Interpretacja indywidualna z dnia 7 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2.4011.490.2025.3.KC

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 września 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan – na wezwania organu – pismami z 22 września i 13 października 2025 r. (wpływ).Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Chodzi o ulgę na powrót. Spełnia Pan warunki określone przez ustawodawcę. Od 2014 r. jest Pan legalnie zatrudniony i zameldowany za granicą. Planuje Pan powrót do Polski 1 listopada 2025 r. Chciał się Pan tylko upewnić, czy zarejestrowana w Polsce działalność gospodarcza w tym czasie nie będzie przeszkodą w uzyskaniu ulgi. Dodaje Pan, że działalność prowadzona była wyłącznie w celu rozliczania przejazdów służbowych związanych z umową o pracę za granicą Pana prywatnym autem. Pana urząd skarbowy powiedział, że nie powinno to stanowić przeszkody, jednak zasugerował o zwrócenie się o indywidualną interpretację.

Uzupełnienie zdarzenia przyszłego

Chciałby Pan skorzystać z ulgi od początku 2026 r., czyli pierwszy raz w pełnym roku podatkowym 2026 (od 1 stycznia 2026 r.).

W wyniku przeniesienia 1 listopada 2025 r. miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej będzie podlegał Pan w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (podejmuje Pan pracę w Polsce 1 listopada 2025 r.).

W latach poprzedzających Pana powrót (od 2014 r.) był Pan zatrudniony w Niemczech. W Niemczech był Pan również zameldowany na stałe, przez cały ten okres pod tym samym adresem. Był Pan również objęty odpowiednim systemem podatkowym z nadanym indywidualnym nr podatnika. W okresie poprzedzającym powrót, tj. w roku 2022, 2023, 2024 utrzymywał Pan mieszkanie w Polsce, którego jest właścicielem (spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego) i w którym był i jest zameldowany. Sytuacja dotyczy również roku 2025, do 31 października 2025 r.

W żadnym z tych lat 2022, 2023, 2024 oraz do dnia poprzedzającego dzień, w którym zmieni Pan miejsce zamieszkania na Rzeczpospolitą Polską, nie przebywał Pan w Polsce dłużej niż 183 dni.

W związku z planowanym powrotem do Polski, 1 listopada 2025 r. przeniesie Pan do Polski swoje centrum interesów osobistych i gospodarczych (centrum interesów życiowych). 1 listopada 2025 r. oficjalnie przeniesie Pan wszystkie swoje interesy osobiste i gospodarcze.

W okresie poprzedzającym powrót, tj. w latach 2022, 2023, 2024 oraz w okresie od 1 stycznia do 31 października 2025 r. prowadził Pan samodzielne gospodarstwo domowe w Niemczech. W latach tych Pana powiązania z Polską ograniczały się do utrzymywania mieszkania, oraz utrzymywania kontaktów z (nieślubnym) jedynym małoletnim synem i partycypowaniu w jego utrzymaniu. Kontakt z dzieckiem utrzymywany był głównie za pomocą komunikatorów i telefonu. Syna odwiedzał Pan raz, maksymalnie dwa razy w miesiącu. Ww. mieszkanie stało puste i nie było wynajmowane. Mieszkanie odwiedzał Pan sporadycznie – raz maksymalnie dwa razy w miesiącu ze względu na spotkania z dzieckiem.

W Niemczech w latach poprzedzających powrót, wynajmował Pan bezterminowo mieszkanie. Utrzymywał się Pan z legalnej pracy. Zaciągał Pan tylko kredyty krótkotrwałe (max 3-miesięczne) na zakup potrzebnych do życia przedmiotów codziennego użytku. Posiadał Pan stałe konto bankowe.

Ze względu na stały pobyt w Niemczech, to tam właśnie prowadził Pan główną aktywność społeczną, choć nie należał do żadnych klubów i organizacji. Nie udzielał się Pan politycznie.

Ze względu na pragnienie angażowania się w relacje i działania z innymi ludźmi w celu zaspokojenia potrzeby przynależności i współdziałania przez cały czas mieszkania w Niemczech, czynnie integrował się Pan z poznanymi ludźmi, tymi z pracy jak i poznanymi „na ulicy”. Organizował Pan spotkania kulturalne, jak np. wyjścia do kina, czy wyjazdy krajoznawcze. Ale także, ze względu na zainteresowania kulinarne organizował Pan warsztaty kulinarne. Wspierał Pan lokalnych znajomych, czy udzielał czynnej pomocy sąsiedzkiej. Ze względu na sporadyczne wizyty w kraju (w Polsce) głównie ukierunkowane na spotkania z synem, prowadzenie działalności społecznej, czy kulturalnej w Polsce było praktycznie niemożliwe.

W latach 2022-2024 oraz w okresie od 1 stycznia do 31 października 2025 r. jedyne dochody jakie Pan uzyskiwał pochodziły z pracy w Niemczech. W Polsce nie uzyskiwał Pan żadnych dochodów.

W Niemczech uczył się Pan samodzielnie języka niemieckiego. Inwestował Pan w swoje zdrowie rozwijając pasję do sportu rowerowego, a także inwestując w ogólny rozwój osobisty.

W Polsce posiadał Pan zarejestrowany i ubezpieczony samochód.

Oprócz krótkotrwałych kredytów w Niemczech, w Polsce posiada Pan kredyt mieszkaniowy, który zaciągnął jeszcze w roku 2007 w celu zakupu mieszkania.

Oprócz stałego konta bankowego w Niemczech, posiadał Pan konto bankowe w Polsce.

Powiązanie gospodarcze miał Pan tylko w Niemczech i wiązały się one z umową o pracę, którą świadczył w Niemczech.

W okresie poprzedzającym powrót Pana stałe i główne miejsce zamieszkania było w Niemczech. W tym czasie w Polsce miał Pan meldunek, utrzymywał i odwiedzał Pana mieszkanie własnościowe.

Ze względu na zamieszkanie w Niemczech, całym swoim dobytkiem zarządzał Pan z Niemiec.

W latach poprzedzających powrót, tj. w latach 2022, 2023, 2024 oraz w okresie od 1 stycznia do 31 października 2025 r., zazwyczaj przebywa i przebywał w Niemczech.

Jest Pan obywatelem Polski i ma polskie obywatelstwo.

Przez cały okres poprzedzający powrót, czyli do 31 października 2025 r. (dużo dłużej niż trzy poprzednie lata) miał i ma Pan stałe i nieprzerwane miejsce zamieszkania w Państwie członkowskim UE – w Niemczech.

Posiada Pan wszystkie niezbędne dokumenty potwierdzające Pana zamieszkanie dla celów podatkowych (umowę o pracę, indywidualny nr podatkowy wydany w 2014 r. bezterminowo przez niemiecki Urząd Podatkowy, zeznania podatkowe, meldunek, umowę na wynajem mieszkania, wyciągi bankowe jak również zaświadczenie od pracodawcy), wszystko od kwietnia 2014 r. aż do 31 października 2025 r. Samego potwierdzenia rezydencji podatkowej w Niemczech Pan nie posiada, bo nigdy wcześniej nie zaistniały okoliczności by był potrzebny. Jeśli jednak jest konieczne, to może Pan zwrócić się do … o wydanie takiego zaświadczenia. Ma Pan tylko indywidualny nr podatnika – ...

Od 1 listopada 2025 r. będzie uzyskiwał Pan przychody wynikające ze stosunku pracy. Podpisał Pan już odpowiednią umowę przedwstępną z pracodawcą w Polsce.

Nigdy wcześniej nie korzystał Pan z ulgi na powrót.

Pytanie

Czy przysługuje Panu prawo do skorzystania z tzw. „ulgi na powrót”, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do osiągniętych przez Pana przychodów?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, spełnia Pan wszystkie wymogi ustawodawcy w zakresie otrzymania i korzystania z ulgi na powrót.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Wolne od podatku dochodowego są przychody podatnika, który przeniósł miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 85 528 zł, osiągnięte:

a)ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej i spółdzielczego stosunku pracy,

b)z umów zlecenia, o których mowa w art. 13 pkt 8,

c)z pozarolniczej działalności gospodarczej, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30c albo art. 30ca albo ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym w zakresie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych,

d)z zasiłku macierzyńskiego, o którym mowa w ustawie z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa

- w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych, licząc od początku roku, w którym podatnik przeniósł to miejsce zamieszkania, albo od początku roku następnego, z zastrzeżeniem ust. 39, 43 i 44.

Na podstawie art. 21 ust. 39 ustawy:

Przy obliczaniu kwoty przychodów podlegających zwolnieniu od podatku na podstawie ust. 1 pkt 148 i 152-154 nie uwzględnia się przychodów podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie niniejszej ustawy, zwolnionych od podatku dochodowego oraz od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 21 ust. 43 ustawy:

Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 152, przysługuje pod warunkiem, że:

1)w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu oraz

2)podatnik nie miał miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w okresie obejmującym:

a)trzy lata kalendarzowe poprzedzające bezpośrednio rok, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz

b)okres od początku roku, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do dnia poprzedzającego dzień, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz

3)podatnik:

a)posiada obywatelstwo polskie, Kartę Polaka lub obywatelstwo innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa należącego do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo Konfederacji Szwajcarskiej lub

b)miał miejsce zamieszkania:

–nieprzerwanie co najmniej przez okres, o którym mowa w pkt 2, w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, Konfederacji Szwajcarskiej, Australii, Republice Chile, Państwie Izrael, Japonii, Kanadzie, Meksykańskich Stanach Zjednoczonych, Nowej Zelandii, Republice Korei, Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Stanach Zjednoczonych Ameryki, lub

–na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieprzerwanie przez co najmniej 5 lat kalendarzowych poprzedzających okres, o którym mowa w pkt 2, oraz

4)posiada certyfikat rezydencji lub inny dowód dokumentujący miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do tego zwolnienia, oraz

5)nie korzystał uprzednio, w całości lub w części, z tego zwolnienia - w przypadku podatników, którzy ponownie przeniosą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl natomiast art. 21 ust. 44 ustawy:

Suma przychodów zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 pkt 148 i 152-154 nie może w roku podatkowym przekroczyć kwoty 85 528 zł.

Ww. przepisy zostały wprowadzone z dniem 1 stycznia 2022 r. przez art. 1 pkt 13 lit. a tiret 13 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105).

Ponadto, z art. 53 ww. ustawy zmieniającej wynika, że:

Zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy zmienianej w art. 1, ma zastosowanie do podatników, którzy przenieśli miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po dniu 31 grudnia 2021 r.

Ulga, o której mowa w ww. art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych polega na zwolnieniu od podatku dochodowego niektórych przychodów osiągniętych w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych przez podatników, którzy w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Polski po dniu 31 grudnia 2021 r. podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W celu skorzystania z ww. preferencji podatkowej, tj. tzw. „ulgi na powrót”, spełnione muszą być jednak wszystkie dodatkowe warunki wskazane w art. 21 ust. 39, 43 i 44 ustawy.

Dla zastosowania ww. zwolnienia przedmiotowego jest więc istotne m.in. aby przeniesienie miało miejsce po 31 grudnia 2021 r. oraz aby podatnik nie miał miejsca zamieszkania na terytorium Polski zarówno w okresie obejmującym trzy lata kalendarzowe poprzedzające bezpośrednio rok, w którym zmienił miejsce zamieszkania na Polskę, jak i w okresie od początku roku, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Polski, do dnia poprzedzającego dzień, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Kwestie związane z posiadaniem miejsca zamieszkania na terytorium Polski zostały uregulowane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 tej ustawy:

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl natomiast art. 4a ustawy:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ponadto zauważyć należy, że wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Kwestie rezydencji podatkowej w Polsce zostały obszernie przedstawione w Objaśnieniach podatkowych z 29 kwietnia 2021 r. wydanych przez Ministerstwo Finansów, które dotyczą zasad ustalania miejsca zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencji podatkowej) osób fizycznych w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa PIT) oraz zakresu obowiązku podatkowego osób fizycznych, o którym mowa w art. 3 ust. 1 i 2a ustawy PIT. Celem objaśnień jest przedstawienie sposobu prawidłowego wypełnienia obowiązków podatkowych przez osoby fizyczne w Polsce, bowiem rezydencja podatkowa nie ma charakteru deklaratywnego, lecz związana jest z oceną całokształtu faktów i okoliczności.

Zgodnie z Objaśnieniami, centrum, czyli „skoncentrowanie” interesów osobistych, należy rozumieć jako miejsce, z którym podatnik posiada ścisłe powiązania osobiste. Powiązania osobiste to występowanie więzi rodzinnych, towarzyskich, podejmowanie aktywności społecznej, kulturalnej, sportowej, politycznej, itp. W praktyce, czynnikiem branym najczęściej pod uwagę jest obecność w Polsce współmałżonka, partnera lub małoletnich dzieci.

W zakresie centrum interesów gospodarczych Objaśnienia wskazują, że w praktyce chodzi o miejsce, z którym dana osoba ma ścisłe powiązania ekonomiczne. W tym względzie należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są miejsce wykonywania działalności zarobkowej, główne źródła dochodów podatnika, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd.

W opisie zdarzenia wskazał Pan, że w wyniku przeniesienia 1 listopada 2025 r. miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej będzie podlegał Pan w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (podejmuje Pan pracę w Polsce 1 listopada 2025 r.).

Oznacza to, że warunek, o którym mowa w art. 21 ust. 43 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostanie przez Pana spełniony.

Ponadto, z przedstawionych przez Pana okoliczności wynika, że w latach poprzedzających Pana powrót, tj. w latach 2022, 2023, 2024 oraz w okresie od 1 stycznia do 31 października 2025 r. w Polsce posiadał Pan zarejestrowany i ubezpieczony samochód, zarejestrowaną działalność gospodarczą, konto bankowe, mieszkanie i kredyt mieszkaniowy. Mieszkanie nie było przez Pana wynajmowane, był Pan w nim zameldowany i je utrzymywał. Ponadto, w Polsce posiadał Pan małoletnie dziecko. Z synem utrzymywał Pan kontakty i partycypował w jego utrzymaniu. Kontakt z dzieckiem utrzymywany był głównie za pomocą komunikatorów i telefonu. Syna odwiedzał Pan raz, maksymalnie 2 razy w miesiącu. Mieszkanie również odwiedzał Pan raz, maksymalnie dwa razy w miesiącu ze względu na spotkania z dzieckiem.

Spełniał zatem Pan przesłanki wskazane w art. 3 ust. 1a ustawy pozwalające uznać Pana – w latach poprzedzających powrót, tj. w latach 2022, 2023, 2024 oraz w okresie od 1 stycznia do 31 października 2025 r. – za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski.

Mając jednak na uwadze, że – jak wynika z opisu zdarzenia – w ww. okresie miał Pan w Niemczech miejsce zamieszkania dla celów podatkowych, należy odnieść się do przepisów umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12 poz. 90).

Według art. 4 ust. 1 ww. umowy:

W rozumieniu niniejszej umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Na mocy art. 4 ust. 2 ww. Umowy:

Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

a)osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),

b)jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,

c)jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,

d)jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się więc bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Jeżeli chodzi o koncepcję określenia „ognisko domowe”, należy zaznaczyć, że każda forma mieszkania może być wzięta pod uwagę (dom lub apartament będący własnością lub wynajęty przez zainteresowanego, wynajęty pokój umeblowany). Istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały.

Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania należy rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeżeli osoba, mająca ognisko domowe w jednym państwie, utworzyła ognisko domowe w drugim państwie z zachowaniem w całej pełni pierwszego ogniska, to fakt, iż pierwsze z nich zostało zachowane w środowisku, w którym osoba ta zawsze mieszkała, pracowała i w którym znajduje się jej rodzina i mienie, może w połączeniu z innymi elementami wskazywać, że osoba ta zachowała ośrodek swych życiowych interesów w pierwszym państwie.

Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Analizując pierwszą z ww. norm kolizyjnych, należy mieć na uwadze, że wskazał Pan w opisie zdarzenia, iż stałe i główne miejsce zamieszkania miał Pan w Niemczech, jednakże wyjaśnił że w Polsce posiadał Pan mieszkanie własnościowe, które stało puste (nie było przez Pana wynajmowane), i w którym zatrzymywał się Pan raz, dwa razy w miesiącu ze względu na spotkania z dzieckiem. Powyższe wskazuje, że w latach 2022, 2023, 2024 oraz w okresie od 1 stycznia do 31 października 2025 r. posiadał Pan stałe miejsce zamieszkania w obu państwach, w związku z czym Pana miejsce zamieszkania należy ustalić w oparciu o kolejne normy wskazane w art. 4 ust. 2 umowy, odnoszące do ściślejszych powiązań osobistych i gospodarczych (ośrodka interesów życiowych).

Zważywszy na okoliczność, że zarówno z Polską jak i z Niemcami łączą Pana ścisłe powiązania osobiste i gospodarcze, bowiem w Polsce zamieszkiwał Pana małoletni syn, z którym Pan utrzymywał kontakt (odwiedzał Pan syna raz, dwa razy w miesiącu) i partycypował w jego utrzymaniu, posiadał Pan własnościowe mieszkanie, kredyt mieszkaniowy, konto bankowe, zarejestrowaną działalność gospodarczą, zarejestrowany i ubezpieczony samochód, natomiast w Niemczech prowadził Pan samodzielnie swoje gospodarstwo domowe, zamieszkiwał w wynajętym mieszkaniu, był zameldowany na stałe, posiadał konto bankowe, prowadził aktywność społeczną i posiadał jedyne źródło dochodów w postaci pracy, to brak jest możliwości ustalenia miejsca zamieszkania w oparciu o kryterium odnoszące się do ściślejszych powiązań osobistych i gospodarczych. W związku z czym, zastosowanie znajdzie przepis art. 4 ust. 2 lit. b Konwencji, który pierwszeństwo opodatkowania przyznaje państwu, w którym osoba fizyczna zazwyczaj przebywa.

Zgodnie z ww. Komentarzem do Konwencji Modelowej – kryterium, na podstawie którego organ dokonuje rozstrzygnięcia nie powinno pozostawiać wątpliwości, że wnioskodawca spełnia wymagane warunki tylko w jednym państwie.

Mając na uwadze, że – jak wskazał Pan w opisie zdarzenia – w latach poprzedzających Pana powrót, tj. w latach 2022, 2023, 2024 oraz w okresie od 1 stycznia do 31 października 2025 r., zazwyczaj przebywał Pan w Niemczech, Pana miejscem zamieszkania dla celów podatkowych ustalonym w oparciu o normy kolizyjne zawarte w art. 4 ust. 2 Konwencji polsko-niemieckiej, są więc Niemcy.

Przedstawione przez Pana okoliczności wskazują zatem, że w ww. okresie, do momentu powrotu do Polski, nie miał Pan miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zatem uznać należy, że spełnia Pan wymagania wskazane w art. 21 ust. 43 pkt 2 lit. a i b ustawy.

Wyjaśnił Pan również, że posiada polskie obywatelstwo, co oznacza spełnienie warunku wynikającego z art. 21 ust. 43 pkt 3 lit. a ww. regulacji.

Kolejnym istotnym kryterium warunkującym zastosowanie „ulgi na powrót” jest stosownie do art. 21 ust. 43 pkt 4 ustawy, posiadanie certyfikatu rezydencji lub innych dowodów dokumentujących miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do tego zwolnienia.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy:

Ilekroć w ustawie mowa jest o certyfikacie rezydencji – oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Z treści art. 21 ust. 43 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podatnik powinien posiadać certyfikat rezydencji lub też inny dowód dokumentujący miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do zwolnienia. Wystarczy zatem, że podatnik posiada inne dokumenty, które potwierdzą jego miejsce zamieszkania w innym państwie, muszą to być jednak dokumenty potwierdzające miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.

Choć przepisy podatkowe nie wymieniają w tym zakresie żadnego katalogu, to należy pamiętać, że zgodnie z art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Powyższe oznacza, że innymi dowodami wskazującymi na miejsce zamieszkania poza Polską mogą być m.in. umowa o pracę, historia zatrudnienia, zagraniczne zeznania podatkowe, zagraniczna umowa najmu nieruchomości, paski wynagrodzeń, wyciągi bankowe czy też zagraniczne zaświadczenie od pracodawcy. Można w tym zakresie przedstawić również inne dowody.

We wniosku wskazał Pan, że samego potwierdzenia rezydencji podatkowej w Niemczech Pan nie posiada, ale posiada wszystkie niezbędne dokumenty potwierdzające Pana miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (umowę o pracę, indywidualny nr podatkowy wydany bezterminowo w 2014 r. przez niemiecki Urząd Podatkowy, zeznania podatkowe, meldunek, umowę na wynajem mieszkania, wyciągi bankowe, zaświadczenie od pracodawcy).

W oparciu o przedstawione przez Pana wyjaśnienia uznać zatem należy, że spełnia Pan warunek wskazany w art. 21 ust. 43 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto – jak wynika z opisu zdarzenia – uprzednio nie korzystał Pan ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (ulgi na powrót). Oznacza to, że spełnia Pan również wymagania wskazane w art. 21 ust. 43 pkt 5 ww. ustawy.

Po powrocie do Polski od 1 listopada 2025 r. będzie uzyskiwał Pan przychody wynikające ze stosunku pracy (podpisał Pan już odpowiednią umowę przedwstępną z pracodawcą w Polsce).

W konsekwencji, przysługuje Panu prawo do skorzystania z tzw. „ulgi na powrót”, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ww. ustawy, w odniesieniu do uzyskanych od 1 listopada 2025 r. przychodów ze stosunku pracy. Przedmiotowe zwolnienie z opodatkowania obejmuje przychody do wysokości nieprzekraczającej łącznie w roku podatkowym kwoty 85 528 zł, osiągnięte z tytułów wymienionych w przepisie – w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych, licząc od początku roku, w którym nastąpiło przeniesienie miejsca zamieszkania, albo od początku roku następnego, z zastrzeżeniem ust. 39, 43 i 44.

W świetle przedstawionych przez Pana okoliczności, zgodzić się zatem z Panem należy, że spełnia Pan wszystkie wymogi ustawodawcy w zakresie otrzymania i korzystania z ulgi na powrót.

Zarejestrowana w Polsce działalność gospodarcza w latach 2022, 2023, 2024 oraz w okresie od 1 stycznia do 31 października 2025 r. – w świetle przedstawionych przez Pana okoliczności – nie stanowi przesłanki wyłączającej możliwość skorzystania przez Pana z „ulgi na powrót”.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie informuję, że jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia. Pan ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty opis sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze opisem zdarzenia podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.