VAT a sprzedaż towarów używanych

Wcześniej zasygnalizowałem, że ustawa o VAT dość beztrosko posługuje się mającymi swe znaczenie prawne terminami „używanie” (art. 4 pkt 7) i „użytkowanie” (art. 7 ust. 2e). Należy zatem wyjaśnić, co z tego wynika.

Przede wszystkim powstaje pytanie, czy w sformułowaniach zawartych w tej części ustawy o VAT, która odnosi się do towarów używanych, chodzi o używanie faktyczne (bezpośrednie i fizyczne władztwo nad rzeczą), czy też o korzystanie z rzeczy w sensie prawnym. Aby znaleźć odpowiedź na tak postawione pytanie, warto sięgnąć do uzasadnienia wyroku NSA z 10 listopada 1999 r. (I SA/Wr 1697/99, niepublikowany), mimo iż odnosi się on do stanu prawnego obowiązującego jeszcze w 1999 r. W wyroku tym NSA zauważył, że skoro ustawodawca wymaga, do uznania towaru za używany, żeby podatnik, który dokonuje jego sprzedaży, używał go co najmniej pół roku, oznacza to, że ustawodawcy nie chodziło tylko o to, aby właściciel - sprzedawca jedynie sprawował nad nią władztwo prawne przez pół roku, lecz o to, by z niej korzystał w sensie faktycznym, sprawując nad nią również władztwo faktyczne. Pojęcie używania, w ramach korzystania z własności rzeczy, w ogóle łączyć należy z władztwem faktycznym, a nie z korzystaniem z rzeczy w sensie prawnym, które określa się pojęciem pobierania pożytków i innych przychodów z rzeczy. Takie znaczenie pojęcia „używanie” powinno też, moim zdaniem, znaleźć zastosowanie przy stosowaniu art. 4 pkt 7 ustawy o VAT.