Interpretacja indywidualna z dnia 24 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.578.2025.4.JMS

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowy od osób prawnych jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 września 2025 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy:

·otrzymany przez Wnioskodawcę zwrot części wydatków poniesionych na halę produkcyjną stanowi dla niego przychód podlegający opodatkowaniu,

·odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej hali produkcyjnej w części zwróconej Wnioskodawcy przez Kontrahenta będą stanowiły koszty uzyskania przychodów,

·konieczna jest wsteczna korekta odpisów amortyzacyjnych w przypadku otrzymywania kolejnych transz zwrotu kosztów od Kontrahenta,

·otrzymany zwrot spowoduje powstanie różnic kursowych i zmianę wartości początkowej hali produkcyjnej.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – 24 października 2025 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, prowadzącym działalność na terenie (…) Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Wnioskodawca należy do międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”). Grupa od wielu lat jest jednym z (…) i producentów (…) oraz (…). Dzięki długoletniemu doświadczeniu oraz posiadanym patentom zdobyła zaufanie i uznanie Klientów.

Działalność Wnioskodawcy polega na produkcji (…) i (…).

W ofercie znajdują się:

(…).

Wnioskodawca posiada zezwolenie strefowe, wydane (…) r. na prowadzenie działalności produkcyjnej, handlowej i usługowej w zakresie towarów i usług wytworzonych na terenie (…) Specjalnej Strefy Ekonomicznej określonych w następujących pozycjach PKWiU:

(…).

Wnioskodawca w roku (…) przystąpił do umowy partnerskiej (dalej: „Umowa”) podpisanej w (…) przez Grupę oraz przez Kontrahenta.

Celem przystąpienia do umowy partnerskiej było uzyskanie przez Wnioskodawcę wsparcia inwestycyjnego dla zwiększenia produkcji prowadzonej w Polsce. W celu rozbudowy hali produkcyjnej, Kontrahent zobowiązał się do udzielenia Wnioskodawcy wsparcia w wysokości (…) EUR w czterech równych transzach przekazywanych co roku w latach (…). Wnioskodawca zobowiązał się do wystawiania faktury sprzedażowej w momencie otrzymania każdej transzy.

Opis na fakturze: Wsparcie inwestycyjne.

Wnioskodawca od roku (…) ponosił wydatki na rozbudowę hali produkcyjnej, a następnie wprowadził ją do ewidencji środków trwałych i w (…) rozpoczął amortyzację. W wyniku uzgodnień, pierwsza transza w (…) w wysokości (…) EUR została rozliczona w drodze kompensaty wzajemnych zobowiązań, zaś w (…) i (…) kolejne transze w tej samej wysokości wpłynęły na rachunek bankowy Wnioskodawcy. Kwota poniesionych nakładów przewyższała wartość otrzymanych transz. Ostatnia transza wpłynie w roku (…). Również po tym wpływie, kwota dofinansowania nie pokryje w całości wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę na rozbudowę hali produkcyjnej. W zamian za wsparcie, strony zobowiązały się do współpracy do (…). Kontrahent dostarcza Wnioskodawcy materiały do produkcji (…) i (…).

Wnioskodawca w (…) oraz (…) r., rozpoznał przychód z tytułu otrzymanych wpłat oraz dokonywał odpisów amortyzacyjnych w pełnej wysokości. Aktualnie planowana jest korekta rozliczeń, tak aby były one zgodne z obowiązującymi przepisami podatkowymi.

Wnioskodawca ustala różnice kursowe na podstawie art. 9b ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „ustawa o CIT”).

Wniosek dotyczy zdarzenia przeszłego.

Uzupełnili Państwo opis stanu faktycznego, w odpowiedzi na wezwanie, pismem z 24 października 2025 r., następująco:

Wnioskodawca będzie kontynuował współpracę w ramach umowy ramowej, do której przystąpił, to znaczy będzie nabywał od Kontrahenta materiały do produkcji (…) i z (…).

Współpraca z Kontrahentem trwa niezależnie od otrzymanego wsparcia finansowego. Dofinansowanie rozbudowy hali umożliwiło intensyfikację współpracy. Brak wsparcia na rozbudowę hali oznaczałby współpracę na mniejszą skalę, ale współpraca by trwała.

Kwota wsparcia jest kwotą, jaką udało się wynegocjować na poziomie Grupy kapitałowej, do której należy Wnioskodawca. Wnioskodawca nie dysponuje żadnymi kalkulacjami w tym zakresie.

Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zwrotu wsparcia, nawet w przypadku, gdyby doszło do naruszenia warunków współpracy.

Faktury zakupowe w związku z rozbudową hali wystawiane były na Wnioskodawcę.

Wnioskodawca wykorzystywał konta przejściowe (środki trwałe w budowie) na potrzeby rozliczenie podatku dochodowego, tzn. do czasu zakończenia inwestycji i rozpoczęcia amortyzacji. Podatek VAT naliczony rozliczany był przez Wnioskodawcę na bieżąco i również na bieżąco ujmowany w prowadzonej ewidencji dla potrzeb rozliczenia podatku VAT.

Towary i usługi związane z rozbudową hali produkcyjnej nabywane były na rzecz i rachunek Wnioskodawcy.

Pytania

1.Czy otrzymany przez Wnioskodawcę zwrot części wydatków poniesionych na halę produkcyjną stanowi dla niego przychód podlegający opodatkowaniu?

2.Czy odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej hali produkcyjnej w części zwróconej Wnioskodawcy przez Kontrahenta będą stanowiły koszty uzyskania przychodów?

3.Czy konieczna jest wsteczna korekta odpisów amortyzacyjnych w przypadku otrzymywania kolejnych transz zwrotu kosztów od Kontrahenta?

4.Czy otrzymany zwrot spowoduje powstanie różnic kursowych i zmianę wartości początkowej hali produkcyjnej?

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytania oznaczone we wniosku nr 1 – 4. Wniosek w pozostałej części jest przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymany przez niego zwrot wydatków poniesionych na rozbudowę hali produkcyjnej nie stanowi dla niego przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Ustawa o CIT nie zawiera definicji przychodu, lecz jedynie przykładowe przysporzenia uznawane za przychody podatkowe. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Przychód powstaje w momencie faktycznego uzyskania przysporzenia przez podatnika, przy czym chodzi o przysporzenie mające definitywny charakter. Jednocześnie w ust. 4 ustawodawca przewidział zamknięty katalog przypadków, w których pomimo wystąpienia u podatnika przysporzenia majątkowego o charakterze definitywnym, nie stanowi ono przychodu podatkowego. Wśród wyjątków wymienionych w ust. 4, znajdują się wskazane w pkt 6a „zwrócone inne wydatki niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów”. Przez inne wydatki należy rozumieć, wydatki inne niż wymienione w pkt 6 „zwrócone, umorzone lub zaniechane podatki i opłaty stanowiące dochody budżetu państwa albo budżetów jednostek samorządu terytorialnego, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów”. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 maja 2019 r., sygn. II FSK 1692/17, znajduje się stwierdzenie, „że wszystkie wydatki wymienione w cytowanym przepisie, które zostały podatnikowi zwrócone, wyłączone są z przychodów podatnika. Należy przy tym jednak pamiętać, że norma prawna zawarta w art. 12 ust. 4 cytowanej ustawy tworzy zamknięty katalog, którego zakres nie podlega rozszerzeniu, czy też zwężeniu, poprzez stosowanie analogii czy wykładni rozszerzającej”.

Jak czytamy w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 10 października 2018r, sygn. I SA/Wr 762/18, aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii innych wydatków, w rozumieniu art.12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, konieczne jest, by:

-wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony a następnie zwrócony temu podatnikowi, przy czym wydatek poniesiony był odpowiednikiem wydatku zwróconego oraz

-wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisu art. 16 ustawy o CIT. Podobnie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach: - z dnia 15 maja 2019r., sygn. II FSK 1692/17, - z dnia 14 stycznia 2025r., sygn. II FSK 468/22.

Jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny, chodzi o zwrot za ten konkretny wydatek a nie wydatek tego samego rodzaju („wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam, wydatek jak ten, który został „poniesiony”). Zwróconym wydatkiem nie będzie zatem uzyskana przez podatnika kwota (nawet odpowiadająca wartości poniesionego wydatku), jeśli zamiarem stron nie było dokonanie zwrotu za dany wydatek.

Kwalifikacja uzyskanych przysporzeń uzależniona jest również od tego, czy zwracane wydatki zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W myśl art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów (tak w wyrokach m.in.: Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 maja 2019r., sygn. II FSK 1692/17; Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 stycznia 2025r., sygn. II FSK 468/22). Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT, nie uważa się z kolei za koszty uzyskania przychodów m.in. odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Powyższe stanowisko jest również prezentowane w aktualnych interpretacjach indywidualnych, np.:

-z dnia 28 lutego 2024 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.552.2023.1.AS,

-z dnia 9 sierpnia 2024 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.312.2024.2.AW.

W przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca uzyskał od Kontrahenta częściowy zwrot wydatków poniesionych na wybudowanie hali produkcyjnej, zaliczonej następnie przez niego do środków trwałych. Na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, w związku z art. 16 ust. 1 pkt 48, wartość zwróconych wydatków nie stanowi przychodów, gdyż nie można zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środka trwałego w części stanowiącej wartość zwrotu poniesionych wydatków. Zatem, nie jest przychodem otrzymany zwrot za te wydatki.

Fakt, iż wnioskodawca błędnie ujmował pełną kwotę amortyzacji w kosztach podatkowych, nie ma wpływu na zastosowanie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT. Wnioskodawca powinien dokonać stosownej korekty rozliczeń.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej hali produkcyjnej, w części w jakiej wydatki zostały mu zwrócone przez Kontrahenta, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Oznacza to, iż kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają łącznie poniższe warunki:

-zostały poniesione przez podatnika,

-ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

-nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych zapisami art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

O ile, w opisywanym wypadku nie ma wątpliwości, że wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodów, to nie można tutaj mówić o poniesieniu tego wydatku w całości przez Wnioskodawcę. W odniesieniu bowiem do kwoty zwróconych Wnioskodawcy wydatków na halę produkcyjną, zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W przypadku otrzymania dofinansowania lub innego typu zwrotu nakładów na środki trwale, konieczne jest wyłączenie odpowiedniej części odpisów amortyzacyjnych z kosztów uzyskania przychodów. Dotyczy to zarówno zwrotu nakładów na środek trwały, poniesionych od rozpoczęcia realizacji wskazanej we wniosku inwestycji do dnia rozpoczęcia amortyzacji, jak i nakładów zwróconych później do umówionej kwoty zwrotu. Jak czytamy w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 22 maja 2018 r., sygn. I SA/Gd 289/18, celem regulacji art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT jest zapobieganie odpisom z tytułu zużycia środków trwałych, gdy podatnik uzyskał zwrot tych wydatków w jakiejkolwiek formie.

Mając powyższe na uwadze, w części, w jakiej Wnioskodawca uzyskał zwrot wydatków na rozbudowę hali produkcyjnej, odpisy amortyzacyjne nie powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy, korekta odpisów amortyzacyjnych powinna być dokonywana w momencie otrzymania zwrotu wydatków i nie ma konieczności wstecznej korekty odpisów amortyzacyjnych, w przypadku otrzymania kolejnej transzy zwrotu wydatków.

W przypadku otrzymania dopłaty lub jakiegokolwiek zwrotu nakładów na środki trwałe konieczne jest wyłączenie odpowiedniej części odpisów amortyzacyjnych z kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT). Niemniej, do czasu otrzymania dopłaty, podatnik ustala odpisy amortyzacyjne od wysokości faktycznie poniesionych przez niego wydatków na nabycie (wytworzenie) środka trwałego. Dopłata/zwrot wywołują skutki ekonomiczne nie od momentu rozpoczęcia amortyzacji, ale od momentu ich otrzymania. Taką tezę znajdziemy m.in. w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 9 czerwca 2022 r., sygn. II FSK 2764/19 czy z 26 kwietnia 2017 r., sygn. II FSK 806/15. Nie ma zatem potrzeby wstecznej korekty dokonanych odpisów amortyzacyjnych w momencie otrzymania dofinansowania/zwrotu wydatków, gdyż do czasu faktycznego otrzymania dofinansowania/zwrotu naliczone pełne odpisy amortyzacyjne są kosztem uzyskania przychodu. Natomiast należy tę okoliczność uwzględnić przy ustalaniu wysokości odpisów amortyzacyjnych dokonywanych po otrzymaniu dofinasowania/zwrotu. Oznacza to, że dopiero po otrzymaniu dofinansowania/zwrotu należy określić jaka wartość odpisów dotychczas zaliczonych do kosztów powinna być z kosztów wyłączona, a następnie o tę kwotę należy pomniejszyć koszty bieżące.

Problemu wykładni art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT, a konkretnie ustalenia momentu korekty kosztów po otrzymaniu dofinansowania/ zwrotu dotyczy uchwała siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 grudnia 2015 r., sygn. II FPS 4/15. Wprawdzie uchwała dotyczyła przypadku korekty jednorazowego zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów, niemniej Sąd w uchwale wskazał, że nieuzasadnione jest różnicowanie zasad ustalania podstawy opodatkowania w odniesieniu do kosztów jednorazowych i rozliczanych w czasie poprzez odpisy amortyzacyjne. Zdaniem Sądu podatnik zobowiązany jest do zmniejszenia zrefundowanych kosztów uzyskania przychodów w okresie rozliczeniowym, w którym uzyskał dofinansowanie.

W opisanym przypadku, Wnioskodawca w wyniku wewnętrznej kontroli przeanalizował poziom zwróconych wydatków w odniesieniu do każdej transzy i na tej podstawie ustalił każdorazowo aktualny udział procentowy otrzymanego dofinansowania w stosunku do wartości początkowej hali produkcyjnej. Na tej podstawie ustalona została kwota korekty odpisów amortyzacyjnych za rok (…) (hala wprowadzona do ewidencji środków trwałych w (…)) w wysokości kwoty zwrotu wydatków otrzymanej w roku (…) i (…) oraz za rok (…) w wysokości kwoty zwrotu wydatków otrzymanej w (…). Korekta nie została jeszcze złożona do urzędu skarbowego.

Ad. 4

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymany zwrot wydatków nie spowoduje powstania różnic kursowych i nie wpłynie na wartość początkową hali produkcyjnej.

Na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy o CIT, przychody w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu.

Natomiast, według art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Z kolei, w myśl zapisów art. 16g ust. 1 ustawy o CIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, uważa się:

-w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia,

-w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Definicję ceny nabycia zawiera art. 16g ust. 3 ustawy o CIT, który za cenę nabycia uważa kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania. Jednocześnie stosownie do art. 16g ust. 5 ustawy CIT, cenę nabycia, o której mowa w ust. 3, oraz koszt wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, koryguje się o różnice kursowe, naliczone do dnia przekazania do używania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Ustawa o CIT zawiera również zamknięty katalog sytuacji, które powodują powstanie różnic kursowych:

-gdy wartość przychodu należnego w walucie obcej w dniu jego powstania dla celów podatkowych jest inna niż jego wartość w dniu faktycznego otrzymania,

-gdy wartość kosztu poniesionego w walucie obcej w dniu jego zarachowania jest inna niż jego wartość w dniu zapłaty,

-gdy wartość środków (wartości pieniężnych) w walucie obcej w dniu ich nabycia (wpływu na rachunek bankowy) jest inna niż ich wartość w dniu ich wypływu z tego rachunku,

-gdy wartość kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego (jej) udzielenia jest inna niż jego (jej) wartość w dniu zwrotu,

-gdy wartość kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego (jej) otrzymania jest inna niż jego (jej) wartość w dniu spłaty.

Żadna z tych sytuacji nie przewiduje powstania różnic kursowych w odniesieniu do zwrotu wydatków związanych z nabyciem lub wytworzeniem środków trwałych, lecz jedynie ewentualne różnice kursowe powstałe w w/w wypadkach i naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Otrzymane przez Wnioskodawcę dopłaty do rozbudowy hali produkcyjnej, także te otrzymane przed przyjęciem hali do używania i po rozpoczęcie odpisów amortyzacyjnych, nie powodują powstania różnic kursowych. Dopłaty te powinny być przeliczone na złote, stosownie do art. 12 ust. 2 ustawy o CIT, a mianowicie według kursu średniego Narodowego Banku Polskiego z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania dopłaty. Uzyskana w ten sposób kwota w złotych winna zostać odniesiona do wartości początkowej środka trwałego jedynie w celu obliczenia, jaka część odpisów amortyzacyjnych podlega korekcie w ramach wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ad. 1

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

Na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy o CIT,

Stosownie do art. 7 ust. 3 pkt 1 i 3 ustawy o CIT,

Wskazać należy, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu. Poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w kolejnych ustępach art. 12 ustawy o CIT, ustawodawca precyzuje jedynie rodzaje przychodów. Ponadto, wylicza jakiego rodzaju wpływy pieniężne przedsiębiorcy nie są zaliczane do przychodów.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 12 ust. 2 ustawy o CIT,

W myśl art. 12 ust. 3 ustawy o CIT:

Zauważyć należy, że za przychód podatkowy w rozumieniu przepisów prawa podatkowego mogą zostać uznane tylko takie przysporzenia podatnika, które mają charakter definitywny, tj. w sposób bezzwrotny i trwały powiększają jego majątek. Przychody należne to bowiem wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika lub zmniejszenie jego zobowiązania w sposób trwały, a nie tymczasowy. Owa definitywność w zakresie środków pieniężnych definiowana powinna być przez pryzmat możliwości swobodnego nimi dysponowania. Przysporzenie w postaci otrzymania przez podatnika środków pieniężnych zostać może uznane za przychód w podatku dochodowym od osób prawnych, o ile łącznie zostaną spełnione poniższe warunki:

·przysporzenie to ma charakter definitywny, powodujący w sposób trwały zwiększenie wartości aktywów podatnika lub też zmniejszenie wysokości jego zobowiązań oraz

·podatnik może rozporządzać otrzymanymi środkami jak własnymi.

Ustawa przewiduje przy tym wyjątki od powyższej reguły. Dotyczą one m.in. przypadków, w których przysporzenia otrzymywane przez podatnika nie stanowią jego przychodów podatkowych. Przychody neutralne podatkowo, a więc niestanowiące podstawy ustalania dochodu podlegającego opodatkowaniu, zostały wymienione w art. 12 ust. 4 ustawy o CIT (przepis ten zawiera ich wyczerpujące wyliczenie).

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT:

Należy przy tym podkreślić, że cytowany przepis odnosi się wyłącznie do poniesionych i zwróconych podatnikowi wydatków niezaliczonych z mocy art. 16 tej ustawy do kosztów uzyskania przychodów.

Na gruncie językowym pojęcie „zwrot” oznacza „zwrócenie czegoś”, zaś „zwrócić” to „oddać komuś jego własność” (Słownik języka polskiego, wersja internetowa https://sjp.pwn.pl).

Aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków”, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, konieczne jest, by „wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów” w rozumieniu przepisu art. 16 tej ustawy oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi. Przy czym wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony.

We wniosku wskazali Państwo, że w celu rozbudowy hali produkcyjnej, Kontrahent zobowiązał się do udzielenia Wnioskodawcy wsparcia w wysokości (…) EUR w czterech równych transzach przekazywanych co roku w latach (…). Wnioskodawca zobowiązał się do wystawiania faktury sprzedażowej w momencie otrzymania każdej transzy. Opis na fakturze: Wsparcie inwestycyjne.

Wnioskodawca od roku 2022 ponosił wydatki na rozbudowę hali produkcyjnej, a następnie wprowadził ją do ewidencji środków trwałych i w (…) 2024 rozpoczął amortyzację. W wyniku uzgodnień, pierwsza transza w 20(…) w wysokości (…) EUR została rozliczona w drodze kompensaty wzajemnych zobowiązań, zaś w (…) 20(…) i 20(…) kolejne transze w tej samej wysokości wpłynęły na rachunek bankowy Wnioskodawcy.

Jak wskazano powyżej, wykładnia językowa przepisu art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, prowadzi do wniosku, że wydatek zwrócony, to ten sam, a nie taki sam wydatek który został poniesiony. Zwróconym innym wydatkiem nie jest zatem uzyskana od Kontrahenta kwota celem wsparcia prowadzonej przez Państwa inwestycji w postaci rozbudowy hali produkcyjnej. Nie można uznać, że kwota ta stanowi zwrot poniesionego wydatku.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenia w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w wyroku z 11 października 2022 r. II FSK 397/20 Sąd stwierdził, że „w przepisie chodzi o taką sytuację, gdy podatnik dokonuje świadczenia na rzecz określonego podmiotu, a następnie ten sam podmiot podatnikowi to świadczenie zwraca”. Zatem, by mówić o zwróconych wydatkach w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 4 pkt 6a, należy oczekiwać, że zostaną one zwrócone przez podmioty, na rzecz których poniesiono te wydatki.

Tak więc, tylko wydatki zwrócone przez podmioty, na których rzecz dokonano świadczenia mogłyby zostać uznane za „zwrócone inne wydatki niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów”. W Państwa sprawie taki zwrot nie następuje.

Zatem „wydatek zwrócony”, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, to ten sam, a nie taki sam wydatek który został poniesiony. Zwróconym innym wydatkiem nie jest uzyskana przez Państwa kwota wsparcia, która tylko odpowiada wartości poniesionego wydatku, lecz nie stanowi jego zwrotu.

Wskazuję, że opisany przez Państwa zwrot wartości poniesionych nakładów na wybudowanie hali produkcyjnej, nie stanowi zwrotu tego samego wydatku, który Państwo ponieśliście, więc nie może mieć do niego zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT.

Tym samym, odpowiadając na Państwa wątpliwości zawarte w pytaniu nr 1, stwierdzam iż otrzymany przez Państwa zwrot części wydatków poniesionych na halę produkcyjną stanowi dla Państwa przychód podlegający opodatkowaniu.

Państwa stanowisko jest więc nieprawidłowe.

Ad. 2 i 3

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT,

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o CIT:

Jak wynika z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 16h ust. 1 ustawy o CIT:

Jednocześnie, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w przypadkach, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o CIT:

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że ustawa o CIT zawiera pewne ograniczenia dotyczące możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m tej ustawy. Tak więc – nie są kosztem podatkowym odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości początkowej środka trwałego, która została zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Jak już wskazałem powyżej w uzasadnieniu do pytania nr 1, uzyskana od Kontrahenta kwota stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, nie stanowi bowiem wydatku zwróconego w myśl art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT.

W konsekwencji, w omawianej sprawie nie znajdzie zastosowania wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od rozbudowanej hali produkcyjnej, zatem nie będą Państwo zobowiązani do wyłączenia ich wartości z kosztów uzyskania przychodów oraz dokonania ich wstecznej korekty.

Resumując, Państwa stanowisko z którego wynika, że:

-odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej hali produkcyjnej, w części w jakiej wydatki zostały mu zwrócone przez Kontrahenta, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów,

-korekta odpisów amortyzacyjnych powinna być dokonywana w momencie otrzymania zwrotu wydatków i nie ma konieczności wstecznej korekty odpisów amortyzacyjnych, w przypadku otrzymania kolejnej transzy zwrotu wydatków

należy uznać za nieprawidłowe.

Ad. 4

W myśl art. 16g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o CIT:

Zgodnie natomiast z art. 16g ust. 3 i 4 ustawy o CIT:

Cenę nabycia, o której mowa w ust. 3, oraz koszt wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, koryguje się o różnice kursowe, naliczone do dnia przekazania do używania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej (art. 16g ust. 5 ustawy o CIT).

Z powyższych przepisów wynikają dwa zasadnicze elementy. Pierwszy – to wymóg korygowania ceny nabycia/kosztu wytworzenia o różnice kursowe. Drugi – to objęcie tą korektą nie jakichkolwiek różnic kursowych, lecz jedynie takich, które są naliczone (zrealizowane) do dnia przekazania do używania środka trwałego.

Podstawą do ujęcia zrealizowanych różnic kursowych w wartości początkowej pozostaje przy tym fakt, że są one związane z wydatkami na realizację inwestycji oraz zostały zrealizowane do dnia przekazania inwestycji do używania.

Zdarzenia, z którymi ustawodawca wiąże skutki w postaci wystąpienia podatkowych różnic kursowych wymienione zostały w art. 15a ust. 2 (dodatnie różnice kursowe) i ust. 3 (ujemne różnice kursowe) ustawy o CIT.

W przepisach art. 15a ust. 2 i 3 ustawy o CIT, ustawodawca przewidział zamknięty katalog przypadków, w których powstają różnice kursowe dla celów podatkowych. Zatem, dla podatników ustalających różnice kursowe na podstawie art. 15a ustawy o CIT (różnice kursowe podatkowe), różnice kursowe powiększające odpowiednio przychody albo koszty uzyskania przychodów powstają w przypadkach wskazanych w ww. przepisach.

Zgodnie z art. 15a ust. 2 i 3 ustawy o CIT,

Z analizy zapisów ww. art. 15a ust. 2 i ust. 3 ustawy o CIT wypływa wniosek, że z różnicami kursowymi w znaczeniu podatkowym (tj. określanym w ustawie o CIT) mamy do czynienia tylko wtedy, gdy równocześnie, spełnione są następujące przesłanki:

-należność (przychód) lub zobowiązanie (koszt uzyskania przychodów) są wyrażone w walucie obcej;

-uregulowanie (realizacja) zobowiązania lub otrzymanie należności następuje również w walucie obcej;

-między dniem powstania zobowiązania i należności a dniem spłaty tego zobowiązania lub otrzymania należności wystąpiła różnica w kursie waluty.

Analizując treść powołanych przepisów, wskazać należy, że w przedstawionym we wniosku opisie, nie mamy do czynienia z żadną sytuacją wskazaną w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, która powodowałby powstanie różnic kursowych o których mowa w art. 15a ustawy. Nie powstanie również różnica kursowa od przychodu z tytułu otrzymania od Kontrahenta kwoty tytułem wsparcia inwestycyjnego, bowiem przychód ten nie stanowi przychodu należnego.

W związku z powyższym, nie będą Państwo obowiązani do zmiany wartości początkowej hali produkcyjnej.

Zatem, Państwa stanowisko w tym zakresie, uznałem za prawidłowe, jednak z innych przyczyn niż Państwo wskazali.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Ocena prawna stanowiska Państwa w zakresie podatku od towarów i usług zostanie zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Odnosząc się do powołanych interpretacji, wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą konkretnej indywidualnej sprawy w określonym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu.

Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.