Interpretacja indywidualna z dnia 7 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.523.2025.2.MR1

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia czy:

• podatek należny VAT (VAT UK) wynikający z wystawionych faktur dokumentujących dostawę krajową w Wielkiej Brytanii oraz wynikający z transakcji importu i wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w Wielkiej Brytanii, nie powinien zostać zaliczony jako przychód w rozumieniu ustawy o CIT – jest nieprawidłowe;
• podatek należny VAT (VAT UK) wynikający z transakcji importu i wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w Irlandii Północnej, nie powinien zostać zaliczony jako przychód w rozumieniu ustawy o CIT – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do przychodów podatku od wartości dodanej (VAT UK) w Wielkiej Brytanii.

Uzupełnili go Państwo w odpowiedzi na wezwanie pismem z 14 października 2025 r. (data wpływu 14 października 2025 r.)

Treść wniosku jest następująca :

Opis stanu faktycznego

A. sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca lub A.) jest spółką prawa handlowego z siedzibą w (…) z kapitałem zakładowym w wysokości (…) złotych, zarejestrowaną w KRS z dn. (…) r.

Właścicielem i udziałowcem A. jest:

a.B. B. posiadający 90 udziałów o wartości nominalnej (…) złotych,

b.C. C. posiadający 10 udziałów o wartości nominalnej (…) złotych.

-(dalej: Udziałowcy).

A. jest polskim podatnikiem VAT czynnym zarejestrowanym dla celów podatku od towarów i usług od dn. (…) r. A. posiada rachunki bankowe widniejące na tzw. „białej liście”.

Przedmiotem działalności A. jest (…). Oferta (…) ma charakter zmienny i może podlegać zmianie i modyfikacjom.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej A. dokonuje transakcji sprzedaży ww. towarów na terytorium Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (dalej: "Wielka Brytania").

W ww. zakresie A. dokonuje:

1.eksportu towarów i usług do Wielkiej Brytanii (jako podatnik VAT zarejestrowany w Polsce) lub jeżeli dostawa następuje na terytorium Irlandii Północnej jako WDT (ze względu na tzw. Protokół Irlandzki).

2.Zakupu i sprzedaży towarów i usług na terenie Wielkiej Brytanii.

A. współpracuje z wieloma kontrahentami na terenie Wielkie Brytanii, tj. kontrahentami są zarówno podatnicy VAT w Wielkiej Brytanii (przedsiębiorcy w UK), jak i osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej w Wielkiej Brytanii (konsumenci w UK).

W celu dokonywania operacji gospodarczych wymienionych w punkcie 2, A. jest zarejestrowany dla celów rozliczeń z tytułu brytyjskiego "podatku od towarów i usług" (dalej: "VAT UK"), w tym posiada NIP w Wielkiej Brytanii.

Tym samym, A. jako podatnik VAT czynny w Wielkiej Brytanii będzie dokonywał czynności opodatkowanych VAT w Wielkiej Brytanii z tytułu, których będzie obowiązany do wykazania podatku należnego w deklaracji i/lub na fakturze, tj. w szczególności:

a.importu towarów na terytorium Wielkiej Brytanii,

b.wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (w odniesieniu do terytorium Irlandii Północnej),

c.dostaw krajowych na rzecz innych podatników VAT,

d.dostaw krajowych na rzecz konsumentów.

W związku z dokonywaniem ww. czynności opodatkowanych VAT w Wielkiej Brytanii, A. obowiązana jest do wystawienia faktur z podatkiem należnym w odniesieniu do dostaw krajowych na terytorium Wielkiej Brytanii. W takim przypadku, A. otrzymuje kwotę brutto (kwotę netto powiększoną o VAT).

Z kolei, w odniesieniu do transakcji importowych i WNT, podatek należny będzie wykazywany wyłącznie w deklaracji rozliczeniowej (na podstawie dokumentu w którym VAT nie zostanie wykazany).

Mając na uwadze ww. stan faktyczny, A. powzięła istotne wątpliwości co do rozliczeń na gruncie polskiego podatku dochodowego od osób prawnych.

Pytania

1.Czy prawidłowe jest działanie Wnioskodawcy w myśl podatek należny VAT (VAT UK) wynikający z wystawionych faktur dokumentujących dostawę krajową w Wielkiej Brytanii, nie powinien zostać zaliczony jako przychód w rozumieniu ustawy o CIT?

2.Czy prawidłowe jest działanie Wnioskodawcy w myśl podatek należny VAT (VAT UK) wynikający z transakcji importu i wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów odpowiednio w Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, nie powinien zostać zaliczony jako przychód w rozumieniu ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1 i 2

Brytyjski VAT opiera się na zasadzie neutralności charakterystycznej także dla konstrukcji polskiego podatku od towarów i usług, tj. suma kwot podatku należnego otrzymywanych od Nabywców - co do zasady - podlega wpłacie do HMRC (Her Majesty's Revenue and Customs, dalej: "HMRC"), z tym że kwota podlegająca wpłacie do brytyjskiego urzędu skarbowego może być obniżona o sumę kwot Brytyjskiego VAT naliczonego wykazanego na fakturach otrzymywanych od dostawców i usługodawców. W przypadku zatem gdy w danym okresie rozliczeniowym kwota Brytyjskiego VAT naliczonego jest lub będzie niższa od należnego, A. zobowiązany jest/będzie zapłacić na rzecz brytyjskiego urzędu skarbowego wartość podatku VAT wynikającą z różnicy pomiędzy VAT należnym a naliczonym, wynikającą z brytyjskiej deklaracji VAT. W przypadku natomiast gdyby w danym okresie rozliczeniowym kwota Brytyjskiego VAT naliczonego była/będzie wyższa od Brytyjskiego VAT należnego, A. mógłby uzyskać zwrot Brytyjskiego VAT.

Zgodnie z brytyjskimi przepisami prawa podatkowego import towarów na terytorium Wielkiej Brytanii (lub WNT na terytorium Irlandii Północnej) rodzi obowiązek podatkowy z tytułu Brytyjskiego VAT i prawo do odliczenia kwoty podatku należnego (podobnie jak w Polsce).

Brytyjski system prawa podatkowego przewiduje także instytucję zbliżoną do procedury uproszczonej, o której mowa w art. 33a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: "ustawa o VAT"), tzw. procedurę postponed VAT (dalej: "Procedura postponed VAT"). Procedura postponed VAT polega na tym, że podatnik, który importuje towary może rozliczać kwotę podatku należnego oraz naliczonego z tytułu importu towarów w deklaracji podatkowej składanej za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu importu tych towarów. W efekcie, podatnik nie jest zobowiązany fizycznie płacić do brytyjskiego urzędu skarbowego Brytyjskiego VAT należnego, ponieważ w deklaracji podatkowej uwzględnia jednocześnie Brytyjski VAT należny i naliczony.

Nie powinno zatem ulegać wątpliwości, iż odpowiednikiem podatku od towarów i usług w Wielkiej Brytanii, co do konstrukcji, mechanizmu poboru w Polsce jest podatek od towarów i usług, o którym mówi Ustawa o VAT.

Z kolei, zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT do przychodów podatkowych zalicza się m.in. otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Przepis art. 12 ust. 1 ustawy o CIT zawiera otwarty katalog pozycji, które mogą być przychodem podatkowym.

Ponadto, w myśl art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT, do przychodów podatkowych nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług. Ustawa o CIT nie wyjaśnia przy tym znaczenia pojęcia "należny podatek od towarów i usług". Przepis art. 4a pkt 7 ustawy o CIT stanowi jedynie, że przez ustawę o podatku od towarów i usług rozumie się ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W ocenie Wnioskodawcy przepisy ustawy o VAT regulują przede wszystkim opodatkowanie polskim podatkiem od towarów i usług (art. 1 ust. 1 ustawy o VAT), a w wybranych kwestiach odwołują się także do podatku od wartości dodanej, przez który rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego ustawą o VAT (art. 2 pkt 11 ustawy o VAT). Aktualnie organy podatkowe - w oparciu o przywołane przepisy - prezentują stanowisko zgodnie, z którym: "(...) pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług są tożsame. Oznacza to, że podatek od wartości dodanej jest odpowiednikiem polskiego podatku od towarów i usług, w związku z czym podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej" (zob. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 15 października 2020 r. sygn. IPPB6/4510-279/16-4/S/AG).

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że rozwiązanie zawarte w przepisie art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT, na mocy którego do przychodów podatkowych nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług, należy odnosić zarówno do polskiego podatku od towarów i usług jak i do podatku od wartości dodanej, występującego w innych niż Polska lub państwa UE jurysdykcjach, które wdrożyły podatek od towarów i usług (podatek od wartości dodanej).

W ww. zakresie zasadne jest przeprowadzenie właściwej wykładni systemowej. Zgodnie z nią podatki dochodowe (CIT, PIT) powinny obciążać kwotę przysporzenia definitywnego i bezpośredniego jakie otrzymuje podatnik podatku dochodowego.

W ww. zakresie kwota podatków transakcyjnych takich jak podatek od towarów i usług nie powinny wchodzić do podstawy opodatkowania w podatku dochodowym, z uwagi iż nie stanowią rzeczywistego przysporzenia na rzecz Podatnika. W istocie Podatnik pobierając kwotę brutto jedynie obraca pieniędzmi należnymi HMRC – Brytyjskiemu Skarbowi Państwa). W związku z tym, kwota Brytyjskiego VAT nie stanowi ‘otrzymanych pieniędzy’, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT, lecz daninę publicznoprawną z tyt. przeprowadzonej transakcji, którą Podatnik jedynie ‘pobiera’ w celu rozliczenia się z HMRC.

W wykładni systemowej powszechnie przyjmuje się również, iż podatki obrotowe (VAT) są autonomiczne w stosunku do podatku dochodowych, a sama kwota podatku obrotowego powinna mieć charakter neutralny dla Podatnika CIT.

Stanowisko takie aprobuje Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dn. 14 lutego 2023 r. sygn. akt II FSK 1050/22 w którym podkreślił, iż: „wyłączenie należnego podatku od towarów i usług z katalogu przychodów podatkowych w podatku dochodowym jest konsekwencją uznania podatku od towarów i usług za podatek autonomiczny w stosunku do podatku dochodowego od osób prawnych. Gdyby nie wprowadzono do systemu prawnego omawianego wyłączenia, wówczas ta neutralność byłaby zaburzona. Na gruncie podatku dochodowego transakcje rozlicza się więc zasadniczo w wartościach netto (tj. bez obciążenia podatkiem obrotowym). W przeciwnym wypadku doszłoby do podwójnego opodatkowania tej samej kwoty, i co szczególnie istotne oraz niezasługujące na aprobatę - podatnik miałby do czynienia z opodatkowaniem jednego podatku (tj. VAT), drugim podatkiem (tj. CIT). Co do zasady podatek VAT jest dla rozliczeń podatku CIT neutralny, tzn. co do zasady nie stanowi on kosztów ani przychodów podatkowych i podatnik ma prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur zakupowych. Ratio legis powyższych regulacji zakłada, że do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć tylko taki VAT, który obciąża koszty działalności podatnika, np. podatek naliczony, którego nie można odliczyć, lub podatek należny, którego nie można przerzucić. W takim wypadku VAT traci cechę neutralności. Przy wykładni powyższych przepisów należy mieć na względzie to, że przepisy u.p.d.o.p. nie definiują pojęcia "podatek od towarów i usług". (…) Należy podkreślić, że istota zawarta w regulacji art. 12 ust. 4 pkt 9 u.p.d.o.p. polega na tym, że należny podatek VAT (podatek od wartości dodanej) powinien pozostawać neutralny dla przedsiębiorcy, co oznacza, że przedsiębiorca nie może ponosić ciężaru tego podatku. Wyłączenie należnego podatku od towarów i usług z katalogu przychodów podatkowych w podatku dochodowym jest konsekwencją uznania podatku od towarów i usług za podatek autonomiczny w stosunku do podatku dochodowego od osób prawnych.”

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278, z późn. zm. - dalej: „updop”):

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop:

Stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 9 updop:

W myśl art. 12 ust. 3 updop:

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 updop przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Jednakże z treści art. 12 updop wynika, że pojęcie „przychodu” jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach. Wyjątkiem takim jest m.in. kwota należnego podatku od towarów i usług.

Przepisy updop nie definiują pojęcia „podatek od towarów i usług”. Dlatego przy jego interpretacji w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy odnieść się do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 4a pkt 7 updop:

Tym samym, art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b updop, należy interpretować razem z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług:

Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 11 tej ustawy,

Zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług:

Zgodnie z art. 2 pkt 3 ww. ustawy:

Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 5 cyt. Ustawy:

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Państwa spółka jest spółką prawa handlowego, polskim podatnikiem VAT czynnym zarejestrowanym dla celów podatku od towarów i usług od dn. (…) r. Przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż (…) etc. Oferta (…) ma charakter zmienny i może podlegać zmianie i modyfikacjom. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonują Państwo transakcji sprzedaży ww. towarów na terytorium Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (dalej: "Wielka Brytania"). W ww. zakresie Spółka dokonuje:

1.eksportu towarów i usług do Wielkiej Brytanii (jako podatnik VAT zarejestrowany w Polsce) lub jeżeli dostawa następuje na terytorium Irlandii Północnej jako WDT (ze względu na tzw. Protokół Irlandzki).

2.Zakupu i sprzedaży towarów i usług na terenie Wielkiej Brytanii.

Współpracują Państwo z wieloma kontrahentami na terenie Wielkie Brytanii, tj. kontrahentami są zarówno podatnicy VAT w Wielkiej Brytanii (przedsiębiorcy w UK), jak i osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej w Wielkiej Brytanii (konsumenci w UK). W celu dokonywania operacji gospodarczych wymienionych w punkcie 2, Spółka jest zarejestrowany dla celów rozliczeń z tytułu brytyjskiego "podatku od towarów i usług", w tym posiada NIP w Wielkiej Brytanii. Tym samym, A. jako podatnik VAT czynny w Wielkiej Brytanii będzie dokonywał czynności opodatkowanych VAT w Wielkiej Brytanii z tytułu, których będzie obowiązany do wykazania podatku należnego w deklaracji i/lub na fakturze. Tym samym, A. jako podatnik VAT czynny w Wielkiej Brytanii będzie dokonywał czynności opodatkowanych VAT w Wielkiej Brytanii z tytułu, których będzie obowiązany do wykazania podatku należnego w deklaracji i/lub na fakturze, tj. w szczególności:

e.importu towarów na terytorium Wielkiej Brytanii,

f.wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (w odniesieniu do terytorium Irlandii Północnej),

g.dostaw krajowych na rzecz innych podatników VAT,

h.dostaw krajowych na rzecz konsumentów.

W związku z dokonywaniem czynności opodatkowanych VAT w Wielkiej Brytanii, Spółka obowiązana jest do wystawienia faktur z podatkiem należnym w odniesieniu do dostaw krajowych na terytorium Wielkiej Brytanii. W takim przypadku, Spółka otrzymuje kwotę brutto (kwotę netto powiększoną o VAT). Z kolei, w odniesieniu do transakcji importowych i WNT, podatek należny będzie wykazywany wyłącznie w deklaracji rozliczeniowej (na podstawie dokumentu w którym VAT nie zostanie wykazany).

Mając na uwadze ww. stan faktyczny, Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy podatek należny VAT (VAT UK) wynikający z wystawionych faktur dokumentujących dostawę krajową w Wielkiej Brytanii oraz podatek należny VAT (VAT UK) wynikający z transakcji importu i wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów odpowiednio w Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, nie powinny zostać zaliczone jako przychód w rozumieniu ustawy o CIT.

Wskazać przy tym należy, że sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku pośredniego funkcjonującego wyłącznie na terytorium Polski, który w przypadku innych państw funkcjonuje (obowiązuje) pod innymi nazwami. W przypadku państw członkowskich Unii Europejskiej funkcjonuje pod pojęciem podatku od wartości dodanej.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług”, a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej” są identyczne. Z uwagi na brak rozróżnienia pomiędzy podatkiem od wartości dodanej, a podatkiem od towarów i usług, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych - podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o CIT, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to zatem, że rozwiązania zawarte w przepisach ustawy o CIT, dotyczące zarówno przychodów, jak i kosztów uzyskania przychodów, odnoszące się do podatku od towarów i usług należy odnosić również do podatku od wartości dodanej.

Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11: „mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako „podatek od towarów i usług”, a na gruncie prawa unijnego jako „podatek od wartości dodanej” są identyczne. W tym sensie powyższe pojęcia są synonimami, opisującymi ten sam podatek. Wniosek taki jest oparty na wykładni art. 2 pkt 11 u.p.t.u, w myśl którego na gruncie tej ustawy przez „podatek od wartości dodanej” rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego u.p.t.u. Przepis ten, będący definicją legalną, pełni rolę porządkową, tzn. w celu osiągnięcia jasności znaczeniowej, nakazuje dany podatek nakładany na terytorium państw członkowskich UE określać jako „podatek od wartości dodanej”, podczas gdy adekwatną nazwą dla tego podatku, nakładanego na mocy u.p.t.u., jest pojęcie „podatek od towarów i usług”. Spółka, w oparciu o błędną wykładnię językową art. 2 pkt 11 u.p.t.u. próbuje w drodze rozumowania systemowego wykazać, że ww. regulacja przemawia za przyjęciem, że podatek od wartości dodanej jest czymś odmiennym od podatku od towarów i usług. Nie dostrzega jednak, że definicja legalna zwarta w art. 2 pkt 11 u.p.t.u. pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania – podatek od wartości dodanej. Tym samym, wbrew poglądom Spółki, należy przyjąć, że wyłączenia uregulowane w art. 12 ust. 4 oraz w art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p. odnoszą się do podatku od towarów i usług, którego adekwatną nazwą w zakresie obrotu unijnego na gruncie u.p.t.u., w myśl art. 2 pkt 11 tej ustawy, jest określenie „podatek od wartości dodanej.”

Tak też Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 8 maja 2018 r., sygn. akt II FSK 926/16, w którym stwierdzono, że: „definicja legalna zawarta w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT pełni tylko funkcję porządkującą pojęcia języka prawnego, nie jest natomiast przepisem materialnym, który obok podatku od towarów i usług konstytuuje nową formę opodatkowania - podatek od wartości dodanej. (…) skład orzekający orzekł, że brak jest argumentów by możliwość pomniejszenia przychodu należnego, jak i skorzystania z wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu, przewidzianą tymi przepisami, uzależniać od funkcjonującego na gruncie ustawy o VAT rozróżnienia dwóch ww. pojęć. To, że omawiane określenia nie są literalnie tożsame, nie może zasadnie stawiać podatnika w gorszej sytuacji dlatego, że mimo, iż poniósł on koszt w tym samym istotowo podatku, to jednak inaczej określanym”.

Natomiast w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 3371/15 skład orzekający wskazał, że: „nie ma powodu, by występujące w art. 2 pkt 11 ustawy o VAT terminy „podatek od towarów i usług” oraz „podatek od wartości dodanej” nie mogły być traktowane jako równoważne znaczeniowo. W tym ujęciu, podobnie jak stwierdził to NSA w przytaczanym już wyroku z 4 lipca 2013 r., sygn. akt II FSK 1545/11, sformułowania te traktować należy jako synonimy, opisujące ten sam podatek. Mając na uwadze, że art. 2 pkt 11 ustawy o VAT konstruuje definicję legalną, zasadnym jest przy tym wzięcie pod uwagę racji jej wprowadzenia – a jedną z podstawowych z nich jest osiągnięcie jasności znaczeniowej. Gdy mowa jest o „podatku od wartości dodanej”, odnieść go należy do podatku nakładanego na terytorium państwa członkowskiego, gdy zaś chodzi o ten sam podatek, nadkładany jednak ustawą o VAT z dnia 11 marca 2004 r., adekwatne jest określenie go jako „podatek od towarów i usług”. Wspomniane wyżej zabiegi harmonizacyjne sprzyjać mają ujednolicaniu przedmiotowego podatku w Polsce i państwach członkowskich, tj. czynieniu go czymś jednorodnym (z zachowaniem na uwadze, że jest to pewnego rodzaju dążność, która w sposób całkowity nie może być zrealizowana). Dążenie do tej swoistej unifikacji sprzyja temu, by ów podatek, w obu ujęciach, traktować jako ten sam, jak długo nie okaże się zasadne wzięcie pod uwagę odrębności wyznaczonej art. 2 pkt 11 ustawy o VAT”.

Z powyższego wynika więc, że pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług są tożsame. Oznacza to, że podatek od wartości dodanej jest odpowiednikiem polskiego podatku od towarów i usług, w związku z czym podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o CIT, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Tym samym, podatek od wartości dodanej, związany ze sprzedażą towarów na terytorium Krajów UE nie może być odmiennie traktowany od podatku od towarów i usług, a tym samym prowadzić do odmiennego rozliczania uzyskanych przez Wnioskodawcę w Krajach UE przychodów i ponoszonych kosztów podatkowych.

W konsekwencji przychodem Wnioskodawcy będzie kwota netto ze sprzedaży towarów na terytorium Krajów UE. Natomiast kosztem uzyskania przychodów nie może być kwota podatku od wartości dodanej.

Zauważyć należy, że Wielka Brytania nie jest obecnie państwem członkowskim Unii Europejskiej. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług Wielką Brytanię należy traktować jako terytorium państwa trzeciego. Podatek nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi na terytorium Wielkiej Brytanii, nie może być utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług, ani z podatkiem od wartości dodanej obowiązującym w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług.

Umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz. Urz. UE C 384 I z 12.11.2019, str. 1; dalej: „Umowa Brexitowa”) jest to porozumienie o charakterze międzynarodowym, na podstawie którego Wielka Brytania opuściła Unię Europejską – w art. 126 przewiduje, że: „obowiązuje okres przejściowy lub okres wdrażania, który rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej Umowy i kończy się w dniu 31 grudnia 2020 r.”. Zgodnie zatem z brzmieniem Umowy Brexitowej, okres przejściowy zakończył się 31 grudnia 2020 r. Wskazać także należy, że Wielka Brytania w myśl Umowy Brexitowej, opuściła Unię Europejską.

Wdrażając postanowienia Umowy Brexitowej do polskiego ustawodawstwa, uchwalano ustawę z dnia 19 lipca 2019 r. o okresie przejściowym, o którym mowa w Umowie o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1516; dalej: „Ustawa Brexitowa”).

Ustawa Brexitowa weszła w życie z dniem wejścia w życie Umowy Brexitowej, który to dzień został ogłoszony w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” przez ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej (art. 3 i 4 Ustawy Brexitowej). Zgodnie z obwieszczeniem Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 30 stycznia 2020 r. w sprawie wejścia w życie Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (M.P. 2020 poz. 107), dniem wejścia w życie Umowy Brexitowej oraz Ustawy Brexitowej jest 1 lutego 2020 r.

Art. 1 Ustawy Brexitowej stanowi, że ilekroć w przepisach odrębnych jest mowa o państwie członkowskim Unii Europejskiej lub Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej, w okresie przejściowym, o którym mowa w art. 126 Umowy Brexitowej, rozumie się przez to również Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

Jednocześnie, w myśl art. 127 ust. 1 Umowy Brexitowej, o ile Umowa Brexitowa nie stanowi inaczej, w okresie przejściowym prawo Unii ma zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i na jego terytorium. W okresie przejściowym prawo Unii mające zastosowanie zgodnie z ust. 1 wywołuje takie same skutki prawne w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie, jakie wywołuje w Unii i w jej państwach członkowskich, oraz jest stosowane zgodnie z tymi samymi metodami i ogólnymi zasadami, jak te mające zastosowanie w Unii (art. 127 ust. 3 Umowy Brexitowej).

Zatem, w okresie od 1 lutego 2020 r. (tj. od dnia wejścia w życie Umowy Brexitowej) do końca okresu przejściowego z art. 126 Umowy Brexitowej (do dnia 31 grudnia 2020 r.) Wielka Brytania była w dalszym ciągu traktowana jako państwo członkowskie Unii Europejskiej.

Natomiast, z dniem 1 stycznia 2021 r. w wyniku zakończenia procesu opuszczania przez Wielką Brytanię struktur Unii Europejskiej, stała się krajem nienależącym do Unii Europejskiej.

Na powyższe wskazuje także stanowisko z broszury informacyjnej zamieszczonej na stronie internetowej Ministerstwa Finansów pt. „Konsekwencje na gruncie VAT upływu okresu przejściowego po wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej”: „Po upływie okresu przejściowego (który zakończył się 31 grudnia 2020 r.) Wielka Brytania będzie dla celów VAT traktowana jako państwo trzecie, z zastrzeżeniem postanowień Protokołu w sprawie Irlandii/Irlandii Północnej, zgodnie z którym na terytorium Irlandii Północnej w dalszym ciągu będą obowiązywać unijne regulacje VAT w odniesieniu do towarów (zastrzeżenie to nie obejmuje świadczenia usług)”.

Ponadto z ww. broszury wynika, że: „Po zakończeniu okresu przejściowego unijne i krajowe przepisy o VAT dotyczące przemieszczeń (dostaw) towarów dokonywanych pomiędzy państwami UE nie będą miały zastosowania do obrotu towarowego między państwami członkowskimi (UE-27) a Zjednoczonym Królestwem (z wyjątkiem terytorium Irlandii Północnej)”.

Powyższe skutkuje tym, że brytyjski podatek VAT po wystąpieniu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej i zakończeniu tzw. okresu przejściowego nie jest uznawany za podatek od wartości dodanej obowiązujący na terytorium Unii Europejskiej. Zatem od 1 stycznia 2021 r. do brytyjskiego podatku VAT, nie może mieć zastosowania stanowisko odnoszące się do podatku od wartości dodanej obowiązującego w innych niż Rzeczpospolita Polska krajach członkowskich Unii Europejskiej.

Mając na uwadze transakcje towarowe związane z terytorium Irlandii Północnej wskazać należy, że od 1 stycznia 2021 r. na terytorium Irlandii Północnej będzie występował swego rodzaju mieszany system VAT, w ramach którego obrót towarowy będzie podlegał zharmonizowanym przepisom UE, natomiast do świadczenia usług będą miały zastosowanie takie przepisy, jakie odnoszą się do świadczenia usług z podmiotami z państw trzecich.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w świetle literalnego brzmienia cytowanych powyżej przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane przez Spółkę przychody, pomniejszać o podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii. Jak wskazano powyżej, podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług (nie jest tym podatkiem), o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 9 updop. Nie może być również utożsamiany z podatkiem od wartości dodanej, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług.

Zatem, przychodem Państwa Spółki będzie wartość podatku należnego VAT (VAT UK) wynikającego z wystawionych faktur dokumentujących dostawę krajową w Wielkiej Brytanii oraz transakcji importu i wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w Wielkiej Brytanii. W przedstawionej sytuacji nie mają zastosowania odpowiednie regulacje ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnoszące się do podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego Państwa stanowisko dotyczące Wielkiej Brytanii w zakresie pytania nr 1 oraz części pytania nr 2 jest nieprawidłowe.

Natomiast podatek należny VAT (VAT UK) wynikający z transakcji importu i wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w Irlandii Północnej nie powinien zostać zaliczony przez Spółkę jako przychód w rozumieniu ustawy o CIT.

W tej części pytania nr 2 Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych, oraz wyroków sądów administracyjnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określony stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych i tylko do nich się odnoszących.

Powołane interpretacje oraz orzeczenia sądu nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.