Interpretacja indywidualna z dnia 6 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2.4011.503.2025.1.MM

Interpretacja indywidualna

stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 września 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan pismem z 16 września 2025 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Cały 2024 r. przepracował Pan w Norwegii w systemie rotacyjnym u norweskiego pracodawcy. Rozliczał się Pan z podatku zarówno w Norwegii, jak i w Polsce za pośrednictwem wykwalifikowanej firmy A.

W Norwegii miał Pan niedopłatę podatku, którą Pan uregulował, natomiast w Polsce wykazano nadpłatę, którą Pan otrzymał.

Po pewnym czasie skontaktował się z Panem pracownik Urzędu Skarbowego w B z informacją o rzekomo błędnym wypełnieniu formularza PIT-36. Chodziło o pozycję 200. Został Pan poinformowany, że będzie musiał złożyć korektę zeznania.

Korekta ta została sporządzona, w związku z czym musiał Pan zwrócić również nadpłatę podatku.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

W Polsce podlegał Pan nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, ponieważ posiada Pan tu żonę i dzieci.

Pracodawca norweski potrącał skumulowaną składkę obejmującą zarówno składki zdrowotne jak i społeczne. Składka z tytułu ubezpieczenia społecznego jest podatkiem obliczanym na podstawie dochodów osobistych podatników i ma na celu pomoc w finansowaniu Folketrygden [norweskiego systemu ubezpieczeń społecznych].Składka z tytułu ubezpieczenia społecznego jest dzielona na trzy stawki zgodnie z folketrygdloven [ustawą o norweskim systemie ubezpieczeń społecznych] § 23-3.

Stortinget [parlament norweski] ustala corocznie stawki dla składki z tytułu ubezpieczenia społecznego. Stawka pośrednia za 2023 r. została ustalona na 7,9% (7,8% w 2024 r.). Stawka pośrednia dotyczy dochodu z wynagrodzenia, zasiłku chorobowego itp. dla osób w wieku 17 do 69 lat. Stawka pośrednia w wysokości 7,9% dzieli się na część zdrowotną 5,1% oraz emerytalną/rentową 2,8%.

Składki na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów/nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami w Norwegii składka na ubezpieczenie społeczne jest składką w pełni opłaconą przez Pana. Składka ta polega na finansowaniu systemu ubezpieczeń społecznych w Norwegii. Składka ta nie podlega w żaden sposób odliczeniu w rozliczeniu podatku w Norwegii ani od podatku, ani od przychodów/dochodów. Stanowi wyłącznie źródło finansowania systemu społecznego.

W poz. 200 zeznania PIT-36 została wykazana jedynie kwota składek na ubezpieczenie społeczne zapłacona w Norwegii. Nie zostały wykazane kwoty z innych tytułów.

Pytanie

Czy w zeznaniu podatkowym PIT-36 za 2024 r. mógł Pan odliczyć od dochodu składki na ubezpieczenia społeczne zapłacone w Norwegii?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem w zeznaniu podatkowym PIT-36 za 2024 r. mógł Pan odliczyć od dochodu składki na ubezpieczenia społeczne zapłacone w Norwegii na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 2a, ust. 13a i 13b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy te pozwalają na odliczenie składek, o ile spełnione są warunki wskazane w ustawie. W Pana przypadku, jako osoba podlegająca nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, ma Pan prawo do odliczenia składek zapłaconych za granicą, jeśli nie zostały one wcześniej odliczone w Norwegii ani zwrócone.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast art. 3 ust. 2a ww. ustawy stanowi, że:

Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na mocy art. 4a ww. ustawy:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z opisu zdarzenia wynika, że cały 2024 r. przepracował Pan w Norwegii w systemie rotacyjnym u norweskiego pracodawcy. Rozliczał się Pan z podatku zarówno w Norwegii, jak i w Polsce. W Polsce podlegał Pan nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, ponieważ posiada Pan tu żonę i dzieci.

Zatem w niniejszej sprawie znajdują zastosowanie odpowiednie uregulowania Konwencji z dnia 9 września 2009 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz Protokołu do tej Konwencji (Dz. U. z 2010 r. Nr 134 poz. 899 ze zm.; dalej: „Konwencja polsko-norweska”).

Przy czym wskazać należy, że zarówno Polska, jak i Norwegia notyfikowały ww. Konwencję polsko-norweską do objęcia Konwencją wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzoną w Paryżu dnia 24 listopada 2016 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1369). Zasady stosowania jej postanowień w odniesieniu do danej umowy podatkowej wynikają z art. 35 ww. Konwencji.

Zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji MLI:

Postanowienia art. 3 ust. 1, art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 6, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1, i art. 11 ust. 1 Konwencji MLI będą miały zastosowanie w zakresie stosowania Konwencji przez Polskę:

-w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby w Polsce, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia 2020 r.; oraz

-w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 maja 2020 r.

Należy podkreślić, że art. 35 ust. 1 lit. a Konwencji MLI odnosi się jedynie do podatków pobieranych u źródła od nierezydentów podatkowych – w przepisie tym jest bowiem mowa o podatkach pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji.

W odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, termin rozpoczęcia stosowania Konwencji MLI należy określić na podstawie art. 35 ust. 1 lit. b Konwencji MLI.

Podkreślić należy, że okresem podatkowym dla osoby fizycznej jest rok podatkowy. Stosownie do art. 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm), rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, chyba że ustawa podatkowa stanowi inaczej.

Zatem Konwencja MLI ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od 1 stycznia 2021 r.

Stosownie do art. 14 ust. 1 ww. Konwencji:

Z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15 oraz 17 i 18 niniejszej Konwencji, wynagrodzenia, pensje oraz inne podobne świadczenia uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Zgodnie zaś z art. 14 ust. 2 powyższej Konwencji:

Bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, wynagrodzenie, pensja lub inne podobne świadczenie uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej w drugim Umawiającym się Państwie podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

a)odbiorca wynagrodzenia przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym; i

b)wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie posiada miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie; i

c)wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w drugim Państwie; i

d)praca najemna nie stanowi przypadku wynajmowania siły roboczej.

Z art. 14 ust. 1 ww. Konwencji wynika zatem, że wynagrodzenia z tytułu pracy najemnej osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że są to świadczenia osiągane z pracy najemnej wykonywanej na terytorium Norwegii.

Z kolei w sytuacji, gdy warunki określone w cytowanym art. 14 ust. 2 powołanej Konwencji polsko-norweskiej zostaną spełnione łącznie, to otrzymane przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej wykonywanej na terytorium Norwegii podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. Niespełnienie natomiast któregokolwiek z tych warunków oznacza, że zgodnie z art. 14 ust. 1 tej Konwencji ww. wynagrodzenie podlega opodatkowaniu w państwie miejsca zamieszkania podatnika oraz w państwie, w którym praca jest wykonywana.

Pana wątpliwości przedstawione we wniosku dotyczą możliwości odliczenia od dochodu składek na ubezpieczenie społeczne pobranych przez pracodawcę w Norwegii i wykazania ich w zeznaniu PIT-36 za 2024 r. Dlatego też należy odnieść się do art. 26 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb, art. 30da-30dh, art. 30e-30g i art. 30j-30p, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot składek zapłaconych w roku podatkowym ze środków podatnika na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne podatnika lub osób z nim współpracujących, zgodnie z przepisami dotyczącymi obowiązkowego ubezpieczenia społecznego obowiązującymi w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego lub w Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem ust. 13a-13c.

W opisie zdarzenia wskazał Pan, że pracodawca norweski potrącał skumulowaną składkę obejmującą zarówno składki zdrowotne jak i społeczne. Składka z tytułu ubezpieczenia społecznego jest podatkiem obliczanym na podstawie dochodów osobistych podatników i ma na celu pomoc w finansowaniu Folketrygden [norweskiego systemu ubezpieczeń społecznych].

Składka z tytułu ubezpieczenia społecznego jest dzielona na trzy stawki zgodnie z folketrygdloven [ustawą o norweskim systemie ubezpieczeń społecznych] § 23-3. Stortinget [parlament norweski] ustala corocznie stawki dla składki z tytułu ubezpieczenia społecznego. Stawka pośrednia za 2023 r. została ustalona na 7,9% (7,8% w 2024 r.). Stawka pośrednia dotyczy dochodu z wynagrodzenia, zasiłku chorobowego itp. dla osób w wieku 17 do 69 lat.

Stawka pośrednia w wysokości 7,9% dzieli się na część zdrowotną 5,1% oraz emerytalną/rentową 2,8%.

Są to składki na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne.

Zatem składki na ubezpieczenie społeczne, które były opłacane od Pana przychodu w Norwegii są składkami, o których mowa w ww. przepisie.

Do ww. składek znajdują również zastosowanie wskazane przez Pana przepisy: art. 26 ust. 13a, 13b oraz ust. 13c ustawy o podatku dochodowym.

Na podstawie art. 26 ust. 13a tej ustawy:

Wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do art. 26 ust. 13b ww. ustawy:

Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2a, nie dotyczy składek:

1)których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska;

2)odliczonych w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, lub w Konfederacji Szwajcarskiej od dochodu (przychodu) albo podatku osiągniętego w tym państwie.

Według art. 26 ust. 13c cytowanej ustawy:

Odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2a, stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych ratyfikowanych umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego państwa, w którym podatnik opłacał składki na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne.

Prawo do odliczenia zapłaconych za granicą składek na obowiązkowe ubezpieczenie społeczne zostało zatem uzależnione przez ustawodawcę od spełnienia warunków określonych w art. 26 ust. 1 pkt 2a i ust. 13a-13c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Aby stwierdzić, czy w niniejszej sprawie zaistniała przesłanka wynikająca z art. 26 ust. 13b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. czy podstawę wymiaru zapłaconych składek stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, istotnym jest, jaka metoda unikania podwójnego opodatkowania ma zastosowanie do uzyskanych przez Pana dochodów.

Wskazać przy tym należy, że art. 22 ust. 1 lit. a ww. Konwencji polsko-norweskiej, został zastąpiony przez art. 5 ust. 6 Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku.

Zgodnie z art. 5 ust. 6 Konwencji MLI:

W przypadku, gdy osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającej się Jurysdykcji uzyskuje dochód lub posiada majątek, które zgodnie z postanowieniami Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, mogą być opodatkowane przez drugą Umawiającą się Jurysdykcję (z wyłączeniem sytuacji, gdy te postanowienia zezwalają na opodatkowanie przez tę drugą Umawiającą się Jurysdykcję wyłącznie z powodu, że dany dochód jest także dochodem uzyskiwanym przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji), pierwsza wymieniona Umawiająca się Jurysdykcja zezwoli na:

i)odliczenie od podatku od dochodu takiej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji;

ii)odliczenie od podatku od majątku takiej osoby kwoty równej podatkowi od majątku zapłaconemu w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji.

Jednakże odliczenie takie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu lub od majątku, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na taki dochód lub majątek, które mogą być opodatkowane w tej drugiej Umawiającej się Jurysdykcji.

Jeżeli zgodnie z jakimkolwiek postanowieniem Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja, dochód uzyskany lub majątek posiadany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającej się Jurysdykcji jest zwolniony z opodatkowania przez tę Umawiającą się Jurysdykcję, wówczas ta Umawiającą się Jurysdykcja może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub majątku takiej osoby uwzględnić zwolniony dochód lub majątek.

Zatem, w przypadku, gdy osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce uzyskuje dochód, który zgodnie z postanowieniami Konwencji może być opodatkowany przez Norwegię (z wyłączeniem sytuacji, gdy te postanowienia zezwalają na opodatkowanie przez Norwegię wyłącznie z powodu, że dany dochód jest także dochodem uzyskiwanym przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Norwegii), Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu takiej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Norwegii. Jednakże odliczenie takie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu, obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która przypada na taki dochód, który może być opodatkowany w Norwegii.

Kwestię odliczenia podatku zapłaconego za granicą w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych reguluje art. 27 ust. 9 i ust. 9a. Zgodnie z art. 27 ust. 9:

Jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Stosownie do art. 27 ust. 9a ww. ustawy:

W przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z metodą proporcjonalnego odliczenia (zaliczenia), podatnik osiągający dochody z pracy najemnej za granicą ma obowiązek wykazać łączne dochody (zarówno krajowe, jak i zagraniczne) w zeznaniu, lub w przypadku podatnika uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej te dochody, a od podatku dochodowego obliczonego według skali podatkowej ma prawo odliczyć podatek zapłacony za granicą. Odliczenie to możliwe jest tylko do wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód uzyskany w obcym państwie.

W niniejszej sprawie dochody z pracy najemnej uzyskane przez Pana w 2024 r. w Norwegii podlegały opodatkowaniu zarówno w Polsce jak i w Norwegii z zastosowaniem metody unikania podwójnego opodatkowanie w postaci proporcjonalnego odliczenia. W konsekwencji podstawy wymiaru zapłaconych składek w Norwegii nie stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ja wynika z opisu zdarzeniaskładki na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów/nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami w Norwegii składka na ubezpieczenie społeczne jest składką w pełni opłaconą przez Pana. Składka ta polega na finansowaniu systemu ubezpieczeń społecznych w Norwegii. Składka ta nie podlega w żaden sposób odliczeniu w rozliczeniu podatku w Norwegii ani od podatku, ani od przychodów/dochodów. Stanowi wyłącznie źródło finansowania systemu społecznego.

W poz. 200 zeznania PIT-36 została wykazana jedynie kwota składek na ubezpieczenie społeczne zapłacona w Norwegii. Nie zostały wykazane kwoty z innych tytułów.

Mając na uwadze opisane zdarzenie stwierdzić zatem należy, że w sytuacji, gdy kwota składki została uiszczona w 2024 r. z Pana środków na Pana obowiązkowe ubezpieczenie społeczne, zgodnie z przepisami dotyczącymi obowiązkowego ubezpieczenia społecznego obowiązującymi w Norwegii, kwota tej składki faktycznie nie została odliczona od dochodu (przychodu) albo podatku osiągniętego w tym państwie oraz nie została zaliczona do kosztów uzyskania przychodów lub nie została odliczona od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie została odliczona od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie została zwrócona Panu w jakiejkolwiek formie i na mocy przepisów norweskich istnieje możliwość jej wyodrębnienia z ogólnej kwoty zapłaconych w tym roku składek z tytułu ubezpieczenia społecznego, to wówczasmiał Pan prawo odliczenia jej od uzyskanego dochodu w zeznaniu podatkowym PIT-36 za 2024 r.

Dodatkowe informacje

Należy przy tym zastrzec, iż przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Organ wydający interpretację indywidualną nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie dokonuje analizy i oceny załączonych do wniosku dokumentów, a jedynie opiera się na przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on korzystne dla siebie skutki prawne. W szczególności podatnik będzie zobowiązany do wykazania, że zostały przez niego spełnione łącznie wszystkie warunki niezbędne dla zastosowania omawianego odliczenia, wynikające z zacytowanych w interpretacji przepisów.

Przedmiotem interpretacji przepisów prawa podatkowego może być wyłącznie ocena prawna danego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego, dotyczącego wnioskodawcy, dokonywana na gruncie przepisów prawa podatkowego.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.