił, że kwalifikacja wydatku jako kosztu uzyskania przychodu wymaga każdorazowo indywidualnej oceny danego wydatku w odniesieniu do konkretnego stanu faktycznego. W kontekście omawianego sporu sąd stwierdził, że wydatki poniesione na spłatę należności, które z powodu niewypłacalności kontrahenta stały się definitywne, mogą spełniać kryteria uznania ich za koszty uzyskania przychodów.

Spółka wskazuje, że taki pogląd nie jest odosobniony w orzecznictwie sądów administracyjnych. Pogląd taki był zaprezentowany także przed laty, w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 1996 r. (sygn. SA/Ka 332/95), sąd stwierdził, że za koszty uzyskania przychodów mogą zostać uznane jedynie wydatki o charakterze definitywnym, które nie podlegają zwrotowi. W związku z tym, jeżeli wierzytelności są nieściągalne, a ich nieściągalność została odpowiednio udokumentowana, można je uznać za koszt uzyskania przychodów. Podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek wydatku z przychodem podatnika (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodu). Zwrot "w celu" należy rozumieć w ten sposób, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega zaliczeniu do kosztów podatkowych, ponieważ zaliczyć do tych kosztów można jedynie ten wydatek, który pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem podatnika.

Oznacza to, że poniesienie wydatku ma lub potencjalnie może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Konkretny wydatek należy oceniać uwzględniając racjonalność określonego działania podatnika dla celu osiągnięcia przychodu. W efekcie kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku (por. wyrok NSA z dnia 16 października 2012 r., II FSK 430/11).

W sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku podatnik zawierał określony rodzaj umów i stosował określony model biznesowy w celu osiągnięcia przychodu, co znajduje także rzeczywiste odzwierciedlenie w dokumentach finansowych Spółki dostępnych w Repozytorium Dokumentów Finansowych Krajowego Rejestru Sądowego. Spółka osiąga przychody w istotnej wysokości, a efektem tej działalności jest osiągnięty zysk Spółki. Zawierane umowy komisu i model biznesowy, na kanwie której Spółka nie zawsze może wyegzekwować należności od swoich kontrahentów jest związany z główną działalnością Spółki oraz pokłosiem tej działalności i ryzykiem gospodarczym, z którym wiąże się działalność na rzeczonym rynku.

Spółka przypomina, że kosztem uzyskania przychodu są wszelkie wydatki spełniające wyżej opisane warunki. Zgodnie z jednolitą w tym zakresie linią orzeczniczą za koszt podatkowy należy uznać wszelkie koszty bezpośrednie, jak i pośrednie, o ile tylko są poniesione w celu uzyskania przychodów (por. wyrok WSA z dnia 25 września 2008 r., III SA/Wa 656/08). Wynika to z faktu, że ustawodawca nie wiąże poniesienia danego wydatku z konkretnym, zidentyfikowanym strumieniem przychodu.

Przede wszystkim zaś poniesienie wydatku nie musi przełożyć się na efekt w postaci osiągnięcia określonego przychodu, niemniej musi doprowadzić do zwiększenia potencjalnej możliwości osiągnięcia tego przychodu. W efekcie kosztami podatkowymi są również te wydatki, które w ostatecznym rozrachunku nie doprowadziły do powstania przychodu. Ustawodawca, podkreślając w jakim celu muszą być poniesione wydatki, abstrahuje jednocześnie od skutków, jakie ostatecznie zostały wywołane działaniem podatnika.

W przypadku, w którym Spółka na skutek braku płatności przez komitenta nie osiągnęła rzeczywistego przysporzenia (przychodu), nie oznacza, że jej działania - uczestnictwo w danej transakcji, nie miały na celu osiągnięcia tego przychodu. W ujęciu ogólnym, model biznesowy Spółki umożliwia jej osiąganie zysku, jednakże w jednostkowych przypadkach mimo działania w celu osiągnięcia przychodu, na skutek braku zapłaty przez kontrahentów, Spółka ponosi istotne obciążenia, które w jej ocenie powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Niemniej, w okolicznościach przedstawionego stanu faktycznego, wydatki poniesione w związku z transakcjami przy użyciu kart paliwowych, spełniają wszystkie pozytywne przesłanki, aby można było je uznać za koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Jak podkreślono, kwalifikacja określonego wydatku jako kosztu podatkowego wymaga oceny nie tylko zaistnienia związku z konkretnym przychodem, ale również oceny, czy z punktu widzenia ekonomicznej racjonalności działania przedsiębiorcy, określony wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodu, względnie zachowania lub zabezpieczenia funkcjonowania tego przedsiębiorcy.

Karty paliwowe, służące do rejestracji oraz ewidencji bezgotówkowych transakcji związanych z eksploatacją pojazdów, były wykorzystywane w ramach umowy komisu, gdzie Spółka działała we własnym imieniu, lecz na rachunek swoich klientów. Spółka, jako komisant, była zobowiązana do zapłaty za towary na rzecz stacji paliw, nawet jeśli jej klienci nie uregulowali należności. W związku z tym, wydatki te stanowiły definitywne obciążenie majątku Spółki i były prawidłowo udokumentowane. Rosnąca liczba niezapłaconych faktur przez klientów doprowadziła do sytuacji, w której Spółka ponosiła ryzyko finansowe, a wydatki na zakup towarów przez emitenta kart paliwowych stały się wydatkami definitywnymi.

Spółka wskazała także, że w jej ocenie do przypadku opisanego w stanie faktycznym nie znajduje zastosowania ograniczenie wynikające z treści art. 16 ust. 1 pkt 56 ustawy o CIT, który to przepis wskazuje, że nie się uważa za koszty uzyskania przychodów strat (kosztów) powstałych w wyniku utraty dokonanych przedpłat (zaliczek, zadatków) w związku z niewykonaniem umowy.

Wprowadzenie pojęcia straty do ustawy o CIT jest istotne dla zrozumienia zasadności zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Ustawa o CIT w art. 16 ust. 1 pkt 56 wskazuje, że strata wyłączona z kosztów podatkowych odnosi się do strat wynikających z utraty dokonanych przedpłat, takich jak zadatki lub zaliczki. Wobec tego, w ocenie Spółki, to ograniczenie jej nie dotyczy.

Spółka wskazała w stanie faktycznym wniosku, że brak płatności ze strony kontrahentów i ryzyko oraz ciężar ekonomiczny jaki ponosi w związku z tym wynikają z okoliczności całkowicie niezawinionych przez tę Spółkę.

W tym miejscu Spółka wskazuje na korzystne dla podatników interpretacje indywidualne wskazujące na możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości niedoborów magazynowych, które zostały stwierdzone (ujawnione) w ramach inwentaryzacji.

W takich przypadkach, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgadza się z podatnikami, że niedobory inwentaryzacyjne mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Przykładem takiego rozstrzygnięcia jest np. interpretacja indywidualna z dnia 19 grudnia 2022 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.717.2022.2.DP.

W rozstrzygnięciu tym wskazano, że jeśli takie różnice inwentaryzuje wynikają z działań niezawinionych przez podatnika, np. leżących po stronie klientów lub ze zdarzeń losowych, a podatnik podejmuje działania by im zapobiegać, to Spółka ma prawo zaliczyć te niedobory do kosztów uzyskania przychodu, mimo że w ich następstwie podatnik nie uzyskał konkretnego przychodu. W tym samym rozstrzygnięciu Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wyjaśnił, że „strata powinna być zdarzeniem losowym, niezależnym od woli podatnika powstałym zarówno w wyniku działań sił przyrody, jak i działań innego człowieka, powodującym ubytek i szkodę pod warunkiem, że podatnik nie przyczynia się w jakiś sposób do powstania tej szkody lub nie ułatwia jej powstania. Jakiekolwiek zawinienie ze strony podatnika poprzez niezachowanie staranności wymaganej w danych warunkach, niedopełnienie obowiązków ciążących na podatniku w celu uniknięcia szkody, uniemożliwia przyjęcie, że powstała szkoda stanowi stratę o charakterze losowym. Dla celów podatkowych przyjmuje się, że tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów".

Uwzględniając powyższe, Spółka uważa, że także w opisanym stanie faktycznym ma prawo do zaliczenia wartości nieściągalnej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodu, mimo że ekonomiczny ciężar za zapłacony towar/usługę nie miał bezpośredniego odzwierciedlenia w przychodzie podatkowym Spółki.

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka również poniosła realny koszt (ciężar ekonomiczny) towarów i usług, za które komitent nie zapłacił i również brak zapłaty kontrahenta (i tak rozumiana strata) nie wynika z okoliczności, za które Spółka ponosi jakąkolwiek winę. Co już wspomniano, sytuacje, w których Spółka nie uzyskała zapłaty i w tym zakresie poniosła stratę, związane są z jej podstawową działalnością gospodarczą i zyskownym modelem biznesowym.

Spółka wskazała także w stanie faktycznym, że w funkcjonującym modelu biznesowym jako komisant, zobowiązana jest do zapłaty na rzecz dostawcy towaru (np. stacji paliw), niezależnie od tego, czy klient (komitent) dokonuje zapłaty na rzecz Spółki. W praktyce oznacza to, że Spółka ponosi pełen ciężar finansowy z tytułu nabycia towaru w sytuacji, gdy klient nie reguluje swojego zobowiązania wobec spółki. W przypadku braku zapłaty ze strony komitenta, nie ma możliwości przeniesienia kosztów na klienta, co prowadzi do ryzyka finansowego i strat po stronie Spółki.

Wnioskodawca nie rozpoznaje kosztów ani przychodów podatkowych z tytułu sprzedaży towarów i usług w ramach transakcji komisu. Dochód rozliczany jest wyłącznie w odniesieniu do prowizji komisowej, a nie pełnej wartości sprzedanych towarów.

Istotnym aspektem jest to, że zgodnie z OWU, Spółka jako komisant, zobowiązana jest do zapłaty na rzecz dostawcy towaru (np. stacji paliw), niezależnie od tego, czy klient (komitent) dokonuje zapłaty na rzecz Spółki. W praktyce oznacza to, że Spółka ponosi pełen ciężar finansowy z tytułu nabycia towaru w sytuacji, gdy klient nie reguluje swojego zobowiązania wobec Spółki. W przypadku braku zapłaty ze strony komitenta, nie ma możliwości przeniesienia kosztów na klienta, co prowadzi do ryzyka finansowego i strat po stronie Spółki.

Wnioskodawca nie rozpoznaje kosztów ani przychodów podatkowych z tytułu sprzedaży towarów i usług w ramach transakcji komisu. Dochód rozliczany jest wyłącznie w odniesieniu do prowizji komisowej, a nie pełnej wartości sprzedanych towarów.

Spółka wskazała w stanie faktycznym, że z uwagi na taką konstrukcję modelu biznesowego, Spółka nie może korzystać z rozwiązań przewidzianych w art. 18f ust. 1 pkt 1, art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a), art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o CIT.

Podsumowując, stosowanie przez Spółkę modelu biznesowego, którego poprawność zaaprobował sam Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w wydanej na rzecz Spółki interpretacji, nie powinno pozbawiać Spółki prawa do rozpoznania kosztu uzyskania przychodu w związku z definitywnym brakiem płatności ze strony jej kontrahenta. Tym samym, w ocenie Spółki ma ona prawo zaliczyć wartość nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek z 8 listopada 2024 r. i 15 stycznia 2025 r. wydałem dla Państwa interpretację indywidualną znak 0114-KDIP2-2.4010.625.2024.1.RK, w której uznałem Państwa stanowisko w zakresie możliwości ujęcia w kosztach podatkowych pełnej wysokości niezapłaconych należności przez komitentów – za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu 15 stycznia 2025 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Pismem z 11 lutego 2025 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarga wpłynęła 11 lutego 2025 r.

Formułując zarzuty skargi wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji w całości.

Pismem z 11 marca 2025 r. znak 0114-KDIP2-2.4010.625.2024.2.RK udzieliłem odpowiedzi na Państwa skargę.

Postępowanie przed sądem administracyjnym

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 14 maja 2025 r. sygn. akt III SA/Wa 616/25 uchylił interpretację indywidualną z 15 stycznia 2025 r. znak 0114-KDIP2-2.4010.625.2024.1.RK.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wpłynął do organu 3 września 2025 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

-uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 14 maja 2025 r. sygn. akt III SA/Wa 616/25;

-ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie możliwości ujęcia w kosztach podatkowych pełnej wysokości niezapłaconych należności przez komitentów

– jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie problematyki będącej ściśle przedmiotem Państwa zapytania (pytania). Treść pytania wyznacza bowiem granice tematyczne wydawanej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwoprawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.