Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 23 października 2025 r. Postępowanie zainicjowane przez A Oy., sygn. C-232/24

1)Artykuł 2 ust. 1 lit. c) i art. 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanejnależy interpretować w ten sposób, że:w przypadku działalności faktoringowej polegającej na sprzedaży wierzytelności, w ramach której faktor zwalnia klienta z czynności windykacji wierzytelności oraz z ryzyka ich nieterminowej spłaty:prowizja za finansowanie stanowiąca wynagrodzenie za usługę windykacji wierzytelności, której wartość jest tym wyższa, im dłuższy jest termin płatności i im wyższy jest poziom ponoszonego przez faktora ryzyka, orazopłata manipulacyjna zapłacona przez klienta, która odpowiada ryczałtowej kwocie zapłaconej z tytułu wprowadzenia mechanizmu faktoringu i obejmuje w szczególności koszty czynności związanych z przestrzeganiem obowiązków wynikających z przepisów mających zastosowanie w dziedzinie prania pieniędzy,stanowią odzwierciedlenie rzeczywistej wartości świadczenia usług objętych zakresem stosowania tej dyrektywy.2)Artykuł 135 ust. 1 lit. b) i d) dyrektywy 2006/112należy interpretować w ten sposób, że:prowizja za finansowanie stanowiąca wynagrodzenie za usługę windykacji wierzytelności, której wartość jest tym wyższa, im dłuższy jest termin płatności i im wyższy jest poziom ryzyka ponoszonego przez faktora, orazopłata manipulacyjna zapłacona przez klienta, która odpowiada ryczałtowej kwocie zapłaconej z tytułu wprowadzenia mechanizmu faktoringu i obejmuje w szczególności koszty czynności związanych z przestrzeganiem obowiązków wynikających z przepisów mających zastosowanie w dziedzinie prania pieniędzy,otrzymane przez faktora w ramach działalności faktoringowej w drodze sprzedaży wierzytelności, takiej jak ta, o której mowa w odpowiedzi zawartej w pkt 1 sentencji, lub działalności faktoringowej w drodze zastawu, charakteryzującej się tym, że faktor jest odpowiedzialny za odzyskanie i ściągnięcie danych wierzytelności, które bez przeniesienia na faktora są wykorzystywane jako zabezpieczenie finansowania udzielonego przez faktora klientowi, stanowią wynagrodzenie za jedną niepodzielną usługę windykacji należności, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej.3)Artykuł 135 ust. 1 lit. d) dyrektywy 2006/112należy interpretować w ten sposób, że:wyjątek dotyczący „windykacji należności” zawarty w tym przepisie ma charakter bezwarunkowy i wystarczająco precyzyjny, aby mógł być bezpośrednio skuteczny, a zatem jednostki mogą się na niego powoływać przed sądami krajowymi wobec państwa.