Interpretacja indywidualna z dnia 13 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.688.2025.1.SJ
Zwroty kosztów ładowania prywatnego samochodu elektrycznego i jego używania w jazdach lokalnych, nieuregulowane przepisami prawnymi, stanowią przychód podlegający opodatkowaniu PIT, zgodnie z art. 12 ust. 1 oraz art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
26 sierpnia 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 21 sierpnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej.
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Jest Pan zatrudniony na podstawie umowy o pracę w rozumieniu Kodeksu pracy.
W ramach wykonywania obowiązków służbowych zamierza Pan zawrzeć ze swoim pracodawcą pisemną umowę cywilnoprawną dotyczącą używania Pana prywatnego samochodu osobowego - pojazdu elektrycznego - do celów służbowych.
Samochód będzie wykorzystywany w szczególności:
·w ramach podróży służbowych w rozumieniu Kodeksu pracy,
·sporadycznie także do jazd lokalnych związanych z wykonywaniem obowiązków służbowych na terenie miejscowości, w której znajduje się siedziba pracodawcy.
Na podstawie umowy pracodawca będzie wypłacał Panu miesięczne wynagrodzenie ryczałtowe z tytułu używania pojazdu do celów służbowych, wyliczane na podstawie faktycznie przejechanych kilometrów zgodnie ze stawką za 1 km przebiegu pojazdu.
Wysokość tej stawki nie będzie ustalana zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 22 grudnia 2022 r., gdyż rozporządzenie to nie reguluje zasad zwrotu kosztów w przypadku samochodów elektrycznych. Stawka zostanie określona wprost w zawartej umowie cywilnoprawnej z pracodawcą, z uwzględnieniem wewnętrznych regulacji i uzgodnień w zakładzie pracy.
Dodatkowo pracodawca będzie Panu zwracał koszty ładowania samochodu elektrycznego wykorzystywanego do celów służbowych. Zwrot będzie następował na podstawie przedłożonych przez Pana rachunków lub faktur dokumentujących poniesione wydatki.
Pracodawca nie jest jednostką, której działalność regulowana jest odrębną ustawą przewidującą szczególne zasady zwrotu kosztów używania prywatnych pojazdów pracowników. Zwrot kosztów następuje wyłącznie na podstawie zawartej umowy cywilnoprawnej.
Pracodawca stoi na stanowisku, że zarówno wypłaty z tytułu „kilometrówki", jak i zwrot kosztów ładowania pojazdu nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (PIT), ponieważ są świadczeniami zwrotnymi, związanymi z wykonywaniem obowiązków służbowych.
Pytanie
Czy w zdarzeniu przyszłym, wypłaty otrzymywane przez Pana od pracodawcy z tytułu:
1)zwrotu kosztów używania prywatnego samochodu elektrycznego do celów służbowych („kilometrówka”) oraz
2)zwrotu kosztów ładowania pojazdu elektrycznego na podstawie przedłożonych rachunków
- będą stanowiły dla Pana przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i wymagający wykazania w rocznym zeznaniu PIT?
Pana stanowisko w sprawie
W Pana ocenie, wypłaty te nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu PIT, ponieważ:
·są zwrotem poniesionych kosztów związanych z realizacją obowiązków służbowych,
·nie zwiększają Pana majątku w sensie definicji przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o PIT,
·są ekwiwalentem wydatków poniesionych przez Pana w imieniu i na rzecz pracodawcy.
Podobne stanowisko prezentowane było w dotychczasowych interpretacjach indywidualnych, np. interpretacji Dyrektora KIS z dnia 13 marca 2023 r., sygn. 0115-KDIT2.4011.30.2023.1.MD, gdzie uznano, że zwrot kosztów ładowania samochodu elektrycznego używanego służbowo nie stanowi przychodu pracownika.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).
Źródła przychodów
W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:
Źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.
Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Według art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy:
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.
Z kolei art. 12 ust. 4 powołanej ustawy stanowi, że:
Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.
W świetle art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.
Z informacji przedstawionych przez Pana wynika, że:
1)jest Pan zatrudniony na podstawie umowy o pracę;
2)zamierza Pan podpisać z pracodawcą umowę o używanie Pana elektrycznego samochodu osobowego do celów służbowych;
3)samochód używany będzie w podróżach służbowych oraz w jazdach lokalnych;
4)pracodawca będzie Panu wypłacał miesięczny ryczałt z tytułu używania prywatnego samochodu do celów służbowych.
Powziął Pan wątpliwość, czy zwrot kosztów używania prywatnego samochodu elektrycznego do celów służbowych oraz zwrot kosztów ładowania pojazdu elektrycznego stanowią przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Używanie prywatnego samochodu o napędzie elektrycznym do celów służbowych – podróż służbowa
Zgodnie z art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 277 ze zm.):
Pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.
W myśl natomiast art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:
a) podróży służbowej pracownika,
b) podróży osoby niebędącej pracownikiem
– do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.
Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).
Zgodnie z § 1 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej:
Rozporządzenie określa wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej:
1) na obszarze kraju, zwanej dalej „podróżą krajową”;
2) poza granicami kraju, zwanej dalej „podróżą zagraniczną”.
W myśl § 2 przywołanego rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej:
Z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:
1) diety;
2) zwrot kosztów:
a) przejazdów,
b) dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
c) noclegów,
d) innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
Zgodnie z § 3 ust. 3 i 4 ww. rozporządzenia:
Na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy. W tych przypadkach, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1265 oraz z 2013 r. poz. 21).
W zakresie dotyczącym zwrotu kosztów używania samochodu prywatnego w podróży służbowej zastosowanie znajduje rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27 poz. 271 ze zm.). Jednakże rozporządzenie to nie obejmuje swoim zakresem samochodów osobowych o napędzie elektrycznym.
Powyższe przepisy prawa wskazują zatem, że otrzymywany przez pracownika zwrot kosztów używania samochodu elektrycznego niebędącego własnością pracodawcy w związku z przejazdem, który odbywa się według zasad obowiązujących przy podróżach służbowych na obszarze kraju może korzystać ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Jednocześnie podkreślić jednak należy, że w przypadku zwrotu kosztów przejazdu z tytułu odbycia podróży służbowej prywatnym samochodem o napędzie elektrycznym nie ma zastosowania limit wysokości iloczynu przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu z rozporządzenia Ministra Infrastruktury. Otrzymany zwrot kosztów przejazdu samochodem elektrycznym korzysta zatem w całości ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy (nie jest ograniczony limitem).
W konsekwencji zwrot Panu kosztów przejazdu będący podróżą służbową w całości korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a tejże ustawy.
Natomiast w sytuacji, gdy pracodawca oprócz zwrotu kosztów używania prywatnego samochodu elektrycznego w celu odbycia podróży służbowej dokonuje Panu zwrotu kosztów ładowania ww. samochodu na podstawie przedkładanych rachunków, to taki zwrot będzie stanowił dla Pana przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Ponadto zwrot kosztów ładowania elektrycznego samochodu prywatnego w jazdach lokalnych stanowi dla Pana podlegający opodatkowaniu przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W związku z powyższym Pana stanowisko dotyczące wypłat otrzymywanych przez Pana od pracodawcy z tytułu zwrotu kosztów używania prywatnego samochodu elektrycznego do podróży służbowych oraz zwrotu kosztów ładowania pojazdu elektrycznego na podstawie przedłożonych rachunków jest nieprawidłowe.
Używanie prywatnego samochodu o napędzie elektrycznym do celów służbowych – jazdy lokalne
Stosownie do postanowień art. 34a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 728):
Na podstawie umów cywilnoprawnych mogą być używane, do celów służbowych, samochody osobowe, motocykle i motorowery niebędące własnością pracodawcy.
Natomiast § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27 poz. 271 ze zm.) stanowi, że:
Zwrot kosztów używania przez pracownika w celach służbowych do jazd lokalnych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, zwanych dalej „pojazdami do celów służbowych”, następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej, zawartej między pracodawcą a pracownikiem, o używanie pojazdu do celów służbowych, na warunkach określonych w rozporządzeniu.
Wobec powyższego, kwota przedmiotowego zwrotu wydatków za jazdy lokalne stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy.
Ustawodawca definiując na potrzeby ustawy pojęcie przychodu w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dokonał rozróżnienia pieniędzy i wartości pieniężnych od wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Zatem w omawianej sprawie nie ma zastosowania wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt. K 7/13, dotyczący nieodpłatnych świadczeń, gdyż otrzymuje Pan środki pieniężne.
Ponadto zauważyć należy, że Trybunał Konstytucyjny w tym wyroku stwierdził, że:
W przypadku świadczenia pieniężnego przysporzenie jest niewątpliwe i niejako bezwarunkowe (zawsze oznacza zwiększenie aktywów).
Skoro wyrok ten dotyczy wyłącznie świadczeń nieodpłatnych - to nie może mieć zastosowania do świadczeń pieniężnych. Stosowanie tez zawartych w tym wyroku do świadczeń o charakterze pieniężnym otrzymywanych przez pracownika, a więc również do zwrotu kosztów używania przez pracownika samochodu prywatnego do celów służbowych w ramach jazd lokalnych, nie jest uzasadnione.
Obowiązujące przepisy prawa pracy nie nakładają na pracodawcę obowiązku zrekompensowania pracownikowi ww. wydatku, tak jak ma to miejsce w przypadku podróży służbowej zgodnie z art. 775 Kodeksu pracy.
Należy zaznaczyć, że „podróż służbowa” i „jazda lokalna” nie są pojęciami tożsamymi.
O podróży służbowej można mówić wtedy, gdy pracownik wykonuje na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.
Natomiast wszystkie podróże odbywające się w miejscowości, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub w ramach określonego w umowie o pracę stałego miejsca pracy, określa się mianem „jazdy lokalnej”.
Jak wskazał Pan we wniosku - używanie prywatnego samochodu do celów służbowych obejmuje sporadycznie jazdy lokalne.
W przypadku „jazd lokalnych” pracodawca nie ma obowiązku wypłacania pracownikowi należności związanych z wykonywaniem obowiązków pracowniczych, o których mowa w art. 775 § 1 Kodeksu pracy. To z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji nieotrzymania zwrotu poniesionych kosztów przez pracownika, musiałby je pokryć z własnych środków. Zatem przyjęcie dodatkowego świadczenia oferowanego przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku jaki musiałby ostatecznie ponieść, gdyby pracodawca nie dokonał jego zwrotu.
Wobec tego zwrot kosztów poniesionych przez pracowników tytułem wykorzystywania samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych - stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy, a w konsekwencji przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do wykorzystywania prywatnych aut do jazd lokalnych przewiduje unormowania w zakresie zwolnienia z opodatkowania zwracanych pracownikom kwot z tego tytułu.
Wspomniane zwolnienie przedmiotowe zostało uregulowane w art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy.
W myśl tego przepisu:
Wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.
Z przepisu tego zatem wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych korzysta ze zwolnienia podatkowego:
·jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw, czyli z tzw. pragmatyk służbowych,
·do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.
Powyższa regulacja ogranicza jednak krąg podatników mogących skorzystać z omawianego zwolnienia do tych, którym przepisy odrębnych ustaw gwarantują możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów bądź nakładają na pracodawcę obowiązek zwrotu pracownikowi tych kosztów.
Odrębnymi ustawami, do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są np.:
·ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej „Poczta Polska” (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 2064),
·ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 530),
·ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 901 ze zm.),
·ustawa z 27 lipca 2001 r. o kuratorach sądowych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1095).
Zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw. W pozostałych przypadkach zwrot taki stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy. Zatem omawianie zwolnienie adresowane jest do wąskiej grupy osób, o których mowa w odrębnych ustawach, do których odwołał się ustawodawca.
Ponadto wskazać należy, że odrębne przepisy, do których odwołuje się przepis art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to również rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. Nr 27, poz. 271).
Należy zauważyć, że w obecnym stanie prawnym, w ww. rozporządzeniu brak jest regulacji wprost odnoszących się do pojazdów elektrycznych, czy pojazdów napędzanych wodorem, o których mowa w ustawie z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 875).
Ww. rozporządzenie umożliwia dokonanie takiego zwrotu jedynie w odniesieniu do pojazdów o napędzie spalinowym, uzależniając jego wysokość od pojemności skokowej silnika pojazdu mechanicznego. Natomiast omawiane rozporządzenie – warunkujące zastosowanie zwolnienia podatkowego – nie ma zastosowania do zwrotu pracownikom kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych o napędzie elektrycznym niebędących własnością pracodawcy.
W związku z powyższym obecnie obowiązujące przepisy prawa nie regulują kwestii zwrotu pracownikom kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych o napędzie elektrycznym niebędących własnością pracodawcy.
Przychód ten nie będzie korzystać ze zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 23b powołanej ustawy. Prawo do skorzystania z ww. zwolnienia przysługiwałoby jedynie (na zasadach wynikających z ww. rozporządzenia), jeżeli zwrot tych kosztów wynikałby wprost z przepisów odrębnych ustaw, które gwarantowałyby możliwość przyznania prawa do zwrotu bądź nakładały na pracodawcę obowiązek zwrotu pracownikowi tych kosztów.
W związku z powyższym, wypłaty otrzymywane przez Pana od pracodawcy z tytułu zwrotu kosztów używania prywatnego samochodu elektrycznego do jazd lokalnych będą stanowiły dla Pana przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i wymagający wykazania w rocznym zeznaniu.
Zatem Pana stanowisko w tej części należało uznać za nieprawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja, o podanej przez Pana we własnym stanowisku sygnaturze nie istnieje w obrocie prawnym.
Interpretacja rozstrzyga jedynie zagadnienie objęte pytaniem, tj. powstanie przychodu powstanie przychodu w zw. z używaniem prywatnego auta elektrycznego do celów służbowych. Inne kwestie np. rozliczenia zużytego prądu na potrzeby podróży służbowej lub jazdy lokalnej, nie były przedmiotem oceny przez Organ.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
POTRZEBUJESZ POMOCY?