Interpretacja indywidualna z dnia 19 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDWP.4011.222.2025.1.AS1

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 października 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 13 października 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

„A” (dalej: „Wnioskodawca”) jest podmiotem działającą w oparciu o przepisy ustawy (…), prowadzącą działalność w zakresie (…).

Wnioskodawca organizuje dla swoich pracowników spotkania integracyjne, w tym spotkania integracyjne pracowników poszczególnych komórek organizacyjnych. Schemat organizacyjny „A” przewiduje podział na komórki organizacyjne (departamenty, działy, sekcje, biura, dalej: „działy”) zarządzane przez dyrektora, kierownika lub pełnomocnika (dalej: „kierownik”). Wnioskodawca udziela zgody na organizację spotkań integracyjnych pracowników danego działu, określa kwotę możliwą do wydania oraz ponosi koszt organizacji spotkania integracyjnego działu. Natomiast sposób wydania środków Wnioskodawcy przeznaczonych na spotkania integracyjne działu zależy od decyzji kierownika. Wyjścia integracyjne mogą polegać m.in. na wspólnym wyjściu do restauracji, do teatru lub kina. Jeżeli spotkanie integracyjne polega na wspólnym wyjściu do teatru lub kina, to Wnioskodawca posiada informację o uczestnikach spotkania integracyjnego oraz cenie jednego biletu, czyli znany jest koszt jednostkowy poniesiony w związku z uczestnictwem pracownika w spotkaniu integracyjnym.

O sposobie wydatkowania środków przeznaczonych na integrację działu decyduje kierownik. Jeżeli spotkanie integracyjne polega na wspólnym wyjściu do teatru lub kina, kierownik decyduje o miejscu, czasie i rodzaju przedstawienia. W spotkaniu mogą uczestniczyć wyłącznie pracownicy „A”, spotkania integracyjne nie są przeznaczone dla członków rodzin pracownika. Pracownik może odmówić uczestnictwa w spotkaniu integracyjnym. W takiej sytuacji pracownik nie otrzyma jednak rekompensaty tj. nie zostanie mu przekazany inny bilet czy kwota pieniężna. Ideą wyjścia jest bowiem zintegrowanie pracowników nie zaś przekazanie voucherów czy gratyfikacja pracownika.

Opisane spotkania integracyjne są w całości finansowane ze środków obrotowych Wnioskodawcy, nie są dofinansowywane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Pytanie

Czy udział pracownika w spotkaniu integracyjnym polegającym na wspólnym wyjściu do kina lub teatru prowadzi do powstania u pracownika przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, udział pracownika w spotkaniu integracyjnym polegającym na wspólnym wyjściu do teatru lub kina nie prowadzi do powstania po stronie pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji Wnioskodawca nie jest zobowiązany do obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów z nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ustawy dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodem są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przepis art. 11 ust. 1 ustawy znajduje zastosowanie m. in. w przypadku ustalenia przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT

Dokonując oceny, czy udział w spotkaniu integracyjnym polegającym na wspólnym wyjściu do kina lub teatru prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o PIT należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. K 7/13 (dalej: „wyrok TK”), który dotyczył zgodności przepisów art. 12 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust 2-2b ustawy o PIT z Konstytucją, a więc przepisów dotyczących opodatkowania przychodów uzyskanych z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

W wyroku TK wskazano, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

1)zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

2)zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

3)korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W uzasadnieniu powyższego wyroku Trybunał Konstytucyjny zwrócił uwagę, iż aby przychód podlegał u pracownika opodatkowaniu, musi przejawiać się poprzez uzyskanie przez niego korzyści majątkowej, a ta może powstać w dwojaki sposób: albo poprzez powiększenie aktywów (zwykle poprzez wypłatę pieniędzy) albo, jako zaoszczędzenie wydatków, co może nastąpić na skutek świadczenia rzeczowego lub świadczenia usługi.

Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, rozpoznanie u pracownika uczestniczącego w imprezie integracyjnej przychodu z nieodpłatnych świadczeń może nastąpić tylko wówczas, gdy udział w takim wydarzeniu rzeczywiście pozwoli mu na uniknięcie wydatków, które w przeciwnym razie musiałby ponieść sam. Jedynie w takiej sytuacji zasadne byłoby rozpoznanie u pracownika przychodu rozumianego, jako brak uszczuplenia majątku, kosztem majątku pracodawcy. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, w przypadku imprez integracyjnych, warunek ten nie jest spełniony, bowiem jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu organizowanym przez pracodawcę na warunkach i zasadach określonych przez pracodawcę, trudno przyjąć, iż po jego stronie dochodzi do zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób, bowiem zakładać, że gdyby nie impreza integracyjna organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

W ocenie Wnioskodawcy powyższa argumentacja ma zastosowanie przy ocenie stanu faktycznego opisanego we wniosku. Spotkania integracyjne polegające na wspólnym wyjściu do kina lub teatru organizowane przez Wnioskodawcę przeznaczone są wyłącznie dla pracowników, co oznacza, iż w wydarzeniu tym nie mogą brać udziału członkowie rodzin. Miejsce, rodzaj i czas wyjścia integracyjnego, w tym spektaklu teatralnego lub seansu w kinie, jest wyłączną decyzją kierownika działu, działającego w imieniu pracodawcy. Spotkania polegające na wspólnym wyjściu do kina lub teatru służą przede wszystkim celom pracodawcy, organizowane są z jego inicjatywy i przez niego finansowane. Wnioskodawca zwraca uwagę, iż spotkania integracyjne stanowią narzędzie motywacji pozafinansowej, które odwołują się do bardziej złożonych potrzeb pracowników, takich jak potrzeba przynależności, akceptacji, komunikacji, tworzą również dobrą atmosferę w miejscu pracy a ich celem jest dbanie o dobre kontakty interpersonalne w dziale, między pracownikami i przełożonym. Udział w spotkaniu integracyjnym nie jest dla pracownika formą nagrody i nie jest efektem wykonania określonego zadania, a pracownik który w spotkaniu nie uczestniczy nie otrzymuje rekompensaty tj. nie zostanie mu przekazany inny bilet czy kwota pieniężna.

W tym przypadku nie dochodzi, zatem do realnego przysporzenia po stronie pracowników w postaci braku uszczuplenia ich majątku, bowiem gdyby nie spotkanie integracyjne, pracownik nie poniósłby takiego wydatku. Trudno byłoby w szczególności uznać, że pracownicy uczestnicząc w spotkaniu integracyjnym uzyskują świadczenie rekreacyjne analogiczne do tych, jakie musieliby sfinansować kosztem własnego majątku. Nie sposób jest, bowiem zakładać, że pracownicy (każdy z osobna) zorganizowaliby z własnej inicjatywy wyjście do teatru (na ten konkretny spektakl czy film) w towarzystwie wyłącznie innych pracowników. Zamiast tego pracownik odpoczywałby raczej w gronie rodzinnym lub wybrał inny rodzaj wypoczynku dopasowany do upodobań rodziny czy własnych, którego to świadczenia jednak od Wnioskodawcy nie otrzymał związku z udziałem w imprezie integracyjnej.

Powyższe stanowisko zaprezentowano w wielu interpretacjach podatkowych, m. in. Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

‒z dnia 11 września 2025 r. sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.493.2025.3.GG,

‒z dnia 9 września 2024 r. sygn. 0112-KDWL.4011.89.2024.1.JK,

‒z dnia 17 maja 2024 r. sygn. 0112-KDWL.4011.13.2024.1.WS,

‒z dnia 2 listopada 2018 r. sygn. 0112-KDIL3-1.4011.394.2018.1 AMN.

Zdaniem Wnioskodawcy opisaną w stanie faktycznym sytuację należy odróżnić od sytuacji, gdy pracownikom są przekazywane bilety lub vouchery w celu docenienia pracownika lub z powodu różnych okazji okolicznościowych, a pracownik może bilety wykorzystać indywidualnie, wg. własnych potrzeb, z wybranymi przez siebie osobami towarzyszącymi. Inną sytuacją jest również dofinansowanie biletów pracownikom, na ich wniosek, kiedy to pracownik decyduje o rodzaju biletu lub organizowane przez zakłady pracy dobrowolnych wyjazdów do teatru dla pracowników i członków ich rodzin, które przede wszystkim zaspokajają potrzeby prywatne pracowników. Takie świadczenia stanowią przychód pracownika, co niejednokrotnie wskazywały organy podatkowe. Jednakże taka sytuacja nie występuje w opisanym stanie faktycznym, gdyż pracownik Wnioskodawcy nie decyduje o czasie, miejscu i rodzaju spektaklu w jakim będzie mógł uczestniczyć w ramach działowego spotkania integracyjnego.

W interpretacji indywidualnej Izby Skarbowej w Bydgoszczy wydanej dla Wnioskodawcy w zakresie wyjazdów integracyjnych z dnia 10 sierpnia 2016 r. sygn. ITPB2/4511–495/16/BK, organ podatkowy zgodził się z Wnioskodawcą, że wyjazdy integracyjne pracowników nie stanowią przychodu podatkowego dla pracowników. W uzasadnieniu organ podatkowy powołał się na wyrok TK i stwierdził, że: „W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium – wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Natomiast bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego”.

Przedmiotowa interpretacja dotyczyła wyjazdów integracyjnych, przy których Wnioskodawca nie miał możliwości ustalenia jednostkowego kosztu wyjazdu przypadającego na pracownika. Jednak zdaniem Wnioskodawcy uzasadnienie interpretacji jest aktualne również wtedy, gdy spotkanie integracyjne polega na wyjściu do teatru lub kina, przy których znany jest koszt jednostkowy uczestnictwa w spotkaniu integracyjnym pracownika (odpowiadający wartości biletu). Sposób wydania środków Wnioskodawcy przeznaczonych na integrację pracowników nie może bowiem wpływać na kwestie powstania przychodu ze stosunku pracy pracownika.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Natomiast stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 11 ust. 2 cyt. ustawy:

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy:

Według art. 11 ust. 2b tej ustawy:

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ponieważ za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego – zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika – to wskazać należy, że dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Zatem do przychodu należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, które dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby.

Na mocy art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

Jak wynika z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do treści art. 12 ust. 2 ww. ustawy:

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z art. 12 ust. 4 tej ustawy wynika, że:

Użyty w art. 12 ust. 1 ustawy zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Przechodząc do obowiązków płatnika wskazać należy, że stosownie do art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 38 ust. 1 ww. ustawy:

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzecznictwie.

Zauważyć trzeba się, że w uchwałach z 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 wskazał na obiektywne kryteria, którymi należy się kierować przy określaniu, czy w analizowanym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika. Przede wszystkim kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leży w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w majątku pracownika. Zastosowanie tego obiektywnego kryterium wyróżnienia świadczeń będących przychodem pracownika, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, prowadzi do wniosku, że zaoszczędzenie wydatku przez pracownika może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko wtedy, gdy świadczenia te pracodawca spełnia na wniosek pracownika lub dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. Zgoda pracownika na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie.

W konsekwencji, „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

·po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

·po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

·po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Jeżeli którykolwiek z warunków nie zostanie spełniony, nieodpłatnego świadczenia nie będzie można uznać za przychód pracownika.

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego – słowo „dobrowolny” – oznacza „wynikający z wolnej woli”, „działający bez przymusu”.

Ponadto warunkiem uznania, że dane świadczenie w naturze stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów podatkowych jest faktyczne otrzymanie świadczenia przez pracownika.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się skorzystać z przewozu, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, którą każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego pracownika.

Z kolei jako przykład świadczenia, które nie rodzi po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) Trybunał Konstytucyjny wskazał sytuację, w której pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu, wycieczce) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny, ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione. Na marginesie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że przepisy podatkowe – niezależnie od konieczności realizacji obowiązku ustalonego w art. 84 Konstytucji – nie mogą prowadzić do takiego ukształtowania pozycji pracowników, aby pozostawanie w stosunku pracy w nadmierny sposób obciążało strony tego stosunku w porównaniu do samozatrudnienia, bądź pracy na czarno.

Z wniosku wynika, że organizują Państwo dla swoich pracowników spotkania integracyjne, w tym spotkania integracyjne pracowników poszczególnych komórek organizacyjnych. Udzielają Państwo zgody na organizację spotkań integracyjnych pracowników danego działu, określają kwotę możliwą do wydania oraz ponoszą koszt organizacji spotkania integracyjnego działu. Natomiast sposób wydania środków przeznaczonych na spotkania integracyjne działu zależy od decyzji kierownika. Wyjścia integracyjne mogą polegać m.in. na wspólnym wyjściu do restauracji, do teatru lub kina.

Jeżeli spotkanie integracyjne polega na wspólnym wyjściu do teatru lub kina, kierownik decyduje o miejscu, czasie i rodzaju przedstawienia. W spotkaniu mogą uczestniczyć wyłącznie pracownicy „A”, spotkania integracyjne nie są przeznaczone dla członków rodzin pracownika. Pracownik może odmówić uczestnictwa w spotkaniu integracyjnym. W takiej sytuacji pracownik nie otrzyma jednak rekompensaty tj. nie zostanie mu przekazany inny bilet czy kwota pieniężna. Ideą wyjścia jest bowiem zintegrowanie pracowników nie zaś przekazanie voucherów czy gratyfikacja pracownika.

Opisane spotkania integracyjne są w całości finansowane ze środków obrotowych Państwa Przedsiębiorstwa, nie są dofinansowywane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis sprawy, powołane przepisy prawa podatkowego oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, uznać należy, że finansowanie pracownikom spotkań integracyjnych polegających na wspólnym wyjściu do teatru lub kina – które będą miały charakter integracyjny, ze środków obrotowych „A”, nie będzie generowało po stronie Państwa pracowników przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, nie będą Państwo zobowiązani od wartości tych świadczeń obliczać, pobierać i przekazywać w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych informuję, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.