Interpretacja indywidualna z dnia 13 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.502.2025.1EJ

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 16 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

A Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana w dalszej części wniosku jako: „A”) ma siedzibę na terytorium Polski i podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Przedmiotem działalności A jest między innymi sprzedaż produktów (…). Kluczowym odbiorcą produktów jest spółka B Sp. z o.o. (zwana w dalszej części wniosku jako: „B”).

W dniu (…) r. A otrzymał pierwsze zgłoszenie od B o znalezieniu w (…) na linii produkcyjnej ciał obcych plastikowych w różnych kolorach i o różnym kształcie i wielkości. Po przeanalizowaniu danych związanych ze zgłoszonym incydentem dokonano identyfikacji partii produkcyjnych i przeprowadzono analizę procesów i zapisów związanych z produkcją tych partii. Analiza nie potwierdziła, aby znalezione ciała obce mogły pochodzić z surowca B.

Następnie w dniu (…) r. A otrzymał kolejne zgłoszenie z informacją, że odbiorca nadal znajduje plastikowe ciała obce w procesie produkcyjnym. B skontrolował jedną partię surowca pochodzącego od A i potwierdził obecność zanieczyszczeń w dwóch paletach (…).

W wyniku powyższych działań potwierdzono, iż zanieczyszczenie dotyczy 2 partii produkcyjnych. W dniu (…) r. B znalazł jeszcze jedno zanieczyszczenie w produkcie – (…).

B wstrzymał dostawy od A. Przeprowadzono audyt mający na celu oszacowanie rozmiarów szkody w związku z wadliwym produktem sprzedawanym przez A, oraz ustalenie przyczyny powstania tych szkód. B przedstawił stosowne wyliczenia kwot powstałych szkód.

A przeanalizował proces produkcyjny, by zbadać co mogło spowodować ewentualne zaniedbanie powodujące szkodę. Wskazano, że prawdopodobnie pracownik na linii mógł przepuścić zanieczyszczony surowiec, jednakże nie zostało to potwierdzone. Tym samym nie ustalono dokładnego miejsca, ani czasu w którym doszło do zanieczyszczenia.

Po przeanalizowaniu sytuacji A podjął działania mające na celu uszczelnienie procesów:

1.zwiększenie obsady pracowników przy liniach inspekcyjnych,

2.zabezpieczenia informujące o odejściu pracownika od taśmy, automatyczne zatrzymanie taśmy,

3.w obszarach produkcyjnych zastąpiono pojemniki plastikowe pojemnikami ze stali kwasoodpornej.

W związku z powyższym przyjąć należy, iż zdarzenie było wynikiem błędu pracownika A.

B potwierdził zanieczyszczenie w partii towaru dostarczonego przez A.

Ze względu na długoletnią współpracę pomiędzy spółkami, na chęć dalszej współpracy w przyszłości, zawarto w (…) roku ugodę i wzajemne zwolnienie z odpowiedzialności. W ramach ugody zawarto wzajemne rozstrzygnięcie sporu dotyczącego incydentu jakości surowca dostarczanego przez A do B.

A zapłacił kwotę (…) EUR w ramach niniejszej ugody. Zapłata ww. kwoty miała charakter odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów.

A, po przeanalizowaniu aspektów podatkowych, uznał wydatek stanowiący zapłatę umownej kwoty jako koszt niepodatkowy. Kwota ta została wyłączona z kosztów podatkowych w roku (…). Nie ma wątpliwości, że wydatek poniesiony przez A na rzecz jej kontrahenta tytułem odszkodowania w ramach zawartej ugody nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów w zw. z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Następnie A zwrócił się z wnioskiem o postępowanie likwidacyjne do swojego ubezpieczyciela wobec zdarzenia szkodowego, które polegało na dostarczeniu produktu: (…) zanieczyszczonych ciałami obcymi (plastikiem).

Ubezpieczyciel przeprowadził postępowanie i po przeanalizowaniu wszystkich zgromadzonych dokumentów, na podstawie ugody zawartej z A, dokonał na rzecz A zwrotu części odszkodowania w kwocie (…) zł, które uprzednio A wypłacił na rzecz B w ramach ugody zawartej pomiędzy A a B. Skutkiem powyższego było otrzymanie przez A zwrotu części kwoty zapłaconego przez A odszkodowania.

Otrzymany zwrot części odszkodowania przez ubezpieczyciela w ocenie A nie stanowił przychodu podatkowego.

Pytanie

Czy otrzymany przez A zwrot części odszkodowania od ubezpieczyciela w związku z uprzednią zapłatą przez A odszkodowania na podstawie ugody zawartej z B nie stanowi przychodu, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy, otrzymany przez A zwrot części odszkodowania od ubezpieczyciela w związku z uprzednią zapłatą przez A odszkodowania na podstawie ugody zawartej z B, nie stanowi przychodu, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „u.p.d.o.p”).

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Co do zasady więc, przychodem jest przysporzenie podatnika, które ma trwały charakter i powiększa jego aktywa.

Od powyższej zasady ustawa przewiduje jednak pewne wyjątki i tak, w myśl art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p., do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p., jeżeli zwrot poniesionych wydatków dotyczy kosztów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, wówczas taki zwrot nie stanowi przychodu w CIT. Brak możliwości zaliczenia danego wydatku do kosztów podatkowych musi wynikać wprost z przepisów ustawy o CIT (nie zaś z subiektywnej woli podatnika) i jest warunkiem koniecznym do zastosowania dyspozycji art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p., w przypadku uzyskania przez podatnika zwrotu takiego wydatku.

W opisanej sprawie nie jest sporne, że wydatek poniesiony przez A na rzecz jej kontrahenta tytułem odszkodowania w ramach zawartej ugody nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów w zw. z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p.

Mając na uwadze fakt, że odszkodowanie zapłacone przez A nie stanowiło kosztów uzyskania przychodów na podstawie ww. art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p., to zwrot części odszkodowania, który A otrzymał od ubezpieczyciela, w świetle powyższego, nie powinien stanowić przychodu A zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p.

Naczelny Sąd Administracyjny w swoim wyroku z dnia 29 listopada 2022 roku (sygn. akt II FSK 726/20) jednoznacznie ocenił podobne zdarzenie. Cytując wyrok NSA:

„W opinii Naczelnego Sądu Administracyjnego, słusznie Sąd pierwszej instancji wskazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że odszkodowania uzyskane przez skarżącą od ubezpieczyciela wiążą się ze szkodami w mieniu innych podmiotów i w istocie stanowią spłatę zobowiązań, które skarżąca musi uregulować wobec swoich klientów w związku z postępowaniem reklamacyjnym potwierdzającym zniszczenie ich zasobów w trakcie wykonywania usługi. W konsekwencji, otrzymane przez skarżącą od ubezpieczyciela odszkodowania w związku z naprawieniem przez nią szkód klientom stanowią zwrot poniesionych na rzecz tych klientów wydatków, przy czym wydatki te, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p., nie są zaliczane (nie mogą być zaliczone) do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki te zatem na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p, nie są zaliczane do przychodów. Przyjęcie przeciwnej wykładni prowadziłoby do sytuacji, w której podatnik nie mógłby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odszkodowania zapłaconego na rzecz swego kontrahenta, a zarazem musiałby zaliczyć do przychodu otrzymane od ubezpieczyciela odszkodowania, które w całości przekazał kontrahentowi i które mają za ceł kompensatę szkody pokrytej uprzednio klientom. W sytuacji takiej podatnik nie uzyskuje żadnego przysporzenia majątkowego, od którego należałoby uiścić podatek dochodowy.

Ubezpieczyciel, wypłacając odszkodowanie na rzecz spółki, dokonywać będzie jedynie zwrotu wydatków, jakie spółka będzie ponosiła w celu odtworzenia stanu sprzed zajścia zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową. W konsekwencji, spółka nie uzyska żadnego przysporzenia majątkowego. Mając na uwadze powyższe, nie sposób dojść do wniosku, że po stronie spółki powstaje trwałe przysporzenie, które dodatkowo zwiększa aktywa spółki. W bilansie skarżącej nie dochodzi bowiem do zwiększenie aktywów w sposób trwały z uwagi na fakt, iż spółka jest zobowiązana do wypłaty środków w tej samej wysokości, odpowiadającej kwocie otrzymanych od ubezpieczyciela odszkodowań, na rzecz innego podmiotu (klienta). W rzeczywistości dochodzi więc do przepływu ww. środków pomiędzy trzema podmiotami, tj. spółką a kontrahentem oraz spółką a ubezpieczycielem.”

A poniósł wydatek w postaci wypłaty w ramach zawartej ugody. Wydatek ten nie stanowi kosztu uzyskania przychodu w myśl art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p.

Ubezpieczyciel zwrócił A część odszkodowania, które A zapłacił kontrahentowi z tytułu wad dostarczonych towarów.

W celu zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p. konieczne jest by „wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów” w rozumieniu art. 16 wskazanej ustawy oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi, przy czym wydatek poniesiony jest odpowiednikiem wydatku zwróconego.

Treść analizowanego art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p. nie przesądza o tożsamości podmiotowej podmiotu dokonującego zwrotu. Co za tym idzie należy przyjąć, że każdy zwrot, których jest przedmiotowo tożsamy i stanowi w istocie ekonomiczny ekwiwalent poniesionych wydatków, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, niezależnie od podmiotu, który dokonuje tego zwrotu, należy uznać za wyłączony z przychodu w świetle ww. przepisów.

Skoro zwrot części odszkodowania przez ubezpieczyciela na rzecz A stanowił dla spółki wydatek zwrócony, gdyż odszkodowanie jest za zdarzenie szkodowe, które polegało na dostarczeniu wadliwego produktu kontrahentowi, a wydatek kwoty wypłaconej kontrahentowi w ramach zawartej ugody nie stanowi dla A kosztu uzyskania przychodu, to zwrot części odszkodowania przez ubezpieczyciela na rzecz A jest przychodem nie podlegającym opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o CIT można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną – przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika, czyli wpływu, bezpośrednio do majątku podatnika względnie na jego rachunek, wymienionych środków, skutkującego powstaniem po stronie podatnika możliwości dysponowania tymi środkami.

Ponadto, wyjątek od reguły, zgodnie z którą przychodem podatnika są przysporzenia faktycznie przez niego uzyskane wprowadza art. 12 ust. 3 ustawy o CIT. Stosownie do tego przepisu:

Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przepis ten nakazuje ujmować dla celów podatkowych przychody, które jeszcze nie zostały otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń.

Literalna wykładnia powołanego przepisu prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Do przychodów podatkowych podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe.

W piśmiennictwie i judykaturze przychód podatkowy identyfikowany jest z trwałym przysporzeniem majątkowym zwiększającym wartość aktywów (zob. P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość – Komentarz do art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. LEX 2014). Podobny pogląd wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 12 lutego 2013 r., sygn. akt II FSK 1248/11 stwierdzając, że z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem jest ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Przychodem jest zatem takie przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększa aktywa osoby prawnej.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika lub zmniejszenie jego zobowiązania w sposób trwały, a nie tymczasowy. Owa definitywność w zakresie środków pieniężnych definiowana powinna być przez pryzmat możliwości swobodnego nimi dysponowania. W ocenie organu, przysporzenie w postaci otrzymania przez podatnika środków pieniężnych zostać może uznane za przychód w podatku dochodowym od osób prawnych, o ile łącznie zostaną spełnione poniższe warunki:

-przysporzenie to ma charakter definitywny, powodujący w sposób trwały zwiększenie wartości aktywów podatnika lub też zmniejszenie wysokości jego zobowiązań oraz

-podatnik może rozporządzać otrzymanymi środkami jak własnymi.

Przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, o ile nie została wyłączona z przychodów podatkowych, na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT:

Do przychodów nie zalicza zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Należy przy tym podkreślić, że cytowany przepis odnosi się wyłącznie do poniesionych i zwróconych podatnikowi wydatków niezaliczonych z mocy art. 16 tej ustawy do kosztów uzyskania przychodów. Aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków”, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, konieczne jest, by „wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów” w rozumieniu przepisu art. 16 tej ustawy oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi. Przy czym wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony.

Stanowisko to potwierdził również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 26 stycznia 2021 r., sygn. akt II FSK 2636/18 w którym wskazał, że: „Zgodnie art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Przepis ten tworzy zamknięty katalog przychodów neutralnych podatkowo. Jego zakres nie podlega rozszerzeniu bądź zawężeniu poprzez stosowanie analogii lub wykładni rozszerzającej. Z art. 12 ust. 4 pkt 6a u.p.d.o.p. wynika zatem, iż aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii "innych wydatków", muszą być spełnione następujące przesłanki: (a) wydatek nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów; (b) wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi (zob. wyrok NSA z 28 lipca 2020 r., II FSK 1420/18). W orzecznictwie sądów administracyjnych za utrwalony należy przy tym uznać pogląd przywołany przez sąd pierwszej instancji, że aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii "innych wydatków", o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, konieczne jest by został on wcześniej poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi, przy czym by wydatek poniesiony był odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc "wydatek zwrócony" to ten sam wydatek, a nie taki sam wydatek, jak ten, który został poniesiony. Zwróconym innym wydatkiem nie jest więc uzyskana przez podatnika kwota, która tylko odpowiada wartości poniesionego wydatku, lecz nie stanowi jego zwrotu (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 grudnia 2005 r., FSK 2673/04; z 13 lipca 2010 r., II FSK 455/09; z 10 marca 2015 r., II FSK 292/13; 7 lutego 2019 r., II FSK 480/17).”

Jak wynika z opisu sprawy, w wyniku sprzedaży wadliwego produktu przez Spółkę, zawarli Państwo ugodę z Kontrahentem. W ramach ugody zapłacili Państwo odszkodowanie z tytułu wad dostarczonych towarów. Następnie zwrócili się Państwo z wnioskiem o postępowanie likwidacyjne do swojego ubezpieczyciela wobec zdarzenia szkodowego, które polegało na dostarczeniu produktów zanieczyszczonych plastikiem. Ubezpieczyciel przeprowadził postępowanie i po przeanalizowaniu wszystkich zgromadzonych dokumentów dokonał zwrotu części kwoty zapłaconego przez Spółkę odszkodowania na rzecz Kontrahenta.

Jak wskazali Państwo we wniosku, wypłata odszkodowania dla Kontrahenta w ramach ugody, tytułem wadliwego wad dostarczonych towarów nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że kwota pieniężna, która została wypłacona przez ubezpieczyciela na rzecz Państwa Spółki, nie będzie mogła być uznana za pożytek, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, ponieważ stanowi ona odszkodowanie będące wykonaniem świadczenia z umowy ubezpieczenia, a nie zwrot wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Wobec tego w analizowanej sprawie nie został spełniony jeden z warunków art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, o których mowa powyżej, dlatego też w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, a otrzymane od ubezpieczyciela odszkodowanie w myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, stanowić będzie przychód podatkowy.

Wskazać bowiem należy, że odszkodowanie to zaliczane do przychodów, zgodnie z 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, jest powiązane (koresponduje) z kosztami ubezpieczenia Wnioskodawcy na wypadek tego rodzaju zdarzeń i dotyczy ryzyka prowadzonej przez Spółkę działalności. Odszkodowanie, które zostało wypłacone i otrzymane od Ubezpieczyciela nie można utożsamiać ze zwrotem wydatków poniesionych przez Spółkę w wyniku wad dostarczanych produktów przez Spółkę, gdyż takim zwrotem nie jest. Wynika bowiem z umowy ubezpieczenia zawartej przez Państwa z ubezpieczycielem, a zatem z innego tytułu.

W związku z powyższym, skoro doszło do wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela na rzecz Spółki, kwota otrzymywana przez Spółkę stanowi przychód podatkowy z tytułu otrzymanego od ubezpieczyciela odszkodowania, będącego wykonaniem świadczenia z umowy ubezpieczenia i należy traktować ją jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Tym samym, Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do przywołanego przez Państwa wyroku należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.