Interpretacja indywidualna z dnia 17 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-1.4012.723.2025.4.KO

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie jest:

- prawidłowe - w zakresie ustalenie czy nabycie przez Państwa znaku towarowego od A będzie stanowić nabycie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, od którego to nabycia będą Państwo uprawnieni do odliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy,

- prawidłowe - w zakresie ustalenia czy oddanie do korzystania znaku towarowego na podstawie umowy cywilnoprawnej będzie stanowić odrębną usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, dla której obowiązek podatkowy powstanie w dacie wystawienia faktury zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 tiret 3 ustawy.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

11 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej m.in. w zakresie podatku od towarów i usług.

Wniosek uzupełniono pismem z 17 października 2025 r. będącym odpowiedzią na wezwanie.

Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

- Zainteresowany będący stroną postępowania:

B Spółka akcyjna

- Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

A spółka z ograniczoną odpowiedzialnością

Opis zdarzenia przyszłego

B S.A. (dalej: Spółka) jest spółką akcyjną należącą do grupy spółek, której przeważającym przedmiotem działalności jest (…) i jest również podatnikiem podatku od osób prawnych mającym siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym dla celów podatku od towarów i usług na terytorium Polski.

Spółka planuje zawarcie umowy ze spółką z grupy - A sp. z o.o. (dalej: A lub łącznie ze Spółką dalej: Wnioskodawcy), której przedmiotem będzie nabycie przez Spółkę od A, a następnie, w drodze umowy cywilnoprawnej, oddanie za wynagrodzeniem w użytkowanie A znaku towarowego zarejestrowanego w Urzędzie Patentowym RP oraz będącego objętym prawem ochronnym od dnia (…) roku (które wygaśnie (…) roku) - dalej: Umowa. Wnioskodawca posiada w A 100% udziałów, które nabyła 27 października 2022 roku. A jest podatnikiem podatku od osób prawnych mającym siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz czynnym podatnikiem VAT zarejestrowanym dla celów podatku od towarów i usług na terytorium Polski. Przeważającym przedmiotem działalności A jest (…).

Spółka posiada aktualnie prawa do zarejestrowanych znaków towarowych: (…).

Ponadto, w dniu (…) Spółka zawarła umowę licencyjną, w ramach której oddała w używanie znak towarowy spółce z grupy C. Umowa ta została rozwiązana w IV kwartale 2022 r. z uwagi na zmianę modelu współpracy między obydwiema spółkami. Niemniej jednak, znak towarowy C nadal pozostaje własnością Spółki i Spółka nie wyklucza zawarcia ponownej umowy licencyjnej w przyszłości.

Aktualnie Spółka nie świadczy usług zarządzania znakami towarowymi.

Znak towarowy, będący przedmiotem planowanej Umowy stanowi w A wartość niematerialną i prawną, którą A wytworzyła we własnym zakresie przed nabyciem udziałów przez Spółkę. Znak towarowy został wymieniony jako składnik majątku w umowie nabycia udziałów. Cena znaku towarowego będącego przedmiotem Umowy zostanie ustalona na podstawie wyceny przeprowadzonej przez podmiot niezależny i odpowiadać będzie wartości rynkowej.

W ramach zawieranej Umowy zawarte zostanie postanowienie, zgodnie z którym koszty związane z zarządzaniem znakiem towarowym A (m.in. w zakresie monitorowania znaku towarowego, podejmowania działań dotyczących jego ochrony, np. składania sprzeciwów, wniosków o zaprzestanie naruszeń czy dochodzenie odszkodowania związanego z naruszeniem - Wnioskodawcy podkreślają, że wskazany zakres działań stanowi przykładowe czynności, które mogą być podejmowane w ramach zarządzania znakiem towarowym) będą obciążać A w okresach, w których doszło do podejmowania działań związanych ze znakiem A.

Niezależnie od powyższego, Spółka jako jedyny podmiot w grupie dysponuje w swoim zakresie wykwalifikowanym personelem zdolnym do opieki prawnej nad wszelkimi aspektami związanymi z posiadaniem i oddawaniem do użytkowania wyżej wspomnianych znaków towarowych. W pozostałych spółkach w grupie usługi prawne świadczone są przez niezależnych profesjonalistów, niemniej jednak usługi te nie obejmują kwestii związanych z prawem własności intelektualnej oraz prawem własności przemysłowej.

Celem Spółki, jak i wszystkich podmiotów w grupie, jest stopniowa reorganizacja oraz uporządkowanie funkcji każdej ze spółek, w szczególności w związku z nabyciem udziałów w spółkach powiązanych, w tym z nabyciem udziałów w A w 2022 r. W odniesieniu do Spółki podejmowane działania mają na celu skumulowanie w jednym podmiocie znaków towarowych spółek z grupy i późniejsze zarządzanie nimi. Pozostałe spółki w grupie będą natomiast użytkować znaki towarowe na podstawie umowy cywilnoprawnej.

Planowany model motywowany jest przede wszystkim wskazaną wyżej planowaną reorganizacją spółek w grupie. Spółka wskazuje dodatkowo, że w odniesieniu do A planowana transakcja ma na celu również dofinansowanie A oraz poprawienie jej płynności finansowej. Wnioskodawcy podkreślają natomiast, że nie jest to jedyny i kluczowy cel planowanej transakcji.

Kwota opłaty za korzystanie ze znaku towarowego zostanie określona na podstawie wyceny i odpowiadać będzie standardom rynkowym. Odpisów amortyzacyjnych znaku towarowego będzie dokonywała Spółka.

W piśmie z 17 października 2025 r. uzupełniono opis sprawy następująco.

 1. Czy pomiędzy Państwem a A sp. z o.o. istnieją powiązania, o których mowa w art. 32 ust. 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.)?

Tak, między B a A sp. z o.o. istnieją powiązania, o których mowa w art. 32 ust. 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.). B posiada 100% udziałów w A sp. z o.o.

 2. Czy znak towarowy został wprowadzony przez A sp. z o.o. do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych?

Nie, znak towarowy nie został wprowadzony przez A sp. z o.o. do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych.

 3. Czy znak towarowy podlegał amortyzacji?

Nie, znak towarowy nie podlegał amortyzacji.

 4. Czy znak towarowy będą Państwo wykorzystywać do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT?

Tak, znak towarowy będzie wykorzystywany przez Spółkę do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Jak zostało wskazane we Wniosku, celem grupy, do której należy zarówno B, jak i A sp. z o.o., jest konsolidacja w Spółce wszystkich znaków towarowych i zarządzania nimi, co będzie wykonywane w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej opodatkowanej VAT.

 5. Na podstawie jakiej umowy cywilnoprawnej oddadzą Państwo do korzystania znak towarowy spółce A sp. z o.o. np. umowy najmu, dzierżawy, leasingu, proszę wskazać?

Spółka wskazuje, że na etapie składania Wniosku aspekty biznesowe transakcji, w tym w jakiej konkretnie formie zawarta zostanie umowa, nie zostały jeszcze przez strony doprecyzowane, stąd też rodzaj umowy został wskazany we Wniosku przykładowo.

Jednocześnie, w celu ustosunkowania się do Wezwania organu Spółka wskazuje, że zawarta będzie umowa najmu znaku towarowego.

 6. Na jaki okres planują Państwo oddać do korzystania znak towarowy spółce A sp. z o.o. (np. na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu)?

Spółka wskazuje, że szczegóły dotyczące okresu, na jaki planowane jest oddanie do korzystania znaku towarowego spółce A sp. z o.o. są przedmiotem trwających rozmów i negocjacji biznesowych pomiędzy stronami. Niemniej jednak, w celu ustosunkowania się do Wezwania Spółka wskazuje, że Spółka planuje zawarcie umowy najmu na 15 lat.

 7. Czy wysokość wynagrodzenia za oddanie do korzystania znaku towarowego spółce A sp. z o.o. (np. podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu) umożliwi zwrot poniesionych wydatków na zakup znaku towarowego. Jeżeli tak, to w jakim okresie czasu zwrócą się nakłady poniesione na zakup znaku towarowego?

Spółka wskazuje, że wartość opłaty za korzystanie ze znaku towarowego uzależniona będzie od wyceny znaku towarowego, która dokonywana jest przez niezależnego rzeczoznawcę i na moment składania Wniosku oraz niniejszej odpowiedzi wycena ta nie została jeszcze sfinalizowana. Natomiast, jak zostało wskazane we Wniosku, wynagrodzenie będzie ustalone na poziomie rynkowym.

W związku z powyższym, na moment przygotowywania odpowiedzi na niniejsze Wezwanie Spółka nie jest w stanie precyzyjnie określić po jakim okresie czasu nakłady poniesione na zakup znaku towarowego się zwrócą.

Ze wstępnych analiz wynika, że nakłady poniesione na nabycie znaku towarowego mogą zwrócić się po okresie około 10-12 lat od zawarcia umowy najmu znaku towarowego.

Pytania w zakresie podatku od towarów i usług

1. Czy nabycie przez Spółkę znaku towarowego od A będzie stanowić nabycie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, od którego to nabycia Spółka będzie uprawniona odliczenia podatku naliczonego zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT?

2. Czy oddanie do korzystania znaku towarowego na podstawie umowy cywilnoprawnej będzie stanowić odrębną usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT od usługi wskazanej w pytaniu nr 1, dla której obowiązek podatkowy powstanie w dacie wystawienia faktury zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 tiret 3 ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie/Stanowisko Zainteresowanych w sprawie w zakresie podatku od towarów i usług ostatecznie sformułowane w piśmie z 17 października 2025 r.

1. Zdaniem Wnioskodawców nabycie przez Spółkę znaku towarowego od A będzie stanowić nabycie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, od którego to nabycia Spółka będzie uprawniona odliczenia podatku naliczonego zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

2. Zdaniem Wnioskodawców oddanie do korzystania znaku towarowego na podstawie umowy cywilnoprawnej będzie stanowić odrębną usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT od usługi wskazanej w pytaniu nr 1, dla której obowiązek podatkowy powstanie w dacie wystawienia faktury zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 tiret 3 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Uwagi ogólne

Zgodnie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Z kolei zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez pojęcie świadczenia usług należy rozumieć określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie, powstrzymanie się od działania (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy o VAT.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie (za wynagrodzeniem). Dodatkowym warunkiem opodatkowania czynności stanowiącej świadczenie usług, jest wykonanie tej czynności przez podatnika.

Podatnikami - według art. 15 ust. 1 ustawy o VAT są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Artykuł 15 ust. 2 ustawy stanowi, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (podkreślenie własne).

Mając na uwadze powyższe, dla kwalifikacji danego świadczenia jako usługi podlegającej opodatkowaniu VAT konieczne jest spełnienie następujących przesłanek:

1) Świadczenie dokonywane jest przez podmiot mający status podatnika, który działa w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji,

2) Świadczenie, nie stanowi dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ustawy o VAT,

3) Istnieje zidentyfikowany odbiorca (beneficjent usługi), który z tego świadczenia odnosi korzyść,

4) Świadczenie musi być odpłatne, czyli istnieje związek między świadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem (musi występować ekwiwalentność).

Jak zostało wskazane wyżej, przez świadczenie usług rozumie się również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej (art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT). Nie jest ważne, czy w danym przypadku chodzi o sprzedaż praw, czy udzielenie licencji - niezależnie od formy w każdym z tych przypadków dochodzi do świadczenia usług podlegających VAT (por. Matarewicz Jacek, Ustawa o podatku od towarów i usług. Komentarz aktualizowany, LEX).

W zakresie uznania znaku towarowego za wartość niematerialną i prawną należy odnieść się do ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2017 r. poz. 776, z późn. zm. - dalej „Ustawa PWP”).

Zgodnie z art. 120 ust. 1 Ustawy PWP znakiem towarowym może być każde oznaczenie umożliwiające odróżnienie towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa oraz możliwe do przedstawienia w rejestrze znaków towarowych w sposób pozwalający na ustalenie jednoznacznego i dokładnego przedmiotu udzielonej ochrony. Znakiem towarowym może być w szczególności wyraz, włącznie z nazwiskiem, rysunek, litera, cyfra, kolor, forma przestrzenna, w tym kształt towaru lub opakowania, a także dźwięk.

Zgodnie z art. 121 Ustawy PWP na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne.

Zgodnie z art. 153 ust. 1 Ustawy PWP przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na (podkreślenie własne) całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym, przy czym może zostać ono przedłużone na wniosek, w drodze decyzji, na kolejne okresy dziesięcioletnie (zgodnie z art. 153 ust. 2 oraz art. 153 ust. 3 Ustawy PWP).

Prawo znaków towarowych to przepisy należące do działu prawa własności intelektualnej, jakim jest prawo własności przemysłowej. Znakiem towarowym są wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową. Znak towarowy oznacza pochodzenie, gdy wskazuje, że opatrzone tym znakiem towary lub usługi pochodzą z tego samego źródła (gwarantującego i kontrolującego ich jakość). Funkcja jakościowa znaku towarowego polega na informowaniu przez znak, że wszystkie opatrzone nim towary lub usługi są takiej samej jakości. Funkcję reklamową wypełnia znak, jeśli zachęca on do zakupu opatrzonych tym znakiem towarów lub usług. Tak się dzieje, jeśli klienci z danym znakiem towarowym kojarzą dobrą jakość towarów lub usług lub też znak ten przyciąga uwagę klientów - wywołuje u nich pozytywne skojarzenia lub w inny sposób pozytywnie oddziałuje. Funkcję reklamową przede wszystkim realizują renomowane znaki towarowe.

Charakter znaku towarowego i korzyści wynikające z faktu bycia jego właścicielem wskazują na możliwość wykorzystywania go wyłącznie dla celów działalności gospodarczej. Oznacza to, że kiedy dochodzi do realizacji uprawnień wynikających ze znaków towarowych, zawsze jest to cel zarobkowy.

Potwierdzeniem powyższego poglądu jest wyrok WSA w Łodzi sygn. akt I SA/Łd 503/15 z 18 sierpnia 2018 r., w którym Sąd orzekł, że „charakter znaku towarowego i korzyści wynikające z faktu bycia jego współwłaścicielem, w zasadzie wykluczają, aby znak ten mógł być wykorzystywany na cele osobiste. Jakościowa i reklamowa funkcja znaku towarowego, czyni niemożliwym skuteczne realizowanie wynikających z niego praw w sferze życia prywatnego, w oderwaniu od działalności gospodarczej. Potwierdza to również treść art. 153 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1410), zgodnie z którym przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczpospolitej Polskiej. Wprawdzie możliwe jest samo posiadanie znaku towarowego (np. w celach kolekcjonerskich), jednak kiedy dochodzi do realizacji wynikających z niego uprawnień, zawsze jest to cel zarobkowy, a nie osobisty. (...) W omawianym przypadku jednak nie można zapominać o charakterze (...) prawa ochronnego do znaku towarowego, które co do zasady służy do wykorzystywania w sposób zarobkowy lub zawodowy, a zatem częstotliwy, co jest właściwe dla działalności gospodarczej. Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku nie wynika bowiem, aby skarżący nabył to prawo w innym celu, np. kolekcjonerskim”.

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, że nabycie znaku towarowego od A będzie miało związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, a jego wykorzystywanie będzie miało cel zarobkowy.

Ponadto, wartość znaku towarowego mieści się w kategorii „wartości niematerialnych i prawnych”, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT.

Tym samym należy uznać, że nabycie prawa do znaku należy potraktować jako nabycie usług, które będzie opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 27 lipca 2024 r., nr 0114-KDIP4-3.4012.201.2024.4.IG; z dnia 9 września 2019 r., nr 0114-KDIP1-1.4012.376.2019.2.JO; z dnia 13 czerwca 2017 r., nr 0114-KDIP4.4012.201.2017.1.PR).

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. W myśl art. 29a ust. 6 pkt 1 Ustawy o VAT, podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Biorąc powyższe pod uwagę, w przypadku planowanej transakcji sprzedaży znaku towarowego, jako podstawę opodatkowania przyjąć należy cenę sprzedaży znaku określoną w Umowie.

Jak wynika natomiast z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W związku z powyższym, warunkiem odliczenia VAT jest związek nabytego świadczenia z czynnościami opodatkowanymi (działalnością gospodarczą) podatnika.

Jednocześnie, ustawa o VAT przewiduje katalog usług (art. 88 ust 1 ustawy o VAT) oraz okoliczności (art. 88 ust 3a ustawy o VAT), które wyłączają prawo do odliczenia VAT.

Spółka w tym miejscu wskazuje, że nabywana usługa będzie miała związek z prowadzoną przez nią działalnością opodatkowaną. Jednocześnie nabywana usługa nie została wskazana w katalogu art. 88 ust 1 ustawy o VAT oraz nie wystąpią okoliczności wskazane w art. 88 ust 3a ustawy o VAT.

Mając na uwadze powyższe, w odniesieniu do pytania nr 1 będącego przedmiotem niniejszego Wniosku, Wnioskodawcy stoją na stanowisku, że nabywane świadczenie będzie stanowiło usługę na gruncie ustawy o VAT, w związku z czym Spółka będzie miała prawo do odliczenia VAT naliczonego w związku z nabyciem znaku towarowego.

Oddanie znaku towarowego do używania za wynagrodzeniem

Jak zostało wskazane wyżej, dla kwalifikacji danego świadczenia jako usługi podlegającej opodatkowaniu VAT konieczne jest spełnienie następujących przesłanek:

1. Świadczenie dokonywane jest przez podmiot mający status podatnika, który działa w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji,

2. Świadczenie, nie stanowi dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ustawy o VAT,

3. Istnieje zidentyfikowany odbiorca (beneficjent usługi), który z tego świadczenia odnosi korzyść,

4. Świadczenie musi być odpłatne, czyli istnieje związek między świadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem (musi występować ekwiwalentność).

W pierwszej kolejności Wnioskodawcy wskazują, że oddanie przez Spółkę znaku towarowego do używania podmiotowi, od którego znak został uprzednio nabyty (A) stanowić będzie odrębne zdarzenie gospodarcze.

Wnioskodawcy w tym miejscu wskazuje, że w analizowanej sprawie nie znajdą zastosowania zasady wynikające z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (por. Wyrok TSUE z 27 marca 2019 r. w sprawie C-201/18 - Midybel SA przeciwko Etat belge), zgodnie z którymi transakcja leasingu zwrotnego (tzw. Sale and lease back) i podobne nie stanowi dwóch odrębnych czynności na gruncie podatku VAT, lecz powinna zostać potraktowana jako jedno świadczenie, którego przedmiotem jest usługa finansowa.

W pierwszej kolejności Spółka podkreśla, że orzecznictwo TSUE dotyczące transakcji sale and lease back dotyczyło sytuacji, w której nie doszło do zbycia aktywa (przeniesienia prawa własności) na rzecz podmiotu, który miał go później wynajmować (leasingować), a jedynie do jego wydzierżawienia. Zatem na podmiot, który miał dokonywać leasingu zwrotnego nie przeszło prawo własności.

Natomiast w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku Spółka definitywnie nabędzie prawo do znaku towarowego A na podstawie Umowy. Znak towarowy zatem wejdzie do majątku Spółki, którym Spółka będzie miała prawo rozdysponowywać według swojego uznania, w tym ustanowić znak towarowy przedmiotem innych umów.

Ponadto, Wnioskodawcy podkreślają, że głównym celem gospodarczym dokonania najpierw nabycia znaku towarowego, a później oddanie go w użytkowanie podmiotowi zbywającemu jest planowana stopniowa reorganizacja oraz uporządkowanie funkcji każdej ze spółek w grupie. W odniesieniu do Spółki podejmowane działania mają na celu skumulowanie w jednym podmiocie znaków towarowych spółek z grupy i późniejsze zarządzanie nimi.

W związku z powyższym zawarcie odrębnej umowy cywilnoprawnej, w tym z podmiotem od którego znak towarowy został nabyty, będzie wpisywać się w nową strategię grupy i powinno stanowić odrębne zdarzenie gospodarcze.

Niezależnie od powyższego, jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, w ramach planowanej transakcji, zawarta zostanie umowa cywilnoprawna (najmu, dzierżawy, bądź leasingu), w ramach której Spółka zobowiąże się do oddania do korzystania ze znaku towarowego, natomiast A zobowiąże się do ponoszenia opłat (czynszu).

Wnioskodawcy w tym miejscu wskazuje, że oddanie znaku towarowego do używania związane będzie z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki. Przede wszystkim, Spółka dotychczas oddawała w używanie znak towarowy innemu podmiotowi z grupy na podstawie umowy z 1 października 2019 r. Dodatkowo znak będzie wykorzystywany przez A w prowadzonej przez siebie działalności.

Niezależnie od powyższego, Wnioskodawcy podkreślają również, że sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu, dzierżawy bądź leasingu wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

Odnosząc powyższe do przesłanek, które powinny zostać spełnione, aby dane zdarzenie gospodarcze mogło zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług:

1) Świadczenie dokonywane jest przez podmiot mający status podatnika, który działa w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji - Spółka wskazuje, że w odniesieniu do planowanej transakcji będzie działać w charakterze podatnika, zatem przedmiotowa przesłanka zostanie spełniona,

2) Świadczenie, nie stanowi dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ustawy o VAT - Wnioskodawcy wskazują, że przedmiotem świadczenia jest wartość niematerialna i prawna, więc nie stanowi ono dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ustawy o VAT, zatem przedmiotowa przesłanka zostanie spełniona,

3) Istnieje zidentyfikowany odbiorca (beneficjent usługi), który z tego świadczenia odnosi korzyść - Spółka wskazuje, że odbiorcą usługi będzie A, który będzie odnosić korzyści ze świadczonej przez Spółkę usługi poprzez możliwość korzystania ze znaku towarowego przy jednoczesnym korzystaniu z wykwalifikowanego personelu zdolnego do opieki prawnej nad wszelkimi aspektami związanymi z posiadaniem znaków towarowych, w tym m.in. w zakresie monitorowania znaku towarowego, podejmowania działań dotyczących jego ochrony, np. składania sprzeciwów, wniosków o zaprzestanie naruszeń czy dochodzenie odszkodowania związanego z naruszeniem, zatem przedmiotowa przesłanka zostanie spełniona,

4) Świadczenie musi być odpłatne, czyli istnieje związek między świadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem (musi występować ekwiwalentność) - usługa świadczona będzie za wynagrodzeniem, zatem przedmiotowa przesłanka zostanie spełniona.

Mając na uwadze powyższe, wszystkie przesłanki konieczne do uznania danego świadczenia jako usługi zostaną spełnione. Zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b tiret 3 ustawy o VAT, w przypadku świadczenia usług najmu, dzierżawy leasingu lub usług o podobnym charakterze, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury. Z związku z powyższym, obowiązek podatkowy z tytułu oddania do użytkowania znaku towarowego powstanie z chwilą wystawienia faktury. Powyższe potwierdza m.in. DKIS w interpretacji indywidualnej z 6 kwietnia 2023 r., nr 0113-KDIPT1-2.4012.97.2023.1.JS.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawców w odniesieniu do pytania nr 2 będącego przedmiotem niniejszego wniosku, oddanie do używania znaku towarowego na rzecz A będzie stanowić świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i co do zasady będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w stosunku do której obowiązek podatkowy powstanie w momencie wystawienia faktury zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b tiret 3 ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej ustawą:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy:

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy:

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy), w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady, podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie (z wyjątkiem przypadków ściśle określonych w art. 7 ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W ramach systemu podatku VAT czynnościami podlegającymi opodatkowaniu są transakcje między stronami, przewidujące zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie. Zatem jeżeli czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, w związku z czym świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT.

Należy zauważyć, iż świadczenie usługi następuje „odpłatnie” w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy. Świadczenie usług dokonywane odpłatnie w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT wymaga bezpośredniego związku między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Z opisu sprawy wynika, że planują Państwo zawarcie umowy, której przedmiotem będzie nabycie przez Państwa od A, a następnie, w drodze umowy cywilnoprawnej, oddanie za wynagrodzeniem w użytkowanie A znaku towarowego. A jest czynnym podatnikiem VAT. Znak towarowy, będący przedmiotem planowanej Umowy stanowi w A wartość niematerialną i prawną, którą A wytworzyła we własnym zakresie przed nabyciem udziałów przez Państwa. Cena znaku towarowego będącego przedmiotem Umowy zostanie ustalona na podstawie wyceny przeprowadzonej przez podmiot niezależny i odpowiadać będzie wartości rynkowej.

Znak towarowy będzie wykorzystywany przez Państwa do czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Celem grupy, do której należy zarówno Państwo, jak i A, jest konsolidacja w Spółce Państwa wszystkich znaków towarowych i zarządzania nimi, co będzie wykonywane w ramach prowadzonej przez Państwa działalności gospodarczej opodatkowanej VAT.

Wątpliwości Państwa dotyczą kwestii czy nabycie przez Państwa znaku towarowego od A będzie stanowić nabycie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, od którego to nabycia będą Państwo uprawnieni odliczenia podatku naliczonego.

W tym miejscu należy wskazać, że na podstawie art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2023 r., poz. 1170, ze zm.):

Stosownie do treści art. 120 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej:

Zgodnie z art. 120 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej:

W myśl art. 153 ust. 1 Prawo własności przemysłowej:

Na mocy art. 153 ust. 2 Prawo własności przemysłowej:

Stosownie do art. 153 ust. 3 Prawo własności przemysłowej:

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym o określonej przepisami ustawy Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności.

Należy wskazać, że nie każda czynność, która stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Jak stanowi art. 15 ust. 1 ustawy:

W świetle art. 15 ust. 2 ustawy:

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy wykonywane będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej czynności. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Biorąc powyższe pod uwagę należy zauważyć, że wartość prawa do znaku towarowego mieści się w kategorii „wartości niematerialnych i prawnych”, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, zaś przeniesienie wartości ww. prawa do znaku zalicza się do świadczenia usług, realizowanych w ramach działalności gospodarczej.

W konsekwencji należy stwierdzić, że planowana sprzedaż prawa do znaku będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy), gdyż zbycie znaku towarowego spełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W odniesieniu do prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia przez Państwa znaku towarowego należy zauważyć co następuje.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy:

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że są Państwo czynnym podatnikiem VAT i znak towarowy będzie wykorzystywany przez Państwa do czynności opodatkowanych podatkiem VAT w ramach prowadzonej przez Państwa działalności gospodarczej opodatkowanej VAT.

Zatem w analizowanym przypadku będą spełnione warunki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy. Nabycie przez nabycie przez Państwa znaku towarowego od A będzie stanowić nabycie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. W konsekwencji przy braku zaistnienia innych negatywnych przesłanek wymienionych w art. 88 ustawy, będzie Państwu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej przez Zbywcę dotyczącej nabycie znaku towarowego, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy.

Stanowisko Państwa w zakresie postawionego pytania nr 1 jest prawidłowe.

Kolejne wątpliwości Państwa dotyczą kwestii czy oddanie do korzystania znaku towarowego na podstawie umowy cywilnoprawnej będzie stanowić odrębną usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy od usługi wskazanej w pytaniu nr 1, dla której obowiązek podatkowy powstanie w dacie wystawienia faktury zgodnie z art. 19a ust 5 pkt 4 tiret 3 ustawy o VAT.

Na podstawie art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 1071):

Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony określone przepisami obowiązki.

Zgodnie z art. 659 § 1 ww. ustawy Kodeks cywilny:

Stosownie do art. 669 § 1 ustawy Kodeks cywilny:

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki.

Zatem najem stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy:

Generalna zasada wynikająca z brzmienia powołanego powyżej art. 19a ust. 1 ustawy wskazuje, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi. Zgodnie z tą regulacją, podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

W tym miejscu zauważyć należy, że w art. 19a ust. 5 ustawy, ustawodawca w sposób szczególny uregulował powstanie obowiązku podatkowego dla niektórych usług.

Na mocy art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy:

Natomiast art. 19a ust. 7 ustawy stanowi, że:

W świetle art. 19a ust. 8 ustawy:

Jak wynika z powołanych wyżej przepisów dla dostaw towarów i usług wymienionych w art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy obowiązek podatkowy powstaje w momencie wystawienia faktury z tytułu tych świadczeń. Natomiast, stosownie do art. 19a ust. 7 ustawy, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu - z chwilą upływu terminu płatności.

W myśl art. 106b ust. 1 ustawy:

Podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

 1) sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;

 2) wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość, chyba że podatnik korzysta z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 6a;

 3) wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;

 4) otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy:

a) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

b) czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4,

c) dostaw towarów, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1b.

Na podstawie art. 106i ust. 1 ustawy:

Według art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy:

Z kolei jak stanowi art. 106i ust. 7 ustawy:

Zgodnie z art. 106i ust. 8 ustawy:

W tym miejscu zaznaczyć należy, że moment powstania obowiązku podatkowego wymaga od wykonawcy danej usługi prawidłowego określenia momentu jej wykonania. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje tego momentu, ani w żaden sposób nie precyzuje jakimi kryteriami należy posługiwać się dla jego określenia. Wskazać jednak należy, że o faktycznym wykonaniu usługi decyduje jej charakter. Z kolei o charakterze i o dacie wykonania tej usługi decydują strony umowy cywilnoprawnej, chyba że moment ten jest określany przez obowiązujący przepis prawa regulujący zasady wykonywania danego rodzaju usług.

W uzasadnieniu własnego stanowiska wskazali Państwo, że w sprawie nie znajdą zastosowania zasady wynikające z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (wyrok TSUE z 27 marca 2019 r. w sprawie C-201/18 - Midybel SA przeciwko Etat belge), zgodnie z którymi transakcja leasingu zwrotnego (tzw. Sale and lease back) i podobne nie stanowi dwóch odrębnych czynności na gruncie podatku VAT, lecz powinna zostać potraktowana jako jedno świadczenie, którego przedmiotem jest usługa finansowa.

W tym miejscu należy więc zaznaczyć, że w myśl art. 709¹ ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2025 r., poz. 1071):

Zaś zgodnie z art. 709¹⁶ Kodeksu cywilnego:

Wobec powyższego, umowa leasingu sprowadza się do używania rzeczy i pobierania pożytków, nie rodzi natomiast powstania prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W świetle ustawy o podatku od towarów i usług, leasing - co do zasady - jest usługą zdefiniowaną w art. 8 ust. 1 ustawy.

Pomimo, że ustawa nie wprowadza takiego nazewnictwa, jej przepisy regulują dwa rodzaje leasingu, które w obrocie gospodarczym funkcjonują jako leasing finansowy oraz leasing operacyjny. Na gruncie ustawy, zważywszy na charakter i specyfikę ww. rodzajów leasingu, leasing operacyjny traktowany jest jako świadczenie usług, natomiast leasing finansowy, jako dostawa towarów.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, leasing operacyjny oraz leasing finansowy wiążą się z odmiennymi konsekwencjami podatkowymi. Leasing finansowy bowiem, który w głównej mierze charakteryzuje się tym, że odpisów amortyzacyjnych w podatku dochodowym dokonuje korzystający oraz zasadniczo prawo własności przechodzi na korzystającego z chwilą zapłaty ostatniej raty, uznawany jest na gruncie przepisów ustawy za dostawę towarów. Natomiast leasing operacyjny, w ramach którego własność przedmiotu leasingu nie przechodzi na korzystającego w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty oraz odpisów amortyzacyjnych dokonuje właściciel czyli leasingodawca, stanowi świadczenie usług.

W tym miejscu należy wskazać, że leasing zwrotny to szczególny rodzaj leasingu. Jego istotą jest powiązanie umowy leasingu z poprzedzającą ją umową sprzedaży. Leasing zwrotny stanowi bowiem rodzaj umowy cywilnoprawnej, na podstawie której dany podmiot (najczęściej przedsiębiorca) posiadający określony majątek sprzedaje go finansującemu, a następnie na podstawie umowy leasingu nadal z niego korzysta.

W konsekwencji, na transakcję leasingu zwrotnego składają się dwie umowy:

- umowa sprzedaży określonych składników aktywów,

- umowa leasingu, w której finansujący oddaje w użytkowanie te składniki korzystającemu na określonych w umowie zasadach.

Kwestia leasingu zwrotnego była przedmiotem rozstrzygnięcia TSUE w wyroku z 27 marca 2019 r. o sygn. C-201/18. W przedmiotowej sprawie TSUE zauważył, że „(36) (…) transakcje sale and lease back (sprzedaż i leasing zwrotny), stanowiące przedmiot sporu w postępowaniu głównym, charakteryzuje łączne i jednoczesne ustanowienie, z jednej strony, prawa dzierżawy przez podatnika na rzecz dwóch instytucji finansowych występujących w postępowaniu głównym i, z drugiej strony, oddania nieruchomości w leasing przez owe instytucje finansowe na rzecz podatnika. (…).

(40) W niniejszej sprawie z postanowienia odsyłającego wynika, że transakcje sale and lease back (sprzedaż i leasing zwrotny), których dotyczy postępowanie główne, stanowią transakcje o charakterze czysto finansowym, służące zwiększeniu płynności finansowej Mydibel, a nieruchomości będące przedmiotem sporu w postępowaniu głównym pozostały w posiadaniu tej ostatniej, która wykorzystywała je w sposób ciągły do celów przeprowadzanych przez nią opodatkowanych transakcji. Fakty te zdają się wskazywać - z zastrzeżeniem weryfikacji, której musi dokonać sąd odsyłający - że każda z tych transakcji stanowi jedną transakcję. Ustanowienie prawa dzierżawy na objętych postępowaniem głównym nieruchomościach jest nierozerwalnie związane z leasingiem tych samych nieruchomości.

(41) (…) W tej sytuacji transakcji tych nie można uznać za „dostawę towarów”, ponieważ prawa przeniesione w wyniku tych transakcji na instytucje finansowe występujące w postępowaniu głównym, mianowicie stanowiące instytucję prawa cywilnego prawo dzierżawy, zmniejszone o przysługujące Mydibel prawa wynikające z leasingu nieruchomości, nie uprawniają ich do rozporządzania spornymi nieruchomościami jak właściciel”.

W związku z wydanym przez TSUE ww. orzeczeniem leasing zwrotny może być zaklasyfikowany jako:

- jedna kompleksowa usługa finansowa świadczona przez finansującego - analogicznie jak w rozstrzygnięciu TSUE w sprawie C-201/18, lub

- dwie odrębne transakcje, tj. dostawa towarów przez korzystającego oraz odpowiednio dostawa towarów albo świadczenie usług przez finansującego.

Z powołanego wyroku z 27 marca 2019 r., sygn. akt C-201/18 w sprawie Mydibel SA wynika, że w określonych przypadkach transakcja leasingu zwrotnego (sale and lease back) może przybrać formę usługi finansowej, zwolnionej od VAT.

Należy jednak zwrócić uwagę, że orzeczenie to zapadło na tle stanu faktycznego, w którym podmiot zawarł umowę z instytucjami finansowymi dotyczącą dzierżawy nieruchomości w zamian za zapłatę natychmiastowego czynszu dzierżawnego oraz rocznego czynszu dzierżawnego.

Zatem w niniejszej sprawie ww. wyrok TSUE nie ma zastosowania.

Wobec powyższego skoro będą Państwo wykonywać czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT (tj. najem), będą Państwo zobowiązani opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Co do zasady, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem przepisów szczególnych, dotyczących między innymi czynności takich jak najem, dzierżawa, leasing. W przypadku bowiem świadczenia usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, fakturę należy wystawić nie później niż z upływem terminu płatności.

Z związku z powyższym, obowiązek podatkowy z tytułu oddania do użytkowania znaku towarowego powstanie z chwilą wystawienia faktury, zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b tiret 3 ustawy.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie postawionego pytania nr 2 uznaję za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Jednocześnie wyjaśnić należy, że ze względu na autonomiczność prawa podatkowego i odrębność uregulowań prawnych w zakresie podatku dochodowego i podatku VAT, rozstrzygnięcie przyjęte w niniejszej interpretacji dotyczące ustalenia czy:

- nabycie przez Państwa znaku towarowego od A będzie stanowić nabycie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, od którego to nabycia będą Państwo uprawnieni do odliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy,

- oddanie do korzystania znaku towarowego na podstawie umowy cywilnoprawnej będzie stanowić odrębną usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, dla której obowiązek podatkowy powstanie w dacie wystawienia faktury zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 tiret 3 ustawy,

pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie w tym zakresie na gruncie przepisów dotyczących podatku dochodowego.

Zauważam, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Ponoszą Państwo ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Pełna weryfikacja przedstawionych we wniosku okoliczności możliwa jest jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, prowadzonego przez uprawnione do tego organy, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając interpretację indywidualną Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

B Spółka akcyjna (Zainteresowany będący stroną postępowania - art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga nainterpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.