Interpretacja indywidualna z dnia 3 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT3.4011.779.2025.1.DP

Interpretacja indywidualna

– stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest:

·prawidłowe w części dotyczącej zaliczania do kosztów uzyskania przychodów – w pełnej wysokości – odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych nabytych i wprowadzonych przez Pana do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych;

·nieprawidłowe w pozostałym zakresie.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 października 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Jest Pan osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym, podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą X, zarejestrowaną w CEIDG. Dochody z tej działalności opodatkowuje Pan podatkiem liniowym.

Głównym przedmiotem Pana działalności jest wynajem długoterminowy samochodów osobowych. Pana model biznesowy polega na nabywaniu lub leasingowaniu pojazdów, a następnie oddawaniu ich w całości do odpłatnego używania klientom na podstawie umów najmu. W ramach tej działalności zamierza Pan nabywać lub leasingować samochody osobowe, których wartość przekracza 150 000 zł netto. Samochody te nie będą wykorzystywane do żadnych innych celów, w tym do użytku prywatnego.

Przedmiotem wniosku są samochody, które stanowią samochody osobowe w rozumieniu art. 5a pkt 19a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „ustawa o PIT”).

Status samochodów w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będzie zależał od sposobu ich pozyskania:

·Samochody nabyte na własność (kupione) i przeznaczone na wynajem długoterminowy, których przewidywany okres użytkowania będzie dłuższy niż rok, będą wprowadzane do ewidencji środków trwałych w Pana działalności gospodarczej. W dniu przyjęcia do używania będą one kompletne i zdatne do użytku.

·Samochody użytkowane na podstawie umowy leasingu operacyjnego nie będą stanowiły środków trwałych w Pana działalności gospodarczej.

Pana działalność gospodarcza polega na stałym i ciągłym świadczeniu usług wynajmu długoterminowego. W związku z tym, nabywanie oraz leasingowanie kolejnych pojazdów jest procesem ciągłym, uzależnionym od bieżącego zapotrzebowania rynkowego oraz popytu ze strony klientów. Niemożliwe jest zatem wskazanie z góry konkretnych dat zawarcia umów czy szczegółowej specyfikacji pojazdów (marka, rok produkcji, moc silnika). Będą to fabrycznie nowe lub kilkuletnie samochody różnych marek, a umowy najmu z klientami (i co za tym idzie, umowy leasingu) będą zawierane standardowo na okresy od 24 do 96 miesięcy.

Zamierza Pan zawierać przede wszystkim umowy leasingu operacyjnego, które w momencie zawarcia będą spełniały wszystkie warunki określone w art. 23b ust. 1 ustawy o PIT. Nie wyklucza Pan sporadycznego zawierania umów leasingu finansowego. W takim przypadku umowy te będą spełniały wszystkie warunki określone w art. 23f ustawy o PIT.

Przedmiotem działalności będą zarówno samochody spalinowe, jak i pojazdy elektryczne w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych. Wartość samochodów przyjmowana dla celów umowy leasingu będzie odzwierciedlać ich wartość rynkową na dzień zawarcia tej umowy. Umowy leasingu będą zawierane z profesjonalnymi, niezależnymi podmiotami świadczącymi usługi leasingowe (firmami leasingowymi). Nie posiada Pan wiedzy, czy finansujący (lub wspólnicy finansującego) korzystają lub będą korzystać ze zwolnień podatkowych, „o których mowa w wezwaniu”. Zakłada się, że jako podmioty działające na zasadach rynkowych, nie korzystają one z przywołanych zwolnień. Umowy leasingu będą zawierały standardowe elementy, w tym wyodrębnioną opłatę wstępną, raty leasingowe oraz ewentualną wartość końcową (wykupu).

Zamierza Pan zaliczać do kosztów uzyskania przychodów:

·W przypadku leasingu operacyjnego: całą wartość raty leasingowej (część kapitałową i odsetkową) netto.

·W przypadku ewentualnego leasingu finansowego: wyłącznie część odsetkową raty leasingowej.

Wniosek dotyczy oceny skutków podatkowych dla samochodów, których wartość przekroczy ustawowe limity, tj.:

·150 000 zł (dla samochodów spalinowych) lub 225 000 zł (dla samochodów elektrycznych), a od roku 2026 limit 100 000 zł (jeśli emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w centralnej ewidencji pojazdów jest równa lub wyższa niż 50 g na kilometr),

·limit 150 000 zł (jeśli emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w centralnej ewidencji pojazdów wynosi mniej niż 50 g na kilometr)

·limit 225 000 zł (w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych oraz w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem napędzanym wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy).

Nie będzie Pan podmiotem powiązanym w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT z podmiotami, od których będzie nabywał lub leasingował samochody (tj. z dealerami samochodowymi i firmami leasingowymi).

Nie będzie Pan prowadził ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 86a ust. 5 pkt 1 lit. c) tejże ustawy, warunek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są przeznaczone wyłącznie do oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, jeżeli oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika.

Ponieważ podstawowym i jedynym przedmiotem Pana działalności w odniesieniu do tych pojazdów jest ich wynajem długoterminowy, korzysta Pan z ustawowego zwolnienia z obowiązku prowadzenia ww. ewidencji. Sam charakter prowadzonej działalności wyklucza użytek prywatny i gwarantuje 100% wykorzystanie pojazdów do celów gospodarczych. Samochody będące przedmiotem wniosku (zarówno te nabyte na własność, jak i leasingowane) będą stanowić składnik majątku związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o PIT.

Pytanie

Czy w opisanym stanie faktycznym [powinno być zdarzeniu przyszłym – przyp. organu], w świetle obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (lub ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w zależności od formy prawnej Wnioskodawcy) [powinno być tylko ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przyp. organu] będzie Pan uprawniony do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów:

·w pełnej wysokości wydatków związanych z nabyciem (w tym odpisów amortyzacyjnych) oraz

·opłat wynikających z umów leasingu operacyjnego dotyczących samochodów osobowych o wartości przekraczającej wyżej opisane limity, które w 100% są przeznaczone na wynajem długoterminowy?

Pana stanowisko w sprawie

Uważa Pan, że ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości:

·Odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych nabytych na własność i wprowadzonych do ewidencji środków trwałych, których wartość początkowa przekracza limity ustawowe, tj. 150 000 zł (dla samochodów spalinowych) lub 225 000 zł (dla samochodów elektrycznych), a od roku 2026 limit 100 000 zł (jeśli emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w centralnej ewidencji pojazdów jest równa lub wyższa niż 50 g na kilometr), limit 150 000 zł (jeśli emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w centralnej ewidencji pojazdów wynosi mniej niż 50 g na kilometr) oraz limit 225 000 zł (w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych oraz w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem napędzanym wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy).

·Opłat wynikających z umów leasingu operacyjnego, w części dotyczącej spłaty wartości samochodu, również w przypadku, gdy wartość samochodu przekracza ww. limity.

Uzasadnieniem dla powyższego stanowiska jest fakt, że zastosowanie znajdzie wyjątek określony w art. 23 ust. 5b ustawy o PIT. Zgodnie z tym przepisem, limitów określonych w art. 23 ust. 1 pkt 4 (dotyczącego amortyzacji) oraz pkt 47a (dotyczącego opłat leasingowych) nie stosuje się, jeżeli samochód osobowy jest oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności gospodarczej podatnika.

W opisanym zdarzeniu przyszłym oba warunki zostaną spełnione:

·samochody osobowe (nabyte lub leasingowane) będą przedmiotem odpłatnego najmu długoterminowego,

·wynajem ten stanowi główny i jedyny przedmiot Pana działalności gospodarczej związanej z tymi pojazdami.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest:

·prawidłowe w części dotyczącej zaliczania do kosztów uzyskania przychodów – w pełnej wysokości – odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych nabytych i wprowadzonych przez Pana do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych;

·nieprawidłowe w pozostałym zakresie.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu

W myśl art. 23a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei pkt 2 tego artykułu stanowi, że:

Ilekroć w rozdziale jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu – rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.

W świetle art. 23b ust. 1 ww. ustawy:

Opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1)umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;

2)umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;

3)suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przepis art. 23b ust. 2 wskazanej ustawy określa, że:

Jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1)art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

2)przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,

3)art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. poz. 143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r., poz. 484 i 1178)

–do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f˗23h.

Wobec tego, jeżeli zawarta umowa leasingu spełnia określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunki oraz finansujący w dniu jej zawarcia nie korzysta ze zwolnień wymienionych w art. 23b ust. 2 cytowanej ustawy, to korzystający może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszelkie poniesione wydatki związane z przedmiotem umowy leasingu.

Natomiast w myśl art. 23f ust. 1-3 ww. ustawy:

1.Do przychodów finansującego, z zastrzeżeniem ust. 3, i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 23b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1)umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony;

2)suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19stosuje się odpowiednio;

3)umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu:

a)odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, w przypadku gdy nie jest osobą wymienioną w lit. b, albo

b)finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej.

2.Jeżeli wysokość kwoty spłaty wartości środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych przypadających na poszczególne opłaty nie jest określona w umowie leasingu, ustala się ją proporcjonalnie do okresu trwania tej umowy.

3.Do przychodów finansującego zalicza się opłaty, o których mowa w art. 23b ust. 1, uzyskane z tytułu wszystkich umów leasingu zawartych przez finansującego dotyczących tego samego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, w części przewyższającej spłatę wartości początkowej, określonej zgodnie z art. 22g.

O umowie leasingu finansowego można więc mówić, jeżeli łącznie spełnia ona następujące warunki:

·została zawarta na czas oznaczony,

·suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny VAT, odpowiada co najmniej wartości początkowej pojazdu,

·zawiera postanowienie, że odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie umowy leasingu dokonuje korzystający.

W przypadku leasingu finansowego przedmiot umowy zaliczany jest do składników majątku korzystającego (leasingobiorcy). Ponadto opłata leasingowa składa się z dwóch części:

·stanowiącą spłatę wartości początkowej (część „kapitałowa”), oraz

·niestanowiącą spłaty wartości początkowej (część „odsetkowa”), która jest odpowiednio przychodem u finansującego i kosztem uzyskania przychodów u korzystającego.

Koszty uzyskania przychodów

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek:

·został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

·jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

·pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

·poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

·został właściwie udokumentowany,

·nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów wskazanej ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (…).

Zgodnie z 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający - zwane także środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym przepisem, leasingobiorca ujmuje przedmiot leasingu finansowanego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i od jego wartości początkowej dokonuje odpisów amortyzacyjnych.

Środki trwałe

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

·stanowić własność lub współwłasność podatnika,

·zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

·być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

·jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,

·być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 cytowanej ustawy:

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym pamiętać należy o ograniczeniu kwotowym dotyczącym ww. odpisów amortyzacyjnych.

Przepisy ustawy z dnia 2 grudnia 2021 r. o zmianie ustawy o elektromobilności i paliwach alternatywnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 poz. 2269 ze zm.)

Z treści art. 30 ustawy o zmianie ustawy o elektromobilności i paliwach alternatywnych oraz niektórych innych ustaw wynika, że:

Do pojazdów wprowadzonych do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych podatnika przed dniem wejścia w życie art. 23 ust. 1 pkt 4 i 47a oraz ust. 5e ustawy zmienianej w art. 3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, i art. 16 ust. 1 pkt 4 i 49a oraz ust. 5e ustawy zmienianej w art. 4, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się przepisy ustaw zmienianych w art. 3 i art. 4, w brzmieniu dotychczasowym.

Z uzasadnienie do ustawy zmieniającej druk sejmowy nr 1633 wynika, że:

Projektowane rozwiązania mają na celu określenie zasad korzystniejszej amortyzacji dla pojazdów niskoemisyjnych. Przewiduje się uzależnienie wysokości limitu amortyzacji od wielkości emisji przez pojazd dwutlenku węgla CO₂. Zaproponowane rozwiązania są korzystniejsze dla pojazdów które charakteryzują się niską emisją CO₂ – poniżej 50 g/km.

Projektowane przepisy wprowadzają nowe rozwiązania dotyczące limitu amortyzacji pojazdów spalinowych oraz niskoemisyjnych, które mogą być odliczane w kosztach uzyskania przychodu przez płatników podatków CIT oraz PIT (prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą).

(…)

Zaproponowane rozwiązanie wprowadza zachętę dla przedsiębiorców do sukcesywnej wymiany flot pojazdów spalinowych na pojazdy niskoemisyjne. Przepisy wprowadzają czytelne, długofalowe rozwiązanie, które gwarantuje pewność prawną i ułatwia zarządzanie flotami przez przedsiębiorców.

Jednocześnie, daje im czas na dostosowanie procesu przechodzenia na transport niskoemisyjny, do swoich strategii prowadzenia działalności gospodarczej. Dodatkowo, preferencyjny sposób traktowania pojazdów niskoemisyjnych ma na celu zrównoważenie ich wyższej ceny w stosunku do pojazdów spalinowych. Działania te przyczynią się do szybszego tempa rozwoju nisko emisyjnego transportu. Pojazdy te staną się realną alternatywą pod względem finansowym do wyposażonych w silniki spalinowe.

Cytowany uprzednio art. 30 ustawy nowelizującej odnosi się do samochodów osobowych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika od 1 stycznia 2026 r. Oznacza to, że dla takich pojazdów stosuje się nowe limity amortyzacyjne określone w ustawie nowelizującej. Natomiast ci podatnicy, którzy przed datą 1 stycznia 2026 r. wprowadzili pojazd do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stosują dotychczasowe zasady (dotychczasowe limity).

W odniesieniu do pojazdów niespełniających nowych warunków emisyjnych zapewniono możliwość stosowania dotychczasowych limitów, ale tylko wówczas, gdy pojazdy zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika do końca 2025 r. Samochody osobowe używane w prowadzonej działalności na podstawie umowy leasingu operacyjnego, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, nie są ujmowane w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika. Z tego względu do samochodów osobowych używanych w prowadzonej działalności na podstawie takich umów, od 1 stycznia 2026 r., będą miały zastosowanie nowe limity, w tym niższy limit w wysokości 100 000 zł, nawet jeżeli takie umowy zostały zawarte przed tym dniem.

Wydatki nie uznane za koszty

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2025 r.:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

a)225 000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. z 2024 r. poz. 1289, 1853 i 1881) oraz w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem napędzanym wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy,

b)150 000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2026 r.:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

a)225 000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. z 2024 r. poz. 1289, 1853 i 1881) oraz w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem napędzanym wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy,

b)150 000 zł - jeśli emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w centralnej ewidencji pojazdów, o której mowa w art. 80a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, wynosi mniej niż 50 g na kilometr,

c)100 000 zł - jeśli emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w centralnej ewidencji pojazdów, o której mowa w art. 80a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, jest równa lub wyższa niż 50 g na kilometr.

Stosownie do treści art. 23 ust. 5b ustawy:

Przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

Żeby przepis ten można było zastosować muszą być spełnione łącznie przesłanki:

·pojazd musi być oddany do używania, które to używanie musi mieć charakter odpłatny;

·oddanie do używania musi być na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze;

·oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2025 r.:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2026 r.:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota, o której mowa w pkt 4 odpowiednio w lit. b lub c, pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.

Stosownie do art. 23 ust. 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Poniesione wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 46 i 46a, oraz kwota, o której mowa w ust. 1 pkt 47a, obejmują także podatek od towarów i usług, który zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego, oraz naliczony podatek od towarów i usług, w tej części, w jakiej zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 23 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W przypadku samochodu osobowego oddanego do używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 47a, stosuje się do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego.

Artykuł 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozciąga limit rozliczania wydatków na korzystanie z samochodu osobowego na umowy leasingu operacyjnego, umowy najmu, dzierżawy lub inne umowy o podobnym charakterze. Limit ten odnosi się do wartości samochodu, który jest przedmiotem takiej umowy. Wydatki (np. raty leasingowe) można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu tylko proporcjonalnie, czyli:

1)Do końca 2025 r. – limit odnosi się do kwoty:

a)225 000 zł (dla samochodów z napędem elektrycznym i napędem wodorowym)

b)150 000 zł (dla samochodów z napędem spalinowym).

2)Od 2026 r. – limit odnosi się do kwoty wskazanej w art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b lub c, czyli:

a)225 000 zł (dla samochodów z napędem elektrycznym i napędem wodorowym)

b)150 000 zł (dla samochodów z napędem spalinowym, jeśli emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego wynosi mniej niż 50 g na kilometr)

c)100 000 zł (dla samochodów z napędem spalinowym, jeśli emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego jest równa lub wyższa niż 50 g na kilometr).

Limit ten ma zastosowanie do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego – części kapitałowej raty leasingowej.

Z przepisu tego wynika więc, że nie stanowią kosztów uzyskania przychodów dotyczące samochodu osobowego opłaty wynikające z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwoty wynikające:

·z art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2025 r.) oraz

·z art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2026 r.)

pozostają do wartości samochodu osobowego, który jest przedmiotem tej umowy.

Należy przy tym podkreślić, że część odsetkowa raty leasingu operacyjnego jest to koszt jaki podatnik ponosi w związku z użytkowaniem przedmiotu leasingu. Odsetki nie mają związku z wartością pojazdu ani nie są kosztem związanym z jego eksploatacją, a co za tym idzie część odsetkowa leasingu operacyjnego będzie kosztem działalności a nie kosztem pojazdu. Oznacza to, że nie należy ograniczać/limitować tej części leasingu.

Z tym, że przewidziane ograniczenie wysokości składek na ubezpieczenie samochodów osobowych, które mogą zostać zaliczone go kosztów uzyskania przychodów dotyczą wyłącznie składek, których wysokość jest uzależniona od wartości samochodu (AC). Nie dotyczy to zatem składek OC.

Zgodnie z art. 23 ust. 5f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

Zgodnie z art. 23 ust. 5g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług.

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów 100% wydatków z tytułu używania samochodów osobowych dotyczy zatem wykorzystywania samochodów osobowych wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym podatnik jest zobowiązany prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, potwierdzającą wykorzystywanie samochodów osobowych wyłącznie do działalności gospodarczej. W przypadku nieprowadzenia przez podatnika tej ewidencji, uznaje się, że samochody osobowe są wykorzystywane również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika. Zasady tej jednak nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest zobowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a) ustawy o podatku od towarów i usług.

Z podanych przez Pana w opisie zdarzenia informacji wynika, że przedmiotem Pana działalności jest wynajem długoterminowy samochodów osobowych. Nabywa lub leasinguje Pan pojazdy, a następnie oddaje je w całości do odpłatnego używania klientom na podstawie umów najmu. W ramach działalności zamierza Pan nabywać lub leasingować samochody osobowe, których wartość przekracza 150 000 zł netto. Samochody te nie będą wykorzystywane do żadnych innych celów, w tym do użytku prywatnego. Przedmiotem leasingu są samochody osobowe w rozumieniu art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Status samochodów w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych będzie zależał od sposobu ich pozyskania:

·Samochody nabyte na własność (kupione) i przeznaczone na wynajem długoterminowy, których przewidywany okres użytkowania będzie dłuższy niż rok, będą wprowadzane do ewidencji środków trwałych w Pana działalności gospodarczej. W dniu przyjęcia do używania będą one kompletne i zdatne do użytku.

·Samochody użytkowane na podstawie umowy leasingu operacyjnego nie będą stanowiły środków trwałych w Pana działalności gospodarczej.

Nabywanie oraz leasingowanie kolejnych pojazdów – w ramach prowadzonej przez Pana działalności – jest procesem ciągłym, uzależnionym od bieżącego zapotrzebowania rynku oraz popytu ze strony klientów. Zamierza Pan zawierać przede wszystkim umowy leasingu operacyjnego, które w momencie zawarcia będą spełniały wszystkie warunki określone w art. 23b ust. 1 ustawy o PIT. Nie wyklucza Pan sporadycznego zawierania umów leasingu finansowego. W takim przypadku umowy te będą spełniały wszystkie warunki określone w art. 23f ustawy o PIT. Przedmiotem Pana działalności będą zarówno samochody spalinowe, jak i pojazdy elektryczne. Nie będzie Pan prowadził ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem, mając na uwadze opis zdarzenia oraz powołane uprzednio przepisy prawa stwierdzam, że:

Cytowany uprzednio art. 23 ust. 1 pkt 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się wyłącznie do odpisów amortyzacyjnych, w związku z tym nie można go zastosować na zasadzie analogii do kosztów wynikających z umowy leasingu operacyjnego.

Wobec tego:

Odnosząc się do kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych nabytych przez Pana na własność i wprowadzonych do ewidencji środków trwałych, których wartość początkowa przekroczy limity określone w art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wyjaśniam, że skoro:

·nabyte (kupione) przez Pana pojazdy są samochodami osobowymi w rozumieniu art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

·stanowią środki trwałe ujęte przez Pana w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

·są przeznaczone wyłącznie do odpłatnego wykorzystywania na podstawie umowy najmu,

·przedmiotem Pana działalności jest wynajem długoterminowy samochodów osobowych,

to spełnia Pan warunki do wyłączenia z limitu kosztu uzyskania przychodów w tym zakresie na podstawie art. 23 ust. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem odpisy amortyzacyjne od tych samochodów może ujmować Pan w podatkowych kosztach w pełnej wysokości – bez względu na ich wartość – na podstawie art. 23 ust. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec tego stanowisko Pana w tej części jest prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat wynikających z umów leasingu operacyjnego, w części dotyczącej spłaty wartości samochodu, wyjaśniam, że skoro przepis art. 23 ust. 1 pkt 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się wyłącznie do odpisów amortyzacyjnych, to nie można go zastosować na zasadzie analogii do kosztów wynikających z umowy leasingu operacyjnego. Zatem w tej sytuacji będzie miało zastosowanie ograniczenie proporcjonalne, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47a w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem do 31 grudnia 2025 r. będzie Pan uprawniony do:

·zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat w części dotyczącej spłaty wartości samochodu w wysokości nieprzekraczającej ich części ustalonej w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł (dotyczy samochodów spalinowych) pozostaje do wartości samochodu osobowego, który jest przedmiotem tej umowy;

·zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat w części dotyczącej spłaty wartości samochodu w wysokości nieprzekraczającej ich części ustalonej w takiej proporcji, w jakiej kwota 225 000 zł (dotyczy samochodów elektrycznych) pozostaje do wartości samochodu osobowego, który jest przedmiotem tej umowy.

Natomiast od 1 stycznia 2026 r. będzie Pan uprawniony do:

·zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat w części dotyczącej spłaty wartości samochodu w wysokości nieprzekraczającej ich części ustalonej w takiej proporcji, w jakiej kwota 100 000 zł – jeśli emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w centralnej ewidencji pojazdów, o której mowa w art. 80a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, jest równa lub wyższa niż 50 g na kilometr – pozostaje do wartości samochodu osobowego, który jest przedmiotem tej umowy (dotyczy samochodów spalinowych);

·zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat w części dotyczącej spłaty wartości samochodu w wysokości nieprzekraczającej ich części ustalonej w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł - jeśli emisja CO₂ silnika spalinowego samochodu osobowego, określona na podstawie danych zawartych w centralnej ewidencji pojazdów, o której mowa w art. 80a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, wynosi mniej niż 50 g na kilometr – pozostaje do wartości samochodu osobowego, który jest przedmiotem tej umowy (dotyczy samochodów spalinowych);

·zaliczania do kosztów uzyskania przychodów opłat w części dotyczącej spłaty wartości samochodu w wysokości nieprzekraczającej ich części ustalonej w takiej proporcji, w jakiej kwota 225 000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. z 2024 r. poz. 1289, 1853 i 1881) oraz w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem napędzanym wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy – pozostaje do wartości samochodu osobowego, który jest przedmiotem tej umowy (dotyczy samochodów elektrycznych).

Wobec tego stanowisko Pana w tej części jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

·Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

·Przy wydawaniu interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

·Powołany przez Pana w opisie zdarzenia przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania w tej sprawie dotyczy on bowiem kwestii przychodu z działalności gospodarczej z tytułu odpłatnego zbycia składników majątku. Przedmiotem Pana wniosku jest natomiast kwestia kosztów uzyskania przychodów.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.