Interpretacja indywidualna z dnia 21 listopada 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-2.4011.943.2025.5.MT

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 lipca 2025 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełniła go Pani pismem z 24 września 2025 r. (wpływ 24 września 2025 r.) - w odpowiedzi na wezwanie.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Jest Pani osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą, rozliczającą się według zasad ogólnych. Pozostaje Pani w związku małżeńskim, w ramach którego obowiązuje ustrój ustawowej wspólności majątkowej.

W dniu 8 sierpnia 2025 r. Pani małżonek, w trakcie trwania wspólności majątkowej, nabył samochód osobowy o wartości 57 000 zł brutto. Sprzedającym była osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, a transakcja nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (nie była objęta ustawą o VAT). Umowa sprzedaży została zawarta wyłącznie między Pani małżonkiem, a sprzedającym - widnieją na niej jedynie podpisy tych dwóch osób. Nie była Pani stroną umowy i nie składała Pani na niej podpisu.

Po dokonaniu rejestracji pojazdu przez Pani małżonka, zostanie złożony wniosek o dopisanie Pani, jako współwłaściciela pojazdu do dokumentów rejestracyjnych. Pojazd ten będzie wykorzystywany przez Panią w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - wyłącznie lub częściowo do celów służbowych. Począwszy od chwili zakupu samochodu, jest on wykorzystywany do celów związanych z Pani działalnością gospodarczą.

Uzupełnienie i doprecyzowanie stanu faktycznego

Wskazała Pani, że jest Pani zarejestrowanym podatnikiem czynnym podatku od towarów i usług. Pojazd będzie wykorzystywany do użytku mieszanego - do celów służbowych i prywatnych. Pojazd nie będzie wykorzystywany wyłącznie do prowadzonej działalności gospodarczej. Działalność gospodarczą, o której mowa we wniosku prowadzi Pani od 7 kwietnia 2025 r. Dla celów rozliczeń prowadzi Pani podatkową księgę przychodów i rozchodów. Przedmiotem Pani zapytania jest okres od 1 stycznia 2025 r. do 31 grudnia 2025 r. Samochód, o którym mowa we wniosku spełnia warunki określone w art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Niemniej, samochód osobowy jest zarejestrowany jako ciężarowy. Dodatkowe dane pojazdu: DMC - 2725 kg. liczba miejsc siedzących - ogółem 5 w 2 rzędach. Samochód będzie stanowił środek trwały w Pani działalności gospodarczej i w dniu przyjęcia do używania będzie kompletny i zdatny do użytkowania. Przewidywany okres użytkowania wynosi więcej niż 1 rok. Kosztami związanymi z eksploatacją samochodu będą: koszt przeglądów technicznych, koszt paliwa (samochód posiada instalację diesel), koszt wymiany oleju, niezbędnych serwisów i napraw związanych z użytkowaniem zgodnie z przeznaczeniem pojazdu. Zamierza Pani zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z eksploatacją pojazdu w wysokości 75%. Samochód stanowi niezbędny środek transportu w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą - wizyty w sądach oraz kontakt i pozyskiwanie klientów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Samochód nie będzie użyczany. Samochód będzie wykorzystywany wyłącznie przez właściciela w celach prywatnych i służbowych. Wszystkie wydatki, które stanowić będą podstawę odliczeń od podatku dochodowego będą potwierdzone odpowiednią fakturą VAT i wprowadzone w koszty zgodnie w księdze przychodów i rozchodów. Pani mąż nie prowadzi działalności gospodarczej. Samochód będzie wykorzystywany przez Panią zarówno w celach prywatnych i służbowych. Samochód nie został ujęty w ewidencji środków trwałych w miesiącu, w którym został dokonany zakup. Samochód został zakupiony 8 sierpnia 2025 r., zaś przekazanie go do użytkowania i ujęcie w ewidencji środków trwałych dokonane zostało we wrześniu 2025 r. Rejestracja samochodu została dokonana w dniu 22 sierpnia 2025 r. Pisząc „od momentu, w którym pojazd ten zostaje faktycznie wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej”, ma Pani na myśli moment wprowadzenia samochodu do ewidencji środków trwałych - we wrześniu 2025 r. Samochód wykorzystywany jest do celów prywatnych i służbowych, nie będzie prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu. Odliczenie dotyczy 50% stawki VAT.

Pytania

1.Czy Pani, jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, ma prawo zaliczyć do ewidencji środków trwałych samochód osobowy nabyty przez Pani małżonka w trakcie trwania wspólności majątkowej, mimo że nie była Pani stroną umowy sprzedaży, a następnie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej jako kosztów uzyskania przychodu?

2.Czy fakt, że umowa sprzedaży została zawarta tylko przez Pani małżonka, ale pojazd stanowi majątek wspólny, nie wyklucza możliwości amortyzacji samochodu w prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej?

3.Czy ma Pani prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodu wydatki związane z eksploatacją pojazdu (w szczególności paliwo, naprawy, przeglądy, konserwacje), jeśli pojazd ten będzie wykorzystywany do celów działalności gospodarczej?

4.Czy ma Pani prawo do odliczania podatku VAT od zakupionego paliwa do tego pojazdu, w przypadku jego wykorzystywania do celów działalności gospodarczej?

5.Czy ma Pani prawo do odliczania podatku VAT od wydatków związanych z naprawami, konserwacją i innymi usługami związanymi z utrzymaniem samochodu, o ile pojazd ten będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej?

6.Czy ma Pani prawo do wliczenia w koszty działalności gospodarczej oraz dokonywania odliczeń podatku VAT począwszy od miesiąca, w którym dokonany został zakup, czy od miesiąca w którym zostanie dokonany wpis Pani, jako współwłaściciela w CEPIK?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania Nr 1, Nr 2 i Nr 6 w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 3, Nr 4, Nr 5 i Nr 6 w części dotyczącej podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Pani stanowisko w sprawie

Ad. 1

Pani zdaniem, ma Pani prawo ująć pojazd jako środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej i dokonywać odpisów amortyzacyjnych, mimo że umowa sprzedaży została podpisana wyłącznie przez Pani małżonka.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 31 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, składniki majątku nabyte przez któregokolwiek z małżonków w trakcie trwania wspólności majątkowej wchodzą do majątku wspólnego. Oznacza to, że pojazd, mimo że formalnie nabyty tylko przez Pani małżonka, stanowi współwłasność majątkową obojga małżonków z mocy prawa. W związku z tym jest Pani współwłaścicielem pojazdu i może wprowadzić go Pani do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, jeśli spełnia on ustawowe warunki uznania za środek trwały.

Ad. 2

Pani zdaniem, ma Pani prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej pojazdu zgodnie z przepisami ustawy o PIT, jako że samochód będzie wykorzystywany w działalności gospodarczej i spełnia definicję środka trwałego.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o PIT, środkiem trwałym jest m.in. rzecz ruchoma (w tym samochód) stanowiąca własność lub współwłasność podatnika, kompletna, zdatna do użytku i wykorzystywana w działalności gospodarczej przez okres dłuższy niż rok. Samochód spełnia te warunki - jest środkiem transportu zdatnym do użytku i ma być wykorzystywany w działalności gospodarczej. Pani - jako współwłaściciel majątku wspólnego - może zatem zgodnie z art. 22d i 22g ustawy o PIT rozpocząć jego amortyzację od momentu wprowadzenia do ewidencji.

Ad. 6

Pani zdaniem, ma Pani prawo do zaliczenia wydatków związanych z użytkowaniem pojazdu do kosztów uzyskania przychodu od momentu, w którym pojazd ten zostaje faktycznie wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej, niezależnie od daty formalnego ujawnienia Pani, jako współwłaściciela pojazdu w Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców (CEPiK).

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, kosztami uzyskania przychodu są wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zabezpieczenia jego źródła, o ile nie zostały wyłączone w art. 23 tej ustawy. Wydatki związane z eksploatacją pojazdu wykorzystywanego w działalności - takie jak paliwo, naprawy czy ubezpieczenie - stanowią koszty podatkowe, jeśli spełniają powyższe warunki. Choć nie była Pani formalnie wskazana w umowie sprzedaży jako nabywca pojazdu, to zakup został dokonany przez Pani małżonka w trakcie trwania wspólności majątkowej. Oznacza to, że pojazd wszedł do majątku wspólnego, a Pani jest jego współwłaścicielem z mocy prawa (art. 31 §1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego), niezależnie od formalnych zapisów w umowie, czy dokumentach rejestracyjnych. Zatem ma Pani prawo rozporządzać tym pojazdem i wykorzystywać go w działalności gospodarczej.

Podsumowując, data wpisu Pani, jako współwłaściciela w CEPIK nie ma charakteru konstytutywnego i nie wpływa na prawo do zaliczenia kosztów do kosztów uzyskania przychodów, jeśli spełnione są przesłanki ustawowe. Istotne jest rzeczywiste posiadanie i wykorzystywanie pojazdu do celów działalności.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

A zatem warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik);
• · jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;
• został właściwie udokumentowany;
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których - zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą więc zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Nie ulega wątpliwości, że nie wszystkie koszty, które ponosi podatnik prowadzący działalność gospodarczą mogą stanowić koszty uzyskania przychodów (pomijając przy tym, co oczywiste, te, które ustawodawca wprost wyłączył z kosztów na podstawie art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wymogiem, który musi być bezwzględnie spełniony, nie jest, co wynika z literalnego brzmienia przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, związek kosztów z działalnością gospodarczą, tylko z uzyskaniem przychodów lub też z zachowaniem albo zabezpieczeniem jego źródła. Powyższe twierdzenie jest zgodne z utrwalonym poglądem judykatury (por. wyrok NSA z 2 sierpnia 2012 r. sygn. akt II FSK 41/11, uchwała NSA z dnia 24 stycznia 2011 r. sygn. akt II FPS 6/10 oraz uchwała z dnia 12 grudnia 2011 r. sygn. akt II FPS 2/11).

Należy również wskazać, że jeżeli wydatki nie zostały wyłączone z kosztów podatkowych na mocy art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą co do zasady stanowić koszt uzyskania przychodu na gruncie art. 22 ust. 1 ww. ustawy, jeśli zostanie wykazany ich związek z uzyskaniem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Przepis art. 23 ust. 1 ww. ustawy zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie zauważyć należy, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostaną uznane za koszty uzyskania przychodów.

Pomiędzy poniesionym kosztem, a potencjalnym przychodem musi bowiem zaistnieć związek przyczynowo-skutkowy, albowiem musi być to wydatek poniesiony w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Niezwykle istotne jest przy tym, aby obiektywna ocena działań podatnika skutkowała możliwością uznania ich za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności, które to działania muszą cechować przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie, w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodów.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

a.„celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

b.„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

c.„zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Art. 23 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że:

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z przytoczonych przepisów wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji, o ile spełniają następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika m.in. na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

W myśl art. 22d ust. 2 ww. ustawy:

Jak stanowi art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jedną z podstawowych kategorii decydujących o prawidłowości dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest właściwe określenie wartości początkowej środków trwałych, która stanowi podstawę dokonywania tych odpisów. Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podstawie art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przy czym pamiętać należy o ograniczeniu kwotowym dotyczącym ww. odpisów amortyzacyjnych, wprowadzonym przepisem art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Stosunki majątkowe między małżonkami zostały natomiast uregulowane w art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2809 ze zm.):

Natomiast w stosownie do art. 33 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Wyżej wymieniony przepis określa zatem, co stanowi osobisty majątek każdego z małżonków. Do majątku odrębnego małżonków nie zalicza się zatem przedmiotów służących do prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 341 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:

Zgodnie natomiast z art. 35 ww. ustawy:

Ustrój wspólności ustawowej, obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością (art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem niezależnie od tego, który z małżonków wykorzystuje składniki majątku objęte majątkową wspólnością ustawową w swojej działalności gospodarczej, oboje małżonkowie pozostają ich właścicielami.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że od 7 kwietnia 2025 r.prowadzi Pani jednoosobową działalność gospodarczą i rozlicza się według zasad ogólnych. Pozostaje Pani w związku małżeńskim, w ramach którego obowiązuje ustrój ustawowej wspólności majątkowej. 8 sierpnia 2025 r. Pani małżonek, w trakcie trwania wspólności majątkowej, nabył samochód osobowy o wartości 57 000 zł brutto. Umowa sprzedaży została zawarta wyłącznie między Pani małżonkiem, a sprzedającym - widnieją na niej jedynie podpisy tych dwóch osób. Nie była Pani stroną umowy i nie składała Pani na niej podpisu. Po dokonaniu rejestracji pojazdu przez Pani małżonka, zostanie złożony wniosek o dopisanie Pani, jako współwłaściciela pojazdu do dokumentów rejestracyjnych. Pojazd ten będzie wykorzystywany wyłącznie przez Panią w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Samochód będzie stanowił środek trwały w Pani działalności gospodarczej i w dniu przyjęcia do używania będzie kompletny i zdatny do użytkowania. Przewidywany okres użytkowania wynosi więcej niż 1 rok. Samochód został zakupiony 8 sierpnia 2025 r., zaś przekazanie go do użytkowania i ujęcie w ewidencji środków trwałych dokonane zostało we wrześniu 2025 r. Rejestracja samochodu została dokonana w dniu 22 sierpnia 2025 r.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że ma Pani prawo wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych samochód nabyty przez Pani małżonka w trakcie trwania wspólności majątkowej, mimo że nie była Pani stroną umowy sprzedaży. Może Pani dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tego samochodu, z uwagi na fakt, że pojazd ten stanowi wspólność majątkową Pani i Pani męża. Odpisów amortyzacyjnych od opisanego we wniosku samochodu, na podstawie art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może Pani dokonywać od momentu wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a nie od momentu wpisu Pani, jako współwłaściciela w CEPIK. Wpis Pani, jako współwłaściciela samochodu do CEIPK jest czynnością techniczną, niemającą wpływu na moment rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Zatem wydatki związane z użytkowaniem pojazdu może Pani zaliczać do kosztów uzyskania przychodów od miesiąca, w którym faktyczne wykorzystywała Pani pojazd w działalności gospodarczej, tj. od miesiąca wprowadzenia tego pojazdu do ewidencji środków trwałych.

Zatem Pani stanowisko w zakresie pytania Nr 1, 2 i 6 w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Dokonałem oceny Pani stanowiska w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych przyjmując, że nawet jeśli pojazd, o którym mowa we wniosku jest samochodem osobowym, to nie będą miały zastosowanie ograniczenia kwotowe, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż wartość pojazdu - jak Pani wskazała w opisie sprawy - wynosi 57.000 zł, zatem jest niższa niż w ww. przepisie.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pani chroniła.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), (…), (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.