Interpretacja indywidualna z dnia 21 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-2.4010.479.2025.1.KW

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 września 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 15 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu powstania przychodu z tytułu sprzedaży voucherów pobytowych. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

„Wnioskodawca” lub dalej jako „Spółka” prowadzi działalność w zakresie zarządzania ośrodkami wypoczynkowymi zlokalizowanymi na terenie Polski.

Spółka planuje rozpocząć sprzedaż voucherów pobytowych i sporządziła projekty takich voucherów. Zakres przykładowego vouchera będzie obejmował uprawnienie do realizacji określonych w voucherze świadczeń w konkretnym terminie lub w ciągu okresu wskazanego w voucherze (w zależności od rodzaju).

Świadczenia te będą obejmowały przede wszystkim określoną liczbę noclegów wraz z wyżywieniem (śniadania i obiadokolacje), np. 2 doby/3 dni. Dodatkowo vouchery mogą obejmować (w zależności od rodzaju) dostęp do różnego rodzaju usług dodatkowych, które mają charakter subsydiarny i w praktyce nabywca nie zawsze z nich skorzysta. W zależności od lokalizacji mogą być to takie usługi jak dekoracja apartamentu, bukiet kwiatów, nielimitowany dostęp do basenu, sauny, jacuzzi, siłowni i boiska, 2- godzinny rejs elektryczną motorówką, romantyczna przejażdżka kolejką linową, wypożyczenie rowerów, bilety do muzeum, rejs statkiem, rowery wodne lub kajaki, seanse w grocie solnej, bilety na seans filmowy do kina, sesja w saunie suchej, gra w kręgle, park linowy, wieczorne ognisko z pieczeniem kiełbasek, wypożyczenie kijków do nordic walking.

Vouchery będą miały określoną z góry cenę i termin realizacji (co do zasady voucher ważny 12 miesięcy od zakupu lub wskazuje konkretny termin realizacji).

Klient Spółki dokonując zakupu vouchera będzie uiszczał cenę za voucher przy zakupie. Cena zapłacona za voucher nie będzie podlegała zwrotowi; nie będzie możliwości zwrotu vouchera i odzyskania płatności przez klienta, np. w przypadku niemożliwości wykorzystania vouchera.

Co do zasady wykorzystanie vouchera (który nie wskazuje konkretnego terminu) będzie wymagało dokonania rezerwacji z odpowiednim z wyprzedzeniem.

Pytanie

W jakim momencie Spółka powinna rozpoznać przychód w podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu sprzedaży voucherów?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Wnioskodawcy przychód z tytułu sprzedaży voucherów Spółka powinna rozpoznać w momencie otrzymania zapłaty za voucher, gdyż zapłata za voucher będzie stanowiła uregulowanie należności - definitywne przysporzenie dla Spółki.

W ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych nie określono szczególnego sposobu rozliczania sprzedaży voucherów, dlatego należy kierować się ogólnymi zasadami ustalania przychodu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych precyzyjnie stanowi o tym, co jest przychodem podatkowym i w jakim momencie podatnik powinien rozpoznać przychód podatkowy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1995 r. przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe (...).

Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.).

Za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1) wystawienia faktury albo

2) uregulowania należności (art. 12 ust. 3a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.).

Jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku (art. 12 ust. 3c ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.).

W przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty (art. 12 ust. 3e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.).

Jednak zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Zatem, przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie, a w niektórych przypadkach już sam fakt, że są należne, powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa.

Dla ustalenia przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych, który Spółka będzie zobowiązana wykazać z tytułu otrzymania płatności od odbiorców za sprzedaż voucherów, istotnym zagadnieniem jest określenie daty uzyskania przychodu, z którą ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych łączy moment powstania obowiązku podatkowego.

Pierwszeństwo w kształtowaniu daty powstania przychodu należnego ma dzień dokonania czynności - wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego, częściowego lub całkowitego wykonania usługi.

Przy tym przepisy ustawy podatkowej, które odnoszą się do osiąganych przychodów z działalności gospodarczej osoby prawnej nie wskazują jednak, co należy rozumieć pod pojęciem przychodu należnego.

Dlatego też, można w tym zakresie posłużyć się m.in. definicją zawartą w Słowniku języka polskiego, stanowiącą, że „należny” to przysługujący, należący się komuś bądź czemuś.

Z tego względu przy ocenie momentu powstania przychodu należnego uznać należy, że takim przychodem należnym nie będzie każdy przychód, jaki został przez podatnika osiągnięty, ale tylko ten, w stosunku, do którego przysługuje przedsiębiorcy uprawnienie do jego otrzymania.

Zatem, powstanie przychodu należnego co do zasady związane jest z momentem powstania wierzytelności. Jako przychód należny powinno się zatem traktować kwoty, jakie są należne podatnikowi, czyli takie środki, których wydania podatnik może zażądać od kontrahenta.

Podstawowa zasada określania daty powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej została uregulowana w treści art. 12 ust. 3a omawianej ustawy podatkowej.

Na mocy tego przepisu, za datę powstania przychodu uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1) wystawienia faktury albo

2) uregulowania należności.

Z powołanego przepisu wynika, że jeżeli nawet nie nastąpiło jeszcze wydanie rzeczy, zbycie prawa majątkowego lub przynajmniej częściowe wykonanie usługi, ale miało miejsce wystawienie faktury, względnie uregulowanie należności - to z tym dniem podatnik obowiązany jest wykazać przychód.

Jednak na tle przedstawionego stanu faktycznego, należy przeanalizować jeszcze powołany przepis art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. Przepis ten wymienia przychody neutralne podatkowo, wskazując na niestanowiące przychodów pobrane wpłaty lub zarachowane należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych.

Użyte w tym przepisie sformułowanie "pobrane wpłaty lub zarachowane należności" odnosi się do pobranych przez podatnika przedpłat i zaliczek na poczet dostaw towarów i usług, których wykonanie jest odroczone w czasie i dopiero po realizacji łączącej strony umowy (zamówienia) występuje przychód podlegający opodatkowaniu.

Przepis art. 12 ust. 4 ww. ustawy określa jakich należności nie zalicza się do przychodu.

W przepisie tym znajduje się odstępstwo od zasady, że przychodem są kwoty otrzymane lub należne, choćby nie zostały otrzymane. Warunkiem, by pobrane wpłaty lub zarachowane należności nie były zaliczone do przychodów jest to, by dotyczyły one dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych. Już więc w momencie pobrania wpłaty lub zarachowania należności musi być wiadome, że dotyczą te wpłaty konkretnie określonych przyszłych dostaw towarów lub wykonanej usługi.

Sformułowanie użyte w tym przepisie „które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych” wskazuje, że chodzi o takie dostawy towarów lub wykonanie usług, co do których w momencie pobrania wpłaty nie ma wątpliwości, że zostaną faktycznie wykonane.

Do czasu zatem wykonania usługi/ dostarczenia towaru podatnik nie ma pewności, iż dana należność ma charakter definitywny (bezzwrotny).

Użyte w art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy sformułowanie „pobrane wpłaty lub zarachowane należności”, odnosi się do pobranych przedpłat i zaliczek na poczet dostaw towarów i usług, których wykonanie jest odroczone w czasie i dopiero po realizacji łączącej strony umowy wystąpi przychód podatkowy rzutujący na podstawę opodatkowania.

W opisanym zdarzeniu przyszłym (planowana sprzedaż voucherów pobytowych) możemy mieć w większości przypadków do czynienia właśnie z takimi usługami, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych.

Przedstawione vouchery będą mogły być realizowane w określonym okresie ważności (12 miesięcy od daty zakupu), z wyłączeniem świąt i długich weekendów.

Co do zasady rezerwacja będzie wymagana z minimum 14-dniowym wyprzedzeniem. Zatem można założyć, że co do zasady będą to usługi wykonane w następnych okresach sprawozdawczych (miesiącach).

Teoretycznie jednak może zdarzyć się sytuacja, że klient dokona zakupu vouchera (zapłaci za voucher) 1 czerwca i tego samego dnia zarezerwuje pobyt 3 dniowy od 17 do 20 czerwca - w tym przypadku mamy do czynienia z usługą wykonaną w tym samym okresie rozliczeniowym, co płatność, więc nie ma podstaw do zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r., ale Spółka nie będzie mogła tego wiedzieć na moment sprzedaży (trudno przewidzieć w jakim okresie klient wykorzysta voucher).

Należy wskazać jednak, że jeżeli zaliczka (przedpłata) na poczet przyszłych usług ma definitywny charakter, to przychód podatkowy powstaje w momencie jej otrzymania. Jeżeli tak dokonana wpłata ma charakter ostateczny, definitywny, to należy zaliczyć ją do przychodów z uwagi na spełnienie warunku „uregulowania należności”.

Jak wskazała Spółka, klient Spółki dokonując zakupu vouchera będzie uiszczał cenę za voucher. Cena zapłacona za voucher nie będzie podlegała zwrotowi; nie będzie możliwości zwrotu vouchera i odzyskania płatności przez klienta, np. w przypadku niemożliwości wykorzystania vouchera.

Oznacza to, że wpłaty za vouchery będą miały definitywny, ostateczny i bezzwrotny charakter, nie będą w żadnych okolicznościach podlegały zwrotowi.

Zatem w ocenie Wnioskodawcy należy przyjąć, że stanowią uregulowanie należności, o którym mowa w art. 12 ust. 3a pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.

Oznacza to, że przychód z tego tytułu powstawanie w momencie otrzymania zapłaty za voucher, gdyż zapłata za voucher będzie stanowiła uregulowanie należności - definitywne przysporzenie dla Spółki.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 1074, dalej: „updop, ustawa o CIT”):

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu. Jednakże, co do zasady, za przychód podatkowy można uznać każde przysporzenie majątkowe podatnika o trwałym charakterze. O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa tej osoby prawnej. Powyższe oznacza, że co do zasady przysporzenie majątkowe uznaje się za przychód podatkowy w dacie jego faktycznego uzyskania, a więc na zasadzie kasowej. Wyjątek od tej reguły stanowią przychody związane z działalnością gospodarczą, które dla celów podatku dochodowego od osób prawnych rozpoznawane są na zasadzie memoriałowej, tj. są przychodem podatkowym w dacie, w której stały się należne, niezależnie od tego, czy podatnik faktycznie je otrzymał.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT:

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Spółka prowadzi działalność w zakresie zarządzania ośrodkami wypoczynkowymi zlokalizowanymi na terenie Polski.

Spółka planuje rozpocząć sprzedaż voucherów pobytowych. Zakres przykładowego vouchera będzie obejmował uprawnienie do realizacji określonych w voucherze świadczeń w konkretnym terminie lub w ciągu okresu wskazanego w voucherze (w zależności od rodzaju).

Świadczenia te będą obejmowały przede wszystkim określoną liczbę noclegów wraz z wyżywieniem. Dodatkowo vouchery mogą obejmować dostęp do różnego rodzaju usług dodatkowych, które mają charakter subsydiarny i w praktyce nabywca nie zawsze z nich skorzysta. Vouchery będą miały określoną z góry cenę i termin realizacji. Klient Spółki dokonując zakupu vouchera będzie uiszczał cenę za voucher przy zakupie. Cena zapłacona za voucher nie będzie podlegała zwrotowi, nie będzie możliwości zwrotu vouchera i odzyskania płatności przez klienta, np. w przypadku niemożliwości wykorzystania vouchera.

Państwa wątpliwości wiążą się z momentem powstania przychodu z tytułu sprzedaży przez Spółkę voucherów pobytowych.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości wskazać należy, że moment rozpoznawania przychodów, określonych w art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, został uregulowany w art. 12 ust. 3a-3e ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT:

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że co do zasady, za przychód podatkowy powinien być rozpoznany przez podmiot gospodarczy w dacie najwcześniejszego ze zdarzeń wskazanych w tym przepisie.

Zgodnie z art. 12 ust. 3c ustawy o CIT, jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Ponadto, w przypadku otrzymania przychodu, o którym mowa w ust. 3, do którego nie stosuje się ust. 3a, 3c, 3d i 3f, zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o CIT, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Jednocześnie wskazać należy, że za przychód podatkowy w rozumieniu przepisów prawa podatkowego mogą zostać uznane tylko takie przysporzenie podatnika, które mają charakter definitywny, tj. w sposób bezzwrotny i trwały powiększają jego majątek. Przychody należne to bowiem wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia. Stanowisko to potwierdzają także przedstawiciele doktryny, w ocenie których „Przychodem podatkowym są wyłącznie tylko takie wartości, które definitywnie powiększają aktywa osoby prawnej” (tak: P. Małecki, M. Mazurkiewicz, Komentarz do art. 12 u.p.d.o.p., CIT. Komentarz, Lex, 2012).

Ustawodawca przewidział również sytuacje, w której otrzymanie środków pieniężnych przychodu podatkowego nie stanowi. Bowiem zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Jest to zatem przepis szczególny, wykluczający uznawanie za przychód kwot faktycznie otrzymywanych przez podatnika oraz kwot należnych podatnikowi, pod warunkiem, że stanowią one zapłatę na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych (latach podatkowych). Z jednej więc strony ustawodawca dla celów rozliczenia z podatku dochodowego od osób prawnych rozpoznaje przychód z chwilą uregulowania należności, z drugiej jednak strony wskazuje, że przychodem nie będzie wpłata pobrana na poczet późniejszych dostaw.

W opisanym zdarzeniu przyszłym (planowana sprzedaż voucherów pobytowych) możemy mieć w większości przypadków do czynienia właśnie z takimi usługami, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych. Przedstawione vouchery będą mogły być realizowane w określonym terminie ważności (12 miesięcy od daty zakupu), z wyłączeniem świąt i długich weekendów. Co do zasady będą to usługi wykonane w następnych okresach sprawozdawczych (miesiącach).

W tym miejscu wyjaśnić należy pojęcie voucher. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (www.sjp.pl) „voucher” to:

1.dowód na piśmie,

2.dokument świadczący o zawarciu transakcji,

3.oświadczenie lub upoważnienie na piśmie,

4.certyfikat, list uwierzytelniający.

Z powyższego wynika, że voucher jest substytutem pieniądza i umożliwia jedynie dokonanie zapłaty za świadczenia zrealizowane w przyszłości, które będą polegały na wydaniu towarów/ wykonaniu usługi w ramach działalności gospodarczej. Voucher nie jest rzeczą, ani prawem majątkowym. Należy zatem uznać, że także sprzedaż vouchera nie jest wydaniem towaru, ani świadczeniem usługi. Wynikające z otrzymanego vouchera uprawnienia, niekoniecznie muszą zostać w przyszłości zrealizowane.

Odnosząc się do pojęcia wykonania usługi, o którym mowa w art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, wskazać należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują terminu „wykonanie usługi”, wobec czego należy uznać, że pojęcie to powinno być rozumiane w kontekście analizowanego przepisu w sposób przyjęty w języku potocznym.

Na gruncie języka polskiego słowo „wykonanie usługi” oznacza zrealizowanie działań, służących zaspokojeniu potrzeb kontrahenta (klienta), niemających charakteru wydania rzeczy lub zbycia prawa majątkowego (http://sjp.pwn.pl; Słownik języka polskiego. Tom I−III, pod red. M. Szymczaka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981 r.; A. Dąbrówka, E. Geller, R. Turczyn, Słownik synonimów, Warszawa 2001).

Natomiast moment „wykonania świadczenia” określają przepisy księgi III ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2025 r., poz. 1071 ze zm.) w zakresie zobowiązań, przepisy regulujące poszczególne umowy, z których wynika zobowiązanie do świadczenia oraz konkretne postanowienia umowy zawartej pomiędzy stronami. Co istotne, w każdym przypadku należy brać pod uwagę postanowienia umowy dotyczące momentu, który strony uważają za wykonanie świadczenia, przy czym dla prawnopodatkowych skutków zawartej umowy istotnym jest, czy dana zapłata ma charakter zaliczkowy, czy jest rezultatem wykonania określonej i zamkniętej części świadczenia.

W praktyce o wykonaniu umowy można mówić wtedy, kiedy podmiot zrealizował zobowiązanie wynikające z umowy istniejącej między nim, a zamawiającym towar bądź usługę. W związku z powyższym, co do zasady, przez „wykonanie usługi”, należy rozumieć zrealizowanie wszystkich czynności składających się na daną usługę, co należy oceniać z uwzględnieniem charakteru tej usługi oraz określonych w umowie warunków jej wykonywania.

Mając powyższe na uwadze, nie można się z Państwem zgodzić, że przychód z tytułu sprzedaży voucherów Spółka powinna rozpoznać w momencie otrzymania zapłaty za voucher. W Państwa ocenie zapłata za voucher będzie stanowiła uregulowanie należności, tj. definitywne przysporzenie dla Spółki.

W opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym, przychód podatkowy, o którym mowa w art. 12 ust. 3 i 3a w związku z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o CIT z tytułu sprzedaży voucherów pobytowych powstanie w momencie wykorzystania vouchera przez klienta na nabycie określonego towaru, czy też usługi.

Natomiast w sytuacji, gdy klient nie zrealizuje vouchera pobytowego posiadającego z góry określony termin ważności, momentem rozpoznania przychodu podatkowego przez Spółkę będzie dzień, w którym upłynął termin wyznaczony na jego realizację (dzień przekształcenia się przedpłaty w definitywne przysporzenie majątkowe). W tym dniu Wnioskodawca zobowiązany będzie do rozpoznania przychodu podatkowego.

W konsekwencji Państwa stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 z późn. zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.