Quo vadis, służbo cywilna?

Niedawno, bo 17 lutego minęła 100. rocznica uchwalenia ustawy o państwowej służbie cywilnej. Akt ten jest słusznie oceniany w kategorii ustaw o charakterze państwowotwórczym. Nie budzi bowiem wątpliwości (tak jak i nie budziło przed wiekiem) stwierdzenie, że bez silnego aparatu administracyjnego nie może istnieć silne państwo. W latach po I wojnie światowej było to spostrzeżenie odnoszące się wręcz do samego fizycznego istnienia odrodzonej Polski. Dzisiejsza sytuacja pokazuje, że znaczenie służby cywilnej (a patrząc szerzej - administracji publicznej) dla funkcjonowania kraju nie zmalało.

Konstytucyjne gwarancje

Analizując aktualny stan prawny w kontekście kondycji służby cywilnej, można rozpocząć od optymistycznego stwierdzenia, że znaczenie tej formacji zostało przez prawodawcę dostrzeżone i w pełni uświadomione. Wniosek taki wypływa z treści konstytucji. Najwyższy akt prawny w kraju wprost sankcjonuje istnienie służby cywilnej, a także podkreśla jej znaczenie dla odpowiedniego (tj. zawodowego, rzetelnego, bezstronnego i politycznie neutralnego) wykonywania zadań państwa.