Interpretacja indywidualna z dnia 2 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-2.4011.871.2025.5.JK3

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 października 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Informacje ogólne

Spółka prowadzi działalność w branży animacji komputerowej. Efektami pracy Spółki są m.in. reklamy telewizyjne lub filmy uatrakcyjniające fabułę gier komputerowych albo efekty specjalne. Spółka współpracuje z osobami na następujących podstawach:

• zatrudnia pracowników w rozumieniu ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 1510 z późn. zm.; dalej: „Kodeks pracy”) w oparciu o umowę o pracę;
• w oparciu o umowy z osobami prowadzącymi jednoosobową działalność gospodarczą;
• w oparciu o umowy cywilnoprawne tj. umowy o dzieło i umowy zlecenia (w tej grupie np. aktorzy, specjaliści audio-video, scenarzyści i inni).

W dalszej części wniosku osoby zaangażowane przez Spółkę w sposób i na podstawach opisanych powyżej będą łącznie zwani „Personelem”.

W celu polepszenia konkurencyjności na rynku (zdobywanie kontraktów) oraz poprawy jakości oraz dostosowywania warunków pracy do panujących standardów, zwłaszcza biorąc pod uwagę wysoce konkurencyjny charakter rynku pracy w branży studiów tworzących animację i efekty specjalne, Spółka nabywa usługi gastronomiczne i nieodpłatnie udostępnia różnego rodzaju artykuły spożywcze (w tym np. pieczywo, sery, masło, warzywa, owoce, wędliny, migdały, orzechy, chipsy i napoje bezalkoholowe jak np. soki, herbata, kawa) oraz catering (w tym np. pizza, kanapki, dania gotowe i napoje bezalkoholowe).

Ww. usługi i produkty spożywcze są nabywane w związku z następującymi okolicznościami:

1. kolacje i spotkania z potencjalnymi klientami, których bezpośrednim celem jest omówienie spraw zw. z zawarciem ewentualnego kontraktu/zlecenia dla Spółki lub prezentację oferty. Spotkania zw. z nabyciem usług gastronomicznych;

2. spotkania z klientem w siedzibie Spółki lub na planie zdjęciowym poza Spółką lub w każdym innym miejscu świadczenia usługi (targi, festiwale, stadiony, teatry i inne), które mają na celu omówienie kwestii operacyjnych związanych z realizacją zlecenia lub prezentację możliwości technologicznych Spółki bezpośrednio w trakcie prac nad realizacją zlecenia. Spotkania zw. z nabyciem artykułów spożywczych, cateringu lub usług gastronomicznych;

3. spotkania wewnętrzne Personelu bez udziału klienta mające na celu omówienie realizacji zleceń lub wypracowanie nowych rozwiązań do oferowania klientom Spółki oraz optymalizację procesów technologicznych wewnątrz organizacji, które przyspieszają lub zmniejszają koszty realizacji projektów i kolaudacje (tj. odbiór prac w branży filmowej). Spotkania zw. z nabyciem artykułów spożywczych lub cateringu;

4. udostępnianie artykułów spożywczych i cateringu aktorom, kaskaderom, stage runnerom, operatorom urządzeń filmowych, dźwiękowych i innym uczestnikom sesji na planie zdjęciowym. Działania związane z nabyciem artykułów spożywczych, cateringu lub usług gastronomicznych;

5. udostępnianie Personelowi artykułów spożywczych i cateringu (w tym śniadań) w ogólnodostępnych pomieszczeniach w siedzibie Spółki. W każdym z przytoczonych powyżej okoliczności Spółka nie pobiera opłat i finansuje zakupy ze środków własnych, które nie są w żaden sposób zwracane.

Cele Spółki w odniesieniu do poszczególnych działań są następujące:

Ad. 1

Cel Spółki polega na omówieniu w swobodnej atmosferze szczegółów potencjalnego zlecenia i ew. przedstawieniu wstępnej oferty lub prezentacja Spółki. Celem zakupu usługi gastronomicznej jest stworzenie atmosfery sprzyjającej zawarciu kontraktu. W szczególności chodzi o możliwość spotkania z osobami reprezentującymi klienta, których dostępność operacyjna bywa utrudniona z uwagi na specyfikę obowiązków. Zaproszenie klienta do restauracji lub bistro optymalizuje cele Spółki związane z omówieniem oferty lub finalizacją kontraktu przy jednoczesnym elastycznym dopasowaniu się do kalendarza dnia klienta. Spółka doprowadza zatem (o ile rozmowy zakończą się sukcesem) do szybszego zawarcia kontraktu lub do zawarcia kontraktu, który w przeciwnym razie zostałby zlecony innej firmie z lepszym dostępem do osób decyzyjnych po stronie klienta.

Ad. 2

Cel Spółki polega na omówieniu spraw bieżących dot. realizacji zlecenia bezpośrednio z klientem i podczas wizji lokalnej klienta w miejscu realizacji zlecenia. Zakup usług cateringowych lub artykułów spożywczych ma na celu zapewnienie możliwości nieprzerwanej pracy z klientem przez dość długi czas w ciągu dnia. W przeciwnym wypadku praca musiałaby zostać przerwana w celu nabycia posiłków lub napojów przez klienta co spowolniłoby wspólną pracę/narady. Dodatkowo daje to klientowi możliwość zapoznania się z pracą w studio filmowym i szansę na wprowadzenie modyfikacji zamówienia jeszcze na etapie produkcji, a nie po jej zakończeniu, co jest optymalizacją kosztów po stronie spółki.

Ad. 3

Spółka realizuje dwa cele. Po pierwsze Spółka zachęca Personel do osobistego udziału w spotkaniach w siedzibie. Branża, w której działa Spółka charakteryzuje się dużym udziałem pracy zdalnej/hybrydowej. Zdaniem Spółki taka metoda pracy (dopuszczalna w Spółce z uwagi na presję rynku pracy) jest mniej efektywna niż osobisty udział w spotkaniach. Zdaniem Spółki artykuły spożywcze i usługi cateringowe zachęcają Personel do osobistego udziału w spotkaniach. Dodatkowo, zapewnienie drobnych przekąsek, posiłków lub napojów umożliwia prowadzenie dłuższych spotkań bez konieczności organizowania przerw regeneracyjnych na spożycie posiłku lub picie płynów. Tym samym Spółka szybciej otrzymuje efekt pracy Personelu (tj. wymiana doświadczeń w ramach i między działami firmy uzgodnienia lub nowe pomysły optymalizacyjne albo inne efekty spotkania).

Ad. 4

Celem Spółki jest realizacja zleceń złożonych przez klientów. Zapewnienie posiłków na planie zdjęciowym jest standardem branżowym. Bez dostarczenia cateringu i artykułów spożywczych Spółka nie miałaby możliwości zaangażowania aktorów (odróżniałaby się od rynku in minus) lub byłaby zmuszona podnosić gaże w stopniu przewyższającym wydatki na usługi cateringowe lub artykuły spożywcze.

Ad. 5

Celem Spółki jest zwiększenie osobistej frekwencji w siedzibie Spółki. Z doświadczenia Spółki wynika, że osobista obecność w biurze powoduje, że tempo pracy Personelu jest lepsze a także, że stopień zaangażowania Personelu jest większy. Udostępnianie śniadań ma natomiast na celu sprowadzenie Personelu do siedziby Spółki o tej samej określonej porze. Spółka zwraca uwagę, że musi posługiwać się instrumentami miękkimi gdyż nie ma możliwości wydawania wiążących poleceń co do miejsca i czasu pracy tej części Personelu, która związana jest ze Spółką umowami innymi niż umowa o pracę.

Spółka nie prowadzi ewidencji osób korzystających z artykułów spożywczych, cateringu lub konsumujących w ramach usług gastronomicznych nabywanych przez Spółkę. Artykuły spożywcze/catering są udostępniane/wystawione w siedzibie Spółki do chwili ich spożycia lub zepsucia. Organizacja cateringu, zakup artykułów spożywczych oraz usług gastronomicznych jest dokumentowany fakturami VAT, które są ewidencjonowane w księgach Spółki. Personel ani przedstawiciele klientów nie płacą za udostępnione im artykuły spożywcze lub catering albo usługę gastronomiczną.

Podstawowe produkty spożywcze w szczególności takie jak woda, kawa, herbata, mleko, cukier są udostępniane z przeznaczeniem do przygotowania zimnych i gorących napojów w godzinach pracy zgodnie z § 112 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. Artykuły spożywcze, które Spółka udostępnia pracownikom nie są posiłkami i napojami profilaktycznymi, o których mowa w art. 232 Kodeksu pracy.

Dodatkowo Spółka wyjaśnia, że artykuły spożywcze lub usługi cateringowe albo usługi gastronomiczne nabywane przez Spółkę nie są wystawne, okazałe czy luksusowe. Standardem na rynku jest udostępnianie tego rodzaju benefitów swoim kontrahentom, pracownikom czy współpracownikom, a Spółka stara się od niego nie odbiegać. Możliwość spożycia w ciągu dnia pracy artykułów spożywczych wpływa pozytywnie na atmosferę w biurach, a tym samym ma realny wpływ na poprawę efektywności Personelu, obniża jego „rotację oraz poprawia komunikację podczas mniej formalnych spotkań.

Pytania

1.Czy Spółka ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących zakup, artykułów spożywczych i usług cateringowych w okolicznościach opisanych w stanie faktycznym, w szczególności gdy:

a)artykuły spożywcze lub usługi cateringowe są nabywane w związku ze spotkaniami z klientem w siedzibie Spółki lub na planach zdjęciowych, targach, eventach, festiwalach lub innych miejscach świadczenia usług, które mają na celu omówienie kwestii operacyjnych związanych z realizacją zlecenia lub prezentację możliwości technologicznych Spółki bezpośrednio w czasie realizacji projektu?

b)artykuły spożywcze lub usługi cateringowe są nabywane w związku ze spotkaniami wewnętrznymi Personelu bez udziału klienta mającymi na celu omówienie realizacji zleceń lub wypracowanie nowych rozwiązań?

c)artykuły spożywcze i usługi cateringowe są udostępniane aktorom, kaskaderom, stage runnerom, operatorom urządzeń filmowych, dźwiękowych i innym uczestnikom sesji na planach zdjęciowych, targach, eventach, festiwalach lub innych miejscach świadczenia usług?

d)artykuły spożywcze i usługi cateringowe (w tym śniadania) są udostępniane Personelowi w ogólnodostępnych pomieszczeniach w siedzibie Spółki?

2.Czy nieodpłatne udostępnianie artykułów spożywczych i usług cateringowych – w okolicznościach wskazanych w opisie stanu faktycznego – podlega opodatkowaniu VAT na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT i/lub art. 8 ust. 2 ustawy o VAT?

3.Czy w przypadku braku możliwości odliczenia kwot podatku VAT naliczonego, których Spółka nie może odliczyć od podatku należnego z tytułu zakupu usług gastronomicznych, artykułów spożywczych i usług cateringowych w okolicznościach opisanych powyżej, kwoty podatku VAT naliczonego mogą zostać zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów na gruncie ustawy o PDOP?

4.Czy w okolicznościach opisanych w stanie faktycznym Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o PDOP wydatki na nabycie artykułów spożywczych i usług cateringowych w części ich wartości netto (tj. wartości nieobejmującej kwoty podatku VAT) a w przypadku wydatków na usługi gastronomiczne czy Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o PDOP kwotę brutto?

5.Czy w okolicznościach opisanych w stanie faktycznym Spółka jest zobowiązana do pełnienia obowiązków płatnika PDOF w związku z udostępnianiem usług gastronomicznych, artykułów spożywczych i usług cateringowych pracownikom, współpracownikom lub innym osobom fizycznym?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone we wniosku Nr 5 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W pozostałym zakresie zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 5. Spółka stoi na stanowisku, że w okolicznościach opisanych w stanie faktycznym Spółka nie jest zobowiązana do pełnienia obowiązków płatnika PDOF w związku z udostępnianiem usług gastronomicznych, artykułów spożywczych i usług cateringowych pracownikom, współpracownikom lub innym osobom fizycznym.

UZASADNIENIE

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PDOF, opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody – z wyjątkiem dochodów zwolnionych z opodatkowania lub takich, od których zaniechano poboru podatku. Przychody uzyskane ze stosunku pracy lub umów cywilnoprawnych mogą więc podlegać opodatkowaniu, jeśli spełniają przesłanki uznania ich za przychód podatkowy.

W myśl art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 czy art. 20 ust. 1 ustawy o PDOF, przychodem jest m.in. wartość pieniężna świadczeń w naturze oraz innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. K 7/13, nie każde jednak otrzymane świadczenie stanowi przychód po stronie osoby fizycznej. Aby dane świadczenie mogło zostać uznane za przychód, musi ono łącznie:

1.zostać spełnione za zgodą tej osoby i w jej interesie,

2.przynieść jej wymierną korzyść – w postaci zwiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku,

3.mieć indywidualny charakter i możliwą do ustalenia wartość.

Świadczenia o charakterze ogólnym, świadczone w interesie pracodawcy lub organizatora, służące zapewnieniu odpowiednich warunków pracy lub realizacji zadań zawodowych (np. budowaniu relacji z kontrahentami), nie są natomiast świadczeniami generującymi po stronie odbiorcy opodatkowany przychód.

Przekładając powyższe konkluzje na okoliczności opisane w stanie faktycznym wskazać należy, że Spółka udostępnia w swojej siedzibie artykuły spożywcze i catering a poza siedzibą usługi gastronomiczne Personelowi, jak również klientom. Celem udostępniania tych świadczeń jest zapewnienie odpowiednich warunków pracy, organizacja spotkań zawodowych oraz budowanie relacji biznesowych.

Świadczenia te mają charakter zbiorowy i ogólnodostępny. Nie są one skierowane do konkretnej osoby ani nie podlegają indywidualizacji – nie jest możliwe przyporządkowanie ich wartości do konkretnego odbiorcy. Konsumpcja następuje w toku wykonywania obowiązków zawodowych lub w ramach organizowanych przez Spółkę spotkań i służy celom stricte organizacyjnym oraz gospodarczym, a nie osobistym.

W konsekwencji, po stronie osób korzystających ze świadczeń (zarówno członków Personelu, jak i klientów/przedstawicielom klientów będących osobami fizycznymi) nie dochodzi do powstania opodatkowanego przychodu, ponieważ nie sposób przypisać tym osobom indywidualnej i wymiernej korzyści majątkowej.

Taki pogląd został wyrażony przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 4 sierpnia 2017 r. (sygn. 0114-KDIP3-3.4011.230.2017.2.MS2).

W związku z powyższym Wnioskodawca jest zdania, że Spółka – jako podmiot udostępniający artykuły spożywcze, catering i usługi gastronomiczne w okolicznościach opisanych w stanie faktycznym – nie jest zobowiązana do pełnienia obowiązków płatnika PDOF w tym zakresie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.):

Na płatniku ciążą zatem trzy podstawowe obowiązki, tj.:

1) obliczenia podatku w prawidłowej wysokości,

2) pobrania podatku,

3) wpłacenia pobranego podatku do właściwego organu podatkowego.

Tak określone obowiązki determinują także zakres odpowiedzialności płatnika.

W myśl art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej :

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w przepisie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Z treści tego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Według art. 11 ust. 2 ustawy:

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do art. 10 ust. 1 źródłami przychodów są m.in.:

• stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;
• działalność wykonywana osobiście;
• pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy:

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje dwa „tryby” zapłaty/poboru podatku dochodowego od osób fizycznych:

• tzw. samoobliczenie (samowymiar) i zapłatę podatku przez podatnika;
• obliczenie i pobór podatku przez płatnika.

Zasadą jest, że obowiązek prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, obliczenia i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych ciąży na podatnikach. Niemniej jednak, w odniesieniu do licznych sytuacji zasada ta została wyłączona przez ustawodawcę przez nałożenie obowiązków płatnika na podmioty wypłacające podatnikowi (stawiające do dyspozycji podatnika) należności stanowiące jego dochody (przychody).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza system poboru podatku przez płatnika w przypadkach wskazanych w art. 32, 33, 34, 35, 41 i 42e. Wymienione przepisy nakładają obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. na:

• zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej - w odniesieniu do uzyskiwanych od tych zakładów pracy przychodów ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, a także wypłacanych przez nie zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego oraz wypłat z nadwyżki bilansowej (art. 32);
• osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej - w odniesieniu do dokonywanych na rzecz osób określonych w art. 3 ust. 1 świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18 (art. 41 ust. 1);
• osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej - w odniesieniu do dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-17 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-13, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21 (art. 41 ust. 4).

Ustawodawca ustanowił obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych przez:

• określenie rodzaju podmiotu dokonującego wypłaty (realizacji) świadczeń na rzecz podatników, przy czym rodzaj podmiotu jest określany poprzez wskazanie jego formy organizacyjnej, jego statusu bądź roli, jaką podmiot ten pełni w relacji z podatnikiem oraz
• określenie kategorii przychodów (dochodów), w odniesieniu do których na ww. podmiotach ciążą obowiązki płatnika podatku.

Państwa wątpliwości budzi kwestia, czy jesteście zobowiązani do pełnienia obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z udostępnianiem usług gastronomicznych, artykułów spożywczych i usług cateringowych pracownikom, współpracownikom lub innym osobom fizycznym zarówno prowadzących jak i nieprowadzących działalności gospodarczej.

Co do zasady, żaden z przepisów nie nakłada na dany podmiot obowiązków płatnika w stosunku do przychodów uzyskiwanych od tego podmiotu przez osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą.

Podatnicy, będący przedsiębiorcami zobowiązani są do klasyfikowania wartości otrzymanych świadczeń jako przychodu uzyskanego w ramach źródła „pozarolnicza działalność gospodarcza” w każdym tym przypadku, w którym świadczenia są otrzymywane przez nich w związku z działalnością gospodarczą. Przychody te podlegają zatem opodatkowaniu na tych samych zasadach, jak pozostałe przychody z tej działalności uzyskiwane przez uczestnika przedsięwzięcia.

W przypadku kwalifikacji danego przychodu do źródła „pozarolnicza działalność gospodarcza”, podatnicy, zgodnie z art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, sami dokonują opodatkowania takich dochodów.

Stosownie bowiem do ww. przepisu:

Zatem w związku z udostępnianiem usług gastronomicznych, artykułów spożywczych i usług cateringowych nie pełnicie Państwo obowiązków płatnika w stosunku do osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą.

Natomiast w odniesieniu do osób nie prowadzących działalności gospodarczej (osób, z którymi wiąże Państwa umowa o pracę, umowa zlecenie, umowa o dzieło), należy wyjaśnić, co następuje.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy:

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego od pracodawcy świadczenia. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

Artykuł 38 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, że:

Zgodnie z art. 13 pkt 8 ww. ustawy:

W myśl art. 41 ust. 1 omawianej ustawy:

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w orzecznictwie.

Zauważyć trzeba, że w uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 wskazał na obiektywne kryteria, którymi należy się kierować przy określaniu, czy w analizowanym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika. Przede wszystkim kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leży w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w majątku pracownika. Zastosowanie tego obiektywnego kryterium wyróżnienia świadczeń będących przychodem pracownika, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, prowadzi do wniosku, że zaoszczędzenie wydatku przez pracownika może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko wtedy, gdy świadczenia te pracodawca spełnia na wniosek pracownika lub dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. Zgoda pracownika na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie.

W konsekwencji, „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)”.

Jeżeli którykolwiek z warunków nie zostanie spełniony, nieodpłatnego świadczenia nie będzie można uznać za przychód pracownika.

Powyższy wyrok Trybunału Konstytucyjnego dotyczy wprawdzie świadczeń uzyskiwanych przez pracowników, jednak zawiera wskazówki interpretacyjne, jak należy rozumieć nieodpłatne świadczenia i przywołane ustalenia pozostają aktualne również do sytuacji innych osób.

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego – słowo „dobrowolny” – oznacza „wynikający z wolnej woli”, „działający bez przymusu”.

Ponadto warunkiem uznania, że dane świadczenie w naturze stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów podatkowych jest faktyczne otrzymanie świadczenia przez pracownika.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała, opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się skorzystać z przewozu, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy - po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, którą każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego przewożonego.

Z kolei jako przykład świadczenia, które nie rodzi po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) Trybunał Konstytucyjny wskazał sytuację, w której pracodawca proponuje pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych czy szkoleniowych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu (konferencji, szkoleniu) dobrowolnie, po jego stronie nie pojawia się korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie „kursokonferencja” organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Trudno też poważnie utrzymywać, że przychodem pracownika z umowy o pracę czy stosunku służbowego jest możliwość okazjonalnego uczestnictwa w obiedzie czy kolacji, a wartość zjedzonych przez niego potraw i wypitych napojów wyznacza podstawę opodatkowania.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny, ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione. Na marginesie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że przepisy podatkowe – niezależnie od konieczności realizacji obowiązku ustalonego w art. 84 Konstytucji – nie mogą prowadzić do takiego ukształtowania pozycji pracowników, aby pozostawanie w stosunku pracy w nadmierny sposób obciążało strony tego stosunku w porównaniu do samozatrudnienia bądź pracy na czarno.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, należy wyjaśnić, że pierwszy warunek został spełniony, bowiem skorzystanie z oferowanych artykułów spożywczych zależeć będzie od woli pracowników, osób zatrudnionych na podstawie umowy o dzieło i umowy zlecenia.

Odnosząc się do drugiego warunku Trybunału Konstytucyjnego - otrzymane przez pracowników, osoby zatrudnione na podstawie umowy o dzieło i umowy zlecenia, świadczenie w postaci darmowego posiłku stanowi dla nich realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. Taka też sytuacja ma miejsce w przedmiotowym przypadku – Państwa pracownicy, osoby zatrudnione na podstawie umowy o dzieło i umowy zlecenia uzyskują dochody w postaci zaoszczędzenia wydatków, które ponieśliby, gdyby nie otrzymali nieodpłatnego świadczenia od Państwa.

Kluczowe znaczenie w przedmiotowej sprawie ma trzeci warunek opisany w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. W ww. wyroku Trybunał orzekł, że aby nieodpłatne świadczenie stanowiło przychód podatkowy, powinna być to korzyść przypisana konkretnej osobie (indywidualnemu pracownikowi, osobie zatrudnionej na podstawie umowy o dzieło i umowy zlecenia), w ustalonej dla niej indywidualnie wysokości. Tym samym, nie można mówić o przychodzie podatkowym, w sytuacji gdy przypisana wartość świadczenia byłaby jedynie wartością statystyczną (ustaloną np. przez podzielenie kosztów zakupu artykułów spożywczych, usług cateringowych czy usług gastronomicznych przez całkowitą liczbę pracowników lub innych osób zatrudnionych na umowę zlecenia i umowę o dzieło), a nie odzwierciedlałyby rzeczywistej korzyści odniesionej przez daną osobę.

Zatem bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracowników, osoby zatrudnione na podstawie umowy o dzieło i umowy zlecenia nie uzyskują one przychodu; nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, zapewnienie artykułów spożywczych, usług cateringowych, usług gastronomicznych, nie oznacza uzyskania przychodu przez te osoby, gdyż nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Odnosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że udostępnianie pracownikom, osobom zatrudnionym na podstawie umowy o dzieło i umowy zlecenia przez Państwa, usług gastronomicznych, artykułów spożywczych i usług cateringowych, które wpływa pozytywnie na atmosferę w zespole i ma realny wpływ na poprawę efektywności tych osób oraz wiąże się bezpośrednio z prowadzoną przez Państwa działalnością gospodarczą, powodując korzyści o charakterze ekonomicznym, nie będzie generować po stronie tych osób przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie będą Państwo zobowiązani do pełnienia obowiązków płatnika z tego tytułu.

Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanej przez Państwa interpretacji indywidualnej stwierdzam, że rozstrzygnięcie to dotyczy tylko sprawy konkretnego podatnika i nie jest wiążące dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.