Interpretacja indywidualna z dnia 3 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.69.2021.10.RST

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

1.ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 16 lutego 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej – uwzględniam przy tym wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 czerwca 2025 r. sygn. akt I FSK 453/22 (data wpływu orzeczenia 6 sierpnia 2025 r.) oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 3 grudnia 2021 r. sygn. I SA/Gl 1179/21 (data wpływu prawomocnego orzeczenia – 10 września 2025 r.);

2.stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 lutego 2021 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego. Uzupełnili go Państwo pismami, które wpłynęły 16 i 25 lutego 2021 r. oraz – w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 24 maja 2021 r. (data wpływu 26 maja 2021 r.) . Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A. Sárl jest spółką z siedzibą w Luksemburgu („Wnioskodawca”, „Spółka”) wchodzącą w skład międzynarodowej grupy zajmującej się produkcją oraz dostarczaniem wysokogatunkowego papieru, folii, siatek oraz włóknin, które stosowane są w wielu gałęziach przemysłu („Grupa (...)”). Wnioskodawca jest spółką, która podejmuje kluczowe działania zarządcze i kontrolne w odniesieniu do wyrobów i usług sprzedawanych poza terenem USA. Wnioskodawca w ramach Grupy (...) pełni funkcję centrali regionalnej. Wnioskodawca zarządza strategicznie regionalnymi badaniami i rozwojem, regionalną sprzedażą, zaopatrzeniem oraz rozwojem działalności. Ponadto, Wnioskodawca częściowo zarządza sprzedażą w Europie w zakresie tzw. „(...)” i bierze istotny udział w koordynacji produkcji, w tym w zakresie określania standardów wydajności produkcji i jakości produktów oraz utrzymania i zwiększania rentowności w zakresie produktów (...), o których mowa poniżej. Grupa (...) prowadzi działalność przede wszystkim w następujących obszarach:

• Materiały i Konstrukcje Zaawansowane (...) - obejmują głównie zaawansowane technologicznie, walcowane produkty na bazie żywicy, takie jak siatki, folie oraz inne włókniny o wysokiej wytrzymałości, stosowane dla potrzeb materiałów filtracyjnych, infrastruktury, budownictwa, transportowych, medycznych oraz przeznaczonych dla końcowych odbiorców przemysłowych; oraz
• Zaawansowany technologicznie papier (produkty (...)), na których produkuje się głównie papier na potrzeby przemysłu tytoniowego, w tym:
• papier samogasnący (...),
• bibułki oraz
• oklejki papierosowe używane do owijania poszczególnych części papierosa, sprzedawane producentom papierosów,
• tytoń homogenizowany (...) a także
• opakowania produktów tytoniowych - pokrywy i zawijacze, sprzedawane producentom papierosów i cygar.

Grupa (...) prowadzi działalność w ponad 90 państwach i posiada zakłady produkcyjne w 23 lokalizacjach na całym świecie, z czego główne zakłady znajdują się w USA, Kanadzie, Brazylii, Belgii, Francji, Polsce, Wielkiej Brytanii i Chinach. Podmiotem z Grupy (...) w Polsce jest B. sp. z o.o. („B. Sp. z o.o.”). Główna działalność B. Sp. z o.o. obejmuje produkcję papieru (...) oraz niektórych wyrobów (...). Do czasu zatwierdzenia (...) (definicja poniżej) przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, B. Sp. z o.o. zajmuje się produkcją papieru (...) oraz produktów na bazie żywicy i sprzedaje je bezpośrednio na rzecz klientów zewnętrznych (klient ostateczny otrzymuje fakturę bezpośrednio od B. Sp. z o.o.). Na potrzeby procesu produkcji, Spółka udostępnia B. Sp. z o.o., prawa własności intelektualnej obejmujące między innymi know-how oraz prawa do produkcji papieru (...) oraz wyrobów na bazie żywicy. W związku ze zmianą strategii Grupy (...), B. Sp. z o.o. będzie występowała wyłącznie w roli producenta kontraktowego dla Wnioskodawcy w zakresie produktów (...). Innymi słowy, B. Sp. z o.o. nie będzie już sprzedawała produktów (...) bezpośrednio na rzecz klientów zewnętrznych (klienci będą otrzymywali faktury za towar od Wnioskodawcy, a nie od B. Sp. z o.o.).

Rola B. Sp. z o.o. w Grupie (...) (jako producenta kontraktowego) i sposób jej wynagradzania za pełnioną rolę jest obecnie przedmiotem postępowania o zawarcie jednostronnego porozumienia w sprawie ustalenia cen transferowych („(...)”). Podstawą działania B. Sp. z o.o. według nowej strategii będzie umowa (ang. contract manufacturing agreement) zawarta z Wnioskodawcą („Umowa”). Na podstawie Umowy, B. Sp. z o.o. będzie pełniła rolę producenta kontraktowego działającego na rzecz Wnioskodawcy. Jako producent kontraktowy B. Sp. z o.o. będzie produkowała produkty (...) („Produkty”) na podstawie zamówień złożonych przez Wnioskodawcę (Wnioskodawca będzie określał rodzaj Produktów, ich ilość oraz jakość). Wnioskodawca będzie nabywał od B. Sp. z o.o. gotowe Produkty. W celu realizacji zamówień składanych przez Wnioskodawcę, B. Sp. z o.o. będzie wykorzystywała do produkcji Produktów własne półprodukty/komponenty. Gotowe Produkty, B. Sp. z o.o. będzie sprzedawała Wnioskodawcy, który następnie będzie sprzedawał je swoim kontrahentom. Wnioskodawca nie będzie akceptował Produktów, które nie będą miały odpowiedniej jakości. Własność Produktów będzie przechodziła na Wnioskodawcę tuż przed momentem, w którym własność przejdzie na odbiorcę końcowego.

Transport Produktów będzie organizowała albo B. Sp. z o.o. albo odbiorca końcowy (w zależności od warunków Incoterms ustalonych z odbiorcą końcowym). Po wytworzeniu Produktów przez B. Sp. z o.o., do czasu ich wysyłki do klienta, będą one składowane w magazynie należącym do B. Sp. z o.o. w Polsce. Magazynowanie Produktów będzie niezbędne w celu przechowania poszczególnych partii Produktów do czasu przygotowania całego, konkretnego zamówienia złożonego przez Wnioskodawcę (Wnioskodawca nie będzie nabywał odrębnej usługi magazynowania Produktów). W swoim magazynie, B. Sp. z o.o. będzie składowała również surowce oraz półprodukty niezbędne do wytworzenia Produktów. W praktyce, po przygotowaniu całej partii Produktów, będą one wysyłane bezpośrednio przez B. Sp. z o.o. do klientów końcowych lub transport zostanie zorganizowany przez odbiorcę końcowego (w zależności od warunków Incoterms ustalonych z kontrahentami Wnioskodawcy). Produkty nie będą wysyłane przez B. Sp. z o.o. do siedziby Wnioskodawcy, a potem do odbiorcy końcowego.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że ostatecznie to on będzie odpowiadał za funkcje sprzedażowe Produktów. W szczególności należy podkreślić, że B. Sp. z o.o. nie będzie brała udziału w procesie ustalania cen sprzedaży produktów. Rolą B. Sp. z o.o. w całym procesie sprzedaży Produktów będzie ich produkcja na podstawie Umowy oraz wysyłka bezpośrednio do odbiorcy końcowego.

W ramach B. Sp. z o.o. funkcjonuje dział obsługi klienta, który odpowiada za ewentualne przyjmowanie zamówień od klientów (na warunkach wynegocjowanych wcześniej przez Wnioskodawcę) i obsługę faktur. Oprócz działalności produkcyjnej Produktów, B. Sp. z o.o. świadczy oraz będzie świadczyła również dodatkowe, pomocnicze usługi wsparcia na rzecz Wnioskodawcy:

• Usługi R&D - działalność R&D ma na celu rozwój nowych produktów. Prace R&D prowadzone są i będą przez B. Sp. z o.o. w ograniczonym zakresie;
• Obsługa klientów - B. Sp. z o.o. nie odpowiada i nie będzie za sprzedaż ani marketing wytwarzanych przez siebie produktów. Jednakże, B. Sp. z o.o. prowadzi i będzie prowadziła dział obsługi klienta, który wspiera Wnioskodawcę w procesie obsługi zamówień i faktur. Dział obsługi klienta zatrudnia kilku pracowników.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że w związku z zawarciem Umowy, nie posiada i nie będzie posiadał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej biura, magazynu ani żadnej infrastruktury lub pracowników, co pozwoliłoby mu prowadzić działalność gospodarczą w Polsce.

Należy również zwrócić uwagę, że Wnioskodawca nie może i nie będzie mógł korzystać z takiej infrastruktury należącej do B. Sp. z o.o., nie może i nie będzie mógł wydawać wiążących poleceń pracownikom w ich codziennej pracy, zatrudnionym przez B. Sp. z o.o., nie ma i nie będzie miał wstępu do biura, magazynów należących do B. Sp. z o.o. Ponadto, wszelkie decyzje strategiczne i podstawowe związane ze sprzedażą, planowaniem produkcji i zamówieniami produkcyjnymi, w tym zawieranie umów sprzedaży, decyzje o przekazaniu zamówienia do B. Sp. z o.o. będą podejmowane poza granicami Polski.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

1.Czy Wnioskodawca jest zarejestrowany na terytorium Polski jako podatnik podatku od towarów i usług;

Wnioskodawca jest zarejestrowany na terytorium Polski jako podatnik podatku od towarów i usług.

2.Czy Wnioskodawca będzie wykonywał (rozpoznawał w zakresie podatku od towarów i usług) czynności opodatkowane na terytorium Polski, które nie podlegają zwolnieniu z opodatkowania;

Wnioskodawca będzie wykonywał (rozpoznawał w zakresie podatku od towarów i usług) czynności opodatkowane na terytorium Polski, które nie podlegają zwolnieniu z opodatkowania. Mianowicie, Wnioskodawca będzie wykonywał na terytorium Polski sprzedaż Produktów wyprodukowanych uprzednio przez B. Sp. z o.o. zgodnie z Umową, sprzedaż ta stanowić będzie dostawę towarów na terytorium kraju podlegającą opodatkowaniu VAT i w związku z taką transakcją Wnioskodawca wystawi fakturę z polskim VAT-em i rozliczy VAT z polskim urzędem skarbowym. Poza Umową Wnioskodawca będzie również dokonywał zakupów produktów od B. Sp. z o.o. na terytorium Polski, w związku z którymi otrzyma od B. Sp. z o.o. faktury VAT z polskim VAT-em i które rozpozna dla celów odliczenia VAT, następnie Wnioskodawca dokona opodatkowanej dostawy tych towarów na terytorium Polski do klienta końcowego.

3.Czy w związku ze zmianą strategii Grupy Wnioskodawca nadal na potrzeby procesu produkcji będzie udostępniał B. Sp. z o.o. prawa własności intelektualnej obejmujące między innymi know-how oraz prawa do produkcji papieru (...) oraz wyrobów na bazie żywicy;

Tak, po zmianie strategii Grupy Wnioskodawca nadal na potrzeby procesu produkcji będzie udostępniał B. Sp. z o.o. prawa własności intelektualnej obejmujące między innymi know-how oraz prawa do produkcji papieru (...) oraz wyrobów na bazie żywicy, ale tylko w zakresie, w jakim będą one potrzebne w procesie produkcji zgodnie z Umową.

4.Czy Wnioskodawca (poza prawami własności intelektualnej obejmującymi między innymi know-how oraz prawa do produkcji papieru (...) oraz wyrobów na bazie żywicy) będzie udostępniał B. Sp. z o.o. jakiekolwiek inne zasoby (np. osobowe, urządzenia/sprzęt) jeśli tak należało wskazać jakie (Organ zaznacza, że nie oczekuje kolejno wymienienia poszczególnych zasobów lecz ogólne wskazanie informacji o zasobach);

Wnioskodawca (poza prawami własności intelektualnej obejmującymi między innymi know-how oraz prawa do produkcji papieru (...) oraz wyrobów na bazie żywicy) nie będzie udostępniał B. Sp. z o.o. jakichkolwiek innych zasobów, a w szczególności nie będzie udostępniał urządzeń/sprzętu ani zasobów osobowych na terytorium Polski.

5.Na jaki okres czasu została/zostanie zawarta Umowa między Wnioskodawcą a B. Sp. z o.o.;

Umowa zostanie zawarta między Wnioskodawcą a B. Sp. z o.o. na okres 5 lat, jednakże w każdej chwili będzie ona mogła zostać wypowiedziana przez każdą ze stron za trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia.

6.Czy B. Sp. z o.o. będzie pełniła rolę producenta kontraktowego na rzecz innych podmiotów niż Wnioskodawca;

B. Sp. z o.o. nie będzie pełniła roli producenta kontraktowego na rzecz innych podmiotów niż Wnioskodawca. Jednakże, zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy, B. Sp. z o.o. będzie produkować inne produkty (...) na sprzedaż do klientów będących podmiotami niepowiązanymi.

7.Przez jaki okres czasu (w przybliżeniu/około) planowana jest sprzedaż Produktów przez Wnioskodawcę z terytorium Polski;

Sprzedaż Produktów przez Wnioskodawcę z terytorium Polski planowana jest na około 5 lat (okres trwania Umowy). Umowa ta może być jednak w każdej chwili wypowiedziana przez każdą ze stron za trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia.

8.Czy B. Sp. z o.o. będzie produkować/sprzedawać takie same Produkty (jak produkowane na rzecz Wnioskodawcy) na rzecz innych podmiotów niż Wnioskodawca;

B. Sp. z o.o. będzie sprzedawać produkty (...) dla klientów niepowiązanych, choć nie będą to dokładnie te same produkty, jak Produkty produkowane na rzecz Wnioskodawcy. Umowa nie uniemożliwia B. Sp. z o.o. produkcji/sprzedaży innych produktów/usług dla innych klientów. Zgodnie z wiedzą Wnioskodawcy, w zależności od dostępnych mocy produkcyjnych B. Sp. z o.o. będzie w przyszłości rozważać również inne opcje biznesowe (np. usługi cięcia papieru dla podmiotu powiązanego z Francji).

9.Co konkretnie należy rozumieć przez stwierdzenie „Wnioskodawca nie będzie akceptował Produktów, które nie będą miały odpowiedniej jakości”;

W praktyce oznacza to, że taki Produkt zostanie wymieniony i zostaną podjęte działania naprawcze przez B. Sp. z o.o. w celu zaradzenia brakom w jakości.

10.W jaki sposób oraz na jakich zasadach Wnioskodawca będzie dokonywał kontroli jakości wyprodukowanych przez B. Sp. z o.o. Produktów;

Wnioskodawca będzie dokonywał kontroli jakości wyprodukowanych przez B. Sp. z o.o. Produktów na zasadach określonych w „Specyfikacji i Standardach Jakości („Specifications and Quality Standards”) obowiązujących w Grupie (...). Kontrola jakości wyprodukowanych Produktów będzie odbywała się przede wszystkim poprzez regularne testowanie próbek Produktów przez B. Sp. z o.o. w celu zapewnienia jakości zgodnej ze Specyfikacją i Standardami Jakości. Podsumowanie wyników testów będzie przedstawiane Wnioskodawcy co miesiąc. Jako środek dodatkowy, możliwa będzie inspekcja obiektów B. Sp. z o.o. lub należących do podmiotów zewnętrznych, w których są produkowane lub przechowywane jakiekolwiek Produkty, ich oznaczenia lub opakowania przez B. Sp. z o.o. lub na jego rzecz. Inspekcja będzie odbywać się wyłącznie za uprzednim zezwoleniem B. Sp. z o.o. i będzie przeprowadzać ją przedstawiciel Wnioskodawcy w standardowych godzinach pracy B. Sp. z o.o.

11.Czy B. Sp. z o.o. w magazynach będzie składować (poza surowcami oraz półproduktami niezbędnymi do wytworzenia Produktów) Produkty przeznaczone dla innych podmiotów niż Wnioskodawca;

Według najlepszej wiedzy Wnioskodawcy, B. Sp. z o.o. w magazynach będzie składować (poza surowcami oraz półproduktami niezbędnymi do wytworzenia Produktów) produkty przeznaczone dla innych podmiotów niż Wnioskodawca. Będą to produkty przeznaczone dla spółek powiązanych z Francji i Brazylii oraz produkty (...) przeznaczone dla wielu klientów niepowiązanych.

12.Na czym konkretnie będą polegały usługi R&D (z jakimi czynnościami/działaniami należało je utożsamiać);

Usługi R&D w ramach Umowy będą konkretnie polegać na doskonaleniu istniejących Produktów i rozwijaniu nowych produktów lub rozwijaniu procesu produkcyjnego (w zależności od potrzeb) i będą ściśle związane z działalnością produkcyjną. Usługi te będą rozwijane poprzez research, wdrażanie i walidacje nowych produktów, testy i ulepszenia. Usługi te będą wykonywane będą przez personel B. Sp. z o.o. na sprzęcie i maszynach będących własnością B. Sp. z o.o. Usługi te będą wykonane w oparciu o przekazane przez Wnioskodawcę Specyfikacje i Standardy Jakości.

13.Czy B. Sp. z o.o. będzie świadczyło usługi R&D dla innych podmiotów niż Wnioskodawca;

B. Sp. z o.o. będzie świadczyła usługi R&D dla innych podmiotów niż Wnioskodawca, tj., będzie świadczyła usługi R&D dla podmiotów niepowiązanych - klientów, którym będzie sprzedawać produkty (...).

14.Na czym konkretnie będzie polegało prowadzenie działu obsługi klienta przez B. Sp. z o.o. (z jakimi czynnościami/działaniami należało je utożsamiać);

Prowadzenie działu obsługi klienta na rzecz Wnioskodawcy przez B. Sp. z o.o. będzie odbywać się w ramach Umowy i będzie polegać na wsparciu Wnioskodawcy w obsłudze zamówień złożonych u Wnioskodawcy przez klientów. W szczególności pracownicy tego działu będą odpowiadać na pytania klientów Wnioskodawcy w zakresie złożonych przez nich zamówień, uzyskiwać wyjaśnienia od klientów Wnioskodawcy w zakresie pożądanej specyfikacji Produktów i współpracować w tym zakresie z działem planowania produkcji, rozpatrywać skargi klientów Wnioskodawcy i generalnie dbać o satysfakcję klientów Wnioskodawcy. B. Sp. z o.o. będzie również wystawiać faktury w imieniu Wnioskodawcy do klientów Wnioskodawcy nabywających Produkty wyprodukowane zgodnie z Umową.

15.Czy B. Sp. z o.o. będzie prowadziło dział obsługi klienta dla innych podmiotów niż Wnioskodawca;

B. Sp. z o.o. będzie prowadziło również dział obsługi klienta na własne potrzeby. Chodzi w tym wypadku o pełną obsługę zamówień złożonych przez własnych klientów B. Sp. z o.o. (podmioty niepowiązane), którzy będą nabywać od B. Sp. z o.o. produkty (...).

16.Na czym konkretnie będzie polegała obsługa klientów przez B. Sp. z o.o. (z jakimi czynnościami/działaniami należało ją utożsamiać);

Prowadzenie działu obsługi klienta na rzecz Wnioskodawcy przez B. Sp. z o.o. będzie odbywać się w ramach Umowy i będzie polegać na wsparciu Wnioskodawcy w obsłudze zamówień złożonych u Wnioskodawcy przez klientów. W szczególności pracownicy tego działu będą odpowiadać na pytania klientów Wnioskodawcy w zakresie złożonych przez nich zamówień, uzyskiwać wyjaśnienia od klientów Wnioskodawcy w zakresie pożądanej specyfikacji Produktów i współpracować w tym zakresie z działem planowania produkcji, rozpatrywać skargi klientów Wnioskodawcy i generalnie dbać o satysfakcję klientów Wnioskodawcy. B. Sp. z o.o. będzie również wystawiać faktury w imieniu Wnioskodawcy do klientów Wnioskodawcy nabywających Produkty wyprodukowane zgodnie z Umową.

17.Czy Wnioskodawca poza świadczeniami nabywanymi od B. Sp. z o.o. będzie dokonywał zakupu jakiś innych usług bądź towarów na terytorium Polski jeśli tak należało wskazać jakiego rodzaju usługi bądź towary będą nabywane w tym w jakim celu;

Wnioskodawca poza świadczeniami nabywanymi od B. Sp. z o.o. nie będzie dokonywał zakupu usług bądź towarów na terytorium Polski.

Pytania (ostatecznie sformułowane w odpowiedzi na wezwanie)

1.Czy w opisanym w zdarzeniu przyszłym modelu, Wnioskodawca posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu Ustawy o VAT?

2.Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawcy przysługuje w Polsce prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących usługi wykonane przez B. Sp. z o.o. zgodnie z Umową?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w odpowiedzi na wezwanie)

Ad 1

W ocenie Wnioskodawcy w opisanym zdarzeniu przyszłym, Spółka nie będzie posiadała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 11 Rozporządzenia Wykonawczego (zdefiniowane poniżej), art. 28b ust. 2 oraz art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 poz. 106 ze zm. „Ustawa o VAT”).

Ustawa o VAT nie wprowadza definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. W związku z tym, należy sięgnąć do definicji wskazanej w Rozporządzeniu wykonawczym rady (UE) NR 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - Dz. U. UE L z dnia 23 marca 2011 r. („Rozporządzenie Wykonawcze”).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej „Dyrektywa VAT”) „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto zgodnie z art. 11 ust. 2 Rozporządzenia Wykonawczego, na potrzeby przepisów art. 45, art. 56 ust. 2 akapit 2 oraz art. 192a Dyrektywy VAT „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.

Zgodnie z art. 11 ust. 3 Rozporządzenia Wykonawczego, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w świetle orzecznictwa TSUE, polskich sądów administracyjnych i praktyki Ministra Finansów Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym została sformułowana w oparciu o orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej „TSUE”). Zatem w celu określenia kryteriów decydujących o uznaniu danego miejsca za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, zdaniem Spółki, należy się odwołać również do tego orzecznictwa. Orzecznictwo to ukształtowało się, co prawda, w czasie obowiązywania VI Dyrektywy, zachowuje jednak nadal aktualność w stanie prawnym określonym przez aktualnie obowiązującą Dyrektywę VAT. Przykładowo następujące orzeczenia miały wpływ na kształtowanie się definicji „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”:

• TSUE w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxemburg Sárl przeciwko Bundeszentralamt für Steuern (sygn. akt C-73/06) stwierdził, że: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług (...). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”.
• w wyroku z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxemburg SA przeciwko Belgische Staat (C-390/96) TSUE stwierdził, że jeżeli spółka leasingowa nie posiada w danym państwie członkowskim ani swojego personelu, ani struktury organizacyjnej charakteryzującej się wystarczającym poziomem trwałości, która umożliwiałaby zawieranie umów oraz podejmowanie decyzji na poziomie zarządu, w związku z czym usługi, o których mowa, mogłyby być świadczone w sposób niezależny, nie można mówić o stałej siedzibie spółki w tym państwie.
• w wyroku z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastindienst Gorte Ondememingen te Amsterdam (sygn. akt C-190/95) TSUE uznał, że aby być traktowanym, w drodze wyjątku od podstawowego kryterium głównego miejsca prowadzenia działalności, jako miejsce, gdzie podatnik świadczy usługi, miejsce to musi być na tyle stałe i mieć na tyle adekwatną strukturę, w sensie zasobów ludzkich i technicznych, że może świadczyć rzeczone usługi w sposób niezależny.

Warunki powstania stałego miejsca działalności gospodarczej w Polsce W świetle wyżej przytoczonej definicji oraz orzecznictwa, ze stałym miejscem prowadzenia działalności na terytorium Polski możemy mieć do czynienia wówczas, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

1.dany podmiot musi posiadać w Polsce minimalny rozmiar działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości;

2.dany podmiot musi posiadać odpowiednie zaplecze personalne tj. zasoby ludzkie konieczne do odbioru i wykorzystania lub świadczenia usług np. w postaci zatrudnionych pracowników;

3.dany podmiot musi posiadać odpowiednie zaplecze techniczne - zasoby konieczne do odbioru i wykorzystania lub świadczenia usług.

Konieczność łącznego spełnienia ww. warunków wynika bezsprzecznie z cytowanej definicji, co potwierdza również dotychczasowe orzecznictwo TSUE. Zatem w celu stwierdzenia czy w sytuacji przedstawionej w zdarzeniu przyszłym mamy do czynienia ze stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej należy dokonać analizy spełnienia poszczególnych warunków.

Brak spełnienia warunków istnienia/powstania stałego miejsca działalności gospodarczej Spółki w Polsce

Zdaniem Spółki, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie są i nie będą spełnione przesłanki wskazane w Rozporządzeniu Wykonawczym, pozwalające na uznanie, że Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W pierwszej kolejności, w ocenie Wnioskodawcy, należy wskazać, że w opisanym zdarzeniu przyszłym nie może powstać stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z uwagi na fakt, że Wnioskodawca będzie nabywał od B. Sp. z o.o. przede wszystkim Produkty tj. w opisanym zdarzeniu przyszłym będzie miała miejsce przede wszystkim dostawa towarów, a nie świadczenie usług (z wyjątkiem jedynie wspomagających i marginalnych usług R&D oraz obsługi klienta świadczonych przez B. Sp. z o.o. na rzecz Wnioskodawcy).

Definicja wskazana w Rozporządzeniu Wykonawczym, odnosi się natomiast wprost tylko i wyłącznie do świadczenia usług, a nie do dostawy towarów. W konsekwencji produkcja Produktów na rzecz Wnioskodawcy, które następnie będą zbywane na rzecz odbiorców końcowych (kontrahentów Wnioskodawcy), nie może stanowić stałego miejsca prowadzenia przez Spółkę działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W przypadku braku podzielenia powyższego stanowiska Wnioskodawcy, poniżej zostały przedstawione również argumenty potwierdzające, że w opisywanym zdarzeniu przyszłym nie spełnią się przesłanki powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Brak spełnienia warunku posiadania w Polsce minimalnego rozmiaru działalności charakteryzującej się określonym poziomem stałości Jak wynika z powołanego wyżej orzecznictwa TSUE, aby dane miejsce prowadzenia działalności miało charakter „stały”, musi charakteryzować się określonym stopniem zaangażowania tj. pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności w Polsce, która będzie stanowiła zewnętrzną oznakę, że działalność jest prowadzona w tym miejscu stale.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że działalność Spółki wykonywana jest i będzie w całości poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tj. wszelkie decyzje strategiczne i podstawowe związane ze sprzedażą, planowaniem produkcji i zamówieniami produkcyjnymi, w tym zawieranie umów sprzedaży, decyzje o przekazaniu zamówienia do B. Sp. z o.o. podejmowane są i będą za granicą. Spółka nie dysponuje i nie będzie dysponowała ponadto w Polsce żadnymi zasobami technicznymi ani personalnymi. W szczególności Wnioskodawca nie posiada i nie będzie posiadał w Polsce prawa użytkowania/dysponowania żadną nieruchomością (w tym biurem lub magazynem) lub częścią nieruchomości. W świetle powyższego, nie można uznać, aby Wnioskodawca prowadził w Polsce choćby minimalną działalność, która prowadziłaby do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Wniosku tego nie zmienia fakt współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a Spółką, gdyż współpraca taka nie prowadzi automatycznie do uznania, iż siedziba jednego podatnika będzie stanowiła dla drugiego jego stałe miejsce prowadzenia działalności w kraju. Przy ocenie, czy istnieje stałe miejsce prowadzenia działalności, należy przede wszystkim badać, czy istnieje odpowiednia struktura w postaci zaplecza personalnego i technicznego.

Wnioski te potwierdza również TSUE w swoich orzeczeniach. Przykładowo, w wyroku w sprawie C-605/12 (Welmory przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku) z 16 października 2014 r., „okoliczność, że działalność gospodarcza dwóch spółek związanych umową o współpracy tworzy ekonomicznie nierozerwalną całość, (...) nie ma znaczenia przy stwierdzeniu, czy spółka cypryjska posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce”.

Brak spełnienia warunku posiadania zaplecza personalnego

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, Spółka nie posiada i nie będzie posiadała w Polsce własnych pracowników, którzy wykonywaliby na jej rzecz jakiekolwiek czynności związane z produkcją Produktów. Wnioskodawca będzie zlecał B. Sp. z o.o. produkcję Produktów, która będzie wykonywana przez pracowników B. Sp. z o.o. Wnioskodawca nie będzie mógł wydawać wiążących poleceń pracownikom zatrudnionym przez B. Sp. z o.o. w codziennej pracy. To B. Sp. z o.o. będzie podejmowała decyzje w zakresie doboru środków oraz organizacji pracy, jakimi realizuje zlecenie złożone przez Wnioskodawcę. B. Sp. z o.o. będzie odpowiadała jedynie za odpowiednią jakość Produktów. Co więcej, B. Sp. z o.o. nie będzie miała prawa zawierania ani negocjowania umów w imieniu Wnioskodawcy. Jak wskazano wyżej, wszystkie decyzje zarządcze związane z działalnością Wnioskodawcy podejmowane są i będą poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W konsekwencji nie można stwierdzić, iż Spółka dysponuje jakimkolwiek zapleczem ludzkim, które pozwalałoby na odbieranie i wykorzystanie lub świadczenie usług w Polsce.

Powyższy wniosek znajduje potwierdzenie m.in.:

• w wyroku z 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxemburg SA przeciwko Belgische Staat (C-390/96), w którym TSUE stwierdził, że jeżeli spółka leasingowa nie posiada w danym państwie członkowskim ani swojego personelu, ani struktury organizacyjnej charakteryzującej się wystarczającym poziomem trwałości, która umożliwiałaby zawieranie umów oraz podejmowanie decyzji na poziomie zarządu, w związku z czym usługi, o których mowa, mogłyby być świadczone w sposób niezależny, nie można mówić o stałej siedzibie spółki w tym państwie oraz
• w wyroku WSA w Warszawie z 26 czerwca 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 110/09, w którym sąd stwierdził, że „TSUE zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako to, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych. Nadto, powyższe zasoby i infrastruktura muszą charakteryzować się pewna stałością oraz umożliwiać świadczenie usług w sposób niezależny.”

Brak spełnienia warunku posiadania zaplecza technicznego

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego, Spółka faktycznie nie dysponuje i nie będzie dysponować żadną przestrzenią lub nieruchomością (w tym biurem lub magazynem) na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. B. Sp. z o.o. nie będzie również świadczyła na rzecz Wnioskodawcy usług magazynowania. Magazynowanie Produktów będzie jedynie niezbędne w celu przechowania poszczególnych partii Produktów do czasu przygotowania całego, konkretnego zamówienia złożonego przez Wnioskodawcę. Wnioskodawcy nie przysługuje i nie będzie przysługiwał jednak żaden tytuł prawny do pomieszczeń magazynowych.

Z uwagi na powyższe, w ocenie Wnioskodawcy w opisanym zdarzeniu przyszłym nie można również uznać, że Spółka będzie posiadała jakiekolwiek zaplecze techniczne, które jest konieczne do odbioru i wykorzystania lub świadczenia usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Powyższy wniosek znajduje potwierdzenie m.in. w powołanym wyżej wyroku TSUE w sprawie C- 605/12 (Welmory przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku) z 16 października 2014 r., w którym Trybunał wyraźnie wskazał, iż dla uznania, że podmiot zagraniczny może posiadać w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej konieczne jest posiadanie prawa dysponowania zapleczem technicznym i personalnym: „Aby spółkę cypryjską, w okolicznościach takich jak w sprawie głównej, można było uważać za posiadającą stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu art. 44 dyrektywy VAT, powinna ona dysponować w Polsce przynajmniej strukturą charakteryzującą się wystarczającą stałością, umożliwiającą, w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, w Polsce odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych przez spółkę polską do własnych potrzeb działalności gospodarczej, czyli zarządzania danym systemem aukcji elektronicznych, a także emisji i sprzedaży „bidów”.

Mając na uwadze powyższą argumentację, w ocenie Wnioskodawcy, żadna ze wskazanych w Rozporządzeniu Wykonawczym oraz przytoczonym orzecznictwie przesłanek powstania stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie jest i nie będzie spełniona w świetle opisu zdarzenia przyszłego w odniesieniu do Wnioskodawcy. Wniosek taki jest zasadny również w świetle interpretacji indywidualnych wydawanych w zakresie powstawania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Przykładowo wskazać można: interpretację indywidualną z 23 kwietnia 2015 r., sygn. IPPP3/4512-243/15-2/KT, z 29 grudnia 2011 r., sygn. IPPP3/443-1294/11-4/LK, z 16 września 2011 r., sygn. IPPP3/443-842/11-4/MPe.

Ad 2

Wnioskodawca nie będzie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących usługi wykonane przez B. Sp. z o.o. zgodnie z Umową.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle opisanego zdarzenia przyszłego Spółka nie będzie bowiem posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności dla celów VAT na terytorium Polski, do którego świadczone byłyby usługi przez B. Sp. z o.o. zgodnie z Umową. Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik, będący usługobiorcą, posiada siedzibę działalności gospodarczej. W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28b ust. 2 ustawy o VAT). W ocenie Wnioskodawcy nie posiada on na terytorium kraju stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Miejscem świadczenia usług nabywanych przez Wnioskodawcę jest zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT - kraj jego siedziby, czyli Luksemburg.

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Państwa wniosek – 31 maja 2021 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0114-KDIP1-2.4012.69.2021.2.AC, w której uznałem Państwa stanowisko za nieprawidłowe w zakresie nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Interpretację doręczono Państwu 14 czerwca 2021 r.

Skarga na interpretację indywidualną

13 lipca 2021 r. wnieśli Państwo skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

Wnieśli Państwo o uchylenie zaskarżonej interpretacji.

Postępowanie przed sądem administracyjnym

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił interpretację indywidualną wyrokiem z 3 grudnia 2021 r. sygn. akt I SA/Gl 1179/21.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie – wyrokiem z 13 czerwca 2025 r. sygn. I FSK 453/22 oddalił skargę kasacyjną organu.

Wyrok, który uchylił interpretację indywidualną stał się prawomocny od 13 czerwca 2025  r. natomiast wpłynął 10 września 2025 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku 

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

• uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Naczelny Sąd Administracyjny oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w ww. wyrokach;
• ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe zakresie w zakresie nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.) – zwanej dalej ustawą:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie, z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 1 i 3 ustawy:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy:

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Natomiast jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Natomiast, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy:

Jak wynika z cytowanych wyżej przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego. Przedstawiona powyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z usługami i towarami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

I tak, zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy:

Z opisu sprawy wynika, że Spółka należy do międzynarodowej Grupy (...) zajmującej się produkcją oraz dostarczaniem wysokogatunkowego papieru, folii, siatek oraz włóknin, które stosowane są w wielu gałęziach przemysłu. Wnioskodawca jest spółką, która podejmuje kluczowe działania zarządcze i kontrolne w odniesieniu do wyrobów i usług sprzedawanych poza terenem USA. Wnioskodawca w ramach Grupy (...) pełni funkcję centrali regionalnej i zarządza strategicznie regionalnymi badaniami i rozwojem, regionalną sprzedażą, zaopatrzeniem oraz rozwojem działalności. Ponadto, Wnioskodawca częściowo zarządza sprzedażą w Europie w zakresie tzw. „(...)” i bierze istotny udział w koordynacji produkcji, w tym w zakresie określania standardów wydajności produkcji i jakości produktów oraz utrzymania i zwiększania rentowności w zakresie produktów (...). Podmiotem z Grupy (...) w Polsce jest B. Sp. z o.o.. Główna działalność B. Sp. z o.o. obejmuje produkcję papieru (...) oraz niektórych wyrobów (...). W związku ze zmianą strategii Grupy (...), B. Sp. z o.o. będzie występowała wyłącznie w roli producenta kontraktowego dla Wnioskodawcy w zakresie produktów (...). Innymi słowy, B. Sp. z o.o. nie będzie już sprzedawała produktów (...) bezpośrednio na rzecz klientów zewnętrznych (klienci będą otrzymywali faktury za towar od Wnioskodawcy, a nie od B. Sp. z o.o.). Podstawą działania B. Sp. z o.o. według nowej strategii będzie Umowa zawarta z Wnioskodawcą. Na podstawie Umowy, B. Sp. z o.o. będzie pełniła rolę producenta kontraktowego działającego na rzecz Wnioskodawcy. Jako producent kontraktowy B. Sp. z o.o. będzie produkowała produkty (...) („Produkty”) na podstawie zamówień złożonych przez Wnioskodawcę (Wnioskodawca będzie określał rodzaj Produktów, ich ilość oraz jakość). Oprócz działalności produkcyjnej B. Sp. z o.o. świadczy oraz będzie świadczyła również dodatkowe, pomocnicze usługi wsparcia na rzecz Wnioskodawcy tj. Usługi R&D - działalność R&D ma na celu rozwój nowych produktów oraz usługi obsługi klientów - B. Sp. z o.o. prowadzi i będzie prowadziła dział obsługi klienta, który wspiera Wnioskodawcę w procesie obsługi zamówień i faktur.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Państwa wątpliwości przedstawione w pytaniu nr 1 dotyczą ustalenia czy Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu Ustawy o VAT.

Odnosząc się do przedmiotowych kwestii należy wskazać, że definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok z 3 czerwca 2021 r. w sprawie C- 931/19 (Titanium), wyrok z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C- 333/20 (Berlin Chemie A. Menarini SRL), wyrok z dnia 29 czerwca 2023 r. w sprawie C-232/22 (Cabot Plastics Belgium SA), wyrok z dnia 13 kwietnia 2024 r. w sprawie C-533/22 (SC Adient Ltd & Co. KG). Podobne tezy zawiera orzecznictwo krajowe np. I FSK 1194/20, I FSK 1679/20 oraz I SA/Gl 521/23.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na kryteria wskazane w powołanym przepisie należy stwierdzić, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której wykonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Zatem, zarówno infrastruktura techniczna jak i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z wykonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Wobec tego, dla rozpoznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej koniecznym jest, aby dane miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, ale także aby samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce nie jest konieczne, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne jest aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną) cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Co istotne, bez znaczenia dla powyższego rozstrzygnięcia pozostaje kwestia, czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, oraz czy jest to infrastruktura „własna”. W wydawanych wyrokach TSUE wskazywał bowiem, że w zależności od okoliczności, dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie członkowskim może nie być konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile zaplecze udostępnione przez podmiot trzeci umożliwia odbiór świadczonych usług i ich wykorzystywanie w działalności gospodarczej usługobiorcy (np. w wyroku C-605/12 w sprawie Welmory Sp. z o.o.). Przy czym, dostępność zaplecza dostarczonego przez inny podmiot musi być porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

W wyroku z 7 kwietnia 2022 r. sygn. C-333/20 w sprawie Berlin Chemie, badając kwestię istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, która korzystała z zasobów powiązanej z nią spółki rumuńskiej, Trybunał wskazał, że: „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

TSUE podkreślił, że o ile posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego nie jest konieczne, aby móc stwierdzić, że podatnik posiada odpowiednią strukturę, która charakteryzuje się wystarczającą stałością w zakresie zaplecza personalnego i technicznego w innym państwie członkowskim, o tyle konieczne jest, aby podatnik był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego zapleczem własnym. Zaplecze personalne i techniczne udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską, które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwalało na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki niemieckiej w Rumunii, stanowiło również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczyła usługi na rzecz spółki niemieckiej. W tym przypadku Trybunał podkreślił, że to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do realizacji i odbioru tych samych świadczeń.

Należy także zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22, w którym TSUE orzekł, że „(...) nie można uznać, iż spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę mającą siedzibę w innym państwie członkowskim, posiada dla celów określenia miejsca świadczenia tych usług stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, z tego tylko powodu, że obie spółki należą do tej samej grupy lub że spółki te są ze sobą związane umową o świadczenie usług (pkt 54). (...) spółka będąca podatnikiem VAT, mająca siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, która korzysta z usług świadczonych przez spółkę z siedzibą w innym państwie członkowskim, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w tym ostatnim państwie członkowskim, jeżeli zaplecze personalne i techniczne, którym dysponuje ona w rzeczonym państwie członkowskim, nie jest odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są na jej rzecz usługi, lub jeżeli to zaplecze personalne i techniczne zapewnia jedynie wykonywanie czynności przygotowawczych lub pomocniczych (pkt 81).”

Warto również wskazać, że kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej poruszył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 października 2019 r., sygn. I FSK 980/17 wskazując, że: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo TSUE, przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że Spółka A. Société á responsabilité limitée nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Spółka nie zorganizuje bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej w sposób stały. Z treści wniosku wynika, że Spółka w ramach Grupy (...) pełni funkcję centrali regionalnej i zarządza strategicznie regionalnymi Spółka częściowo zarządza sprzedażą w Europie w zakresie tzw. „(...)” i bierze istotny udział w koordynacji produkcji, w tym w zakresie określania standardów wydajności produkcji i jakości produktów oraz utrzymania i zwiększania rentowności w zakresie produktów (...) Podmiotem z Grupy (...) w Polsce jest B. Sp. z o.o. Główna działalność B. Sp. z o.o. obejmuje produkcję papieru (...) oraz niektórych wyrobów (...). W związku ze zmianą strategii Grupy (...), B. Sp. z o.o. będzie pełniła rolę producenta kontraktowego działającego na rzecz Wnioskodawcy. Podstawą działania B. Sp. z o.o. według nowej strategii będzie Umowa zawarta z Wnioskodawcą. Zgodnie z  Umową B. Sp. z o.o. będzie produkowała produkty (...) („Produkty”) na podstawie zamówień złożonych przez Wnioskodawcę (Wnioskodawca będzie określał rodzaj Produktów, ich ilość oraz jakość). Oprócz działalności produkcyjnej Produktów, B. Sp. z o.o. świadczy oraz będzie świadczyła również dodatkowe, pomocnicze usługi wsparcia na rzecz Wnioskodawcy tj. Usługi R&D - działalność R&D ma na celu rozwój nowych produktów oraz usługi obsługi klientów - B. Sp. z o.o. prowadzi i będzie prowadziła dział obsługi klienta, który wspiera Wnioskodawcę w procesie obsługi zamówień i faktur.

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. W analizowanej sprawie, jak Państwo wskazali, Spółka nie posiada i nie będzie posiadała na terytorium Polski biura, magazynu ani żadnej infrastruktury lub pracowników, co pozwoliłoby jej prowadzić działalność gospodarczą w Polsce.

Co jednak istotne dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie Spółka nie może i nie będzie mogła korzystać z infrastruktury należącej do B. Sp. z o.o. oraz nie może i nie będzie mogła wydawać wiążących poleceń pracownikom zatrudnionym przez B. Sp. z o.o. w ich codziennej pracy. Ponadto Spółka nie ma i nie będzie miała wstępu do biura i magazynów należących do B. Sp. z o.o..

Co prawda na potrzeby procesu produkcji, Spółka udostępnia B. Sp. z o.o., prawa własności intelektualnej obejmujące między innymi know-how oraz prawa do produkcji papieru (...) oraz wyrobów na bazie żywicy. Jednakże jak wskazał NSA w zapadłym w sprawie wyroku sygn. I FSK 453/22 „(...) pełnienie przez B. Sp. z o.o. roli producenta kontraktowego oznacza, że podmiot ten wykonuje jedynie rutynowe funkcje produkcyjne i nie posiada własnego know-how w zakresie produkcji. Nie powinno zatem budzić wątpliwości udostępnianie przez Wnioskodawcę Spółce polskiej praw własności intelektualnej, ani stanowić argumentu za uznaniem, że w związku z powyższym mamy do czynienia w niniejszej sprawie z kontrolą Skarżącej nad B. Sp. z o.o.”. Ponadto, jak wynika z wniosku, B. Sp. z o.o. jako producent kontraktowy będzie produkowała produkty (...) („Produkty”) na podstawie zamówień złożonych przez Wnioskodawcę tj. Wnioskodawca będzie określał rodzaj Produktów, ich ilość oraz jakość. W kontekście tym NSA wskazał: „Uznanie, że nawiązanie współpracy z jakimkolwiek podmiotem czy wytwarzanie towarów zgodnie ze specyfikacją zamawiającego powoduje uzyskanie przez zamawiającego kontroli nad usługodawcą nie może przesądzać o posiadaniu jakiejkolwiek kontroli nad usługodawcą. Podkreślenia wymaga także fakt, że kontrola jakości produktów stanowi standardowy element umów produkcji i nie powinno budzić wątpliwości, że Skarżąca jest zainteresowana towarem, który spełnia określone standardy jakości, zwłaszcza że dotyczy wyspecjalizowanych produktów”.

Zatem mając na uwadze powyższe należy wskazać, że Spółka nie będzie miała kontroli nad zapleczem technicznym/rzeczowym oraz personalnym B. Sp. z o.o. porównywalnej do tej jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. Stałość prowadzonej działalności musi być odnoszona do czynnika czasu, czyli do długości okresu działalności, do jej zamierzonej lub faktycznej powtarzalności i systematyczności.

Ponownie wskazać należy, że Spółka nie będzie posiadać w Polsce żadnych zasobów technicznych/ rzeczowych oraz nie będzie zatrudniać w Polsce żadnych pracowników. Dodatkowo wszelkie decyzje strategiczne i podstawowe związane ze sprzedażą, planowaniem produkcji i zamówieniami produkcyjnymi, w tym zawieranie umów sprzedaży, decyzje o przekazaniu zamówienia do B. Sp. z o.o. będą podejmowane poza granicami Polski.Zatem, skoro Spółka nie będzie posiadać na terytorium Polski odpowiednich zasobów osobowych oraz technicznych niezbędnych do prowadzenia działalności nie można uznać, że będzie spełnione kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść m.in. do obecności zasobów osobowych i technicznych.

Należy również zwrócić uwagę na wyrok TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. Wynika z niego, że z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności istotne jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie tych usług, które świadczy dla tego innego podmiotu. Odnosząc powyższe do sytuacji należy stwierdzić, że spółka B. Sp. z o.o. będzie świadczyła na rzecz Wnioskodawcy określone usługi, a to oznacza, że w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych B. Sp. z o.o. byłoby wykorzystywane zarówno do świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy jak i ich odbioru. Tym samym, zgodnie z wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności. W podobnym tonie wypowiada się również TSUE w wyroku z dnia 13 czerwca 2024 r. o sygn. C‑533/22 wskazując, że zaplecze personalne i techniczne w kraju usługodawcy musi być odrębne od zaplecza, za pomocą którego świadczone są usługi na rzecz Wnioskodawcy.

Zatem oceniając całokształt przedstawionych okoliczności sprawy należy stwierdzić, że Spółka A. Société á responsabilité limitée nie będzie posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Natomiast przedmiotem Państwa wątpliwości wyrażonych w pytaniu nr 2 jest ustalenie czy Wnioskodawcy przysługuje w Polsce prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących usługi wykonane przez B. Sp. z o.o. zgodnie z Umową.

Mając na uwadze powyższe wątpliwości wskazać należy, że na podstawie Umowy B. Sp. z o.o. będzie pełniła rolę producenta kontraktowego działającego na rzecz Wnioskodawcy. Jako producent kontraktowy B. Sp. z o.o. będzie produkowała produkty (...) na podstawie zamówień złożonych przez Wnioskodawcę. Ponadto oprócz działalności produkcyjnej, B. Sp. z o.o. świadczy oraz będzie świadczyła również dodatkowe, pomocnicze usługi wsparcia na rzecz Wnioskodawcy tj. usługi R&D oraz usługi obsługi klientów. Należy uznać, że ww. usługi nabywane od B. Sp. z o.o. są usługami dla których miejsce świadczenia ustala się zgodnie z art. 28b ustawy (nie stosuje się do nich szczególnych zasad ustalania miejsca świadczenia usług na podstawie art. 28e,art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy). Przy tym jak wynika z wniosku Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w Luksemburgu i jednocześnie jak ustaliłem nie będzie posiadała w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem w analizowanej sprawie miejsce opodatkowania usług świadczonych przez B. Sp. z o.o. należy ustalić zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą ustalania miejsca świadczenia usług, o której mowa w art. 28b ust. 1 ustawy. Tym samym ww. usługi nie będą opodatkowane w Polsce. W konsekwencji w sytuacji gdyby B. Sp. z o.o. omyłkowo udokumentowała usługi świadczone na rzecz Spółki fakturami zawierającymi polski VAT, Spółka na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy nie będzie miała prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z takich faktur ponieważ transakcje te nie będą objęte zakresem opodatkowania VAT w Polsce.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 czerwca 2025 r. sygn. I FSK 453/22 raz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 3 grudnia 2021 r. sygn. akt I SA/Gl 1179/21.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.