Interpretacja indywidualna z dnia 17 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-3.4013.250.2025.1.MPU

Interpretacja indywidualna

- stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku akcyzowym, w zakresie braku obowiązku zapłaty podatku akcyzowego w sytuacji obciążania najemców kosztem energii elektrycznej wyprodukowanej z instalacji fotowoltaicznej, jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Państwa wniosek z 17 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej wpłynął 18 września 2025 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest bankiem, posiadającym status czynnego podatnika podatku VAT. Podstawowy przedmiot działalności Wnioskodawcy stanowią czynności bankowe w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2488, z późn. zm.), które to Wnioskodawca wykonuje na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W ramach prowadzonej działalności bankowej, Bank wykorzystuje instalację fotowoltaiczną, zlokalizowaną na należących do niego nieruchomościach, służącą do wytwarzania energii elektrycznej na potrzeby własne Banku. Łączna moc zainstalowanych generatorów nie przekracza 1 MW.

Wyprodukowana energia elektryczna przeznaczona jest w pierwszej kolejności na pokrycie własnego zapotrzebowania Banku w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Energia ta wykorzystywana jest do zasilania urządzeń technicznych, oświetlenia, systemów informatycznych i innych instalacji koniecznych do prawidłowego funkcjonowania placówek i infrastruktury Banku.

W niektórych lokalach Banku część powierzchni udostępniana jest najemcom. Najemcy ci korzystają z infrastruktury Banku, w tym z dostępu do energii elektrycznej. Bank nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży energii elektrycznej i nie posiada koncesji, o których mowa w ustawie Prawo energetyczne.

Koszty związane z utrzymaniem lokali, obejmujące również koszty energii elektrycznej, przenoszone są na najemców w formie opłat związanych z najmem.

Rozliczenia z najemcami dokonywane są w okresach miesięcznych w jeden z dwóch sposobów:

- W przypadku lokali wyposażonych w podliczniki - Bank obciąża najemców kosztami faktycznie zużytej przez nich energii elektrycznej, wynikającymi ze wskazań podlicznika danego lokalu.

- W przypadku lokali nieposiadających podlicznika - Bank obciąża najemców zryczałtowanymi (hipotetycznymi) kosztami zużycia energii elektrycznej, ustalanymi proporcjonalnie do powierzchni zajmowanego lokalu bądź na innej uzgodnionej podstawie.

Na wystawianych najemcom fakturach lub innych dokumentach rozliczeniowych, Bank wyodrębnia ww. koszty, przy czym koszty te nie są wykazywane jako odrębna pozycja sprzedaży energii elektrycznej, lecz jako wyodrębniony element kosztowy kompleksowej usługi najmu. Taki sposób rozliczenia zużytej energii, ma na celu zapewnienie przejrzystego i klarownego rozliczenia wszystkich elementów składających się na koszt kompleksowej usługi najmu i jest powszechnie przyjętą praktyką w obrocie gospodarczym.

Pytanie

Czy obciążając najemców kosztem energii elektrycznej wyprodukowanej z instalacji fotowoltaicznej, Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku akcyzowego?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy obciążając najemców kosztem energii elektrycznej wyprodukowanej z instalacji fotowoltaicznej, nie będzie on zobowiązany do zapłaty podatku akcyzowego.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (dalej: ustawa o podatku akcyzowym), w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest m.in.:

1) sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium kraju, w tym przez podmiot nieposiadający koncesji na wytwarzanie, magazynowanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, który wyprodukował tę energię,

2) zużycie energii elektrycznej przez podmiot nieposiadający koncesji, który wyprodukował tę energię,

3) zużycie energii elektrycznej przez nabywcę końcowego, jeżeli nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.

Natomiast zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku akcyzowym:

podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą, w tym podmiot będący nabywcą końcowym zużywającym energię elektryczną, jeżeli od tej energii nie została zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku akcyzowym:

nabywca końcowy jest definiowany jako podmiot nabywający energię elektryczną, nieposiadający koncesji na wytwarzanie, magazynowanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (z określonymi wyłączeniami, niemającymi zastosowania w niniejszej sprawie).

Z powyższego wynika, że zarówno sprzedaż energii do najemców, jak i zużycie wyprodukowanej przez Bank energii, co do zasady stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem akcyzowym.

W tym miejscu wskazać należy, że ustawodawca wprowadził możliwość zwolnienia z podatku akcyzowego. Zgodnie z § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 28 czerwca 2021 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (dalej: Rozporządzenie):

zwalnia się od akcyzy zużycie energii elektrycznej przez podmiot, który wyprodukował ją z generatorów o łącznej mocy nieprzekraczającej 1 MW.

Powyższe zwolnienie dotyczy zatem wyłącznie zużycia wyprodukowanej przez siebie energii na własne potrzeby, nie dotyczy natomiast sprzedaży energii na rzecz innych podmiotów, nawet jeśli została ona wyprodukowana z generatorów o łącznej mocy nieprzekraczającej 1 MW.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku akcyzowym:

sprzedaż oznacza czynność faktyczną lub prawną, w której wyniku dochodzi do przeniesienia posiadania lub własności przedmiotu sprzedaży na inny podmiot.

W związku z powyższym wskazać należy, że w sytuacji, gdy produkowana z wykorzystaniem instalacji fotowoltaicznej energia będzie wykorzystywana i zużywana wyłącznie przez Bank na jego własne potrzeby - ze względu na to, że łączna moc generatorów nie przekracza 1 MW, Bank będzie uprawniony do zastosowania zwolnienia z podatku akcyzowego.

W opisanym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) nie można uznać, że po stronie Banku występuje sprzedaż energii elektrycznej w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym. Obciążenie najemców kosztami energii elektrycznej nie stanowi bowiem odrębnej transakcji przeniesienia posiadania lub własności energii na inny podmiot, lecz element kalkulacji wynagrodzenia za usługę najmu. W takim przypadku energia elektryczna jest w pierwszej kolejności zużywana przez Bank na własne potrzeby, związane z utrzymaniem i udostępnieniem nieruchomości.

Należy podkreślić, że Bank nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży energii elektrycznej i nie posiada stosownych koncesji przewidzianych w ustawie Prawo energetyczne. Energia elektryczna wyprodukowana w instalacji fotowoltaicznej służy zaspokojeniu potrzeb Banku wynikających z prowadzenia działalności gospodarczej oraz działalności pomocniczej w postaci najmu nieruchomości. W konsekwencji w ocenie Wnioskodawcy, obciążenie najemców kosztem energii elektrycznej nie stanowi sprzedaży energii w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku akcyzowym, lecz pozostaje elementem świadczenia kompleksowej usługi najmu.

Analogiczne podejście zostało zaprezentowane w interpretacji indywidualnej Szefa Krajowej Administracji Skarbowej z dnia 1 lutego 2023 r., nr DOP7.8101.4.2022. W interpretacji tej, która odnosiła się do różnych modeli rozliczania kosztów zużycia energii elektrycznej (uwzględnienie kosztu energii w czynszu, osobnym rozliczeniu kosztu energii na bazie podlicznika lub osobnym rozliczeniu kosztu energii na bazie szacunkowego ryczałtu), organ wskazał, iż wszystkie powyższe przypadki nie powinny być kwalifikowane jako sprzedaż energii, lecz jako korzystanie z niej dla własnych potrzeb (tj. wynajmowania lokali najemcom).

W przedmiotowej interpretacji organ stwierdził:

„W związku z tym, że nie prowadzą Państwo działalności, którą jest wytwarzanie energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii, to obciążanie kosztami zużytej energii z odnawialnych źródeł energii w takim przypadku najemców lokali usługowych również nie powinna być rozpatrywana w kategoriach sprzedaży energii”.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym), w którym Bank wytwarza energię elektryczną w instalacji fotowoltaicznej o łącznej mocy nieprzekraczającej 1 MW, a następnie zużywa ją na własne potrzeby związane z prowadzeniem działalności bankowej oraz działalności pomocniczej w zakresie najmu, obciążając najemców kosztami energii w ramach kompleksowej usługi najmu, nie wystąpi sprzedaż energii w rozumieniu ustawy o podatku akcyzowym.

W konsekwencji, w takim modelu rozliczeń energia elektryczna wyprodukowana i zużywana przez Bank korzysta ze zwolnienia przewidzianego w § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 28 czerwca 2021 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego.

Tym samym, po stronie Banku nie powstanie obowiązek zapłaty podatku akcyzowego od energii elektrycznej wytworzonej i wykorzystywanej w opisany sposób.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo w odniesieniu do sformułowanego we wniosku pytania jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz.U. z 2025 r., poz.126, ze zm.) zwanej dalej „ustawą”:

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy:

W poz. 33 załącznika nr 1 do ustawy wymieniono energię elektryczną o kodzie CN 2716 00 00.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 19 ustawy:

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 18 ustawy:

W art. 2 ust. 1 pkt 21 ustawy wskazano, że:

Jak stanowi art. 9 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy:

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy:

W art. 11 ust. 2 ustawy wskazano, że:

Jak stanowi art. 4 ustawy:

W myśl art. 5 ustawy:

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 24 ust. 1 i 3 ustawy:

W myśl § 5 rozporządzenia Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 28 czerwca 2021r., w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1891):

Zgodnie natomiast z § 5 rozporządzenia Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 25czerwca 2025 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 851):

§ 46 ww. rozporządzenia w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego z 25 czerwca 2025 r.:

§ 47 rozporządzenia w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego z 25 czerwca 2025 r.:

Jak z kolei wynika z art. 2 pkt 22 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1361, ze zm., zwana dalej „ustawą o OZE”):

Mając na uwadze powyższe przepisy, należy w pierwszej kolejności zauważyć, że obrót energią elektryczną oraz jej zużycie podlega co do zasady opodatkowaniu akcyzą. Ustawodawca w zakresie energii elektrycznej zawarł w art. 9 ust. 1 ustawy wyczerpujący katalog czynności, których zaistnienie stanowić będzie czynność podlegającą opodatkowaniu akcyzą, pociągającą za sobą obowiązek zapłaty akcyzy na zasadach wynikających z art. 24 ustawy. Przy czy prawodawca na podstawie ustawy jak i aktów wykonawczych przewidział również możliwość stosowania zwolnień w zakresie energii elektrycznej w ściśle określonych okolicznościach faktycznych.

Wyjaśnienia dalej wymaga, że zagadnienia związane z opodatkowaniem akcyzą uregulowane są w ustawie o podatku akcyzowym (i aktach wykonawczych do tej ustawy), co wynika z art. 217 Konstytucji RP, w myśl którego nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy.

To właśnie ustawa z 6 marca 2008 r. o podatku akcyzowym reguluje najważniejsze kwestie związane z akcyzą, w tym określa reguły opodatkowania określonych wyrobów akcyzowych, wskazuje podmioty, na których ciąży obowiązek podatkowy (podatników akcyzy), charakteryzuje przedmiot opodatkowania oraz wysokość podatku (określa jego stawki). Ponadto ustawa określa warunki zwolnienia danych wyrobów z podatku. Jednocześnie to właśnie z ustawy wynika, jak zorganizowany jest w Polsce obrót wyrobami akcyzowymi, jakie trzeba spełnić warunki, żeby korzystać z danych preferencji podatkowych, a także jakie obowiązki ciążą na podatnikach tego podatku.

Podkreślić w tym miejscu należy, że zgodnie z treścią art. 5 ustawy, czynności lub stany faktyczne, o których mowa m.in. art. 9 ust. 1 ustawy, są przedmiotem opodatkowania akcyzą niezależnie od tego, czy zostały wykonane lub powstały z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa. Tym samym z punktu widzenia oceny, czy dana czynność, np. produkcja wyrobów akcyzowych, sprzedaż wyrobów akcyzowych, rodzi skutki podatkowe w akcyzie, dochowanie warunków przewidzianych przepisami prawa dla dokonania tych czynności jest obojętne. Zatem zawsze w takich sytuacjach, o ile tylko zostanie spełniona dyspozycja normy wynikająca z przepisów ustawy, określających przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązek podatkowy w akcyzie. De facto zatem warunki lub też forma czynności są obojętne dla sprawy wystąpienia przedmiotu opodatkowania. W konsekwencji kluczowe z punktu widzenia powstania obowiązku podatkowego w akcyzie jest samo dokonanie czynności, z którą ustawa wiąże powstanie tego obowiązku (por.m.in. wyrok WSA w Lublinie z 29 kwietnia 2015 r., sygn. akt I SA/Lu 249/15).

Powyższe tezy jak i sama treść art. 5 ustawy (podobnie art. 4 ustawy, odnoszącego się do materii zwolnień), są odzwierciedleniem jednej z podstawowych zasad prawa podatkowego - zasady autonomii prawa podatkowego, zgodnie z którą powstanie, m.in. obowiązku podatkowego wynikać może wyłącznie z przepisów prawa podatkowego, pomimo że niejednokrotnie jest to związane z dokonaniem czynności uregulowanych w innych gałęziach prawa. Autonomia prawa podatkowego jest bowiem swego rodzaju kompromisem pomiędzy zasadami spójności i zupełności systemu prawa, do którego prawo podatkowe przynależy, a jego niezależnością w obrębie tego systemu, przy czym jednocześnie inne dziedziny nie mogą stanowić źródła powstania obowiązku podatkowego czy uprawnienia na gruncie prawa podatkowego, gdyż jest to zastrzeżone wyłącznie dla przepisów prawa podatkowego (por. wyrok NSA z 6 maja 2021 r., sygn. akt I GSK 59/18; wyrok WSA w Krakowie z24maja 2016 r., sygn. akt I SA/Kr 380/16; uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2kwietnia 2012 r., sygn. II FPS 3/11; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 czerwca 2015 r., sygn. akt I FSK 223/14).

Oznacza to, że przepisy prawa podatkowego nie mogą być modyfikowane przez pryzmat innych aktów prawnych jak również nie mogą być interpretowane w sposób zdeterminowany przez konieczność dostosowania do zasad określonych w tych innych aktach prawnych czy też praktyk i zamierzeń gospodarczych podmiotów.

Zauważyć należy, że podatek akcyzowy jest podatkiem nakładanym tylko na niektóre wyroby określone w art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy i jest podatkiem jednofazowym - nakładanym co do zasady tylko jeden raz.

Z zasadą jednokrotności opodatkowania akcyzą wiąże się również zasada opodatkowania konsumpcji, która sprowadza się do obciążania ciężarem ekonomicznym podatku ostatecznego nabywcy wyrobu. Zasada ta jest w szczególności uwidoczniona w stosunku do opodatkowania sprzedaży energii elektrycznej na rzecz nabywcy końcowego zdefiniowanego w art. 2 ust. 1 pkt 19 ustawy - podmiotu nabywającego energię elektryczną, nieposiadającego koncesji na wytwarzanie, magazynowanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy Prawo energetyczne. Zatem zgodnie z powyższą definicją wprowadzono zasadę opodatkowania akcyzą ostatniego etapu obrotu, czyli etapu wydania energii elektrycznej do konsumpcji końcowemu nabywcy - konsumentowi.

Jednocześnie zgodnie z art 2. ust. 1 pkt 21 sprzedaż oznacza czynność faktyczną lub prawną, w której wyniku dochodzi do przeniesienia posiadania lub własności przedmiotu sprzedaży na inny podmiot.

A więc na potrzeby opodatkowania akcyzą wyrobów akcyzowych, ustawodawca ustanowił szeroką definicję sprzedaży, tak aby obejmowała wszystkie możliwe transakcje i czynności, których przedmiotem mogą być wyroby akcyzowe. W ten bowiem sposób racjonalny ustawodawca umożliwia zapewnienie powszechności opodatkowania podatkiem akcyzowym wszystkich możliwych transakcji i czynności, które co wskazano wyżej, oderwane mogą być w wielu przypadkach od transakcji w rozumieniu cywilnoprawnymi, co ma służyć zapewnieniu realizacji założonych przez normodawcę celów opodatkowania.

W tym miejscu należy więc podkreślić, że powstanie obowiązku podatkowego nie jest zależne od woli podatnika lecz od okoliczności, które je wywołują.

Obowiązek podatkowy w przypadku energii elektrycznej powstaje, m.in. w momencie jej sprzedaży nabywcy końcowemu (konsumentowi), przy czym, co wynika wprost z art. 11 ust. 2 ustawy, jest to związane z wystawieniem przez podatnika faktury lub innego dokumentu, z którego wynika zapłata należności za sprzedaną przez podatnika energię elektryczną. Podstawę do obliczenia należnego podatku akcyzowego z tytułu sprzedaży energii na terytorium kraju, stanowi ilość energii fizycznie wydanej danemu klientowi, wyrażoną w MWh, w danym okresie rozliczeniowym i co do zasady powinno odbywać się w oparciu o urządzenia pomiarowo-rozliczeniowe, przy czym ustawodawca dopuszcza także stosowanie metod szacunkowych (w przypadku braku posiadania urządzeń pomiarowo-rozliczeniowych lub w przypadku, gdy urządzenie pomiarowe zlicza ilość energii elektrycznej pochodzącej z różnych źródeł, np. energii nabytej od zewnętrznego dostawcy i wytworzonej w instalacji fotowoltaicznej), co wynika z przepisów dotyczących ewidencji energii elektrycznej (art. 138h ustawy).

Zgodnie z powyższą definicją nabywcy końcowego, wprowadzono zasadę opodatkowania akcyzą ostatniego etapu obrotu, czyli etapu wydania energii elektrycznej do konsumpcji nabywcy końcowemu, w tym przez podmiot posiadający koncesję jak i przez podmiot nieposiadający koncesji, który wyprodukował tą energię.

Dla opodatkowania sprzedaży energii elektrycznej nabywcy końcowemu, co do zasady nie ma zatem znaczenia status podmiotu sprzedającego. Dla uznania, że dojdzie do sprzedaży energii elektrycznej istotne jest to, aby doszło do wydania energii elektrycznej, a sprzedawca wystawił fakturę lub inny dokument, z którego wynika należność za sprzedaną (wydaną) energię elektryczną, co wynika wprost z art. 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 11 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy.

W tym miejscu odnosząc się do Państwa wskazań dotyczących kompleksowego charakteru świadczonych usług najmu, zauważyć należy, że zgodnie z orzecznictwem, dostawy mediów, w tym energii elektrycznej w ramach wynajmu, co do zasady powinny być uważane za odrębne świadczenia od usługi najmu, jeżeli najemca ma możliwość wyboru sposobu korzystania z danych towarów i usług poprzez decydowanie o wielkości zużycia. Jak zauważa NSA w wyroku z 10 lipca 2015 r., sygn. akt IFSK 944/15: „(…) Taka sytuacja wystąpi wówczas, gdy zostały przyjęte kryteria umożliwiające określenie faktycznego zużycia mediów. W szczególności, jak wskazał Trybunał, taka sytuacja występuje w przypadku rozliczania zużycia tych mediów w oparciu o wskazania liczników. Możliwe jest jednak przyjęcie przez strony umowy innego sposobu ustalenia faktycznego zużycia mediów np. w oparciu o liczbę osób korzystających z wynajmowanych pomieszczeń. Przy wyborze tych kryteriów strony muszą kierować się względami ekonomicznymi, które pozwolą na wydzielenie i oddzielne rozliczenie mediów w taki sposób, że obiektywnie odzwierciedlone zostanie ich zużycie i wówczas świadczenia te powinny być traktowane odrębnie. Zatem w odniesieniu do mediów, w stosunku do których możliwe jest przyjęcie kryterium zużycia to właśnie ww. kryterium będzie decydujące o odrębności tych mediów, a nie kwestia czy najemca miał możliwość wyboru świadczeniodawcy”.

Zatem powszechną zasadą jest, że podmioty nie mogą uznać za jedno świadczenie kompleksowe usługi najmu oraz dostawę mediów związaną z usługą najmu, jeśli najemca decyduje o wielkości zużycia, np.: przez zamontowanie liczników/podliczników. Od najemcy jest wtedy pobierana kwota czynszu za najem oraz odrębna opłata za zużyte media.

Zauważyć przy tym należy, że dla podatku akcyzowego udokumentowanie wydania energii elektrycznej może nastąpić na podstawie faktury jak i innego dokumentu z którego wynika należność za sprzedaną (wydaną) energię elektryczną.

Z kolei opodatkowaniu akcyzą nie podlega samo wytwarzanie energii elektrycznej, jak i energia elektryczna, która jest przedmiotem obrotu pomiędzy podmiotami posiadającymi koncesję, a także sprzedaż energii elektrycznej podmiotowi posiadającemu koncesję przez podmiot, który tą energię elektryczną wyprodukował i który sam takiej koncesji nie posiada.

Opodatkowaniu, zgodnie z zasadą jednofazowości, nie podlega także energia elektryczna nabyta przez nabywcę końcowego (nabyta od podmiotu posiadającego koncesję z akcyzą zawartą w cenie), która została odsprzedana (refakturowana) innemu podmiotowi. Tym samym pomimo faktu, że w takiej sytuacji dochodzi do sprzedaży w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 21 ustawy, to ta kolejna czynność z uwagi na treść art. 9 ust. 3 ustawy co do zasady nie powoduje powstania obowiązku podatkowego.

Podsumowując - obrót i zużycie energii elektrycznej podlega co do zasady opodatkowaniu akcyzą, a ustawodawca w zakresie energii elektrycznej zawarł w art. 9 ust. 1 ustawy (w zw. z art. 11 ustawy) wyczerpujący katalog czynności, których zaistnienie stanowić będzie czynność podlegającą opodatkowaniu akcyzą, skutkującą obowiązkiem zapłaty akcyzy na zasadach wynikających z art. 24 ustawy. Przy czym istnieje również możliwość uniknięcia konieczności zapłaty podatku akcyzowego przy zastosowaniu zwolnień od podatku (uzależnionych od okoliczności faktycznych i wynikających z ustanowionych przez prawodawcę przepisów).

Zgodnie z przedstawionym opisem sprawy na należących do Państwa nieruchomościach znajdują się instalacje fotowoltaiczne o łącznej nie przekraczającej 1 MW. Wytworzona w tych instalacjach energia elektryczna jest wykorzystywana przez Państwa jak i najemców, którzy korzystają z infrastruktury Banku.

Jak wynika również z opisu sprawy, koszty związane z utrzymaniem lokali, obejmujące również koszty energii elektrycznej, przenoszone są na najemców w formie opłat związanych z najmem.

Rozliczenia z najemcami dokonywane są w okresach miesięcznych w jeden z dwóch sposobów:

- w przypadku lokali wyposażonych w podliczniki - Bank obciąża najemców kosztami faktycznie zużytej przez nich energii elektrycznej, wynikającymi ze wskazań podlicznika danego lokalu;

- w przypadku lokali nieposiadających podlicznika - Bank obciąża najemców zryczałtowanymi (hipotetycznymi) kosztami zużycia energii elektrycznej, ustalanymi proporcjonalnie do powierzchni zajmowanego lokalu bądź na innej uzgodnionej podstawie.

Jak Państwo wskazali, na wystawianych najemcom fakturach lub innych dokumentach rozliczeniowych, Bank wyodrębnia ww. koszty, przy czym koszty te nie są wykazywane jako odrębna pozycja sprzedaży energii elektrycznej, lecz jako wyodrębniony element kosztowy kompleksowej usługi najmu. Taki sposób rozliczenia zużytej energii, ma na celu zapewnienie przejrzystego i klarownego rozliczenia wszystkich elementów składających się na koszt kompleksowej usługi najmu i jest powszechnie przyjętą praktyką w obrocie gospodarczym.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Państwa wątpliwości - zakreślone treścią pytania dotyczą uznania, czy obciążając najemców kosztem energii elektrycznej wyprodukowanej z instalacji fotowoltaicznej, Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku akcyzowego.

W Państwa ocenie obciążając najemców kosztem energii elektrycznej wyprodukowanej z instalacji fotowoltaicznej, nie będą Państwo zobowiązani do zapłaty podatku akcyzowego, gdyż nie dochodzi do jej sprzedaży. W konsekwencji energia ta będzie, Państwa zdaniem, korzystała ze zwolnienia przewidzianego w § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 28 czerwca 2021 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego.

Z tym stanowiskiem nie sposób się jednak zgodzić. W ocenie Organu w przedstawionych okolicznościach w zakresie energii elektrycznej wyprodukowanej z instalacji fotowoltaicznej, która będzie wydawana najemcom, dochodzi do jej sprzedaży na rzecz najemców i to najemcy, a nie Państwo będą tą energię w rzeczywistości zużywać. Tym samym w sprawie nie znajdzie w tym zakresie zastosowania zwolnienie przewidziane w § 5 ust. 1 rozporządzenia ws. zwolnień, które dodatkowo od 1 lipca 2025r., wynika z innej, niż Państwo wskazali podstawy prawnej.

Jak wynika bowiem z opisu sprawy i treści pytania najemcy korzystają z energii elektrycznej wyprodukowanej z instalacji fotowoltaicznej i na nich, w oparciu o jeden z dwóch sposobów rozliczeń, są przenoszone koszty dotyczące energii elektrycznej, tj. w oparciu o podliczniki lub poprzez ryczałt, które są wyodrębnione na wystawianych najemcom fakturach lub innych dokumentach rozliczeniowych.

Zdaniem Organu w tej sytuacji mamy do czynienia z czynnością podlegającą opodatkowaniu akcyzą, która rodzi obowiązek podatkowy, tj. czynnością o której mowa w art. 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 11 ust. 1 pkt 2, ust. 2 i art. 2 ust. 1 pkt 21 ustawy - sprzedażą energii elektrycznej wyprodukowanej z instalacji fotowoltaicznej najemcom - nabywcom końcowym, przez podmiot nieposiadający koncesji, który wyprodukował tę energię.

Przedstawiony w opisie sprawy sposób rozliczenia z najemcami wskazuje jednoznacznie, że są spełnione przesłanki o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 11 ust. 1 pkt 2, ust. 2 i art. 2 ust. 1 pkt 21 ustawy. Dochodzi bowiem do wydania - sprzedaży energii elektrycznej wyprodukowanej z instalacji fotowoltaicznej najemcom, która będzie związana z wystawieniem przez Państwa faktur lub innych dokumentów rozliczeniowych, z których wynikać będzie zapłata należności za sprzedaną (wydaną najemcom) energię elektryczną wytworzoną w instalacjach fotowoltaicznych.

Dla takiej oceny nie ma znaczenia, że tak wyodrębnione koszty nie są wykazywane jako odrębna pozycja sprzedaży energii elektrycznej, lecz jako wyodrębnione elementy kosztowe kompleksowej usługi najmu. Samo bowiem wyodrębnienie tych kosztów, które jak Państwo sami wskazali, ma na celu zapewnienie przejrzystego i klarownego rozliczenia wszystkich elementów, jest wystarczające aby był spełniony warunek wynikający z art. 11 ust. 2 - doszło do wydania energii elektrycznej nabywcy końcowemu i wystawienia przez Państwa faktury lub innego dokumentu, z którego wynika zapłata należności za sprzedaną przez podatnika energię elektryczną wytworzoną w instalacjach fotowoltaicznych.

W przedstawionych zatem we wniosku okolicznościach, obciążając najemców kosztem energii elektrycznej wyprodukowanej z instalacji fotowoltaicznej, będą Państwo zobowiązani do zapłaty podatku akcyzowego od tej energii, a w sprawie nie znajdzie zastosowania zwolnienie z § 5 ust. 1 rozporządzenia ws. zwolnień.

W konsekwencji Państwa stanowisko należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

- stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz

-zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy wyłącznie Państwa sytuacji prawnopodatkowej oraz sprawy będącej przedmiotem zadanego pytania i została wydana w oparciu o przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

Zaznaczenia wymaga, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111, ze zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Odnosząc się do powołanej przez Państwa zmiany interpretacji Szefa Krajowej Administracji Skarbowej z dnia 1 lutego 2023r., znak: DOP7.8101.4.2022 wskazać należy, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie (por. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 27 marca 2015 r. sygn. akt III SA/Łd 109/15).

W kontekście powyższego zauważenia wymaga, że powołana przez Państwa interpretacja dotyczyła indywidualnego zdarzenia przyszłego, w którym wynajmujący nie wystawiał na rzecz najemców odrębnych faktur lub innych dokumentów, z których wynikał obowiązek zapłaty należności za wydaną energię elektryczną. Tym samym opis zdarzenia przyszłego w powołanej przez Państwa interpretacji nie jest analogiczny do przedstawionych przez Państwa okoliczności będących przedmiotem niniejszej sprawy.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy Ordynacja podatkowa. Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935, ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 iart.54§ 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art.57aPPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.