Interpretacja indywidualna z dnia 21 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.773.2025.3.RK

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 września 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 5 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy zaliczeniawydatków poniesionych na zakup odzieży i kosmetyków wykorzystywanych podczas nagrań i wystąpień publicznych do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej. Uzupełniła go Pani pismami z 22 października 2025 r. (wpływ 22 października 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, która polega na świadczeniu usług edukacyjnych, doradczych i informacyjnych z zakresu prawa pracy w szczególności w formie szkoleń on-line, nagrań wideo, webinarów, kursów, konsultacji indywidualnych, a także publikacji w mediach społecznościowych (...).

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawczyni przygotowuje nagrania i wystąpienia publiczne, w których prezentuje się jako ekspertka w swojej dziedzinie. Nagrania i publikacje mają charakter zawodowy i są bezpośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów z działalności.

W celu zapewnienia profesjonalnego wizerunku niezbędnego do prowadzenia działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni ponosi wydatki na:

·zakup odzieży wykorzystywanej podczas nagrań i wystąpień publicznych (np. koszule, sukienki, marynarki);

·zakup kosmetyków niezbędnych do przygotowania makijażu do nagrań i wystąpień publicznych.

Ubrania i kosmetyki są wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej - na potrzeby nagrań, sesji zdjęciowych, wystąpień wideo i transmisji on-line. Nie są używane prywatnie.

W pismach z 22 października 2025 r. stanowiących uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że działalność gospodarczą prowadzi od 4 listopada 2024 r. Zakres działalności obejmuje świadczenie usług edukacyjnych, doradczych i informacyjnych z zakresu prawa pracy, w szczególności prowadzenie szkoleń, konsultacji oraz nagrań materiałów edukacyjnych publikowanych w Internecie.

Odzież, o której mowa we wniosku, nie jest opatrzona stałym logo firmy. Są to ubrania o charakterze formalnym - głównie garnitury, marynarki, koszule - wykorzystywane w celach zawodowych, tj. podczas nagrań materiałów edukacyjnych, szkoleń on-line i spotkań z klientami. Odzież ta nie ma charakteru prywatnego i nie jest używana poza działalnością gospodarczą.

Zakupiona odzież i kosmetyki będą wykorzystywane wyłącznie w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej - w szczególności w celach wizerunkowych przy nagraniach, publikacjach materiałów szkoleniowych oraz wystąpieniach edukacyjnych. Nie będą używane do celów prywatnych.

Na moment składania wniosku Wnioskodawczyni nie posiada faktur zakupu odzieży, ani kosmetyków. Ubrania, które używa obecnie Wnioskodawczyni kupuje za prywatne pieniądze i nie bierze faktur.

Wniosek Wnioskodawczyni w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych ma charakter zapytania o możliwość kwalifikowania przyszłych wydatków jako kosztów uzyskania przychodów. Zakupy nie zostały jeszcze dokonane i Wnioskodawczyni nie załącza takich faktur do rozliczenia. Przez księgową Wnioskodawczyni została poinformowana, że żeby móc takie faktury załączać musi mieć interpretację indywidualną do Jej przypadku, dlatego Wnioskodawczyni postanowiła najpierw złożyć zapytanie zanim cokolwiek zrobi w tym kierunku.Wnioskodawczyni prowadzi firmę od listopada 2024 r. i nic jeszcze nie kupowała na fakturę, najpierw chciała zapytać, czy może to robić.

Dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni stosuje formę opodatkowania zasady ogólne oraz prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Wydatki na odzież oraz kosmetyki mają bezpośredni związek z uzyskiwanymi przychodami, ponieważ wizerunek przedsiębiorcy jest istotnym elementem w budowaniu marki osobistej, zwłaszcza w działalności polegającej na świadczeniu usług edukacyjnych i doradczych on-line. Profesjonalny wygląd oraz odpowiednia prezencja w materiałach wideo wpływają na wiarygodność i odbiór merytoryczny przekazu, co przekłada się na wzrost zainteresowania oferowanymi usługami, a tym samym na uzyskiwane przychody.

W przypadku poniesienia takich wydatków, będą one odpowiednio udokumentowane fakturami VAT wystawionymi na dane Wnioskodawczyni działalności gospodarczej.

Pytanie (w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych)

Czy ponoszone wydatki na zakup odzieży (np. koszule, marynarki, sukienki) oraz kosmetyków wykorzystywanych wyłącznie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - tj. podczas nagrań wideo, wystąpień publicznych, webinariów, transmisji on-line i innych działań marketingowych - mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pani stanowisko w sprawie (sformułowane we wniosku i jego uzupełnieniu)

Wydatki na zakup odzieży oraz kosmetyków, które są wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej, stanowią koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu albo zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wydatki na odzież i kosmetyki w opisanym przypadku mają bezpośredni związek z prowadzoną działalnością - są niezbędne do prawidłowej realizacji nagrań, wystąpień publicznych i działań marketingowych, które stanowią podstawowe źródło przychodów. Profesjonalny wizerunek eksperta wpływa na wiarygodność i atrakcyjność oferowanych usług oraz przyciąga klientów, co ma bezpośrednie przełożenie na osiągane przychody.

Jednocześnie wydatki te nie mają charakteru osobistego, ponieważ odzież i kosmetyki nabywane są z przeznaczeniem do działalności gospodarczej i nie są wykorzystywane w życiu prywatnym.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych np. w:

·wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 stycznia 2012 r. sygn. II FSK 1445/10;

·wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 20 lipca 2017 r. sygn. III SA/Wa 2116/16), w których wskazuje się, że wydatki na odzież oraz elementy wizerunku mogą stanowić koszty uzyskania przychodu, o ile są ściśle związane z wykonywaną działalnością i nie mają charakteru osobistego;

·wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 5 grudnia 2024 r. sygn. III SA/Wa 2116/24 - Sąd potwierdził, że wydatki ponoszone w celu zapewnienia odpowiedniego wizerunku w ramach działalności gospodarczej mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, na gruncie ustawy o PIT, wydatki na zakup odzieży oraz kosmetyków wykorzystywanych wyłącznie w działalności gospodarczej spełniają przesłanki zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.

W ocenie Wnioskodawczyni, planowane wydatki na odzież oraz kosmetyki, wykorzystywane wyłącznie w celach związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako wydatki ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Wydatki te mają bezpośredni związek z działalnością doradczo-edukacyjną ponieważ profesjonalny wizerunek przedsiębiorcy i odpowiednia prezencja podczas nagrań wideo oraz spotkań z klientami wpływają na postrzeganie kompetencji i wiarygodności, co przekłada się na wzrost zainteresowania oferowanymi usługami i uzyskiwanymi przychodami.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, dlatego przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W takim ujęciu kosztami tymi są zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Jednak, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Ustawodawca wiąże bowiem koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Podkreślam, że o tym, co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

W złożonej rzeczywistości życia gospodarczego istnieje obiektywna i zasadnicza trudność w precyzyjnym wyznaczeniu linii rozgraniczającej poszczególne przejawy aktywności gospodarczej, wykazywanej przez przedsiębiorców. Chodzi tu o ich podstawową działalność (produkcję, handel, usługi) i towarzyszące tej działalności przedsięwzięcia o charakterze marketingowym, promocyjnym, reklamowym, reprezentacyjnym - dotyczące sprzedaży towarów i usług oraz relacji z aktualnymi i potencjalnymi kontrahentami.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednak ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego na wstępie przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

·pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

·nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

·być właściwie udokumentowany.

Dokonując powyższej kwalifikacji należy mieć również na uwadze negatywny katalog kosztów zawarty w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl przepisu art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia reprezentacji, reklamy oraz promocji, zatem przy wykładni powyższych pojęć, należy odnieść się do ich wykładni językowej.

Reprezentacja odnosi się do dobrego reprezentowania firmy. W konsekwencji o reprezentacji należy mówić w odniesieniu do całokształtu działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami.

Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na nabywanie jego produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez przedsiębiorcę ma na celu stworzenie o nim takiego wyobrażenia, które spowoduje pozytywne postrzeganie tegoż przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów, czy usług.

Reprezentacja dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku podatnika jako podmiotu gospodarczego, natomiast reklama dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku nie samego podatnika lecz jego produktów (towarów i usług). Podnosi się także, że reklama polega na przedstawianiu towarów i usług oraz nakłanianiu do ich nabycia w sposób bezpośredni zaś reprezentacja pośrednio promuje podmiot gospodarczy poprzez stworzenie dobrego wizerunku firmy (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych, rok 2007, Komentarz, Wyd. C.H. Beck, Warszawa 2007, teza 438 do art. 16, s. 568).

Z kolei reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtującego popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, zachwalanie, mające na celu skłonienie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego przedmiotu gospodarczego.

Pojęcie „reklamy” należy rozumieć jako wszelkie celowe działania podatnika mające na celu rozpowszechnienie wiedzy o oferowanych przez niego produktach lub usługach, działania, których celem jest kształtowanie popytu, poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach, bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu w celu zachęcenia do nabywania towarów, bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz, Warszawa 1997, s. 159; zob. też wyrok NSA z 10 listopada 1999 r. sygn. akt I SA/Lu 1030/98, Lex nr 46935).

Istotne zatem jest rozróżnienie między nakładami ukierunkowanymi na reprezentowanie firmy oraz budowanie jej prestiżu (reprezentacja), a wydatkami mającymi na celu zachęcanie potencjalnych klientów do nawiązania, bądź utrzymania kontaktów z przedsiębiorcą oraz nabywania towarów lub usług danej firmy (reklama). Ocena charakteru wydatku możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika. Ocena ta powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji, jaką będzie spełniać w firmie.

Jednocześnie należy podkreślić, że nie każdy wydatek, choćby jego poniesienie - z punktu widzenia podatnika - posiadało racjonalne i ekonomiczne uzasadnienie, może stanowić koszt uzyskania przychodów w działalności gospodarczej. Prowadząc działalność gospodarczą podatnik ponosi szereg wydatków, zarówno takich, których poniesienie w sposób bezpośredni związane jest z działaniami firmy (np. zakup towarów i usług mających na celu zabezpieczenie podstawowej działalności), jak również i takich, których cechy - po przedstawieniu odpowiedniej argumentacji - uzasadniałyby ich związek z potencjalnym uzyskaniem przychodów, utrzymaniem źródła przychodów, bądź jego zabezpieczeniem.

Zauważyć należy, że aby wydatki mogły stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, muszą być poniesione wyłącznie na potrzeby wykonywanej działalności gospodarczej. Oznacza to, że wydatki nie mogą mieć charakteru osobistego, bowiem wydatki osobiste nie mają na celu uzyskania przychodu z działalności gospodarczej, czy też zachowania lub zabezpieczenia tego źródła przychodu. W konsekwencji, wydatki ponoszone w celach prywatnych (osobistych) nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że prowadzi Pani jednoosobową działalność gospodarczą, która polega na świadczeniu usług edukacyjnych, doradczych i informacyjnych z zakresu prawa pracy w szczególności w formie szkoleń on-line, nagrań wideo, webinarów, kursów, konsultacji indywidualnych, a także publikacji w mediach społecznościowych ..., inne kanały). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej przygotowuje Pani nagrania i wystąpienia publiczne, w których prezentuje się jako ekspertka w swojej dziedzinie. Nagrania i publikacje mają charakter zawodowy i są wg Pani bezpośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów z działalności. W celu zapewnienia profesjonalnego wizerunku niezbędnego do prowadzenia działalności gospodarczej ponosi Pani wydatki na zakup odzieży wykorzystywanej podczas nagrań i wystąpień publicznych (np. koszule, sukienki, marynarki) i na zakup kosmetyków niezbędnych do przygotowania makijażu do nagrań i wystąpień publicznych. Ubrania i kosmetyki są wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej - na potrzeby nagrań, sesji zdjęciowych, wystąpień wideo i transmisji on-line i nie są używane prywatnie. Odzież, o której mowa we wniosku, nie jest opatrzona stałym logo firmy.

Wskazać należy, że zakupy odzieży, czy też kosmetyków dla potrzeb wykonywanej działalności gospodarczej należy oceniać na tle przepisów prawa pracy lub innych przepisów branżowych. Generalnie - co należy podkreślić - zakupy tego rodzaju stanowią wydatki związane z faktem funkcjonowania osoby w życiu społecznym. Niezależnie bowiem od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i używać dostosowane do własnych wymagań odzież i kosmetyki. Z tej też przyczyny zakupy tych rzeczy stanowią spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej.

Odstępstwa od tej zasady mogą wynikać np. z nałożonego na prowadzącego działalność gospodarczą prawnego obowiązku używania określonego rodzaju odzieży, a rzeczy te utraciły charakter osobisty (np. z uwagi na dostosowanie tychże do pełnienia określonych funkcji, bądź zawodów, czy np. poprzez trwałe opatrzenie zakupionych ubiorów cechami charakterystycznymi, np. logo).

W szczególności, przepisy podatkowe nie definiują pojęcia ubioru służbowego, ani też pojęcia umundurowania. Rozstrzygnięcia, co może być elementem ubioru służbowego, czy też w jakich przypadkach ubiór pracownika uznaje się za służbowy, należy dokonywać zatem w oparciu o językowe znaczenie słów „ubiór” i „służbowy”. Uniwersalny Słownik Języka Polskiego określa mianem „ubrania” - „to, co się nosi; ubranie, strój”, „służbowy” - „dotyczący pracy w jakiejś instytucji, w wojsku itp., wynikający z pracy w takiej instytucji; urzędowy”. Wobec powyższego uznać należy, że odzież służbowa to specjalna odzież (lub elementy tej odzieży) noszona tylko w związku z wykonywaną pracą, której charakter powinien uniemożliwiać wykorzystywanie jej do celów osobistych np. mundur, odzież robocza charakterystyczna dla firmy poprzez barwę, krój, logo itp. W związku z tym, ubiorem służbowym będzie taki ubiór, którego noszenie przy świadczeniu pracy, czy wykonywaniu określonej działalności jest obowiązkiem osoby ten strój noszącej. Ubiór służbowy powinien charakteryzować się jakimś stopniem wyróżnienia powodującym, że niemożliwe, czy też niecelowe byłoby używanie go na potrzeby prywatne, a to oznacza, że winien być, czy też mógł być wykorzystywany jedynie do celów związanych z wykonywaniem określonych obowiązków. Podkreślenia wymaga, że schludny i estetyczny wygląd świadczy o kulturze osobistej i nie jest zależny od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast obowiązujące zasady współżycia społecznego wymagają, aby osoby prowadzące działalność gospodarczą posiadały wygląd adekwatny do wykonywanego zawodu podobnie zresztą jak osoby zatrudnione w innych zawodach np. nauczyciele, urzędnicy, prawnicy itp.

Niewątpliwie w wykonywanej przez Panią działalności gospodarczej, w ramach której przygotowuje Pani nagrania i wystąpienia publiczne dbałość o wizerunek zewnętrzny jest bardzo istotna, jednakże nie można tu mówić o sytuacji znacząco odbiegającej od ogólnie przyjętych norm społecznych. Poprawa wizerunku dzięki odpowiedniej odzieży, czy kosmetyków, nie może stanowić przesłanki pozwalającej uznać przedmiotowe wydatki za koszty uzyskania przychodu.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy i powołane wyżej przepisy prawa wskazać należy, że wydatki na zakup kosmetyków oraz odzieży (np. koszule, marynarki, sukienki), która nie jest opatrzona w logo - nie wyklucza możliwości wykorzystania ww. wydatków w celach prywatnych, zatem z tej też przyczyny zakup kosmetyków i odzieży stanowi o spełnieniu zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej.

Reasumując, ponoszone koszty na zakup kosmetyków oraz odzieży (np. koszule, marynarki, sukienki) będą wydatkami o charakterze reprezentacyjnym, które na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów, a zatem nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Przy wydawaniu interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Natomiast w odniesieniu do przywołanego przez Panią orzecznictwa sądowego, stwierdzić należy, że na ocenę prawidłowości analizowanej kwestii nie może wpłynąć powołane orzecznictwo, ponieważ zapadło ono w odniesieniu do indywidualnego i właściwego tylko temu orzecznictwu opisu sprawy. W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca zaprezentowanych przez Panią wyroków zamyka się w obrębie spraw, dla których zostały wydane.

Niniejszą interpretacją załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast w zakresie podatku od towarów i usług wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.