Interpretacja indywidualna z dnia 19 grudnia 2025 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDWB.4010.198.2025.1.KP

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 listopada 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest osobą prawną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie zarządzania klubem sportowym („Klub”). Klub uczestniczy m.in. w rozgrywkach organizowanych przez (…) (ang. (…) – „X”). W ramach tej działalności Klub podlega regulaminom i przepisom X, które przewidują możliwość nałożenia kar finansowych za naruszenia regulaminowe.

Klub uczestniczył w europejskich rozgrywkach piłkarskich. Po meczach z A oraz B i (…) („Y”) nałożył na Klub kary za naruszenie regulaminu rozgrywek X odpowiednio w wysokości (…) tys. i (…) tys. EUR. Kara była wynikiem m.in. nieodpowiedniego zachowania kibiców, a także braku zapewnienia, że wszystkie bramy prowadzące z obszarów dla widzów na teren gry pozostaną otwarte, gdy widzowie znajdują się na stadionie ((…) tys. EUR), przesyłanie wiadomości, które nie nadają się na wydarzenie sportowe ((…) tys. EUR) oraz za opóźnienie rozpoczęcia meczu przez trenera gospodarzy ((…) tys. EUR).

Y udokumentował karę przy pomocy noty księgowej.

Pytania

Czy w oparciu o art. 15 ust. 1ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2025 r., poz. 278 ze zm., dalej jako „ustawa o CIT”), Wnioskodawcy przysługuje zaliczenie poniesionego wydatku na karą nałożoną przez Y do kosztów uzyskania przychodów?

Czy w oparciu o art. 15 ust. 4d-4e ustawy o CIT, wydatek na karą nałożoną przez Y należy traktować jako koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem, potrącalny jednorazowo w momencie jego poniesienia, tj. w dniu na który został on ujęty w księgach rachunkowych na podstawie dowodu księgowego, bez konieczności rozliczania tego kosztu w czasie?

Państwa stanowisko w sprawie

1.Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, Wnioskodawcy przysługuje zaliczenie poniesionego wydatku na karą nałożoną przez Y do kosztów uzyskania przychodów.

2.Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o art. 15 ust. 4d-4e ustawy o CIT, wydatek na karę nałożoną przez Y należy traktować jako koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem, potrącalny jednorazowo w momencie jego poniesienia, tj. w dniu na który został on ujęty w księgach rachunkowych na podstawie noty księgowej wystawionej przez Y, bez konieczności rozliczania tego kosztu w czasie.

Ad 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczania źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. ww. aktu.

Literalna wykładnia przepisu prowadzi do wniosku, że za koszt uzyskania przychodu może zostać uznany każdy koszty, który:

-został faktycznie poniesiony,

- został wydatkowany w celu osiągnięcia przychodów, lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła,

-przejawia związek z danym przychodem,

-został właściwie udokumentowany,

-nie znajduje się w grupie wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1.

Na wstępie warto podkreślić, że analizowany wydatek ma charakter definitywny, nie podlega bowiem on zwrotowi w jakiejkolwiek formie. Oznacza to, że Wnioskodawca faktycznie ponosi ciężar ekonomiczny kary nałożonej przez Y.

Równocześnie, kara nałożona przez Y stanowi wydatek poniesiony w celu osiągnięcia przychodów/zachowania źródła przychodów. Uiszczenie kary jest bowiem warunkiem dalszego uczestnictwa Klubu w rozgrywkach europejskich. Odmowa uiszczenia kary mogłaby wiązać się m.in. z kolejnymi finansowymi obciążeniami, w ostateczności mogłaby wpłynąć negatywnie na możliwość uczestnictwa Klubu w obecnych i przyszłych rozgrywkach piłkarskich na szczeblu europejskim.

W konsekwencji, uiszczenie kary z jednej strony nie naraża Wnioskodawcy na ponoszenie kolejnych kar/sankcji, z drugiej daje możliwość uzyskiwania przychodów podatkowych w przyszłości.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy wydatek w postaci kary nałożonej za naruszenie rozgrywek X przez Y bezsprzecznie spełnia warunek celowości poniesienia kosztów: osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Planowane przychody ze sprzedaży m.in. biletów wstępu na mecze oraz prawa transmisji zrekompensują Wnioskodawcy poniesiony koszt nałożonych kar.

Z tego względu, należy uznać, że wydatek wykazuje oczywisty związek z przychodami Wnioskodawcy. Tym samym, należy uznać, że wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, lub zachowania/zabezpieczenia ich źródła.

Wydatek został odpowiednio udokumentowany wystawieniem przez Y noty księgowej.

Ponadto, wydatek ten, nie został wykluczony z kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ustawy o CIT.

W szczególności, zastosowania nie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Omawiany katalog wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów ma charakter zamknięty, tzn. że nie może on w wyniku zastosowanej wykładni prawa podatkowego podlegać rozszerzeniu.

W rezultacie przedmiotowy przepis ma zastosowanie wyłącznie do kar umownych i odszkodowań, dla których podstawą wypłaty są:

-wada dostarczonego towaru,

-wada wykonanych robót i usług,

-zwłoka w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

-zwłoka w usunięciu wad towarów,

-zwłoka w usunięciu wad wykonanych robót bądź usług.

Mając na uwadze powyższe enumeratywnie wskazane sytuacje należy stwierdzić, że wspomniany przepis nie ma zastosowania do kary nałożonej na Wnioskodawcę, co szczegółowo uzasadniano poniżej.

W przedmiotowej sytuacji nie dochodzi bowiem do dostawy towarów, ani tym bardziej do zwłoki, zarówno w dostarczeniu towaru wolnego od wad, usunięciu wad towarów czy wykonanych robót bądź usług.

W sytuacji objętej niniejszym wnioskiem zapłata kary nie była również skutkiem „wady” wykonanych usług przez Wnioskodawcę. Okoliczności nałożenia kary na Wnioskodawcę jednoznacznie wskazują, że nie można w zakresie relacji Wnioskodawca (podmiot otrzymujący karę), a Y (podmiot nakładający karę) mówić o stosunku zobowiązaniowym typowym dla usługodawcy i usługobiorcy, dla którego można by rozważać właściwość stosowania zwrotu „wadliwie” wykonanej usługi.

Istota „relacji” pomiędzy Wnioskodawcą a Y sprowadza się do przestrzegania regulaminu rozgrywek sportowych X. Klub jako podmiot uczestniczący w rozgrywkach został poddany karze m.in. w wyniku zachowania kibiców na trybunach, opóźnienie rozpoczęcia meczu przez trenera gospodarzy czy za dopuszczenie do przesyłania treści niezgodnych z regulaminem bez względu na środki zastosowane przez Klub na okoliczność organizowanego meczu. Tym samym, w tej relacji znaczenie ma wyłącznie zaistnienie zdarzenia niezgodnego z regulaminem, bez względu na ewentualną winę (lub jej stopień) danego podmiotu rozumianą jako jego nienależyte działanie. W tych okolicznościach, nie można uznać kary nałożonej na Wnioskodawcę za przejaw „wadliwie” wykonanej usługi, lecz jako karę nałożoną z innego tytułu.

Równocześnie z uwagi na fakt, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT stanowi zamknięty katalog wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów, nie można stosować wykładni rozszerzającej w stosunku do kar przewidzianych w tym przepisie. Prawidłowość takiego podejścia znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym.

Przykładowo w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 27 października 2020 r., sygn. akt I SA/Bd 478/20 uznano, że „szersze rozumienie pojęcia "wadliwości wykonanych robót i usług" - tak jak je przedstawił organ w zaskarżonej interpretacji - jest nieprawidłowe, ponieważ stoi w sprzeczności nawet nie tyle z cywilistycznym, co po prostu językowym znaczeniem pojęcia "wad wykonanych robót i usług". Przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 u.p.d.o.p. mówi o wadzie wykonanej usługi, a nie o "wadliwości wykonanych robót i usług". Organ bezzasadnie przyjął rozszerzające rozumienie tego pojęcia, a wykładnię rozszerzającą wyjątki na niekorzyść podatnika Sąd uznaje za niedopuszczalną”.

Co więcej jeżeli wolą ustawodawcy byłoby wyłączenie możliwości zaliczenia wszelkich kar umownych do kosztów uzyskania przychodów, to dałby temu wyraz inaczej formułując wyłączenie.

Taki pogląd podziela również Naczelny Sąd Administracyjny (dalej jako „NSA”) w wyroku z 25 lipca 2023 r., sygn. akt II FSK 137/21, w ocenie którego „Nie sposób zgodzić się więc z twierdzeniem, jakoby zamiarem ustawodawcy było wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów każdego przypadku nienależytego wykonania obowiązku dłużnika wynikającego ze stosunku obligacyjnego, bez względu na to, czy odpowiedzialność oparta jest na zasadzie winy, czy na zasadzie ryzyka.

Konsekwentnie należy stwierdzić, że jeśli kara nie spełnia przesłanek wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, a jest związana z prowadzoną działalnością gospodarczą to nie ma przeszkód, aby stanowiła koszt uzyskania przychodów.

W rezultacie kara nałożona na Wnioskodawcę przez Y, jako inna niż wskazana w tym przepisie, ale spełniająca przesłanki związku z uzyskiwaniem/zabezpieczeniem źródła przychodów podatkowych Wnioskodawcy, powinna stanowić koszt uzyskania przychodów.

Reasumując, w oparciu o art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, Wnioskodawcy przysługuje zaliczenie otrzymanej kary przez Y do kosztów uzyskania przychodów.

Ad 2.

W oparciu o art. 15 ust. 4 i 4d ustawy o CIT, wprowadzono podział kosztów na:

- koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, czyli koszty których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

- koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Od rodzaju powiązania kosztów z przychodami uzależniony został w ustawie o CIT moment potrącenia kosztów podatkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody (z zastrzeżeniem reguły ponoszenia takich wydatków w kolejnych latach podlegających pewnej modyfikacji).

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów (z zastrzeżeniem wydatków niebędących przedmiotem wniosku), uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Mając na uwadze wprowadzony w ustawie o CIT podział na bezpośrednie i inne niż bezpośrednie koszty uzyskania przychodów, w ocenie Wnioskodawcy, wydatek w formie kary nałożonej przez Y powinien być zakwalifikowany jako koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem, czyli tzw. koszt pośredni.

Przedmiotowe obciążenie jest wydatkiem o charakterze jednorazowym, nie przypisanym do konkretnego roku podatkowego lub do konkretnych lat podatkowych. Nie jest ono powiązane bezpośrednio z określonym przychodem, lecz raczej z wiązką przychodów wynikających z uczestnictwa w rozgrywkach X.

Przedmiotowego wydatku w formie kary nałożonej przez Y nie da się przypisać do konkretnych lat podatkowych, nie można go również odnieść do poszczególnych lat ani częściowo ani proporcjonalnie, z tego względu należy uznać takie obciążenie za koszt pośredni, rozpoznawany jednorazowo w dacie poniesienia.

Prawidłowość powyższego stanowiska znajduje również potwierdzenie w praktyce władz skarbowych. W interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 8 czerwca 2022 r., nr 0111-KDIB1-1.4010.627.2021.4.MF, w odniesieniu do ponoszonej przez podatnika kary umownej jednoznacznie potwierdzono, że „kwota pieniężna zapłacona przez Wnioskodawcę nie może zostać przypisana do konkretnych przychodów. Z uwagi na brak bezpośredniego związku tego wydatku z konkretnymi przychodami Wnioskodawcy, kwotę tą należy uznać za pośredni koszty uzyskania przychodów. Tym samym, związany z zapłatą tej kwoty wydatek podlega zaliczeniu do koszów uzyskania przychodów w dacie jego poniesienia”.

Reasumując w ocenie Wnioskodawcy, w oparciu o art. 15 ust. 4d-4e ustawy o CIT, wydatek na karą nałożoną przez Y należy traktować u Wnioskodawcy jako koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem, potrącalny jednorazowo w momencie jego poniesienia, tj. w dniu na który został on ujęty w księgach rachunkowych na podstawie noty wystawionej przez Y, bez konieczności rozliczania tego kosztu w czasie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2025 r., poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”),

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Jednocześnie trzeba podkreślić, że przez pojęcie „zachować” należy rozumieć dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać. Natomiast „zabezpieczyć” oznacza uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę. Można więc przyjąć, ze koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła. Za koszty związane z zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów należy więc uznać przede wszystkim koszty prawidłowego funkcjonowania podatnika oraz prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodów.

W przedmiotowej sprawie istotna jest analiza poniesionego wydatku w postaci kary i jej wpływu na powstanie przychodu, względnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu.

Oprócz powyższego należy mieć na uwadze, że dokonując rozpoznania kosztowego charakteru określonego wydatku podatnik musi badać nie tylko to, czy wydatek ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (art. 15 ust. 1 ustawy o CIT), ale i to czy nie jest on objęty wyłączeniem z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, co definitywnie pozbawia go charakteru kosztu podatkowego, choćby nawet spełniał wprowadzone przez ustawodawcę w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kryteria normatywne.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT:

Przepis ten stanowi katalog zamknięty, dotyczący zdarzeń gospodarczych spowodowanych wadliwością towarów lub robót i usług będących przedmiotem działalności gospodarczej. Wada jest w tym przypadku podstawową przyczyną eliminacji poniesionych wydatków z kosztów podatkowych. Ustawodawca wyłączył zatem z kosztów uzyskania przychodów te wydatki, nie chcąc „premiować” przypadków nienależytego wykonania zobowiązania.

Oceniając sytuację opisaną we wniosku pod kątem zaliczenia poniesionych wydatków do katalogu wyłączeń zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT stwierdzić należy, że poniesione przez Spółkę wydatki na karę nałożoną przez Y nie podlegają ograniczeniom wymienionym w tym katalogu.

Niemniej wskazać należy, że samo negatywne wyliczenie kosztów, które zostało uregulowane w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie przesądza jeszcze o tym, że wydatek niewskazany w tym przepisie staje się automatycznie kosztem uzyskania przychodów.

W związku z powyższym konieczne jest dokonanie oceny, czy poniesiony przez Spółkę wydatek został poniesiony w sposób celowy, w oparciu o całokształt okoliczności dotyczących poniesienia tego wydatku.

Analizując kwestię uznania zapłaconych kar za naruszenie regulaminu rozgrywek za koszt uzyskania przychodu w świetle kryteriów wynikającego z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT należy zaakcentować charakter tychże wydatków.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że są Państwo Spółką prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie zarządzania klubem sportowym, na który Y nałożył kary za naruszenie regulaminu rozgrywek X. Przedmiotowe kary były wynikiem m.in. nieodpowiedniego zachowania kibiców, a także braku zapewnienia otwarcia wszystkich bram prowadzących z obszarów dla widzów na teren gry, gdy widzowie znajdują się na stadionie, przesyłania wiadomości, które nie nadają się na wydarzenie sportowe, oraz za opóźnienie rozpoczęcia meczu przez trenera gospodarzy.

W ocenie organu zapłacenie przez Spółkę kar, o których mowa w opisie sprawy, nie może być postrzegane jako wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodu albo zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Wskazali Państwo, że w ramach działalności Klub uczestniczy w rozgrywkach organizowanych przez X. W ramach tej działalności Klub podlega regulaminom i przepisom X, które przewidują możliwość nałożenia kar finansowych za naruszenia regulaminowe. Co oznacza, że decydując się na udział w określonych rozgrywkach zobowiązali się Państwo do przestrzegania postanowień obowiązującego w tej organizacji regulaminu, ponosząc jednocześnie ryzyko związane z koniecznością poniesienia kar przewidzianych w wypadku złamania zasad z niego wynikających. Co istotne powodem nałożenia kar na Spółkę, było niedopełnienie obowiązków, które ciążyły na Spółce, w związku z uczestnictwem w danych rozgrywkach.

Samo działanie polegające na zapłacie nałożonych na Klub kar finansowych nie stanowi wystarczającej podstawy do uznania, że mamy do czynienia z wydatkiem poniesionym w celu uzyskania lub zachowania czy zabezpieczenia źródła przychodów. Należy przy tym podkreślić, że organ nie kwestionuje sensu ekonomicznego poniesionego wydatku, czy też racjonalności podejmowanych przez Państwa decyzji gospodarczych i ich efektywności, dokonuje natomiast oceny celowości wydatku w granicach wyznaczonych przez art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj. czy konkretny wydatek został poniesiony w związku z dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła).

Zdaniem organu poniesienia kar stanowiących efekt naruszenia regulaminów organizacji, w rozgrywkach której uczestniczy Klub, podatnik nie może sobie rekompensować za pomocą przepisów podatkowych. Nie wszystkie bowiem wydatki związane z działalnością gospodarczą, nawet ekonomicznie uzasadnione, stanowią koszty uzyskania przychodów. W przeciwnym wypadku każde ryzyko związane z prowadzeniem działalności gospodarczej można by przenosić przy użyciu przepisów podatkowych na Skarb Państwa poprzez pomniejszanie dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania (por. wyrok NSA z 12 marca 1999 r. sygn. akt I SA/Po 1362/98, wyrok NSA z 30 listopada 2006 r. sygn. akt II FSK 1388/05, wyrok NSA w Krakowie z 18 maja 1995 r. sygn. akt SA/Kr 1768/94).

Podsumowując zapłata kary nałożonej na Państwa Spółkę nie spełnia przesłanek wymienionych w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj. nie jest poniesiona w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i w konsekwencji nie może być uznana za koszt uzyskania przychodów.

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Biorąc powyższe pod uwagę odnoszenie się do pytania nr 2 dotyczącego momentu zaliczenia przedmiotowych kar do kosztów uzyskania przychodu i dokonywanie w tym zakresie oceny Państwa stanowiska stało się bezzasadne.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych interpretacji indywidualnych i wyroków sądów, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.