Interpretacja indywidualna z dnia 7 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP4-2.4012.664.2025.2.SKJ

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 sierpnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uznania, że prawidłowym jest traktowanie opisanych w zdarzeniu przyszłym czynności w ramach tzw. leasingu zwrotnego jako dwóch transakcji, które stanowią odrębne czynności opodatkowane VAT oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu Przedmiotu leasingu w wyniku wykonania Umowy leasingu finansowego oraz zwrotu podatku od towarów i usług.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 7 października 2025 r. (data wpływu 7 października 2025 r.) oraz pismem z 5 listopada 2025 r. (data wpływu 5 listopada 2025 r). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką z siedzibą działalności gospodarczej w (…). Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT w Polsce oraz dla celów podatku od wartości dodanej w kraju siedziby - w (…).

W zakresie prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca zajmuje się między innymi świadczeniem na rzecz podmiotów z siedzibą w Polsce, będących czynnymi podatnikami VAT (dalej: „Dzierżawcy”), opłatnych usług wynajmu i dzierżawy (...) przeznaczonych do transportu towarów. Za miejsce świadczenia na gruncie VAT przedmiotowych usług najmu lub dzierżawy Wnioskodawca przyjmuje Polskę, z uwagi na miejsce siedziby działalności gospodarczej Dzierżawców, zgodnie z zasadą określoną w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT (usługi te nie stanowią wskazanych w art. 28j ustawy o VAT usług krótkoterminowego wynajmu środków transportu).

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Wnioskodawca dokonuje również m.in. opodatkowanych VAT w Polsce wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów (...) i opodatkowanych VAT w Polsce nabyć i dostaw części zamiennych do (...).

W ramach prowadzonej działalności, Spółka zamierza zawrzeć tzw. transakcję leasingu zwrotnego dotyczącą (...) z instytucją finansową (bankiem) z siedzibą w (…) (dalej: „Bank”). Bank nie posiada siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. Bank jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT w Polsce oraz dla celów podatku od wartości dodanej w kraju siedziby - w (…).

Leasing zwrotny będzie zakładał, że Bank na podstawie umowy sprzedaży zawartej z Wnioskodawcą (dalej: „Umowa sprzedaży”) nabędzie od Wnioskodawcy przedmiot leasingu zwrotnego - (...) (dalej: „Przedmiot leasingu”), a następnie zgodnie z zawartą umową leasingu finansowego, Przedmiot leasingu zostanie przez Bank zwrotnie oddany do odpłatnego używania i pobierania pożytków Wnioskodawcy w zamian za dokonywanie na rzecz Banku opłat leasingowych (dalej: „Umowa leasingu finansowego”). Rata leasingowa będzie obejmować wartość kapitału i odsetki, skalkulowane z uwzględnieniem ceny nabycia przedmiotu leasingu. Bank może pobierać także inne opłaty i prowizje powiązane z leasingiem finansowym (np. za obsługę umowy).

Przedmiot leasingu w momencie zarówno jego nabycia przez Bank, jak i późniejszego wydania Wnioskodawcy, będzie znajdował się na terytorium Polski i w związku z leasingiem zwrotnym nie będzie transportowany poza terytorium Polski. W związku ze sprzedażą Przedmiotu leasingu przez Spółkę na rzecz Banku na podstawie Umowy sprzedaży, Spółka i Bank dokonają rejestracji przejścia prawa własności Przedmiotu leasingu w odpowiednich rejestrach zawierających informacje o środkach transportu (...).

W ramach Umowy leasingu finansowego, w czasie jej trwania, Bank będzie posiadał określone możliwości ograniczenia dysponowania przedmiotem leasingu przez Spółkę, np. zgody Banku może wymagać zawieranie przez Spółkę umów z podmiotami trzecimi dotyczących Przedmiotu leasingu, takich jak umowy najmu, oddawanie do użytkowania Przedmiotu leasingu podmiotom trzecim).

Umowa leasingu finansowego będzie zawarta na czas oznaczony. Zgodnie z Umową leasingu finansowego:

‒w związku z zapłatą rat leasingowych i spełnieniem obowiązków wynikających z Umowy leasingu finansowego własność przedmiotu leasingu przechodzi z Banku na Wnioskodawcę;

‒w podstawowym okresie leasingu, odpisy amortyzacyjne będą dokonywane przez korzystającego (Wnioskodawcę).

Wnioskodawca jest Spółką posiadającą rezydencję podatkową w (…), więc odpisy amortyzacyjne będą uwzględniane przez Spółkę w rozliczeniach dla celów podatku dochodowego w (…).

(...) użytkowane przez Spółkę na podstawie Umowy leasingu finansowego będą przedmiotem wskazanych wyżej w opisie zdarzenia przyszłego odpłatnych usług najmu lub dzierżawy świadczonych przez Spółkę na rzecz Dzierżawców.

Uzupełnienie opisu zdarzenia przyszłego

Bank zamierza na podstawie Umowy leasingu finansowego wystawić fakturę dokumentującą dostawę Przedmiotu leasingu do Spółki. Przedmiot leasingu objęty tą fakturą będzie wykorzystywany przez Spółkę wyłącznie do czynności opodatkowanych VAT.

Pytania

1)Czy przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego czynności: sprzedaż Przedmiotu leasingu na podstawie Umowy sprzedaży oraz następnie oddanie Przedmiotu leasingu do używania na podstawie zawartej Umowy leasingu finansowego, powinny zostać uznane za dwie odrębne, niezależne dwie dostawy towarów: od Spółki do Banku oraz następnie od Banku do Spółki, które podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce przez dostawców towarów (tj. przez odpowiednio: Spółkę i Bank)?

2)W przypadku uznania stanowiska Spółki w zakresie pytania nr 1 za prawidłowe: Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym, Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez Bank, dokumentującej dostawę Przedmiotu leasingu na rzecz Spółki na podstawie Umowy leasingu finansowego, jak również zwrotu VAT na rachunek bankowy na podstawie art. 87 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

1)Przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego czynności: sprzedaż Przedmiotu leasingu na podstawie Umowy sprzedaży oraz następnie oddanie Przedmiotu leasingu do używania na podstawie zawartej Umowy leasingu finansowego, powinny zostać uznane za dwie odrębne, niezależne dostawy towarów: od Spółki do Banku oraz następnie od Banku do Spółki, które podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce przez dostawców towarów (tj. przez odpowiednio: Spółkę i Bank).

2)W przypadku uznania stanowiska Spółki w zakresie pytania nr 1 za prawidłowe: W opisanym zdarzeniu przyszłym, Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez Bank, dokumentującej dostawę Przedmiotu leasingu na rzecz Spółki na podstawie Umowy leasingu finansowego, jak również zwrotu VAT na rachunek bankowy na podstawie art. 87 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Ad 1.

a) Transakcja na podstawie Umowy sprzedaży na gruncie VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega między innymi odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy zauważyć, że dostawa towarów zdefiniowana została jako:

‒przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel oraz

‒enumeratywnie wymienione czynności, znajdujące się w katalogu czynności wymienionych w art. 7 ust. 1 pkt 1-7 ustawy o VAT.

Definiując dostawę towarów ustawa o VAT (w zakresie wskazanym w pierwszym punkcie powyżej) posługuje się pojęciem przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W orzecznictwie dominuje stanowisko, zgodnie z którym pojęcie to należy interpretować szeroko. W tym kontekście, odpłatna dostawa towarów podlegająca opodatkowaniu VAT ma miejsce nie tylko wtedy, gdy dochodzi do przejścia prawa własności w rozumieniu prawa cywilnego, ale także wtedy, gdy następuje faktyczne przekazanie nabywcy przedmiotu dostawy do swobodnej dyspozycji (tj. przekazanie władztwa nad rzeczą w sensie ekonomicznym, bez przejścia prawa własności na gruncie prawa cywilnego).

W tym zakresie Naczelny Sąd Administracyjny zajął stanowisko w uchwale 7 sędziów z 12 października 2015 r. (sygn. akt I FPS 1/15), zgodnie z którą: (...) rozumienie pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” w ujęciu art. 14 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE oraz art. 7 ust. 1 VATU (zdanie wstępne), nie oznacza jego interpretowania jedynie w sensie ekonomicznym. Z użytego w tych przepisach zwrotu wynika bowiem, że z dostawą towarów mamy do czynienia nie tylko gdy dochodzi do przejścia prawa własności towaru, co oznacza, że do dostawy towarów dochodzi zawsze gdy następuje przeniesienie własności towaru w sensie prawnym (cywilistycznym) oraz w każdym innym przypadku, gdy podatnik przeniesie faktyczne lub ekonomiczne władztwo nad rzeczą na inny podmiot, a nabywca towaru będzie miał swobodę w dysponowaniu (rozporządzaniu) rzeczą, tak jakby był jej właścicielem.

Z przedmiotowej uchwały wynika zatem, że z dostawą towaru na gruncie podatku VAT mamy do czynienia:

‒wtedy, gdy dochodzi do sprzedaży towaru na gruncie prawa cywilnego,

‒oraz gdy mimo braku przeniesienia prawa własności na gruncie prawa cywilnego, jedna strona przenosi na drugą znaczące atrybuty własności, pozwalające władać rzeczą tak jak właściciel.

Należy wskazać, że w ramach Umowy sprzedaży przedmiotu leasingu przez Spółkę na rzecz Banku dochodzi do przekazania przez Spółkę prawa własności przedmiotu sprzedaży. Bank stanie się więc pełnoprawnym właścicielem nabytego na podstawie Umowy sprzedaży przedmiotu leasingu, które następnie będzie wykorzystywał w swojej działalności gospodarczej. Ponadto,o przeniesieniu na Bank władztwa nad przedmiotem sprzedaży świadczy m.in. obowiązek dokonania aktualizacji danych właściciela Przedmiotu leasingu we właściwych rejestrach, jak również ograniczenia w korzystaniu z Przedmiotu leasingu przez Spółkę, jak np. zawieranie umów dotyczących Przedmiotu leasingu, takich jak najem, oddawanie do użytkowania Przedmiotu leasingu podmiotom trzecim, jedynie za zgodą Banku. Z perspektywy prawnej należy zauważyć, że na przejście prawa własności na Bank nie będzie miał wpływu fakt następczego oddania Spółce do używania przedmiotu leasingu (np. art. 349 Kodeksu cywilnego zezwala na przeniesienie posiadania samoistnego, a więc faktycznego władania jako właściciel, w ten sposób, że dotychczasowy posiadacz samoistny zachowa rzecz w swoim władaniu, jako posiadacz zależny albo jako dzierżyciel na podstawie stosunku prawnego, który strony jednocześnie ustalą).

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy, nie ulega wątpliwości, że transakcja sprzedaży przedmiotu leasingu na podstawie Umowy sprzedaży obejmuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, w związku z przejściem prawa własności na Bank, a więc stanowi dostawę dla celów VAT dokonywaną przez Spółkę.

b) Transakcja na podstawie Umowy leasingu finansowego na gruncie VAT.

Jak wspomniano wyżej, dostawa towarów zdefiniowana została w ustawie o VAT również jako enumeratywnie wymienione czynności, znajdujące się w katalogu czynności wymienionych w art. 7 ust. 1 pkt 1-7 ustawy o VAT.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.

Powyższy przepis stanowi implementację do krajowego porządku prawnego przepisów Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. z 2006 r. Nr 347, str. 1 ze zm.; dalej: „Dyrektywa VAT”), a mianowicie art. 14 ust. 2 pkt b) Dyrektywy VAT, zgodnie z którym: „Poza czynnością, o której mowa w ust. 1, za dostawę towarów uznaje się następujące czynności: b) faktyczne przekazanie towaru zgodnie z umową najmu towarów na czas określony lub sprzedaży towaru na warunkach odroczonej płatności, która zawiera klauzulę o przeniesieniu własności w następstwie normalnych zdarzeń nie później niż z chwilą zapłaty ostatniej raty.

Powyższy przepis był interpretowany w odniesieniu do umów leasingu przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE"). W wyroku z 4 października 2017 r., w sprawie C-164/16 (Mercedes-Benz Financial Services UK Ltd). TSUE stwierdził w sentencji, iż:

„Wyrażenie umow[a] najmu [...], która zawiera klauzulę o przeniesieniu własności w następstwie normalnych zdarzeń nie później niż z chwilą zapłaty ostatniej raty, użyte w art. 14 ust. 2 lit. b) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, należy interpretować w ten sposób, że znajduje ono zastosowanie do umowy wzorcowej najmu z opcją wykupu, jeżeli z warunków finansowych umowy można wywnioskować, że skorzystanie z opcji jawi się jako jedyny gospodarczo racjonalny wybór, którego leasingobiorca może dokonać w odpowiednim czasie, jeżeli umowa została do końca wykonana, czego zbadanie należy do sądu krajowego”.

W treści przedmiotowego wyroku TSUE wymienił dwa warunki klasyfikacji umowy leasingu jako skutkująca dostawą towarów:

‒„Po pierwsze, przepis ten należy rozumieć jako oznaczający, że umowa, na mocy której następuje wydanie rzeczy, zawiera wyraźną klauzulę dotyczącą przeniesienia własności tej rzeczy przez leasingodawcę na leasingobiorcę”.

‒„Po drugie, z postanowień umowy - ocenianych obiektywnie w chwili podpisania umowy - musi wyraźnie wynikać, że przeniesienie własności na leasingobiorcę następuję automatycznie w przypadku zwykłego wykonania umowy aż do jej zakończenia”.

W świetle przedmiotowego wyroku kluczowe dla klasyfikacji danej umowy leasingu jako związanej z dostawą towarów jest, aby wynikało z niej, że w następstwie normalnych zdarzeń związanych z jej wykonaniem doszło do przeniesienia własności przedmiotu leasingu na leasingobiorcę.

Analogiczny wniosek wynika z treści innych wyroków TSUE, m.in.:

‒Wyroku TSUE w sprawie C-118/11 (Eon Aset Menidjmunt), w którym TSUE stwierdził, iż: „Jako że w sytuacji, gdy umowa leasingu pojazdu samochodowego przewiduje iż własność tego pojazdu zostaje przeniesiona na leasingobiorcę z końcem umowy lub że leasingobiorca posiada istotne atrybuty własności rzeczonego pojazdu, w szczególności że przeniesiona zostaje na niego większość pożytków i ryzyka związanych z tytułem prawnym do pojazdu i że zaktualizowana suma rat jest praktycznie taka sama jak wartość rynkowa towaru, transakcję należy uważać za nabycie dobra inwestycyjnego”.

‒Wyroku TSUE w sprawie C-209/14 (NLB Leasing d.o.o.), w którym TSUE stwierdził, że: „Artykuł 2 ust. 1, art. 14 i art. 24 ust. 1 dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji gdy umowa leasingu nieruchomości przewiduje, iż własność zostaje przeniesiona na leasingobiorcę z końcem tej umowy lub że istotne atrybuty własności zostają oddane do dyspozycji leasingobiorcy, w szczególności gdy przeniesiona zostaje na niego większość pożytków i ryzyka związanych z tytułem prawnym do tej nieruchomości i gdy zaktualizowana suma rat jest praktycznie taka sama jak wartość rynkowa towaru, transakcję, która wynika z takiej umowy, należy uważać za transakcję nabycia dobra inwestycyjnego”.

Jak wskazała Spółka w opisie zdarzenia przyszłego, zgodnie z Umową leasingu finansowego, w związku z zapłatą rat leasingowych i spełnieniem obowiązków wynikających z Umowy leasingu finansowego własność przedmiotu leasingu przechodzi z Banku na Wnioskodawcę.

Zatem w przedmiotowym przypadku należy stwierdzić, że Umowa leasingu spełnia kryteria uznania za dokumentującą dostawę towarów, postulowane w orzecznictwie TSUE, interpretowane z treści art. 14 ust. 2 pkt b) Dyrektywy VAT.

Jednocześnie, powyższe wskazuje, że Umowa leasingu spełnia przesłanki wskazane w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, stanowiącym implementację ww. przepisu Dyrektywy VAT. Zgodnie bowiem z tym przepisem, aby wydanie towarów na podstawie umowy leasingu było traktowane jako dostawa towarów, ta umowa, zawarta na czas określony powinna przewidywać, że „w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione”. Mając na uwadze opis zdarzenia przyszłego i zakresu Umowy leasingu, nie ulega wątpliwości, że z uwagi na zawarcie Umowy leasingu na czas określony, w wyniku wykonania której dojdzie do przeniesienia prawa własności z Banku na Wnioskodawcę, spełnione są przesłanki wskazane w przedmiotowym przepisie.

Ponadto, ustawa o VAT w art. 7 ust. 9 wskazuje również, że: „Przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty”.

Art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm.), definiuje umowę leasingu jako „Umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów”. Stosownie natomiast do art. 709¹ ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu zbycia rzeczy przez finansującego.

Jak wskazała Spółka w opisie zdarzenia przyszłego, zgodnie z Umową leasingu finansowego, w podstawowym okresie leasingu, odpisy amortyzacyjne będą dokonywane przez korzystającego (Wnioskodawcę). Tym samym, Umowa leasingu finansowego spełnia warunek wskazany w art. 7 ust. 9 Ustawy o VAT, jasno wskazując, że to Spółka jako korzystający, a nie Bank jako finansujący będzie stroną dokonującą odpisów amortyzacyjnych dla celów podatku dochodowego. Ponadto, warto zauważyć, że zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego, Umowa leasingu finansowego zawarta na czas oznaczony zawiera odpowiednią klauzulę, którą wskazano w art. 17f ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm.) w kontekście leasingu finansowego, w którym odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, tj. wskazującą, że w podstawowym okresie umowy leasingu odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający.

W świetle wniosków wynikających z powołanego wyżej orzecznictwa TSUE, przepisów Dyrektywy VAT oraz przepisów ustawy o VAT, konkluzji o spełnieniu warunków uznania transakcji na podstawie Umowy leasingu finansowego za dostawę towarów na gruncie VAT, nie powinna kwestionować wskazana w zdarzeniu przyszłym okoliczność w postaci uwzględniania odpisów amortyzacyjnych przez Spółkę jako korzystającego w rozliczeniach dla celów podatku dochodowego w (…). Jak wskazano bowiem wyżej, Umowa leasingu finansowego spełnia wszystkie kluczowe warunki klasyfikacji transakcji leasingu jako dostawy towarów na gruncie VAT, w tym jasno przewiduje, że to korzystający (Spółka), a nie finansujący (Bank) będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych.

Podsumowując, transakcja na podstawie Umowy sprzedaży powinna być traktowana jako dostawa towarów dokonywana od Spółki do Banku, a transakcja na podstawie Umowy leasingu finansowego powinna być traktowana jako odrębna dostawa towarów dokonywana od Banku do Spółki.

Stanowisko prezentowane przez Wnioskodawcę, w podobnych sprawach dotyczących leasingu zwrotnego, potwierdził Dyrektor KIS w wydanych interpretacjach indywidualnych m.in.:

‒z 25 sierpnia 2021 r., sygn. 0114-KDIP4-3.4012.347.2021.2.MAT,

‒z 27 lipca 2022 r., sygn. 0114-KDIP4-1.4012.318.2022.1.APR,

‒z 14 marca 2023 r., sygn. 0113-KDIPT1-2.4012.44.2023.1.JSZ.

Jak wynika z ww. praktyki podatkowej, w sprawach takich, jak wskazana przez Wnioskodawcę w opisie zdarzenia przyszłego, na przedstawione powyżej wnioski nie powinien mieć wpływu wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 27 marca 2019 r. w sprawie C-201/18 Mydibel, w którym Trybunał uznał, że dostawa przedmiotu leasingu na rzecz leasingodawcy i późniejsze oddanie go do używania leasingobiorcy stanowią jedną transakcję o charakterze finansowym.

Powyższy wyrok TSUE zapadł - co istotne - w znacząco odmiennym stanie faktycznym. W tej sprawie miały miejsce transakcje, które charakteryzowało łączne i jednoczesne ustanowienie, z jednej strony, prawa dzierżawy przez podatnika na rzecz dwóch instytucji finansowych i z drugiej strony, oddanie nieruchomości w leasing przez te instytucje na rzecz podatnika. W przedmiotowym stanie faktycznym TSUE wskazał, że ustanowienie prawa dzierżawy na objętych postępowaniem głównym nieruchomościach jest nierozerwalnie związane z leasingiem tych nieruchomości.

Należy zauważyć, że w analizowanej przez TSUE sprawie ustanawiane było prawo dzierżawy, nie dochodziło natomiast do sprzedaży na rzecz leasingodawcy przedmiotu leasingu. W konsekwencji leasingodawca nie nabywał prawa własności leasingowanej nieruchomości, a wyłącznie uprawnienia wynikające z umowy dzierżawy. TSUE jednoznacznie podkreślił, że właśnie w takim przypadku - nabycia uprawnień wynikających z dzierżawy nieruchomości - nie ma miejsca nabycie prawa do dysponowania tymi nieruchomościami jak właściciel.

Od takiej sytuacji należy więc wyraźnie odróżnić sytuację nabycia prawa własności, skutkującego nabyciem prawa do rozporządzania przedmiotem leasingu jak właściciel.

c) Miejsce opodatkowania transakcji na gruncie VAT.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1) ustawy o VAT, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy. Natomiast w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych, w myśl art. 22 ust. 1 pkt 3) ustawy o VAT, miejscem dostawy towarów jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Zgodnie z opisem zdarzenia przyszłego, przedmiot leasingu w momencie zarówno jego nabycia przez Bank, jak i późniejszego wydania Wnioskodawcy, będzie znajdował się na terytorium Polski i w związku z leasingiem zwrotnym nie będzie transportowany poza terytorium Polski.

W związku z powyższym, miejscem opodatkowania VAT zarówno dostawy towarów od Spółki do Banku na podstawie Umowy sprzedaży, jak również od Banku do Spółki na podstawie Umowy leasingu finansowego, będzie Polska.

Przy tym, w odniesieniu do obu transakcji nie znajdzie zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, ustanawiający nabywcę towarów podatnikiem z tytułu określonych transakcji. Zarówno bowiem w przypadku dostawy towarów od Spółki do Banku na podstawie Umowy sprzedaży, jak również dostawy towarów od Banku do Spółki na podstawie Umowy leasingu finansowego:

‒dostawcy towarów są zarejestrowani dla celów rozliczeń VAT w Polsce. Tym samym, nie zostanie spełniony warunek wskazany w art. 17 ust. 1 pkt 5 lit. a) ustawy o VAT.

‒nabywcy towarów nie posiadają siedziby działalności gospodarczej w Polsce lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Tym samym, nie zostanie spełniony warunek wskazany w art. 17 ust. 1 pkt 5 lit. b) ustawy o VAT.

Mając na uwadze powyższe, przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego czynności: sprzedaż Przedmiotu leasingu na podstawie Umowy sprzedaży oraz następnie oddanie Przedmiotu leasingu do używania na podstawie zawartej Umowy leasingu finansowego, powinny zostać uznane za dwie odrębne, niezależne dostawy towarów: od Spółki do Banku oraz następnie od Banku do Spółki, które podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce przez dostawców towarów (tj. przez odpowiednio: Spółkę i Bank).

Ad 2.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT: „W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124”. W myśl wspomnianego w tym przepisie art. 15 ustawy o VAT (ustęp 1): „Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności”. Działalności gospodarcza natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT „obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”.

Przy tym, należy zauważyć, że przez „podatnika”, o którym mowa powyżej, w art. 15 ustawy o VAT, należy rozumieć każdy podmiot wykonujący działalność gospodarczą w dowolnym miejscu, niezależnie od państwa siedziby tego podmiotu. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie, m.in. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 marca 2014 r. (sygn. I FSK 586/13), w którym stwierdzono: „Reasumując tę część uzasadnienia, stwierdzić należy, że podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 i art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), jest nie tylko podatnik mający siedzibę na terytorium Polski, lecz również każdy podmiot mający siedzibę w innym państwie UE lub państwie trzecim, jeżeli tylko prowadzi samodzielnie w dowolnym miejscu działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 tej ustawy i art. 9 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L z 2006 r. Nr 347/1)”.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Zgodnie z przepisem art. 106b, podatnik zobowiązany jest wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż (...) dokonywaną przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Zatem warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z czynnościami opodatkowanymi. Jest to normatywny wyraz jednej z fundamentalnych zasad wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - zasady neutralności.

Katalog czynności opodatkowanych został określony w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym: „Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2)eksport towarów;

3)import towarów na terytorium kraju;

4)wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5)wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów”.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT: „każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa”.

Jak wskazała Spółka w opisie zdarzenia przyszłego, (...) użytkowane przez Spółkę na podstawie Umowy leasingu finansowego będą przedmiotem odpłatnych usług najmu lub dzierżawy świadczonych przez Spółkę na rzecz podmiotów z siedzibą w Polsce, będących czynnymi podatnikami VAT (Dzierżawców).

Mając na uwadze powyższe, niewątpliwie usługi najmu lub dzierżawy (...) świadczone przez Spółkę na rzecz Dzierżawców będą stanowić odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Przedmiotowe usługi najmu lub dzierżawy nie będą stanowić wskazanych w art. 28j ustawy o VAT usług krótkoterminowego wynajmu środków transportu. W ocenie Spółki do ustalenia miejsca świadczenia tego typu usług znajdzie zastosowanie art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym: „Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n”. Mając na uwadze, że Dzierżawcy, zgodnie z opisem stanu faktycznego, będą posiadać siedzibę działalności gospodarczej w Polsce, miejscem świadczenia przez Spółkę usług dzierżawy lub najmu świadczone przez Spółkę będzie Polska.

W świetle powyższego, usługi najmu lub dzierżawy (...) świadczone przez Spółkę na rzecz Dzierżawców będą stanowiły odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju wskazane w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Konsekwentnie, Spółka będzie spełniała podstawowy warunek odliczenia VAT - związek nabywanych usług z wykonywaniem czynności opodatkowanych VAT w Polsce.

Skutkiem zatem potraktowania transakcji wchodzących w zakres leasingu zwrotnego, określonych w zdarzeniu przyszłym, jako dwóch odrębnych dostaw towarów, jest uprawnienie Wnioskodawcy do odliczenia podatku VAT wynikającego z faktury dokumentującej nabycie Przedmiotu leasingu, w związku ze spełnieniem następujących warunków (tzw. przesłanek pozytywnych):

1.Posiadanie statusu czynnego podatnika VAT (Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny);

2.Związek nabytego towaru z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Przy tym, ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. W ocenie Spółki, opisanemu zdarzeniu przyszłemu nie sposób przypisać którejkolwiek z takich przesłanek negatywnych. W szczególności, faktura wystawiona przez Bank, dokumentująca dostawę Przedmiotu leasingu na rzecz Spółki na podstawie Umowy leasingu finansowego będzie, jak wskazano w poprzedniej części wniosku, dotyczyła dostawy towarów opodatkowanej VAT w Polsce (a nie np. czynności spoza zakresu opodatkowania VAT).

Konsekwentnie, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego związanego z dostawą Przedmiotu leasingu od Banku do Spółki przekroczy VAT należny w deklaracji Spółki, Spółka będzie miała prawo, zgodnie z art. 87 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT do zwrotu różnicy na rachunek bankowy, w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez Spółkę.

Mając na uwadze powyższe, w opisanym zdarzeniu przyszłym, Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez Bank, dokumentującej dostawę Przedmiotu leasingu na rzecz Spółki na podstawie Umowy leasingu finansowego i zwrotu VAT na rachunek bankowy na podstawie art. 87 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 775 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się, przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1)przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;

2)wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;

3)wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;

4)wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;

5)ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;

6)oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

7)zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Według art. 2 pkt 6 ustawy:

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Należy zauważyć, że dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra.

Zgodnie z art. 7 ust. 9 ustawy:

Przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty.

Zatem, wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług definiuje dostawę towarów jako każde przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione. Przy czym, przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa powyżej, ustawa każe rozumieć umowy, w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotem są grunty.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1)przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2)zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3)świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby niebędące dostawą towarów. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Spod pojęcia usługi jest natomiast wyłączone takie świadczenie, którego treścią jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stanowi ono bowiem dostawę towarów. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi ono albo usługę, albo dostawę towarów.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że w myśl art. 709¹ ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 1071), zwanej dalej k.c.:

Przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Na mocy art. 709¹⁶ k.c.

Jeżeli finansujący zobowiązał się, bez dodatkowego świadczenia, przenieść na korzystającego własność rzeczy po upływie oznaczonego w umowie czasu trwania leasingu, korzystający może żądać przeniesienia własności rzeczy w terminie miesiąca od upływu tego czasu, chyba że strony uzgodniły inny termin.

Wobec powyższego, umowa leasingu sprowadza się do używania rzeczy i pobierania pożytków, nie rodzi natomiast powstania prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. W świetle ustawy, leasing – co do zasady – jest usługą zdefiniowaną w art. 8 ust. 1 ustawy.

Pomimo, że ustawa nie wprowadza takiego nazewnictwa, jej przepisy regulują dwa rodzaje leasingu, które w obrocie gospodarczym funkcjonują jako leasing finansowy oraz leasing operacyjny. Na gruncie ustawy, zważywszy na charakter i specyfikę ww. rodzajów leasingu, leasing operacyjny traktowany jest jako świadczenie usług, natomiast leasing finansowy, jako dostawa towarów.

Dokonując analizy okoliczności sprawy należy zauważyć, że powołane wyżej przepisy art. 7 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 7 ust. 9 ustawy wskazują, że aby umowę leasingu zakwalifikować jako dostawę towarów, musi ona spełniać następujące warunki:

‒przedmiotem umowy muszą być towary,

‒umowa leasingu musi być zawarta na czas określony,

‒w wyniku umowy odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający (leasing finansowy) lub przedmiotem leasingu są grunty,

‒w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności przedmiotu umowy jest przenoszone na korzystającego.

Należy podkreślić, że wymogi te mają charakter łączny. Wystarczy więc, aby tylko jeden z ww. warunków nie został spełniony, a umowa leasingu nie zostanie zakwalifikowana jako dostawa towarów w świetle ustawy o podatku od towarów i usług.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, leasing operacyjny oraz leasing finansowy wiążą się z odmiennymi konsekwencjami podatkowymi.

Leasing finansowy, który w głównej mierze charakteryzuje się tym, że odpisów amortyzacyjnych w podatku dochodowym dokonuje korzystający oraz zasadniczo prawo własności przechodzi na korzystającego z chwilą zapłaty ostatniej raty, uznawany jest na gruncie przepisów ustawy za dostawę towarów. Natomiast leasing operacyjny, w ramach którego własność przedmiotu leasingu nie przechodzi na korzystającego w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty oraz odpisów amortyzacyjnych dokonuje właściciel czyli leasingodawca, stanowi świadczenie usług.

Zatem w przypadku leasingu finansowego spełniającego opisane wyżej warunki mamy do czynienia z dostawą towarów.

Konsekwencją nieuznania transakcji za dostawę towarów będzie więc uznanie, że czynność oddania w leasing stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 17a pkt 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r, poz. 278 ze zm.), dalej zwanej „ustawą o CIT” pod pojęciem umowy leasingu:

Rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Stosownie do treści art. 17f ust. 1 ustawy o CIT:

Do przychodów finansującego, z zastrzeżeniem ust. 3, i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1)umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony;

2)suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 14 stosuje się odpowiednio;

3)umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu:

a)odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku gdy nie jest osobą wymienioną w lit. b, albo

b)finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka posiada siedzibę działalności gospodarczej w (…). Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce oraz dla celów podatku od wartości dodanej w kraju siedziby - w (…). W zakresie prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka zajmuje się między innymi świadczeniem na rzecz podmiotów z siedzibą w Polsce, będących czynnymi podatnikami VAT (Dzierżawcy), opłatnych usług wynajmu i dzierżawy (...) przeznaczonych do transportu towarów. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka dokonuje również m.in. opodatkowanych VAT w Polsce wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów (...) i opodatkowanych VAT w Polsce nabyć i dostaw części zamiennych do (...). W ramach prowadzonej działalności, Spółka zamierza zawrzeć tzw. transakcję leasingu zwrotnego dotyczącą (...) z instytucją finansową (Bankiem) z siedzibą w (...). Bank nie posiada siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. Bank jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT w Polsce oraz dla celów podatku od wartości dodanej w kraju siedziby - w (...). Leasing zwrotny będzie zakładał, że Bank na podstawie Umowy sprzedaży zawartej z Wnioskodawcą nabędzie od Wnioskodawcy przedmiot leasingu zwrotnego - (...) (Przedmiot leasingu), a następnie zgodnie z zawartą Umową leasingu finansowego, Przedmiot leasingu zostanie przez Bank zwrotnie oddany do odpłatnego używania i pobierania pożytków Wnioskodawcy w zamian za dokonywanie na rzecz Banku opłat leasingowych. Rata leasingowa będzie obejmować wartość kapitału i odsetki, skalkulowane z uwzględnieniem ceny nabycia przedmiotu leasingu. Bank może pobierać także inne opłaty i prowizje powiązane z leasingiem finansowym (np. za obsługę umowy).

Przedmiot leasingu w momencie zarówno jego nabycia przez Bank, jak i późniejszego wydania Wnioskodawcy, będzie znajdował się na terytorium Polski i w związku z leasingiem zwrotnym nie będzie transportowany poza terytorium Polski. W ramach Umowy leasingu finansowego, w czasie jej trwania, Bank będzie posiadał określone możliwości ograniczenia dysponowania przedmiotem leasingu przez Spółkę, np. zgody Banku może wymagać zawieranie przez Spółkę umów z podmiotami trzecimi dotyczących Przedmiotu leasingu, takich jak umowy najmu, oddawanie do użytkowania Przedmiotu leasingu podmiotom trzecim). Umowa leasingu finansowego będzie zawarta na czas oznaczony. Zgodnie z Umową leasingu finansowego w związku z zapłatą rat leasingowych i spełnieniem obowiązków wynikających z Umowy leasingu finansowego własność przedmiotu leasingu przechodzi z Banku na Spółkę oraz w podstawowym okresie leasingu, odpisy amortyzacyjne będą dokonywane przez korzystającego (Spółkę). Odpisy amortyzacyjne będą uwzględniane przez Spółkę w rozliczeniach dla celów podatku dochodowego w (…). (...) użytkowane przez Spółkę na podstawie Umowy leasingu finansowego będą przedmiotem wskazanych odpłatnych usług najmu lub dzierżawy świadczonych przez Spółkę na rzecz Dzierżawców.

Państwa wątpliwości w pierwszej kolejności dotyczą ustalenia, czy sprzedaż Przedmiotu leasingu na podstawie Umowy sprzedaży oraz następnie oddanie Przedmiotu leasingu do używania na podstawie zawartej Umowy leasingu finansowego, powinny zostać uznane za dwie odrębne, niezależne dwie dostawy towarów: od Spółki do Banku oraz następnie od Banku do Spółki, które podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce przez dostawców towarów (tj. przez odpowiednio: Spółkę i Bank).

W tym miejscu należy wskazać, że leasing zwrotny to szczególny rodzaj leasingu. Jego istotą jest powiązanie umowy leasingu z poprzedzającą ją umową sprzedaży. Leasing zwrotny stanowi bowiem rodzaj umowy cywilnoprawnej, na podstawie której dany podmiot (najczęściej przedsiębiorca) posiadający określony majątek sprzedaje go finansującemu, a następnie na podstawie umowy leasingu nadal z niego korzysta.

W konsekwencji, na transakcję leasingu zwrotnego składają się dwie umowy:

‒umowa sprzedaży określonych składników aktywów,

‒umowa leasingu, w której finansujący oddaje w użytkowanie te składniki korzystającemu na określonych w umowie zasadach.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, w przypadku, gdy jedna ze stron transakcji przenosi na drugą stronę prawo do rozporządzania przekazywaną rzeczą jak właściciel to transakcja taka stanowi dostawę towaru.

W związku z faktem, że z treści cyt. przepisu (wprowadzonego do polskiego systemu prawnego w oparciu o VI Dyrektywę Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych powszechny system podatku od wartości dodanej – ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC)) nie wynika jednoznacznie, czy odpłatna dostawa towarów podlegająca opodatkowaniu VAT ma miejsce jedynie w przypadku, gdy sprzedawca przenosi na nabywcę własność rzeczy w sensie cywilistycznym, czy też wystarczającą przesłanką do uznania, że doszło do dostawy towarów jest przekazanie nabywcy przedmiotu dostawy do swobodnej dyspozycji (w sensie ekonomicznym), treść tej regulacji została poddana ocenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”).

Odnosząc się do powyższego zagadnienia w orzeczeniu C-320/88 (Shipping and Forwarding Enterprise – SAFE), TSUE stanął na stanowisku, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów nie ma znaczenia okoliczność, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje możliwość korzystania z rzeczy jak właściciel, nawet jeśli nie wiązało się ono z cywilnoprawnym przeniesieniem własności.

W przedmiotowym orzeczeniu TSUE posłużył się terminem „przeniesienia własności w sensie ekonomicznym” (praktyczna kontrola nad rzeczą; możliwość swobodnego dysponowania), uniezależniając jednoznacznie opodatkowanie podatkiem VAT od przeniesienia własności rzeczy w sensie cywilnym.

W tym miejscu należy wskazać, że kwestia leasingu zwrotnego była przedmiotem rozstrzygnięcia TSUE w wyroku z dnia 27 marca 2019 r. o sygn. C-201/18. W przedmiotowej sprawie TSUE zauważył, że:

„(36) (…) „transakcje sale and lease back (sprzedaż i leasing zwrotny), stanowiące przedmiot sporu w postępowaniu głównym, charakteryzuje łączne i jednoczesne ustanowienie, z jednej strony, prawa dzierżawy przez podatnika na rzecz dwóch instytucji finansowych występujących w postępowaniu głównym i, z drugiej strony, oddania nieruchomości w leasing przez owe instytucje finansowe na rzecz podatnika. (…).

(40) W niniejszej sprawie z postanowienia odsyłającego wynika, że transakcje sale and lease back (sprzedaż i leasing zwrotny), których dotyczy postępowanie główne, stanowią transakcje o charakterze czysto finansowym, służące zwiększeniu płynności finansowej Mydibel, a nieruchomości będące przedmiotem sporu w postępowaniu głównym pozostały w posiadaniu tej ostatniej, która wykorzystywała je w sposób ciągły do celów przeprowadzanych przez nią opodatkowanych transakcji. Fakty te zdają się wskazywać – z zastrzeżeniem weryfikacji, której musi dokonać sąd odsyłający – że każda z tych transakcji stanowi jedną transakcję. Ustanowienie prawa dzierżawy na objętych postępowaniem głównym nieruchomościach jest nierozerwalnie związane z leasingiem tych samych nieruchomości.

(41) (…) W tej sytuacji transakcji tych nie można uznać za »dostawę towarów«, ponieważ prawa przeniesione w wyniku tych transakcji na instytucje finansowe występujące w postępowaniu głównym, mianowicie stanowiące instytucję prawa cywilnego prawo dzierżawy, zmniejszone o przysługujące Mydibel prawa wynikające z leasingu nieruchomości, nie uprawniają ich do rozporządzania spornymi nieruchomościami jak właściciel”.

W związku z wydanym przez TSUE ww. orzeczeniem leasing zwrotny może być zaklasyfikowany jako:

‒jedna kompleksowa usługa finansowa świadczona przez finansującego – analogicznie jak w rozstrzygnięciu TSUE w sprawie C-201/18, lub

‒dwie odrębne transakcje, tj. dostawa towarów przez korzystającego oraz odpowiednio dostawa towarów albo świadczenie usług przez finansującego.

Z powołanego wyroku z 27 marca 2019 r., sygn. akt C-201/18 w sprawie Mydibel SA, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wynika, że w określonych przypadkach transakcja leasingu zwrotnego (sale and lease back) może przybrać formę usługi finansowej, zwolnionej od VAT.

Należy jednak zwrócić uwagę, że TSUE dokonał wykładni przepisów w sytuacji w której podmiot zawarł umowę z instytucjami finansowymi dotyczącą dzierżawy nieruchomości w zamian za zapłatę natychmiastowego czynszu dzierżawnego oraz rocznego czynszu dzierżawnego.

W rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której Bank na podstawie Umowy Sprzedaży zawartej z Państwem nabędzie od Państwa Przedmiot leasingu zwrotnego - (...), a następnie zgodnie z zawartą umową leasingu finansowego, Przedmiot leasingu zostanie przez Bank zwrotnie oddany do odpłatnego używania i pobierania pożytków Wnioskodawcy w zamian za dokonywanie na rzecz Banku opłat leasingowych w ramach Umowy leasingu finansowego.

W konsekwencji sprzedaż Przedmiotu leasingu przez Państwa na rzecz Banku oraz następujące po tym oddanie Przedmiotu leasingu do odpłatnego używania i pobierania pożytków na podstawie Umowy Leasingu Finansowego, powinny zostać uznane za dwie odrębne, niezależne czynności podlegające opodatkowaniu VAT - dwie niezależne dostawy towarów: od Spółki do Banku oraz następnie od Banku do Spółki, które podlegają opodatkowaniu VAT na zasadach ogólnych.

W ramach umowy lub umów tzw. leasingu zwrotnego zawierane są dwie transakcje (dokonywane są dwie czynności cywilnoprawne): Przedmiot leasingu jest odsprzedawany przez Państwa Bankowi, z kolei Bank oddaje Państwu nabyty przez niego Przedmiot leasingu w leasing.

W konsekwencji w niniejszej sprawie z uwagi na fakt, że zgodnie z Umową leasingu finansowego będą Państwo dokonywali odpisów amortyzacyjnych oraz w związku że z zapłatą rat leasingowych i spełnieniem obowiązków wynikających z Umowy leasingu finansowego własność przedmiotu leasingu przechodzi z Banku na Państwa, spełnione zostały przesłanki konieczne dla rozpoznania dostawy towarów, zatem leasing (...) stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy. Wobec tego niniejsza sytuacja jest odmienna od sytuacji na bazie której TSUE dokonał wykładni przepisów w sprawie C-201/18.

Zatem, w ramach opisanego leasingu zwrotnego występują dwie niezależne czynności podlegające opodatkowaniu, a mianowicie: dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy – sprzedaż (...) przez Państwa na rzecz Banku, a następnie leasing tych (...).

Podsumowując, prawidłowe będzie traktowanie opisanych w zdarzeniu przyszłym czynności w ramach tzw. leasingu zwrotnego jako dwóch transakcji, które stanowią odrębne czynności opodatkowane VAT, tj.:

‒będąca odpłatną dostawą towarów sprzedaż Przedmiotu Leasingu przez Państwa na rzecz Banku oraz

‒będąca odpłatną dostawą towarów, tj. Leasing Finansowy Przedmiotu Umowy przez Bank na Państwa rzecz.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy:

Podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

a) dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów:

- innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej,

- innej niż transfer bonów jednego przeznaczenia

- podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,

b) nabywcą jest:

- w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej - podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4,

- w przypadku transferu bonów jednego przeznaczenia, w przypadku których miejscem dostawy towarów, których te bony dotyczą, jest terytorium kraju - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15,

- w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4,

c) dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość lub sprzedaży na odległość towarów importowanych rozliczanej w procedurze szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 9, lub na zasadach odpowiadających tym regulacjom.

Natomiast zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy:

Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W zakresie miejsca opodatkowania realizowanych dostaw towarów należy wskazać, że zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Jednocześnie zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy:

Miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Jak wynika z opisu sprawy, Przedmiot leasingu zarówno w momencie jego nabycia przez Bank, jak i późniejszego wydania będzie znajdował się na terytorium Polski i w związku z leasingiem zwrotnym nie będzie transportowany poza terytorium Polski. Zatem miejscem opodatkowania zarówno dostawy towarów od Państwa na rzecz Banku, jak i dostawy towarów Banku na Państwa rzecz będzie terytorium Polski.

Ponadto, w analizowanej sprawie do obu transakcji nie znajdzie zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, zgodnie z którym nabywca towarów jest podatnikiem z tytułu transakcji opisanych we wniosku. Zarówno w przypadku dostawy towarów od Spółki do Banku na podstawie Umowy sprzedaży, jak również dostawy towarów przez Bank na rzecz Spółki w związku z zawartą Umową leasingu finansowego:

‒dostawcy towarów są zarejestrowani dla celów rozliczeń VAT w Polsce. Tym samym, nie zostanie spełniony warunek wskazany w art. 17 ust. 1 pkt 5 lit. a) ustawy o VAT.

‒nabywcy towarów nie posiadają siedziby działalności gospodarczej w Polsce lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Tym samym, nie zostanie spełniony warunek wskazany w art. 17 ust. 1 pkt 5 lit. b) ustawy o VAT.

Mając na uwadze powyższe, przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego czynności: sprzedaż Przedmiotu leasingu na podstawie Umowy sprzedaży oraz następnie oddanie Przedmiotu leasingu do używania na podstawie zawartej Umowy leasingu finansowego, powinny zostać uznane za dwie odrębne, niezależne dostawy towarów: Spółki na rzecz Banku oraz następnej kolejności Banku na rzecz Spółki, które podlegają opodatkowaniu VAT w Polsce przez dostawców towarów (tj. przez odpowiednio: Spółkę i Bank).

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Państwa wątpliwości, dotyczą także ustalenia, czy będzie Państwu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez Bank, dokumentującej dostawę Przedmiotu leasingu na rzecz Spółki na podstawie Umowy leasingu finansowego, jak również zwrotu VAT na rachunek bankowy na podstawie art. 87 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. Zgodnie z treścią ww. przepisu:

W zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy:

Kwotę podatku naliczonego stanowi: 1) suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu: a) nabycia towarów i usług, b) dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy:

w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Zasady dokonywania zwrotu różnicy podatku na rachunek bankowy podatnika określone zostały w art. 87 ust. 2-6 ustawy.

Zgodnie z art. 87 ust. 2 ustawy:

Zwrot różnicy podatku, z zastrzeżeniem ust. 5b, 6, 6a i 6d, następuje w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju albo na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, wskazany w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach, lub na wskazany przez podatnika rachunek banku mającego siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jako zabezpieczenie udzielanego przez ten bank lub przez tę kasę kredytu, na podstawie złożonego przez podatnika do naczelnika urzędu skarbowego, w terminie do złożenia deklaracji podatkowej, sporządzonego na piśmie, nieodwołalnego upoważnienia organu podatkowego, potwierdzonego przez bank lub spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową udzielających kredytu, do przekazania tego zwrotu. Jeżeli zasadność zwrotu wymaga dodatkowego zweryfikowania, naczelnik urzędu skarbowego może przedłużyć ten termin do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatnika dokonywanej w ramach czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej lub postępowania podatkowego. Jeżeli przeprowadzone przez organ czynności wykażą zasadność zwrotu, o którym mowa w zdaniu poprzednim, urząd skarbowy wypłaca należną kwotę wraz z odsetkami w wysokości odpowiadającej opłacie prolongacyjnej stosowanej w przypadku odroczenia płatności podatku lub jego rozłożenia na raty.

Jak wynika z powołanych przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca zapewnił podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a ustawy:

Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy: 1) sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi: a) wystawionymi przez podmiot nieistniejący; b) (uchylona) 2) transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku; 3) (uchylony) 4) wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne: a) stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności, b) podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością, c) potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności; 5) faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego; 6) (uchylony) 7) wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.

W myśl art. 88 ust. 4 ustawy:

Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności powinien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go – dla tej czynności – za podatnika podatku od towarów i usług, działającego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że (...) użytkowane przez Państwa na podstawie Umowy leasingu finansowego będą przedmiotem wskazanych wyżej w opisie zdarzenia przyszłego odpłatnych usług najmu lub dzierżawy świadczonych przez Spółkę na rzecz Dzierżawców. Zarówno Państwo, jak i Dzierżawcy są czynnymi podatnikami VAT w Polsce. Bank zamierza na podstawie Umowy leasingu finansowego wystawić fakturę dokumentującą dostawę Przedmiotu leasingu na Państwa rzecz. Przedmiot leasingu objęty tą fakturą będzie wykorzystywany przez Państwa wyłącznie do czynności opodatkowanych VAT.

Jak wynika z powołanych powyżej przepisów prawa, odliczenie podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 1 ustawy uwarunkowane jest tym, aby nabywane towary i usługi były wykorzystywane przez zarejestrowanego, czynnego podatnika podatku VAT w ramach działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji przysługiwać Państwu będzie prawo do pomniejszenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktury dokumentującej dostawę Przedmiotu leasingu dokonaną przez Bank na Państwa rzecz na zasadach ogólnych, ponieważ Przedmiot leasingu będzie wykorzystywany przez Państwa wyłącznie do czynności opodatkowanych VAT. Przy czym, prawo to przysługuje pod warunkiem niezaistnienia przesłanek negatywnych określonych w art. 88 ustawy. Jednocześnie w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego w okresie rozliczeniowym będzie wyższa niż kwota podatku należnego będą Państwo uprawnieni do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy, zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.