Takie decyzje podejmowane są np. przy sprawdzaniu, czy dane szkolenie odniosło oczekiwany rezultat (pracownicy zdobyli zakładany poziom wiedzy), czy też przy przyznawaniu różnego typu certyfikatów oraz we wspomnianym procesie selekcyjnym. Kluczowe jest zatem umiejętne określenie minimalnej wartości, przy której można uznać, że dana osoba osiągnęła zakładany poziom wiedzy. Jest to problem określenia tak zwanych punktów odcięcia zwanych inaczej benchmarkami.

Istnieją różne sposoby wyznaczania punktów odcięcia, np.:

Określenie kryteriów zdawalności jest niezbędne przed pierwszym badaniem testowym.

Określenie kryteriów zdawalności po zebraniu wyników z badania testowego.

Metoda Angoffa

Jedną z pierwszych metod przeznaczonych do wyznaczania benchmarków, gdy jeszcze nikt nie został przetestowany, opracował W.H. Angoff (1971). Metoda ta jest relatywnie prosta. Polega na ocenie przez grupę niezależnych ekspertów każdego z pytań testu wiedzy. Ocena ta wymaga od eksperta wyobrażenia sobie grupy 100 osób rozwiązujących test o minimalnym, ale wystarczającym w danej sytuacji poziomie wiedzy. Powyższa grupa jest specyficzną grupą reprezentatywną lub grupą odniesienia. Od każdego eksperta wymaga się oszacowania, jaka część takiej grupy osób udzieli odpowiedzi poprawnej na każde z pytań testu. Można więc uznać, że eksperci szacują trudność każdego z pytań. Im pytanie łatwiejsze w opinii ekspertów, tym więcej wyobrażonych osób rozwiązujących test udzieli odpowiedzi poprawnej. Eksperci wyrażają swoje oceny w proporcjach osób udzielających prawidłowych odpowiedzi. W dalszej części tekstu zobrazujemy wykorzystanie metody Angoffa w metodzie Ebela.