Interpretacja indywidualna z dnia 9 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.556.2025.1.BD

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 października 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 22 października 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A S.A. (dalej: Spółka, Wnioskodawca) posiada siedzibę na terytorium Polski i na podstawie przepisu art. 3 ust. 1 ustawy o CIT podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie (…) Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: SSE). Działalność realizowana na terenie SSE korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT. Jednocześnie Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych.

Zasadniczym przedmiotem działalności wykonywanej przez Spółkę jest produkcja (…).

Spółka, realizując swoją działalność gospodarczą, eksploatuje szereg instalacji (…), zlokalizowanych także na terenie SSE. Na poszczególnych instalacjach wytwarzane są (…). W przypadku określonych grup produktów proces wytwarzania wymaga (…).

W związku z przeprowadzoną analizą opłacalności poszczególnych grup produktowych Spółka może: podjąć decyzję o wycofaniu się z produkcji jednej z grup produktów, której wytwarzanie (prowadzone na terenie SSE) okazało się nierentowne i ekonomicznie nieuzasadnione. W konsekwencji w takiej sytuacji możliwe jest zamknięcie wydziału (…) zajmującego się wytwarzaniem m.in. wycofanej grupy produktów. Obiekty i urządzenia składające się na instalację produkcyjną przeznaczoną do wytwarzania wycofanej grupy produktów, w zakresie w jakim nie znajdą zastosowania w innych częściach zakładu, zostałyby sprzedane albo, jeśli do transakcji sprzedaży by nie doszło (wskutek np. braku zainteresowanych nabywców) - fizycznie zlikwidowane.

Część pracowników dotychczas zatrudnionych przy obsłudze tej instalacji zostałaby przesunięta do innych wydziałów, w celu wykorzystania ich doświadczenia i umiejętności w ramach pozostałej działalności produkcyjnej Spółki.

Należy podkreślić, że Spółka zamierza kontynuować prowadzenie działalności gospodarczej i produkcji na pozostałych wydziałach, (…), tak jak rozważany do wycofania asortyment, jako (…).

Z uwagi na możliwą likwidację lub sprzedaż części środków trwałych, w przypadku niedokonania pełnej amortyzacji danego środka trwałego, Spółka zamierza pozostałą, niezamortyzowaną część wartości początkowej zaliczyć bezpośrednio w całości do kosztów uzyskania przychodów w momencie likwidacji/sprzedaży.

Pytanie

Czy stratę z tytułu likwidacji lub koszt z tytułu sprzedaży środków trwałych związanych z likwidowaną produkcją jednej z grup produktów (w wysokości niezamortyzowanej części wartości początkowej tych środków trwałych), Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów działalności pozastrefowej, opodatkowanej na zasadach ogólnych?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Spółki, stratę powstałą z tytułu likwidacji lub koszty z tytułu sprzedaży nie w pełni umorzonych środków trwałych (w wysokości niezamortyzowanej części wartości początkowej tych środków trwałych) Spółka będzie miała prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów działalności pozastrefowej, opodatkowanej na zasadach ogólnych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wydatków, które w sposób enumeratywny zostały wykluczone przez ustawodawcę z kosztów uzyskania przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno wydatki bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami jak i te pozostające w związku pośrednim.

Ograniczenie w zakresie traktowania wartości netto zlikwidowanego środka trwałego jako kosztu uzyskania przychodu wprowadza art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT. Zgodnie z jego treścią, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Przytoczony przepis odnosi się tylko i wyłącznie do przypadków, w których likwidacja nie w pełni umorzonych środków trwałych jest związana ze zmianą rodzaju działalności. Tym samym, straty z tytułu likwidacji środków trwałych spowodowane innymi przyczynami niż zmiana działalności, co do zasady powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT - jako wyjątku od ogólnej reguły zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów - nie można interpretować rozszerzająco. Tym samym, pojęcie zmiany przedmiotu działalności, o którym mowa w tym przepisie powinno być interpretowane wprost, jako uzależnienie konieczności likwidacji środka trwałego od podjętej decyzji w zakresie przeobrażenia i zmodyfikowania aktualnego profilu (przedmiotu) działalności przedsiębiorstwa jako całości.

W opisanym zdarzeniu przyszłym, likwidacja produkcji jednej z grup produktów jest spowodowana względami ekonomicznymi, ponieważ jej wytwarzanie okazało się nierentowne i ekonomicznie nieuzasadnione. Podkreślenia wymaga fakt, iż w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego nie mamy do czynienia ze zmianą rodzaju działalności Spółki. Spółka w dalszym ciągu będzie produkowała (…), w tym (…) (analogicznie jak asortyment produktów, z których wytwarzania zamierza się wycofać). Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy brak jest przeszkód, aby wartość netto środków trwałych składających się na likwidowaną instalację produkcyjną dedykowaną dla jednej z grup produktów mogła zostać rozpoznana jako koszt uzyskania przychodu.

Stanowisko Spółki znajduje poparcie w orzecznictwie sądowym. W wyroku NSA z dnia 6 września 2022 r. sygn. II FSK 3139/19 Sąd przyjął stanowisko zgodnie z którym działając w warunkach rynkowych, podatnik ma prawo podejmować racjonalne ze swego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy eliminowaniu niebezpieczeństwa ich poniesienia. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde przedsięwzięcie, zmierzające do zapobieżenia takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty - jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT (cyt. uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 25 czerwca 2012 r., II FPS 2/12).

Natomiast w wyroku z dnia 11 stycznia 2024 r., sygn. akt II FSK 1994/23 Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż nie można także zgodzić się ze stanowiskiem organu interpretacyjnego, że likwidacja wydziału stalowni jako środka trwałego nie jest w ogóle związana z uzyskiwaniem przez spółkę przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Podzielić w tym zakresie należy stanowisko WSA w Gliwicach, że pomiędzy czynnościami likwidacji stalowni, a działalnością podstawową spółki istnieje ścisły związek, wynikający ze świadomego i celowego działania podatnika, którego jedynie bezpośrednią konsekwencją jest strata, będąca konsekwencją tejże likwidacji. Z jednej strony strata w środkach trwałych, podobnie jak każda inna strata, nie jest w sposób oczywisty zdarzeniem, które można powiązać w sposób bezpośredni z uzyskiwanymi przychodami w sposób określony w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., ponieważ nie służy ona ich osiągnięciu. Jednakże ma ona wpływ na eliminowanie, czy też ograniczanie generowania strat pomniejszających przychód, a tym samym należy ją rozpatrywać pod kątem kosztu poniesionego w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Trafnie wobec tego wywiódł Sąd meriti, że likwidacja i wycofanie środka trwałego z ewidencji, np. w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym czy - jak w tej sprawie - utratą przydatności gospodarczej, powinny być rozpatrywane z punktu widzenia podatnika, który jej dokonuje. To podatnik ma prawo podejmować racjonalne ze swego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach działania: zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej w swojej działalności: Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności, czy eliminowaniu niebezpieczeństwa ich poniesienia. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji, a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie, a nie tylko nierentownego wycinka jakim stała się stalownia. Nie można rozpatrywać przychodów z działalności gospodarczej w odniesieniu do jednostkowych przychodów uzyskiwanych w ramach sprzedaży poszczególnych produktów. W tym sensie, co do zasady każde tego rodzaju działanie jako zmierzające do zapobieżenia takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty postrzegane jako te, o których traktuje art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Wobec tego za trafną należy uznać ocenę Sądu pierwszej instancji, że minimalizowanie strat z określonych segmentów działalności podatnika (w rozpatrywanej sprawie stalowni), co do zasady, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Z kolei straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, gdy środki te utraciły przydatność gospodarczą ale nie były skutkiem zmiany rodzaju działalności podatnika - jak w rozpatrywanej sprawie - nie mieszczą się w zakresie zastosowania wyłączenia z kosztów uzyskania, o którym traktuje art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. (podkreślenia Wnioskodawcy).

Z przedstawionym stanowiskiem Spółki zgadzają się również organy podatkowe.

Przykładowo w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 stycznia 2024 r. sygn. 0111-KDIB1-3.4010.571.2023.3.DW organ podatkowy stwierdził, iż ograniczenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, dotyczy wyłącznie środków trwałych zlikwidowanych, których utrata przydatności gospodarczej była skutkiem zmiany rodzaju działalności. Kosztem uzyskania przychodów, co do zasady, będzie zatem strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te zostały zlikwidowane z przyczyn innych aniżeli wskazane w treści ww. przepisu, tj. nie były zdeterminowane zmianą rodzaju działalności gospodarczej, a co za tym idzie utratą przez likwidowany środek trwały jego przydatności gospodarczej. Przez utratę przydatności gospodarczej środków trwałych należy rozumieć, nie tylko ich fizyczne zużycie, np. w wyniku długotrwałej eksploatacji, a więc utratę cech zapewniających zdatność do użytku, lecz także brak opłacalności korzystania z nich. W tym miejscu należy zauważyć, że przepisy ustawy o CIT nie zawierają definicji pojęcia „likwidacja”, zatem zasadne jest odwołanie się w tym zakresie do reguł wykładni językowej. Zgodnie z definicją słownikową „likwidować to dokonywać likwidacji, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś” (Słownik języka polskiego, pod red. M. Szymczaka, PWN, Warszawa 1979, t. II, str. 35). W związku z takim rozumieniem tego pojęcia - likwidacją będzie definitywne pozbycie się środka trwałego (wykreślenie z ewidencji), np. poprzez jego zniszczenie, usunięcie, czy sprzedaż. Z kolei, przez utratę przydatności gospodarczej środków trwałych należy rozumieć, nie tylko ich fizyczne zużycie, np. w wyniku długotrwałej eksploatacji, a więc utratę cech zapewniających zdatność do użytku, lecz także brak opłacalności korzystania z nich.

Natomiast w interpretacji indywidualnej z dnia 11 kwietnia 2017 r. sygn. 0461- ITPB3.4510.51.2017.1.PS Dyrektor KIS wskazał, że w przypadku, gdy likwidacja środków trwałych została dokonana z tej przyczyny, że dotychczas wykorzystywany w działalności gospodarczej środek trwały utracił przydatność z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego. Jeżeli jednak wszelkie działania w zakresie racjonalnej gospodarki środkami trwałymi w ramach prowadzonej już działalności gospodarczej skutkują likwidacją niektórych z tych środków, są ekonomicznie i gospodarczo uzasadnione, nie mogą być kwalifikowane jako zmiana rodzaju działalności gospodarczej w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W takim wypadku - a contrario - straty z likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowane tego rodzaju zdarzeniami mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków (podkreślenia Wnioskodawcy).

Powyższe znajduje również potwierdzenie w poniższych pismach organów podatkowych:

·interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 7 września 2020 r. sygn. 0111-KDIB1-1.4010.265.2020.1.ŚS;

·interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 4 marca 2019 r. sygn. 0111-KDIB2-3.4010.434.2018.2.APA;

·interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 25 stycznia 2018 r. sygn. 0111-KDIB1-1.4010.186.2017.1.BK.

Dodatkowo, w ocenie Wnioskodawcy należy uznać, iż pomimo używania likwidowanych środków trwałych do prowadzenia działalności zwolnionej z opodatkowania, to już w momencie postawienia ich w stan likwidacji przestają one być wykorzystywane na potrzeby działalności zwolnionej z opodatkowania.

W przypadku zaś sprzedaży środka trwałego z wycofanej z eksploatacji instalacji produkcyjnej, wszelkie przychody uzyskane ze sprzedaży środków trwałych i ich elementów będą traktowane jako przychody opodatkowane na zasadach ogólnych. Tym samym niezamortyzowana część wartości początkowej zbywanych środków trwałych konsekwentnie powinna stanowić koszt uzyskania przychodów z działalności opodatkowanej na zasadach ogólnych.

Analogiczna argumentacja znajduje zastosowanie w odniesieniu do zlikwidowanego fizycznie środka trwałego i sprzedaży złomu powstałego wskutek likwidacji (przychód z ww. źródła).

Oznacza to, iż niezależnie od sposobu zagospodarowania wycofanych z eksploatacji środków trwałych (fizyczna likwidacja albo sprzedaż), niezamortyzowana część wartości początkowej środków trwałych składających się na likwidowaną instalację stanowić będzie koszt uzyskania przychodów działalności pozastrefowej, opodatkowanej na zasadach ogólnych, gdyż zaliczenie tej wartości do kosztów uzyskania przychodów następuje dopiero w dacie likwidacji (która jest późniejsza od daty postawienia w stan likwidacji) lub dacie sprzedaży.

Kwestia kwalifikacji kosztu w postaci niezamortyzowanej wartości środka trwałego jako kosztu działalności pozastrefowej była już rozstrzygana przez organy podatkowe, które uznawały stanowiska podatników tożsame ze stanowiskiem wyrażonym wyżej przez Spółkę za prawidłowe.

Przykładowo w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej; z dnia 14 stycznia 2019 r. sygn. 0111-KDIB1-3.4010.570.2018.1.BM organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko podatnika: pomimo faktu, iż Likwidowany ST był wykorzystywany wyłącznie w działalności zwolnionej z opodatkowania od momentu przyjęcia go do używania do momentu likwidacji, to zdaniem Spółki, jego niezamortyzowana wartość początkowa powinna zostać zaliczona w całości do kosztów uzyskania przychodów działalności opodatkowanej na zasadach ogólnych. Należy podkreślić, że już w chwili postawienia w stan likwidacji a zatem przed momentem fizycznej likwidacji maszyny pozwalającym na zaliczenie jej niezamortyzowanej wartości do kosztów uzyskania przychodów) przestaje ona być wykorzystywana na potrzeby działalności zwolnionej z opodatkowania. Koszt w postaci wartości netto Likwidowanych ŚT nie wykazuje związku z przychodami, które Spółka osiągała z działalności strefowej lub w przyszłości osiągnie z działalności strefowej; wprost przeciwnie - Spółka zaprzestaje generowania przychodów strefowych z wykorzystaniem Likwidowanych ŚT już na moment postawienia ich w stan likwidacji, co w efekcie skutkuje oderwaniem się maszyny od działalności strefowej Spółki, dodatkowym argumentem jest także to, że ewentualne przychody ze sprzedaży powstałego w wyniku likwidacji złomu, jako przychody z działalności nieobjętej Zezwoleniem, będą generowały przychód opodatkowany na zasadach ogólnych.

Podobne stanowisko podatnika zostało potwierdzone w poniższych interpretacjach organów podatkowych:

·w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 13 października 2016 r. sygn. 2461-IBPB-1-2.4510.879.2016.1.AK,

·w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 12 maja 2015 r. sygn. ILPB3/4510-1-60/15-2/KS.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, a stratę powstałą z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych Spółka będzie miała prawo zaliczyć w koszty uzyskania przychodów działalności pozastrefowej, opodatkowanej na zasadach ogólnych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytanie przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”):

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo-skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a-16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy stratę z tytułu likwidacji lub koszt z tytułu sprzedaży środków trwałych związanych z likwidowaną produkcją jednej z grup produktów, Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów działalności pozastrefowej, opodatkowanej na zasadach ogólnych.

We wniosku wskazali Państwo, że związku z przeprowadzoną analizą opłacalności poszczególnych grup produktowych Spółka może podjąć decyzję o wycofaniu się z produkcji jednej z grup produktów, której wytwarzanie okazało się nierentowne i ekonomicznie nieuzasadnione. W takiej sytuacji możliwe jest zamknięcie wydziału produkcyjnego zajmującego się wytwarzaniem m.in. wycofanej grupy produktów. Obiekty i urządzenia składające się na instalację produkcyjną przeznaczoną do wytwarzania wycofanej grupy produktów, w zakresie w jakim nie znajdą zastosowania w innych częściach zakładu, zostałyby sprzedane albo, jeśli do transakcji sprzedaży by nie doszło (wskutek np. braku zainteresowanych nabywców) - fizycznie zlikwidowane.

W przypadku planowanej sprzedaży środka trwałego pochodzącego z wycofanej z eksploatacji instalacji produkcyjnej, wszelkie przychody uzyskane ze sprzedaży środków trwałych i ich elementów będą traktowane jako przychody opodatkowane na zasadach ogólnych.

Odnosząc się do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu likwidacji środków trwałych związanych z likwidowaną produkcją należy wskazać na regulacje w tym zakresie.

Jak wynika z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT:

Z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT wynika, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym postawiono je w stan likwidacji.

Pojęcie „likwidacja” nie zostało zdefiniowane w prawie podatkowym w związku z powyższym należy odnieść się do rozumienia tego znaczenia w języku potocznym, które jest wieloznaczne i oznacza zniesienie, usunięcie, rozwiązanie czegoś (Internetowy Słownik języka polskiego https://sjp.pwn.pl/sjp/). Zatem, likwidacja środka trwałego to także usunięcie z ewidencji, definitywne zaprzestanie korzystania, czy też pozostawienie w dyspozycji innego podmiotu. Likwidacja to nie tylko fizyczne unicestwienie środka trwałego, ale także przekazanie środka trwałego innemu podmiotowi czy to poprzez darowiznę czy sprzedaż, zmianę metody prowadzenia działalności gospodarczej, likwidację środka trwałego w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym lub „moralnym”, wycofanie go z ewidencji środków trwałych. W związku z takim rozumieniem tego pojęcia - likwidacją będzie definitywne pozbycie się środka trwałego (wykreślenie z ewidencji), np. poprzez jego zniszczenie, usunięcie, czy sprzedaż.

Z kolei, przez utratę przydatności gospodarczej środków trwałych należy rozumieć, nie tylko ich fizyczne zużycie, np. w wyniku długotrwałej eksploatacji, a więc utratę cech zapewniających zdatność do użytku, lecz także brak opłacalności korzystania z nich.

Jak wskazano powyżej zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Wnioskując a contrario, nie ma przeszkód dla zaliczenia do kategorii kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli ich likwidacja nie jest związana z utratą przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności, tj. niezamortyzowana wartość środków trwałych zlikwidowanych z innych powodów niż zmiana rodzaju prowadzonej działalności.

Strata, o której mowa w tym przepisie odzwierciedla wartość nierozliczonych podatkowo wydatków poniesionych przez podatnika na nabycie lub wytworzenie likwidowanych składników majątku. Wydatki tego rodzaju – w braku likwidacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych – mieszczą się w kategorii kosztów uzyskania przychodów potrącalnych w momencie powstania przychodów ze zbycia tych składników majątku albo rozliczanych dla celów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne. Natomiast likwidacja składników majątku uniemożliwia realizację bądź kontynuację ww. sposobów podatkowego rozliczenia wskazanych wydatków. Wartość tych – poniesionych w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością, w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła – nierozliczonych dla celów podatkowych wydatków (tj. wydatków, które stanowiłyby koszty uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia składnika majątku lub zostałyby rozliczone podatkowo poprzez amortyzację, gdyby nie doszło do likwidacji składników majątku) stanowi wartość straty, o której mowa w powołanych przepisach.

Z powyższych przepisów wynika, że – co do zasady – wydatki poniesione na nabycie, bądź wytworzenie składników majątku stanowiących środki trwałe, podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów pośrednio, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków trwałych. Natomiast w przypadku likwidacji nie w pełni zamortyzowanego środka trwałego, o ile likwidacja ta nie jest związana z utratą przydatności tego środka trwałego na skutek zmiany rodzaju prowadzonej działalności, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć stratę w postaci niezamortyzowanej części wartości początkowej likwidowanego środka trwałego.

Z treści powyższego przepisu jednoznacznie wynika, że decydującą przesłanką dla niezaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tego określonego rodzaju strat jest wystąpienie zmiany rodzaju działalności powodującej utratę przez likwidowane środki trwałe przydatności gospodarczej. Zatem, dla podatkowej kwalifikacji strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych decydującym pozostaje ustalenie, czy utracenie przez te środki przydatności gospodarczej spowodowane zostało rezygnacją przez podatnika z prowadzenia określonego rodzaju działalności, w której to działalności wykorzystywany był likwidowany środek trwały.

Tym samym, strata powstała w związku likwidacją nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych nie jest spowodowana dokonaniem Spółkę zmiany prowadzenia określonego rodzaju działalności, ale wycofaniem z produkcji grupy produktów, która okazała się nierentowna.

W konsekwencji w sprawie nie znajdzie zastosowania wyłączenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, zatem Spółka będzie miała prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z działalności pozastrefowej, opodatkowanej na zasadach ogólnych, stratę powstałą z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych.

W kwestii ustalenia, czy Spółka będzie mogła ująć w kosztach uzyskania przychodów koszty z tytułu sprzedaży środków trwałych związanych z likwidowaną produkcją, wskazać należy na regulacje w tym zakresie.

Jak wynika z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o CIT:

Z przywołanego przepisu wynika, że w przypadku zbycia nie w pełni zamortyzowanego środka trwałego, do kosztów uzyskania przychodu można – co do zasady – zaliczyć niezamortyzowaną część wartości początkowej zbywanego środka trwałego, o ile możliwość taka nie jest ustawowo wyłączona.

Z powyższego wynika, że w sytuacji gdy nastąpi odpłatne zbycie tych środków trwałych, zostanie spełniony warunek konieczny dla możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości początkowej zbywanych środków trwałych, zgodnie regulacjami zawartymi w art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o CIT.

W świetle powyższego, w przypadku sprzedaży środków trwałych, o których mowa powyżej, niezamortyzowana część wartości początkowej zbywanych środków trwałych stanowić będzie koszty uzyskania przychodów z działalności opodatkowanej na zasadach ogólnych.

Zatem, Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.